R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zit met het volgende:
De laatste tijd besef ik meer en meer dat ik de afgelopen 10 jaar, sinds ik naar de middelbare school ging en m'n eerste echte vriendinnen had, dat ik gedurende die 10 jaar telkens 1 beste vriend/vriendin had (in totaal zo'n 6 'soulmates') waar ik letterlijk alles voor over had: ik zou 's nachts opstaan voor hen, heel mijn agenda omgooien om met die persoon te kunnen afspreken, een grote nood om voor die persoon te zorgen, .. en zelfs nu nog. Voor de eerste keer een mannelijke persoon, waarvan ik dacht dat ik er een oogje op had, maar het blijkt dat ik er gewoon ontzettend om geef als vriend en wel steeds bij hem wil zijn. Maar zonder enige verliefde gevoelens.
Daardoor hebben veel van die vriendschappen mij wel erg gekwetst, toen ik veel te afhankelijk werd en ik een stap achteruit moest zetten omdat ik hen verstikte. Met die vriend nu valt dat nog relatief mee.
Ook, buiten die ene persoon hoef ik dan nooit echt contact met anderen. Enkel die persoon telt, de rest kan 'de pot op'. Het is precies alsof ik teveel liefde te geef heb en altijd 1 iemand nodig heb om heel mijn leven aan te geven. Maar 't is niet een gebrek aan eigenliefde ofzo. Enkel een hele grote drang om voor die persoon te zorgen.
Herkent iemand dit toevallig? Of heeft er iemand hier een naam voor, of eventueel tips?
De laatste tijd besef ik meer en meer dat ik de afgelopen 10 jaar, sinds ik naar de middelbare school ging en m'n eerste echte vriendinnen had, dat ik gedurende die 10 jaar telkens 1 beste vriend/vriendin had (in totaal zo'n 6 'soulmates') waar ik letterlijk alles voor over had: ik zou 's nachts opstaan voor hen, heel mijn agenda omgooien om met die persoon te kunnen afspreken, een grote nood om voor die persoon te zorgen, .. en zelfs nu nog. Voor de eerste keer een mannelijke persoon, waarvan ik dacht dat ik er een oogje op had, maar het blijkt dat ik er gewoon ontzettend om geef als vriend en wel steeds bij hem wil zijn. Maar zonder enige verliefde gevoelens.
Daardoor hebben veel van die vriendschappen mij wel erg gekwetst, toen ik veel te afhankelijk werd en ik een stap achteruit moest zetten omdat ik hen verstikte. Met die vriend nu valt dat nog relatief mee.
Ook, buiten die ene persoon hoef ik dan nooit echt contact met anderen. Enkel die persoon telt, de rest kan 'de pot op'. Het is precies alsof ik teveel liefde te geef heb en altijd 1 iemand nodig heb om heel mijn leven aan te geven. Maar 't is niet een gebrek aan eigenliefde ofzo. Enkel een hele grote drang om voor die persoon te zorgen.
Herkent iemand dit toevallig? Of heeft er iemand hier een naam voor, of eventueel tips?
Neen dusquote:Op zondag 6 mei 2012 22:46 schreef Hidefinition het volgende:
jullie zijn moeder en zoon? een andere verklaring heb ik niet..
Geen flauw idee of er een naam voor is, maar het klinkt enorm bekend. In de loop der jaren zijn er gelukkig wel wat mensen blijven hangen, maar over het algemeen is er nog steeds 1 persoon waar ik in een bepaalde periode het meest mee optrek.
Wat bij mij fantastisch hielp was een vrouw die me uit al het bekende wegsleepte. Sindsdien plaats ik mezelf af en toe uit m'n normale context wat enorm helpt om nieuwe mensen te leren kennen en niet op 1 persoon te focussen.
Maarja, ik ben totaal niet geschikt als rolmodel voor dit soort dingen
.
Wat bij mij fantastisch hielp was een vrouw die me uit al het bekende wegsleepte. Sindsdien plaats ik mezelf af en toe uit m'n normale context wat enorm helpt om nieuwe mensen te leren kennen en niet op 1 persoon te focussen.
Maarja, ik ben totaal niet geschikt als rolmodel voor dit soort dingen
.
Ik ben 20, maar heb maar 1 lief gehad, wat dan nog maar een maand duurde, en niet echt uit verliefdheid was, meer uit nood aan genegenheid denk ik achteraf. Na een week of 2 discussieerden we al over banale zaken. Het lijkt nu wel dat ik moeilijk verliefd word. (De keren dat ik dacht verliefd te zijn was dat puur dat 'geven om' in combinatie met nood aan affectie)quote:
Vraagje: heb je toevallig moeite met het verschil zien tussen verliefdheid, liefde en vriendschap?quote:
Ik ben 20, maar heb maar 1 lief gehad, wat dan nog maar een maand duurde, en niet echt uit verliefdheid was, meer uit nood aan genegenheid denk ik achteraf. Na een week of 2 discussieerden we al over banale zaken. Het lijkt nu wel dat ik moeilijk verliefd word. (De keren dat ik dacht verliefd te zijn was dat puur dat 'geven om' in combinatie met nood aan affectie)
Dit is ook wel pakweg elk jaar iemand anders, maar mijn gevoelens voor die ene persoon worden dan telkens sterker (mede door daar zoveel mee bezig te zijn in mijn hoofd) dat ik dan alles over heb voor die persoon die periode, en de rest vind ik wel leuk, maar niemand is zo leuk als die ene. Maar zodra het daarmee niet meer echt botert en ik ontmoet iemand nieuw waarmee het klikt, gebeurt net hetzelfde..quote:
Geen flauw idee of er een naam voor is, maar het klinkt enorm bekend. In de loop der jaren zijn er gelukkig wel wat mensen blijven hangen, maar over het algemeen is er nog steeds 1 persoon waar ik in een bepaalde periode het meest mee optrek.
Wat bij mij fantastisch hielp was een vrouw die me uit al het bekende wegsleepte. Sindsdien plaats ik mezelf af en toe uit m'n normale context wat enorm helpt om nieuwe mensen te leren kennen en niet op 1 persoon te focussen.
Maarja, ik ben totaal niet geschikt als rolmodel voor dit soort dingen
Daar was ik al 'bang' voor. Nou ga ik lekker aan de huis-tuin-en-keuken-psychologie: hoe is/was je relatie met je ouders? Mogelijk is dat je voor 1000% willen geven aan je vrienden ook iets dat voortkomt uit nood aan genegenheid. Je hoop wanhopig het terug te krijgen danwel wilt ze laten voelen wat jij nooit hebt gevoeld.quote:
[..]
Ik ben 20, maar heb maar 1 lief gehad, wat dan nog maar een maand duurde, en niet echt uit verliefdheid was, meer uit nood aan genegenheid denk ik achteraf. Na een week of 2 discussieerden we al over banale zaken. Het lijkt nu wel dat ik moeilijk verliefd word. (De keren dat ik dacht verliefd te zijn was dat puur dat 'geven om' in combinatie met nood aan affectie)
Trouwens, wat is er slecht aan discussiëren over banale zaken? Of bedoel je eerder ruzieën?
Die kans zit er wel in, ja. Ik heb toch nooit echt het onderscheid gevoeld, denk ik.quote:
[..]
Vraagje: heb je toevallig moeite met het verschil zien tussen verliefdheid, liefde en vriendschap?
Kom je ook weer terug bij sommige personen of is het altijd iemand anders?quote:
Dit is ook wel pakweg elk jaar iemand anders, maar mijn gevoelens voor die ene persoon worden dan telkens sterker (mede door daar zoveel mee bezig te zijn in mijn hoofd) dat ik dan alles over heb voor die persoon die periode, en de rest vind ik wel leuk, maar niemand is zo leuk als die ene. Maar zodra het daarmee niet meer echt botert en ik ontmoet iemand nieuw waarmee het klikt, gebeurt net hetzelfde..
Hoe zit het dan als je zelf die genegenheid nooit gezocht hebt bij je ouders?quote:
Daar was ik al 'bang' voor. Nou ga ik lekker aan de huis-tuin-en-keuken-psychologie: hoe is/was je relatie met je ouders? Mogelijk is dat je voor 1000% willen geven aan je vrienden ook iets dat voortkomt uit nood aan genegenheid. Je hoop wanhopig het terug te krijgen danwel wilt ze laten voelen wat jij nooit hebt gevoeld.
Dat helpt voor geen meter he? Wat voor mij redelijk lijkt te werken, is kijken hoe ik reageer als ik denk verliefd te zijn. En daarbij heel erg eerlijk tegen mezelf te zijn. Het vraagt enige zelfkennis, maar stelt je wel in staat om het verschil een beetje op te pikken.quote:
Die kans zit er wel in, ja. Ik heb toch nooit echt het onderscheid gevoeld, denk ik.
Dan nog kun je het zwaar verneuken overigens, wat dat betreft heb je geen garanties
.
Het is wel goed mogelijk dat de oorzaak bij het gebrek aan liefde van m'n ouders ligt, ja. Mijn ouders zijn gescheiden op m'n 4e, met mijn vader nooit meer echt contact gehad en mijn moeder had het altijd te druk met haar werk. Ik heb nooit echt liefde gevoeld van haar, in de zin dat ze alles zou doen voor mij, integendeel. Waarschijnlijk dat ik nu dat gebrek wel telkens probeer te zoeken in die ene persoon. Dus waarschijnlijk heb je gelijk.quote:
[..]
Daar was ik al 'bang' voor. Nou ga ik lekker aan de huis-tuin-en-keuken-psychologie: hoe is/was je relatie met je ouders? Mogelijk is dat je voor 1000% willen geven aan je vrienden ook iets dat voortkomt uit nood aan genegenheid. Je hoop wanhopig het terug te krijgen danwel wilt ze laten voelen wat jij nooit hebt gevoeld.
Trouwens, wat is er slecht aan discussiëren over banale zaken? Of bedoel je eerder ruzieën?
Het waren kwesties van dat hij achter me aanzat om dingen te doen waar ik me slecht bij voelde, maar waar ik de moed niet voor had en dat uitliep tot bijna ruzies.
De meeste van hen kom ik nu nog zeer goed mee overeen, anderen ben ik wel wat ontgroeid maar één van hen is nu nog één van m'n beste vriendinnen. Maar het is wel steeds een andere 'soulmate'.quote:
[..]
Kom je ook weer terug bij sommige personen of is het altijd iemand anders?
[..]
Hoe zit het dan als je zelf die genegenheid nooit gezocht hebt bij je ouders?
[..]
Dat helpt voor geen meter he? Wat voor mij redelijk lijkt te werken, is kijken hoe ik reageer als ik denk verliefd te zijn. En daarbij heel erg eerlijk tegen mezelf te zijn. Het vraagt enige zelfkennis, maar stelt je wel in staat om het verschil een beetje op te pikken.
Dan nog kun je het zwaar verneuken overigens, wat dat betreft heb je geen garanties
Het is toch niet aan het kind om genegenheid te zoeken bij de ouders, als die niet eens weet wat dat is?
En ja, ik heb steeds hetzelfde gevoel gehad bij mensen: ofwel vond ik ze gewoon leuk om mee om te gaan, ofwel beschouwde ik ze als die ene persoon waarvan ik alles overhad..
In zekere zin zullen de meeste mensen dat wel doen. Of ze die genegenheid krijgen of niet. Genegenheid is net als zoveel dingen iets wat van twee kanten moet komen anders werkt het niet.quote:
Het is toch niet aan het kind om genegenheid te zoeken bij de ouders, als die niet eens weet wat dat is?
Waar ben je overigens naar op zoek met dit topic?
Ik denk naar tips ofzo om er beter mee om te kunnen gaan...?quote:
[..]
In zekere zin zullen de meeste mensen dat wel doen. Of ze die genegenheid krijgen of niet. Genegenheid is net als zoveel dingen iets wat van twee kanten moet komen anders werkt het niet.
Waar ben je overigens naar op zoek met dit topic?
Ik heb hier niet heel veel verstand van, maar is het steeds vinden van een ander persoon waar je alles voor over hebt, om die dan te verruilen voor een ander na een tijdje niet de definitie van borderline?
Ik heb wat mensen gekend met borderline en die vertoonden allebei dezelfde symptomen als jij. Een verschil was wel dat ze mensen niet loslieten omdat ze hen verstikten, maar gewoon omdat hun aandacht op iemand anders viel
Ik heb wat mensen gekend met borderline en die vertoonden allebei dezelfde symptomen als jij. Een verschil was wel dat ze mensen niet loslieten omdat ze hen verstikten, maar gewoon omdat hun aandacht op iemand anders viel
Zo kun je al snel iemand bestempelen met borderline, niet? Behalve die eigenschap herken ik me er niet zozeer in..quote:Op zondag 6 mei 2012 23:31 schreef Coffea het volgende:
Ik heb hier niet heel veel verstand van, maar is het steeds vinden van een ander persoon waar je alles voor over hebt, om die dan te verruilen voor een ander na een tijdje niet de definitie van borderline?
Ik heb wat mensen gekend met borderline en die vertoonden allebei dezelfde symptomen als jij. Een verschil was wel dat ze mensen niet loslieten omdat ze hen verstikten, maar gewoon omdat hun aandacht op iemand anders viel
Je bedoelt wanneer je die genegenheid wanhopig zoekt bij 'vreemden', maar nooit gezocht heb bij je eigen ouders?quote:
Hoe zit het dan als je zelf die genegenheid nooit gezocht hebt bij je ouders?
Hmm. Misschien had je het gevoel dat je die genegenheid niet kón zoeken bij je ouders. Ze waren te afstandelijk, gingen te formeel met je om. Je hebt het op het begin, als klein kind wel geprobeerd, maar het had geen zin en dus gaf je het op. In de contacten die je nu opdoet zie je daarom een nieuwe kans en wanneer ze genegenheid van jouw kant toelaten schiet je door in deze geven.
Bovendien, dat iets uit borderline voortkomt betekent niet dat het voorkomen ervan noodzakelijk op borderline duidt.quote:
[..]
Zo kun je al snel iemand bestempelen met borderline, niet? Behalve die eigenschap herken ik me er niet zozeer in..
Ik bedoel meer als je ouders je wel genegenheid willen geven, maar je ervoor terugschikt. Dat je het zelf als kind dus juist niet wilde.quote:
Je bedoelt wanneer je die genegenheid wanhopig zoekt bij 'vreemden', maar nooit gezocht heb bij je eigen ouders?
Hmm. Misschien had je het gevoel dat je die genegenheid niet kón zoeken bij je ouders. Ze waren te afstandelijk, gingen te formeel met je om. Je hebt het op het begin, als klein kind wel geprobeerd, maar het had geen zin en dus gaf je het op. In de contacten die je nu opdoet zie je daarom een nieuwe kans en wanneer ze genegenheid van jouw kant toelaten schiet je door in deze geven.
Als je die genegenheid ook niet bij anderen zoekt zou er sprake kunnen zijn van autisme. Zoek je die wel bij anderen, geen idee.quote:
[..]
Ik bedoel meer als je ouders je wel genegenheid willen geven, maar je ervoor terugschikt. Dat je het zelf als kind dus juist niet wilde.
Maar mocht je het over jezelf hebben dan denk ik dat zelfs in het eerste geval geen sprake is van autisme omdat iemand die dusdanig autistisch is dat hij geen genegenheid accepteert van wie dan ook natuurlijk niet uitgebreid gaat zitten posten op een forum.
Interessante topic.
Ja, ik herken dit. Ik heb ook meestal één persoon waar ik het liefst mee optrek. Ik weet niet waar het aan ligt. Of het nu mijn eigen aanhankelijkheid is, of dat iemand gewoon zo bijzonder is en daadwerkelijk voor je klaarstaat waardoor je dit niet met anderen hebt.
Ik heb nu bijvoorbeeld maar één echte vriendin. Ik ken natuurlijk een hoop andere meiden met wie ik once in a while wat leuks doe, maar dat komt maar zelden voor. Die meiden zie ik dan ook niet als vriendinnen, maar gewoon als mensen die ik ‘ken’. Mijn beste vriendin ken ik mijn hele leven en we gaan dan ook zeker wel iets van 9/10 jaar intensief met elkaar om. We nemen elke dag de dag/week door, we zien elkaar minimaal 3 keer per week en we weten letterlijk alles van elkaar. Maar dan ook écht alles. Verzwijgen niks, vertrouwen elkaar blind.
Ik kan prima contacten onderhouden met andere mensen, maar altijd tot op zekere hoogte. Wanneer ik bevriend raak met een nieuw persoon, vertel ik bijna nooit zoveel over mezelf, omdat ik het idee heb dat het toch nooit zo mooi en goed gaat worden als de band die ik met mijn beste vriendin heb, maar daarnaast heb ik die behoefte ook niet.
Ben iemand die bang is voor veranderingen, nieuwe situaties en nieuwe mensen. Dat betekent dat ik ooit misschien gekwetst kan worden of dat mensen me niet serieus nemen. Het erge is dat ik weet dat ik deze kant bezit waarbij ik erg bang ben voor eigenlijk alles, maar dat ik tegelijkertijd ontzettend gelukkig ben met de minimale, maar intensieve contacten ben die ik momenteel in mijn leven heb. Dit geld ook voor mijn verliefdheid. Ik vertrouw mannen niet snel, bijna nooit, maar als ik iemand in vertrouwen neem en uiteindelijk verliefd word, word ik ook goed verliefd, en kan ik daar wel meer dan een jaar mee zitten. Minimaal, maar intensief.
Ik denk eerlijk gezegd dat het iets is wat in je persoon zit. Je hebt veel liefde te geven, en juist omdat je weet dat je die potentie hebt, kies je de mensen voorzichtig uit die dat verdienen. Wanneer ik iemand eenmaal in mijn leven heb toegelaten, sta ik altijd klaar. Ook als ik niet kan, niet wil, niet mag, maar ik ben er dan gewoon. Het is iets moois. Aan de andere kant wordt je wel enorm pijn gedaan als je iemand kwijtraakt: je bent dan meteen een stuk van jezelf kwijt. Gaat een stuk van jezelf missen. Dat is het risico.
Ja, ik herken dit. Ik heb ook meestal één persoon waar ik het liefst mee optrek. Ik weet niet waar het aan ligt. Of het nu mijn eigen aanhankelijkheid is, of dat iemand gewoon zo bijzonder is en daadwerkelijk voor je klaarstaat waardoor je dit niet met anderen hebt.
Ik heb nu bijvoorbeeld maar één echte vriendin. Ik ken natuurlijk een hoop andere meiden met wie ik once in a while wat leuks doe, maar dat komt maar zelden voor. Die meiden zie ik dan ook niet als vriendinnen, maar gewoon als mensen die ik ‘ken’. Mijn beste vriendin ken ik mijn hele leven en we gaan dan ook zeker wel iets van 9/10 jaar intensief met elkaar om. We nemen elke dag de dag/week door, we zien elkaar minimaal 3 keer per week en we weten letterlijk alles van elkaar. Maar dan ook écht alles. Verzwijgen niks, vertrouwen elkaar blind.
Ik kan prima contacten onderhouden met andere mensen, maar altijd tot op zekere hoogte. Wanneer ik bevriend raak met een nieuw persoon, vertel ik bijna nooit zoveel over mezelf, omdat ik het idee heb dat het toch nooit zo mooi en goed gaat worden als de band die ik met mijn beste vriendin heb, maar daarnaast heb ik die behoefte ook niet.
Ben iemand die bang is voor veranderingen, nieuwe situaties en nieuwe mensen. Dat betekent dat ik ooit misschien gekwetst kan worden of dat mensen me niet serieus nemen. Het erge is dat ik weet dat ik deze kant bezit waarbij ik erg bang ben voor eigenlijk alles, maar dat ik tegelijkertijd ontzettend gelukkig ben met de minimale, maar intensieve contacten ben die ik momenteel in mijn leven heb. Dit geld ook voor mijn verliefdheid. Ik vertrouw mannen niet snel, bijna nooit, maar als ik iemand in vertrouwen neem en uiteindelijk verliefd word, word ik ook goed verliefd, en kan ik daar wel meer dan een jaar mee zitten. Minimaal, maar intensief.
Ik denk eerlijk gezegd dat het iets is wat in je persoon zit. Je hebt veel liefde te geven, en juist omdat je weet dat je die potentie hebt, kies je de mensen voorzichtig uit die dat verdienen. Wanneer ik iemand eenmaal in mijn leven heb toegelaten, sta ik altijd klaar. Ook als ik niet kan, niet wil, niet mag, maar ik ben er dan gewoon. Het is iets moois. Aan de andere kant wordt je wel enorm pijn gedaan als je iemand kwijtraakt: je bent dan meteen een stuk van jezelf kwijt. Gaat een stuk van jezelf missen. Dat is het risico.
I feel so bad today
that I want to write a poem.
I don't care, any poem, this
poem.
that I want to write a poem.
I don't care, any poem, this
poem.
In een bepaalde zin herken ik dit. Bij mij is het vooral vastklampen aan verliefdheden; het gevoel iemand heel erg nodig te hebben en me daar volledig op focussen. Ik loop momenteel bij een psycholoog, dus mocht ik er voor mij achter komen wat hier achter zit of wat ik hiermee aan moet, dan laat ik het hier ook wel even weten.
Heel erg herkenbaar! Ik ben nu midden 20 en heb in mn leven ook zo'n 5 a 6 ''soulmates'' gehad, iemand waarmee ik op een bepaald moment in m'n leven toen alles mee deelde, veel zag enz. Als ik terugkijk, dan valt op dat ik me vooral richt op één persoon, wanneer ik een nieuwe groep mensen leer kennen. Met die ene persoon word ik dan heel close en doe dan héél veel samen.
(Helaas) gaat het vaak na een paar jaar over omdat bv de opleiding eindigt, er eentje gaat verhuizen oid. Maar ik heb ook weleens meegegemaakt dat ik na een paar jaar zoiets had van 'het past niet meer', hetzelfde als je ook kunt hebben in een liefdesverhouding!
Zo heb ik ooit eens een 'vriendin' leren kennen op een sportclub, maar kwam er na steeds inniger contact achter dat we toch niet zo bij elkaar pasten. Dan stoot ik op de een of andere manier toch het verdere contact af. Tja, je vrienden kun je immers kiezen en soms kom je er dan achter dat het simpelweg niet matcht!
Ik denk niet dat het iets 'vreemds' is, maar misschien vooral het (onbewust) willen hebben van iemand waar je door dik en dun op kunt bouwen. Ik persoonlijk prefereer nog steeds het hebben van 'slechts' 1 of 2 goede vriendinnen dan een 'vriendenclub' waarbij het contact toch in zekere mate oppervlakkiger blijft. Ik heb ook helemaal geen tijd (en misschien ook wel geen zin) om met veel mensen contact te onderhouden. Heb het altijd wel prima gevonden zo.
(Helaas) gaat het vaak na een paar jaar over omdat bv de opleiding eindigt, er eentje gaat verhuizen oid. Maar ik heb ook weleens meegegemaakt dat ik na een paar jaar zoiets had van 'het past niet meer', hetzelfde als je ook kunt hebben in een liefdesverhouding!
Zo heb ik ooit eens een 'vriendin' leren kennen op een sportclub, maar kwam er na steeds inniger contact achter dat we toch niet zo bij elkaar pasten. Dan stoot ik op de een of andere manier toch het verdere contact af. Tja, je vrienden kun je immers kiezen en soms kom je er dan achter dat het simpelweg niet matcht!
Ik denk niet dat het iets 'vreemds' is, maar misschien vooral het (onbewust) willen hebben van iemand waar je door dik en dun op kunt bouwen. Ik persoonlijk prefereer nog steeds het hebben van 'slechts' 1 of 2 goede vriendinnen dan een 'vriendenclub' waarbij het contact toch in zekere mate oppervlakkiger blijft. Ik heb ook helemaal geen tijd (en misschien ook wel geen zin) om met veel mensen contact te onderhouden. Heb het altijd wel prima gevonden zo.
Ik denk wel dat het in mijn geval heel erg aanhankelijkheid is en iemand nodig hebben om alles voor te doen. Want op zich zijn die personen niet altijd degene die zelf alles voor mij zouden doen, wat dan vaak nogal knelt. Omdat ik hetzelfde van hen verwacht, maar dat vaak niet het geval is.quote:
Interessante topic.
Ja, ik herken dit. Ik heb ook meestal één persoon waar ik het liefst mee optrek. Ik weet niet waar het aan ligt. Of het nu mijn eigen aanhankelijkheid is, of dat iemand gewoon zo bijzonder is en daadwerkelijk voor je klaarstaat waardoor je dit niet met anderen hebt.
Ik heb nu bijvoorbeeld maar één echte vriendin. Ik ken natuurlijk een hoop andere meiden met wie ik once in a while wat leuks doe, maar dat komt maar zelden voor. Die meiden zie ik dan ook niet als vriendinnen, maar gewoon als mensen die ik ‘ken’. Mijn beste vriendin ken ik mijn hele leven en we gaan dan ook zeker wel iets van 9/10 jaar intensief met elkaar om. We nemen elke dag de dag/week door, we zien elkaar minimaal 3 keer per week en we weten letterlijk alles van elkaar. Maar dan ook écht alles. Verzwijgen niks, vertrouwen elkaar blind.
Ik kan prima contacten onderhouden met andere mensen, maar altijd tot op zekere hoogte. Wanneer ik bevriend raak met een nieuw persoon, vertel ik bijna nooit zoveel over mezelf, omdat ik het idee heb dat het toch nooit zo mooi en goed gaat worden als de band die ik met mijn beste vriendin heb, maar daarnaast heb ik die behoefte ook niet.
Ben iemand die bang is voor veranderingen, nieuwe situaties en nieuwe mensen. Dat betekent dat ik ooit misschien gekwetst kan worden of dat mensen me niet serieus nemen. Het erge is dat ik weet dat ik deze kant bezit waarbij ik erg bang ben voor eigenlijk alles, maar dat ik tegelijkertijd ontzettend gelukkig ben met de minimale, maar intensieve contacten ben die ik momenteel in mijn leven heb. Dit geld ook voor mijn verliefdheid. Ik vertrouw mannen niet snel, bijna nooit, maar als ik iemand in vertrouwen neem en uiteindelijk verliefd word, word ik ook goed verliefd, en kan ik daar wel meer dan een jaar mee zitten. Minimaal, maar intensief.
Ik denk eerlijk gezegd dat het iets is wat in je persoon zit. Je hebt veel liefde te geven, en juist omdat je weet dat je die potentie hebt, kies je de mensen voorzichtig uit die dat verdienen. Wanneer ik iemand eenmaal in mijn leven heb toegelaten, sta ik altijd klaar. Ook als ik niet kan, niet wil, niet mag, maar ik ben er dan gewoon. Het is iets moois. Aan de andere kant wordt je wel enorm pijn gedaan als je iemand kwijtraakt: je bent dan meteen een stuk van jezelf kwijt. Gaat een stuk van jezelf missen. Dat is het risico.
Nu, bij mij is het wel elk jaar iemand anders precies. Over het algemeen ben ik snel dingen beu, en zodra we elk onze eigen weg opgaan, dan ben ik mijn interesse verloren. Dat verklaart ook waarom dat het meest bij mensen gebeurt met een mysterieus iemand.
Bij mij is dat ook wel meteen een vrienschap waar ik dan alles probeer uit te halen, terwijl andere vriendschappen ik liever kwijt dan rijk ben. De laatste tijd besefte ik dat, wanneer er iemand op bezoek ben, ik steeds de nood heb om in de plaats bij die ene vriend te gaan (die toevallig ook mijn huisgenoot is)
Eigenlijk kies ik de mensen niet zo voorzichtig uit, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik wel regelmatig mensen ontmoet maar bijna nooit echt een band mee krijg. Maar als dat dan gebeurt, trek ik ze meteen naar me toe en moeten ze de belangrijkste persoon in mijn leven worden. Om mij aan te kunnen vasthouden, precies..
Maar uiteindelijk, als die vriendschap slijt en ik iemand nieuw heb ontmoet, vind ik het precies niet zo erg..
Gek genoeg is iedere ontmoeting bij mij tussen vrienden (Als het goed is) een extra'tje voor de onderlinge band..quote:
Ik denk niet dat het iets 'vreemds' is, maar misschien vooral het (onbewust) willen hebben van iemand waar je door dik en dun op kunt bouwen. Ik persoonlijk prefereer nog steeds het hebben van 'slechts' 1 of 2 goede vriendinnen dan een 'vriendenclub' waarbij het contact toch in zekere mate oppervlakkiger blijft. Ik heb ook helemaal geen tijd (en misschien ook wel geen zin) om met veel mensen contact te onderhouden. Heb het altijd wel prima gevonden zo.
Nu hoef ik niet iedereen te zien, om een súper hechte band te houden naar mijn gevoel.
Rustig aan.
En dit is eigenlijk het échte probleem lijkt mij...quote:
Maar uiteindelijk, als die vriendschap slijt en ik iemand nieuw heb ontmoet, vind ik het precies niet zo erg..
Ja... People come and go... Maar je gevoel zou niet opeens heel anders moeten zijn, het lijkt er serieus op dat je liefde en normale relaties bijvoorbeeld door elkaar heen haalt... Geen liefdes gevoelens meer? Next... (ja het werkte niet meer, je paste niet meer bij elkaar) is een redelijk ''normale'' reden voor een break-up als je nog jong bent.
Waar baseer je dan eigenlijk precies op dat iemand niet meer bij je past? Hoe kan dat? Is dat niet alleen een ''gevoel'' wat dat zegt?
Rustig aan.
Las dit topic net en herkende dit heel erg. Daarom vond ik dat het maar eens tijd wed om een account hier op fok aan te maken zodat ik kan reageren
Heb zelf ook dat ik de afgelopen jaren altijd wel iemand gehad heb waar ik heel erg om gaf en alles mee deelde. Soms ging dat echt tever, en deed ik eigenlijk alles voor die ander zonder aan mezelf te denken. Het laatste jaar is dit gelukkig veel minder geworden, en eigenlijk pas sinds een jaar heb ik dit niet zo heel erg meer.
Denk dat het ook wel beetje te maken misschien heeft gehad, dat me middelbare school nooit echt de meest geweldige tijd was. En pas in het laatste jaar echt leerde wat het betekende wat vriendschap betekent.
En nog steeds mis ik wel beetje vrienden, niet dat ik ze helemaal niet heb. Maar de 2 personen die ik echt beschouw als 'echte' vrienden zijn beiden personen geweest waar ik vroeger echt heel erg extreem gehecht aan was. In 1 geval verliefd, en na dat verteld te hebben, kostte het meer dan een jaar om daaroverheen te komen. Nu nog wel vrienden gelukkig.
Maar na die keer, wel toen besloten dat ik echt nooit meer zo extreem op 1 persoon gericht wil zijn. Het was echt bijna een obsessie van me geworden, en nu ik terugkijk echt niet gezond meer. (en snap ook echt niet hoe ik toen zo heb kunnen doen).
Heb zelf ook dat ik de afgelopen jaren altijd wel iemand gehad heb waar ik heel erg om gaf en alles mee deelde. Soms ging dat echt tever, en deed ik eigenlijk alles voor die ander zonder aan mezelf te denken. Het laatste jaar is dit gelukkig veel minder geworden, en eigenlijk pas sinds een jaar heb ik dit niet zo heel erg meer.
Denk dat het ook wel beetje te maken misschien heeft gehad, dat me middelbare school nooit echt de meest geweldige tijd was. En pas in het laatste jaar echt leerde wat het betekende wat vriendschap betekent.
En nog steeds mis ik wel beetje vrienden, niet dat ik ze helemaal niet heb. Maar de 2 personen die ik echt beschouw als 'echte' vrienden zijn beiden personen geweest waar ik vroeger echt heel erg extreem gehecht aan was. In 1 geval verliefd, en na dat verteld te hebben, kostte het meer dan een jaar om daaroverheen te komen. Nu nog wel vrienden gelukkig.
Maar na die keer, wel toen besloten dat ik echt nooit meer zo extreem op 1 persoon gericht wil zijn. Het was echt bijna een obsessie van me geworden, en nu ik terugkijk echt niet gezond meer. (en snap ook echt niet hoe ik toen zo heb kunnen doen).
Even een aanvulling op dit topic:
Het is alweer voorgevallen dat ik nu die ene vriend in het topic-startbericht ondertussen niet meer als belangrijkste persoon in mijn leven beschouw, maar een andere man waar ik nu al mijn liefde aan wil geven etc. En nu weet ik alweer niet of dit verliefdheid is, of puur 'die ene persoon waar ik alles voor over heb, alles voor wil doen, alles aan wil geven' en tegelijk ook affectie van wil.
Een week lang dacht ik wel elke minuut van de dag aan hem, maar dat was mede precies door er met opzet aan te denken omdat dat mij zo'n goed gevoel gaf. Dus nu lijkt het bijna dat als ik wìl verliefd worden, het ook word. Na die week ging ik met hem naar een feestje en leek de aantrekkingskracht niet wederzijds te zijn, en de dag nadien waren mijn gevoelens helemaal niet zo sterk meer. Ik veronderstel dat dat dan geen echte verliefdheid is, maar eerder ingebeeld?
Het is alweer voorgevallen dat ik nu die ene vriend in het topic-startbericht ondertussen niet meer als belangrijkste persoon in mijn leven beschouw, maar een andere man waar ik nu al mijn liefde aan wil geven etc. En nu weet ik alweer niet of dit verliefdheid is, of puur 'die ene persoon waar ik alles voor over heb, alles voor wil doen, alles aan wil geven' en tegelijk ook affectie van wil.
Een week lang dacht ik wel elke minuut van de dag aan hem, maar dat was mede precies door er met opzet aan te denken omdat dat mij zo'n goed gevoel gaf. Dus nu lijkt het bijna dat als ik wìl verliefd worden, het ook word. Na die week ging ik met hem naar een feestje en leek de aantrekkingskracht niet wederzijds te zijn, en de dag nadien waren mijn gevoelens helemaal niet zo sterk meer. Ik veronderstel dat dat dan geen echte verliefdheid is, maar eerder ingebeeld?
Lijkt me wel verliefdheid. Dat kan ook erg fluctueren. 'Vriendschappelijke' gevoelens bouw je op, dat is een kwestie van investeren en gehecht raken aan elkaar. Bij verliefdheid is er eerder sprake van plotseling erg sterke gevoelens.quote:
Even een aanvulling op dit topic:
Het is alweer voorgevallen dat ik nu die ene vriend in het topic-startbericht ondertussen niet meer als belangrijkste persoon in mijn leven beschouw, maar een andere man waar ik nu al mijn liefde aan wil geven etc. En nu weet ik alweer niet of dit verliefdheid is, of puur 'die ene persoon waar ik alles voor over heb, alles voor wil doen, alles aan wil geven' en tegelijk ook affectie van wil.
Een week lang dacht ik wel elke minuut van de dag aan hem, maar dat was mede precies door er met opzet aan te denken omdat dat mij zo'n goed gevoel gaf. Dus nu lijkt het bijna dat als ik wìl verliefd worden, het ook word. Na die week ging ik met hem naar een feestje en leek de aantrekkingskracht niet wederzijds te zijn, en de dag nadien waren mijn gevoelens helemaal niet zo sterk meer. Ik veronderstel dat dat dan geen echte verliefdheid is, maar eerder ingebeeld?
Oh, en verliefdheid is altijd ingebeeld.
|
|
