Neerslachtig, advies nodig.

Al langere tijd loop ik rond met neerslachtige gevoelens, ik heb nergens zin in en ik heb het gevoel alsof iedereen maar aan me blijft trekken. Het neerslachtige gevoel komt waarschijnlijk voort uit 3 dingen, namelijk een recentelijk overlijden van een familielid, een relatie waar ik radeloos over ben en het feit dat ik medicatie gebruik tegen angst en paniek aanvallen.

Het familielid waar ik het over heb is iemand die zeer dichtbij me stond, iemand waar ik altijd heen ging als ik problemen had of als ik een objectieve kijk nodig had op iets. Het wegvallen van dit familielid heeft bij mij geleid tot een diep gat dat ik nergens mee kan opvullen. Natuurlijk begrijp ik mijn gevoelens wel want iemand verliezen is altijd zwaar en dat moet een plekje krijgen.

Mijn relatie is complex. Ik heb een vriendin die ontzettend veel van mij houdt, alleen ik maar een klein beetje van haar.Ik heb bij haar altijd het gevoel alsof ze beslag op me wil leggen, de oorzaak hiervan is omdat ze vroeger claimgedrag vertoonde. Tegenwoordig gedoog ik haar als het ware. Ze woont bij me in en elke keer als ik thuis kom dan begint al het ergeren aan haar. Tja ze doet haar best, maar mijn lat ligt blijkbaar enorm hoog. Ik zou liever zien dat ze zich als een echte dame ging gedragen en ook eens een eigen leven ging leiden. Alles hangt nu van mij af, wat ik wil waar ik zin in heb. Dit klinkt ideaal, maar dat is het absoluut niet. Stoppen met mijn relatie is een goede optie, maar er zijn ook complicaties. Ten eerste is mijn vriendin nu overspannen en houdt ze zich heel arg aan mij vast. Als ik het uitmaak dan blijft er voor haar niets over in het leven, geen huis, geen vrienden, geen toekomst. Het tweede punt wat het lastig maakt is dat ze nog steeds met de nasleep van haar ex zit, ze hadden vroeger samen een woning gekocht en die staat nu al jaren te koop. Dit is voor mij ook een punt van ergernis, ik kan niet verder met mijn leven. Samen een huis kopen of aan kinderen beginnen is per definitie onmogelijk omdat we daardoor in financiele problemen zouden komen. (mocht ik dat met haar willen)

De medicatie die ik gebruik is tegen angst en paniek aanvallen. Ik heb daar nu al bijna 10 jaar last van zonder enige reden of aanleiding. Ik slik dus medicatie om de aanvallen te onderdrukken, maar dit heeft ook invloed op mijn gevoelens. Alles voelt afgestompt aan en ik lijkt niets te kunnen uiten. Ik heb het gevoel dat ik stil sta in mijn leven doordat ik niets kan uiten.

Soms denk ik eraan om er maar mee te stoppen met het leven, ik heb er gewoon geen zin meer in. Ja ik heb al een paar keer op de spreekwoordelijke rand gestaan, maar omdat het niets oplost en omdat ik andere er veel pijn mee doe deed ik elke keer een stap achteruit.

Ik bemerk bij mezelf dat ik neigingen na vertonen van depressiviteit. Als ik dit met de dokter bespreek dan schuift die het af op het overleiden van het famililid en hij zegt dat ik gewoon moet doorgaan. Zelf ben ik van mening dat het een optelsom is van alles.

Samengevat, ik denk dat ik depressief ga worden. Wat kan ik hieraan het beste doen volgens jullie? Thuis gaan zitten is geen optie omdat ik dan met dingen wordt geconfronteerd die meehelpen aan een depressie. Gewoon doorgaan doe ik nu al, maar ik wordt steeds neerslachtiger en ik kan me amper nog concentreren. Kortom ik weet niet waar ik heen moet of hoe ik dit moet aanpakken.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2012 10:06 schreef Lienekien het volgende:
Wat je toch echt aan moet pakken, is je relatie. Die heeft geen toekomst en die trekt je enorm naar beneden.

Ik ben bang dat je daar gelijk in hebt. Maar ja stoppen is een optie alhoewel ik me wel enorm schuldig ga voelen.

Bedankt voor jullie advies, ik ga kijken of ik haar op een subtiele wijze kenbaar kan maken dat ik ermee wil stoppen. Ik heb het in het verleden al vaker gedaan (al 3x) maar ze zei gewoon nee en ging huilen. Ik ben te zachtaardig om daar tegenin te gaan. Maar omdat ze overspannen is heb ik goed contact met haar ouders biedt dat kansen, wie weet kan ik iets verzinnen om het via hun te spelen. Misschien werkt dat wel.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2012 10:16 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Niet subtiel en niet via haar ouders. Als je al drie keer weer bent teruggekrabbeld, moet je juist nu heel duidelijk zijn.

Ik ben/was ook heel duidelijk, maar ze is zo naïef dat ik er gewoon niet doorheen kom bij haar. Als ik haar ouders erin betrek dan wordt de druk misschien hoog genoeg voor haar en geeft ze misschien gemakkelijker toe. Iedereen zegt het immers dan tegen haar. Vandaar mijn benadering met ouders erin betrekken. (niet dat het heilig is want luisteren doet ze haast niet naar haar ouders -> eigenzinnig)

quote:

Op dinsdag 15 mei 2012 10:22 schreef Fairfax het volgende:

[..]

Als je griep hebt moet je naar de huisarts, als je letterlijk op de rand staat kun je beter professionele hulp zoeken.

Het is letterlijk en figuurlijk, dat is juist het enge eraan. (afscheid brieven klaar gelegd en echt fysiek op de rand gaan staan van een hoog gebouw)

Ps En nee, ik probeer hiermee geen aandacht te trekken het is gewoon de waarheid en alleen op het internet durf ik dit te zeggen omdat ik daar/hier anoniem ben.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2012 10:26 schreef Fairfax het volgende:

[..]

Heb je dit toen ook aan je huisarts verteld?

Ja en ik kreeg oxaansepam als medicatie voorgeschreven meer niet. En heel de dag suf zijn is niet mijn ding. ik heb dan het gevoel alsof ik niet meer leef.

Oh ik moet er wel bij zeggen dat ik erg goed ben ik het onderdrukken van mijn emoties. Ik kom altijd heel sterk, krachtig en nuchter over en ik ben dat ook wel alhoewel ik nu aan het opbreken ben.

Hahahahaha!
Bedankt mensen ik ga ermee aan de slag. Topic mag dicht.