Originele OP:Ik kwam net een liedje tegen, geschreven over gepest worden.
Ik ben zelf vroeger ook gepest en merk dat dit nu nog steeds een heel grote impact op mij heeft.
Het doet veel met je onderbewuste , met je zelfbeeld. Misschien heb je het niet door, maar onbewust blijft het knagen. Je kunt er denk ik wel vanaf komen, maar het maakt je leven niet gemakkelijker als je langdurig gepest bent. Althans, dat is mijn ervaring.
Ik vroeg me hierbij af: Is er een reden dat ik juist degene was die 6 jaar lang gepest is? Waarom moesten ze mij altijd hebben? Waarom was ik nooit cool of geliefd?
Wat voor soort mensen worden eerder gepest en waarom?
Misschien vocht ik niet hard genoeg terug. Misschien liet ik het toe. Misschien was ik te eigenwijs, te slim, paste ik er niet goed genoeg tussen. Misschien was het omdat ik dik was - maar er waren wel meer dikke kinderen die niet gepest werden, hoe zit dat dan?
Het ironische is dat ik er vroeger totaal niet mee zat als mensen mij lelijk of dik vonden. Ik was eigenlijk best trots op mezelf. Echter, vanaf mijn 13e veranderde dat heel drastisch. Ik dacht dat mensen mij alleen serieus zouden nemen als ik slank was. Ik kreeg een eetstoornis, ik wilde nooit meer dik zijn, zoals vroeger. Ik wilde nooit meer stevig gevonden worden.
Voor het eerst in mijn leven was de mening van anderen bepalend voor mijn eigenwaarde. En sinds toen ben ik daar eigenlijk niet meer vanaf gekomen.. Het is t/m mijn 18e alleen maar erger geworden. Ik ben nu 19, en ik heb geen eetstoornis meer, maar ik voel me nog steeds vaak ontzettend kut over wie ik ben en heb elke dag wel twijfels zoals "Ben ik wel goed genoeg? Wat vinden andere mensen van mij?" en werd ook veeel te snel verliefd op jongens die helemaal niet goed voor me waren, enkel om die leegte in mij op te vullen.
Door al het gepest ben ik nu redelijk onzeker en sociaal teruggetrokken. Ik denk dat mensen mij niet gezellig vinden in sociaal contact, en stel me daarom ook maar moeilijk open. Misschien komt het door wie ik ben, dat mensen mij minder leuk vinden en ik daarom vroeger ook gepest ben. Ik weet dat dit niet 100% klopt, want ik heb een hele goede vriendin die me altijd zou steunen, maar toch..
Ik voel me soms zo somber, en dan weet ik niet hoe ik eigenlijk "lol" moet hebben. Ik vind uitgaan etc. steeds minder leuk omdat ik teveel nadenk en mezelf dan stom ga voelen en het niet meer leuk heb : Want, als je jezelf stom vindt, waarom zou je dan plezier in uitgaan hebben? Ik ga de laatste tijd hooguit 1x per maand uit, terwijl ik student ben. Ik vind het gewoon niet leuk en heb niet veel vrienden.
Ik heb het gevoel dat het steeds beter gaat en dat ik er uiteindelijk bovenop zal komen, maar vind het moeilijk om, als ik me een tijdje goed voel, niet weer terug te vallen naar periodes van gevoelens van eenzaamheid en waardeloosheid, en dan valt het beetje grip wat ik nog had weg. Herkenbaar?
edit - ik ben ook heeeel erg bang dat ik niet geschikt ben voor een relatie door mijn "issues", omdat mannen niet een onzekere piekerende vrouw willen

Wat me vervolgens nog onzekerder maakt.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor