Wat moet ik met mijn vriendin?

Mijn vriendin en ik zijn nu bijna 4mnd bij elkaar.
We leerde elkaar kennen als huisgenoten, toen ze hier kwam hospiteren en wonen.
Het klikte erg goed, hebben leuke avonden gehad en na een tijd kregen we dus ook wat.

Zij is 19 en ik ben 26.

Na dat we een maandje hadden gaf ze al te kennen niet meer verliefd te zijn omdat ze heel erg op haar zelf gesteld is en graag haar eigen leven leidt.
Ik heb hierop gereageerd door mijn gevoelens te uitten en het er bij te laten door me voor de rest afzijdig te houden.
Ze mailde een paar dagen later dat ze graag wilde praten en dat hebben we gedaan. Het mondde uit tot een goede chillsessie en alles leek weer koek en ei.

Twee maanden later ging ze weer weg. Ze woont nu 30min van hier vandaan.
Ik had het er moeilijk mee maar ze gaf wel aan met ons door te willen gaan dus dat deden we. We hebben vaak afgesproken, maar omdat we elkaar niet beter kende dan huisgenoten liep het contact wat stroef en begon ik me onzeker te voelen daarover. Omdat ik eigenlijk nog steeds niet wist waar ik aan toe was, sinds ze weg is gegaan.

Nu, van af de laatste twee weken reageert ze heel afwezig en moet het contact echt van mij af komen. Er staan geen afspraken gepland en zij leidt gewoon haar leven. Ze neemt de moeite niet meer en ik zie het zelfde gedrag als toen ze het voor het eerst voor gezien had.

Wel heeft ze de laatste keer dat ik haar zag mij een heel mooi cadeau gegeven waar ze zeker en wel haar best voor heeft gedaan.

Ik stel voor om dingen te ondernemen. Concertje hier, tripje daar heen, algemene activiteiten, alles om de relatie levendig te houden. Ze reageert daar positief op maar als puntje bij paaltje komt, gebeurt er niks of heeft ze al wat anders gepland in de tussentijd. Al het contact moet eigenlijk al de hele tijd van mij afkomen. Ze nodigt me niet uit voor wat ze ook doet, ook al waardeert ze mijn aanwezigheid, áls ik er dan ben.

Nou voel ik hem zelf al aankomen natuurlijk, want ik heb dit eerder gezien. Maar er is sinds onze laatste ontmoeting niet veel besproken hierover. Dus eigenlijk doe ik al een tijdje als of mijn neus bloedt met de hoop dat ze zelf toenadering zoekt. Maar dat doet ze niet en mijn geduld raakt op.

Ik besef donders goed, nav. wat ik hier beschrijf, wat mijn positie is dat het eigenlijk een schot voor open doel is. Maar ik wil er nog niet aan toegeven. Ik snap ook dat ik na vier maanden niet kan spreken van de beste relatie ooit, of dat er sprake is van houden van. Dus waarom al die moeite? Er is één ding dat ik zeker weet en dat is dat ik al heeeel lang niet meer zó verliefd ben geweest als in de afgelopen periode. Ze heeft me op andere denkwijze gebracht, me uit de slop getrokken en laten zien hoe het ook kan. Ze doet me deugd en ik mag haar graag.

Ik weet dat ik niet mijn geluk in andere mensen moet zoeken, maar ze is zeker een toevoeging. Ik heb eigenlijk geen hoop, maar afgaande op het feit dat ze zeven jaar jonger is, ga ik er van uit dat ze nog niet op zo'n manier gevoelens heeft ervaren of ontwikkeld zoals ik dat doe. Ze is gewoon te wild, jong en denkt daar nog niet over na.

Nou denk ik wel dat ze dat zelf ook beseft. Maar er simpelweg niet mee weet om te gaan. Ze beseft het bestaan van een klik en een band tussen ons. De liefde is aanwezig en al die mooie dingen, ze kan zich niet hechten en is misschien niet verliefd meer.

Nu weet ik dus niet wat ik moet doen. Moet ik proberen er nog een keer voor te gaan, omdat het is wat ik wil. Door het voortouw te nemen, achter haar aan te rennen en maar voor lief nemen dat ze zo is? Daar door te hopen dat het bijtrekt en dat ik haar eerste grote liefde wordt? Dat we toch nog een vette zomer tegemoet gaan?

Of moet ik mijn verlies nemen, morgen met haar gaan praten en er een eind aan breien? Dat ze gewoon nee zegt en dat het gewoon voorbij is tussen ons en haar waarschijnlijk nooit meer zie..

Derde optie is dat ik het misschien toch al wel verkloot heb omdat ik gewoon, in haar ogen, een enorme sukkel blijk te zijn, of zo..

Hoe moet ik toenadering zoeken om het ijs te breken? Ze kan me sowieso niet voor altijd blijven negeren, maar daar door laat ik het wel doodbloeden terwijl ik nu juist actie zou moeten ondernemen. Maar als ik zelf bel, kom ik weer frusti over als of ik haar te graag wil, wat ook weer averechts werkt..

ik ben het even helemaal kwijt. Wat moet ik doen?

Is het dan verstandig om überhaupt zo openhartig te doen, op het moment dat we het dialoog aangaan?

Nou, ze is ook anders geweest hoor. Ik heb er idd wel wat van om achter haar aan te rennen, maar zo heeft zij ook haar buien gehad.

Ik vind het gewoon zo rottig dat ze zelf niet de moeite neemt om er iets van te maken terwijl ze in het begin overduidelijk wel hoteldebotel was. Nu lijkt ze niet meer verliefd en schenkt ze me nul aandacht, terwijl ze ook gewoon naar me toe kan komen en het er over hebben. Dan is het uit, maar weet ik waar ik aan toe ben.

Ik denk dat ik het nog maar even aan zie. Wil me er niet meer mee bezig houden want het doet toch alleen maar pijn. Uiteindelijk zal ze wel contact opnemen. Dan ga ik ondertussen even mijn eigen weg.

De eerste keer gaf ze aan heel op zich zelf te zijn, geen behoefte had aan een persoon in haar leven en al die dingen. Wel gaf ze aan voor het eerst met iemand te zijn waar ze zich zelf kon voelen en zijn. Dat ik wel de eerste was die ze echt vertrouwde en verliefd op was.

Daarom vind ik het allemaal zo zuur. Want ze heeft wel echte gevoelens gehad die ze niet eerder heeft gehad voor iemand anders. Ze hing foto's op, gaf me cadeaus.. Dingen die op dat moment genoeg bevestigde en ze zocht wel degelijk toenadering toen ze hier nog woonde.

Nu is ze een kleine zes weken weg hier en het contact vertroebelt. De laagdrempeligheid is weg en nu moet er op eens wel moeite gedaan worden. Ze heeft in eens een ander leven zonder mij in de buurt gaat haar gang. Leert vol op nieuwe mensen kennen en maakt veel mee..

Ik heb geen zin om nu aan haar lip te gaan hangen. Dat de situatie er treurig uit zit is gewoon zo, maar als ik nu als een malle gaat zitten vissen en contact ga zoeken is het toch wel klaar.

Misschien dat ze zelf de tijd nodig heeft of zo. Wellicht trekt ze bij en wilt ze praten. Ik heb niet het idee gehad dat ze er echt serieus mee bezig was, terwijl ik dat wel deed.

Dus ja, we zien het wel. Gewoon mn bek houden en afwachten.

Ik heb wel een betere band met haar opgebouwd dan met mijn huisgenoten in de tijd en ze hier was en is/was zeker mijn vriendin