Bindingsangst? Geen relatie willen? (zeer lange tekst)

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 18:14 schreef JonasDS het volgende:
Hallo iedereen,

Ik ben nieuw hier en ik zit met een probleem. Ik keek hier al wat rond en vond gelijkaardige situaties, maar mijn vragen blijven maar komen. Daarom maak ik een apart topic aan. Ik waarschuw jullie wel: het zal een lange tekst worden. Ik probeer het zo kort en beknopt mogelijk te houden, maar ik vrees dat het een pagina lang zal worden, haha.
Ik ga het ook overzichtelijk houden, zodat jullie alles vlot kunnen volgen. Maar vele dingen moeten gewoon vermeld worden, omdat ze een belangrijk puntje in het geheel zijn.

Een situatieschets:
Ik ben een jongeman van 20 jaar. Ik heb een ongelofelijk moeilijk karakter. Ik ben eigenwijs en wil mijn gedacht het liefst van al doordringen op anderen. Ik ben koppig met de grote K. Leerkrachten zeiden me altijd: het is een hele sociale jongen, en hij zet zich enorm in, maar hij heeft een zeer moeilijk karakter om mee om te gaan.
Op relationeel vlak heb ik hele hoge eisen over mijn partner. Ik kan meteen aan iemand zien of het zou werken met me of niet. Daarnaast wil ik een klik voelen. Een wow-gevoel hebben wanneer ik iemand zie. Nu, gedurende de jaren besefte ik dat dit een illusie is en dat dit nooit zou gebeuren. Daarom verlaagde ik mijn eisen en begon een relatie met V. De grootste fout die ik tot nog toe gemaakt heb. Ik was ongelukkig maar er kwam een eind aan deze relatie. Op geen enkel moment had ik moeite die breuk te verwerken, aangezien ik haar nooit écht graag gezien heb.

Hoe het allemaal begon:
Ik ging naar een feestje met wat vrienden en een van mijn maten had nog wat andere mensen meegenomen. Ik zag haar en ik wist het: zij is het. Dit was de klik waarop ik jaren gewacht had. Ik kon ook meteen voorspellen dat een relatie met haar mogelijk zou zijn. Toch wist ik: als we een relatie zullen hebben, zal deze stranden. Omdat het té perfect zou zijn. We waren beiden onder de indruk van elkaar. Zij heeft me dit later (toen we samen waren) toegegeven dat ze ook een klik voelde en meteen een wow-gevoel had.

De maanden hierna leerden we elkaar beter kennen en we beseften dat we eigenlijk wel redelijk hard op elkaar lijken: we hebben beiden eenzelfde experimentele muziekkeuze (hiphop/drum and bass/jazz/noise/...) en zijn daar zeer graag mee bezig. Onze interesses zijn gelijklopend. Maar daar stopt het niet en het volgende verbaasde me enorm: We zijn beiden even koppig en hebben eenzelfde moeilijk karakter.
Zij had nog nooit een relatie met een jongen gehad (wel ooit eens iets met een meisje, maar dit is helemaal verleden tijd) en was dus ietwat onzeker.

De vonk sloeg over:
Een van onze interesses is Metal. Ik ga ieder jaar naar Graspop en zij ook. We besloten om daar es af te spreken. Het was 2 maanden geleden dat ik haar nog zag en weer had ik hetzelfde gevoel zoals in het begin. Zij bekende me later dat ze ook dat gevoel had. Hier sloeg de vonk echt over omdat we 4 dagen bij elkaar geweest zijn, en we hebben niet gestopt met praten. Toen we afscheid namen, volgden er 2 lange, grote knuffels (zulke die té lang zijn om gewoon vriendschappelijk te zijn).
We spraken af om opnieuw naar een festival te gaan, met anderen weliswaar. Onverwachts hebben die mensen afgezegd en gingen we dus met z'n tweetjes. Opnieuw bleven we constant praten (wat voor mij een helse prestatie is, maar ik moest er zelf niets van moeite voor doen, het ging van zelf.) Op de 2de dag lagen we in de tent en kusten we elkaar. Zij bekende achteraf dat ze geen relatie wilde. Een zware domper. Die avond hadden we teveel gedronken en hebben we opnieuw in de tent gekust.
Ik besloot om op haar te wachten, want ik had het gevoel dat hier meer achter zat. Gedurende 2 maanden bleven we enorm veel contact houden (iedere avond een gigantisch msn gesprek, smsjes indien er geen internet aanwezig was etc).

Het begin van onze relatie:
In September gingen we opnieuw naar een feestje, weeral met z'n tweetjes. Opeens stond ik achter haar en werd ik geduwd. Ik wist in een fractie van een seconde dat dit het moment was. Het leek alsof ik niet besliste, maar iemand het in mijn plaats deed. Ik nam haar vast en we kusten opnieuw. Sindsdien besloten we om het toch maar eens te proberen. We bouwden een vrij stabiele relatie uit, zonder ruzies. We bleven maar praten en praten en net dat maakte ons sterk.

3 maanden lang ging het enorm goed, tot ze met stress kampte en ruzie had met haar moeder. Al die frustraties werkte ze op mij uit en ze wilde er een eind aan maken. We hebben gepraat met elkaar en ze bleef enkele redenen aanhalen: ik heb geen relatie nodig, je verdient iemand beter, ik moet teveel moeite in deze relatie steken, ... Toen haar bus in de verte aankwam begonnen we beiden te wenen. Het laatste wat ze toen zei: verdomme, ik heb ruzie met mijn moeder en het eerste die er mag aan geloven is mijn relatie met jou.
Haar moeder kon haar diezelfde dag overtuigen, en vertelde haar dat ze haar frustraties niet op mij mocht uitwerken. Dit had als gevolg dat ze inzag dat ze fout zat en dat ze echt van me houd.

De verdere uitbouw van onze relatie:
Alles gaat goed vanaf dan. We studeren in dezelfde stad, zitten op 10minuutjes van elkaar en spendeerden ongelofelijk veel tijd bij elkaar. Wat begon als 1 of 2 dagen per week, werd al snel een héle week samen zijn (ofwel op mijn, ofwel op haar kot). We hadden een vrij stabiele relatie waarin we zeer veel met elkaar konden praten. Over alles: onze frustraties, het verloop van onze dag, en zelfs seksuele voorkeuren/fantasieën. Het was zelfs zo dat we enkele dagen constant bij elkaar waren en de hele tijd gepraat hebben. Wanneer we dan afscheid namen, begonnen we te smsen.
Zelf hebben we beiden niet veel nood om weg te gaan. We zijn gelukkig met elkaar en als we écht alleen uit willen gaan, doen we dat ook.

Op een dag begon ze te wenen en zei ze dat ze zo ongelofelijk gelukkig met me was. Wanneer ze weent, wil dit zeggen dat ze dit ook effectief meent en dat dit uit het diepste van haar hart komt.
Een andere keer weende ze omdat ze verdrietig was dat haar moeder nooit dit geluk gekend heeft (haar ouders zijn gescheiden). Nog een andere keer vertelde ze me dat ik dé perfecte jongen ben die ze iedereen toewenst.

Hoe alles ineen stortte:
Enkele dagen geleden (op 20 mei om precies te zijn) vertelde ze me dat we over iets moesten praten. Blijkbaar waren er enkele karaktertrekken die ze niet helemaal kon verdragen (ik weet ondertussen welke deze zijn en ben bereid om hieraan te werken). Ze wilde wat rust. Daarna vertelde ze dat ze een gesprek met een klasgenoot van me gelezen had. Hierin stond dat we gingen afspreken (met een groep weliswaar, maar dit staat niet in het gesprek vermeld) en we gingen wat drinken. Het meisje zei dat ze waarschijnlijk zat ging zijn, en ik zei: ik misschien ook. Daarna vroeg ze of het enkel met zij en mij ging zijn, en ik antwoordde sarcastisch terug: we zien wel.

Nu, mijn vriendin nam dit serieus op: ze denkt dat enkel zij en ik gingen afsrpeken en dat ik haar ging bedriegen. Dit strookt helemaal NIET met mijn karakter. Waarom zou ik een relatie met een persoon die me zo nauw aan het hart ligt en bij wie ik alles kan doen zomaar opgeven voor een flirt?! Hieruit volgde een pauze. 2 dagen later ben ik naar haar gegaan en gingen we praten. Samenvattend komt het hierop neer: zij denkt dat ik haar ging bedriegen en dat ik me helemaal anders voordoe dan dat ik ben.
Ik overtuigde haar dat dit niet het geval is. Het werd zo erg dat we opnieuw beiden begonnen te wenen. Ik zag in haar ogen dat ze dit helemaal niet wilde en dat ze gewoon met me verder wilde gaan.
Ik kreeg die avond een angstaanval en ze troostte me. Toen ik helemaal bekomen was, kwam ik recht en nam haar stevig vast. Ik fluisterde ik in haar oor: ik houd van je en zij draaide haar gezicht weg omdat ze begon te wenen. Snikkend vertelde ze me: ik ook van jou.

We leefden in de wetenschap dat we 'uit elkaar zijn' maar een dag later nodigde ze me uit om samen te studeren aan een boom. We gingen eventjes naar het centrum van de stad om iets te eten en onderweg nam ik haar hand vast. Zij nam de mijne ook vast. Het leek weer of alles in orde was, maar toch begon ze opnieuw over dat ik ging afspreken met dat meisje (wat niet het geval was, het ging met een groep mensen zijn).

We maakten plezier, zoals altijd. Toen we opnieuw op haar kamer waren, vertelde ze me: het is beter dat we vrienden blijven. Ik ben gewoon niet gemaakt voor een relatie. Ik begon rustig te praten en te zeggen dat dit verkeerd was. Daarna zei ze: maar je verdient een beter meisje dan ik.

In mijn ogen bleef ze maar redenen opsommen, om toch maar niet te moeten toegeven dat ze met me verder wil.

Een nieuw begin?
Ik kreeg diezelfde avond een bericht dat ik gelijk had over vele dingen en dat ze iets met me wilde gaan drinken. Zogezegd zogedaan. In een café aangekomen, begon ze over de angstaanval die ik de dag daarvoor gekregen had. Ikzelf weet er niet veel meer van, maar blijkbaar heb ik enorm veel gezegd dat ik van haar houdt, en vermeldde ik de naam Billy (we vinden dit beiden een mooie naam voor een kind). Op dat moment is ze beginnen wenen en terwijl ze dit verhaal nu aan me vertelde, kreeg ze weer spontaan de tranen in haar ogen. Beiden bleven we praten, dolgelukkig en we dronken verder.

Op haar kot vertelde ze me dat ze ongelofelijk mis zat en dat ze van me houdt. 'Ik weet niet wat me bezielde, maar ik weet dat ik altijd op jou kan terugvallen. Je bent er voor me en ik weet dat ik je niet kwijt raak. Misschien uit ik mijn frustraties op jou af.

Toch bleek dit niet het einde van het verhaal. Om het wat kort te houden (want ik weet dat ik al een eeuwigheid bezig ben): ze maakte er een eind aan omdat ze denkt dat het beter is vrienden te blijven. Ze vertelde me dat ze zich ergerde aan kleine karakterkenmerken (die ze echter zelf ook heeft). 'Ik houd van je en ik ga je missen, maar ik kan nu geen relatie onderhouden'. Ik zag dat haar ogen waterig werden, ook al beweerde ze van niet.
Ik vertelde dat ik haar tijd ging geven en dat we gingen zien hoe alles verder ging.

Samen gingen we nog iets eten en terwijl we wandelden zei ze: Zie je, zou dat niet leuker zijn moesten we vrienden zijn? Ik heb veeeel meer nood aan een ontzettend goeie vriend, dan aan een lief, denk ik.
We wandelden verder en opeens zei ze me: ik vind het wel ontzettend raar dat we zo op elkaar lijken. We hebben dezelfde interesses, ergeren ons aan dezelfde dingen, we hebben dezelfde rare muzieksmaak die niemand lijkt te hebben. Soms denken we gewoon dezelfde dingen en vullen we mekaar aan zonder dat er een aanleiding is. Soms zeg jij dingen waarvan ik denk: IK ging dat net zeggen !!! Da's wel raar.
Ik zei haar toen: dus je wilt wel een relatie met een persoon waarmee je niet volledig matcht, maar iemand die net zoals een kopie van je is, wil je liever als een vriend?

Op dat moment zweeg ze.

Hoe moet het nu verder?
2 dagen later (gisteren, met andere woorden) gingen we samen naar Brussel, een optreden bekijken. Een buitenstaander zou gedacht hebben dat we een relatie hadden, want we deden vrij normaal tegen elkaar. Tijdens de treinrit, legde ze haar benen op over de mijne (zodat zij wat kon liggen) en ik begon haar benen wat te strelen. Ze zei er niets over.
In de terugrit (die ongeveer 1uur duurde) deed ik hetzelfde, en merkte ik van mezelf dat ik wat aanhankelijk was (niet negatief, gewoon, mijn liefde tonen). Pas op het einde vertelde ze me: je gaat dat wel moeten afleren. In mijn ogen liet ze dus alles toe, maar op het einde maakte ze duidelijk dat het niet 'mag'. Ze genoot er met andere woorden van.

Op msn blijft ze met me praten, alsof er niets gebeurd is. Zij heeft mijn facebookwachtwoord, en ik het hare en dat blijft ook zo. Ze vertrouwt me wel en geniet ervan dat ik met haar praat.

En nu?
Als ik een gokje mag wagen denk ik dat ze stiekem en heel diep vanbinnen een relatie met me wil, maar dat ze het niet wil toegeven. Zo is ze wel, ook al is ze mis, ze zal nooit haar ongelijk toegeven. Daarnaast weet ik dat haar vader (die een zak is) haar beeld over mannen voorgoed verneukt heeft. Ook kampt ze met hopen stress voor de komende examens. Ze wil haar enkel op de examens focussen, denk ik.
Als laatste: ik keek eventjes op haar facebook en ik las enkele gesprekken die ze in de tussentijd voerde. Het werd met duidelijk dat het woord relatie haar afschrikt:
'Ik heb gewoon meer nood aan vrienden. Ik bedoel: gewoon het woord relatie maakt me bang, het lijkt té hechtend. Dat bewijst waarschijnlijk dat ik geen relatiemens ben.

Toch weet ik dat ze van me houdt, maar dat ze alles ontkent. Er zijn bewijzen genoeg dat ze echt van me houdt, maar ik ga hier afsluiten. Wat kunnen jullie hier uit halen?

J.