Goed, ik zit behoorlijk in de knoop met mezelf, waardoor mijn darmen de laatste dagen spastisch reageren en in een drie dubbele knoop zitten. Geen fijn gevoel kan ik je zeggen

Helaas heb ik dit gevoel al vaker gehad, maar niet zo erg als afgelopen dagen (ik heb de diagnose PPD-NOS sinds mijn 15-16de (ben 22), dus wel wat vaker last gehad van prikkels).
Ik wil het 'onmogelijke', althans zo voelt het voor mij... namelijk iemand ontmoeten in het verre buitenland (USA). We kennen elkaar al zo'n 7,5 jaar, altijd goed met elkaar kunnen praten over van alles en nog wat.
We kunnen namelijk echt alles tegen elkaar zeggen, en dat voelt heerlijk en zo ontspannen als ik met haar praat!
Nu hebben we al vaker gehad over onze gevoelens voor elkaar, en het is duidelijk dat ik veel om haar geef, en zei om mij. We hebben het laatst weer een keer over gehad om elkaar eens te ontmoeten, ik zou dit graag willen, maar alleen als ik er al aan denk krijg ik een halve paniek aanval.
Het is namelijk zo dat ik nog nooit ooit ver gereisd heb (belgie en duitsland is het verste), en ik zoveel dingen op me af zie komen als ik er aan denk... brrr! En ik heb totaal geen idee hoe ik dit aan mijn ouders kan vertellen, want er zit namelijk ook een leeftijdverschil tussen ons twee.
Ze is namelijk 32, en heeft 2 schattige kinderen. Persoonlijk zie ik niet echt problemen in dit verschil, maar goed, ik denk dat vele hier anders over denken.
Ik wil dit allemaal een kans geven omdat het goed voelt, zij is van de ene kant een beetje terughoudend omdat ze vind dat ik beter kan (iemand jonger en zonder kinderen). Hier hecht ik weinig waarde aan, gezien ze al een tijd erg onzeker is over haarzelf en haar uiterlijk, en omdat ik vind dat je af en toe gewoon op je gevoel moet afgaan.
Heeft iemand wel eens in hetzelfde schuitje gezeten en in godsnaam hoe leg je dit uit aan je ouders? En is dit iets wat kan werken?
PS: heeft iemand de gouden tip om mijn darmen wat te ontspannen?