Nu ben ik wisselend 2 jaar in behandeling bij verschillende instanties. Zat net mijn dagboek een beetje door te bladeren en bedenk me net dat ik ongeveer bij dezelfde situatie als 2 jaar geleden ben. Ben nu aan mijn 3e psycholoog toe, 2e psychiater die me heeft onderzocht. Wat mij opvalt is het volgende: de behandelende artsen zijn het steeds over eens dat ik bij een psycholoog in behandeling moet gaan. Ze kunnen niet veel aan mij ontdekken en vinden dat een psycholoog het wel even op gaat lossen. Echter ik heb na 2 jaar niet het gevoel dat ik enige progressie heb geboekt.
Nu vroeg ik de afgelopen keer bij mijn huisarts of ze medicijnen wilde voorschrijven ivm met een depressie. Dit wilde die niet, ik werd en naar een psycholoog doorverwezen, na een gesprek met mijn moeder, werd ik doorverwezen naar een psychiater. Echter die wilde ook niet aan medicijnen en gaat mij doorverwijzen naar een psycholoog om weer te gaan praten.
Ik word hier gek van. Ik heb helemaal geen behoefte aan psychologie gelul over mijn leven. Meeste psychologen begrijpen het niet en bovendien ik ben niet het type dat graag daarover praat. Ik wil gewoon een anti depressivum zodat ik bepaalde pijn kan verdringen en daarover niet hoef na te denken. Echter mijn artsen zien het niet zo. Ik heb het gevoel dat omdat ik een redelijk rustige/slimme jongen ben dat de artsen denken dat ze het wel op gaan lossen met wat gepraat. Heb echt het gevoel als ik de volgende keer als een malloot tekeer ga daar bij de ggz dat ik wel adequate hulp krijg en gewoon mijn medicijnen krijg waarnaar ik verlang. Kan ik net als de rest van de bevolking gewoon me leven leiden.
Hebben meer mensen dezelfde ervaring dat artsen voorzichtig zijn met het uitschrijven van medicijnen en wat kan je er tegen doen?
. Ik begrijp waar je frustratie vandaan komt maar je moet je realiseren dat je ook met medicijnen keihard aan jezelf moet blijven werken.. En heb je er ooit aan gedacht een andere, misschien meer alternatieve, vorm van hulp te zoeken?En wat mijn bovenbuurman zegt.
Een bekende bijwerking van bijvoorbeeld Prozac kan zijn suicidale neigingen. Het is geen kattenpis.
Ik lees niet dat therapie geen zin heeft, ik lees dat jij geen zin hebt in therapie. En nee, als je het zelf niet wilt zal het nooit werken. maar dat betekent niet dat medicatie dan altijd een goed alternatief is.quote:Op woensdag 4 april 2012 16:30 schreef de40reoverz het volgende:
Ik begrijp dat mensen nu roepen van dat medicijnen geen kattepis zijn. Dat begrijp ik ook wel. Het punt is wel dat ik al jaren hiermee loop en dat therapie al bewezen heeft niet te helpen. Kan wel leuk weer therapie gaan volgen, maar als het niet helpt heb je er ook weinig aan.
Pm-en mag ook als je niet zoveel informatie op het web wil hebben.
Hoe weet je dat een antidepressivum dan gaat helpen?quote:
Ik begrijp dat mensen nu roepen van dat medicijnen geen kattepis zijn. Dat begrijp ik ook wel. Het punt is wel dat ik al jaren hiermee loop en dat therapie al bewezen heeft niet te helpen. Kan wel leuk weer therapie gaan volgen, maar als het niet helpt heb je er ook weinig aan.
Wat is je probleem precies? Je loopt met sombere gevoelens rond?quote:
Ik begrijp dat mensen nu roepen van dat medicijnen geen kattepis zijn. Dat begrijp ik ook wel. Het punt is wel dat ik al jaren hiermee loop en dat therapie al bewezen heeft niet te helpen. Kan wel leuk weer therapie gaan volgen, maar als het niet helpt heb je er ook weinig aan.
Ik studeer aan een universiteit, echter dat loopt allang niet meer soepel. Relatie heb ik niet. Ik woon thuis en heb geen werk. Wel doe ik vrijwilligerswerk.quote:
Wil je wat meer over jezelf vertellen? Eventuele studie, of je werkt, of je een relatie hebt, je thuissituatie enzovoorts. Kortom, wat meer gedetailleerde achtergrondinformatie zou handig zijn. Dan kunnen mensen je ook beter advies geven lijkt mij.
Pm-en mag ook als je niet zoveel informatie op het web wil hebben.
Zeker weet je het nooit, maar ik weet wel van mezelf dat ik sinds mijn tienerjaren heel veel heb lopen drinken en blowen om daaraan te ontsnappen. En dat hielp tot op een zekere hoogtequote:
[..]
Hoe weet je dat een antidepressivum dan gaat helpen?
Ik vergooi me leven en ik weet niet waarom, gewoon geen zin in het leven. Het probleem is dat het redelijk moeilijk is om erachter te komen waardoor het komt. Ik of de artsen kunnen niet echt de vinger op de zere plek leggen heb ik het gevoel, waardoor ik steeds rondjes eromheen blijf draaien, heb ik het gevoel.quote:
[..]
Wat is je probleem precies? Je loopt met sombere gevoelens rond?
Alhoewel dat hetgene is wat ik het liefst zou willen doen. Heb ik ook een tijd lang gedaan door alleen maar te feesten, zuipen, blowen etc. Maarja nu nader ik de grens dat ik volwassen moet worden en serieus moet worden.quote:
Als jij die medicatie wil om zo nog verder te gaan met verdringen, nee, dan gaat niemand je dat voorschrijven. Je kan geen anti-depressiva krijgen omdat je niet geholpen wil worden, en sowieso, denk je dat je dat de rest van je leven voorgeschreven gaat krijgen? Je zal er weer een keer mee moeten stoppen en dan zit je er net zo bij als nu, misschien erger.
Ik ook. Kom ik nou ook in aanmerking voor antidepressiva?quote:woensdag 4 april 2012 17:12 schreef de40reoverz het volgende:[/b]
Zeker weet je het nooit, maar ik weet wel van mezelf dat ik sinds mijn tienerjaren heel veel heb lopen drinken en blowen om daaraan te ontsnappen. En dat hielp tot op een zekere hoogte
Sowieso is de vergelijking zo krom als een banaan, omdat je blowen en alcohol totaal niet kunt vergelijken met een ad.
Waarom ga je niet weer blowen en drinken? Het hielp toendertijd blijkbaar, alleen zul je nu nog meer moeten blowen en drinken omdat je gegroeid bent.
Iets om over na te denkenquote:Op woensdag 4 april 2012 17:27 schreef trekeennummertje het volgende:
Zijn er mensen in nauw verband waarvan je eigenlijk het idee hebt dat zij ervoor zorgen dat je in deze situatie blijft hangen? Mensen waar je je aan ergert, af en toe, omdat zij jouw problemen reflecteren door hun eigen stupide gedrag? - Dat gebeurt nogal vaak bij dit soort gevallen - alhoewel geen psycholoog eraan denkt.
Hoe bedoel je dat?quote:
Zijn er mensen in nauw verband waarvan je eigenlijk het idee hebt dat zij ervoor zorgen dat je in deze situatie blijft hangen? Mensen waar je je aan ergert, af en toe, omdat zij jouw problemen reflecteren door hun eigen stupide gedrag? - Dat gebeurt nogal vaak bij dit soort gevallen - alhoewel geen psycholoog eraan denkt.
En als je er echt op staat kun je toch een andere dokter om een SO vragen? Mijn ervaring is juist dat iedereen die ook maar een beetje somber is meteen Seroxat of Cypramil krijgt. Just like that.....
Kennelijk is hij van mening dat je niet depressief bent..... Of dat pillen niks oplossen omdat je depressie voortkomt uit het feit dat je verkeerde keuzes maakt dan wel passief bent en niet daadwerkelijk je problemen aanpakt.
Voel je je wellicht klote door de mensen om je heen? Famillie.. verkeerde vrienden.. Collega's.. Leefomgeving etc.quote:
Ik ken iemand die bij de sessies niet over het verleden sprak, maar over hoe de afgelopen week verlopen was en wat het met haar deed. Wat haar psycholoog zei: in het verleden graven helpt je niet. Je kunt je er enkel rotter door gaan voelen. Immers: je kunt niets meer aan je verleden veranderen.
TS: Het is mogelijk dat ook jouw problemen in het heden geworteld liggen in je verleden, maar waar? Het kan iets heel kleins zijn geweest, waardoor je gedragspatroon is veranderd. Een soort overlevingsmechanisme, wellicht door faalangst of iets dergelijks.
Als je het gevoel hebt niet te worden begrepen en om die reden wilt overschakelen op medicijnen, heb je het eigenlijk al een beetje opgegeven. Je wilt er niet over praten. Is dat niet een deel van jouw probleem?
Het is vast al honderd keer tegen je gezegd: we kunnen je alleen helpen als jij geholpen wilt worden. Dus als jij een ander beeld hebt van de hulp die jij moet krijgen bij een sessie, bespreek dat dan.
Ik doe hierboven een aantal aannames, misschien zit ik ernaast. Misschien heb je er wat aan.
Mwah, ik ken je verhaal verder niet, maar het klinkt alsof je redelijk wat hebt meegemaakt waardoor je beschadigd bent. Dat wil echter niet zeggen dat je depressief bent, dat is iets heel anders. Medicatie is in die zin dus ook helemaal niet nuttig, want antidepressiva zullen je dan niet voldoende helpen..quote:
Ik ben een jongeman van 23 jaar die al een aantal jaar tegen hetzelfde probleem aanloopt. Ik heb problemen met motivatie in alle opzichten. Studie, relatie's, werk etc. Ik kan mijzelf niet ertoe zetten om mijn leven te gaan leiden. Dit komt door allerlei ervaringen in het leven waardoor ik anders naar het leven kijk dan de meeste mensen. Het beste kan je mijn filosofie als volgt samenvatten. Het leven vind ik fucked up en het boeit me niet echt. Ik vind het leven een grote grap. Het liefst zou ik gewoon met rust gelaten willen worden en als een kluizenaar willen leven. Ik kijk anders naar het leven door allerlei nare ervaringen in het leven zoals een oorlog, pesten, nare thuissituatie.
Nu ben ik wisselend 2 jaar in behandeling bij verschillende instanties. Zat net mijn dagboek een beetje door te bladeren en bedenk me net dat ik ongeveer bij dezelfde situatie als 2 jaar geleden ben. Ben nu aan mijn 3e psycholoog toe, 2e psychiater die me heeft onderzocht. Wat mij opvalt is het volgende: de behandelende artsen zijn het steeds over eens dat ik bij een psycholoog in behandeling moet gaan. Ze kunnen niet veel aan mij ontdekken en vinden dat een psycholoog het wel even op gaat lossen. Echter ik heb na 2 jaar niet het gevoel dat ik enige progressie heb geboekt.
Nu vroeg ik de afgelopen keer bij mijn huisarts of ze medicijnen wilde voorschrijven ivm met een depressie. Dit wilde die niet, ik werd en naar een psycholoog doorverwezen, na een gesprek met mijn moeder, werd ik doorverwezen naar een psychiater. Echter die wilde ook niet aan medicijnen en gaat mij doorverwijzen naar een psycholoog om weer te gaan praten.
Ik word hier gek van. Ik heb helemaal geen behoefte aan psychologie gelul over mijn leven. Meeste psychologen begrijpen het niet en bovendien ik ben niet het type dat graag daarover praat. Ik wil gewoon een anti depressivum zodat ik bepaalde pijn kan verdringen en daarover niet hoef na te denken. Echter mijn artsen zien het niet zo. Ik heb het gevoel dat omdat ik een redelijk rustige/slimme jongen ben dat de artsen denken dat ze het wel op gaan lossen met wat gepraat. Heb echt het gevoel als ik de volgende keer als een malloot tekeer ga daar bij de ggz dat ik wel adequate hulp krijg en gewoon mijn medicijnen krijg waarnaar ik verlang. Kan ik net als de rest van de bevolking gewoon me leven leiden.
Hebben meer mensen dezelfde ervaring dat artsen voorzichtig zijn met het uitschrijven van medicijnen en wat kan je er tegen doen?
Hij heeft ongeveer hetzelfde als ik... Helemaal niks willen, op sommige momenten denk je simpelweg: ''Het leven is niet voor mij gemaakt'' Deze gedachtegang breidt zich uit naar ''Mag ik alsjeblieft dood''quote:
[..]
Mwah, ik ken je verhaal verder niet, maar het klinkt alsof je redelijk wat hebt meegemaakt waardoor je beschadigd bent. Dat wil echter niet zeggen dat je depressief bent, dat is iets heel anders. Medicatie is in die zin dus ook helemaal niet nuttig, want antidepressiva zullen je dan niet voldoende helpen..
Ik vind dat je dat een beetje onderschat... Hij verteld hier niet over de extremere gedachtes wellicht, maar hij verteld wel dat hij met rust gelaten wilt worden en als een kluizenaar wilt leven..
Wilt hij echt als kluizenaar leven of wilt hij de zin en motivatie hebben om WEL iets te doen?
Ik ga nu naar een psycholoog om ''te willen leven'' omdat ik nu niet ''wil leven'' Ik weet niet hoeverre dat bij hem van toepassing is maar het zou heel goed ook bij hem van toepassing kunnen zijn.
Ik zei simpelweg tegen de psychiater dat ik met een ander gevoel tegen dingen wil aankijken omdat ik nu bij alles een negatief gevoel blijf houden.. Ik kreeg al heel snel anti-depressiva. Nog voordat ik een diagnose gekregen heb oid.
Dat kan bij jou zo zijn en mogelijk is dat bij TS ook het geval, maar dat weten we dus niet. Ik lees het alsof TS veel heeft meegemaakt (hij zegt letterlijk: het komt door allerlei ervaringen in het leven) en voor hetzelfde geld loopt 'ie met een enorm trauma rond. In die zin kom je meer in de PTSS achtige diagnoses dan in depressie en snap ik de weerzin van z'n behandelaars wel om er "maar" antidepressiva in te stoppen. Ik onderschat niks, ik geloof best dat TS hulp nodig heeft, maar antidepressiva hoeven niet HET antwoord te zijn.quote:
[..]
Hij heeft ongeveer hetzelfde als ik... Helemaal niks willen, op sommige momenten denk je simpelweg: ''Het leven is niet voor mij gemaakt'' Deze gedachtegang breidt zich uit naar ''Mag ik alsjeblieft dood''
Ik vind dat je dat een beetje onderschat... Hij verteld hier niet over de extremere gedachtes wellicht, maar hij verteld wel dat hij met rust gelaten wilt worden en als een kluizenaar wilt leven..
Wilt hij echt als kluizenaar leven of wilt hij de zin en motivatie hebben om WEL iets te doen?
Ik ga nu naar een psycholoog om ''te willen leven'' omdat ik nu niet ''wil leven'' Ik weet niet hoeverre dat bij hem van toepassing is maar het zou heel goed ook bij hem van toepassing kunnen zijn.
Ik zei simpelweg tegen de psychiater dat ik met een ander gevoel tegen dingen wil aankijken omdat ik nu bij alles een negatief gevoel blijf houden.. Ik kreeg al heel snel anti-depressiva. Nog voordat ik een diagnose gekregen heb oid.
En jij bent niet TS.quote:
[..]
Hij heeft ongeveer hetzelfde als ik... Helemaal niks willen, op sommige momenten denk je simpelweg: ''Het leven is niet voor mij gemaakt'' Deze gedachtegang breidt zich uit naar ''Mag ik alsjeblieft dood''
Ik vind dat je dat een beetje onderschat... Hij verteld hier niet over de extremere gedachtes wellicht, maar hij verteld wel dat hij met rust gelaten wilt worden en als een kluizenaar wilt leven..
Wilt hij echt als kluizenaar leven of wilt hij de zin en motivatie hebben om WEL iets te doen?
Ik ga nu naar een psycholoog om ''te willen leven'' omdat ik nu niet ''wil leven'' Ik weet niet hoeverre dat bij hem van toepassing is maar het zou heel goed ook bij hem van toepassing kunnen zijn.
Ik zei simpelweg tegen de psychiater dat ik met een ander gevoel tegen dingen wil aankijken omdat ik nu bij alles een negatief gevoel blijf houden.. Ik kreeg al heel snel anti-depressiva. Nog voordat ik een diagnose gekregen heb oid.
Zelfs al zouden jullie beiden de transcripten van alle sessies neer zetten ter vergelijking, dan nog is er een groot non-verbaal stuk wat alleen de psychiater/psycholoog op het moment van de sessie ter plekke kan beoordelen. Waar voor jou een vorm van medicatie een snelle eerste stap was, kan dat in dit geval compleet het verkeerde zijn.Ik lees dat TS niet graag over dingen wil praten, en van een psycholoog enkel verwacht dat die hem net zoveel medicatie voorschrijft, dat hij alle narigheid kan verdringen. Hij zoekt dus een dealer, geen therapeut volgens mij.
Ofwel, waarom denk jij het beter te weten dan de artsen en/of psychologen?
Psychiaters zijn het ook niet altijd met elkaar eens..quote:
Is het niet zo dat een gek altijd zegt dat hij niet gek is?
Ofwel, waarom denk jij het beter te weten dan de artsen en/of psychologen?
Er zal vast een goede reden zijn waarom ze jou niet direct wat voorschrijven. Als het echt nodig is schrijft een arts zo een anti depressivum voor. In die 6 jaar dat ik bij GGZ loop heb ik de halve catalogus aan pillen al gehad.quote:
Keihard in janken uitbarsten steeds dan krijg je het wel.
Er is vast een goede reden waarom jij al je teksten cursief zet.quote:
[..]
Er zal vast een goede reden zijn waarom ze jou niet direct wat voorschrijven. Als het echt nodig is schrijft een arts zo een anti depressivum voor. In die 6 jaar dat ik bij GGZ loop heb ik de halve catalogus aan pillen al gehad.
Is mijn eigen stijl, ik ben anders, ik vind dat leuk zo, er vragen er meer hoor.quote:
[..]
Er is vast een goede reden waarom jij al je teksten cursief zet.
Van PTSS of in ieder geval van chronische stress kun je anders ook een soort van depressief worden.quote:
[..]
Dat kan bij jou zo zijn en mogelijk is dat bij TS ook het geval, maar dat weten we dus niet. Ik lees het alsof TS veel heeft meegemaakt (hij zegt letterlijk: het komt door allerlei ervaringen in het leven) en voor hetzelfde geld loopt 'ie met een enorm trauma rond. In die zin kom je meer in de PTSS achtige diagnoses dan in depressie en snap ik de weerzin van z'n behandelaars wel om er "maar" antidepressiva in te stoppen. Ik onderschat niks, ik geloof best dat TS hulp nodig heeft, maar antidepressiva hoeven niet HET antwoord te zijn.
Het vervelende met chronische stress is dat stress eigenlijk een overlevingsmechanisme is (fight en flight). Als je in je been geschoten wordt en je moet kruipen voor je leven om te voorkomen dat je helemaal wordt neergeschoten is zo'n fight/ flight reactie heel erg handig om de pijn minder te voelen en snel weg te kunnen komen. Om te overleven.
Maar nadat je weg bent gekomen en weer 'veilig' bent zou die fight/ flight reactie weer af moeten zwakken. Genezing en groei vinden namelijk pas goed plaats in rust. In fight flight-modus geneest alles minder door alle stresshormonen, stolt het bloed niet etc. Op de lange duur is stress dus helemaal niet bevorderlijk.
Door heel veel stress te hebben 'groei' je dus simpelweg niet, kun je niet aan je probleem werken, omdat je niet tot rust bent. Niet bij jezelf kunt. Je kunt wel zien wat er allemaal misgaat, en weten hoe het wel moet, maar het dringt dan simpelweg niet genoeg door om een wezenlijke verandering in gang te zetten.
Dit is althans mijn eigen ervaring. Bij mij helpt therapie ook niet (AD echter de laatste keer dat ik het gebruikte ook amper).
Hieronder wat symptomen van chronische stress en ik heb ze vrijwel allemaal:
Psychische en emotionele signalen
•rusteloosheid, gejaagdheid, gespannenheid
•snel geëmotioneerd, geïrriteerd zijn
•een gevoel van machteloosheid
•somberheid, depressie, lusteloosheid
•vergeetachtigheid
•faalangst en onzekerheid
•weinig zelfrespect
•denk- en concentratiestoornissen
•overzicht kwijt raken
Gedragsmatige uitingen
•uitbarstingen van agressie
•rusteloos gedrag
•paniekreacties
•vluchten en vermijden
•piekeren of malen
•slecht slapen, ‘s morgens niet uitgerust zijn
•isoleren van anderen/zich terugtrekken
•veranderingen in productiviteit (bv. op het werk)
•veel klagen, verwijten en zuchten
•verbittering en cynisme
•te veel eten, alcohol, roken of medicijngebruik
•sterk perfectionisme
•nergens meer van kunnen genieten
[ Bericht 2% gewijzigd door bulbjes op 05-04-2012 22:11:37 ]