En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 3

quote:

Op zondag 25 juni 2017 09:21 schreef Kyara het volgende:


Verder hebben wij hier nogal te maken met het "tweeling escallatie syndroom" (ja, daar is een naam voor). Wij zijn dus wel op zoek naar een grotere woning zodat we de tweeling uit elkaar kunnen halen en een eigen kamer kunnen geven.

Intrigerend. Nog nooit van gehoord dat syndroom. Eens wat over lezen.
Hoop dat jullie hulp (snel) lukt.
Hier slapen ze samen in een tweepersoonsbed. Terug thuis weer eigen bed, zelfde kamer. Andere kamer komt pas vrij als oudste het huis uit gaat. Nog een jaar of 8 (omg blokkeer).

De zolder verbouwing om die kamer te splitsen in 2 voor mijn grote meiden moet trouwens ook nog. Ergens 2018. Inclusief 2e badkamer want met vier meiden zie ik noodzaak

Ik vind alle verhalen over al dan niet drie kinderen zo leuk om te lezen!

Bij mij/ons is het ook een hot topic. Ik heb allerlei redenen voor en tegen, zowel oppervlakkige als serieuze, en ik weet niet waar het toe gaat leiden.

De wens is er sterk en we hebben de tijd nog. Maar op de een of andere manier voelt het toch als 'het lot tarten', waarom nog een derde als het allemaal zo soepel loopt met twee? Daarnaast vind ik het ook nog wel een lastig punt dat het gewoon allesbehalve nodig is dat er meer mensen worden gecreeerd.

De overgang van 1 naar 2 ging hier heel gemakkelijk! De keren dat er twee tegelijk huilden is nog op 1 hand te tellen. ik vind het zo gaaf om hun band te zien, en ook hun verschillen. Ben wel benieuwd of de 'rust' in huis met 3 opeens toch wel weg is.

Als we voor een derde gaan zal het wel weer een leeftijdsverschil van minstens 3 jaar zijn, en dat vind ik zelf ook fijn. Dat je in ieder geval rustig kan voeden enzo.

Ik ben zelf de derde van drie kinderen, en heb het wel als positief ervaren dat je als je de ene sibling zat bent je de andere nog hebt. Daarentegen denk ik wel dat het voor m'n ouders heel lastig was om echt 1 op 1 aandacht te geven, waardoor er denk ik wel wat aandachtsstrijd was. Nu met 2 kinderen doe ik echt nog zeer regelmatig iets met 1 van de 2, en dat vind ik zelf ook zo fijn en beide kinderen ook. Met 3 zou dat onvermijdelijk veranderen.

Megapost!

Ik vond het ook zo mooi dat ouders van twee op ons nieuws van een derde komst, reageerden met: "Gelukkig schijnt de overgang van twee naar drie geruisloos te gaan hè!"

En ouders van drie: "Hoe oud zijn je oudsten? Wow! Sterkte, ik weet ook niet meer hoe ik het deed, maar komt goed hoor!" (ferme schouderklap)

quote:

Op vrijdag 23 juni 2017 18:52 schreef Kyara het volgende:


We zijn nu in centerparcs maar ook daar is dus veel gericht op 2+2. Waterfiets huren of een bootje is nu niet mogelijk. Fietsen huren... ligt eraan of ik mijn jongste kleuter nog in het voorstoeltje gepropt krijg.

Dit! Ik loop er ook vaak tegenaan dat er wel faciliteiten zijn gezinnetjes bestaande uit 4 personen. Maar sommige dingen lijken soms godsonmogelijk voor ons vijven. Dan word je vanzelf wel creatief.

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkle20 op 25-06-2017 18:42:37 ]

Ik heb als kind uit gezin van 3 nooit aandachtstekort ervaren. Ik vond het ook juist leuk dat we keuze hadden onderling, of dat ik wat voor mezelf kon doen en de andere twee dan elkaar nog hadden. Dat wij getalsmatig in de meerderheid waren, vond ik altijd wel een mooie compensatie voor dat de ouders qua leeftijd/beslissingsbevoegdheid meer te zeggen hadden.

Mijn vader was er een van 7, die vond dat als kind wel teveel en 3 dus heel gematigd.

Ik vind nu als volwassene ook dat de exclusieve aandacht die ik vast minder van mijn ouders kon krijgen, wordt gecompenseerd door het feit dat ik 2 ouders én 2 siblings heb die me heel na staan. Dat is natuurlijk wel gesproken vanuit de gelukkige positie dat het met alle onderlinge verhoudingen goed zit...

edit: 30 jaar geleden waren autostoeltjes geen issue en naar center parcs gingen we gewoon nooit

Fijn om te lezen Lemijn.

Ik weet natuutlijk ook niet zeker of mijn middelste last heeft van het feit dat ze de aandacht met meer moeten delen. Het kan net zo goed een fase zijn waar hij sowieso doorheen moet . Hij is echt een gezelschapsdier juist en hij vindt het heerlijk om met haar te rommelen en bezig te zijn. Maar goed, schuldgevoelens zijn nu eenmaal moeder eigen, denk ik.

Mijn moeder is middelste van 7 en heeft het in elke fase van haar leven alleen maar fijn gevonden, zo'n groot gezin om zich heen.

En le Sage, wat jij beschrijft herken ik ook. De overgang van 1 naar 2 heb ik nauwelijks gemerkt. Dat ging zo vanzelf. Mijn tweede wist ook het eerste jaar niet wat huilen was en de eerste was niet jaloers. En daarbij zat ik nog midden in het hele verzorgingsgebeuren. Dat was echt zo makkelijk toen.

Wij gingen van 1 naar 3 en dat was voor onze oudste van toen bijna 4 wel behoorlijk omschakelen. Ik kan toch wel zeggen dat ze er 2 jaar lang een ander kind door is geweest. Wat heb ik de echte L in die 2 jaar gemist. En L miste simpelweg de aandacht die ze daarvoor 4 jaar voor zichzelf had gehad. Ondanks dat we vrijwel wekelijks een dag apart met L op stap gingen kregen we de negatieve spiraal van niet luisteren, brutaal zijn en broertjes pesten/pijn doen niet doorbroken. Het gaat eigenlijk sinds een jaar pas weer goed omdat L nu snapt dat ze soms even moet wachten en ook omdat haar broertjes nu wat meer kunnen. Ook hebben we nu grappige onderonsjes met L over de peuters, waarbij ik 'nee' tegen L zeg, maar knipoog en stiekem 'ja' bedoel. Dan weet L dat ze even moet wachten tot de peuters slapen en dan mag ze alsnog een ijsje of even samen lezen etc. Het ging dus bij ons zeker niet zonder slag of stoot, ondanks dat de 2 mini's heel makkelijk waren.
Inmiddels zitten we in een fase waar ons drietal heerlijk samen kan spelen en er veel mooie gezellige momenten zijn. L mag tegenwoordig elke dag iets later naar bed dan haar broers en zo hebben we elke dag even wat tijd en aandacht voor haar alleen.

De praktische nadelen die hier genoemd worden herken ik overigens ook. In pretparken moet er altijd één alleen en nu is dat vaak L omdat zij qua lengte al zelf mag en de jongens nog niet.
Heel veel uitjes zijn gericht op 4 personen en dat is af en toe best even schipperen, maar er is over het algemeen altijd wel een oplossing te vinden.

quote:

Op zondag 25 juni 2017 21:01 schreef _NIKKI_ het volgende:
Wij gingen van 1 naar 3 en dat was voor onze oudste van toen bijna 4 wel behoorlijk omschakelen. Ik kan toch wel zeggen dat ze er 2 jaar lang een ander kind door is geweest. Wat heb ik de echte L in die 2 jaar gemist. En L miste simpelweg de aandacht die ze daarvoor 4 jaar voor zichzelf had gehad. Ondanks dat we vrijwel wekelijks een dag apart met L op stap gingen kregen we de negatieve spiraal van niet luisteren, brutaal zijn en broertjes pesten/pijn doen niet doorbroken. Het gaat eigenlijk sinds een jaar pas weer goed omdat L nu snapt dat ze soms even moet wachten en ook omdat haar broertjes nu wat meer kunnen. Ook hebben we nu grappige onderonsjes met L over de peuters, waarbij ik 'nee' tegen L zeg, maar knipoog en stiekem 'ja' bedoel. Dan weet L dat ze even moet wachten tot de peuters slapen en dan mag ze alsnog een ijsje of even samen lezen etc. Het ging dus bij ons zeker niet zonder slag of stoot, ondanks dat de 2 mini's heel makkelijk waren.
Inmiddels zitten we in een fase waar ons drietal heerlijk samen kan spelen en er veel mooie gezellige momenten zijn. L mag tegenwoordig elke dag iets later naar bed dan haar broers en zo hebben we elke dag even wat tijd en aandacht voor haar alleen.

De praktische nadelen die hier genoemd worden herken ik overigens ook. In pretparken moet er altijd één alleen en nu is dat vaak L omdat zij qua lengte al zelf mag en de jongens nog niet.
Heel veel uitjes zijn gericht op 4 personen en dat is af en toe best even schipperen, maar er is over het algemeen altijd wel een oplossing te vinden.

Ik vind het heel knap hoe je dat gedaan hebt om L zoveel 1:1 te geven. Super hoor

Schopje. Is er iets wat je als ouder (actief) kunt doen om de band tussen twee kinderen te bevorderen?Ik kan echt jaloers zijn op mensen die het hebben over liefde tussen broers/broer en zus, want dat lijkt hier totaal afwezig. Kuiken doet bijna alleen maar naar tegen Guppy, met als hoogtepunt dat hij het wel handig vindt dat Guppy weg gaat (=huilend naar mij toe loopt) als hij 'm maar hard genoeg een mep geeft .
Iemand tips? Guppy lijkt wel gek op Kuiken te zijn maar andersom totaal niet. Of ligt dat aan de leeftijd? (Kuiken is bijna 4, Guppy net 1).

[ Bericht 0% gewijzigd door Burdie op 13-12-2017 20:58:46 ]

W heeft tot L ca 2 was nooit naar m omgekeken. Hij was er en hij mocht ook best mee in de auto, maar dasr hield de liefde op. Nu (5 en 3 jaar) spelen ze fantastisch samen. Hoorde ze net ook op de gang 'stiekem' naar W s kamer sluipen om samen in haar bed te slapen...
Kortom, houd moed! Zodra guppy meer kan wordt t vast beter..

Ik heb trouwens niet actief iets gedaan.. was van t standpunt dat ze niet om n broertje gevraagd had en dus ook niet verplicht dol op m moest zijn (vond t toen wel jammer natuurlijk). Wel opgelet dat ze niet mocht slaan oid

+1 op wmik.

Het werd eerst erger want ‘het ding’ zat aan zijn spul. Nu kan hij er wat mee en is het niet een indringer die alles lastiger maakt, maar een speelmaatje (op goede dagen, op dagen met moeheid is het nog steeds veel ruzie en geklier) .

Hoe gaat het spelen met leeftijdsgenootjes, Burdie? Ik heb nl heel duidelijk bij I daarin een ontwikkeling gezien en dat zie ik weer terug in hoe ze met haar broertje omgaat. Misschien zal het ook beter gaan als kuiken naar school gaat en daar uitdaging vindt en energie kwijt kan?

Het lijkt me wel rot. .

Hier begon het gedonder ook toen T 10 maanden was, want ineens stond hij en zat aan W zijn speelgoed etc. Waar hij met leeftijdsgenootjes en in de speeltuin heel leuk deelt en speelt, is dat met zijn broertje echt moeilijker. Toch wordt het beter! T is nu 16 maanden en ineens doen ze ook dingen samen en zie ik W vaak lief zijn voor hem (tussen de chaos en geschreeuw en geduw he ). Als kuiken binnenkort naar school gaat wordt het sowieso heel anders, voor nu is het misschien even uitzitten? Wat hier wel helpt is om W handvaten te geven voor zijn frustratie. Woede aanval omdat T zich richting zijn vrachtwagen begeeft-> hem helpen door samen aan T te vragen of hij er weer mee mag spelen. T geeft het best af nog, en dan laat ik W hem iets anders geven mits nodig en dan gaat het weer 5 min goed.

Wat hier denk ik zorgt dat het voornamelijk goed gaat, is dat O elke dag naar het kdv gaat (en S sinds een week ook, eigen groep).

Verder heb k vanaf de geboorte heel bewust S nooit de «schuld» gegeven van dat ik niet bij O kon zijn. Sinds S kruipt en loopt en geinteresseerd is in speelgoed, is het soms wel eens ruzie. Als S dan iets van haar pakt, vraag ik O om een alternatief speeltje voor S te zoeken. En als S iets doet wat niet mag of als ie iets geks doet, dan lachen we daar samen om «gekke S toch!» Vindt ze erg leuk

Oh en verder: faaaseeee

Bedankt voor de herkenbaarheid . Kuiken vindt het spelen met leeftijdsgenoten ook niet altijd even gemakkelijk, dus daarin is hij wel consequent . We hebben de afspraak dat hij dingen waar Guppy echt niet aan mag komen, op z'n kamer zet en er boven mee speelt. Dat geeft voor hem wel rust.
Guppy is ook een pittige hoor, die heeft het reuze goed in de smiezen als het speelgoedje wat hij in handen heeft voor Kuiken Heel Erg Belangrijk is en geeft het dan voor geen goud meer af .
Goed te lezen dat het een fase is .

Wij noemen V ook wel liefkozend de havik. Die blijft als een roofdier die zijn prooi in de smiezen houdt voor de aanval erg dicht op eventueel speelgoed dat weggepakt kan worden. Vervolgens schiet hij steevast in de paniek of aanval modus als broer het wel pakt. Die fase is vooralsnog niet voorbij .

Herkenbaar w schiet ook al im een stuip als T in een 3 meter radius verschijnt ofzo soms.

Kuikens standaard begroeting voor Guppy is: NEEEEE!

Ik ben wel ns bang dat S denkt dat hij NeeSimon heet

Ok. Het idee van een derde laat me niet los.

Maar hoe leg je in godsgodesnaam 3 kinderen tegelijk in bed? Als je partner een avond weg is? Of 3 afleveren op school/kdv en zelf ook nog voor 10-en op je werk verschijnen?

quote:

Op zondag 17 december 2017 09:16 schreef Roomsnoes het volgende:
Ok. Het idee van een derde laat me niet los.

Maar hoe leg je in godsgodesnaam 3 kinderen tegelijk in bed? Als je partner een avond weg is? Of 3 afleveren op school/kdv en zelf ook nog voor 10-en op je werk verschijnen?

ik denk dat tegen die tijd de oudste ook wat makkelijker in bed te krijgen is. En dat je concessies gaat doen in de lengte van het ritueel.
Hoe meer kinderen, hoe meer je denk ik los moet laten dat alles heel perfect moet gaan

Verschillende tijden naar bed. Oudste kijkt nog even tv of speelt ergens mee. Of leest zelf nog in bed terwijl je de anderen afrond en daarna lees je nog even samen met de oudste.
Of gewoon alle drie tegelijk een verhaal in het grote bed en dan ze één voor één instoppen in hun eigen bed.

Je oudste kan zichzelf aankleden etc waardoor er ruimte is om de jongste aan te kleden enz.
Mijne van zes maakt zijn bed op, doet de gordijnen open, poetst zelf zijn tanden. Daar hoef je weinig meer voor te doen ‘s ochtends.