De wereld is hard en we ver- en beoordelen mensen continue. Iedereen heeft vooroordelen en regelmatig kloppen ze ook nog. Waar ik mee zit echter is het stigma waarmee ik rondloop en wat mij beperkt in het vinden van een leuke man/jongen.
Toen ik 18 was ben ik na mijn gymnasium gaan studeren aan de universiteit. Afijn, na 1,5 jaar bleek de studie zeer vaag te zijn en ik bleek niet rijp genoeg voor zo'n veeleisende studie. Ook was ik nog erg aan het puberen, ik had nog niet echt discipline. Wat nodig is om succesvol te studeren. Met hersens alleen red je het niet meer.
Toen ben ik HBO gaan doen en dit ging hartstikke goed. Ik leerde mezelf vermannen en ik leerde om ergens voor te gaan. Toch bleef het knagen dat ik uiteindelijk een HBO zou afronden, waar ik echt een WO mens ben qua persoonlijkheid.
Dus na 2 jaar toch weer gaan studeren aan de universiteit. Voor mij op de lange termijn de juiste keuze want zoals het er nu uitziet ga ik hem afronden en zal ik dus later op het door mij gewenst niveau gaan werken, het voelt als mijn levensvervulling, hetgene waar mijn leven voor bedoeld is.
Maar voordat dit zover is heb ik te maken met een stigma, namelijk dat van langstudeerder. En dat beperkt mij heel erg in mijn liefdesleven momenteel. Door de opmerkingen en het gebrek aan vertrouwen en zelfs wantrouwen ten op zichte van mij begin ik zelfs steeds meer over mezelf te denken als minderwaardig.
Als langstudeerder heb je het stigma op je dat je uiteindelijk nooit een studie zult afronden omdat je een eeuwige twijfelaar bent, een faler. Ook speelt mee dat mensen bang zijn voor een eventuele studieschuld, waardoor je een minder aantrekkelijke levenspartner zou zijn. Alhoewel dat bij mij niet zo is, kleeft dit toch aan mij wat heel frustrerend is.
En ik merk het zelf ook, ik ben 23 en ik ga de andere sekse ook steeds meer beoordelen op burgerlijke waarden als opleidingsniveau, inkomen etc. En romantiek speelt daarbij steeds minder een rol omdat dat niet slim is.
Maar ondertussen blijf ik dan wel single omdat ik, nu, geen aantrekkelijke partner ben. Ik moet dan eerst 'bewijzen' dat ik op WO niveau ga eindigen. En nu dan iemand daten die laaggeschoold is zie ik ook niet zitten omdat ik later samen lekker hoogopgeleid wil wezen in mijn supercoole koopwoning. Ik zou het dan uit moeten maken zodra ik mijn studie heb afgerond en ik opeens in status en marktwaarde stijg.
Een enorm ingewikkelde situatie dus. Ik heb een behoefte om nu iets op te bouwen met iemand maar dat kan nog niet omdat ik achterloop. Ondertussen voel ik me soms best eenzaam, en al helemaal zo in mijn eentje deze persoonlijke strijd aan het leveren ben (studeer nu meer dan nominaal om zsm af te studeren).
De kutopmerkingen en haha kijk mij nou ik ga wel goed en de anderen blijven achter praatjes heb ik ook wel gehad eerlijk gezegd

Kijk mij eens succesvol zijn *kots*
Gezien mijn situatie is het enorm goed wat ik aan het doen ben, haal enorm goede cijfers enzo en haal al mijn vakken. Ik probeer me daar op te focussen maar het is soms zo moeilijk...