Ik kom graag bij mijn ouders maar hier word heel erg moe van. Ik vind het een teken van wantrouwen voor iemand die 28 is. Het lijkt wel of ze denkt dat ik in iedere keuze in het leven begeleiding nodig heb. Als ik daar boos op reageer doet ze het af met dooddoeners als "Ik wil het gewoon even met je bespreken". Ik ben dit een beetje zat en wil gewoon voor volwassen man aangezien worden en niet als een kleuter die je moet sturen. Iemand tips hoe ik dit kan laten ophouden?
Niet zo druk maken kerel. En zijn meer mensen met ouders die hetzelfde gedrag vertonenquote:Op maandag 21 mei 2012 14:49 schreef Arolsen het volgende:
Ik begin me steeds meer te ergeren aan mijn moeder. Iedere keer als ik naar mijn ouders thuis ga vind ze het namelijk nodig om me te moeten voorschrijven hoe ik dingen moet doen en allerlei open deuren in te trappen over dingen die ik al lang weet. Bijvoorbeeld over mijn vakantie, Dan gaat ze ongevraagd een verhaal afdraaien over hoe ik moet uitkijken voor criminelen of hoe ik op mijn paspoort moet letten. Allemaal dingen die ik al lang weet maar waarvan ze volgens mij denkt dat als ze het me niet vertelt ik het niet goed doe.
Ik kom graag bij mijn ouders maar hier word heel erg moe van. Ik vind het een teken van wantrouwen voor iemand die 28 is. Het lijkt wel of ze denkt dat ik in iedere keuze in het leven begeleiding nodig heb. Als ik daar boos op reageer doet ze het af met dooddoeners als "Ik wil het gewoon even met je bespreken". Ik ben dit een beetje zat en wil gewoon voor volwassen man aangezien worden en niet als een kleuter die je moet sturen. Iemand tips hoe ik dit kan laten ophouden?
. En jij doet later waarschijnlijk hetzelfde Accepteer het gewoon, er komt een dag dat ze dit niet meer tegen je kan zeggen omdat ze er niet meer is, dan zul je deze preken nog gaan missen...
Ze heeft gewoon moeite het uit handen te geven denk ik. Gewoonte.
Ditquote:
Ik lees nergens dat je haar dit al verteld hebt
en @Boris: je hoeft de OP niet te quoten hoor....
In R&P is dat juist regel 1.quote:
[..]
Dit
en @Boris: je hoeft de OP niet te quoten hoor....
In mijn beleving kun je tegen je moeder 100 zeggen dat ze zeurt, de volgende keer doet ze het even hard weer.quote:
Ik lees nergens dat je haar dit al verteld hebt
Zoals al gezegd is, is dat een teken dat ze om je geeft.
Je hoeft toch niet boos te reageren? Gewoon zeggen dat je liever over iets anders praat. Dat zul je een paar keer achter elkaar moeten zeggen, voordat het doordringt (is mijn eigen ervaring).quote:
Als ik daar boos op reageer doet ze het af met dooddoeners als "Ik wil het gewoon even met je bespreken". Ik ben dit een beetje zat en wil gewoon voor volwassen man aangezien worden en niet als een kleuter die je moet sturen. Iemand tips hoe ik dit kan laten ophouden?
Ondanks dat jij een volwassen kerel bent, blijf je nog steeds hun zoon. Wees blij dat zij zich zo zorgen over je maken.Zeggen dat ze zeurt is wat anders dan het er 1 op 1 even over hebben.quote:
[..]
In mijn beleving kun je tegen je moeder 100 zeggen dat ze zeurt, de volgende keer doet ze het even hard weer.
Zoals al gezegd is, is dat een teken dat ze om je geeft.
De jouwe misschien. Ik vind het echt bijzonder belerend, en zou dit niet pikken van mijn ouders.quote:
Dat doe je een paar keer, maar als ik voor de zoveelste keer hetzelfde hoor, dan zeg ik gewoon dat ze niet zo moet zeurenquote:
[..]
Zeggen dat ze zeurt is wat anders dan het er 1 op 1 even over hebben.
Maar ehm...waarom zeg je dat niet tegen je moeder, op een rustige toon, en dan bij voorkeur als er niet net iets voorgevallen is? Dus als er niets aan de hand is.
En als die van jou het je uit spelt dan zondig jij daarna niet meer?quote:
Ik heb zelf een zoon van 26, en ik herken het gedrag wel een beetje
Maar ehm...waarom zeg je dat niet tegen je moeder, op een rustige toon, en dan bij voorkeur als er niet net iets voorgevallen is? Dus als er niets aan de hand is.
Die van mij heb ik het al tig keer op een rustige toon uitgelegd, maar het werkte voor geen meter. Nu blijft het enkel bij een opmerking dat ze aan het zeuren is.
Ik ben 58, mijn ouders vertellen me nog steeds wat ik moet doen.quote:
Ook al ben je 58, voor je moeder zul je altijd haar kleine jongen blijven.
Accepteer het gewoon, er komt een dag dat ze dit niet meer tegen je kan zeggen omdat ze er niet meer is, dan zul je deze preken nog gaan missen...
Vermoeiend, maar er komt een dag dat het niet meer gebeurd...
Als je het zat word gewoon zeggen "ja mamma"
.Een moeder ontzeggen bezorgd te zijn is tegennatuurlijk, speel het spel gewoon mee.
Dat die 'oogappeltjes' der inpakken als een paasei ontgaat haar helemaal. Ik laat het maar zo.
Keertje diep zuchten, even slikken, blijven lachen en als die 'oogappeltjes' mij met een brede grijns op hun gezicht aan zitten te kijken, zeg ik : wacht maar tot jullie zelf kinderen hebben. Dan ga ik me ook op deze manier lekker uitleven.
"Pas je wel op dat je niet teveel zuipt in dat gekke land."
-JAHAAAAAAAAAAAAAAAA
Toen ik op mezelf ging wonen in de grote stad. (
)"Koop je wel twee extra sloten voor je fiets daar?"
-Jahaaaaaaa
"Je zegt wel ja maar je doet altijd nee"
-Jahaaaaaaaa
"Hier heb ik nog wat eten voor je. Je eet het wel op he!"
-jahaaaaaaaaaa
(Intussen krijg je een fucking survivalpakket mee waar je vier maanden mee in de jungle van Borneo zou kunnen overleven, inclusief blikken met bonen, erwten, worteltjes en meuk wat je als eerstejaarsstudent natuurlijk nooit opeet)
Ach, moeders. Wat zijn ze toch lief.
Nee toen was ik juist volgzamer. In dat opzich heb ik nooit het vetrouwen van mijn moeder geschonden.quote:
Ben je vroeger toevallig onverantwoordelijk en/of gemakzuchtig geweest?
Ik snap ook wel dat het bezorgdheid is en het is lief. Maar het voelt alsof er geen vertrouwen is. Je kan moeilijk bewijzen dat je zelfstandig bent als je moeder steeds alles wil voorkauwen.
Waarom moet jij iets bewijzen?quote:
[..]
Je kan moeilijk bewijzen dat je zelfstandig bent als je moeder steeds alles wil voorkauwen.
quote:Op maandag 21 mei 2012 19:47 schreef Friek_ het volgende:
Zo Arolsen, dus je hebt het niet van een vreemde?
Stiekem zou je, denk ik, het jammer vinden als ze er écht mee op zou houden.
Klinkt stom en belerend, en wil het echt niet zo over laten komen, maar ik zou het waarderen als je er op zijn minst even serieus over nadenkt.
Verder is het voor veel mensen wel herkenbaar hoor, ook voor mij. Ik ben 24, en mijn moeder kan me er ook het bloed mee onder de nagels vandaan halen.
Ik begin me pas zorgen te maken als ik op hun moet gaan letten.
Het is best irritant, vooral als het niet bespreekbaar gemaakt kan worden. Als dit alles is, is het wel een luxe probleem.
Droopie is toch niet je echte naam?quote:
ik ben 32 en als ik op bezoek kom bij mijn ouders zegt mijn moeder altijd tegen.de hond, ja dat is kindje he. ach ik lach er maar.om
[ Bericht 79% gewijzigd door Crutch op 26-05-2012 17:21:43 ]