Hallo iedereen,
Vorig jaar in Augustus werd ik halsoverkop verliefd op een meisje, en het bleek wederzijds te zijn. We zijn inmiddels zo'n 8 maanden verder en de blinde verliefdheid is wel een beetje weggeebt, hoewel ik haar nog steeds heel erg leuk vind en we het nog steeds heel fijn met elkaar hebben.
Ik ben echter een jonge kerel van 20 die nog lang niet uitgekeken is op het scharrelen met vrouwen en het nachtleven in zijn algemeen. Dit meisje is ook het eerste en enige meisje waar ik seks mee heb gehad. Ik ben zelf al de vijfde jongen waarmee zij seks heeft gehad, en af en toe knaagt dat best wel aan mij. Als je maar in een auto hebt gereden en je ziet overal om je heen andere mooie auto's, wil je natuurlijk daar ook wel eens een testritje in maken. Nouja, je zou dus zeggen : maak het uit, probeer verschillende auto's uit tot je weet welke auto je het liefst in rijd, en blijf dan trouw aan deze auto.
Het probleem is alleen dat ik denk dat dit meisje wel eens het beste zou kunnen zijn wat me ooit zal overkomen. Ze past goed bij mij, heeft dezelfde soort humor en kan omgaan met alle rare trekjes die ik af en toe heb. Ik kan de hele dag met haar in bed blijven liggen, maar ook met zijn tweeen gaan stappen, en het is altijd heel erg leuk. Als ik haar nu laat gaan, denk ik dat ik haar nooit meer terug krijg. Elke keer als ik er ook maar over nadenk wat ik met deze relatie aanmoet, lijkt future-Micson mij te waarschuwen dat ik het niet moet doen omdat ik daar heel veel spijt van ga krijgen.
Ik bevind me dus in een moeilijke situatie. Van de ene kant ben ik denk ik gewoon nog niet 'volwassen' genoeg voor om deze relatie duurzaam te laten blijken, maar van de andere kant heb ik iemand gevonden die perfect bij me past. Het was beter geweest als ik haar rond mijn 25-ste had ontmoet, dan had ik iig mijn wilde jaren wel achter de rug gehad.
Ik weet nu dus niet wat ik moet doen, heeft iemand hier zulke situatie ook meegemaakt? Als ik het uitmaak, blijft zij mijn hele leven 'the one that got away'. Als ik het niet doe, laat ik de jaren waarin het geaccepteerd is om in het rond te scharrelen, aan mij voorbijgaan.