Ik ben 16 jaar oud en zit in de 5e klas van een school in Amsterdam.
We zijn op school begonnen met het voorbereiden van ons profielwerkstuk. Aangezien mijn broertje autisme heeft en inmiddels volop in de puberteit zit (14 jaar) vond ik dit een erg interessant onderwerp en heb besloten mijn profielwerkstuk hier over te doen. Nu ben ik opzoek naar jongeren/ pubers met autisme die me iets zouden willen vertellen over hoe het is om als puber autisme te hebben.
Hoe zit het bijvoorbeeld met uitgaan? Is het voor jullie extra lastig om op een leuk meisje/ leuke jongen af te stappen? Durven jullie misschien geen alcohol te drinken, omdat jullie bang zijn extra 'raar' te doen (zoals mijn broertje aan mij vertelde)? En merken jullie verschillen op school in de omgang met andere pubers ten opzichte van kinderen zonder autisme? Of zijn jullie het hier allemaal niet mee eens?
Graag hoor ik wat van jullie!
Groetjes!
En wat is je bron?quote:
Nuttige bijdrage.quote:
goeiequote:
Buurjongetje.quote:
Gelukkig is die van jouw even nuttigquote:
Op .Bravo.
Dank uquote:
Juist, dus omdat jij toevallig een buurjongetje heb die een probleemkind is (hoe defineer jij probleemkind eigenlijk?) Is iedere puber die autisme heeft een probleemkind?quote:
Wellicht is een lesje sarcasme herkennen bij jou van toepassing ?quote:Op zondag 6 mei 2012 17:11 schreef Gemini99 het volgende:
[..]
Juist, dus omdat jij toevallig een buurjongetje heb die een probleemkind is (hoe defineer jij probleemkind eigenlijk?) Is iedere puber die autisme heeft een probleemkind?
Het klonk niet als sarcastisch. Misschien is het handiger om voortaan jou toevoeging aan dit topic te onderbouwen, zodat mensen zich niet beledigd hoeven te voelen. Mijn broertje heeft autisme en gaat volgend jaar naar de middelbare. Daarom vind ik het rot om te lezen dat er mensen zoals jou zijn die zo over autisme denken. Ik hoop dat je hier begrip voor heb én ook begrijpt dat TS ook niet op dit soort opmerkingen zit te wachten, ga maar terug naar ONZ anders.quote:Op zondag 6 mei 2012 17:47 schreef GibsonLesPaul88 het volgende:
[..]
Wellicht is een lesje sarcasme herkennen bij jou van toepassing ?
Ik snap je onbegrip, en heb respect voor jouw standpunt. Goed idee trouwens, ik kan maar beter gaanquote:
[..]
Het klonk niet als sarcastisch. Misschien is het handiger om voortaan jou toevoeging aan dit topic te onderbouwen, zodat mensen zich niet beledigd hoeven te voelen. Mijn broertje heeft autisme en gaat volgend jaar naar de middelbare. Daarom vind ik het rot om te lezen dat er mensen zoals jou zijn die zo over autisme denken. Ik hoop dat je hier begrip voor heb én ook begrijpt dat TS ook niet op dit soort opmerkingen zit te wachten, ga maar terug naar ONZ anders.
herrieschoppen in Onzin en KLB.
P.s. Ik heb zelf speciaal onderwijs gevolgd in een ver verleden
Ik schuilt in mij ook een lichte vorm van autisme
Dankje.quote:
[..]
Ik snap je onbegrip, en heb respect voor jouw standpunt. Goed idee trouwens, ik kan maar beter gaan
herrieschoppen in Onzin en KLB.
P.s. Ik heb zelf speciaal onderwijs gevolgd in een ver verleden
Ik schuilt in mij ook een lichte vorm van autisme
weet je nog hoe het bij jou ging in de puberteit?Ik was nog net geen probleemkind, ik bezorgde mensen wel veelquote:
[..]
Dankje.
hoofdpijn. Veel grenzen opgezocht en overschreden. Was erg druk,
maar enerzijds stond ik wel open voor suggesties, lag er ook geheel
aan hoe men mij benaderde.
KLeine intro:quote:
Ben 18 jaar.
Heb een syndroom van asperger(autisme) indicatie.
Doe momenteel een mbo opleiding.
Ja. kan ik het uit eigen ervaring wel mee eens zijn.
Heb zelf gewoon normaal regulier onderwijs gevolgd en ben inmiddels bezig met mijn MBO.
Heb best wel ondervonden dat Autisme er al voor zorgt dat mensen je minder begrijpen en ik begrijp mensen vaak minder(gebrek aan inlevingvermogen). En pubers zijn altijd lastig eigenlijks. Maar mensen met autisme hebben gewoon een bepaalde problematiek die ervoor zorgt dat is eigenlijks wel een soort probleem kind zijn.
Dan wil ik niet zeggen een probleemkind in de vorm van problemen met jeugdzorg etc. Maar meer de vorm van extra begeleiding etc. nodig hebben door bepaalde problematiek. Tenminste zo heb ik het zelf ervaren. Ben nu inmiddels 18 en moet wel zeggen tis ook erg veel wel een leer proces.
Voorbeeld: Een klein meisje(jaar of 5/6) valt op straat en begint te huilen. Eerder zou ik gaan lachen en denken ja moet je maar uit kijken. Maar dit is geen sociaal wenselijk gedrag. Ik heb geleerd dat je er dan even naar toe gaat haar troost en weer verder loopt. Dat schijnt normaal te zijn(sociaal wenselijk). Al dacht ik er met mijn gedachtegang eerst wel anders over.
Verder in de omgang met mensen merkte ik zelf altijd wel vrij veel dat ik een gebrek heb aan inlevingsvermogen. De emotie's van mensen inschatten is moeilijk. Ik leer het wel maar het blijft erg lastig. Hierdoor vertoonde ik altijd raar of afwijkend gedrag omdat ik anders ben dan de rest. Zodat ik buiten "de groep" viel en altijd gepest ben(een jaar of 8 lang heel veel). Dus dan zit je veel alleen en weinig vrienden enzovoort enzovoort.
Al met al krijg je gewoon kleine problemen door een kleine afwijking in het zenuw en hersen stelsel. Die problemen zorgen er dan weer voor dat je eigenlijks een probleem kind bent. Oftewel gewoon een kind met problemen.
mvg,
raggingbull
Heel erg bedankt voor je antwoord! Ik ga het in m'n profielwerkstuk verwerken!
Hopelijk gaat het nu beter met de problemen die je hebt ondervonden.
Heel veel succes met je opleiding!
Groetjes
Hoe zit het bijvoorbeeld met uitgaan? Heb zelf niks met uitgaan omdat ik wil weten wat er om me heen gebeurd. en er een hekel aan heb wanneer er van alles om me gebeurd dat ik niet kan volgen. Daarnaast hoor ik vrijwel alles even hard en door elkaar heen dus kan ook nauwelijks een gesprek voeren op dat soort momenten.
Ga wel vaak naar de kroeg toe gewoon omdat het leuk is om aan de bar wat bier te drinken met vrienden. En het rustiger is dan in een discotheek etc.
Is het voor jullie extra lastig om op een leuk meisje/ leuke jongen af te stappen? Doe ik niet omdat ik niet fatsoenlijk kan inschatten hoe anderen over mij denken.
Durven jullie misschien geen alcohol te drinken, omdat jullie bang zijn extra 'raar' te doen (zoals mijn broertje aan mij vertelde)? Geen last van ik ken mijn grenzen, en heb vrijwel geen last van groepsdruk waardoor ik er over heen zou gaan.
En merken jullie verschillen op school in de omgang met andere pubers ten opzichte van kinderen zonder autisme? Of zijn jullie het hier allemaal niet mee eens? Omgang is anders maar veel mensen waarderen het juist dat ik eerlijk ben en zeg wat ik vind.
Wou je verder nog dingen weten?
Heel erg bedankt voor je reactie!
Nu je erom vraagt, heb ik inderdaad nog wel wat dingen die ik zou willen weten:
1) Je vertelt dat de omgang anders is maar mensen het juist waarderen dat je eerlijk bent en zegt wat je vindt. Is bij jou het verschil dus dat jij eerlijker bent dan de rest, of zijn er ook nog andere dingen die je opvallen?
2) Hoe zit het met het 'verzetten' tegenover je ouders? Ik hoorde van iemand dat dat minder het geval was dan bij 'andere' pubers omdat dit meisje haar ouders éxtra nodig had en zich daarom minder verzette, zodat ze op meer steun van haar ouders kon rekenen. Ervaar jij dit ook zo?
3) Je gaf aan dat je vrijwel geen last hebt van groepsdruk. Nou was mijn vraag: zijn er ook gebieden waar je je juist wel heel veel aantrekt van wat mensen van je vinden? Bijvoorbeeld op het gebied van kleding?
Groetjes!
Wat ik deed is naar een zorgboerderij gaan. Daar heb ik ook gesproken met een autistische jongen en de medewerkers die ook heel veel info gaven. Misschien een tip?
Ik ben een vrij introvert persoon. Ik kan best goed met anderen omgaan maar ben wel geslotener dan andere mensen. Ik praat ook niet over mijn jeugd simpelweg omdat ik die behoefte niet heb. Daarnaast ben ik waardeloos in het eerste contact leggen. Ik heb gewoon geen idee hoe ik moet reageren in zo'n situatie. Verder ben ik volgens anderen aanzienlijk relaxer in de omgang omdat ik me eigenlijk nooit zorgen maak om bijvoorbeeld dingen op school. Ik zit tijdens tentamens ook gewoon te tekenen onder het motto het komt wel goed terwijl anderen panish om zich heen kijken in de hoop zich weer wat te herrineren
2) Hoe zit het met het 'verzetten' tegenover je ouders? Ik hoorde van iemand dat dat minder het geval was dan bij 'andere' pubers omdat dit meisje haar ouders éxtra nodig had en zich daarom minder verzette, zodat ze op meer steun van haar ouders kon rekenen. Ervaar jij dit ook zo?3)
Nee ik ben vrij zelfstandig en los mn problemen zelf op. Wanneer ik mn problemen niet kan oplossen dan worden ze niet opgelost simpelweg omdat ik eigenlijk geen hulp wil van mensen (soms kan het echter niet anders). Ik heb een erg goede band met mn ouders. En zij weten dat ik zelfstandiger ben dan anderen en dat ik introvert ben. Mijn ouders steunen mij in wie ik ben, en weten dat als ik echt hulp nodig heb ik het uiteindelijk wel aangeef.
Je gaf aan dat je vrijwel geen last hebt van groepsdruk. Nou was mijn vraag: zijn er ook gebieden waar je je juist wel heel veel aantrekt van wat mensen van je vinden? Bijvoorbeeld op het gebied van kleding? Weinig het maakt mij over het algemeen niet zo heel veel uit. zeker op langere termijn niet want een eerste indruk verander je toch niet. Daarnaast heb ik niet de behoefte om energie te steken in mensen die na een blik al een complete mening over mij hebben. Ik heb persoonlijk een hekel aan oppervlakkigheid, en ben van mening dat je eerst iemand moet kennen voordat je een oordeel kunt vellen. Er is één punt waar ik het wel belangrijk vind en dat is wanneer iemand mij oneerlijk of onbetrouwbaar noemt.
Zijn er verder nog dingen die je wil weten?
Hoewel ik begrijp wat je bedoelt, vind ik aan het woord 'probleemkind' toch een negatieve vibe aan hangen. Zelf heb ik ook asperger, ben nu 25 en ben vorig jaar afgestudeerd aan het WO. Ben op mn 12e gediagnostiseerd door een orthopedagoog. Ze zagen in mij een slim meisje maar sociaal en emotioneel zwak. Vervolgens heb ik 4 jaar lang (dus eigenlijk tijdens mijn puberteit) intensieve sociale training gehad.quote:
[..]
KLeine intro:
Ben 18 jaar.
Heb een syndroom van asperger(autisme) indicatie.
Doe momenteel een mbo opleiding.
Ja. kan ik het uit eigen ervaring wel mee eens zijn.
Heb zelf gewoon normaal regulier onderwijs gevolgd en ben inmiddels bezig met mijn MBO.
Heb best wel ondervonden dat Autisme er al voor zorgt dat mensen je minder begrijpen en ik begrijp mensen vaak minder(gebrek aan inlevingvermogen). En pubers zijn altijd lastig eigenlijks. Maar mensen met autisme hebben gewoon een bepaalde problematiek die ervoor zorgt dat is eigenlijks wel een soort probleem kind zijn.
Dan wil ik niet zeggen een probleemkind in de vorm van problemen met jeugdzorg etc. Maar meer de vorm van extra begeleiding etc. nodig hebben door bepaalde problematiek. Tenminste zo heb ik het zelf ervaren. Ben nu inmiddels 18 en moet wel zeggen tis ook erg veel wel een leer proces.
Voorbeeld: Een klein meisje(jaar of 5/6) valt op straat en begint te huilen. Eerder zou ik gaan lachen en denken ja moet je maar uit kijken. Maar dit is geen sociaal wenselijk gedrag. Ik heb geleerd dat je er dan even naar toe gaat haar troost en weer verder loopt. Dat schijnt normaal te zijn(sociaal wenselijk). Al dacht ik er met mijn gedachtegang eerst wel anders over.
Verder in de omgang met mensen merkte ik zelf altijd wel vrij veel dat ik een gebrek heb aan inlevingsvermogen. De emotie's van mensen inschatten is moeilijk. Ik leer het wel maar het blijft erg lastig. Hierdoor vertoonde ik altijd raar of afwijkend gedrag omdat ik anders ben dan de rest. Zodat ik buiten "de groep" viel en altijd gepest ben(een jaar of 8 lang heel veel). Dus dan zit je veel alleen en weinig vrienden enzovoort enzovoort.
Al met al krijg je gewoon kleine problemen door een kleine afwijking in het zenuw en hersen stelsel. Die problemen zorgen er dan weer voor dat je eigenlijks een probleem kind bent. Oftewel gewoon een kind met problemen.
mvg,
raggingbull
In het begin had ik eigenlijk nauwelijks tot geen sociaal leven. Ik was toen de oudsider en praatte haast nooit. Naarmate ik richting het einde van de training kwam, ging het steeds beter. Het jammere was alleen dat ze dan al een beeld van je hebben en dat kan je niet zo snel veranderen.
Aan uitgaan heb ik eigenlijk haast nooit een behoefte aan. Deels omdat ik nog steeds toen weinig vrienden had, maar kon ook moeilijk tegen grote groepen mensen. Dat zijn dan toch heel veel indrukken die je moet verwerken en dat is ook enorm vermoeiend.
Thuis heb ik ook geen moeilijke puberteit gehad. Misschien omdat ik toch altijd wel een beetje introvert ben gebleven (dat gaat natuurlijk niet zomaar weg) en ik dus weinig gekke uitspattingen had.
Nu heb ik ook mn roeping gevonden door, wanneer het mogelijk is, op de pabo voorlichting te geven over hoe een autist ook goed terecht kan komen (in plaats van bijvoorbeeld in speciaal onderwijs en haast nooit een diploma halen). Weinig mensen weten dat maar helaas en het geeft mij echt een enorme voldoening door de ogen te openen bij de studenten.
quote:
[..]
Voorbeeld: Een klein meisje(jaar of 5/6) valt op straat en begint te huilen. Eerder zou ik gaan lachen en denken ja moet je maar uit kijken. Maar dit is geen sociaal wenselijk gedrag. Ik heb geleerd dat je er dan even naar toe gaat haar troost en weer verder loopt. Dat schijnt normaal te zijn(sociaal wenselijk). Al dacht ik er met mijn gedachtegang eerst wel anders over.
mvg,
raggingbull
als je een vrouw bent is dat een normale reactie. als echte man moet je haar uitlachen.