Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op zondag 3 mei 2015 15:16 schreef coscha het volgende:
Nog nooit eerder in dit topic geweest, maar nu ik dit zo lees wil ik even iets van mij afschrijven:

Want bah, ik voel me steeds zo alleen. Het is nu 3 jaar geleden dat ik mijn moeder en oma ben verloren. Ik heb ook nog nooit een relatie gehad en ik heb het idee dat ik zoveel mis. Dan denk ik: het is niet eerlijk. Iedereen doet leuke dingen met het gezin, kan zijn hart uitstorten bij zijn of haar moeder, gaan bij opa's en oma's op visite etc. en dat zijn dingen die ik niet kan en nooit meer zal kunnen. En ook nooit iemand die bij mijn zijde staat om me door moeilijke tijden heen te slaan, ik vind het gewoon fucking oneerlijk. Maar dan denk ik ook weer dat ik niet mag zeuren, want ik heb mijn vader nog, en een aantal goede vriendinnen, maar ik heb ook geen vriendengroepen... En dan probeer ik zo hard gelukkig te worden in m'n eentje maar ik heb gewoon mensen om me heen nodig

Het is ook oneerlijk. van mijn sportclub ben ik de enige zonder moeder, van mijn oude klasgenoten ben ik de enige zonder moeder, van iedereen met wie ik omga ben ik de enige zonder moeder, waarom moet mij dat overkomen denk ik dan . Dan zie ik allerlei mensen en dan denk ik: waarom ben jij niet gewoon dood jij hebt geen kinderen, jij bent al 80, jij leeft fucking ongezond, jij bent gewoon een kutwijf en dat soort dingen

Jij hebt gewoon behoefte aan een relatie denk ik kun je hart niet uitstorten bij je vader en/of je vriendinnen?

Het leven is oneerlijk, accepteer dat. En ipv ergens in blijven hangen ( verliezen van een dierbare / ouder ) kan je dat ook gebruiken om je zelf sterker te maken. Geef het een plekje, leef door en vergeet die persoon nooit.

Ik ben 5 jaar geleden 5 dagen na m'n 30ste verjaardag te vieren m'n moeder verloren. Oneerlijk enz enz enz! Maar mijn leven gaat door! En als ik dat vergelijk met 6 of langer jaren geleden zie en merk ik dat ik meer geniet van het leven. Ik kan meer genieten van hele simpele dingen! Dat heeft het overleiden van m'n moeder mij gebracht. Echt neem van mij aan, blijf er niet in hangen waarom, gemeen enz enz enz. Het vreet je namelijk op.

quote:

Op woensdag 6 mei 2015 01:02 schreef KwadeAfdronk het volgende:

[..]

Het is ook oneerlijk. van mijn sportclub ben ik de enige zonder moeder, van mijn oude klasgenoten ben ik de enige zonder moeder, van iedereen met wie ik omga ben ik de enige zonder moeder, waarom moet mij dat overkomen denk ik dan . Dan zie ik allerlei mensen en dan denk ik: waarom ben jij niet gewoon dood jij hebt geen kinderen, jij bent al 80, jij leeft fucking ongezond, jij bent gewoon een kutwijf en dat soort dingen

Jij hebt gewoon behoefte aan een relatie denk ik kun je hart niet uitstorten bij je vader en/of je vriendinnen?

Jaa ik kan wel bij mijn vader en vriendinnen terecht gelukkig. Zit nu alleen even in een dipje en dan is het allemaal gewoon heel rot en is het moeilijk om ook de positieve dingen te zien.

En het is ook gewoon klote dat andere mensen iets hebben wat jij niet hebt. Maar andere mensen dood wensen schieten we ook niets mee op. Hoewel ik je begrijp hoor, zeker bij mensen die ongezond leven.

& ook_gek: Het is mooi dat jij zo'n instelling hebt! Die probeer ik ook wel te hebben hoor. Ik sta ook zeker niet stil in mijn leven, maar dat wordt misschien beter met de jaren. Denk dat het ook wel anders is om een ouder te verliezen wanneer je een puber bent dan wanneer je een 30er bent. Dan heb je misschien je zaakjes wat beter in orde en sta je al op je eigen twee benen.

quote:

Op woensdag 6 mei 2015 11:08 schreef ook_gek het volgende:
Het leven is oneerlijk, accepteer dat. En ipv ergens in blijven hangen ( verliezen van een dierbare / ouder ) kan je dat ook gebruiken om je zelf sterker te maken. Geef het een plekje, leef door en vergeet die persoon nooit.

Ik ben 5 jaar geleden 5 dagen na m'n 30ste verjaardag te vieren m'n moeder verloren. Oneerlijk enz enz enz! Maar mijn leven gaat door! En als ik dat vergelijk met 6 of langer jaren geleden zie en merk ik dat ik meer geniet van het leven. Ik kan meer genieten van hele simpele dingen! Dat heeft het overleiden van m'n moeder mij gebracht. Echt neem van mij aan, blijf er niet in hangen waarom, gemeen enz enz enz. Het vreet je namelijk op.

Dat neem ik ook van je aan het is pas een paar weken geleden en 's nachts komen dan soms die gedachten

Ik hoop dat alles goed gaat hier met jullie

Ik ben inmiddels nu ruim een jaar later nadat de man waar ik mee samenleefde overleed.

En iets wat ik niet had gedacht: ik ben er goed doorheen gekomen.
Zelfs nieteens (intens)verdrietig zoals ik eerder was.

Praten doe ik nog steeds niet. Maar ik heb me er wel bij neergelegd dat K. er niet meer is en dat ik nu een nieuwe relatie heb en dat ik daarvoor moet gaan.

Het verleden komt toch niet meer terug.

Mwah. Zaterdag familiefeest, oma was anders vorige week jarig geweest. Vandaag een voor mij belangrijk examen gehaald en gisteravond lag ik al te huilen in bed omdat ik haar niet zou kunnen bellen. Moeilijk. Ben de hele week ook wat emotioneel instabiel vanwege dat etentje. Eigenlijk is het me te snel, denk ik... Ik mis haar.

~Never mind

[ Bericht 49% gewijzigd door Magica op 12-06-2015 06:22:46 ]

quote:

Op donderdag 11 juni 2015 22:02 schreef Sarasi het volgende:
Mwah. Zaterdag familiefeest, oma was anders vorige week jarig geweest. Vandaag een voor mij belangrijk examen gehaald en gisteravond lag ik al te huilen in bed omdat ik haar niet zou kunnen bellen. Moeilijk. Ben de hele week ook wat emotioneel instabiel vanwege dat etentje. Eigenlijk is het me te snel, denk ik... Ik mis haar.

moeilijk is dat he? Iets wat je zo graag zou willen delen met iemand maar degene is er niet meer

quote:

Op zondag 14 juni 2015 02:20 schreef mascara-klodder het volgende:

[..]

moeilijk is dat he? Iets wat je zo graag zou willen delen met iemand maar degene is er niet meer

Er zijn gewoon zoveel van dat soort dingen...

Één van de laatste dingen die ik van haar hoorde was dat motorrijden toch echt niks voor een vrouw was. Mijn eerste rijles was de week naar haar begrafenis en volgende week heb ik mijn laatste examen. En ze gaat er nooit meer zijn om te zeggen dat ze het toch wel heel leuk voor me vindt, als ik haar helemaal enthousiast bel dat ik geslaagd ben.

Ik heb nog steeds haar foto niet op de kaart gezet want elke keer dat ik die zie bij m'n ouders voelt het naar. En tegelijk voelt het inmiddels alsof ik er na een halfjaar wel overheen zou moeten zijn, niet nog elke twee weken wel een keer opeens beginnen te huilen omdat er iets is wat me aan haar doet denken.

Ik haat dit.

Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 00:46 schreef Sarasi het volgende:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.

Doorbijten hoe rot ook, sterk voor jezelf blijven.

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 01:25 schreef Alvi het volgende:

[..]

Doorbijten hoe rot ook, sterk voor jezelf blijven.

Gaat vanochtend gelukkig inderdaad alweer een stuk beter.

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 00:46 schreef Sarasi het volgende:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.

Ik hoop dat je op je verjaardag op een mooie manier kunt stilstaan bij je oma. Deel je verdriet en je mooie herinneringen. Het is bitterzoet.

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 00:46 schreef Sarasi het volgende:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.

1 dag voor m'n 25ste verjaardag vertelde m'n moeder dat ze borstkanker had. Ze wilde dat later zeggen maar ze moest naar het ziekenhuis. Was niet uit te stellen. Op mijn 30ste verjaardag was ze al terminaal. Ze heeft met al haar kracht nog aan tafel gezeten en mee gegeten. 5 dagen later is ze overleden. Nu 5 jaar later heb ik nog altijd geen zin om m'n verjaardag te vieren. Liefst laat ik die dag voorbij gaan.

Gelukkig heb ik hele goede vrienden die dit snappen en mij een week later mee uit eten nemen. En elk jaar besef ik weer dat het leven door gaat en je moet genieten. Op de dag van m'n verjaardag sta ik stil bij m'n moeder en breng ik de dag door met mensen die dicht bij mij zijn. Een week later vier ik m'n verjaardag. Werkt prima zo voor mij

-edit

sorry ik zal ophouden met posten krijg elke keer spijt

[ Bericht 77% gewijzigd door Magica op 10-08-2015 03:34:26 ]

In juni 2012 werd mijn opa van moeders kant plots opgenomen in het ziekenhuis met long/hartproblemen. Een enorm zelfstandige (en soms eigenwijze) man die nog nooit in het ziekenhuis had gelegen en nooit van hulp wilde weten. Want dat tastte zijn zelfstandigheid aan en dat vond hij verschrikkelijk. De week in het ziekenhuis was daarom ook het ergste wat hij kon meemaken. Nog frustrerender was dat hij na een week wel ontslagen werd maar naar een verzorgingstehuis moest in plaats van terug naar huis.Mijn oma ging met hem mee, want die kon niet alleen blijven wonen.
Groot was de opluchting toen we ze beiden de eerste avond goed verzorgd konden achterlaten. De ochtend erna nog gebeld met mijn moeder en alles kwam weer in rustiger vaarwater.

Des te groter de schok was toen die middag een telefoontje kwam dat hij was overleden. In eerste instantie was er de gedachte dat zijn lijf gewoon op was en hij niet meer wakker was geworden. Pas toen het hele gezin later die middag bij elkaar was kwam de grootste schok. Hij bleek zelf uit het leven gestapt te zijn. De week in het ziekenhuis en het vooruitzicht om voortaan veel meer zorg nodig te hebben en niet meer zo zelfstandig te zijn heeft hem blijkbaar gebroken. De man die een jappenkamp overleefde, die mijn door beginnende dementie soms heel onredelijke oma altijd voorop stelde, die zich nooit liet kennen, vond ergens de kracht om zo'n besluit te nemen.

Ik heb er vrede mee dat hij er niet meer is, en ik hoop dat hij zijn rust heeft gevonden. Ik had het hem absoluut gegund om nog een onbezorgde oude dag te hebben, maar niet op zo'n ongelukkige manier. Dat het zo heeft moeten eindigen vind ik verschrikkelijk. Maar weinig mensen weten wat er precies is gebeurd, en ik kan nu, na 3 jaar, nog steeds niet vertellen wat er precies is gebeurd. Ik weet het, maar ik kan er niks mee, het voelt heel akelig.

Net een jaar later zijn beide oma's, de laatste overgebleven grootouders, binnen een maand van elkaar overleden. Van beiden zat het eraan te komen, we wisten dat het op korte termijn ging gebeuren gezien de mentale en fysieke gesteldheid. Alhoewel het afscheid nemen van de oma's ook moeilijk was was het beter te behappen en voelde het beter (als je dat zo kan noemen).

Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..

Ik mis hem zo..

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 21:24 schreef madam-april het volgende:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..

Ik mis hem zo..

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 21:38 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Dankje

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 21:24 schreef madam-april het volgende:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..

Ik mis hem zo..

Bizar besef is dat ja. Dat je ouder bent dan je oudere broer of (in mijn geval) zus is geworden... ik heb het vorig jaar tot op de dag precies berekend zonder dat ik wist (of nog weet) waarom precies... Het besef was puur pijnlijk maar kon het niet loslaten.

Volgende maand wordt het de 2e verjaardag waar ze zelf niet bij kan zijn

quote:

Op vrijdag 21 oktober 2016 21:24 schreef madam-april het volgende:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..

Ik mis hem zo..

Ahh lieverd toch

Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.

quote:

Op zaterdag 22 oktober 2016 04:47 schreef mascara-klodder het volgende:
Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.

Waarom eindelijk?

Sterkte in ieder geval

Vandaag een jaar geleden dat mijn oom is overleden.. shit ik mis hem zo erg.