Genderdysforie - deel 28

Als ik jou was, zou ik me nu vast aanmelden bij het VU, dan sta je in ieder geval op de lijst. In de tussentijd kun je eens rondsnuffelen op forums, en ik weet niet hoe ver je van Amsterdam woont, maar daar komt elke maand een hele groep transmannen in verschillende stadia bij elkaar en da's altijd hartstikke leerzaam en gezellig.

Ik wist trouwens pas dat ik echt hormonen wilde na drie maanden therapie. Voor mij viel en stond alles met de juiste psycholoog.

In Rotterdam is er ook een vrouwengroep en een gemengde groep.

Hallo allemaal,

Ik lees al een tijdje mee. Ik vroeg me af of de ftm's zich wel eens hebben afgevraagd of zwangerschap niet juist een boost aan hormonen zouden geven waardoor ze zich meer vrouw zouden voelen.

Overigens heb ik veel respect voor jullie. Vormgeven aan je leven kost sowieso al veel energie en voor jullie des te meer.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2012 10:45 schreef Quarant het volgende:
Hallo allemaal,

Ik lees al een tijdje mee. Ik vroeg me af of de ftm's zich wel eens hebben afgevraagd of zwangerschap niet juist een boost aan hormonen zouden geven waardoor ze zich meer vrouw zouden voelen.

Overigens heb ik veel respect voor jullie. Vormgeven aan je leven kost sowieso al veel energie en voor jullie des te meer.

Je man of vrouw voelen ligt niet aan je hormonen, maar aan de structuur van je hersenen, en die verandert niet meer. Dus nee.

Misschien zouden sommige ftms zich vrouwelijker voelen (wat iets anders is dan je vrouw voelen), maar zelfs dat niet. Ik volg op youtube iemand die zwanger probeert te worden, en ondanks dat hij al bijna een halfjaar vrouwelijke hormonen neemt en dergelijke, voelt hij zich geen sikkepit minder man, omdat dat los van elkaar staat.

Nou, dat ging ook makkelijk... Bij de huisarts:

"Ik ben ftm, ben hier net komen wonen, en ik heb een recept voor testosteron nodig"
"Okee, welk merk?"
"Die ik eerst had, verkopen ze hier niet, dus ik wil graag naar nebido switchen"
"okee, hier is het recept, even terugkomen om te laten injecteren. En hier is het adres van een goeie endo"

Daar moet je dan bijna een uur voor wachten

Er zijn Duitse artsen die het aan dertienjarigen voorschrijven,
goed die moeten dan wel langs een psycholoog maar zoiets zou in Nederland onmogelijk zijn.

quote:

Op maandag 28 mei 2012 23:13 schreef robinpunt het volgende:

[..]

Dank je!

[..]

Maar wanneer wist je zeker dat je het ook echt wilde veranderen? Dat je echt aan de hormonen wilde en een operatie? Ik zit nog steeds op een punt dat ik echt 100% zeker weet dat ik genderdysforie heb en ik zou er een moord voor doen om een jongen te kunnen zijn, maar van de andere kant denk ik: wat een gedoe, misschien krijg ik spijt, misschien moet ik er maar mee leren leven.

[..]

Toen ik besefte dat alleen op zaterdagavond voor feestjes een jurk aantrekken het gewoon niet was. Alsof er er ergens diep in mij iets wakker was geworden en nu naar buiten wilde. Overigens is het mij niet om de jurken te doen. Van mijn psych bij het VU heb ik wel wat interessante gedachtenexercities gehad. Zoals deze: "Stel je voor, je leeft in een wereld waar het totaal om het even is of je nu mannen- of vrouwenkleren aantrekt, ongeacht je fysieke geslacht. Zou dat voldoende zijn?"
Ik kon daar makkelijk met een nee op antwoorden. Want dan zou ik in de spiegel nog steeds niet zien wie ik wilde zijn.

quote:

Nee, maar dat ben ik ook niet van plan. Hij is echt heel erg hetero en alles. Daarnaast hebben we nog maar pas een relatie en ben ik sowieso niet zo zeker van ons samen. Ik noemde het moeten verbreken van mijn relatie eerder als een soort heikel punt maar nu ik erover nadenk is dat momenteel eigenlijk the least of my problems.

Ah zo, ja dan kan ik begrijpen dat je de relatie opbreekt.

Die vraag is volgens mij standaard (en ik had precies hetzelfde antwoord, om dezelfde reden, m'n oude ik in een jurk is niet hetzelfde als m'n nieuwe ik in een jurk - ook al is m'n nieuwe ik nog aan het ontwikkelen)

quote:

Op maandag 28 mei 2012 23:13 schreef robinpunt het volgende:

[..]

Maar wanneer wist je zeker dat je het ook echt wilde veranderen? Dat je echt aan de hormonen wilde en een operatie? Ik zit nog steeds op een punt dat ik echt 100% zeker weet dat ik genderdysforie heb en ik zou er een moord voor doen om een jongen te kunnen zijn, maar van de andere kant denk ik: wat een gedoe, misschien krijg ik spijt, misschien moet ik er maar mee leren leven.

[..]

Nee, maar dat ben ik ook niet van plan. Hij is echt heel erg hetero en alles. Daarnaast hebben we nog maar pas een relatie en ben ik sowieso niet zo zeker van ons samen. Ik noemde het moeten verbreken van mijn relatie eerder als een soort heikel punt maar nu ik erover nadenk is dat momenteel eigenlijk the least of my problems.

Ik reageer er ook maar even op, misschien heb je er iets aan...

Bij mij is het besef vooral gekomen toen ik dit topic tegenkwam, en leerde dat er zoiets bestaat als gendersydforie. Toen viel alles voor mij wel een beetje op z'n plek, de gevoelens, de interesse voor meisjeskleren en meisjesspullen. En toen besefte ik me eigenlijk ook dat als ik als man "leef", ik me als iemand anders voordoe dan wie ik eigenlijk ben. En dat ik pas echt mezelf ben wanneer ik niet in die rol zit, en gewoon als meisje hier kan reageren zeg maar...
En als ik dan zou moeten kiezen, een leven lang als man maar diep ongelukkig omdat ik mezelf niet kan zijn, of mezelf zijn en dus meisje zijn, dan kies ik voor het laatste.
En wat dat betreft zou het het voor mij dan ook echt af maken als ik lichamelijk ook meisje zou zijn, dus dan zijn dat hele traject en die operatie(s) het mij wel waard. Als mijn lichaam dan past bij wie ik ben dan zou ik daar alleen maar ontzettend gelukkig van worden.

Nog even over je relatie: je moet het dusniet van je vriend of iemand anders af laten hangen of je "veranderen" wilt of niet. Het gaat erom wat je zelf wilt en op welke manier jij denkt dat je gelukkig kunt zijn. En of dat voor jou nu is wanneer je jongenskleren aan hebt, of dat je lichamelijk ook echt mannelijk wilt worden, dat zul je moeten uitvinden.
En wat een ander daar van vindt is dan uiteindelijk niet belangrijk, zolang jij maar gelukkig bent.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2012 21:08 schreef J.Gibbs het volgende:
En wat een ander daar van vindt is dan uiteindelijk niet belangrijk, zolang jij maar gelukkig bent.

Even benadrukken.

Maar wat een ander ervan vindt, kan wel degelijk je eigen geluk beinvloeden. Dus zo'n makkelijke uitspraak is het nu ook weer niet.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2012 22:07 schreef wonderer het volgende:
Maar wat een ander ervan vindt, kan wel degelijk je eigen geluk beinvloeden. Dus zo'n makkelijke uitspraak is het nu ook weer niet.

Absoluut. Maar zelf ongelukkig blijven omdat je moet voldoen aan ideaalbeelden van anderen, nee...

Ik snap dat de keus heel lastig wordt als je bv verstoten zou worden door familie ofzo, maar dan nog vraag ik me af wat dan de logische keus zou zijn. Eigenlijk zijn het dan 2 situaties die je beide niet wilt. Maar kies dan in ieder geval datgene waarvan je verwacht het gelukkigst te zijn.

Ik moet wel zeggen dat ik blij ben dat ik nooit voor een dergelijke keus gestaan heb, ik wist dat m'n familie het zou accepteren, dus dat maakte de stap wel iets makkelijker.

[ Bericht 0% gewijzigd door Abby79 op 30-05-2012 13:25:19 ]

quote:

Op dinsdag 29 mei 2012 20:32 schreef Fixers het volgende:
Toen ik besefte dat alleen op zaterdagavond voor feestjes een jurk aantrekken het gewoon niet was. Alsof er er ergens diep in mij iets wakker was geworden en nu naar buiten wilde. Overigens is het mij niet om de jurken te doen. Van mijn psych bij het VU heb ik wel wat interessante gedachtenexercities gehad. Zoals deze: "Stel je voor, je leeft in een wereld waar het totaal om het even is of je nu mannen- of vrouwenkleren aantrekt, ongeacht je fysieke geslacht. Zou dat voldoende zijn?"
Ik kon daar makkelijk met een nee op antwoorden. Want dan zou ik in de spiegel nog steeds niet zien wie ik wilde zijn.

Ik zou die vraag ook makkelijk met een nee kunnen beantwoorden. Ik zou nog liever als man in een wereld waarin ik vrouwenkleren moest dragen willen leven, dan als vrouw met mannenkleren aan.

quote:

Op dinsdag 29 mei 2012 00:04 schreef wonderer het volgende:
Als ik jou was, zou ik me nu vast aanmelden bij het VU, dan sta je in ieder geval op de lijst. In de tussentijd kun je eens rondsnuffelen op forums, en ik weet niet hoe ver je van Amsterdam woont, maar daar komt elke maand een hele groep transmannen in verschillende stadia bij elkaar en da's altijd hartstikke leerzaam en gezellig.

Ik wist trouwens pas dat ik echt hormonen wilde na drie maanden therapie. Voor mij viel en stond alles met de juiste psycholoog.

Bedankt voor je advies Wonderer. Ik ga volgende week een afspraak maken met de huisarts, ik denk dat ik eerst met een psycholoog ga praten. Ik heb denk ik ook een verwijzing oid nodig heb voor het genderteam?

Gibbs en Abby, bedankt voor jullie reacties. Ik weet zeker dat mijn familie me niet zou verstoten oid maar ik verwacht wel dat ze het niet zullen geloven. Mijn ouders zullen het waarschijnlijk op iets anders afschuiven, denk ik. Ik ga eerst met een psycholoog praten om te vragen wat die ervan vindt. Als die mijn genderdysforie bevestigt of in ieder geval een vermoeden uitspreekt, dan pas zou ik het aan mijn familie durven te vertellen.

Die psycholoog hoort ook bij het genderteam, voor zover ik weet... maar daar kan de rest je meer over vertellen want ik heb mijn transitie niet in Nederland gedaan.

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 23:21 schreef robinpunt het volgende:
Ik weet zeker dat mijn familie me niet zou verstoten oid maar ik verwacht wel dat ze het niet zullen geloven.

Dat doet iedereen, haha. Echt iedereen die ik het vertelde destijds was verbaasd, soms inderdaad dat ze het niet geloofden, maar dat is allemaal goed gekomen. Zolang jij het zeker weet, dan gaan anderen dat meestal vanzelf inzien.

quote:

Op woensdag 30 mei 2012 23:24 schreef wonderer het volgende:
Die psycholoog hoort ook bij het genderteam, voor zover ik weet... maar daar kan de rest je meer over vertellen want ik heb mijn transitie niet in Nederland gedaan.

Het Nederlandse traject begint na aanmelding inderdaad met een intake gesprek bij een psycholoog. Deze probeert in 1 sessie te kijken of je echt last hebt van genderdysforie, of dat er een andere oorzaak onder ligt.

Als ze denken dat het genderdysforie is, kom je op de volgende wachtlijst voor een officiele diagnose (en diezelfde psycholoog neemt daarna ook de begeleiding over indien de diagnose bevestigd is)

quote:

Op dinsdag 29 mei 2012 10:55 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik volg op youtube iemand die zwanger probeert te worden, en ondanks dat hij al bijna een halfjaar vrouwelijke hormonen neemt en dergelijke, voelt hij zich geen sikkepit minder man, omdat dat los van elkaar staat.

Heb je een linkje?

quote:

Op donderdag 31 mei 2012 08:54 schreef Quarant het volgende:

[..]

Heb je een linkje?

Nee, ze zijn unlisted, ik sta op een mailinglist voor als ie weer een nieuwe maakt, en hij gooit ze er na twee weken weer af.

quote:

Bedankt voor je advies Wonderer. Ik ga volgende week een afspraak maken met de huisarts, ik denk dat ik eerst met een psycholoog ga praten. Ik heb denk ik ook een verwijzing oid nodig heb voor het genderteam?

Bij het genderteam in Amsterdam kan je je telefonisch aanmelden zonder verwijzing. In Groningen heb je wel een verwijsbriefje van je huisarts nodig.

Als je een psycholoog buiten het genderteam om wilt raadplegen heb je daar ook een verwijsbriefje voor nodig van je huisarts, bel eventueel eerst de psycholoog op om te vragen wat er precies op moet staan.

Bij het genderteam krijg je pas serieuze gesprekken met een psycholoog op het moment dat de diagnostische fase begint, en dat kan wel een jaar of langer duren vanwege de lange wachtlijsten, dus ik kan het wel aanraden om buiten het genderteam om een psycholoog te raadplegen als je daar behoefte aan hebt.

Ahahah. Afspraak met een (goede, Engelssprekende) endo gemaakt... eind september was er plek

Vraagje aan de anti-androgeengebruiksters: Hebben jullie ook van die vreetbuien? Ik heb regelmatig trek in lekker eten. Vooral zoetigheid of vet en zout voedsel. Het kostte mij vanmiddag echt al mijn wilskracht en zelfbeheersing om op het station niet even naar de burgerking te lopen. Ondanks dat ik gewoon voldoende gelunched had en een half uur later zou gaan eten.

Sorry, geen last van

Dan zal het wel aan mijzelf liggen en niet zozeer aan de pillen. Ik ben er al van 'beschuldigd' PMS te hebben. Ik ben blij dat de bijwerkingen meevallen, alleen dat beetje vermoeidheid is wel te overzien.

Ik keek even tv mee met mijn ouders. Vanavond was er een mtf in De Reünie.

Het is 1989 als onze 4 mavoklas van het St. Montfoortcollege zich opmaakt voor het eindexamen. De mavoafdeling van deze grote scholengemeenschap werd met strakke hand geleid door de conrector.

Als er een pispaaltje gezocht werd, was René aan de beurt. De klas voelt zich nog schuldig. Gelukkig is het met René goed afgelopen. In 1995 begon hij een kopieerzaak, die nu zeer goed loopt. Maar er is veel gebeurd in het privéleven van René. Sinds 13 mei 2006 heet hij namelijk Bianca. Zij vertelt haar verhaal. Hoewel kletsen en lachen het belangrijkste tijdverdrijf van de klas was, wisten meerdere leerlingen al heel goed wat ze later wilden worden.

[ Bericht 45% gewijzigd door Quarant op 03-06-2012 22:38:52 ]

@ Fixers; Als m'n vriendin ongesteld is heb ik altijd de geestelijke effecten, m'n vriendin de lichamelijke

Dus ergens herken ik het wel. De een is er sowieso meer gevoelig voor dan de ander.

@ Quarant; oude aflevering, ik weet nog dat ik in die tijd op een chat zat waar zij. Na die uitzending heeft ze besloten niet geopereerd te worden, geen idee of ze later nog een keer van mening veranderd is.

quote:

Op dinsdag 5 juni 2012 10:47 schreef NoktetMort het volgende:
@ Fixers; Als m'n vriendin ongesteld is heb ik altijd de geestelijke effecten, m'n vriendin de lichamelijke

Dus ergens herken ik het wel. De een is er sowieso meer gevoelig voor dan de ander.

Hey! Hoe gaat ie nu?

En het berichtje van Quarant was voor mij om een heel andere reden een goed iets, ik keek op de site van De Reünie, en zag daar die van de basisschool in Bakel uit 1990. Ik wist niet dat ik een hoop van die kinderen uit "8ste groepers huilen niet" kende (ook nooit geweten dat dat "mijn jaar" was, ook al zat ik dan op een school een dorp verder op)