Wat ben ik met momenten toch een onzekere tuttebel. Over het algemeen kan ik de meeste dingen in perspectief plaatsen en ook wat relativeren, behalve als we het over het volgende materie gaan hebben. Liefde. Daar snap ik nu eens geen bal van.
Gistermiddag had ik een 'date' gepland staan, met bijzonder gezelschap. We hadden elkaar al een hele poos niet meer gezien wegens omstandigheden. Ik werd begroet met een 'massive squeeze', een minimalistisch, voorzichtig kusje op mijn mond, en een lieve, warme knuffel, die eindigde in een lift waar Patrick Swayze en Jennifer Grey nog een puntje aan konden zuigen, bij wijze van spreken. Er werd een lach van oor tot oor op mijn gezicht geplakt, en die heeft er de rest van de middag nog gezeten. Onbewogen en onvervaagd.
Ik heb met mijn bijzondere gezelschap heerlijk gewandeld door het park. Genoten van de natuur, van de rust en van de tastbare liefde die aanwezig was. We zijn bij een beekje gaan zitten, hebben gewandeld door het park met onze armen om elkaar heen geslagen of onze vingers in elkaar verstrengeld, op een houten bruggetje gezoend, we hebben samen steentjes en takjes in het water gegooid, genoten van het warme zonnetje op een terrasje en gelachen alsof het onze laatste dag samen was.
Een vriend kwam hem ophalen op het station, maar het afscheid vond ik een beetje .. ongemakkelijk, voor mijn gevoel. Weer een klein kusje, maar deze keer op mijn wang, terwijl hij me wel vastpakte bij mijn middel.
We hebben op het terrasje en tijdens onze romantische wandeling gepraat over vervlogen tijden, het heden en onze toekomstperspectieven. Het was zeker tof, maar ik voelde ook heel subtiel een 'kloof'. Hij reageerde wat precair, voor mijn gevoel. We hebben wel voor komende week nog een 'date' in de planning staan. Ik citeer: 'Ik zie het rooskleurig in.'
Na ons afscheid 's middags rond 5 uur, heb ik die dag niets meer van hem gehoord. Ik heb zelf ook geen initiatief genomen, though. Vanmorgen sprak hij me wel uit zichzelf aan op MSN, en hij benadrukte dat hij het echt reuze gezellig vond gisteren, en dat we dat echt snel moeten gaan herhalen! Ik heb hem benadrukt dat de complete planning en invulling van die date op zijn schouders rust, en dat ik me laat verrassen. Daarna liep ons gesprek van vanmiddag een beetje dood.
Net sprak ik hem even aan, maar hij ging koken en eten. We zouden elkaar straks nog wel even spreken, volgens hem, en ons gesprek eindigde van zijn kant met een eenvoudige 'doeii'.
Ik voel me echt een onzekere doos, die nu toch echt wel wat bevestiging nodig heeft van mensen die dit hele verhaal enigszins in perspectief kunnen zien. Ik kan er namelijk echt niet realistisch naar kijken.
Dear People of the World. I don't mean to sound slutty, but please use me whenever you want. Sincerely, Grammar.