MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Wat kut!! Ik ga morgenavond zeker...woon gelukkig praktisch naast Paradiso. Ik verheug me er zo op!!!
geniet nooit met mate
Ik verheugde me er ook enorm op. Echt vreselijk balen dit.quote:Op vrijdag 25 november 2005 21:25 schreef gimme.shelter het volgende:
Wat kut!! Ik ga morgenavond zeker...woon gelukkig praktisch naast Paradiso. Ik verheug me er zo op!!!
Kon je vanavond niet? Morgen schijnt het nl. wel mee te vallen met het weer! Wat bagger anders!
geniet nooit met mate
Wat was dat een ongeloooflijk gaaf concert gisteren!! (En wat een mooi gebouw is die stadsschouwburg van binnen.)
Martha begon om 22.00 excact, leuke nummers, niet altijd mijn smaak, maar toch een erg leuke show! Daarna dus grote broer Rufus, die een heel afwisselende show gaf, ik kende ongeveer de helft van de nummers (ik ken alleen want one en want two) en de andere helft was dus coverwerk en werk van zn twee eerdere albums. ERG mooi was ook zijn versie van halleluja van Cohen. En de ultieme klapper was an old whores diet, maar dat ziet iedereen die vanavond gaat wel
Super leuke show, en ik hoop dat hij die "cute waiter from that restaurant near the martinitower "it doesn't look like that though.." nog heeft gevonden
(en wat een mazzel dat we geen last hadden van het weer vanuit friesland gereden...phew..)
(En wat een mooi gebouw is die stadsschouwburg van binnen.)Martha begon om 22.00 excact, leuke nummers, niet altijd mijn smaak, maar toch een erg leuke show! Daarna dus grote broer Rufus, die een heel afwisselende show gaf, ik kende ongeveer de helft van de nummers (ik ken alleen want one en want two) en de andere helft was dus coverwerk en werk van zn twee eerdere albums. ERG mooi was ook zijn versie van halleluja van Cohen. En de ultieme klapper was an old whores diet, maar dat ziet iedereen die vanavond gaat wel
Super leuke show, en ik hoop dat hij die "cute waiter from that restaurant near the martinitower "it doesn't look like that though.." nog heeft gevonden
(en wat een mazzel dat we geen last hadden van het weer vanuit friesland gereden...phew..)
(:
Het was inderdaad erg goed! Ik heb enorm genoten. Zowel van Martha als van Rufus. Inderdaad een paar verassingen, maar die wil ik nog niet verklappen voor de mensen die vanavond gaan . Hij was ook best goed bij stem en erg vrolijk. Nou ja, het was gewoon heel goed.
. Hij was ook best goed bij stem en erg vrolijk. Nou ja, het was gewoon heel goed.
ken de muziek van Rufus Wainwright nog niet zo lang, maar dankzij een vriend van me heb ik hem dan toch leren kennen. na een documentaire (R.A.M.?) en wat cd's was ik dan ook wel erg benieuwd.
ik heb gister erg genoten van Rufus & co., en weet ook zeker dat de mensen dat vanavond in A'dam ook zullen gaan doen erg tof dat ik hem live heb kunnen zien. ik vond Hallelujah (van Buckley ) en Chelsea Hotel no.2 (van Cohen) erg mooie covers. hij begon erg flitsend, en ik was bang dat hij misschien wel iets té flitsend was gestart, maar dat viel reuze mee
"Little Sister", "One man guy" en "Art Teacher" waren nog een paar persoonlijke hoogtepunten
ben benieuwd naar de reacties van het optreden van vanavond in A'dam
ik heb gister erg genoten van Rufus & co., en weet ook zeker dat de mensen dat vanavond in A'dam ook zullen gaan doen erg tof dat ik hem live heb kunnen zien. ik vond Hallelujah (van Buckley ) en Chelsea Hotel no.2 (van Cohen) erg mooie covers. hij begon erg flitsend, en ik was bang dat hij misschien wel iets té flitsend was gestart, maar dat viel reuze mee
) en Chelsea Hotel no.2 (van Cohen) erg mooie covers. hij begon erg flitsend, en ik was bang dat hij misschien wel iets té flitsend was gestart, maar dat viel reuze mee 
"Little Sister", "One man guy" en "Art Teacher" waren nog een paar persoonlijke hoogtepunten
ben benieuwd naar de reacties van het optreden van vanavond in A'dam
Het optreden was erg goed
Gelukkig hield ie de meeste kleren aan, en werd ons de blauwe glittertanga van de vorige keer bespaard. Deze keer werd alleen de Gay Messiah publiekelijk gekruisigd.
Verder deed ie een duet met Martha, en nog een "trio'tje" met Martha en z'n 'Auntie Ann'. En wat nieuwe nummers, van het toekomstige nieuwe album. Heb geen setlist, maar het was interessant genoeg, óók voor diegenen die de vorige show al gezien hadden
Gelukkig hield ie de meeste kleren aan, en werd ons de blauwe glittertanga van de vorige keer bespaard. Deze keer werd alleen de Gay Messiah publiekelijk gekruisigd.
Verder deed ie een duet met Martha, en nog een "trio'tje" met Martha en z'n 'Auntie Ann'. En wat nieuwe nummers, van het toekomstige nieuwe album. Heb geen setlist, maar het was interessant genoeg, óók voor diegenen die de vorige show al gezien hadden
'Nuff said
Om maar meteen negatief te beginnen; hoe mooi Rufus het ook brengt, Buckley's versie van Hallelujah kan echt niemand overtreffen. (En hoorde ik nou echt " ...and the holy duck was moving too"? )
Dat andere nummer van Cohen, Chelsea Hotel, daarentegen was prachtig!
Die Rufus is gewoon een beetje maf, wel heel leuk maf. Dat dansje was hilarisch
Wel tof dat hij gewoon alleen opmerkingen maakte over de mannen en niet voor de beleefdheid ook de vrouwen toesprak.
[ Bericht 31% gewijzigd door wyccie op 27-11-2005 01:24:57 ]
Dat andere nummer van Cohen, Chelsea Hotel, daarentegen was prachtig!
Die Rufus is gewoon een beetje maf, wel heel leuk maf. Dat dansje was hilarisch
Wel tof dat hij gewoon alleen opmerkingen maakte over de mannen en niet voor de beleefdheid ook de vrouwen toesprak.
[ Bericht 31% gewijzigd door wyccie op 27-11-2005 01:24:57 ]
Inderdaad, Hallelujah is, sinds Buckley, volstrekt off-limits. Oók voor Rufus.quote:Op zondag 27 november 2005 01:16 schreef wyccie het volgende:
Om maar meteen negatief te beginnen; hoe mooi Rufus het ook brengt, Buckley's versie van Hallelujah kan echt niemand overtreffen. (En hoorde ik nou echt " ...and the holy duck was moving too"? )
Dat andere nummer van Cohen, Chelsea Hotel, daarentegen was prachtig!
'Nuff said
. Welk nummer?
.
Een franstalige cover van Josephine Baker, maar de titel is me even ontschoten.
Met Martha en z'n tante deed ie ergens tegen het einde "One man guy".
Met Martha en z'n tante deed ie ergens tegen het einde "One man guy".
'Nuff said
Wat een heerlijk concert! Heeft iemand wat fotootjes online staan? Er stonden zoveel mensen te knippen met hun telefoon dat er wel het een en ander beschikbaar MOET zijn toch?? Ik ben benieuwd!
Z'n tante? In Groningen had hij z'n zus mee. Misschien maakte hij een grapje?quote:Op zondag 27 november 2005 12:07 schreef Doffy het volgende:
Een franstalige cover van Josephine Baker, maar de titel is me even ontschoten.
Met Martha en z'n tante deed ie ergens tegen het einde "One man guy".
Het dansje was inderdaad heel erg briljant .
edit: vond nog wat foto's en setlist
edit 2: nog meer foto's (Groningen dit keer)
[ Bericht 13% gewijzigd door Man_in_a_Shed op 27-11-2005 15:00:09 ]
'k Ben wel jaloers op die foto's. Ik heb alleen maar vlekken en hoofdene n handenquote:Op zondag 27 november 2005 14:53 schreef Man_in_a_Shed het volgende:
[..]
Z'n tante? In Groningen had hij z'n zus mee. Misschien maakte hij een grapje?
Het dansje was inderdaad heel erg briljant .
edit: vond nog wat foto's en setlist
edit 2: nog meer foto's (Groningen dit keer)
Maar ik heb wel een stukje van de dans gefilmd
...Terug van weggeweest...
Wat een thuiskomst zeg. In 11 uur van Schiphol naar Den Bosch. Tja, dan lukt het me niet meer om naar Groningen te gaan. Balen met een hoofdletter B!!!
Maar goed, zaterdag gelukkig heelhuids en probleemloos in Amsterdam gekomen. Jammergenoeg net iets te laat om Martha helemaal te zien. Maar Rufus vanaf de 2e rij prima kunnen volgen.
WAT EEN GEWELDIGE AVOND!!!
Rufus was erg goed, en de band was ook lekker op dreef.
Het viel me op dat Rufus dit keer wat minder achter de vleugel zat (wel zo fijn voor de rechterkant van de zaal!) dan de vorige keer.
Martha maakte veel indruk op me. Haar CD vond ik de moeite waard, maar is na het optreden een stuk gegroeid. Live voegt iets toe. Haar Franstalige toegift was prachtig! Ingeleefd en geemotioneerd gebracht. De zaal werd er stil van...
Donderdag staat Martha in de Melkweg. Een aanrader! Het voorprogramma in de Melkweg zal worden verzorgd door Teddy Thompson. Ook een "kind van", dit keer de zoon van Richard en Linda Thompson.
Dan komt Grote Broer op het podium. UIt een liefdesverklaring aan Paradiso ("het lijkt wel of het elke keer groter wordt") en het publiek en gaat behoorlijk up tempo van start.
De climax van het optreden in het voorjaar bleek nu de opening te zijn. Gevaarlijk, maar Rufus bleek moeiteloos een zaal mee te slepen zonder de uptempo publiekslievelingetjes tot het laatst te bewaren.
De setlists die ik van het podium meekreeg waren alsvolgt:
MARTHA WAINWRIGHT:
When The Day Is Short
Factory
Far Away
This Life
Ball And Chain
Baby (heeft ze volgens mij niet gespeeld...)
GPT
Bloody Motherfucking Asshole
-- toegift --
Barbara (Wat staat voor een cover van een lied van Barbara, helaas geen titel gemeld).
RUFUS WAINWRIGHT:
Oh What A World
The One You Love
Natasha
14th Street
Little Sister
Miami
Go Or Go Ahead
Peach Trees
Between My Legs *
Poses
Vibrate
Spotlight On Christmas **
Want
Chelsea Hotel # 2 ***
The Art Teacher
Memphis Skyline
Waiting For A Dream
I Don't Know What It Is
Old Whore's Diet
-- toegift --
Gay Messiah
One Man Guy (met zusjes Martha & Lucy Wainwright)
Hallelujah
Beautiful Child
-- toegift --
Cigarets & Chocolatemilk
Foolish Love
La Complainte de la Butte
* nieuw nummer
** nummer dat op de net verschenen CD Mcgarrigle Christmas Hour staat, een fijn familie feestje van Kate (mama) & Ann McGarrigle (tante) met onder meer Rufus en Martha.
*** cover van Leonard Cohen, staat op de "nieuwe" 2CD Want
Over de "nieuwe" CD gesproken...
Vooralsnog komt deze alleen in Engeland uit. Het is een samenvoeging van Want One en Want Two, met 4 tracks die we niet kennen van de Nederlandse of Amerikaanse releases: Es Mus Sein, Velvet Curtain Rag, In With The Ladies en de genoemde Cohen-cover Chelsea Hotel # 2.
De goedkoopste manier die ik tegenkwam om de CD te bestellen is via Play, klik op de hoes voor een directe link.
Tijdens mijn vakantie in Amerika kwam ik een soundtrack van de film Brokeback Mountain tegen waar Rufus op te horen is. De film gaat in Amerika op 9 december draaien en komt in februari naar Nederland. De soundtrack kom je werkelijk óveral tegen, dus ik denk dat er best wat van die film verwacht wordt...
Op de soundtrack staan 2 "Rufus-tracks": King Of The Road (duet met Teddy Thompson) en The Maker Makes.
[ Bericht 3% gewijzigd door Sammy3000 op 28-11-2005 13:00:58 (EDIT: linkjes toegevoegd) ]
Wat een thuiskomst zeg. In 11 uur van Schiphol naar Den Bosch. Tja, dan lukt het me niet meer om naar Groningen te gaan. Balen met een hoofdletter B!!!
Maar goed, zaterdag gelukkig heelhuids en probleemloos in Amsterdam gekomen. Jammergenoeg net iets te laat om Martha helemaal te zien. Maar Rufus vanaf de 2e rij prima kunnen volgen.
WAT EEN GEWELDIGE AVOND!!!
Rufus was erg goed, en de band was ook lekker op dreef.
Het viel me op dat Rufus dit keer wat minder achter de vleugel zat (wel zo fijn voor de rechterkant van de zaal!) dan de vorige keer.
Martha maakte veel indruk op me. Haar CD vond ik de moeite waard, maar is na het optreden een stuk gegroeid. Live voegt iets toe. Haar Franstalige toegift was prachtig! Ingeleefd en geemotioneerd gebracht. De zaal werd er stil van...
Donderdag staat Martha in de Melkweg. Een aanrader! Het voorprogramma in de Melkweg zal worden verzorgd door Teddy Thompson. Ook een "kind van", dit keer de zoon van Richard en Linda Thompson.
Dan komt Grote Broer op het podium. UIt een liefdesverklaring aan Paradiso ("het lijkt wel of het elke keer groter wordt") en het publiek en gaat behoorlijk up tempo van start.
De climax van het optreden in het voorjaar bleek nu de opening te zijn. Gevaarlijk, maar Rufus bleek moeiteloos een zaal mee te slepen zonder de uptempo publiekslievelingetjes tot het laatst te bewaren.
De setlists die ik van het podium meekreeg waren alsvolgt:
MARTHA WAINWRIGHT:
When The Day Is Short
Factory
Far Away
This Life
Ball And Chain
Baby (heeft ze volgens mij niet gespeeld...)
GPT
Bloody Motherfucking Asshole
-- toegift --
Barbara (Wat staat voor een cover van een lied van Barbara, helaas geen titel gemeld).
RUFUS WAINWRIGHT:
Oh What A World
The One You Love
Natasha
14th Street
Little Sister
Miami
Go Or Go Ahead
Peach Trees
Between My Legs *
Poses
Vibrate
Spotlight On Christmas **
Want
Chelsea Hotel # 2 ***
The Art Teacher
Memphis Skyline
Waiting For A Dream
I Don't Know What It Is
Old Whore's Diet
-- toegift --
Gay Messiah
One Man Guy (met zusjes Martha & Lucy Wainwright)
Hallelujah
Beautiful Child
-- toegift --
Cigarets & Chocolatemilk
Foolish Love
La Complainte de la Butte
* nieuw nummer
** nummer dat op de net verschenen CD Mcgarrigle Christmas Hour staat, een fijn familie feestje van Kate (mama) & Ann McGarrigle (tante) met onder meer Rufus en Martha.
*** cover van Leonard Cohen, staat op de "nieuwe" 2CD Want
Over de "nieuwe" CD gesproken...
Vooralsnog komt deze alleen in Engeland uit. Het is een samenvoeging van Want One en Want Two, met 4 tracks die we niet kennen van de Nederlandse of Amerikaanse releases: Es Mus Sein, Velvet Curtain Rag, In With The Ladies en de genoemde Cohen-cover Chelsea Hotel # 2.
De goedkoopste manier die ik tegenkwam om de CD te bestellen is via Play, klik op de hoes voor een directe link.
Tijdens mijn vakantie in Amerika kwam ik een soundtrack van de film Brokeback Mountain tegen waar Rufus op te horen is. De film gaat in Amerika op 9 december draaien en komt in februari naar Nederland. De soundtrack kom je werkelijk óveral tegen, dus ik denk dat er best wat van die film verwacht wordt...
Op de soundtrack staan 2 "Rufus-tracks": King Of The Road (duet met Teddy Thompson) en The Maker Makes.
[ Bericht 3% gewijzigd door Sammy3000 op 28-11-2005 13:00:58 (EDIT: linkjes toegevoegd) ]
Goed dat Martha op deze manier wat aan fans wint. Haar album is één van de beste van 2005.
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
Nu Martha veelvuldig besproken wordt, toch maar een nieuw topic geopend.
Verdient ze volgens mij wel...
Is er nog iemand naar haar concert in Rotterdam geweest gisteren? Of gaat er iemand morgen? Ik kan helaas niet, maar lees in Matrha's eigen topic graag de reacties...
Verdient ze volgens mij wel...
Is er nog iemand naar haar concert in Rotterdam geweest gisteren? Of gaat er iemand morgen? Ik kan helaas niet, maar lees in Matrha's eigen topic graag de reacties...
Kwam vandaag een interview tegen dat in maart in De Volkskrant stond. Amusant stuk...
Bescheidenheid is voor dwazen
Door Pablo Cabenda
Zanger Rufus Wainwright is uit de schaduw gekropen van zijn vader Loudon. Eindelijk krijgt hij de erkenning waarvan hij vindt dat die hem toekomt. 'Ik beschouw het als mijn baan om in het middelpunt van de belangstelling te staan.'
Ja, het is vreselijk aardig wat ze allemaal over hem hebben geroepen, de showbizzvrienden van Rufus Wainwright. Elton John zei dat Wainwright voor hem een onaangekondigde Amerikaanse rijkdom behelst. Michael Stipe, zanger van R.E.M., plaatst Wainwright direct naast Nina Simone, Neil Tennant van de Pet Shop Boys kan geen betere singer/songwriter van dit moment bedenken. En Tim Rice-Oxley, toetsenist van de Britse band Keane, noemt de combinatie van scherpzinnigheid en melancholie van de dromerige zanger met de briljante liedjes verbazingwekkend .
Maar die erkenning, daar had hij al jarenlang op gehoopt. Nee, nee, die had hij gewoon verwácht. Een frêle bleke jongen van 31 kijkt je aan met ogen die weigeren te knipperen. 'Ik heb tien jaar hard gewerkt om deze hele. . . Rufus Wainwright. . . Experience neer te zetten. Ik heb mijn deel aan asskissing gedaan. 's Ochtends om acht uur voor secretaresses van platenbazen opgetreden, meegewerkt aan stompzinnige radiospelletjes, voorprogramma's verzorgd van bandjes die je niet eens eenmaal in je leven zou moeten aanhoren. Ik ben zeer getalenteerd, ik werk net zo hard als Céline Dion, waarom ben ik dan niet op de radio te horen en verdien ik nog geen fractie van wat zij verdient?' En een hitsong alstublieft/dankuwel, dat zou ook heel aardig zijn.
En schrijver Armistead Maupin bood hem bij zijn eerste ontmoeting aan om maar meteen een musicalversie te maken van zijn serie vertellingen over San Franciso in de jaren zeventig, Ta -les of the city. Wainwright had vorig jaar nog een zwijgend rolletje in Martin Scorcese's The Av i a t o r . En, o ja, is ook nog kind van beroemde ouders. Als zoon van de Canadese folkzangeres en liedjesschrijver Kate McGarrigle, die nummers schreef voor Emmylou Harris en Linda Ronstadt, en van folkzanger Loudon Wainwright III werd hij samen met zus Martha al jong meegenomen op tournees. Maar vader Loudon verliet het gezin en dat veroorzaakte een bron van ressentiment en onverwerkte gevoelens die nu nog stof leveren voor liedjes van zowel Rufus als Martha. Het lijkt erop dat Rufus al behoorlijk veel terrein op zijn vader heeft gewonnen.
Maar de zanger is niet tevreden. Ze hebben hem de 'koninklijke behandeling' geweigerd, daar bij de platenmaatschappij. 'Als ik de ruimte had gekregen, had ik als een David Bowie een Ziggy Stardust-personage neer kunnen zetten.' Een hinnikend lachje ontsnapt hem en om zijn opgetrokken knie vouwen zich beringde vingers die licht vermoeid zijn van het almaar parels naar de zwijnen werpen. Ach, relativeren mag, maar eigenwaarde eerst.
Vraag: 'Je bent niet echt bescheiden, hè?'
Antwoord: 'Bescheidenheid is voor dwazen.'
Toen hij 23 was, zijn eerste album uitkwam en nog niemand hem kende, ging hij al pontificaal in The Village in New York op een terrasje zitten. Zonnebril op, hopend op herkenning. 'Wat is daar triest aan? Ik vond het fantastisch. Ik doe het nog steeds, maar nu slaat het tenminste ergens op. Hè hè hè.'
Want na vier albums neigt Rufus nu naar beroemheid. Want two, het laatste, is de afsluiting van een tweeluik van persoonlijke en amoureuze wederwaardigheden. Naast de liedjes over zijn familie - deze keer over zijn zus Martha (Little Sister) en de hele Wainwright menagerie (Hometown Waltz) - zijn er nog de liedjes met zijn homoseksualiteit als onderwerp. Gay Messiah schetst in een zwierige zesachtste maat de komst van een verlosser die het deze keer voor homo's gaat opnemen. En in tegenstelling tot wat een regel als baptized in cum (gedoopt in geil) doet vermoeden heeft het nummer een politieke lading.
'Het was geboren als grap. Iemand opperde na een dineetje dat er maar een homoseksuele messias vanuit een religieus standpunt onze rechten moest komen verdedigen. Maar het onderwerp werd met de verkiezingen in Amerika een stuk serieuzer toen de gelijke huwelijksrechten voor homo's werkelijk een obstakel voor de democraten vormden.' Hij gelooft niet dat extreem-religieuzen een hekel hebben aan homo's. 'Ze weten gewoon niet wat ze ermee aan moeten. Religie heeft altijd twee zwakke schakels: dat zijn vrouwen en homoseksuelen. Met allebei gaan ze om op een repressieve, geringschattende manier.'
En laten we meteen de lijn maar doortrekken. Er is ook in popcultuur een overeenkomst. Beiden moeten serieuze rolmodellen ontberen. 'Pubermeisjes wordt alleen het oppervakkige geboden. Aan de ene kant een rapper die dreigt ze te zullen verkrachten en aan de andere kant beeldschone seksegenoten waar ze wanhopig op willen lijken, wat ze in nog geen duizend jaar lukt. Homo-mannen krijgen alleen dooie Hollywoodsterren en gezichtsloze dj's voorgeschoteld.' Begrijp hem goed, het mag allemaal, maar mag er ook iets anders naast bestaan? Iets serieuzers, iets dat de doelgroep niet onderschat?
Misschien dan niet Rufus, de Gay Messiah maar wel Rufus, het rolmodel? 'Waarom niet, ik ben de enige openlijk homoseksuele artiest in de popbizz en ik heb mezelf altijd beschouwd als een very gay artist'. Ga maar na, hij heeft stormachtig de gay lifestyle geleid, al zijn voorbeelden zijn gay - James Baldwin, Oscar Wilde, Jean Cocteau, Tsjaikovski - en heeft met 'typische gay problems' als alcohol-en drugsverslaving te maken gehad. Maar laat de kleine prins nou van zo'n beetje alle serieuze media aandacht hebben gekregen', behalve van die van de zijnen. 'Ik krijg vanuit de homoscene niet het respect dat ik verdien.' Hij klinkt niet verbitterd, niet teleurgesteld. Meer als iemand die, nadat de verwondering is afgesleten, alleen maar de ongerijmdheid kan vaststellen.
Hij heeft zich de attitude aangemeten van de operadiva's die hij zo bewondert. Een primadonna met bakkebaarden die het vreeeeselijk leuk vindt om baby's te kussen en handtekeningen uit te delen en dat ook steevast doet na elk optreden. Zonder een spoortje ironie: 'Ik beschouw het als mijn baan om in het middelpunt van de belangstelling te staan.'
En elk optreden is een powertrip. 'Het is een vorm van megalomanie. De macht om het publiek zich te laten voelen zoals jij je voelt.' Die machtsroes pakte bijna fataal uit. Het intense maar beperkte succes steeg hem eerst naar het hoofd en verwerd daarna tot frustratie omdat bredere erkenning uitbleef, waarop Rufus zich stortte op vluchtige seks, alcohol en drugs. Een dramatische avond waarop coke volgde op alcohol, ketamine op coke, crystalamphetamine op ketamine, een rijtje dat werd afgesloten met een kortstondige blindheid, bracht de zanger tot inkeer. Elton John, goede vriend en beschermheilige van de verwarde artiest, trad aan als redder en adviseerde de afkickkliniek. Een stormachtige rite de passage want Wainwright zegt rond zijn dertigste een man te zijn geworden.
'Ik wil niet meer over die drugsperiode uitweiden. Ik heb er al genoeg over verteld. In het begin van mijn carrière wilde ik zoveel mogelijk aandacht en voerde ik de pers die dingen waarvan ik dacht dat ze die wilde horen. Nu vind ik toch dat dat soort zaken te persoonlijk zijn om zo maar voor het voetlicht te gooien.'
Hij vindt een deel van zijn geluk nu in het schrijven van zijn muziek en zijn teksten. 'Het helpt muren af te breken.' Dinner at Eight bijvoorbeeld is, naar de deskundige mening van de maker, 'een van de belangrijkste songs over vader-en zoonrelaties aller tijden.' Het is in elk geval een muzikaal grandioze, emotioneel geladen afrekening met de universele vader en plaatst Rufus in de positie van David tegenover zijn Goliath. 'No matter how strong, I'm going to take you down with one little stone', zingt hij. Maar het nummer eindigt in een amen als you left me verandert in you loved me.
Op maat gezette verwijten en liefdesverklaringen worden bij de Wainwrights uitgewisseld als verjaardagskaarten. Loudon schreef Rufus is a Tit Man en Pretty Little Martha. Rufus schreef Beauty Mark (over moeder Kate), Dinner at Eight en Little Sister (over Martha). En Martha schreef Laurel and Hardy (over Rufus) en Bloody Motherfucking Asshole (over vader Loudon). Alsof de Von Trapps verdwaalden in een Griekse familietragedie om vervolgens bij dr. Phil op de bank te belanden.
Onlangs beweerde zus Martha in een interview in NRC Handelsblad dat zij zingt om haar vaders goedkeuring te krijgen en broer Rufus om zijn vader voorbij te streven.
Rufus, onaangedaan: 'Nee dat is niet zo. Verder wil ik er niets over zeggen.'
En dat Rufus haar ooit op tournee heeft meegevraagd, alleen om iemand te hebben om tegen aan te schoppen?
'Hmm, het enige dat ik daar over kwijt wil, is dat ik Martha alles dat ze nog over mij zal zeggen, op voorhand vergeef. Ze staat aan het begin van haar carrière en probeert gewoon haar grenzen uit. Ik heb toen ík begon precies hetzelfde gedaan. Vreselijke dingen over mijn vader gezegd en we hebben vervolgens zes maanden niet met elkaar gesproken.'
Maar waarom alles dan in de publieke arena? Hij weet het niet. Misschien is het makkelijker, maar zeker is het gevaarlijker. 'In een liedje wordt alle commentaar intenser. De veer van de vleierij streelt nog aangenamer, maar die moker van verwijten komt ook tien keer harder aan.' Tuurlijk blijft hij liedjes over zijn familie schrijven. 'Als je alles maar in balans houdt. De zucht naar roem en de behoefte aan genegenheid. Je moet altijd oppassen dat je je liefde niet offert aan de goden van de showbusiness.'
Bescheidenheid is voor dwazen
Door Pablo Cabenda
Zanger Rufus Wainwright is uit de schaduw gekropen van zijn vader Loudon. Eindelijk krijgt hij de erkenning waarvan hij vindt dat die hem toekomt. 'Ik beschouw het als mijn baan om in het middelpunt van de belangstelling te staan.'
Ja, het is vreselijk aardig wat ze allemaal over hem hebben geroepen, de showbizzvrienden van Rufus Wainwright. Elton John zei dat Wainwright voor hem een onaangekondigde Amerikaanse rijkdom behelst. Michael Stipe, zanger van R.E.M., plaatst Wainwright direct naast Nina Simone, Neil Tennant van de Pet Shop Boys kan geen betere singer/songwriter van dit moment bedenken. En Tim Rice-Oxley, toetsenist van de Britse band Keane, noemt de combinatie van scherpzinnigheid en melancholie van de dromerige zanger met de briljante liedjes verbazingwekkend .
Maar die erkenning, daar had hij al jarenlang op gehoopt. Nee, nee, die had hij gewoon verwácht. Een frêle bleke jongen van 31 kijkt je aan met ogen die weigeren te knipperen. 'Ik heb tien jaar hard gewerkt om deze hele. . . Rufus Wainwright. . . Experience neer te zetten. Ik heb mijn deel aan asskissing gedaan. 's Ochtends om acht uur voor secretaresses van platenbazen opgetreden, meegewerkt aan stompzinnige radiospelletjes, voorprogramma's verzorgd van bandjes die je niet eens eenmaal in je leven zou moeten aanhoren. Ik ben zeer getalenteerd, ik werk net zo hard als Céline Dion, waarom ben ik dan niet op de radio te horen en verdien ik nog geen fractie van wat zij verdient?' En een hitsong alstublieft/dankuwel, dat zou ook heel aardig zijn.
Als de wereld anders in elkaar zat en alle mensen waren poprecensenten dan misschien wel: dan was Rufus Wainwright Britney Spears. Vanaf zijn eerste naar zichzelf vernoemde album, waaraan de legendarische arrangeur Van Dyke Parks meewerkte, krijgt de klassiek geschoolde Wainwright van de pers niets dan lof toegezwaaid voor zijn weelderig gearrangeerde liedjes. De doorwrochte juweeltjes waarin Wainwrights sonore dragende stem zich elegant uitstrekt, bieden een melodische en harmonische rijkdom die je nergens anders in popmuziek aantreft. De Britse krant The Independent noemde hem de modern crown prince of operatic pop.quote:Zanger Rufus Wainwright 'Ik ben zeer getalenteerd, ik werk net zo hard als Céline Dion, waarom ben ik dan niet op de radio te horen en verdien ik nog geen fractie van wat zij verdient?'
En schrijver Armistead Maupin bood hem bij zijn eerste ontmoeting aan om maar meteen een musicalversie te maken van zijn serie vertellingen over San Franciso in de jaren zeventig, Ta -les of the city. Wainwright had vorig jaar nog een zwijgend rolletje in Martin Scorcese's The Av i a t o r . En, o ja, is ook nog kind van beroemde ouders. Als zoon van de Canadese folkzangeres en liedjesschrijver Kate McGarrigle, die nummers schreef voor Emmylou Harris en Linda Ronstadt, en van folkzanger Loudon Wainwright III werd hij samen met zus Martha al jong meegenomen op tournees. Maar vader Loudon verliet het gezin en dat veroorzaakte een bron van ressentiment en onverwerkte gevoelens die nu nog stof leveren voor liedjes van zowel Rufus als Martha. Het lijkt erop dat Rufus al behoorlijk veel terrein op zijn vader heeft gewonnen.
Maar de zanger is niet tevreden. Ze hebben hem de 'koninklijke behandeling' geweigerd, daar bij de platenmaatschappij. 'Als ik de ruimte had gekregen, had ik als een David Bowie een Ziggy Stardust-personage neer kunnen zetten.' Een hinnikend lachje ontsnapt hem en om zijn opgetrokken knie vouwen zich beringde vingers die licht vermoeid zijn van het almaar parels naar de zwijnen werpen. Ach, relativeren mag, maar eigenwaarde eerst.
Vraag: 'Je bent niet echt bescheiden, hè?'
Antwoord: 'Bescheidenheid is voor dwazen.'
Toen hij 23 was, zijn eerste album uitkwam en nog niemand hem kende, ging hij al pontificaal in The Village in New York op een terrasje zitten. Zonnebril op, hopend op herkenning. 'Wat is daar triest aan? Ik vond het fantastisch. Ik doe het nog steeds, maar nu slaat het tenminste ergens op. Hè hè hè.'
Want na vier albums neigt Rufus nu naar beroemheid. Want two, het laatste, is de afsluiting van een tweeluik van persoonlijke en amoureuze wederwaardigheden. Naast de liedjes over zijn familie - deze keer over zijn zus Martha (Little Sister) en de hele Wainwright menagerie (Hometown Waltz) - zijn er nog de liedjes met zijn homoseksualiteit als onderwerp. Gay Messiah schetst in een zwierige zesachtste maat de komst van een verlosser die het deze keer voor homo's gaat opnemen. En in tegenstelling tot wat een regel als baptized in cum (gedoopt in geil) doet vermoeden heeft het nummer een politieke lading.
'Het was geboren als grap. Iemand opperde na een dineetje dat er maar een homoseksuele messias vanuit een religieus standpunt onze rechten moest komen verdedigen. Maar het onderwerp werd met de verkiezingen in Amerika een stuk serieuzer toen de gelijke huwelijksrechten voor homo's werkelijk een obstakel voor de democraten vormden.' Hij gelooft niet dat extreem-religieuzen een hekel hebben aan homo's. 'Ze weten gewoon niet wat ze ermee aan moeten. Religie heeft altijd twee zwakke schakels: dat zijn vrouwen en homoseksuelen. Met allebei gaan ze om op een repressieve, geringschattende manier.'
En laten we meteen de lijn maar doortrekken. Er is ook in popcultuur een overeenkomst. Beiden moeten serieuze rolmodellen ontberen. 'Pubermeisjes wordt alleen het oppervakkige geboden. Aan de ene kant een rapper die dreigt ze te zullen verkrachten en aan de andere kant beeldschone seksegenoten waar ze wanhopig op willen lijken, wat ze in nog geen duizend jaar lukt. Homo-mannen krijgen alleen dooie Hollywoodsterren en gezichtsloze dj's voorgeschoteld.' Begrijp hem goed, het mag allemaal, maar mag er ook iets anders naast bestaan? Iets serieuzers, iets dat de doelgroep niet onderschat?
Misschien dan niet Rufus, de Gay Messiah maar wel Rufus, het rolmodel? 'Waarom niet, ik ben de enige openlijk homoseksuele artiest in de popbizz en ik heb mezelf altijd beschouwd als een very gay artist'. Ga maar na, hij heeft stormachtig de gay lifestyle geleid, al zijn voorbeelden zijn gay - James Baldwin, Oscar Wilde, Jean Cocteau, Tsjaikovski - en heeft met 'typische gay problems' als alcohol-en drugsverslaving te maken gehad. Maar laat de kleine prins nou van zo'n beetje alle serieuze media aandacht hebben gekregen', behalve van die van de zijnen. 'Ik krijg vanuit de homoscene niet het respect dat ik verdien.' Hij klinkt niet verbitterd, niet teleurgesteld. Meer als iemand die, nadat de verwondering is afgesleten, alleen maar de ongerijmdheid kan vaststellen.
Hij heeft zich de attitude aangemeten van de operadiva's die hij zo bewondert. Een primadonna met bakkebaarden die het vreeeeselijk leuk vindt om baby's te kussen en handtekeningen uit te delen en dat ook steevast doet na elk optreden. Zonder een spoortje ironie: 'Ik beschouw het als mijn baan om in het middelpunt van de belangstelling te staan.'
En elk optreden is een powertrip. 'Het is een vorm van megalomanie. De macht om het publiek zich te laten voelen zoals jij je voelt.' Die machtsroes pakte bijna fataal uit. Het intense maar beperkte succes steeg hem eerst naar het hoofd en verwerd daarna tot frustratie omdat bredere erkenning uitbleef, waarop Rufus zich stortte op vluchtige seks, alcohol en drugs. Een dramatische avond waarop coke volgde op alcohol, ketamine op coke, crystalamphetamine op ketamine, een rijtje dat werd afgesloten met een kortstondige blindheid, bracht de zanger tot inkeer. Elton John, goede vriend en beschermheilige van de verwarde artiest, trad aan als redder en adviseerde de afkickkliniek. Een stormachtige rite de passage want Wainwright zegt rond zijn dertigste een man te zijn geworden.
'Ik wil niet meer over die drugsperiode uitweiden. Ik heb er al genoeg over verteld. In het begin van mijn carrière wilde ik zoveel mogelijk aandacht en voerde ik de pers die dingen waarvan ik dacht dat ze die wilde horen. Nu vind ik toch dat dat soort zaken te persoonlijk zijn om zo maar voor het voetlicht te gooien.'
Hij vindt een deel van zijn geluk nu in het schrijven van zijn muziek en zijn teksten. 'Het helpt muren af te breken.' Dinner at Eight bijvoorbeeld is, naar de deskundige mening van de maker, 'een van de belangrijkste songs over vader-en zoonrelaties aller tijden.' Het is in elk geval een muzikaal grandioze, emotioneel geladen afrekening met de universele vader en plaatst Rufus in de positie van David tegenover zijn Goliath. 'No matter how strong, I'm going to take you down with one little stone', zingt hij. Maar het nummer eindigt in een amen als you left me verandert in you loved me.
Op maat gezette verwijten en liefdesverklaringen worden bij de Wainwrights uitgewisseld als verjaardagskaarten. Loudon schreef Rufus is a Tit Man en Pretty Little Martha. Rufus schreef Beauty Mark (over moeder Kate), Dinner at Eight en Little Sister (over Martha). En Martha schreef Laurel and Hardy (over Rufus) en Bloody Motherfucking Asshole (over vader Loudon). Alsof de Von Trapps verdwaalden in een Griekse familietragedie om vervolgens bij dr. Phil op de bank te belanden.
Onlangs beweerde zus Martha in een interview in NRC Handelsblad dat zij zingt om haar vaders goedkeuring te krijgen en broer Rufus om zijn vader voorbij te streven.
Rufus, onaangedaan: 'Nee dat is niet zo. Verder wil ik er niets over zeggen.'
En dat Rufus haar ooit op tournee heeft meegevraagd, alleen om iemand te hebben om tegen aan te schoppen?
'Hmm, het enige dat ik daar over kwijt wil, is dat ik Martha alles dat ze nog over mij zal zeggen, op voorhand vergeef. Ze staat aan het begin van haar carrière en probeert gewoon haar grenzen uit. Ik heb toen ík begon precies hetzelfde gedaan. Vreselijke dingen over mijn vader gezegd en we hebben vervolgens zes maanden niet met elkaar gesproken.'
Maar waarom alles dan in de publieke arena? Hij weet het niet. Misschien is het makkelijker, maar zeker is het gevaarlijker. 'In een liedje wordt alle commentaar intenser. De veer van de vleierij streelt nog aangenamer, maar die moker van verwijten komt ook tien keer harder aan.' Tuurlijk blijft hij liedjes over zijn familie schrijven. 'Als je alles maar in balans houdt. De zucht naar roem en de behoefte aan genegenheid. Je moet altijd oppassen dat je je liefde niet offert aan de goden van de showbusiness.'
Het is inmiddels wel bekend dat de mannen van Keane fan zijn van Rufus. Ze hebben kennelijk ook regelmatig "Dinner At Eight" live gecoverd. ben heel benieuwd hoe dat klinkt...
Affijn, wat ik maar wilde melden is dat op de DVD van Keane een duet staat met Rufus: "Try Again".
Heb het nog niet gehoord, maar ben benieuwd!
Affijn, wat ik maar wilde melden is dat op de DVD van Keane een duet staat met Rufus: "Try Again".
Heb het nog niet gehoord, maar ben benieuwd!
