Twijfel, gaan of niet

Als je niet gaat, heb je je 2e (en laatste) kans sowieso verneukt.

Je kan nu gaan of helemaal niet, je hebt een keuze... als je het echt wilt moet je het doen anders heb je nooit meer een kansje dat je ooit een beroemde acteur te worden..

Als je een angststoornis met betrekking tot school hebt zou ik daar eerst wat aan doen, voordat je aan iets als een acteurenopleiding wil gaan beginnen. Bovendien, als je al niet naar de selectiedag durft te gaan gaan, hoe zie je het dan voor je als je geselecteerd zou worden?

quote:

Op donderdag 10 mei 2012 20:50 schreef Xetran het volgende:
Als je een angststoornis met betrekking tot school hebt zou ik daar eerst wat aan doen, voordat je aan iets als een acteurenopleiding wil gaan beginnen. Bovendien, als je al niet naar de selectiedag durft te gaan gaan, hoe zie je het dan voor je als je geselecteerd zou worden?

Dit. Gaat nooit werken als die angst niet eerst gefikst wordt.

Angst is vaak heel onredelijk en vaak ireeel.. maar het is er wel, het verkrampt en beperkt.

Kan je niet proberen en een ontsnappingsclausule inbouwen?

quote:

Op donderdag 10 mei 2012 22:14 schreef Plums het volgende:

[..]

Dit. Gaat nooit werken als die angst niet eerst gefikst wordt.

Hij kan toch acteren dat hij geen angst heeft. Ultieme test als het ware.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2012 00:24 schreef Fairfax het volgende:

[..]

Hij kan toch acteren dat hij geen angst heeft.

Dan hoeft ie ook niet naar de acteur school he

Gewoon gaan en niet janken.

Hou dat maar in je kop

Hoe kan je nou acteren als je niet kan acteren
weglopen zonder externe reden is echt not done
sorry dat je het van mij moet horen

quote:

Op donderdag 10 mei 2012 22:39 schreef zarGon het volgende:

[..]

Je probeert het niet eens? Falen is beter dan niet eens proberen.

Verder, wat gaat er anders verlopen volgend jaar?

Dit dus. Ik denk zelfs dat ze je volgend jaar die kans niet eens meer geven. Of ze wijzen je bij voorbaat af. Als je al niet eens naar een school durft te gaan, betwijfel ik of acteren wel iets voor je is.

quote:

Op donderdag 10 mei 2012 22:07 schreef Psy-freak het volgende:
Ik heb besloten om het volgend jaar maar te proberen. Hoe pijnlijk het ook is.

Wat jij nodig hebt is iemand die je een flinke schop onder je kont geeft zodat je gewoon gaat.
Niet geschoten is altijd mis!!!

En als je geweigerd word, en die kans lijkt me groot als je een angststoornis hebt, dan weet je in ieder geval wat je van zo'n dag kunt verwachten en dan kun je je beter voorbereiden op volgend jaar. Des te meer reden om wel te gaan.

Dé manier om van een angststoornis af te komen is de confrontatie aangaan met je angst en de dingen die je zo eng vindt, juist wél te doen. En nee, dat is absoluut niet zo makkelijk als het klinkt, dat weet ik uit ervaring. Maar ik weet ook uit ervaring hoe ontzettend fijn het gevoel is als je het toch doet, en je merkt dat het eigenlijk helemaal niet zo eng was als je dacht. En stel dat je wordt aangenomen, dan is dat de manier om ermee te leren dealen: je zal elke dag weer moeten gaan, en hoe moeilijk dat de eerste keer ook is, hoe vaker je het doet, hoe minder erg het wordt. Ik heb het idee dat je het 'eerst dealen met mn stoornis' voor jezelf een beetje als excuus gebruikt om niet te hoeven gaan, maar als je niet gaat en niet wordt aangenomen, hoe ga je er dan mee dealen? Dit is niet afkeurend ofzo bedoeld, maar ik herken het een beetje van mezelf (oh ik ben toch wel een beetje moe/voel me niet zo lekker, laat ik maar niet gaan; eigenlijk elke reden aangrijpen om maar af te kunnen zeggen). Ik neem aan dat als je wordt aangenomen, je niet meteen morgen moet beginnen. Hulp zoeken in de vorm van een psycholoog kan ook gewoon als je wél gaat, zelfs als je wel morgen moet beginnen.
Als je niet gaat, hou je daarmee juist de angst in stand. Hoe langer je het niet doet, hoe enger het wordt.

Ik hoop echt dat het je lukt om de moed bij elkaar te rapen en tóch te gaan!

quote:

Op donderdag 10 mei 2012 22:07 schreef Psy-freak het volgende:
Ik heb besloten om het volgend jaar maar te proberen. Hoe pijnlijk het ook is.

Hopeloos.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2012 09:03 schreef Tangledup het volgende:

[..]

Hopeloos.

Waar ben je dan precies zo bang voor?

quote:

Op vrijdag 11 mei 2012 08:49 schreef vlindertje89 het volgende:
Dé manier om van een angststoornis af te komen is de confrontatie aangaan met je angst en de dingen die je zo eng vindt, juist wél te doen. En nee, dat is absoluut niet zo makkelijk als het klinkt, dat weet ik uit ervaring. Maar ik weet ook uit ervaring hoe ontzettend fijn het gevoel is als je het toch doet, en je merkt dat het eigenlijk helemaal niet zo eng was als je dacht. En stel dat je wordt aangenomen, dan is dat de manier om ermee te leren dealen: je zal elke dag weer moeten gaan, en hoe moeilijk dat de eerste keer ook is, hoe vaker je het doet, hoe minder erg het wordt. Ik heb het idee dat je het 'eerst dealen met mn stoornis' voor jezelf een beetje als excuus gebruikt om niet te hoeven gaan, maar als je niet gaat en niet wordt aangenomen, hoe ga je er dan mee dealen? Dit is niet afkeurend ofzo bedoeld, maar ik herken het een beetje van mezelf (oh ik ben toch wel een beetje moe/voel me niet zo lekker, laat ik maar niet gaan; eigenlijk elke reden aangrijpen om maar af te kunnen zeggen). Ik neem aan dat als je wordt aangenomen, je niet meteen morgen moet beginnen. Hulp zoeken in de vorm van een psycholoog kan ook gewoon als je wél gaat, zelfs als je wel morgen moet beginnen.
Als je niet gaat, hou je daarmee juist de angst in stand. Hoe langer je het niet doet, hoe enger het wordt.

Ik hoop echt dat het je lukt om de moed bij elkaar te rapen en tóch te gaan!

Idd. Je moet de confrontatie aangaan, daar leer je het meest van. Van ervaringen in de praktijk leer je meer, dan van praten met een therapeut. Dat kan goed zijn als ondersteuning erbij. Maar je moet zelf dus ook wel die confrontatie aangaan en daaruit leren. Het wel gaan geeft je waarschijnlijk al een beter gevoel, dan het weer vermijden.

Jammer dat je zo snel al besloten hebt niet te gaan. Daar bewijs je jezelf toch geen dienst mee. volgens mij is het zo dat je juist met een beroep als acteur je emoties en angsten enzo erin kunt gooien, dus ik zou je toch aanraden het in ieder geval te proberen.

disclaimer: ik ben geen acteur en ben het ook nooit geweest, dus misschien lul ik uit mijn nek wat betreft die emoties enzo.

Ben je inderdaad niet gegaan of heb je toch een poging gewaagd?