Burdie, ik vind het heel herkenbaar. Ik heb best een tijdje het gevoel gehad dat ik mijn zoon kwijt was. Omdat ik minder tijd voor hem had, omdat de gezinsdynamiek ineens zo anders was, omdat hij (dat is dan wel anders dan bij jullie, lees ik) heftig reageerde op de geboorte van zijn zusje.
Wij waren ook twee handen op één buik, echt altijd samen op pad en bijna met elkaar vergroeid
. Hij ging me na haar geboorte bijten, slaan, schoppen etc.
Dus ik had het gevoel alsof ik onze band om zeep had geholpen ofzo. Om eerlijk te zijn duurde dat hier wel een tijdje. Als ik het me goed herinner begon dit rond februari beter te worden, en Suus is van begin oktober. Het is wel volledig goedgekomen hoor, onze relatie werd weer als toen (weliswaar met minder tijd maar daar wen je echt aan). Hij is nu echt een enorme mama's boy.
Ook dat gevoel dat hij ineens zo groot was ja.. Ik ben toen wel in de valkuil getrapt om hem te overschatten. Hij was toen al erg welbespraakt waardoor je een kind al snel overschat, maar ik realiseerde me pas echt hoe klein hij nog maar was destijds toen zijn zusje diezelfde leeftijd had.
Succes en sterkte! Dat gevoel dat je bijna verdrinkt en alles aan je voorbij gaat, verdwijnt