R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb vaak enorme lol met mijn beste vriendin. Als we gewoon met z'n tweeën zijn, voelt ze zich op haar gemak en zegt ze vaak wat ze denkt. Maar als andere mensen erbij zijn, dan klapt ze enorm dicht. Ze probeert veel sociale situaties te ontwijken door naar huis te gaan, maar hierdoor gaat ze thuis de hele dag zitten malen.
Ze heeft veel therapie gehad om het onderliggende probleem aan te pakken en ze is zelfs een jaar lang opgenomen geweest in een kliniek. Maar het lijkt wel alsof het nauwelijks geholpen heeft... Ze is erg passief en komt moeilijk in beweging.
Zelf heb ik ook jarenlang last gehad van hevige sociale angst, en dmv heel veel therapie gaat het nu stukken beter. Ik zeg heel vaak dat ik snap waar die angst vandaan komt, maar het lijkt wel alsof alles wat ik zeg om haar te helpen niet binnenkomt. Ik bied haar zo vaak een luisterend oor aan, maar meestal zegt ze dat het gaat, dat er niks is of ze zegt helemaal niets. Ik stel ook vaak voor om samen de stad in te gaan, om haar het huis uit te krijgen, en vaak hangt ze er een beetje bij en lijkt ze niet echt te genieten. Als ik aan haar vraag wat ze zelf wil/nodig heeft, dan weet ze het nooit.
Ze was laatst heel angstig en zei op een gegeven moment dat ze zichzelf iets aan wil doen. Het was erg verontrustend om te horen. Ik weet dat ze de kracht uit zichzelf moet halen om over haar angsten heen te komen, maar het voelt zo frustrerend en machteloos... Hoe kan ik haar het beste steunen en wellicht helpen?
Ze heeft veel therapie gehad om het onderliggende probleem aan te pakken en ze is zelfs een jaar lang opgenomen geweest in een kliniek. Maar het lijkt wel alsof het nauwelijks geholpen heeft... Ze is erg passief en komt moeilijk in beweging.
Zelf heb ik ook jarenlang last gehad van hevige sociale angst, en dmv heel veel therapie gaat het nu stukken beter. Ik zeg heel vaak dat ik snap waar die angst vandaan komt, maar het lijkt wel alsof alles wat ik zeg om haar te helpen niet binnenkomt. Ik bied haar zo vaak een luisterend oor aan, maar meestal zegt ze dat het gaat, dat er niks is of ze zegt helemaal niets. Ik stel ook vaak voor om samen de stad in te gaan, om haar het huis uit te krijgen, en vaak hangt ze er een beetje bij en lijkt ze niet echt te genieten. Als ik aan haar vraag wat ze zelf wil/nodig heeft, dan weet ze het nooit.
Ze was laatst heel angstig en zei op een gegeven moment dat ze zichzelf iets aan wil doen. Het was erg verontrustend om te horen. Ik weet dat ze de kracht uit zichzelf moet halen om over haar angsten heen te komen, maar het voelt zo frustrerend en machteloos... Hoe kan ik haar het beste steunen en wellicht helpen?
Courage Is not the absence of fear, its taking action despite fear.
dan heb je best kans dat ze vanzelf over haar angst heen groeit...
gaan jullie weleens stappen? neem dan gewoon een paar drankjes totdat ze wat losser is..
dan bedoel ik niet bezopen
maar gewoon zodat ze sneller een babbeltje maakt met vreemden.
gaan jullie weleens stappen? neem dan gewoon een paar drankjes totdat ze wat losser is..
dan bedoel ik niet bezopen
maar gewoon zodat ze sneller een babbeltje maakt met vreemden.
Moeilijk om een indicatie te geven. Lijkt enerzijds veel op een autisme, angststoornis.
Maar de onderliggende aspecten ken ik natuurlijk niet. Maar ik denk dat toch
intensief professionele hulp wel op zijn plaats is. Al is het om een ondersteunende factor te zijn
om naar buiten te durven treden.
Maar de onderliggende aspecten ken ik natuurlijk niet. Maar ik denk dat toch
intensief professionele hulp wel op zijn plaats is. Al is het om een ondersteunende factor te zijn
om naar buiten te durven treden.
Ook in moeilijke tijden.
Ik hoop dat ze er overheen groeit... Het is al zo lang aan de gang en volgend jaar zou ze beginnen aan haar opleiding, maar dat gaat ze nu ook een jaar uitstellen. Ze wil eerst een jaartje werken en op eigen benen leren staan. Wat ik zelf een erg goed idee vind, zolang ze deze plannen maar uitvoert.quote:Op zondag 15 april 2012 11:16 schreef deadly_kiss het volgende:
dan heb je best kans dat ze vanzelf over haar angst heen groeit...
gaan jullie weleens stappen? neem dan gewoon een paar drankjes totdat ze wat losser is..
dan bedoel ik niet bezopen
Ik ga af en toe met haar wat drinken, maar als ik een praatje maak met vreemden, dan klapt ze alsnog dicht. Dan weet ik niet of het een goed idee is om er nog meer drank in te gooien
Courage Is not the absence of fear, its taking action despite fear.
Dat is 'm nog juist. Ze heeft jarenlange therapie gevolgd, waaronder een jaar in een psychiatrische kliniek (wat behoorlijk intensief was). Nu heeft ze ambulante therapie. Ze weet precies hoe het bij haar zit en wat ze moet doen om eruit te komen. Ze weet dat haar angst irrationeel is, en toch houdt ze erg vast aan haar sleur...quote:
Moeilijk om een indicatie te geven. Lijkt enerzijds veel op een autisme, angststoornis.
Maar de onderliggende aspecten ken ik natuurlijk niet. Maar ik denk dat toch
intensief professionele hulp wel op zijn plaats is. Al is het om een ondersteunende factor te zijn
om naar buiten te durven treden.
Courage Is not the absence of fear, its taking action despite fear.
Ik heb het zelf ook heel lang gehad hoor... soms zette ik mezelf ook gewoon voor schut.
in de middelbare tijd durfde ik nieteens de hond te gaan uitlaten zonder make-up ect...
als ik bij mn ouders op de zaak kwam (horeca) zorgt ik altijd een rede om mezelf achter te houden..
servetten vouwen ofzo en bestek poetsen.. was als de dood dat iemand me zag
op school was ik altijd braaf, ik werd niet gepest maar ik durfde gewoon geen ongein uit te halen enzo.
tegen de tijd dat ik oud genoeg was om te mogen uitgaan zat ik soms uren voor de spiegel mn haren te doen, make-uppen en bedenken wat ik zou zeggen als iemand me zou aanspreken...
en dan na 4 uur belde ik alsnog me vriendinnen op dat ik niet mee ging omdat ik moe was ofzo
ik heb na de middelbare school een kappersopleiding gedaan en al mijn diploma's gehaald...
maarja als kapster heb je elk halfuur iemand anders op de stoel, praatjes maken vragen stellen ect, en dan was ik als de dood dat ik nog verkeerd zou knippen ook
eigenlijk toen ik 19 was en ik een relatie kreeg met mijn vriend trok het allemaal bij..
ten eerste had ik nog wel mijn vriendin voor gek verklaard toen ze zei dat iemand me leuk vond, ik dacht dat ze gewoon een grapje uithaalde dus ik ging er niet echt op in
maargoed ik moest dus gaan kennismaken met mijn schoonouders enzo ik was als de dood
mijn ouders zette me altijd voor het blok als ik bang/verlegen was...
maar toen ik ging samenwonen met mijn vriend, en ik alles zelf moest doen maar wel op mijn eigen manier toen kwam het vanzelf goed...
ik werk nu zelfs in de horeca en lul soms zoveel dat ik daarna in mezelf denk '' mens stfu
''
als ik nu terugkijk weet ik niet precies wat het probleem nou precies was, behalve dat ik mezelf juist opvallend maakte door zo raar te doen... in tegenovergestelde richting van wat de bedoeling was
juist door stil te zijn en niet durven meepraten ect maakt jezelf opvallend...
gewoon mengen met de rest en met de stroming mee gaan
in de middelbare tijd durfde ik nieteens de hond te gaan uitlaten zonder make-up ect...
als ik bij mn ouders op de zaak kwam (horeca) zorgt ik altijd een rede om mezelf achter te houden..
servetten vouwen ofzo en bestek poetsen.. was als de dood dat iemand me zag
op school was ik altijd braaf, ik werd niet gepest maar ik durfde gewoon geen ongein uit te halen enzo.
tegen de tijd dat ik oud genoeg was om te mogen uitgaan zat ik soms uren voor de spiegel mn haren te doen, make-uppen en bedenken wat ik zou zeggen als iemand me zou aanspreken...
en dan na 4 uur belde ik alsnog me vriendinnen op dat ik niet mee ging omdat ik moe was ofzo
ik heb na de middelbare school een kappersopleiding gedaan en al mijn diploma's gehaald...
maarja als kapster heb je elk halfuur iemand anders op de stoel, praatjes maken vragen stellen ect, en dan was ik als de dood dat ik nog verkeerd zou knippen ook
eigenlijk toen ik 19 was en ik een relatie kreeg met mijn vriend trok het allemaal bij..
ten eerste had ik nog wel mijn vriendin voor gek verklaard toen ze zei dat iemand me leuk vond
, ik dacht dat ze gewoon een grapje uithaalde dus ik ging er niet echt op in maargoed ik moest dus gaan kennismaken met mijn schoonouders enzo ik was als de dood
mijn ouders zette me altijd voor het blok als ik bang/verlegen was...
maar toen ik ging samenwonen met mijn vriend, en ik alles zelf moest doen maar wel op mijn eigen manier toen kwam het vanzelf goed...
ik werk nu zelfs in de horeca en lul soms zoveel dat ik daarna in mezelf denk '' mens stfu
''als ik nu terugkijk weet ik niet precies wat het probleem nou precies was, behalve dat ik mezelf juist opvallend maakte door zo raar te doen... in tegenovergestelde richting van wat de bedoeling was
juist door stil te zijn en niet durven meepraten ect maakt jezelf opvallend...
gewoon mengen met de rest en met de stroming mee gaan
De wereld vergaat niet als je dichtklapt, dat zou zij zich ook moeten realiserenquote:Op zondag 15 april 2012 11:22 schreef Dolls het volgende:
[..]
Ik hoop dat ze er overheen groeit... Het is al zo lang aan de gang en volgend jaar zou ze beginnen aan haar opleiding, maar dat gaat ze nu ook een jaar uitstellen. Ze wil eerst een jaartje werken en op eigen benen leren staan. Wat ik zelf een erg goed idee vind, zolang ze deze plannen maar uitvoert.
Ik ga af en toe met haar wat drinken, maar als ik een praatje maak met vreemden, dan klapt ze alsnog dicht. Dan weet ik niet of het een goed idee is om er nog meer drank in te gooien
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Hoorde laatst een psycholoog zeggen dat angststoornissen erg moeilijk zijn om over heen te groeien omdat ze vaak zichzelf versterken.
Dat weet ze. Op rationeel vlak. Daarom frustreert het haar ook dat ze alsnog zo angstig en paranoïde wordt soms.quote:
[..]
De wereld vergaat niet als je dichtklapt, dat zou zij zich ook moeten realiseren
Courage Is not the absence of fear, its taking action despite fear.
Dat herken ik heel erg bij mezelf. Maar wat knap dat je er zo goed uit bent gekomen! Zelf ben ik ook hard bezig om me opener op te stellen en meer mensen te ontmoeten.quote:
tegen de tijd dat ik oud genoeg was om te mogen uitgaan zat ik soms uren voor de spiegel mn haren te doen, make-uppen en bedenken wat ik zou zeggen als iemand me zou aanspreken...
en dan na 4 uur belde ik alsnog me vriendinnen op dat ik niet mee ging omdat ik moe was ofzo
Courage Is not the absence of fear, its taking action despite fear.
wat zijn haar gedachten op die momenten?quote:
[..]
Dat weet ze. Op rationeel vlak. Daarom frustreert het haar ook dat ze alsnog zo angstig en paranoïde wordt soms.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Uiteindelijk is het iets dat ze zelf moet overwinnen. Jij kan daarin alleen maar steunen.
Overigens is het bevestigen van iemands slachtofferpositie in deze geen steun.
Overigens is het bevestigen van iemands slachtofferpositie in deze geen steun.
Ik denk dat het zo beter werkt, hoe MINDER je je ermee bezig houdt hoe BETER het met je gaat.quote:
[..]
Dat herken ik heel erg bij mezelf. Maar wat knap dat je er zo goed uit bent gekomen! Zelf ben ik ook hard bezig om me opener op te stellen en meer mensen te ontmoeten.
als je steeds maar blijft nadenken over je gedrag ect gaat het alleen maar slechter
als ik nu terug kijk naar die tijd lijkt het net alsof ik naar iemand anders kijk... en dan kan ook wel kloppen want ik was toen mezelf niet
ik denk eigenlijk dat iedereen wel dit soort momenten heeft gehad.. schaamte, sprakeloosheid, niet weten hoe te gedragen...
het ligt er aan hoe je ermee omgaat, vergeten of jezelf ermee bezig blijven houden
|
|
