Ongeveer een half jaar geleden kwam er een nieuwe jongen - A - op mijn werk. Ik vond hem meteen al heel leuk, want hij ziet er heel leuk uit en is heel spontaan. We spraken veel met elkaar als we elkaar zagen in de lunch-pauzes of tijdens het roken. Later ben ik na het werk eens met hem en anderen meegegaan om wat te drinken, wat (na een etentje samen) eindigde in zijn bed. Daarna gebeurde het wel een aantal keer per week dat ik met hem mee ging naar zijn huis, mits de gelegenheid zich voordeed. Het voelde zo goed (echt heel goed) en gelijk zo vertrouwd dat ik helemaal verliefd op hem ben geworden.
Ik heb geprobeerd mijn gevoelens voor A te onderdrukken maar dat lukte niet. Dus ik besloot er gewoon aan toe te geven en ervoor te gaan. Dit betekende wel dat ik een relatie van zes jaar en samenwonend moest beëindigen en dat heb ik ook gedaan. Hij - J - was er helemaal kapot van, maar vermoedde al iets. We gingen uitelkaar en ik heb via een makelaarskantoor een leuk appartementje kunnen vinden. Samen hebben we gehuild om het einde van onze relatie, maar ik richtte me daarna helemaal op A.
Echter, sinds A weet dat ik om hem mijn relatie heb beëindigd, is hij ineens heel afstandelijk geworden. Tijdens de lunches zit hij nu met zijn collega's te eten en te lachen, maar ik krijg nul komma nul aandacht. En als we elkaar toevallig ontmoeten wordt er wat over koetjes en kalfjes gepraat als ik hem aanspreek. Als ik mezelf uitnodig om na het werk even langs te komen, dan moet hij altijd sporten, is hij gehaast voor iets of heeft hij al afspraken om bijvoorbeeld bij zijn ouders of bij anderen te eten.
Dit doet zeer, want ik hou echt zoveel van hem. En in het weekend staat hij dan zomaar onaangekondigd voor de deur om me gelijk flink te omhelzen als ik open doe. Soms zelfs om drie uur 's nachts, als hij is wezen stappen met vrienden, belt ie me wakker en staat hij voor de deur en is hij weer zo lief zodat ik helemaal smelt (letterlijk) en hij de nacht bij me doorbrengt.
Zo gaat het nu al een aantal weken. Op kantoor is hij heel erg afstandelijk en kan er bijna geen lief woordje, glimlachje of knipoogje af en dan donderdag-, vrijdag- en/of zaterdagnacht staat hij ineens voor m'n deur, soms behoorlijk aangeschoten, maar altijd heel lief en aanhankelijk en dan brengen we zo'n leuke nacht door. Echt, net als daarvoor, veel humor, lachen en spontaniteit en veel sex uiteraard.
Ik weet nu niet wat ik doen, want ik wil graag een serieuze relatie met hem, maar ik ben bang dat als ik hierop aandring hem kwijtraak. Erover praten lukt niet echt, want we praten echt heel weinig. Misschien is hij gewoon nog niet klaar voor een serieuze relatie? Maar ik wil hem ook niet kwijtraken. Hij is wel iets jonger dan mij, ik ben 28 en hij is 23...
Wat moet ik doen? Het is nu al zo dat ik afspraken met vriendinnen om te stappen afzeg, omdat ik bang ben dat ik dan niet thuis ben als hij misschien voor mijn deur staat. Misschien een weekendje samen weg, citytrip ofzo, is dat iets? Wat denken jullie ervan?
als je ontbijt op bed wil, slaap je maar in de keuken