Ik moet dit even van me afschrijven op een of andere manier.
Dit is ongeveer wat er is gebeurd.
Ik leerde mijn vriendin kennen via via, liefde op het eerste gezicht leek het wel. De ene avond heb ik daar ontmoet en de volgende bleef ik slapen. De tijd daarna kwam ik steeds meer bij haar over de vloer. Ik woonde nog thuis, zij kwam uit een dorp uit de buurt en zat op kamers.
Na een tijd kwam ik alleen nog thuis om wat dingen op te pikken en was ik altijd bij haar te vinden en we hadden het goed.
Er was alleen een ding, mijn vriendin is ziek. Op het begin geloofde ik er niet zo in, chronisch vermoeidheid heeft ze last van zei ze. Ik vond haar stiekem een beetje een aansteller maar al snel kwam ik erachter dat het gewoon een naam is voor klachten die ze niet kunnen plaatsen en maar in dat vakje duwen. Tevens geen erkende ziekte dus veel heb je daar ook niet aan.
In die tijd gingen we beide naar school, zei deed de opleiding toerisme en ik deed ICT omdat ik stiekem een verschrikkelijke nerd ben enzo.
Na een tijdje hadden we beide een kamer omdat ik toch een plek voor mezelf wilde, al zijn we tot nu toe nooit langer als 2 weken uit elkaar geweest.
Tijd verstreek en ik had mijn opleiding afgerond, ik ging aan het werk. Mijn vriendin was inmiddels gestopt met haar opleiding omdat ze de schooldagen niet vol kon houden. Fysiek niet, want haar punten waren top. Ze kon het gewoon niet aan.
Als een zeer nuchter persoon was ik het daar niet zo mee eens. Maar als je zo dichtbij iemand staat zie je pas hoe erg zoiets kan zijn.
Nu kwam ze op het punt dat ze echt hulp zocht en via instanties heeft ze dat gekregen, ze heeft ook een wajong aangevraagd en heeft daar anderhalf jaar voor moeten vechten omdat cvs niet erkend is. En dat terwijl ik iemand met ADHD een uitkering zie krijgen door een paar keer vluchtig in de rondte te kijken bij zijn evaluatiegesprek of wat je daar ook krijgt. Super dus.
In deze tijd is ze dan ook ingestort, het ging slechter met haar en vanaf toen is het alleen maar erger geworden. Overal hulp zoeken, alles laten onderzoeken. Teleurgesteld blijven worden omdat er niks gevonden kan worden.
Ondertussen hebben we onze studentenkamers achter ons gelaten en woonden we in een appartement in het midden van de stad. Als overbrugging van een huurwoning waar we op hebben gereageerd en gekregen. Het moest alleen nog gebouwd worden. 1 jaar zou dit duren.
Na dit jaar hebben wij ons huisje zelf aangepakt. Zelf de vloeren gelegd, zelf alles geschilderd. Dit is echt ons plekje, wij hebben het samen gedaan.
Inmiddels hebben we al meer als 5 jaar een relatie, we kennen elkaar zoals niemand anders ons kent. We hebben elkaar in alle staten gezien, en hoewel zij slechter is geworden ben ik alleen maar vooruit aan het gaan en dat zien we allebei.
De tijd die we nu samen zijn is eigenlijk saai, we hebben elkaar niks meer te zeggen. Als we bij vrienden zijn is het bijna of we doen alsof. Ik zie ook niet meer onze toekomst, het samen oud worden en huisje boompje beestje.
Toch is het lastig, om zoveel van iemand te houden. Zoveel te hebben gedeeld. Om dat te kunnen zeggen, het is beter als we uit elkaar gaan. Voor ons allebei. Maar ik heb haar verteld dat ik wil praten, dat ik niet meer de spark voel. Niet meer de verliefdheid voel en houden van alleen niet genoeg is om samen te zijn.
Ze is nu bij haar moeder en komt na het weekend weer thuis en dan zullen we een gesprek hierover hebben. Waar ik stiekem al de uitkomst van weet. Hoe zwaar het me ook valt, hoe raar het ook is om zoveel te hebben gedeeld. Samen iets te hebben opgebouwd. Kan ik niet meer met haar samen zijn..
Ik heb hier nog niet de helft geschreven van wat er is gebeurd. Ik heb het idee dat ik heel snel volwassen ben geworden in de afgelopen jaren. Constante zorg en drama heeft me gesloopt.
En nu voel ik me kut. Mijn toekomst heeft ineens een rare wending. Ik ben benieuwd wat er allemaal gaat komen in de volgende maanden.
Disclaimer: bovenstaande kan onsamenhangend en verwarrend zijn. Maar ik wou dit graag even kwijt.