Samenwonen met slechte relatie

Even een stukje frustratie van me afschrijven. Wat ik er mee wil bereiken weet ik niet, misschien zijn er mensen die deze ervaring delen?

In het begin van dit jaar werd ik via Facebook benaderd door een oude, oppervlakkige kennis. Leuke dame, kende haar via-via en we hadden wel eens wat gechat nadat we elkaar een keer hadden ontmoet, maar ik had haar al maanden niet gezien en weken niet gesproken. Enfin, ze benaderde me omdat ze ging verhuizen naar de stad waar ik woon en om de huurperiode te overbruggen (ze moest nog een kleine week wachten op haar woning) had ze een logeeradres nodig. Bij mij kwam om allerlei redenen het beste uit, en hoewel ik het best een behoorlijke gunst vind om zomaar een relatief onbekende een week te laten logeren, ben ik de moeilijkste niet - en het was natuurlijk ook nog eens een leuke dame.

De rest is natuurlijk geschiedenis, de eerste nacht lag ik al bovenop haar en dat ging zo voort. Of ze dat bewust zo heeft gearrangeerd, weet ik niet. Maar goed, ik blij, zij blij. Zij vertrekt naar haar nieuwe woning en uiteraard hielden we contact - we zagen elkaar bijna dagelijks, werden verliefd en kregen een relatie. Waarbij de bittere bijsmaak is, dat ik het idee heb dat ze meer op mij verliefd is dan ik op haar.

Ik verhuisde een maand later ook naar een andere woning en zij kwam in conflict met haar huisbaas. Sindsdien is ze bij mij ingetrokken, tijdelijk tot nader orde. Eventjes was het leuk, maar daarna ging het snel bergafwaards.

Ik kwam er achter dat ze schulden heeft, aan de medicijnen (antidepressiva) zit, ze vertrouwde me toe dat ze wel eens suïcidaal is geweest, ze is enorm impulsief en krijgt met alles en iedereen ruzie (in het verkeer, op werk, in de supermarkt, met familie). Absoluut géén stabiel type dus, terwijl ik van mezelf vind dat ik redelijk nuchter en stabiel ben. In vergelijking met haar in ieder geval wel.

Zij is haar baan kwijtgeraakt en kan daardoor geen woning vinden in deze dure stad. Nu doet ze uitzendwerk in afwachting van een echte baan met vast contract. Ondertussen hebben we steeds vaker ruzie, waarbij ik telkens boos op haar ben. Ze is een sloddervos, maakt een fucking teringzooi van m'n huis (laat eten schimmelen, overal liggen kleren etc.). We hebben het er wel eens over, maar telkens gaat ze weer 'in de fout'. Het is voor mij lastig om er wat van te zeggen, want alles zit haar tegen op dit moment en ze is erg verzwakt mentaal. Maar af en toe barst bij mij de bom en dan word ik boos, met als gevolg dat zij weer de hele nacht ligt te huilen en ik ook geen fijn gevoel heb. Ik moet bij alles wat ik doe kiezen of ik óf mezelf zwaar tekort doe, óf haar veel verdriet toe, en tot mijn spijt moet ik steeds vaker voor dat laatste kiezen. Maar daar gaat ze echt aan onderdoor. Ondertussen wordt mijn lontje met vrienden, op studie en werk ook steeds korter omdat de situatie me aardig uit de keel hangt. Ik ben niet meer verliefd op haar (zij wel op mij, in mijn perceptie), zij zit met een enorm schuldgevoel en ik zit me elke dag op te vreten. Het gaat ook niet meer alleen om opruimen, maar iedere karaktertrek aan haar stoort me inmiddels. Ik wil het het liefste uitmaken, maar dan komt ze op straat te staan en dat kan ik niet maken omdat ze dan voor de eerste de beste trein duikt, ben ik bang.

Argh, fucking kutsituatie. Ik laat nooit meer een instabiel type een voet binnen m'n huis zetten.

[ Bericht 0% gewijzigd door El_Liberaliste op 29-05-2012 23:41:30 ]

Vandaag zit ik op werk, maar ze zat de hele tijd te graven via whatsapp 'wat er toch was'. Aangeven dat ik toch eens wilde praten, waarop ze me belde en ik een soort lightversie van de OP vertelde. Vanavond nog ff wat meubels ophalen ergens en daarna gaan we praten. Wordt vervolgd...