OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Leuk om te lezen hoe iedereen het doet 
Ik had vanavond ook weer een avond alleen. Ik was vrij dus kon gelukkig al vroeg koken, op tijd eten scheelt echt enorm in de avondstress merk ik.
Dus vandaag. 1830 klaar met eten. Op naar boven en onder de douche/badje met z'n 3. Baby en peuter zitten samen in het bad of ik hou baby op m'n arm. Wipstoeltje staat in de badkamer dus daar kan ik baby kwijt als ik me moet afdrogen. Haar alarm gaat af rond 1900, dan moet er heel snel melk in. Dus om 1900 baby aan borst, peuter droogt zichzelf af. Baby van de borst af (=krijsen) om peuter aan te kleden (luier kan hij niet zelf). Dan verhaaltje lezen. Baby vind boek opeens toch interessanter dan de borst (
). Na het lezen gaat peuter even zelf spelen op z'n kamer terwijl ik baby andere borst geef. Het is intussen 1930. Dan op naar peuter, nog een boekje gelezen en even kletsen. 2000 beneden.
Om dan vervolgens nog de tafel af te ruimen, keuken schoon te maken dat vind ik nog het meest waardeloos van alleen zijn, dat je ook alle gemaakte troep alleen op moet ruimen 
Ik had vanavond ook weer een avond alleen. Ik was vrij dus kon gelukkig al vroeg koken, op tijd eten scheelt echt enorm in de avondstress merk ik.
Dus vandaag. 1830 klaar met eten. Op naar boven en onder de douche/badje met z'n 3. Baby en peuter zitten samen in het bad of ik hou baby op m'n arm. Wipstoeltje staat in de badkamer dus daar kan ik baby kwijt als ik me moet afdrogen. Haar alarm gaat af rond 1900, dan moet er heel snel melk in. Dus om 1900 baby aan borst, peuter droogt zichzelf af. Baby van de borst af (=krijsen) om peuter aan te kleden (luier kan hij niet zelf). Dan verhaaltje lezen. Baby vind boek opeens toch interessanter dan de borst (
). Na het lezen gaat peuter even zelf spelen op z'n kamer terwijl ik baby andere borst geef. Het is intussen 1930. Dan op naar peuter, nog een boekje gelezen en even kletsen. 2000 beneden. Om dan vervolgens nog de tafel af te ruimen, keuken schoon te maken
dat vind ik nog het meest waardeloos van alleen zijn, dat je ook alle gemaakte troep alleen op moet ruimen
quote:Op woensdag 10 januari 2018 21:39 schreef watmoetikkiezen het volgende:
(Ze wint altijd, want peuter doet niet mee).
.Leuk om te lezen hoe iedereen het doet, dank voor het delen!
.
Kleine tip, mocht je het nog niet overwogen hebben, je zou voor 's nachts ook luierbroekjes kunnen gebruiken. Dat is wel iets duurder dan luiers, maar dat kan de peuter wel zelf aantrekken.quote:Op woensdag 10 januari 2018 21:54 schreef Fazzoletti het volgende:
Leuk om te lezen hoe iedereen het doet
Ik had vanavond ook weer een avond alleen. Ik was vrij dus kon gelukkig al vroeg koken, op tijd eten scheelt echt enorm in de avondstress merk ik.
Dus vandaag. 1830 klaar met eten. Op naar boven en onder de douche/badje met z'n 3. Baby en peuter zitten samen in het bad of ik hou baby op m'n arm. Wipstoeltje staat in de badkamer dus daar kan ik baby kwijt als ik me moet afdrogen. Haar alarm gaat af rond 1900, dan moet er heel snel melk in. Dus om 1900 baby aan borst, peuter droogt zichzelf af. Baby van de borst af (=krijsen) om peuter aan te kleden (luier kan hij niet zelf). Dan verhaaltje lezen. Baby vind boek opeens toch interessanter dan de borst (
Om dan vervolgens nog de tafel af te ruimen, keuken schoon te maken
Ik kan me dit tafereel echt helemaal indenkenquote:
Hier gaan we rond 19.00 naar boven. Kleuter gaat plassen en doet een wedstrijd wie als eerst de pyama aan heeft. (Ze wint altijd, want peuter doet niet mee). Ik probeer peuter te overtuigen dat hij geen poes is en onder kleuters bed vandaan moet komen. Dan laat ik hem plassen en probeer hem om te kleden terwijl hij op en neer springt. Dan poets ik de tanden van kleuter en daarna die van een op en neer springende peuter. Daarna verhaaltje op peuters bed. Dan leggen we kleuter in bed en zing ik een liedje voor haar (ik probeer de discussie af te kappen over dat peuter niet mee mag zingen, wat hij wel wil maar kleuter absoluut niet). Dan peuter nog even aan de borst en in bed. Dan wil hij kiezen welk liedje ik zing: altijd schaapje, schaapje en bae, bae vita lamm. Dan zucht hij tevreden "dat ben ik" bij lille bror aan t eind van t liedje krijg ik een high five en ga ik naar beneden. Meestal slapen ze dan vrij vlot. Soms hoor ik gesmiespel en gesluip en slaapt peuter stiekem bij kleuter in bed. Ook prima..
Zusje en ik sliepen altijd op 1 kamer en dat geklier onderling was stiekem ook wel heerlijk
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Zingen jullie Zweedse schaapjeschapje?quote:
Hier gaan we rond 19.00 naar boven. Kleuter gaat plassen en doet een wedstrijd wie als eerst de pyama aan heeft. (Ze wint altijd, want peuter doet niet mee). Ik probeer peuter te overtuigen dat hij geen poes is en onder kleuters bed vandaan moet komen. Dan laat ik hem plassen en probeer hem om te kleden terwijl hij op en neer springt. Dan poets ik de tanden van kleuter en daarna die van een op en neer springende peuter. Daarna verhaaltje op peuters bed. Dan leggen we kleuter in bed en zing ik een liedje voor haar (ik probeer de discussie af te kappen over dat peuter niet mee mag zingen, wat hij wel wil maar kleuter absoluut niet). Dan peuter nog even aan de borst en in bed. Dan wil hij kiezen welk liedje ik zing: altijd schaapje, schaapje en bae, bae vita lamm. Dan zucht hij tevreden "dat ben ik" bij lille bror aan t eind van t liedje krijg ik een high five en ga ik naar beneden. Meestal slapen ze dan vrij vlot. Soms hoor ik gesmiespel en gesluip en slaapt peuter stiekem bij kleuter in bed. Ook prima..
Ik twijfelde of het Zweeds of Fries isquote:
[..]
Zingen jullie Zweedse schaapjeschapje?
Ignorance is bliss, but knowledge is power.
Wat leuk!quote:Op donderdag 11 januari 2018 07:46 schreef watmoetikkiezen het volgende:
Zweedse idd, van. Oma die n tijdje in zweden gewoond heeft..
Wij zijn hier geloof ik een beetje de vreemde eend in de bijt , wij gaan ergens tussen 18:30 en 19:00 naar boven en zijn binnen 10 minuten weer beneden, en het is dan 9 van de 10 keer ook gewoon de rest van de avond stil. Voorheen ging ik vaak nog wel een tijdje kletsen met de kleuter, maar hij is tegenwoordig zo moe (hij kan vanaf 18:00 al wel slapen als we dat zouden redden) dat we sinds hij naar school gaat eigenlijk niet veel anders doen dan samen afspreken waarover we gaan dromen (hij kiest meestal dat we samen naar de snoepfabriek of Playmobilfabriek gaan ). Scheelt wel dat hij s ochtends vrijwel altijd al rond 6:00 wakker is, ongeacht hoe laat hij gaat slapen. Dan blijft hij wel in zn kamer tot zijn lampje groen is, 3 kwartier later. Gaat hij rollenspellen met zn knuffels doen en 3 x naar de wc .
Peuter is ook altijd al vroeg moe, zij wil ook niet veel anders dan van ons allebei een kus en een knuffel, dan gaat ze zelf een boekje lezen. Maar volgens mij komt ze nooit ver, ik tref haar s avonds meestal slapend aan met haar hoofd op pagina 1 of de binnenkaft
Dus wij hebben heel lange avonden gelukkig.
Is ooit wel anders geweest, natuurlijk
, wij gaan ergens tussen 18:30 en 19:00 naar boven en zijn binnen 10 minuten weer beneden, en het is dan 9 van de 10 keer ook gewoon de rest van de avond stil. Voorheen ging ik vaak nog wel een tijdje kletsen met de kleuter, maar hij is tegenwoordig zo moe (hij kan vanaf 18:00 al wel slapen als we dat zouden redden) dat we sinds hij naar school gaat eigenlijk niet veel anders doen dan samen afspreken waarover we gaan dromen (hij kiest meestal dat we samen naar de snoepfabriek of Playmobilfabriek gaan ). Scheelt wel dat hij s ochtends vrijwel altijd al rond 6:00 wakker is, ongeacht hoe laat hij gaat slapen. Dan blijft hij wel in zn kamer tot zijn lampje groen is, 3 kwartier later. Gaat hij rollenspellen met zn knuffels doen en 3 x naar de wc . Peuter is ook altijd al vroeg moe, zij wil ook niet veel anders dan van ons allebei een kus en een knuffel, dan gaat ze zelf een boekje lezen. Maar volgens mij komt ze nooit ver, ik tref haar s avonds meestal slapend aan met haar hoofd op pagina 1 of de binnenkaft
Dus wij hebben heel lange avonden gelukkig.
Is ooit wel anders geweest, natuurlijk
Twix drinkt ook nog iedere avond een papfles in zijn bed. Maar wel met een van ons ernaast op een krukje om de fles weer mee te nemen als meneertje klaar is.quote:
[..]
wat maakt die fles uit? Of moet jij de fles geven? Mauw krijgt ook altijd een fles warme melk mee naar bed maar die kan ze prima alleen opdrinken
Drinkt Mauw de fles tot de laatste druppel leeg? Want ik voorzie een vies bed als ik het Twix zelf zou laten doen en er niet bij zou blijven.
Of hoe pak je dat aan?
Edit, hij valt dus wel zelf in slaap als we uit zijn kamer zijn. We hoeven er verder dus niet bij te zijn/blijven.
Maud drinkt de fles leeg en flikkert m daarna overboord. Ze is ruim 3 he, dat kunnen ze dan welquote:
[..]
Twix drinkt ook nog iedere avond een papfles in zijn bed. Maar wel met een van ons ernaast op een krukje om de fles weer mee te nemen als meneertje klaar is.
Drinkt Mauw de fles tot de laatste druppel leeg? Want ik voorzie een vies bed als ik het Twix zelf zou laten doen en er niet bij zou blijven.
Of hoe pak je dat aan?
disclaimer
Soms is de oplossing zo simpel. We kunnen er best naar toe werken dat hij dezelfde handeling uitvoert als Mauw. Of wellicht de fles op zijn nachtkastje deponeert. En laat dat dan eerst een paar keer mis gaan, so be it. Maar ik zag een structureel ranzig papbed voor me iedere dag.quote:
[..]
Maud drinkt de fles leeg en flikkert m daarna overboord. Ze is ruim 3 he, dat kunnen ze dan wel
Dank u!
Oh, en on topic. Ik hoop deze update doorgevoerd te hebben voor nummer 2 geboren is
.
Hier wordt er na het tandenpoetsen niet meer gegeten of gedronken tenzij water.
De fles ging altijd eerst, daarna de tanden en dan hop in bed.
De jongste heeft dat helemaal nooit gehad trouwens. Bedenk ik mij nu ineens
De fles ging altijd eerst, daarna de tanden en dan hop in bed.
De jongste heeft dat helemaal nooit gehad trouwens. Bedenk ik mij nu ineens
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Ooit gaat dat hier ook gebeuren maar met een zoon die buiten alle curves zakt en die zijn papfles "super lekker" vindt, laat ik het voorlopig zo. Die 200cc geitenmelk met volkorenpap kan hij goed gebruiken. We poetsen dus eerst tanden en hij krijgt daarna nog wel een fles. Niet goed voor de tanden, klopt.quote:
Hier wordt er na het tandenpoetsen niet meer gegeten of gedronken tenzij water.
De fles ging altijd eerst, daarna de tanden en dan hop in bed.
De jongste heeft dat helemaal nooit gehad trouwens. Bedenk ik mij nu ineens
Ttandenpoetsen doen we 's morgens ook na het ontbijt dus ik hoop dat dat voorlopig voldoende is.
Hebben wij ook zo. Onze peuter roept altijd ‘nee niet bed toe!’ Maar zodra hij zijn bed raakt is het goed dan legt hij zijn hoofd neer en is stil.quote:
Wij zijn hier geloof ik een beetje de vreemde eend in de bijt
Alleen de avonden worden alweer korter met een negenjarige erbij.
Die gaat tegenwoordig tegen half negen naar bed. Maar die kan je dan weer gewoon alleen naar boven sturen. Papfles geven we al een half jaar niet meer. We hadden geen zin om het op de camping op te warmen. En toen zijn we er mee gestopt en nooit meer opgepakt. Ik heb ook geen flesjes meer in huis volgens mij.
ti amo più di ieri ma meno di domani
Vroeger kreeg ik ook een flesje in bed, maar dan met water. Ik gooide het ook altijd overboord als het op was en ik ongeveer sliep.
Hier wordt er na het tandenpoetsen ook enkel water of moedermelk gedronken. Ons buurmeisje heeft eerder een fles met andere dingen gekregen in bed en haar tandjes zijn nu helemaal kapot. En het duurt nog een jaar of 2 voor ze ze gaat wisselen.
Hier wordt er na het tandenpoetsen ook enkel water of moedermelk gedronken. Ons buurmeisje heeft eerder een fles met andere dingen gekregen in bed en haar tandjes zijn nu helemaal kapot. En het duurt nog een jaar of 2 voor ze ze gaat wisselen.
Hij krijgt geen ranja hè, of appelsap. Geitenmelk met volkorenpap. En ja, dat is ook niet goed voor zijn tanden. Ik weet het. En toch krijgt hij het. Onverantwoord.
En dan zal ik wel te lange tenen hebben. Sorry daarvoor.
En dan zal ik wel te lange tenen hebben. Sorry daarvoor.
niet doen hoor.quote:
Hij krijgt geen ranja hè, of appelsap. Geitenmelk met volkorenpap. En ja, dat is ook niet goed voor zijn tanden. Ik weet het. En toch krijgt hij het. Onverantwoord.
En dan zal ik wel te lange tenen hebben. Sorry daarvoor.
mijn kind heeft ook geen rotte tanden door dat ene flesje melk na het poetsen. Dat is dan echt vooral een DNA-kwestie
disclaimer
Mijn dochter van 4,5 heeft ook geen kapotte tanden, ondanks 's nachts kv tot ze 1,5 jaar was.
Ignorance is bliss, but knowledge is power.
Slechte tanden heeft volgens mij dan vaak met aanleg te maken. Onze oudste heeft ook vrij lang pap gehad, vaak ook na het poetsen. Je kent ze wel de kant en klare pyamapapjes van Nestlé. (Oooooh wie doet dat nou!) Hij heeft niks aan zijn tanden. En hij poetst ook vaak maar 1 keer per dag. Omdat het mij dan ‘s ochtends niet lukt om drie kinderen en mijzelf op tijd klaar te hebben gepoetst en wel. Ja pech. Zijn vriendje poetst 2 keer per dag, snoept nauwelijks en heeft al een paar keer gaatjes gehad.
Soms moet je ergens voor kiezen wat misschien niet altijd volgens ‘het boekje’ is maar wat wel werkt of waarvan jij als moeder denkt dat het het beste is. En daar hoef je echt geen verantwoording voor af te leggen Malteser.
Soms moet je ergens voor kiezen wat misschien niet altijd volgens ‘het boekje’ is maar wat wel werkt of waarvan jij als moeder denkt dat het het beste is. En daar hoef je echt geen verantwoording voor af te leggen Malteser.
ti amo più di ieri ma meno di domani
Thanks voor de reacties. Ik stelde een vraag over de fles, krijg een duidelijk antwoord, reageer daar weer op en lees dan de dag erna over slechte tanden door een fles na het tandenpoetsen en voel me dan meteen een slechte mama.
Ik merk gewoon dat mijn incasseringsvermogen hopeloos is door al het zwanger-zijn-gedoe dus het is beter dat ik gewoon even niet mee post tot ik bevallen ben want het is waarschijnlijk ook niemands bedoeling om mij dat gevoel te geven wat ik nu heb.
Ik hoop overigens van harte dat Twix mijn gebit heeft, ben 32 en heb nog nooit een gaatje oid gehad.
Ik merk gewoon dat mijn incasseringsvermogen hopeloos is door al het zwanger-zijn-gedoe dus het is beter dat ik gewoon even niet mee post tot ik bevallen ben want het is waarschijnlijk ook niemands bedoeling om mij dat gevoel te geven wat ik nu heb.
Ik hoop overigens van harte dat Twix mijn gebit heeft, ben 32 en heb nog nooit een gaatje oid gehad.
Die van ons valt al sinds jaar (16 maand ) en dag in slaap met een lege papfles in zijn bakkes, na het tandenpoetsen. Jammer dan. Ik denk ook dat aanleg hier een grotere rol speelt.
Edit: wat doe ik hier eigenlijk? Ik heb er één! Nou ja, whatever.
[ Bericht 12% gewijzigd door Quoi op 13-01-2018 13:52:09 ]
) en dag in slaap met een lege papfles in zijn bakkes, na het tandenpoetsen. Jammer dan. Ik denk ook dat aanleg hier een grotere rol speelt.Edit: wat doe ik hier eigenlijk? Ik heb er één! Nou ja, whatever.
[ Bericht 12% gewijzigd door Quoi op 13-01-2018 13:52:09 ]
Malteser, probeer je niet teveel aangevallen te voelen. Ik lees hier namelijk in je verhalen juist dat je een hele lieve mama voor Twix bent
En in jouw situatie zouden mijn tenen ook behoorlijk groeien
En in jouw situatie zouden mijn tenen ook behoorlijk groeien
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Sorry dat je je nu aangevallen voelt. Geloof me, ik ben absoluut niet de beste moeder. Ik geef alleen geen drinken meer na het poetsen. En daar zijn mijn kinderen echt niet altijd blij mee.quote:
Hij krijgt geen ranja hè, of appelsap. Geitenmelk met volkorenpap. En ja, dat is ook niet goed voor zijn tanden. Ik weet het. En toch krijgt hij het. Onverantwoord.
En dan zal ik wel te lange tenen hebben. Sorry daarvoor.
Ik poets bijvoorbeeld maar 1x per dag, ik heb er sochtends gewoon geen tijd voor
Als ik geluk heb halen ze zelf de borstel er door maar dat red ik meestal niet.
De middelste heeft 2 gaatjes.. In z'n melkgebit dus dat vullen ze niet zolang hij er geen last van heeft.
Nogmaals sorry
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Thanks LeSage
Volgens mij hebben we allemaal de intentie om onze kinderen zo mooi, warm en veilig mogelijk groot te brengen. En dat doet ieder op zijn of haar manier met alles wat binnen zijn of haar mogelijkheden ligt. Dat is wat telt.
En nu genoeg off topic.
Lief dat je nog reageert. Mijn tenen zijn gewoon even veel te lang.quote:
[..]
Sorry dat je je nu aangevallen voelt. Geloof me, ik ben absoluut niet de beste moeder. Ik geef alleen geen drinken meer na het poetsen. En daar zijn mijn kinderen echt niet altijd blij mee.
Ik poets bijvoorbeeld maar 1x per dag, ik heb er sochtends gewoon geen tijd voor
Als ik geluk heb halen ze zelf de borstel er door maar dat red ik meestal niet.
De middelste heeft 2 gaatjes.. In z'n melkgebit dus dat vullen ze niet zolang hij er geen last van heeft.
Nogmaals sorry
Volgens mij hebben we allemaal de intentie om onze kinderen zo mooi, warm en veilig mogelijk groot te brengen. En dat doet ieder op zijn of haar manier met alles wat binnen zijn of haar mogelijkheden ligt. Dat is wat telt.
En nu genoeg off topic.
Vraagje aan de moeders met drie kinderen. Wij willen graag een derde (hebben een peuter van tweeënhalf en een baby van acht maanden), vriend het liefst zsm en ik heb iets minder haast. Zijn nog niet aan het proberen, ik voed onze baby nog en de vorige keer stopte mijn borstvoeding acuut toen ik zwanger was.
Ik merk dat ik uitkijk naar een 'compleet' gezin (zoals het voor mij dan voelt), maar niet zo naar het zwangerschapscircus, ondanks het gegeven dat ik geen problematische zwangerschappen had. Bij de eerste 'rammelde' ik en keek ik uit naar een kindje, zwangerschap etc. Nu is het meer een verlangen naar ons 'laatste' kindje en het - voor ons gevoel - 'compleet maken' van ons gezin (ja met de disclaimer dat dat voor iedereen anders voelt). Ik zie wat op tegen het weer zwanger zijn, de impact op mijn werk (dat ook een belangrijk deel van mijn leven uitmaakt) en ik voel me wat schuldig over die gevoelens. Is zoiets herkenbaar voor de ouders van een derde kind, dat het een ander soort verlangen betreft dan bij de eerste of tweede?
(Ik post het niet in het rammelaarstopic, wil niemand voor het hoofd stoten omdat het toch als een luxe-issue voelt)
Ik merk dat ik uitkijk naar een 'compleet' gezin (zoals het voor mij dan voelt), maar niet zo naar het zwangerschapscircus, ondanks het gegeven dat ik geen problematische zwangerschappen had. Bij de eerste 'rammelde' ik en keek ik uit naar een kindje, zwangerschap etc. Nu is het meer een verlangen naar ons 'laatste' kindje en het - voor ons gevoel - 'compleet maken' van ons gezin (ja met de disclaimer dat dat voor iedereen anders voelt). Ik zie wat op tegen het weer zwanger zijn, de impact op mijn werk (dat ook een belangrijk deel van mijn leven uitmaakt) en ik voel me wat schuldig over die gevoelens. Is zoiets herkenbaar voor de ouders van een derde kind, dat het een ander soort verlangen betreft dan bij de eerste of tweede?
(Ik post het niet in het rammelaarstopic, wil niemand voor het hoofd stoten omdat het toch als een luxe-issue voelt)
Hoi! Geen moeder van drie kinderen hier, maar ik herken je overwegingen. Mijn 'ideaal' is altijd drie kinderen geweest en dat is het nog steeds. Hetgeen jij noemt, speelt bij mij ook. Ik zou heel graag het gezin van vijf zijn maar zou niet uitkijken naar de zwangerschap en alles in de beginperiode (wel naar allemaal losse facetten zoals naam uitzoeken, kindje ontmoeten en alles, maar niet 'het grotere geheel').
Het is wel zo dat er bij ons meer dingen meewegen, zoals dat ik probeer zo milieubewust mogelijk te leven en de wereld echt geen behoefte heeft aan een nieuwe generatie die anderhalf keer zo groot is als de huidige. Ik weet dat dat ene derde kind het verschil niet maakt, maar het weegt toch in onze overwegingen sterk mee. Verder speelt ook het financiële argument mee. We kiezen er bewust voor laag inkomen te accepteren en zo heel veel tijd met z'n vieren te kunnen doorbrengen, maar kan dat nog wel met vijf (vooral als ze wat groter zijn)?
Het is dus een heel andere overweging dan bij jou, maar wilde in ieder geval even de heads up geven dat ik het herken. En ik zou je er ook niet per se schuldig over voelen. Je hebt er al anderhalf jaar zwanger zijn opzitten, en wellicht enkele jaren voeden. Je staat dan letterlijk als lichaam een tijd in het teken van iemand anders, en dat is best heftig.
Het is wel zo dat er bij ons meer dingen meewegen, zoals dat ik probeer zo milieubewust mogelijk te leven en de wereld echt geen behoefte heeft aan een nieuwe generatie die anderhalf keer zo groot is als de huidige. Ik weet dat dat ene derde kind het verschil niet maakt, maar het weegt toch in onze overwegingen sterk mee. Verder speelt ook het financiële argument mee. We kiezen er bewust voor laag inkomen te accepteren en zo heel veel tijd met z'n vieren te kunnen doorbrengen, maar kan dat nog wel met vijf (vooral als ze wat groter zijn)?
Het is dus een heel andere overweging dan bij jou, maar wilde in ieder geval even de heads up geven dat ik het herken. En ik zou je er ook niet per se schuldig over voelen. Je hebt er al anderhalf jaar zwanger zijn opzitten, en wellicht enkele jaren voeden. Je staat dan letterlijk als lichaam een tijd in het teken van iemand anders, en dat is best heftig.
Heel herkenbaar juist Minarosa. Ik ben zwanger niet zo heel erg leuk, dus zit eigenlijk ook niet zo om nog een zwangerschap te springen. Bij mij is er wel de wens voor een 3e kindje, maar vooralsnog is die wens nog niet groter dan de wens om niet zwanger te zijn. En misschien gaat dat wel nooit gebeuren.
Precies wat Burdie ook zegt. Ik denk zelfs dat mijn zwangere toestand (en de eerste tijd met mini-baby) mijn vriend beïnvloeden wat betreft wens voor een 3e. En terecht ook, ik ben zwanger niet te genieten.
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Herkenbaar minarosa. Wij willen ook graag een 3e maar ik zie ontzettend op tegen het medische gebeuren (ICSI) en zwanger zijn vind ik eigenlijk ook niet leuk En voel me ook schuldig naar onze dochters want bij de 2e had ik veel last van ischias en de hormonen die je moet spuiten en wie weet hoe dat zometeen gaat zijn. Maar de wens is een heel stuk groter en misschien valt het allemaal wel heel erg mee dus we gaan er gewoon voor want onze dochters zijn zo leuk En ons gezin voelt ook nog niet compleet
En voel me ook schuldig naar onze dochters want bij de 2e had ik veel last van ischias en de hormonen die je moet spuiten en wie weet hoe dat zometeen gaat zijn. Maar de wens is een heel stuk groter en misschien valt het allemaal wel heel erg mee dus we gaan er gewoon voor want onze dochters zijn zo leuk En ons gezin voelt ook nog niet compleet
Ook (nog) geen derde hier, maar ik herken heel erg wat je zegt. Dat luxe-issue inderdaad. We wilden graag minstens twee kinderen, en die hebben we, dus in zoverre zijn we al 'compleet'. Een derde zou voor mij de kers op de taart zijn. Dat zorgt er voor dat die wens voor een derde ook hier echt heel anders is dan bij de eerste en de tweede. Ik ben me er wel steeds bewust van geweest dat de kans bestond dat het bij twee blijft (mijn man vindt twee eigenlijk wel genoeg, maar een derde is op zich wel welkom).
Toen ik rammelde voor de tweede voelde het nog 'incompleet'. Nu sta ik er veel rationeler in merk ik. Ik zie nu opeens de impact op mijn leven, werk, zwangerschap, weer (lang) borstvoeding geven, kolven, het in het teken staan van een ander, etc. Het hóeft allemaal niet, maar ik heb dat bij de andere twee wel gedaan, dus ik vind dat ik dat voor een derde ook 'moet'. Bij de oudste twee was dat vanzelfsprekend en speelde het geen rol. Nu is het opeens 'wil ik dat wel nog een keer?'. Want met twee is het ook al fantastisch. En dan had ik prima zwangerschappen en bevallingen, snel weer fysiek in oude staat etc. Het is vooral dat eerste jaar na de geboorte overigens, zwanger zijn vind ik alleen maar leuk. Het zou niet doorslaggevend zijn, maar het speelt nu opeens wel een rol wat het eerst niet deed. Gekke gewaarwording wel!
Kortom, wij zijn er echt nog niet uit
Toen ik rammelde voor de tweede voelde het nog 'incompleet'. Nu sta ik er veel rationeler in merk ik. Ik zie nu opeens de impact op mijn leven, werk, zwangerschap, weer (lang) borstvoeding geven, kolven, het in het teken staan van een ander, etc. Het hóeft allemaal niet, maar ik heb dat bij de andere twee wel gedaan, dus ik vind dat ik dat voor een derde ook 'moet'. Bij de oudste twee was dat vanzelfsprekend en speelde het geen rol. Nu is het opeens 'wil ik dat wel nog een keer?'. Want met twee is het ook al fantastisch. En dan had ik prima zwangerschappen en bevallingen, snel weer fysiek in oude staat etc. Het is vooral dat eerste jaar na de geboorte overigens, zwanger zijn vind ik alleen maar leuk. Het zou niet doorslaggevend zijn, maar het speelt nu opeens wel een rol wat het eerst niet deed. Gekke gewaarwording wel!
Kortom, wij zijn er echt nog niet uit
Fijn om jullie overwegingen te lezen. Ik herken ook wel wat.
Aan de ene kant rammel ik al weer voor de derde. Ik heb altijd het plaatje met drie kinderen voor me gezien. En ook al vind ik zwanger zijn niet leuk, ik zie er niet echt tegenop.
Aan de andere kant voelt het beetje als "de goden verzoeken" of zo. Het gaat nu zo goed, we zijn enorm gelukkig met 4, wat halen we onszelf op de hals bij het derde kindje? Zal die net zo gezond zijn als de andere 2 en zal het allemaal net zo goed gaan?
En het ideale plaatje bij man is twee kindjes, dus dat maakt de overwegingen ook allemaal niet gemakkelijker. Hij zegt niet meteen "nee" hoor, als ik over de derde begint. Hij staat er alleen iets anders in qua overwegingen.
Het is inderdaad een ander soort verlangen.
Ik sprak laatst een moeder van drie, waarbij de jongste nog maar 4 maanden oud was. Na twee zonen kreeg ze een dochter en ze sprak zelf over "haar cadeautje". Toen dacht ik echt alleen nog maar "dat wil ik ook!!!".
[ Bericht 10% gewijzigd door Adrian4 op 23-01-2018 13:44:12 ]
Aan de ene kant rammel ik al weer voor de derde. Ik heb altijd het plaatje met drie kinderen voor me gezien. En ook al vind ik zwanger zijn niet leuk, ik zie er niet echt tegenop.
Aan de andere kant voelt het beetje als "de goden verzoeken" of zo. Het gaat nu zo goed, we zijn enorm gelukkig met 4, wat halen we onszelf op de hals bij het derde kindje? Zal die net zo gezond zijn als de andere 2 en zal het allemaal net zo goed gaan?
En het ideale plaatje bij man is twee kindjes, dus dat maakt de overwegingen ook allemaal niet gemakkelijker. Hij zegt niet meteen "nee" hoor, als ik over de derde begint. Hij staat er alleen iets anders in qua overwegingen.
Het is inderdaad een ander soort verlangen.
Ik sprak laatst een moeder van drie, waarbij de jongste nog maar 4 maanden oud was. Na twee zonen kreeg ze een dochter en ze sprak zelf over "haar cadeautje". Toen dacht ik echt alleen nog maar "dat wil ik ook!!!".
[ Bericht 10% gewijzigd door Adrian4 op 23-01-2018 13:44:12 ]
Oh Adrian, echt precies wat jij zegt! Bij elk gezin met drie (of vierquote:
Fijn om jullie overwegingen te lezen. Ik herken ook wel wat.
Aan de ene kant rammel ik al weer voor de derde. Ik heb altijd het plaatje met drie kinderen voor me gezien. En ook al vind ik zwanger zijn niet leuk, ik zie er niet echt tegenop.
Aan de andere kant voelt het beetje als "de goden verzoeken" of zo. Het gaat nu zo goed, we zijn enorm gelukkig met 4, wat halen we onszelf op de hals bij het derde kindje? Zal die net zo gezond zijn als de andere 2 en zal het allemaal net zo goed gaan?
En het ideale plaatje bij man is twee kindjes, dus dat maakt de overwegingen ook allemaal niet gemakkelijker. Hij zegt niet meteen "nee" hoor, als ik over de derde begint. Hij staat er alleen iets anders in qua overwegingen.
Het is inderdaad een ander soort verlangen.
Ik sprak laatst een moeder van drie, waarbij de jongste nog maar 4 maanden oud was. Na twee zonen kreeg ze een dochter en ze sprak zelf over "haar cadeautje". Toen dacht ik echt alleen nog maar "dat wil ik ook!!!".
) kinderen, iemand in verwachting van de derde etc denk ik dat wil ik oooooooooook! Maar tegelijk dat gevoel van jinxen, het gaat zo goed met deze twee, waar stappen we in met een derde. En ik ben ook totaal niet jaloers op moeders op het schoolplein met kleuter, peuter en baby. En toch he. Ik wéét dat het echt wel goed komt met drie, daar vinden we onze weg wel in.
Eigenlijk zou ik gewoon ongepland zwanger moeten worden, ipv het dood te analyseren en er niet uit te komen. Dat zou fantastisch zijn, cadeautje to the max
hahaha, hoe toevallig. Ik zei gisteren iets van deze strekking tegen man: "Wat als ik nu per ongeluk zwanger wordt? Dan moeten we onze toekomst aanpassen aan onze situatie in plaats van dat we theoretisch gaan proberen te analyseren hoe onze toekomst er uit gaat zien, wat toch niet lukt".
Fijn die herkenbaarheid en het zien van dezelfde zorgen.
Elke avond als ik die pilstrip zie denk ik: wat houdt me tegen om te stoppen? (vriend dus in ieder geval niet die vraagt nog net niet dagelijks om nr.3, hij zou een gat in de lucht springen). Het zou inderdaad echt een cadeautje zijn, maar wat als het niet loopt zoals bij de eerste twee? Een zorgintensief kindje, dat kan gebeuren.
Tegelijkertijd voel ik ook wel de praktische redenen om niet superlang (jaren) te wachten. Twee/drie kinderen tegelijk op de opvang is bv. voor ons veel goedkoper dan elke keer achter elkaar.
Misschien moet ik me realiseren dat het niet betekent dat een kindje minder welkom is als het verlangen anders is.
en het zien van dezelfde zorgen. Elke avond als ik die pilstrip zie denk ik: wat houdt me tegen om te stoppen? (vriend dus in ieder geval niet
die vraagt nog net niet dagelijks om nr.3, hij zou een gat in de lucht springen). Het zou inderdaad echt een cadeautje zijn, maar wat als het niet loopt zoals bij de eerste twee? Een zorgintensief kindje, dat kan gebeuren. Tegelijkertijd voel ik ook wel de praktische redenen om niet superlang (jaren) te wachten. Twee/drie kinderen tegelijk op de opvang is bv. voor ons veel goedkoper dan elke keer achter elkaar.
Misschien moet ik me realiseren dat het niet betekent dat een kindje minder welkom is als het verlangen anders is.
Zo is het bij ons gegaan. Na twee kinderen hadden we min of meer rationeel besloten dat het zo goed moest zijn. Ons gezin was gevoelsmatig nog niet af, maar een derde zwangerschap zag ik op dat moment helemaal niet zitten ivm verhuizingen, werk, niet graag zwanger zijn en bevallen. En lang ertussen wilden we niet. En tadaaa... toch zwanger (iets met medicatie en ontregelde cyclus). Er zit 2 jaar tussen de oudste en de middelste en 21 maanden tussen de middelste en de jongste. Het waren wel tropenjaren (jongste is nu 3,5) maar wát een geluk dat het zo gelopen is.quote:
Eigenlijk zou ik gewoon ongepland zwanger moeten worden, ipv het dood te analyseren en er niet uit te komen. Dat zou fantastisch zijn, cadeautje to the max
Qua welkom zijn was er ook echt geen verschil tussen de kinderen.
Oh wow zeg, wat een herkenbaarheid. Mijn hart wil er drie, maar man vindt het best, en ik verstandelijk ook. Het gaat mij echt mentaal niet lukken om deze periode nog eens te herhalen. En onpraktisch op alle fronten, het moet maar weer goed gaan en meer van zulk soort bla. Maar vind het echt wel jammer, merk ik. Maar echt, nee joh. Nee. Gewoon nee. (Vaak genoeg blijven zeggen, dat helpt )
)
Ik had dit bericht ook in het rammelaarstopic gepost maar is hier denk ik beter op zijn plek want meer ervaringsdeskundigen!
Haai
Ik weet niet of dit het goede topic is om te vragen. Want ik rammel wel maar we hebben al wel een kindje.
Nou ja ik steek gewoon van wal en als jullie allemaal zoiets hebben van "omfgbbq dat moet Zo niet hier dan kruip ik wel weg in een hoekje ".
Dus ... We hebben een dochtertje van 2,5. Love of my LIFE . En sinds een tijdje kriebelt het weer behoorlijk.
Ook voor haar lijkt het me ontzettend leuk, een broertje of zusje erbij. Ze is heel zorgzaam en knuffelig en ik denk dat ze het superleuk zou vinden.
Maar nu zijn er wat "maren". Ten eerste ben ik chronisch depressief. Het ziet er niet naar uit dat dit binnen nu en een paar jaar anders gaat worden. Hierdoor vind ik het moederschap soms _zwaar_. En nu ben ik bang dat met een tweede het nog _zwaarder_ gaat worden. Ik voel me nu al een groot deel van de dag schuldig omdat ik voor mijn gevoel tekort schiet, dat wordt dan alleen maar erger lijkt me.
Ten tweede hebben we het financieel niet echt breed. Ik werk niet dus we leven van 1 inkomen. We komen net rond maar sparen zit er bijvoorbeeld niet in. Hoe moet dit met een tweede?
En we zijn nu 36 en 41. Ik wil geen 40+ zijn als ik nog een keer moeder word. Dus als we het willen moet het wel soort van binnenkort.
Rationeel gezien dus niet verstandig om voor een tweede te gaan... Echter is het gevoel sterk en moeilijk te negeren.
Ik ben benieuwd of jullie misschien met gedachtes kunnen komen hierover?
Ik ben bang dat als we het niet doen ik er eeuwig spijt van ga krijgen. Anderzijds wil ik ook geen situatie gaan creëeren wat ons huidige leven heel moeilijk gaat maken.
Mijn man wil trouwens wel graag een tweede. Die redeneert heel eenvoudig met "dat komt allemaal wel goed"
Haai
Ik weet niet of dit het goede topic is om te vragen. Want ik rammel wel maar we hebben al wel een kindje.
Nou ja ik steek gewoon van wal en als jullie allemaal zoiets hebben van "omfgbbq dat moet Zo niet hier dan kruip ik wel weg in een hoekje
".Dus ... We hebben een dochtertje van 2,5. Love of my LIFE
. En sinds een tijdje kriebelt het weer behoorlijk. Ook voor haar lijkt het me ontzettend leuk, een broertje of zusje erbij. Ze is heel zorgzaam en knuffelig en ik denk dat ze het superleuk zou vinden.
Maar nu zijn er wat "maren". Ten eerste ben ik chronisch depressief. Het ziet er niet naar uit dat dit binnen nu en een paar jaar anders gaat worden. Hierdoor vind ik het moederschap soms _zwaar_. En nu ben ik bang dat met een tweede het nog _zwaarder_ gaat worden. Ik voel me nu al een groot deel van de dag schuldig omdat ik voor mijn gevoel tekort schiet, dat wordt dan alleen maar erger lijkt me.
Ten tweede hebben we het financieel niet echt breed. Ik werk niet dus we leven van 1 inkomen. We komen net rond maar sparen zit er bijvoorbeeld niet in. Hoe moet dit met een tweede?
En we zijn nu 36 en 41. Ik wil geen 40+ zijn als ik nog een keer moeder word. Dus als we het willen moet het wel soort van binnenkort.
Rationeel gezien dus niet verstandig om voor een tweede te gaan... Echter is het gevoel sterk en moeilijk te negeren.
Ik ben benieuwd of jullie misschien met gedachtes kunnen komen hierover?
Ik ben bang dat als we het niet doen ik er eeuwig spijt van ga krijgen. Anderzijds wil ik ook geen situatie gaan creëeren wat ons huidige leven heel moeilijk gaat maken.
Mijn man wil trouwens wel graag een tweede. Die redeneert heel eenvoudig met "dat komt allemaal wel goed"
Nou ja ik ben ook van dat komt wel goed en zo niet dan toch omdat je gewoon niet weet wat het gaat worden, het is allemaal koffiedik kijken en als dat een te grote gok is dan dus niet doen.
Ja het kost meer energie met twee, voor mij is het nu ik niet zo lekker zit allemaal mentaal erg zwaar.
Dan denk ik wel eens what did i dooooooo wat moet ik met 4!! maar tegelijkertijd heb ik nu veel meer rust dan ik met 1 had, als dingen niet gaan dan gaan ze niet ik kan mijn tijd maar 1 keer verdelen en ik kies zoveel mogelijk voor mijn gezin en de rest kan blijven liggen of jammer dan als je er niet mee kan leven.
Wat geld betreft ook dit is allemaal zo lastig beslissen.
Ik heb kasten vol met speelgoed en mijn kind speelt met de wafelijzer en de stofzuiger van ons.
Ik vind dat we als mensen enorm overconsumeren, ik denk dat er niets mis is met geen bergen speelgoed en geen dure reisjes en shirts van 2,90 van de c&a zijn super!
hetgeen wat ik onderschat had is ruimte, ruimte in huis is zooooooo veel belangrijker dan ik dacht.
ik dacht joh klein appartement kan wel, leuk balkonnetje is ook al wel speelruimte.
ik ben dus niet het type dat naar het strand gaat met tassen vol eten en een lading kinderen.
Ik begon steeds meer behoefte te krijgen aan een tuin, aan het scheiden van kinderen in eigen slaapkamers en ze allemaal in andere hoeken van het huis kunnen parkeren.
De ruimte om de was gewoon te laten staan en te negeren, opbergruimte.
Ik zou met je man praten over welke oplossingen hij ziet voor jouw beren op de weg.
Ja het kost meer energie met twee, voor mij is het nu ik niet zo lekker zit allemaal mentaal erg zwaar.
Dan denk ik wel eens what did i dooooooo wat moet ik met 4!! maar tegelijkertijd heb ik nu veel meer rust dan ik met 1 had, als dingen niet gaan dan gaan ze niet ik kan mijn tijd maar 1 keer verdelen en ik kies zoveel mogelijk voor mijn gezin en de rest kan blijven liggen of jammer dan als je er niet mee kan leven.
Wat geld betreft ook dit is allemaal zo lastig beslissen.
Ik heb kasten vol met speelgoed en mijn kind speelt met de wafelijzer en de stofzuiger van ons.
Ik vind dat we als mensen enorm overconsumeren, ik denk dat er niets mis is met geen bergen speelgoed en geen dure reisjes en shirts van 2,90 van de c&a zijn super!
hetgeen wat ik onderschat had is ruimte, ruimte in huis is zooooooo veel belangrijker dan ik dacht.
ik dacht joh klein appartement kan wel, leuk balkonnetje is ook al wel speelruimte.
ik ben dus niet het type dat naar het strand gaat met tassen vol eten en een lading kinderen.
Ik begon steeds meer behoefte te krijgen aan een tuin, aan het scheiden van kinderen in eigen slaapkamers en ze allemaal in andere hoeken van het huis kunnen parkeren.
De ruimte om de was gewoon te laten staan en te negeren, opbergruimte.
Ik zou met je man praten over welke oplossingen hij ziet voor jouw beren op de weg.
Heel eerlijk gezegd denk ik dat je het krijgen van kinderen op een goed moment kapot kan beredeneren, maar als er genoeg liefde is en enigszins perspectief op een normaal leven, dat de rest zn weg wel vindt.
Er zijn ook genoeg mensen die alles voor elkaar hadden en door omstandigheden alles weer kwijt zijn.
Als jij bereid bent altijd door te vechten dan heb je de helft al in de pocket. Wat wellicht wel handig is is in kaart te hebben wat jou te doen staat mocht hij weg vallen. Dat klinkt heel zakelijk, maar volgensmij is het grootste risico dat als hij weg zou vallen jouw depressie op een hoogtepunt komt en jij niet weet wat je concreet moet doen. Als je daar sterke hulplijnen voor hebt zou ik ook dat niet uitstippelen.
Er zijn ook genoeg mensen die alles voor elkaar hadden en door omstandigheden alles weer kwijt zijn.
Als jij bereid bent altijd door te vechten dan heb je de helft al in de pocket. Wat wellicht wel handig is is in kaart te hebben wat jou te doen staat mocht hij weg vallen. Dat klinkt heel zakelijk, maar volgensmij is het grootste risico dat als hij weg zou vallen jouw depressie op een hoogtepunt komt en jij niet weet wat je concreet moet doen. Als je daar sterke hulplijnen voor hebt zou ik ook dat niet uitstippelen.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Ik denk dat wij onmogelijk kunnen voorspellen of het voor jou te zwaar zou zijn. Dat is zo ontzettend persoonlijk, en ik weet niet hoe het is om depressief te zijn.
Ik vond het hebben van twee kinderen de eerste +/- 1,5 a 2 jaar veel zwaarder dan 1 kind. Niet dubbel zo zwaar/druk, maar nog meer dan dat. Inmiddels vind ik het veel rustiger en makkelijker als ze er allebei zijn dan wanneer alleen de jongste er is. Dus het antwoord op die vraag blijft, in mijn geval, ook niet gelijk.
Wat ook in mij opkomt, maar of dat een goede reden is om voor een tweede te gaan valt denk ik te betwisten, is dat het voor je kind in de toekomst best fijn kan zijn om een broertje of zusje te hebben om zorgen te delen of om afleiding te hebben wanneer haar moeder in een depressie zit.
Maar ik vind bovenstaand tegelijk heel lastig want alles is zo afhankelijk van hoe jou het psychisch vergaat en dat is voor ons totaal niet te voorspellen. Misschien is je dochter er meer bij gebaat om alleen te blijven omdat je het met de jaren als minder zwaar gaat ervaren en dat jou psychisch goed doet.
Ik vond het hebben van twee kinderen de eerste +/- 1,5 a 2 jaar veel zwaarder dan 1 kind. Niet dubbel zo zwaar/druk, maar nog meer dan dat. Inmiddels vind ik het veel rustiger en makkelijker als ze er allebei zijn dan wanneer alleen de jongste er is. Dus het antwoord op die vraag blijft, in mijn geval, ook niet gelijk.
Wat ook in mij opkomt, maar of dat een goede reden is om voor een tweede te gaan valt denk ik te betwisten, is dat het voor je kind in de toekomst best fijn kan zijn om een broertje of zusje te hebben om zorgen te delen of om afleiding te hebben wanneer haar moeder in een depressie zit.
Maar ik vind bovenstaand tegelijk heel lastig want alles is zo afhankelijk van hoe jou het psychisch vergaat en dat is voor ons totaal niet te voorspellen. Misschien is je dochter er meer bij gebaat om alleen te blijven omdat je het met de jaren als minder zwaar gaat ervaren en dat jou psychisch goed doet.
De eerste paar jaar is met twee kleine kinderen behoorlijk heftig. Je dochter is nu 2,5. Het kan een idee zijn om te wachten tot ze 3 / 3,5 is met het gaan voor een tweede. Dan nadert ze de schoolleeftijd of gaat ze al naar school als de baby er is en dat scheelt wel. Ten eerste omdat ze dan vaak van huis is, waardoor jij aandacht kunt hebben voor de baby en de tijd tussen/met die twee wat kunt 'managen'. Ten tweede omdat ze dan een heel stuk meer zelfstandig is en dat scheelt in zorg.
Verder zou ik ivm je chronische depressiviteit vooral nadenken over wat de mogelijkheden zijn als het je inderdaad wat teveel wordt. Familie en vrienden die ook kunnen inspringen? Zelfkennis is hierbij van belang: goed weten wat je nodig hebt en waar je grenzen liggen, daarover communiceren en er zoveel mogelijk op anticiperen. Het kan allemaal wel als je graag wilt, maar er bewust mee bezig zijn is denk ik essentieel.
Verder zou ik ivm je chronische depressiviteit vooral nadenken over wat de mogelijkheden zijn als het je inderdaad wat teveel wordt. Familie en vrienden die ook kunnen inspringen? Zelfkennis is hierbij van belang: goed weten wat je nodig hebt en waar je grenzen liggen, daarover communiceren en er zoveel mogelijk op anticiperen. Het kan allemaal wel als je graag wilt, maar er bewust mee bezig zijn is denk ik essentieel.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik vind het met 2 kinderen wel echt heavy af en toe,Mijn ex is chronisch depressief en voor hem zijn de 2 kinderen wel echt "teveel" op zware momenten, en daar heeft hij er het laatste jaar veel van.
Ik denk oprecht niet dat hij de kinderen had willen missen, of dat juist de jongste te veel is, maar hij geeft wel regelmatig aan dat het teveel geluid, teveel drukte, teveel van alles is. (Ik heb dan ook fulltime de zorg voor de kinderen)
De belangrijkste vraag is denk ik, is je vangnet groot genoeg? Kan je partner het opvangen als jij tijdelijk de bodem aantikt.Garanties zijn er sowieso nooit, en niemand kan hier een passend advies geven. Succes met de beslissing.
Ik denk oprecht niet dat hij de kinderen had willen missen, of dat juist de jongste te veel is, maar hij geeft wel regelmatig aan dat het teveel geluid, teveel drukte, teveel van alles is. (Ik heb dan ook fulltime de zorg voor de kinderen)
De belangrijkste vraag is denk ik, is je vangnet groot genoeg? Kan je partner het opvangen als jij tijdelijk de bodem aantikt.Garanties zijn er sowieso nooit, en niemand kan hier een passend advies geven. Succes met de beslissing.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Komt wel bij dat jullie veel achter de rug hebben met de jongste gm. Dat is ook niet niks.
Kan je natuurlijk enigszins rekening mee houden (nooit helemaal want niet meegemaakt) maar er is ook een kans dat dat niet gebeurt.
Kan je natuurlijk enigszins rekening mee houden (nooit helemaal want niet meegemaakt) maar er is ook een kans dat dat niet gebeurt.
Naast de adviezen die hier al zijn gegeven. Misschien is een orienterend ggesprek bij een pop-poli int zkh iets? Die begeleiden vrouwen die zwanger willen worden, zwanger zijn of pas zijn bevallen en kampen met psychische problemen.
R was al depressief voordat James geboren was, en dik down voor zijn opnames, het heeft alles alleen nog wel erger gemaakt maar buiten dat is dat geen reden waarom 2 kinderen voor hem zo zwaar valt... Als hij dagen alleen is dat is er niet veel aan de hand en is hij "gewoon depri"quote:
Komt wel bij dat jullie veel achter de rug hebben met de jongste gm. Dat is ook niet niks.
Kan je natuurlijk enigszins rekening mee houden (nooit helemaal want niet meegemaakt) maar er is ook een kans dat dat niet gebeurt.
Maar mijn situatie is natuurlijk geen allesleidend voorbeeld, wilde enkel aangeven hoe een chronisch depressieve lotgenoot het ervaart.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Wat bedoel je met dat je nu meer rust hebt dan met 1?quote:Op vrijdag 2 februari 2018 17:48 schreef Budabuddumbam het volgende:
Nou ja ik ben ook van dat komt wel goed en zo niet dan toch omdat je gewoon niet weet wat het gaat worden, het is allemaal koffiedik kijken en als dat een te grote gok is dan dus niet doen.
Ja het kost meer energie met twee, voor mij is het nu ik niet zo lekker zit allemaal mentaal erg zwaar.
Dan denk ik wel eens what did i dooooooo wat moet ik met 4!! maar tegelijkertijd heb ik nu veel meer rust dan ik met 1 had, als dingen niet gaan dan gaan ze niet ik kan mijn tijd maar 1 keer verdelen en ik kies zoveel mogelijk voor mijn gezin en de rest kan blijven liggen of jammer dan als je er niet mee kan leven.
Wat geld betreft ook dit is allemaal zo lastig beslissen.
Ik heb kasten vol met speelgoed en mijn kind speelt met de wafelijzer en de stofzuiger van ons.
Ik vind dat we als mensen enorm overconsumeren, ik denk dat er niets mis is met geen bergen speelgoed en geen dure reisjes en shirts van 2,90 van de c&a zijn super!
hetgeen wat ik onderschat had is ruimte, ruimte in huis is zooooooo veel belangrijker dan ik dacht.
ik dacht joh klein appartement kan wel, leuk balkonnetje is ook al wel speelruimte.
ik ben dus niet het type dat naar het strand gaat met tassen vol eten en een lading kinderen.
Ik begon steeds meer behoefte te krijgen aan een tuin, aan het scheiden van kinderen in eigen slaapkamers en ze allemaal in andere hoeken van het huis kunnen parkeren.
De ruimte om de was gewoon te laten staan en te negeren, opbergruimte.
Ik zou met je man praten over welke oplossingen hij ziet voor jouw beren op de weg.
Ruimte hebben we gelukkig genoeg. We kunnen er nog wel 3 bijnemen als het moet
Met man praten: ga ik doen!
hier schrok ik wel even van!quote:
Heel eerlijk gezegd denk ik dat je het krijgen van kinderen op een goed moment kapot kan beredeneren, maar als er genoeg liefde is en enigszins perspectief op een normaal leven, dat de rest zn weg wel vindt.
Er zijn ook genoeg mensen die alles voor elkaar hadden en door omstandigheden alles weer kwijt zijn.
Als jij bereid bent altijd door te vechten dan heb je de helft al in de pocket. Wat wellicht wel handig is is in kaart te hebben wat jou te doen staat mocht hij weg vallen. Dat klinkt heel zakelijk, maar volgensmij is het grootste risico dat als hij weg zou vallen jouw depressie op een hoogtepunt komt en jij niet weet wat je concreet moet doen. Als je daar sterke hulplijnen voor hebt zou ik ook dat niet uitstippelen.
Ik heb daar nog nooit echt bij stil gestaan. Ik moet er ook niet aan denken
. Bedoel je wegvallen als in een scheiding? Of erger?
