R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Pas op, dit is een redelijk chaotisch topic!
Afgelopen winter heb ik een meid leren kennen waar het heel goed mee klikte maar het uiteindelijk niet werkte.
Ze was jong en wild en leeft een uitbundig leven. Ze is 19 en ik 26
Nu ik haar niet meer zie of spreek en ik een beetje begin te beseffen wat de grootste verschillen zijn tussen haar en mij.
En nu begin ik een gevoel te krijgen dat ik niet leef zoals ik zou willen leven.
Ze reist enorm veel, stuitert door het leven, is impulsief en grijpt alle kansen aan die er zijn en gaat daar ook voor.
Doet een vette muziekopleiding.
Gaat van de zomer weer een vette Eurotrip maken.
Is op haar 15e twee weken naar Zwitserland gegaan in haar eentje.
Op haar 17e een maand naar Bolivia geweest.
En nu komt de zomer er aan en doet ze weer allemaal tering vette dingen.
Nou weet ik dat dit niet mijn leven is en ik er ook niks mee kan.
Maar ik vind het jammer dat ze klaar met me is en mij niet wenst mee te nemen voor een tijdje.
Maar dat boeit eigenlijk geen hol want sjah, liefde en zo… Tis voorbij.
Nu begin ik mijzelf dus te vergelijken en zie ik dat ik eigenlijk nooit dat gene gedaan heb wat ik wilde.
Ik leef eigenlijk naar mijn behoefte en die zijn minimaal.
Amper een sociale kring
Heb minimale inkomsten en een flinke studieschuld na twee jaar opgebouwd.
Ik ben redelijk depressief ingesteld en doe ook zo min mogelijk.
Ik voel mij het beste in mijn comfortzone maar durf daar niet uit te stappen.
Nu is ze dus weg en is het besef daar dat ik niet mijn leven leidt zoals het ook had gekund.
Ik word ouder en begin steeds meer te snappen van het leven wat mijn bewustzijn groter maakt.
Ik was enigszins trots op mezelf dat wat ik deed, prima was. Bezat zelfrespect en had een flinke dosis zelfvertrouwen opgebouwd.
Ben zelf uit een enorme depressie geklommen maar dat heeft me ook twee jaar geduurd of zo.
En nu zit ik hier. Is zij uit mijn leven en begin ik te beseffen dat ik al heel wat jaren heb weggegooid door niks te doen.
Ik wil leven, meemaken, reizen, contacten opdoen, neuken, stuiteren, gaan voor dat gene wat ik wil.
Maar ik besef ook dat ik niet de 'juiste' opvoeding heb genoten waarin dat soort dingen niet gestimuleerd werden en ik eigenlijk mijn hele leven op de achtergrond sta.
Nu is het dus mijn eigen persoonlijkheid die me weerhoudt om ook echt dingen te ondernemen.
Maar ik kan niet langer wachten. Dat ik mijn meisje niet meer terug krijg is een feit, maar ik zou graag dat gene nastreven wat zij doet.
Een opleiding hoef ik niet meer te doen, ik ben nu cariere aan het maken met een eigen bedrijfje en verschillende baantjes.
Geld moet er zijn om straks mijn studieschuld te betalen
Nu ik dus weet wat ik ook had kunnen doen maar nooit heb gedaan, niet doe wat ik wil maar doe wat ik moet en al die dingen, smijt het me echt in een diep gat.
Nu voelt het als of mijn leven mislukt is maar er is nog zoveel te doen, dus waarom wachten.
De tijd gaat snel en ik moet er wat van maken, maar ik wil er ook niet op mijn 46e achterkomen wat ik allemaal gemist heb
Ik wil het nu doen.
Maar ik voel me van uit alle kanten enorm in de hoek gedreven dat ik het niet kan of wil.
Ik zie om mij heen zoveel mensen dingen niet doen wat binnen hun bereik ligt of de keuzes maken die ze eigenlijk zouden willen maken
Ik wil niet langer stilstaan. Maar ik weet ook niet wat ik kan doen om het te veranderen.
Ik wil niet meer nadenken, ik wil doen. Nergens meer bij stilstaan maar de juiste keuzes maken en sterk zijn.
Ik ben zo'n ontzettende chaoot. Ik zou niet weten waar te beginnen.
Mijn huur moet betaald worden, mijn eten gekocht, studieschuld afgelost worden en al die andere dingen dat ik me nu tegen een muur gewerkt voel.
Het liefst ga ik een jaar naar Afrika om daar te banjeren, roadtrippen of wat dan ook.
Maar ik wordt tegen de vlakte gewerkt. En dan zeggen ze dat ik tevreden moet zijn met hoe ik ben, hoe ik me voel en de situatie moet accepteren.
Maar ik wil gaan dus.
En nu wordt ik eigenlijk weer depressief en lusteloos. Dat ik straks in paniek niet meer weet wat ik moet doen en het liefst een touw grijp of mezelf voor de trein werp.
Omdat ik het gevoel heb niet het leven te leiden, te hebben en te doen wat ik zou willen en alle kansen maar over boord smijt.
Terwijl ik zo graag terug wil naar de bruisende tijd en constant gestimuleerd word.
Deze meid heeft me zoveel laten zien van hoe het ook kan. Terug krijgen kan ik niet meer maar ik streef haar gedachte na.
Maar ik ben wie ik ben.
Hoe ben ik niet meer bang om te doen wat ik wil?
Hoe ga ik sociale contacten aan?
Hoe ga ik leven met mijn schuld?
Hoe ga ik reizen en leven zoals ik zou willen leven?
Want vooralsnog wordt het werken werken werken tot mijn dood en mis ik alle toffe dingen
Afgelopen winter heb ik een meid leren kennen waar het heel goed mee klikte maar het uiteindelijk niet werkte.
Ze was jong en wild en leeft een uitbundig leven. Ze is 19 en ik 26
Nu ik haar niet meer zie of spreek en ik een beetje begin te beseffen wat de grootste verschillen zijn tussen haar en mij.
En nu begin ik een gevoel te krijgen dat ik niet leef zoals ik zou willen leven.
Ze reist enorm veel, stuitert door het leven, is impulsief en grijpt alle kansen aan die er zijn en gaat daar ook voor.
Doet een vette muziekopleiding.
Gaat van de zomer weer een vette Eurotrip maken.
Is op haar 15e twee weken naar Zwitserland gegaan in haar eentje.
Op haar 17e een maand naar Bolivia geweest.
En nu komt de zomer er aan en doet ze weer allemaal tering vette dingen.
Nou weet ik dat dit niet mijn leven is en ik er ook niks mee kan.
Maar ik vind het jammer dat ze klaar met me is en mij niet wenst mee te nemen voor een tijdje.
Maar dat boeit eigenlijk geen hol want sjah, liefde en zo… Tis voorbij.
Nu begin ik mijzelf dus te vergelijken en zie ik dat ik eigenlijk nooit dat gene gedaan heb wat ik wilde.
Ik leef eigenlijk naar mijn behoefte en die zijn minimaal.
Amper een sociale kring
Heb minimale inkomsten en een flinke studieschuld na twee jaar opgebouwd.
Ik ben redelijk depressief ingesteld en doe ook zo min mogelijk.
Ik voel mij het beste in mijn comfortzone maar durf daar niet uit te stappen.
Nu is ze dus weg en is het besef daar dat ik niet mijn leven leidt zoals het ook had gekund.
Ik word ouder en begin steeds meer te snappen van het leven wat mijn bewustzijn groter maakt.
Ik was enigszins trots op mezelf dat wat ik deed, prima was. Bezat zelfrespect en had een flinke dosis zelfvertrouwen opgebouwd.
Ben zelf uit een enorme depressie geklommen maar dat heeft me ook twee jaar geduurd of zo.
En nu zit ik hier. Is zij uit mijn leven en begin ik te beseffen dat ik al heel wat jaren heb weggegooid door niks te doen.
Ik wil leven, meemaken, reizen, contacten opdoen, neuken, stuiteren, gaan voor dat gene wat ik wil.
Maar ik besef ook dat ik niet de 'juiste' opvoeding heb genoten waarin dat soort dingen niet gestimuleerd werden en ik eigenlijk mijn hele leven op de achtergrond sta.
Nu is het dus mijn eigen persoonlijkheid die me weerhoudt om ook echt dingen te ondernemen.
Maar ik kan niet langer wachten. Dat ik mijn meisje niet meer terug krijg is een feit, maar ik zou graag dat gene nastreven wat zij doet.
Een opleiding hoef ik niet meer te doen, ik ben nu cariere aan het maken met een eigen bedrijfje en verschillende baantjes.
Geld moet er zijn om straks mijn studieschuld te betalen
Nu ik dus weet wat ik ook had kunnen doen maar nooit heb gedaan, niet doe wat ik wil maar doe wat ik moet en al die dingen, smijt het me echt in een diep gat.
Nu voelt het als of mijn leven mislukt is maar er is nog zoveel te doen, dus waarom wachten.
De tijd gaat snel en ik moet er wat van maken, maar ik wil er ook niet op mijn 46e achterkomen wat ik allemaal gemist heb
Ik wil het nu doen.
Maar ik voel me van uit alle kanten enorm in de hoek gedreven dat ik het niet kan of wil.
Ik zie om mij heen zoveel mensen dingen niet doen wat binnen hun bereik ligt of de keuzes maken die ze eigenlijk zouden willen maken
Ik wil niet langer stilstaan. Maar ik weet ook niet wat ik kan doen om het te veranderen.
Ik wil niet meer nadenken, ik wil doen. Nergens meer bij stilstaan maar de juiste keuzes maken en sterk zijn.
Ik ben zo'n ontzettende chaoot. Ik zou niet weten waar te beginnen.
Mijn huur moet betaald worden, mijn eten gekocht, studieschuld afgelost worden en al die andere dingen dat ik me nu tegen een muur gewerkt voel.
Het liefst ga ik een jaar naar Afrika om daar te banjeren, roadtrippen of wat dan ook.
Maar ik wordt tegen de vlakte gewerkt. En dan zeggen ze dat ik tevreden moet zijn met hoe ik ben, hoe ik me voel en de situatie moet accepteren.
Maar ik wil gaan dus.
En nu wordt ik eigenlijk weer depressief en lusteloos. Dat ik straks in paniek niet meer weet wat ik moet doen en het liefst een touw grijp of mezelf voor de trein werp.
Omdat ik het gevoel heb niet het leven te leiden, te hebben en te doen wat ik zou willen en alle kansen maar over boord smijt.
Terwijl ik zo graag terug wil naar de bruisende tijd en constant gestimuleerd word.
Deze meid heeft me zoveel laten zien van hoe het ook kan. Terug krijgen kan ik niet meer maar ik streef haar gedachte na.
Maar ik ben wie ik ben.
Hoe ben ik niet meer bang om te doen wat ik wil?
Hoe ga ik sociale contacten aan?
Hoe ga ik leven met mijn schuld?
Hoe ga ik reizen en leven zoals ik zou willen leven?
Want vooralsnog wordt het werken werken werken tot mijn dood en mis ik alle toffe dingen
Klinkt wel erg dramatisch.
Kom op man veeg jezelf bijelkaar en maak er wat moois van
Kom op man veeg jezelf bijelkaar en maak er wat moois van
Mij mag je er voor wakker maken.
Jeetje... tja...ik zou als ik jou was eerst mijn schulden afbetalen.. er zijn meer mensen die genieten van het leven dat is niet alleen dat ene meisje! Maar je moet ook aan je toekomst denken .. wil je een vrouw en kinderen? Als je dat wilt zou ik gewoon zorgen dat je je leven op de rit hebt en lekker gaan sparen! Een jaar naar afrika zou ik ook wel willen ben nu 25 het is gewoon hartstikke duur! Dat zijn voor sommige mensen gewoon dromen! En dat kan ook nog als je 35 bent daar hoef je geen 26 voor Te zijn of 18. Ik ben met me vriend klein begonnen op een appartementje en woon nu in een hoekhuis hebben een zoontje van 8 maanden en ben dol gelukkig! Alleen je moet er zelf achter staan met Wat je aan het doen bent en hoe je dingen aanpakt! Wees slim denk goed na op financiëel gebied. Des Te meer geld je kan sparen des temeer je kan gaan genieten straks!
Het liefst zou ik de rest van mijn leven met de piemel uit de broek op de bank hangen. Welkom in het leven. Daar vind je verantwoordelijkheden en verplichtingen.quote:Op woensdag 30 mei 2012 10:42 schreef Faazz het volgende:
Mijn huur moet betaald worden, mijn eten gekocht, studieschuld afgelost worden en al die andere dingen dat ik me nu tegen een muur gewerkt voel.
Het liefst ga ik een jaar naar Afrika om daar te banjeren, roadtrippen of wat dan ook.
Als je schulden hebt betaal je die af. Ben je klaar, ga je sparen. Heb je gespaard, ga je iets leuks doen. Simpel.
Waar leeft zij van en hoe is haar situatie verder? Als je verder geen verplichtingen hebt of genoeg geld op de bank kun je inderdaad makkelijk zo leven maar voor de meeste mensen gaat dat al snel niet meer op dus in jouw geval zou je een reservepot kunnen aanleggen zodat je in de toekomst wel dat soort dingen kan doen....als je leven tenminste niet heel anders gaat lopen. 
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Denk eerder dat je depri bent omdat de maatschappij je het idee geeft dat je van alles moet doen om leuk te zijn. Die chick heeft nog geen verantwoordelijkheden. Heb voor mijn 20e ook die dingen gedaan, maar dat 'settlen' leer ik nu en dat is veel pittiger. Dus je mag wel trots zijn op jezelf 
Je kan altijd nog sparen voor vakanties en uitje en sla je meerdere vliegen in 1 klap.
Los ervan vond ik die weggaan enzo niet zo boeiend. Ik praat er wel cool over, maar dat is wat anders
Je kan altijd nog sparen voor vakanties en uitje en sla je meerdere vliegen in 1 klap.Los ervan vond ik die weggaan enzo niet zo boeiend. Ik praat er wel cool over, maar dat is wat anders
Stel wat doelen (met een redelijke tijdsplanning) en ga er voor
studieschuld heeft iedereen zo ongeveer tegenwoordig (ik heb er helaas ook een
) dus laat je daardoor niet tegen houden
Ben je al aan het afbetalen?
Stel je wil naar afrika (jaar is misschien wat veel maar bijv 2 maanden) nou spreek met jezelf af dat je het over 3 jaar doet. Begin nu met sparen. Als je elke maand 50 euro opzij zet heb je over 3 jaar 1800 euro. Nou misschien kun je af en toe nog wat extra sparen (van vakantie geld of zo) en dan kun je daar prima een tijd van weg zijn (niet in luxe hotels maar dat lijkt me ook niet je doel)
Is je doel meer sociale contacten aan gaan dan kun je het zelfde te werk gaan
Ga bijvoorbeeld op een sport/cursus/club. Spreek met je zelf af dat je wat proeflessen gaat doen en dat je over 4 maanden je ergens inschrijft
Of gebruik internet. Genoeg mensen in het zelfde schuitje als jij (volgens mij was er zelfs een topic hier?) of schrijf je in op een datingsite. Wie weet hou je er een lief aan over en anders misschien vrienden. Genoeg dingen die je ook op dat vlak kunt doen.
Kort gezegd: maak concrete doelen en werk er naar toe
desnoods zet je ze voor jezelf op papier. Hang het op een groot vel ergens in je slaapkamer (of ergens waar mensen niet komen) om jezelf bij de les te houden
studieschuld heeft iedereen zo ongeveer tegenwoordig (ik heb er helaas ook een
) dus laat je daardoor niet tegen houdenBen je al aan het afbetalen?
Stel je wil naar afrika (jaar is misschien wat veel maar bijv 2 maanden) nou spreek met jezelf af dat je het over 3 jaar doet. Begin nu met sparen. Als je elke maand 50 euro opzij zet heb je over 3 jaar 1800 euro. Nou misschien kun je af en toe nog wat extra sparen (van vakantie geld of zo) en dan kun je daar prima een tijd van weg zijn (niet in luxe hotels maar dat lijkt me ook niet je doel)
Is je doel meer sociale contacten aan gaan dan kun je het zelfde te werk gaan
Ga bijvoorbeeld op een sport/cursus/club. Spreek met je zelf af dat je wat proeflessen gaat doen en dat je over 4 maanden je ergens inschrijft
Of gebruik internet. Genoeg mensen in het zelfde schuitje als jij (volgens mij was er zelfs een topic hier?) of schrijf je in op een datingsite. Wie weet hou je er een lief aan over en anders misschien vrienden. Genoeg dingen die je ook op dat vlak kunt doen.
Kort gezegd: maak concrete doelen en werk er naar toe
desnoods zet je ze voor jezelf op papier. Hang het op een groot vel ergens in je slaapkamer (of ergens waar mensen niet komen) om jezelf bij de les te houden
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
De tiefus, groei een ruggengraat. Dat je depressief bent geweest is geen excuus om nu nog steeds te jammeren. Je zit in een prima situatie zonder verplichtingen - zoals kind, huis, vrouw etc - die je echt ergens toe verplicht, maar je ziet de mogelijkheden niet.
De studieschuld hoeft niet binnen een dag terug betaald te worden en al helemaal niet als je in het buitenland zit. De huur hoeft ook niet betaald te worden in Afrika. Ik heb trouwens het vermoeden dat de studieschuld is ontstaan door het niet af ronden van een studie? Dat valt vaak zwaarder dan een schuld die is opgebouwd wanneer een studie wel is afgerond.
Spaar een paar duizend euro (minimaal 1500 euro), koop een backpack en een vliegticket naar Azië en ga een jaartje jezelf zoeken. Als je terugkomt ben je waarschijnlijk meer dan alleen een enkel jaar ouder geworden en kan je flink aan de slag om ook hier wat van je leven te maken.
De studieschuld hoeft niet binnen een dag terug betaald te worden en al helemaal niet als je in het buitenland zit. De huur hoeft ook niet betaald te worden in Afrika. Ik heb trouwens het vermoeden dat de studieschuld is ontstaan door het niet af ronden van een studie? Dat valt vaak zwaarder dan een schuld die is opgebouwd wanneer een studie wel is afgerond.
Spaar een paar duizend euro (minimaal 1500 euro), koop een backpack en een vliegticket naar Azië en ga een jaartje jezelf zoeken. Als je terugkomt ben je waarschijnlijk meer dan alleen een enkel jaar ouder geworden en kan je flink aan de slag om ook hier wat van je leven te maken.
For every complex problem there is an answer that is clear, simple, and wrong.
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
quote:Op woensdag 30 mei 2012 11:09 schreef Ryon het volgende:
De tiefus, groei een ruggengraat. Dat je depressief bent geweest is geen excuus om nu nog steeds te jammeren. Je zit in een prima situatie zonder verplichtingen - zoals kind, huis, vrouw etc - die je echt ergens toe verplicht, maar je ziet de mogelijkheden niet.
De studieschuld hoeft niet binnen een dag terug betaald te worden en al helemaal niet als je in het buitenland zit. De huur hoeft ook niet betaald te worden in Afrika. Ik heb trouwens het vermoeden dat de studieschuld is ontstaan door het niet af ronden van een studie? Dat valt vaak zwaarder dan een schuld die is opgebouwd wanneer een studie wel is afgerond.
Spaar een paar duizend euro (minimaal 1500 euro), koop een backpack en een vliegticket naar Azië en ga een jaartje jezelf zoeken. Als je terugkomt ben je waarschijnlijk meer dan alleen een enkel jaar ouder geworden en kan je flink aan de slag om ook hier wat van je leven te maken.
Je gaat toch niet vakantie als je schulden hebt? Lijkt mij hoor..
een studieschuld kan zo hoog zijn dat je dan de komende 15 jaar niet op vakantie gaatquote:
Op en DUO heeft heel redelijke afbetaal regelingen
Het is van niemand (ook van DUO niet zo ver ik weet) de bedoeling dat je je leven op pauze zet omdat je een studieschuld hebt...
Ik las dat jij een kind hebt? dat kost ook klauwen vol geld... moet iedereen die een beetje flink gestudeerd heeft dan maar niet aan kinderen beginnen bijvoorbeeld?
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Euh.. Een studieschuld heeft een afbetalingstermijn van 15 tot 22 jaar.. Mensen die een auto leasen of een hypotheek hebben blijken ook regelmatig nog op reis te gaan. Het is echt niet zo dat de hele boedel binnen een maandje overgemaakt moet worden en dat je daarna pas weer 'van het leven kan genieten'.quote:Je gaat toch niet vakantie als je schulden hebt? Lijkt mij hoor..
Juist die gedachte is de reden waardoor TS in zijn eentje op zijn kamertje blijft creperen. Het leven komt niet naar jou toe, dat moet je ook opzoeken. Je tegen laten houden door een sociale huurwoning, studieschuld en een crappy minimum inkomen baantje is niet de manier hoe je het maximale uit het leven kan halen, eerder een springplank naar depressie #zoveel.
For every complex problem there is an answer that is clear, simple, and wrong.
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
Joh, iedereen heeft toch een studieschuld. Wat boeit dat nou, je kan inderdaad een prima afbetalingsregeling treffen. Het is niet dat er drie mensen bij DUO nu op een houtje zitten bijten omdat jij niet 300 euro per maand afbetaalt.
Eens met Ryon verder. Onderneem wat, denk in mogelijkheden..niet in dingen die je alleen maar tegen kunnen houden.
Eens met Ryon verder. Onderneem wat, denk in mogelijkheden..niet in dingen die je alleen maar tegen kunnen houden.
Gourmetten of steengrillen?
Ik zou niet weten waarom niet, vrijwel iedereen heeft een schuld. Gewoon zorgen dat je een buffer hebt om de aflossingen in die periode te kunnen betalen. Vraag me wel af wat TS per maand af moet lossen, 50 of 450 euro per maand?quote:Je gaat toch niet vakantie als je schulden hebt? Lijkt mij hoor..
Verder betekent reizen natuurlijk niet direct dat je 'jouw leven' leidt, sterker nog dat hele idee is ontstaan doordat iemand anders dat leven leidt. Denk dat je (zoals je zelf eigenlijk ook al aangeeft) meer haar instelling moet najagen om de dingen te doen die jij wil doen. Dat gebeurt natuurlijk niet door dezelfde dingen te doen als iemand die doet wat ie wil. Of zoiets..
Dus om terug te komen op de vragen aan het eind van je post, eigenlijk is alleen vraag 1 relevant.
Ik begrijp het wel alleen ik heb dan een zoontje van 8 maanden Ja dat kost veel geld.. het was niet gepland maar ik ik zou er persoonlijk niet aan beginnen als ik schulden zou hebben.. nou is het misschien makkelijk gezegd maar Ik zou niet in het buitenland kunnen zitten als ik weet dat er nog een hoop betaald moet worden.. je kunt toch ook gaan als je Wat ouder bent? Is mijn mening hoor.
schulden en een studieschuld zijn niet het zelfdequote:
Ik begrijp het wel alleen ik heb dan een zoontje van 8 maanden Ja dat kost veel geld.. het was niet gepland maar ik ik zou er persoonlijk niet aan beginnen als ik schulden zou hebben.. nou is het misschien makkelijk gezegd maar Ik zou niet in het buitenland kunnen zitten als ik weet dat er nog een hoop betaald moet worden.. je kunt toch ook gaan als je Wat ouder bent? Is mijn mening hoor.
het is niet alsof je 1000 euro moet terug betalen aan direct lenen tegen een woekerpolis
Hets is waarschijnlijker dat je over 4 jaar moet beginnen met het terug betalen van 9000 euro verspreid over 15 jaar
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ben maar blij dat je op deze leeftijd het 'licht' hebt gezien TS.
Je hebt nog tijd genoeg om jezelf bij elkaar te rapen en om er iets aan te doen. Alleen jij wil alles tegelijk en dat maakt het ook weer chaotisch. Probeer het in de hand te houden en stel jezelf bereikbare doelen en van daaruit kijk je verder.
Anders is het ook weer zo'n desillusie als iets niet lukt.
Gewoon doen TS, radicaal die knop om want je bent echt zo oud.
Succes
Je hebt nog tijd genoeg om jezelf bij elkaar te rapen en om er iets aan te doen. Alleen jij wil alles tegelijk en dat maakt het ook weer chaotisch. Probeer het in de hand te houden en stel jezelf bereikbare doelen en van daaruit kijk je verder.
Anders is het ook weer zo'n desillusie als iets niet lukt.
Gewoon doen TS, radicaal die knop om want je bent echt zo oud.
Succes
Je zegt trouwens ook dat je in je opvoeding niet gestimuleerd werd om dit soort dingen te ondernemen en aangeleerd hebt om altijd op de achtergrond te staan.
Dat wat je hebt aangeleerd is dus niet je eigen persoonlijkheid want die schreeuwt om vrijheid begrijp ik.
Ik denk dat daarom de vrije geest van je ex-vriendinnetje je zo aantrekt.
Besef wel dat je aangeleerd gedrag ook kunt afleren TS. Is niet makkelijk maar zal zeker de moeite waard zijn. Begin maar eens met voor jezelf te kiezen en de mening van een ander achter je te laten.
En zeg nou zelf daar kun je toch beter op je 26 ste achter komen dan op je 46 ste
Dat wat je hebt aangeleerd is dus niet je eigen persoonlijkheid want die schreeuwt om vrijheid begrijp ik.
Ik denk dat daarom de vrije geest van je ex-vriendinnetje je zo aantrekt.
Besef wel dat je aangeleerd gedrag ook kunt afleren TS. Is niet makkelijk maar zal zeker de moeite waard zijn. Begin maar eens met voor jezelf te kiezen en de mening van een ander achter je te laten.
En zeg nou zelf daar kun je toch beter op je 26 ste achter komen dan op je 46 ste
Sjah, het is maar net hoe je er naar kijkt inderdaad. Ik heb zat mogelijkheden. Het punt is dat het er zo veel zijn dat ik niet meer weet wat ik moet. Dat het voelt als of ik met mijn rug tegen de muur sta en enorm veel verplichtingen heb. Die studieschuld kan ik nog lang gaan voelen, zeg maar.
Maatschappelijke en sociale druk en al die dingen.
Waar leg je de druk en is dat relevant? Ik bedacht me wel, dat ook al moet ik 250 dokken per maand, ik me niet wil laten gedragen naar mijn schuld, maar dat het iets is waar ik mee kan dealen.
Het is ook dat ik voor dat ik haar leerde kennen, hier ook last van had, die druk en niet weten hoe en wat. Maar door de situatie te accepteren ben ik mijn eigen ding gaan doen en het pakte goed uit. Ik voelde me goed, kwam uit een depressie en deed waar ik zin in had, had plannen en voerde ze uit.
Dat was op zich prima. Maar ik wist ook dat ik het deed omdat ik 'gebonden' ben aan verplichtingen en dat ik daarop mijn acties plande. Terwijl ik dat andersom zou willen.
Nu heb ik haar leren kennen en het verneukt een beetje de blik naar hoe ik naar de wereld kijk, in positieve zin.
Het is niet dat ik mijn ideologie wil afstemmen op die van haar. Zij gaat echt tot de extreme zeg maar.
Ik ken werkelijk niemand die zo is zoals zij. Maar ze zijn er.
Aan de andere kant zijn er ook mensen die hele dagen op de bank hangen en een beetje met de piel spelen en niks zien van de wereld behalve van tv terwijl ze net zo jong zijn als ik.
Het is ook zo dat ik me zelf inderdaad de hele tijd de vraag stel of ik leef op dit moment, ipv dat ik echt leef.
Het gaat niet om de acties, maar om de gevoelens die daarbij gepaard gaan.
En dus moet je iets doen en later terugblikken, of zo.
Maar de gevoelens weerhouden me. Ik durf niks of zo. Terwijl ik genoeg potentie heb, net als iedereen.
Ik wil graag maar ik doe het niet.
Ik bedenk me dus ook dat ik er van baal dat ik nooit in een bandje heb gezeten en lekker op het podium heb gestaan.
Nooit meegedaan aan een talentenjacht, nooit dit, nooit dat.
En ik weet het allemaal, wat zit ik te zeiken? Pluk de dag, doe het, ga er voor.
Dat is wat ik wil. En door het allemaal op een grote hoop de gooien lijkt het inderdaad allemaal een enorme berg waar ik tegen aan kijk.
Ik heb hier ook eerder mee gezeten en het grootste struikelblok is dus de algehele depressieve instelling wat ik vanuit mijn jeugd heb meegekregen.
En dat is ook het verschil tussen zij en ik.
Zij is liefdevol opgegroeid in een goed gezin waar ze goed gestimuleerd is en waar ze een hoop goedheid heeft meegekregen.
Ik kom uit een gezin waar ouders gescheiden waren, pa alcoholist en ik altijd de grootste pispaal was bij mijn pa, en mijn moeder me extreem beschermde.
Nu is het dus zo dat ieder mens de zelfde mogelijkheden heeft, maar dat de keuzes die ze maken beïnvloed worden door wat ze hebben mee gemaakt.
Ik beschik nu over de wetenschap dat ik keuzes heb en wat ik van het leven kan maken, doordat ik haar heb leren kennen en heb gezien hoe het ook kan.
Maar door dat mijn jeugd enigszins terror was en ik nooit de nodige liefde heb gekend, zit ik met een instelling en een gevoel die me remmen op wat voor vlak dan ook.
En dat is het hele stomme aan alles. Want ik loop de hele tijd met een kutgevoel dat ik niks waard ben en daardoor laat ik de mogelijkheden liggen.
Nu heb ik de wetenschap dat het kan, ik moet enkel nog ondernemen.
Maar door de sores om me heen die ik heb opgebouwd, maak ik het mezelf echt moeilijk.
Ik moet inderdaad alles op orde krijgen, plannen en zorgen dat het lukt.
Maar het is een damn harde confrontatie en ik wil die gevoelens doorbreken om er echt wat van te maken.
Hoe suf is het om door Afrika te struinen en depressief te zijn terwijl het ook kan als je vrolijk bent.
Feiten zijn het zelfde, gevoelens zijn klote.
Maatschappelijke en sociale druk en al die dingen.
Waar leg je de druk en is dat relevant? Ik bedacht me wel, dat ook al moet ik 250 dokken per maand, ik me niet wil laten gedragen naar mijn schuld, maar dat het iets is waar ik mee kan dealen.
Het is ook dat ik voor dat ik haar leerde kennen, hier ook last van had, die druk en niet weten hoe en wat. Maar door de situatie te accepteren ben ik mijn eigen ding gaan doen en het pakte goed uit. Ik voelde me goed, kwam uit een depressie en deed waar ik zin in had, had plannen en voerde ze uit.
Dat was op zich prima. Maar ik wist ook dat ik het deed omdat ik 'gebonden' ben aan verplichtingen en dat ik daarop mijn acties plande. Terwijl ik dat andersom zou willen.
Nu heb ik haar leren kennen en het verneukt een beetje de blik naar hoe ik naar de wereld kijk, in positieve zin.
Het is niet dat ik mijn ideologie wil afstemmen op die van haar. Zij gaat echt tot de extreme zeg maar.
Ik ken werkelijk niemand die zo is zoals zij. Maar ze zijn er.
Aan de andere kant zijn er ook mensen die hele dagen op de bank hangen en een beetje met de piel spelen en niks zien van de wereld behalve van tv terwijl ze net zo jong zijn als ik.
Het is ook zo dat ik me zelf inderdaad de hele tijd de vraag stel of ik leef op dit moment, ipv dat ik echt leef.
Het gaat niet om de acties, maar om de gevoelens die daarbij gepaard gaan.
En dus moet je iets doen en later terugblikken, of zo.
Maar de gevoelens weerhouden me. Ik durf niks of zo. Terwijl ik genoeg potentie heb, net als iedereen.
Ik wil graag maar ik doe het niet.
Ik bedenk me dus ook dat ik er van baal dat ik nooit in een bandje heb gezeten en lekker op het podium heb gestaan.
Nooit meegedaan aan een talentenjacht, nooit dit, nooit dat.
En ik weet het allemaal, wat zit ik te zeiken? Pluk de dag, doe het, ga er voor.
Dat is wat ik wil. En door het allemaal op een grote hoop de gooien lijkt het inderdaad allemaal een enorme berg waar ik tegen aan kijk.
Ik heb hier ook eerder mee gezeten en het grootste struikelblok is dus de algehele depressieve instelling wat ik vanuit mijn jeugd heb meegekregen.
En dat is ook het verschil tussen zij en ik.
Zij is liefdevol opgegroeid in een goed gezin waar ze goed gestimuleerd is en waar ze een hoop goedheid heeft meegekregen.
Ik kom uit een gezin waar ouders gescheiden waren, pa alcoholist en ik altijd de grootste pispaal was bij mijn pa, en mijn moeder me extreem beschermde.
Nu is het dus zo dat ieder mens de zelfde mogelijkheden heeft, maar dat de keuzes die ze maken beïnvloed worden door wat ze hebben mee gemaakt.
Ik beschik nu over de wetenschap dat ik keuzes heb en wat ik van het leven kan maken, doordat ik haar heb leren kennen en heb gezien hoe het ook kan.
Maar door dat mijn jeugd enigszins terror was en ik nooit de nodige liefde heb gekend, zit ik met een instelling en een gevoel die me remmen op wat voor vlak dan ook.
En dat is het hele stomme aan alles. Want ik loop de hele tijd met een kutgevoel dat ik niks waard ben en daardoor laat ik de mogelijkheden liggen.
Nu heb ik de wetenschap dat het kan, ik moet enkel nog ondernemen.
Maar door de sores om me heen die ik heb opgebouwd, maak ik het mezelf echt moeilijk.
Ik moet inderdaad alles op orde krijgen, plannen en zorgen dat het lukt.
Maar het is een damn harde confrontatie en ik wil die gevoelens doorbreken om er echt wat van te maken.
Hoe suf is het om door Afrika te struinen en depressief te zijn terwijl het ook kan als je vrolijk bent.
Feiten zijn het zelfde, gevoelens zijn klote.
Je vergelijkt jezelf continu met anderen, als ik jou was zou ik eens beginnen hiermee te stoppen.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Tis niet heel onlogisch dat als iemand met je breekt waarbij je het licht heb gezien je je eigen confrontatie opzoekt, bewust of onbewust. Ik weet het allemaal wel, maar ik probeer de mogelijkheden er van in te zien. Ik hoef mezelf niet te bewijzen tegen over andere, maar andere mensen kunnen wel een enorme inspiratiebron voor je zijn.
Ik heb het niet alleen over die vrouw, je hebt het steeds ook over maatschappelijke en sociale druk bv.quote:
Tis niet heel onlogisch dat als iemand met je breekt waarbij je het licht heb gezien je je eigen confrontatie opzoekt, bewust of onbewust. Ik weet het allemaal wel, maar ik probeer de mogelijkheden er van in te zien. Ik hoef mezelf niet te bewijzen tegen over andere, maar andere mensen kunnen wel een enorme inspiratiebron voor je zijn.
DOE het dan, het is veel makkelijker dan je denkt.quote:En ik weet het allemaal, wat zit ik te zeiken? Pluk de dag, doe het, ga er voor.
Dat is wat ik wil. En door het allemaal op een grote hoop de gooien lijkt het inderdaad allemaal een enorme berg waar ik tegen aan kijk.
Je kunt in je hoofd nu denken : ''ik heb geen zin in/ben bang voor/etc.'' maar je kunt tegelijkertijd opstaan en datgene doen, DAT moet je imo doorkrijgen.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
IK denk dat iedereen dat wel eens doet!quote:
Je vergelijkt jezelf continu met anderen, als ik jou was zou ik eens beginnen hiermee te stoppen.
|
|
