Alleen op sociaal vlak en studie heb ik de nodige problemen. Ik heb een moeilijke jeugd gehad en ben vroeger veel gepest en vernederd. Ik zit in de laatste fase van mijn studie Toegepaste psychologie. Mijn stage vorig jaar vond ik een regelrechte ramp, zo erg dat ik niet eens meer durf te werken in een normale baan. Ik kan niet de rest van mijn leven voor de camera staan, schoonheid vergaat.
Ik durf er niet in te geloven dat ik iets kan en tijdens de stage was ik zo bang om afgewezen te worden of het niet te kunnen. Laat het nu net zo zijn dat ik een stagebegeleidster had die me niet kon luchten of zien. Ze vond me arrogant overkomen en alsof ik recht had op de stage. Ik raakte in een diep dal, maar ging toch elke dag naar de stage. Mijn werkzaamheden die ik verrichte was prima, goed contact met de cliënten en overige collega's. Maar de stagebegeleidster (een psycholoog) bleef maar erop hameren dat ik teveel bezig was met mezelf en mijn angsten, waardoor ze vond dat ik nog niet geschikt ben voor het werkveld.Ik had steeds black-outs bij haar. Op een gegeven moment ging ze graven in mijn verleden. ze had het idee dat ik iemand was met bagage. de muur die ik om me heen had heeft ze aardig doen afbrokkelen. mijn zelfevrtrouwen is nu -100.
Resultaat: stage niet behaald, een vervolg stage. Ben nu meer dan een jaar bezig met stage lopen terwijl er eigenlijk maar 5 maanden voor staat. Ik mocht tijdens de vervolgstage ook afstuderen, mits mijn tussentijdse stagebeoordeling goed was. Opdrachtgever en afstudeerpartner geregeld. Al heel veel werk in gestopt. Prompt mag ik toch niet afstuderen, want moest me toch maar helemaal richten op de vervolgstage. Echt vertrouwen in mij vanuit de studie hebben ze niet, voel me een halve idioot hoe ze me benaderen.
Afstudeeropdracht en partner ben ik nu kwijt. Al het werk voor niets. Half april is mijn vervolgstage klaar en is nu al bekent dat ik die met een goed ga afronden. Nu mag ik in september maar eens proberen om af te studeren. gevolg is dat ik nu geen opdracht heb en een langstudeerdersboete mag gaan betalen.
De reden van mijn bericht hier is omdat ik het echt niet meer zie zitten, voel me zo ongelooflijk mislukt en denk erover om te stoppen met de studie. Steeds te horen krijgen dat je dingen niet goed doet tijdens de stage is echt niet fijn. Dan ben ik weer te spontaan, dan weer te strak opgedraait, het is nooit goed. Gevolg is dat ik nu niet eens meer weet wie ik ben en hoe me moet gedragen.
Zijn er anderen die tegen hetzelfde aangelopen zijn tijdens werk en studie?Ben ik nu echt zo geval apart op deze aardbol?
zal ik verder gaan en de studie afmaken?mijn motivatie is echt nul, de hogeschool werkt me steeds tegen en ik heb last van huilbuien en vastzittende nek. het gaat niet zo heel goed met me en ben bang voor een depressie.
Dat gezegd hebbende denk ik dat je je teveel aantrekt van wat anderen van je denken. Je zit op een stage om te leren en het is gebruikelijk dat er dan benoemd wordt wat niet goed is. Als je daar niet mee om kan gaan, dan zul je daar toch echt aan moeten wennen.
Natuurlijk kun je er donder op zeggen dat je veel te horen krijgt als je begeleider een psycholoog is. Dat soort mensen vindt het altijd leuk om iemand te ontleden. Daar krijgen die mensen nou eenmaal een kick van.
Een studie stoppen terwijl je bijna klaar bent? Ik denk dat ik daar niet eens over hoef te beginnen.
Maar lieverd, Zo is het tegenwoordig gewoon en als je dan ook eens een beetje anders bent is het een stuk moeilijker om alles gedaan te krijgen.Nee je bent niet alleen er zijn zoveel mensjes die ook moeite hebben om mee te draaien in deze maatschappij dat is gewoon zo.quote:Op donderdag 1 maart 2012 18:53 schreef jenna83 het volgende:
Oo dank jullie wel, liever berichtjes. dat geeft me wel wat moed. maar vind het zo harde maatschappij tegenwoordig. mensen zijn keihard naar elkaar. en inderdaad ik ben, en dat weet ik ook van mezelf, anders dat gemiddelde mens. vreemde eend in de bijt.
Probeer er het beste van te maken en probeer je niet al teveel aan te trekken van andere mensen je bent wie je bent en daar moet je proberen toch trost op te zijn.
De maatschappij is nu niet harder dan vroeger hoor, dat is een misconceptie. Een paar eeuwen terug maaiden ze elkaar neer voor een geit. Nu halen we er een advocaat bijquote:
Oo dank jullie wel, liever berichtjes. dat geeft me wel wat moed. maar vind het zo harde maatschappij tegenwoordig. mensen zijn keihard naar elkaar. en inderdaad ik ben, en dat weet ik ook van mezelf, anders dat gemiddelde mens. vreemde eend in de bijt.
Wil je je hier alleen gehoord voelen ,of ook een oplossing vinden? Want je beantwoord 1 belangrijke vraag niet: waarom hecht je zoveel waarde aan oordelen van anderen?quote:
Oo dank jullie wel, liever berichtjes. dat geeft me wel wat moed. maar vind het zo harde maatschappij tegenwoordig. mensen zijn keihard naar elkaar. en inderdaad ik ben, en dat weet ik ook van mezelf, anders dat gemiddelde mens. vreemde eend in de bijt.
Psychologen graven niet, ze suggereren een hoop uit gedrag dat jij vertoont. Alles wat jij over je verleden vertelt doe jij zelf. Je kan ook "rot op" roepen. Kans op een onvoldoende inderdaad maar zo bescherm je jezelf wel.
Als het doel een hulpverlenend psycholoog is, ben ik het met ze eens dat je sterk in de schoenen moet staan. Jij bent dan later namelijk een persoon die vertrouwen moet wekken en kritiek van clienten moet kunnen hebben, en zeker van je zaak kunnen handelen. Als jij niet weet wat voor therapie bij mij gaat toepassen vanwege bv mijn relatieproblemen ,of ik niet eens ben met je behandeling, verwacht ik geen huilende psychologe. Dan zoek ik wel een ander.
Wat betreft de kritiek van je stagebegeleider; probeer er iets positiefs mee te doen. Het is gemakkelijk om snel te denken van ze mag me niet etc, maar misschien zit er wel een kleine kern van waarheid in het verhaal van je begeleider? Probeer hier dan gewoon een beetje aan te werken en voel je niet gelijk aangevallen. Je bent nog jong en je hebt een heel leven voor je.
Heeft deze begeleider trouwens ook duidelijk gemaakt in welke zin zij vond dat jij teveel met je eigen angsten bezig was. Hoe uitte dit zich?
ik heb zoveel nog niet meegemaakt, maar probeer eens bij jezelf te stellen wat echt belangrijk is. En of jij je studie en andere randzaken in het leven (want dat zijn, blijven ze en zullen ze altijd blijven) niet te zwaar op je laat drukken.
Jij maakt je eigen problemen en je hebt nogal een zware stress. Ik zou even langsgaan bij een psycholoog. Voor evt medicatie en stressverlichtende gesprekken. Ik meen het, want zulke irrationele beslissingen (kappen vlak voor het einde van je studie) maakt iemand in goede geestelijke gezondheid niet.
Ik meen het, benader specialisten. Ik denk dat je wat onder je leden hebt zitten, met name je geest!! succes
'En of jij je studie en andere randzaken in het leven (want dat zijn, blijven ze en zullen ze altijd blijven) niet te zwaar op je laat drukken'
Waarom ik me zoveel aantrek van wat anderen vinden? omdat ik mezelf vergelijk met mijn omgeving en dan ben ik toch (vind ik) diegene die het niet zonder slag of stoot lukt en daar baal ik van. sommige mensen hebben automatisch gewoon succes, misschien door iets wat ze uitstralen.
en ja met die stage ben ik flink op mijn bek gegaan, heel erg pijnlijk, maar besef me nu wel dat ik moet doorzetten. ermee stoppen maakt me pas een loser.
Ik herken dingen van jou wel, want ik ben ook gepest. Gepest worden is vervelend, want als je gepest wordt, wordt je express pijn gedaan door relatieve vreemden, gewoon om hoe je je gedraagt of eruitziet. Daardoor is als eerste reactie vaak dat de pesters gelijk hebben en dat je niets waard bent. Later krijg je toch vrienden en lijk je wat waard. Echter totdat iemand kritiek uit, en als reflex wordt je weer terug naar je jeugd geworpen: Zouden die pesters toch gelijk hebben? Nu ik volwassen ben, hebben ze toch door dat ik niets waard ben! Onzin natuurlijk, je bent niet minder dan anderen. Je zal niet bij iedereen in de smaak vallen (immers, jij zal sommige andere mensen ook vervelend vinden), maar er zullen genoeg mensen jouw wel de moeite waard vinden. Nu moet jij daar nog in geloven.quote:
Bedankt voor jullie berichten en inderdaad het is een goede vraag waarom ik zoveel waarde hecht aan wat anderen van me vinden en vooral de volgende opmerking is een goede:
'En of jij je studie en andere randzaken in het leven (want dat zijn, blijven ze en zullen ze altijd blijven) niet te zwaar op je laat drukken'
Waarom ik me zoveel aantrek van wat anderen vinden? omdat ik mezelf vergelijk met mijn omgeving en dan ben ik toch (vind ik) diegene die het niet zonder slag of stoot lukt en daar baal ik van. sommige mensen hebben automatisch gewoon succes, misschien door iets wat ze uitstralen.
en ja met die stage ben ik flink op mijn bek gegaan, heel erg pijnlijk, maar besef me nu wel dat ik moet doorzetten. ermee stoppen maakt me pas een loser.
Ga nou eens na wie je zelf echt bent. Niet door de oordelen van anderen naast elkaar te leggen, maar hoe je je gedraagt in bepaalde situaties. En je keuze van vrienden, wat valt je daarin op? Wat vind je vervelend van jezelf, wat denk je dat je sterke punten zijn?
Kijk ook nu eens, waarom heb je Toegepaste Psychologie gekozen? Voor jezelf? Mensen helpen? Gewoon, om maar iets te hebben, wat wel makkelijk leek?
quote:
Voor een psycholoog in wording mag je nog best een paar uurtjes extra Nederlands volgen.
Dat gezegd hebbende denk ik dat je je teveel aantrekt van wat anderen van je denken.
Advies aannemen is wat anders dan half depressief worden van wat anderen van je denken. Er is een middenwegquote:
blijf naar je stage gaan en ga ook dingen ondernemen die je leuk vindt!Toch blijf ik erg bang en merk ik de laatste tijd dat ik wat meer sociale angst ontwikkel.
Het blijft toch op de een of andere manier in mijn koppie steken.
Het is grappig, ik heb zelf ook weinig zelf vertrouwen. Maar dan is het meer mijn uiterlijk dan mijn sociale omgang. Want daar ben ik weer erg goed in en merk dat mensen altijd het leuk vinden om met mij te zijn.
Mijn uiterlijk heeft mij zo vaak in de weg gestaan en misschien nog steeds. De ene depressie na de andere. Uiteindelijk volgens de psycholoog een pessimistische persoonlijkheid ontwikkeld die moeilijk te
behandelen is. Ondanks deze persoonlijkheid, blijf ik wel humor en openheid houden met mensen. Ik denk dat het met het ouder worden te maken heeft, maar ook met de duur van het gevoel. Wat ik heb is eigenlijk iets dat zich afspeelt sinds mijn 18e en nu 9 jaar laten ga je toch iets van verwatering krijgen.
Het mooie van een pessimistische persoonlijkheid is dat je vaak tegen dingen zegt fuck it en dat helpt zo veel soms in het overleven zeg maar.
Ik dacht altijd, dat mensen die zich lekker voelen over hun uiterlijk ook vol met zelf vertrouwen zitten en hier komt een model zeggen dat het niet lekker zit.
Toch grappig hoe complex een mens kan zijn
Beste wat je kan doen is volhouden en gewoon naar je sterke eigenschappen leunen.
mijn gebrek aan zelfvertrouwen heeft bij mij denk ik te maken met een probleemjeugd en slechte hechting met mijn ouders.
ik heb altijd het idee dat mensen me stom vinden of niet mogen.
ik heb besloten EMDR therapie te gaan volgen.
ik merk ook dat mensen niet snel met mij in gesprek gaan of contact met me zoeken, omdat ik streng/gesloten overkom. soms wordt ik wel eens voor arrogant uitgemaakt. met name door vrouwen. ze moesten eens weten, ben verre van arrogant.
misschien onbewust is dat overkomen als arrogant/streng een beschermingsmechanisme.
You are not your fuckin' khakiz
En als het alleen nog afstuderen is, zou ik nog even door bijten! succes
Mooi gezegd,hopelijk gaat mij dat ook lukken. Want ondanks dat ik tot nu toe bijna alleen maar positieve feedback heb gehad op mijn werk/stage blijf ik soms dat gevoel houden net als TSquote:
In plaats van te geven wat mensen van jou verwachten, geef wat je hebt en laat zien dat dat genoeg is. Je bent niet pefect, probeer dat ook niet te zijn. Ben jezelf en probeer daar langzaam maar zeker blij mee te worden
