En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 3

quote:

Op vrijdag 18 november 2016 15:39 schreef Spees_Eend het volgende:

Succes en sterkte! Dat gevoel dat je bijna verdrinkt en alles aan je voorbij gaat, verdwijnt

Zo fijn dit te lezen... .

Kuiken draait ook al wel weer een beetje bij intussen, hij kan zijn rust weer bij me vinden, en heeft soms echt mama nodig om in slaap te vallen. En daar durft hij weer om te vragen (eerder deze week zei hij nog dat ik hem pas weer mocht knuffelen als ik weer beter was ). Morgen is D kraam voor het laatst, ons bed is weer laag, ik ben weer meer beneden, langzaam aan wordt het voor hem ook weer normaler en bezinkt het weer een beetje. En nu begint de fase van het uitproberen. Eindeloos ons bed op en af, terwijl ik probeer te voeden en te rusten. Ineens hard gillen als Guppy net slaapt. Op de kast of grond (dreigen te) tekenen als je even met de kraam in gesprek bent. Het lijkt wel of we alleen maar roepen "doe eens niet", "pas op" en "voorzichtig voor mama/de baby". Ik dacht dat het voor mijn welopgevoede lieve schat niet zou gelden, maar negatieve aandacht is ook aandacht... Dat komt ook weer goed, toch?

En ja die handen ineens hè, kolenschoppen! Om over peuterbillen maar te zwijgen... .

Dat negatieve herken ik erg ja, dat je voor je gevoel je oudste continu dingen aan het verbieden bent en de jongste alleen maar aan het knuffelen. Ik miste mijn grote echt die eerste tijd. Hij trok altijd al meer naar papa, maar pas bevallen en met minibaby was ook van ons uit papa vooral de 'ouder van dienst' voor de oudste. Ik vond dat echt heel moeilijk en zou dat bij een derde echt anders doen. Niet meer zo automatisch baby bij mama etc.

Dat corrigeren vind ik overigens nog steeds best lastig, jongste is al 1 inmiddels maar nog steeds is dat heel scheef want van een kleuter verwacht je simpelweg meer dan van een dreumes.

Wat hier goed hielp was trouwens regelmatig tegen kraaiende baby in de box of zo zeggen 'nee baby, even wachten, ik ben nu met oudste bezig!' Die tip las ik hier ooit en je zag oudste daarvan groeien, dat hij óók nog steeds belangrijk was

Hier was het toen de kraam weg was en de rust weer wat meer in huis was een dag of 2 drama met de oudste maar is nu weer helemaal zichzelf. Zeker omdat ik ook gewoon weer veel meer kan dan tijdens zwangerschap. Ze is weer haar lieve goedluisterende zelf Wel ga ik mezelf wel eens voorbij, maar dat blije, lieve koppie zien als we lekker een uur buiten in de regen plassen hebben lopen stampen geeft me ook veel energie en is me heel veel waard

Haha ja Mineola, ik mopper ook wel eens hardop tegen baby, en zeg consequent dat hij niet aan E's haar mag trekken (ook al straalt ze ervan ) want hey, ik verbied haar ook om met dr hoofd op zijn buik te ploffen ook al moet hij daarvan schaterlachen

En we zeggen regelmatig dat E nu even aan de beurt is. Allemaal idd bewust zodat zij weet dat ze nog steeds net zo belangrijk is.

Het overschat-probleem is wel herkenbaar ook. Dus ik dwing mezelf af en toe even met verse ogen naar dr te kijken. Mijn kleine trotse grote zus

Burd heeeeel herkenbaar jouw gevoel en verhaal
Djenna leek ineens mega tegenover baby Boaz.

En totdat Sjuul geboren werd was Boaz mijn kleine baby/ventje. Dat was echt ineens meteen weg toen Sjuul er eenmaal was. Wat een mega kind was Boaz ineens

Ik heb er iedere keer weer aan moeten wennen

Gun jezelf de ruimte en tijd. En qua corrigeren etc. Toen Boaz geboren werd was Djenna er prima bij te handelen. Nu bij de kraamweek van Sjuul en de periode erna waren zowel Djenna als Boaz helemaal hyper de pieper. Sjuul is nu 2 maanden en ik kan wel zeggen dat de rust is wedergekeerd. Of dat kont omdat we doordeweeks een 'vast' ritme hebben van werk/school/gastouder weet ik niet. Denk wel dat die voorspelbaarheid bijdraagt aan de rust eigenlijk.

Je bent net bevallen! Iedereen mowt wennen aan de nieuwe situatie .. aan de aandacht verdelen .. aandacht krijgen en zulks. Geef elkaar en jezelf de ruimte en tijd. Over een maand gaat het denk ik al een heel stuk beter! En wat ik in het babytopic ook las .. schakel hulp in als je het even niet trekt. Ik vond het de eerste paar weken prettig dat mijn zusje er even op uit ging met Boaz en Djenna. Niet ondat ik ze niet kon verdragen, maar ondat ze dan even flink aandacht kregen en niet alles om Sjuul zou draaien. Want hoe ik het ook wend of keer .. op dit moment heeft sjuul in ons huis denk ik wel de meeste prio van allemaal hier in huis.

Maar hopelijk wordt het iedere dag een klein beetje makkelijker voor jullie!

Fijn te lezen, alle verhalen van herkenning . Dat zeggen ze er van te voren niet bij hè . Ik heb er ook wel vertrouwen in dat het weer goed gaat komen, als ik zelf weer een beetje opgeknapt ben (ik kan fysiek echt nog lang niet alles wat ik wil, dat maakt het voor mij ook lastiger).

Ik ben ook wel erg benieuwd hoe het zal gaan als mijn man straks weer aan het werk is, ik durf daar nog niet zo goed aan te denken.

quote:

Op vrijdag 18 november 2016 18:02 schreef Mineola het volgende:
*Knip*

Wat hier goed hielp was trouwens regelmatig tegen kraaiende baby in de box of zo zeggen 'nee baby, even wachten, ik ben nu met oudste bezig!' Die tip las ik hier ooit en je zag oudste daarvan groeien, dat hij óók nog steeds belangrijk was

Wow, ik kwam dus voor tips enzo. En echt de derde reactie die ik lees is dus een antwoord op mijn vraag

wat ik veel doe is om hulp vragen ook, dingen aangeven, helpen aankleden, luiertje pakken.
mijn bijna 3 jarige denkt echt dat hij onmisbaar is voor mij wat betreft hulp

Bij ons werkte dat mee laten helpen etc totaal niet. Oudste werd er alleen maar dwarser van. Pas toen we d'r qua verzorging van d'r broertje links lieten liggen begon ze m interessant te vinden.

Kickje voor Roomsnoes

Dank tombo!

Vraagje aan de ouders met 3+ kinderen.
Voorop gesteld: we hebben écht (nog) geen specifieke plannen voor nr 3 maar wil graag wat ervaringen horen.

Hoe was de overgang van 2 naar 3, in praktische zin? En dan bedoel ik niet de grotere auto of extra slaapkamer, maar meer dat je maar 2 handen hebt als je met ze over straat loopt en ze allemaal je hand vast willen houden. Of bij het boeken van vakanties bv, hoe doe je dar met z'n vijven? Alles lijkt gericht op 2+2. Lijkt me ontzettend onpraktisch (en duur) om 3 hotelkamers te moeten boeken (2+2+1).
Zijn er onverwacht fijne/praktisch/leuke dingen aan het hebben van 3 kinderen, tov 2?

Goeie vraag Room! Ik vraag het me ook af, je bent dan als ouders gewoon 100% van de tijd outnumbered .

Ik ben ook wel benieuwd ja. Mijn hart wil best nog een kindje er bij, maar ik zie zo ongelooflijk veel praktische beren op de weg (zoals een, voor mijn gevoel, te klein huis). Ik ga sowieso pas over twee jaar een definitieve beslissing nemen, maar het knaagt nu soms al

Ja mijn hart zegt ook soms dat ik toch wel 3 kinderen zou willen, maar dan zie ik ook allemaal spoken.
Er is geen slaapkamer over, past niet in de auto, veel babyspul hebben we al weggedaan.
Mijn lichaam heeft n flinke optater gehad na bevalling 1.. Is na de 2e niet erger geworden, maar wil ik nog een keer dat risico lopen? En zo kan ik wel even doorgaan.

Maar man wil geen 3e, dus dan houdt het al op.

Ik vond de impact alleen groot op het gebied van huisvesting, het huis voelde met hem er bij direct te klein. Dat had ik dus totaal niet verwacht maar het was echt direct een issue.

Een 7 zitter regel je toch wat makkelijker dan een nieuw huis als je huis onderwater staat.
Dingen als handjes geven en vakanties enzo, is allemaal geen issue.

Ik lees ook mee

Verhuizen moeten we nu toch ook op termijn; met 2 kinderen en 2 niet al te grote slaapkamers

Wij gingen van 2 naar 4. Dat was even keihard werken. En ja, vooral mijn tweede is misschien iets sneller zelfstandig met vanalles geworden dat ik had gewild. Maar het is hier óf wachten, óf zelf doen. Aandacht verdelen blijft moeilijk maar we doen hard ons best om echt kwaliteit tijd voor ze alle 4 te hebben. En ben heel blij met hoe dat gaat. En ik vind mijn volle drukke huis heerlijk.
De momenten dat ik me afvraag waarom ik zo nodig meer dan twee kinderen wilde, gaan altijd over praktische zaken. Meestal vakanties, uitstapjes, sparen (het wordt inderdaad haast onmogelijk duur allemaal). Geld dus eigenlijk. Maar voor alles is een oplossing.

Mijn dochter is heel vraag bij haar vriendin die alleen is. Want het is verboden zonder heerlijk rustig. En dat meisje is graag bij ons. Want het is zo lekker druk.


Ik had na kind 2 alles weg gedaan. Heb bijna alles geleend of op mp gekocht voor mijn duo. En we hebben twee kinderkamers. Dus ze moeten allemaal delen.

Ik lees mee . En misschien voeg ik later nog wat toe.

Ik kan er nog niet zo goed de vinger op leggen hoe en wat er nou precies anders is. Maar het is wel anders en daar horen vele emoties bij. Van ultiem geluk en grote trots, tot schuldgevoelens en financiële stress. Hier vliegt het alle kanten op.

Ik vind het niet zwaar, zeker niet sinds ze normaal slaapt en eet. Het doordeweekse en dagelijkse leven is knus en gezellig en kost weinig extra moeite.

Maar de meer bijzondere dingen moet ik wel weer opnieuw uitvogelen, mijn draai in vinden. De weekenden, de grotere uitstapjes, de vakanties. Maar hoe spannend ik het soms ook vind, hoeveel stress het me soms ook kost, ik wil die dingen persé gewoon doen en blijven ondernemen.

En de groten hebben ingeleverd. Ik heb minder tijd en ruimte om eens zomaar met ze te gaan voetballen, zwemmen, een hele dag in de drunense duinen rond te zwerven, enz... Daar voel ik me soms schuldig over. Mijn oudste zit heerlijk in haar vel, die lijkt er niet onder te lijden. Mijn tweede (die juist helemaal gek is op zijn jongste zusje) vindt het volgens mij lastiger. Maar de warmte en gezelligheid van een gro(o)t(er) gezin, lijken ze allebei wel fijn te vinden. De maaltijden aan tafel, en de luie ochtenden in het weekend enzo, zijn echt fijn. Het is juist ook de middelste die C heel erg kan missen als hij uit gaat logeren bij een vriendje ofzo.

Daar staat tegenover dat we in vakanties de kleinste naar het kdv brengen en ouderwets met z'n drietjes dat soort dingen ondernemen. Dat kunnen ze ook weer extra waarderen zo, dat zijn leuke dagen. En ik doe mijn uiterste best om juist voor de grote twee alles door te laten gaan, zo min mogelijk in te leveren. Ze spelen nog net zo vaak met vriendjes, doen nog net zoveel sport en doen feitelijk nog evenveel leuke dingen, maar dat is soms hard werken, als je een uur op de fiets zit met kleine C voorop, om iedereen van hot naar her te fietsen. Hard werken en goed passen en meten.

Financiëel vind ik het wel pittig, nu de dagopvangkosten er weer bijzitten. Wat dat betreft denk ik dat het over 3 jaar toch echt ineens weer veel makkelijker zal zijn. We gaan nu drie weken op vakantie (tenten, dus in elk geval geen stress over hotelkamers ed), en dan zoek ik echt weken naar een toffe camping, omdat ik weet dat er weinig financiële ruimte is voor luxe uitjes. Maar ik zie het als een uitdaging en probeer er creatief mee om te gaan. De kinderen merken daar niks van en komen volgens mij niks te kort (verre van, durf ik zelfs te stellen).

Zo, tot zover mijn eerlijke relaas over 3.

[ Bericht 3% gewijzigd door groofskendezoveelste op 23-06-2017 16:23:20 ]

Ik vond en vind het idd vooral pittig dat je steeds in de minderheid bent inderdaad. Nu zitten ze bij ons natuurlijk ook allemaal in dezelfde leeftijdscategorie en dat heeft zijn voor en nadelen en eigen uitdagingen.

We zijn nu in centerparcs maar ook daar is dus veel gericht op 2+2. Waterfiets huren of een bootje is nu niet mogelijk. Fietsen huren... ligt eraan of ik mijn jongste kleuter nog in het voorstoeltje gepropt krijg.

Verder qua zwaar... ja, er zijn tropenjaren maar denk dat eea ook afhankelijk is van leeftijden van kinderen en het leeftijdsverschil.

Goed relaas groofs! De maaltijden en luie ochtenden die je beschrijft klinken heerlijk.

Kyara, dat 2+2 overal lijkt me erg lastig soms, zeker met een tweeling. Hoe gaan ze daar zelf mee om, als iets echt voor 2 is?

Buda, ruimte lijkt me wel erg prettig idd, om fijn te wonen. Wij zijn gisteren verhuisd (eeeindelijk) en we wonen nu op 170m2 dus dat zou meer dan genoeg moeten zijn. Maar ons bed is met 3 kleintjes nu al aardig vol haha. Maar dat is natuurlijk ook een kwestie van de oudste warm maken voor haar eigen kamer.

Ik denk dat een derde qua routines wel snel met de andere 2 mee zal gaan. Ik vond het iig met nr 2 veel eenvoudiger om een draai te vinden in de praktische kant van het moeder zijn.

En zwaar en tropenjaren- dat hoor ik vaak inderdaad. Ik moet zeggen dat ik verbazingwekkend goed om ga met de drukte. Had ik niet van mezelf verwacht. En juist daarom duikt de gedachte aan een derde soms op. We doen het zo goed met z'n allen, er zou best een derde bij kunnen. Maar tegelijkertijd denk ik ook: we doen het zo goed met z'n allen, waarom een derde er bij willen.

Hier had de geboorte van de derde wel onverwacht veel impact op onze oudste, die vrij gevoelig is. Die was bijvoorbeeld in een klap zindelijk-af en ging van "nogal energiek" naar driftig en met momenten destructief. Hij had (en heeft nog steeds) ontzettend veel moeite met het delen van de aandacht, ondanks dat dat na de geboorte van zijn eerste zusje niet nieuw meer was. Dat maakt het wel vele malen intensiever dan ik vooraf bedacht had.

Wij kozen voor een gedeelde slaapkamer voor de twee oudsten, en zijn zelf ook naar een kleinere kamer verhuisd. Dat wende voor iedereen eigenlijk best snel. De auto (een station) hebben we gehouden, die drie stoelen passen naast elkaar achterin. Qua ruimte in huis vind ik het alleszins meevallen, zeker omdat zo'n baby in het begin niet eens zoveel ruimte nodig heeft. Tegen de tijd dat dat verandert (ze kruipt nu de kamer door), willen die andere twee niets liever dan voor tunneltje spelen.
Onze woonkamer heeft wel een aardige speelhoek en een redelijke renruimte en we hebben een tuin, dat zijn voor mij wel essentiële voorwaarden zodat ze alledrie ook een apart hoekje kunnen opzoeken (of wijzelf ).

Verder vind ik het exact zo druk als je zou verwachten (ze worden in aug/ sept 5, 3 en 1). Over alles moet je vooraf even nadenken: wie haal je als eerste op (degene die het snelst in en uit de auto is), in welke volgorde plaats je de autostoeltjes (want die maxicosi moet er nog in gehengst worden), hoe verplaats je je in godsnaam door een supermarkt (ik ben voornemens hierop te promoveren).
Maar je hebt ook stomtoevallig opeens drie schoten. En kennelijk nog genoeg fraicheur in je bilspleet om ze alledrie tegelijk een soort van onder je arm naar buiten te bananen als dat even je enige optie lijkt. Ik had bijvoorbeeld ook geen idee dat douchen met drie stuks kind mogelijk was, laat staan dat het gezellig is, en dat er dan niemand verdrinkt.

Plus: de dingen gaan ook heel vaak gewoon vanzelf goed. Soms improviseer je, soms gebeurt het net anders, om dan maar te concluderen dat dat ook prima is. Ik geloof dat ik wel duizend keer makkelijker ben geworden. Ook wel dertig jaar ouder, maar soit.
En een dag heeft opeens 32 uur, getuige ook het tijdstip van deze post.

(Tevens: hai!)

Mango .
Gefeliciteerd met je derde .

[ Bericht 24% gewijzigd door Burdie op 25-06-2017 04:57:22 ]

Haha, Mango, grappig om te lezen. En van harte!

Een groot deel herken ik niet van wat je schrijft, maar dat zit hem in de leeftijden.

Herkenbaar mango! Ik dacht dat het makkelijker zou worden als ze allemaal in dezelfde stoel zouden zitten maar nu elke keer ruzie wie waar zit.

Verder hebben wij hier nogal te maken met het "tweeling escallatie syndroom" (ja, daar is een naam voor). Wij zijn dus wel op zoek naar een grotere woning zodat we de tweeling uit elkaar kunnen halen en een eigen kamer kunnen geven.

Room, veel dingen weten ze niet. Of ze proberen zelf een oplossing te bedenken (dan ga ik wel bij J op schoot achterop te fiets). En ze weten natuurlijk ook niet beter.

Heel veel dingen zijn voor kinderen gewoon zoals ze zijn. Als ouder ben je je bewust van dingen als minder aandacht (zeker in verglijking met de eerste), dingen die wat lastiger kunnen etc.

quote:

Op zondag 25 juni 2017 09:21 schreef Kyara het volgende:


Verder hebben wij hier nogal te maken met het "tweeling escallatie syndroom" (ja, daar is een naam voor). Wij zijn dus wel op zoek naar een grotere woning zodat we de tweeling uit elkaar kunnen halen en een eigen kamer kunnen geven.

Intrigerend. Nog nooit van gehoord dat syndroom. Eens wat over lezen.
Hoop dat jullie hulp (snel) lukt.
Hier slapen ze samen in een tweepersoonsbed. Terug thuis weer eigen bed, zelfde kamer. Andere kamer komt pas vrij als oudste het huis uit gaat. Nog een jaar of 8 (omg blokkeer).

De zolder verbouwing om die kamer te splitsen in 2 voor mijn grote meiden moet trouwens ook nog. Ergens 2018. Inclusief 2e badkamer want met vier meiden zie ik noodzaak

Ik vind alle verhalen over al dan niet drie kinderen zo leuk om te lezen!

Bij mij/ons is het ook een hot topic. Ik heb allerlei redenen voor en tegen, zowel oppervlakkige als serieuze, en ik weet niet waar het toe gaat leiden.

De wens is er sterk en we hebben de tijd nog. Maar op de een of andere manier voelt het toch als 'het lot tarten', waarom nog een derde als het allemaal zo soepel loopt met twee? Daarnaast vind ik het ook nog wel een lastig punt dat het gewoon allesbehalve nodig is dat er meer mensen worden gecreeerd.

De overgang van 1 naar 2 ging hier heel gemakkelijk! De keren dat er twee tegelijk huilden is nog op 1 hand te tellen. ik vind het zo gaaf om hun band te zien, en ook hun verschillen. Ben wel benieuwd of de 'rust' in huis met 3 opeens toch wel weg is.

Als we voor een derde gaan zal het wel weer een leeftijdsverschil van minstens 3 jaar zijn, en dat vind ik zelf ook fijn. Dat je in ieder geval rustig kan voeden enzo.

Ik ben zelf de derde van drie kinderen, en heb het wel als positief ervaren dat je als je de ene sibling zat bent je de andere nog hebt. Daarentegen denk ik wel dat het voor m'n ouders heel lastig was om echt 1 op 1 aandacht te geven, waardoor er denk ik wel wat aandachtsstrijd was. Nu met 2 kinderen doe ik echt nog zeer regelmatig iets met 1 van de 2, en dat vind ik zelf ook zo fijn en beide kinderen ook. Met 3 zou dat onvermijdelijk veranderen.

Megapost!

Ik vond het ook zo mooi dat ouders van twee op ons nieuws van een derde komst, reageerden met: "Gelukkig schijnt de overgang van twee naar drie geruisloos te gaan hè!"

En ouders van drie: "Hoe oud zijn je oudsten? Wow! Sterkte, ik weet ook niet meer hoe ik het deed, maar komt goed hoor!" (ferme schouderklap)

quote:

Op vrijdag 23 juni 2017 18:52 schreef Kyara het volgende:


We zijn nu in centerparcs maar ook daar is dus veel gericht op 2+2. Waterfiets huren of een bootje is nu niet mogelijk. Fietsen huren... ligt eraan of ik mijn jongste kleuter nog in het voorstoeltje gepropt krijg.

Dit! Ik loop er ook vaak tegenaan dat er wel faciliteiten zijn gezinnetjes bestaande uit 4 personen. Maar sommige dingen lijken soms godsonmogelijk voor ons vijven. Dan word je vanzelf wel creatief.

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkle20 op 25-06-2017 18:42:37 ]

Ik heb als kind uit gezin van 3 nooit aandachtstekort ervaren. Ik vond het ook juist leuk dat we keuze hadden onderling, of dat ik wat voor mezelf kon doen en de andere twee dan elkaar nog hadden. Dat wij getalsmatig in de meerderheid waren, vond ik altijd wel een mooie compensatie voor dat de ouders qua leeftijd/beslissingsbevoegdheid meer te zeggen hadden.

Mijn vader was er een van 7, die vond dat als kind wel teveel en 3 dus heel gematigd.

Ik vind nu als volwassene ook dat de exclusieve aandacht die ik vast minder van mijn ouders kon krijgen, wordt gecompenseerd door het feit dat ik 2 ouders én 2 siblings heb die me heel na staan. Dat is natuurlijk wel gesproken vanuit de gelukkige positie dat het met alle onderlinge verhoudingen goed zit...

edit: 30 jaar geleden waren autostoeltjes geen issue en naar center parcs gingen we gewoon nooit

Fijn om te lezen Lemijn.

Ik weet natuutlijk ook niet zeker of mijn middelste last heeft van het feit dat ze de aandacht met meer moeten delen. Het kan net zo goed een fase zijn waar hij sowieso doorheen moet . Hij is echt een gezelschapsdier juist en hij vindt het heerlijk om met haar te rommelen en bezig te zijn. Maar goed, schuldgevoelens zijn nu eenmaal moeder eigen, denk ik.

Mijn moeder is middelste van 7 en heeft het in elke fase van haar leven alleen maar fijn gevonden, zo'n groot gezin om zich heen.

En le Sage, wat jij beschrijft herken ik ook. De overgang van 1 naar 2 heb ik nauwelijks gemerkt. Dat ging zo vanzelf. Mijn tweede wist ook het eerste jaar niet wat huilen was en de eerste was niet jaloers. En daarbij zat ik nog midden in het hele verzorgingsgebeuren. Dat was echt zo makkelijk toen.

Wij gingen van 1 naar 3 en dat was voor onze oudste van toen bijna 4 wel behoorlijk omschakelen. Ik kan toch wel zeggen dat ze er 2 jaar lang een ander kind door is geweest. Wat heb ik de echte L in die 2 jaar gemist. En L miste simpelweg de aandacht die ze daarvoor 4 jaar voor zichzelf had gehad. Ondanks dat we vrijwel wekelijks een dag apart met L op stap gingen kregen we de negatieve spiraal van niet luisteren, brutaal zijn en broertjes pesten/pijn doen niet doorbroken. Het gaat eigenlijk sinds een jaar pas weer goed omdat L nu snapt dat ze soms even moet wachten en ook omdat haar broertjes nu wat meer kunnen. Ook hebben we nu grappige onderonsjes met L over de peuters, waarbij ik 'nee' tegen L zeg, maar knipoog en stiekem 'ja' bedoel. Dan weet L dat ze even moet wachten tot de peuters slapen en dan mag ze alsnog een ijsje of even samen lezen etc. Het ging dus bij ons zeker niet zonder slag of stoot, ondanks dat de 2 mini's heel makkelijk waren.
Inmiddels zitten we in een fase waar ons drietal heerlijk samen kan spelen en er veel mooie gezellige momenten zijn. L mag tegenwoordig elke dag iets later naar bed dan haar broers en zo hebben we elke dag even wat tijd en aandacht voor haar alleen.

De praktische nadelen die hier genoemd worden herken ik overigens ook. In pretparken moet er altijd één alleen en nu is dat vaak L omdat zij qua lengte al zelf mag en de jongens nog niet.
Heel veel uitjes zijn gericht op 4 personen en dat is af en toe best even schipperen, maar er is over het algemeen altijd wel een oplossing te vinden.

quote:

Op zondag 25 juni 2017 21:01 schreef _NIKKI_ het volgende:
Wij gingen van 1 naar 3 en dat was voor onze oudste van toen bijna 4 wel behoorlijk omschakelen. Ik kan toch wel zeggen dat ze er 2 jaar lang een ander kind door is geweest. Wat heb ik de echte L in die 2 jaar gemist. En L miste simpelweg de aandacht die ze daarvoor 4 jaar voor zichzelf had gehad. Ondanks dat we vrijwel wekelijks een dag apart met L op stap gingen kregen we de negatieve spiraal van niet luisteren, brutaal zijn en broertjes pesten/pijn doen niet doorbroken. Het gaat eigenlijk sinds een jaar pas weer goed omdat L nu snapt dat ze soms even moet wachten en ook omdat haar broertjes nu wat meer kunnen. Ook hebben we nu grappige onderonsjes met L over de peuters, waarbij ik 'nee' tegen L zeg, maar knipoog en stiekem 'ja' bedoel. Dan weet L dat ze even moet wachten tot de peuters slapen en dan mag ze alsnog een ijsje of even samen lezen etc. Het ging dus bij ons zeker niet zonder slag of stoot, ondanks dat de 2 mini's heel makkelijk waren.
Inmiddels zitten we in een fase waar ons drietal heerlijk samen kan spelen en er veel mooie gezellige momenten zijn. L mag tegenwoordig elke dag iets later naar bed dan haar broers en zo hebben we elke dag even wat tijd en aandacht voor haar alleen.

De praktische nadelen die hier genoemd worden herken ik overigens ook. In pretparken moet er altijd één alleen en nu is dat vaak L omdat zij qua lengte al zelf mag en de jongens nog niet.
Heel veel uitjes zijn gericht op 4 personen en dat is af en toe best even schipperen, maar er is over het algemeen altijd wel een oplossing te vinden.

Ik vind het heel knap hoe je dat gedaan hebt om L zoveel 1:1 te geven. Super hoor

Schopje. Is er iets wat je als ouder (actief) kunt doen om de band tussen twee kinderen te bevorderen?Ik kan echt jaloers zijn op mensen die het hebben over liefde tussen broers/broer en zus, want dat lijkt hier totaal afwezig. Kuiken doet bijna alleen maar naar tegen Guppy, met als hoogtepunt dat hij het wel handig vindt dat Guppy weg gaat (=huilend naar mij toe loopt) als hij 'm maar hard genoeg een mep geeft .
Iemand tips? Guppy lijkt wel gek op Kuiken te zijn maar andersom totaal niet. Of ligt dat aan de leeftijd? (Kuiken is bijna 4, Guppy net 1).

[ Bericht 0% gewijzigd door Burdie op 13-12-2017 20:58:46 ]

W heeft tot L ca 2 was nooit naar m omgekeken. Hij was er en hij mocht ook best mee in de auto, maar dasr hield de liefde op. Nu (5 en 3 jaar) spelen ze fantastisch samen. Hoorde ze net ook op de gang 'stiekem' naar W s kamer sluipen om samen in haar bed te slapen...
Kortom, houd moed! Zodra guppy meer kan wordt t vast beter..

Ik heb trouwens niet actief iets gedaan.. was van t standpunt dat ze niet om n broertje gevraagd had en dus ook niet verplicht dol op m moest zijn (vond t toen wel jammer natuurlijk). Wel opgelet dat ze niet mocht slaan oid

+1 op wmik.

Het werd eerst erger want ‘het ding’ zat aan zijn spul. Nu kan hij er wat mee en is het niet een indringer die alles lastiger maakt, maar een speelmaatje (op goede dagen, op dagen met moeheid is het nog steeds veel ruzie en geklier) .

Hoe gaat het spelen met leeftijdsgenootjes, Burdie? Ik heb nl heel duidelijk bij I daarin een ontwikkeling gezien en dat zie ik weer terug in hoe ze met haar broertje omgaat. Misschien zal het ook beter gaan als kuiken naar school gaat en daar uitdaging vindt en energie kwijt kan?

Het lijkt me wel rot. .

Hier begon het gedonder ook toen T 10 maanden was, want ineens stond hij en zat aan W zijn speelgoed etc. Waar hij met leeftijdsgenootjes en in de speeltuin heel leuk deelt en speelt, is dat met zijn broertje echt moeilijker. Toch wordt het beter! T is nu 16 maanden en ineens doen ze ook dingen samen en zie ik W vaak lief zijn voor hem (tussen de chaos en geschreeuw en geduw he ). Als kuiken binnenkort naar school gaat wordt het sowieso heel anders, voor nu is het misschien even uitzitten? Wat hier wel helpt is om W handvaten te geven voor zijn frustratie. Woede aanval omdat T zich richting zijn vrachtwagen begeeft-> hem helpen door samen aan T te vragen of hij er weer mee mag spelen. T geeft het best af nog, en dan laat ik W hem iets anders geven mits nodig en dan gaat het weer 5 min goed.

Wat hier denk ik zorgt dat het voornamelijk goed gaat, is dat O elke dag naar het kdv gaat (en S sinds een week ook, eigen groep).

Verder heb k vanaf de geboorte heel bewust S nooit de «schuld» gegeven van dat ik niet bij O kon zijn. Sinds S kruipt en loopt en geinteresseerd is in speelgoed, is het soms wel eens ruzie. Als S dan iets van haar pakt, vraag ik O om een alternatief speeltje voor S te zoeken. En als S iets doet wat niet mag of als ie iets geks doet, dan lachen we daar samen om «gekke S toch!» Vindt ze erg leuk

Oh en verder: faaaseeee

Bedankt voor de herkenbaarheid . Kuiken vindt het spelen met leeftijdsgenoten ook niet altijd even gemakkelijk, dus daarin is hij wel consequent . We hebben de afspraak dat hij dingen waar Guppy echt niet aan mag komen, op z'n kamer zet en er boven mee speelt. Dat geeft voor hem wel rust.
Guppy is ook een pittige hoor, die heeft het reuze goed in de smiezen als het speelgoedje wat hij in handen heeft voor Kuiken Heel Erg Belangrijk is en geeft het dan voor geen goud meer af .
Goed te lezen dat het een fase is .

Wij noemen V ook wel liefkozend de havik. Die blijft als een roofdier die zijn prooi in de smiezen houdt voor de aanval erg dicht op eventueel speelgoed dat weggepakt kan worden. Vervolgens schiet hij steevast in de paniek of aanval modus als broer het wel pakt. Die fase is vooralsnog niet voorbij .

Herkenbaar w schiet ook al im een stuip als T in een 3 meter radius verschijnt ofzo soms.

Kuikens standaard begroeting voor Guppy is: NEEEEE!

Ik ben wel ns bang dat S denkt dat hij NeeSimon heet

Ok. Het idee van een derde laat me niet los.

Maar hoe leg je in godsgodesnaam 3 kinderen tegelijk in bed? Als je partner een avond weg is? Of 3 afleveren op school/kdv en zelf ook nog voor 10-en op je werk verschijnen?

quote:

Op zondag 17 december 2017 09:16 schreef Roomsnoes het volgende:
Ok. Het idee van een derde laat me niet los.

Maar hoe leg je in godsgodesnaam 3 kinderen tegelijk in bed? Als je partner een avond weg is? Of 3 afleveren op school/kdv en zelf ook nog voor 10-en op je werk verschijnen?

ik denk dat tegen die tijd de oudste ook wat makkelijker in bed te krijgen is. En dat je concessies gaat doen in de lengte van het ritueel.
Hoe meer kinderen, hoe meer je denk ik los moet laten dat alles heel perfect moet gaan

Verschillende tijden naar bed. Oudste kijkt nog even tv of speelt ergens mee. Of leest zelf nog in bed terwijl je de anderen afrond en daarna lees je nog even samen met de oudste.
Of gewoon alle drie tegelijk een verhaal in het grote bed en dan ze één voor één instoppen in hun eigen bed.

Je oudste kan zichzelf aankleden etc waardoor er ruimte is om de jongste aan te kleden enz.
Mijne van zes maakt zijn bed op, doet de gordijnen open, poetst zelf zijn tanden. Daar hoef je weinig meer voor te doen ‘s ochtends.