En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 3

Ja, vind ik ook hoor Simmu. Ik grijp ook niet altijd in omdat ik denk dat dat persé nodig is, maar gewoon vanuit mijn eigen frustratie om alle herrie en gedoe enzo .

quote:

Op donderdag 5 juli 2012 11:34 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Ja, vind ik ook hoor Simmu. Ik grijp ook niet altijd in omdat ik denk dat dat persé nodig is, maar gewoon vanuit mijn eigen frustratie om alle herrie en gedoe enzo .

herkenbaar
inclusief IS HET NOU AFGELOPEN MET DIE ROTHERRIE

in ons nieuwe huis (nog aan te schaffen) is 1 van de eisen een eigen kamer voor elk. dan stuur ik ze dan wel elk naar hun eigen kamer

overigens gaat ravi hier dus echt en oprecht hartvershceurend huilen 's avonds als selene gaat slapen en selene trekt zich er niks van aan en gaat gewoon slapen en dan zit ik er naast in mijn hobbiekamer te genieten van mijn relaxcdtje wat niet boven het gehuil uitkomt. tis het snelste om dan maar even ravi te troosten. ik ben benieuwd, want ze willen geen van beiden een eigen kamertje

Hier hebben ze een eigen kamertje, naast elkaar met een heel dun wandje. Ze slapen met de deuren open en als het dan bedtijd is liggen ze nog even te kletsen.

Enn ik merk dat als ze elkaar in de weg zitten (of mij), wisseling van ruimte ook wel goed werkt. Dan gaan we naar de zolder, of naar buiten, of... vul maar in.

quote:

Op donderdag 5 juli 2012 12:04 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Enn ik merk dat als ze elkaar in de weg zitten (of mij), wisseling van ruimte ook wel goed werkt. Dan gaan we naar de zolder, of naar buiten, of... vul maar in.

hier ook idd!

de bieb doet het goed, de supermarkt of naar iemand toe, als het maar de deur uit is

quote:

Op donderdag 5 juli 2012 11:31 schreef Beessie-Jen het volgende:
hier hoor ik alleen; NEEEEEEEEEEJ; DIE IS VAN MIJ LIEN! *graait uit handen* en dan als reactie *GIL*. En dan gooit Evie iets naar Liene wat ze niet leuk vindt...

BJ, ken je dit boekje:



Misschien een leuk idee om eens te lezen met Evie (en Liene).

Leuk topic. Gister had ik het er met m'n man over: een tweede kindje, hoe hij daar nu over denkt. We hebben altijd gezegd dat we het liefst twee kindjes zouden krijgen, maar nu vind ik het toch lastig. Het gaat nu zo goed, we zijn zo gelukkig. Wat als het bij een tweede ineens helemaal mis gaat (op wat voor manier dan ook)? En ik kan me niet voorstellen dat ik net zoveel kan houden van een tweede kindje. Daar ben ik wel bang voor. Maar als ik dan hier de verhalen lees, dan is de ervaring steeds weer dat dat wel goed zit. En heel langzaam begint er toch weer wat te kriebelen..

M'n man zei gister: maar ik gun het ons allemaal zo, ook het ongeboren kindje.

Allereerst hier eens een poosje meelezen.

Er bestaat trouwens ook een How2Talk2Kids-versie met als titel "Broers en zussen zonder rivaliteit". Ik heb het zelf niet gelezen, maar misschien is het wel leerzaam!

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 12:58 schreef Soempie het volgende:

[..]

BJ, ken je dit boekje:

[ afbeelding ]

Misschien een leuk idee om eens te lezen met Evie (en Liene).

Leuk topic. Gister had ik het er met m'n man over: een tweede kindje, hoe hij daar nu over denkt. We hebben altijd gezegd dat we het liefst twee kindjes zouden krijgen, maar nu vind ik het toch lastig. Het gaat nu zo goed, we zijn zo gelukkig. Wat als het bij een tweede ineens helemaal mis gaat (op wat voor manier dan ook)? En ik kan me niet voorstellen dat ik net zoveel kan houden van een tweede kindje. Daar ben ik wel bang voor. Maar als ik dan hier de verhalen lees, dan is de ervaring steeds weer dat dat wel goed zit. En heel langzaam begint er toch weer wat te kriebelen..

M'n man zei gister: maar ik gun het ons allemaal zo, ook het ongeboren kindje.

Allereerst hier eens een poosje meelezen.

Die angst herken ik wel, dat had ik ook (ook nog tijdens mijn tweede zwangerschap). Maar weet je, dat kan gewoon. Ik weet ook niet hoe, maar zodra je dat frummeltje in je armen hebt, word je net zo verliefd als bij je eerste, en hou je er net zo veel van. En mijn moeder verzekert me dat dat bij een derde weer net zo werkt (ik ben de derde thuis )

Ik ben met Ivan trouwens heel erg bezig hoe hij frustratie uit kan drukken. En dat heeft hij nodig, want hij is de laatste tijd behoorlijk gefrustreerd. Ik moet zeggen dat hij het opmerkelijk snel oppikt. Hij is het "Mama, je MOET <dit of dat doen>" al aan het afleren en vraagt netjes "Mama, wil je <dit of dat doen>?". Ook vertelt hij zijn zusje heel goed wat hem boos maakt. Niet dat die er een boodschap aan heeft, maar je kunt niet alles hebben.

Hij zoekt inmiddels ook heel goed naar oplossingen. Dat heeft hij ook van mij opgepikt, want ik zeg vaak dingen als "Ik heb een plannetje/idee!" of "Zullen we een oplossing bedenken/afspraak maken?". Als hij iets niet wil (of als Lena iets doet wat hem tegenstaat) dan komt hij zelf al vaak met een alternatief. Dat alternatief neem ik altijd heel serieus. Ik voer het niet altijd uit, maar ik probeer hem wel het gevoel te geven dat hij op die manier ook iets in te brengen heeft.

Op deze leeftijd ligt je potentiële winst volgens mij sowieso bij de oudste, want de kleinste is nog te jong om fatsoenlijk mee te onderhandelen.

Haha, daar zijn wij bij met B. ook wel mee bezig. Dat ze niet gaat piepen (dat is haar strategie), maar dat ze netjes om hulp vraagt. Ze begint t aardig op te pakken. Oplossingen bedenken kan ze nog niet.

En ze weet ook altijd heel goed wat haar broertje wil. Zo schattig! "Mamma, Pietje wil op z'n buik liggen", dat werk .

Om een voorbeeld te geven: Ivan wilde ineens niet het kinderdagverblijf binnenlopen. Toen zei hij uit zichzelf: "Ik heb een idee! We gaan eerst bij de eendjes kijken, en daarna naar <naam van zijn groep>." En dat ging gewoon goed! Hij is er best handig in.

Hij doet dit soort dingen dus ook met Lena. Als die iets van hem afpakt of zo, dan bedenkt hij daar iets op. Hij pakt zelden zomaar iets terug. Wat hij wel doet is zeggen wat hem dwars zit ("Lena, ik vind het NIET leuk dat je mijn bal afpakt!", de bal terugpakken, haar proberen te troosten ("Niet huilen, Leentje m'n Leentje! Het is mijn bal") en dan een ander speelgoedje voor haar zoeken.

Of: "Mama, dan gaat Lena hier zitten (links van mij) en ik hier (rechts van mij)." Zo zitten we dan 30 seconden tevreden op de bank, want daarna wil Lena weer naar Ivans kant en wordt hij dus boos op haar. Waarmee ik maar aan wil geven: ze zijn nog zo klein, dus ik moet een hoop meeveren en niet al te hoge ambities hebben.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 13:23 schreef Bleie het volgende:

Ik weet ook niet hoe, maar zodra je dat frummeltje in je armen hebt, word je net zo verliefd als bij je eerste, en hou je er net zo veel van. En mijn moeder verzekert me dat dat bij een derde weer net zo werkt (ik ben de derde thuis )

Dat was hier niet helemaal zo. Dat wil zeggen, de overweldigende liefde was er wel, de roze wolk was er, de absolute overgave (misschien wel meer dan de eerste keer). Maar als ik mijn kinderen uit een te water gaande auto had moeten redden, dan had ik eerst voor Ivan gekozen. Ik schaamde me ook niet voor dat gevoel. We kenden Ivan al zo goed en we hadden al zoveel interactie met hem.

Inmiddels zou ik weer het klassieke ouderdilemma hebben, dus het is wel langzaam veranderd. Ik ben zo dol op d'r.

Dat soort berichten zijn goed om te lezen, Bleie en Claudia.

En gelukkig hebben we twee armen (en een nek, bij een derde).

Wat mooi dat Ivan dat zo kan! Mijn zus doet dat trouwens ook heel erg met haar kinderen. Ze zet het ook in op andere momenten dat de oudste onzeker is: "Jij kan toch altijd heel goed oplossingen bedenken? Dan lukt dat nu vast ook wel."

En je hebt ook wel gelijk, in het begin moet je je kindje nog helemaal leren kennen, terwijl je oudste al kent. Maar daarbij had je dat in het begin ook. Dus misschien is het meer dat je van de tweede net zo houdt als van de eerste toen die net geboren was. En na verloop van tijd, als je je kind beter leert kennen, en samen een geschiedenis opbouwt, dan verdiept dat gevoel. Nou ja, zoiets.

Ik had juist andersom. Ik vond de nieuw geborene juist veel leuker. Juist omdat ie zo klein en hulpeloos was en de oudere dan alweer zo groot en zelfstandig leek. Kan het niet eens goed uitleggen.

Het is ook heel lastig, want hoe graag je ook zou willen als ouder, het kan niet altijd van een leiendakje gaan. Hier liggen D(bijna 2) en R(4,5) regelmatig overhoop met elkaar want beiden willen met exact hetzelfde spelen en tegelijk aandacht. Op advies van gyn laatste 2,5 maand een pop geintroduceerd in de rol van baby zodat ook het nieuwe 'indringertje' alvast een plekje zou krijgen in de routine van beiden en sofar gaat dat ontzettend goed!
Ook harmonieuzer naar elkaar toe en zelf kleine taakjes hebben (ala speelgoed uitkiezen, verschonings-spullen klaarleggen maar ook 'tafel-dekken' kat eten geven gaat nu zelfs super ) *klopklopklop*
Natuurlijk blijven t broer en zus met elk hun unieke karakter en buien, en kan ik van de een meer hebben dan van de ander, toch hou ik van allen op een manier die bij hen past en 'evenveel'

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 13:47 schreef Soempie het volgende:
Dat soort berichten zijn goed om te lezen, Bleie en Claudia.

En gelukkig hebben we twee armen (en een nek, bij een derde).

Ik kan niet ontkennen dat ons leven drukker is geworden, Soempie, maar jemig, wat geniet ik van die twee. Vanochtend waren ze allebei heel vroeg wakker. Ivan komt altijd uit zichzelf naar ons toe, ik had Lena zelf gepakt. Zaten ze om 6 uur 's ochtends dus al giechelend in ons bed.

Het was natuurlijk ook rot om zo vroeg wakker te zijn (door de muggen hadden we bovendien al amper geslapen). En om twee kindjes in m'n eentje in orde te krijgen kost best veel tijd, zelfs met goede voorbereiding en een strakke planning. Ivan kan maar niet beslissen wat hij op brood wil, beiden willen niet hun slab om, Lena gooit al haar brood op de grond en ik kan niet ontdekken wat ze dan wel wil, ik kan m'n drager nergens vinden (oké, dat was slechte voorbereiding), Ivan moet nog schoenen aan, waar lag Lena's broek ook alweer, en mán wat is het heet.

Maar wat me aan het einde van de dag bijblijft is dat moment samen in bed, hun gegiebel en hun plannetjes en de vanzelfsprekende, vaak impliciete manier waarop ze elkaar begrijpen.

of zonet toen ravi een slaapje moest. die wilde dus mooi niet naar boven zonder selene, die reageerde op zijn geroep om haar met "oh, ik kom wel even mee ravi naar bed brengen hoor"

hij vraagt haar ook geregeld om hulp als iets niet lukt en dan helpt ze hem. en selene zelf ziet ravi als een of ander wandelend troost-en-zekerheid-figuurtje als ze zich onzeker voelt pakt ze ravi erbij

Van de week klapperden mijn oren ook toen Ivan zei: "Mama, ga jij maar drinken pakken. Ik zorg voor Lena."

ze helpt hem de trap af
maakt het hekje open en zegt "kom maar ravi, dan gaan we naar boven/beneden". ziehier waarom er een haakje op hun kamer zit

De angsten die ik hier lees herken ik eigenlijk (als vader van 3) helemaal niet.
Niet van "oh jee als er 1 in het water valt blijft de ander achter, stel dat ze de buggy meenemen.." lijkt mij verschrikkelijk

Wel dat delen "die is van MIJ!!!" opmerkingen. En ALTIJD net als je je omdraait of even 2 seconden in de keuken staat dan gebeurt er iets en niemand die het gedaan heeft of de ander heeft dan iets gedaan en elkaar de schuld blijven geven.
"Ja er is getekend op de tafel.. maar ik deed het niet hoor pap. "

De geboorte van de tweede, en ook de derde zijn niet zo spannend als de eerste, dan is alles nieuw.
En misschien mag ik het niet zeggen, maar de eerstgeborene is mijn oogappeltje. Betekend niet dat ik niet van de andere 2 hou, zeker niet, ook daar geef ik mijn leven voor, maar de eerste is net iets speciaal. Geeft toch ook niks, als je het maar niet laat blijken.

Voor diegene die twijfelt over een tweede en twijfelt qua financieen, ruimte, houden van, ... gewoon doen, hartstikke leuk een broertje of zusje

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 14:54 schreef De_kluizenaar het volgende:
De angsten die ik hier lees herken ik eigenlijk (als vader van 3) helemaal niet.
Niet van "oh jee als er 1 in het water valt blijft de ander achter, stel dat ze de buggy meenemen.." lijkt mij verschrikkelijk

Mijn lief heeft dat ook niet. Vrouwending?

quote:

Op vrijdag 6 juli 2012 14:54 schreef De_kluizenaar het volgende:
De angsten die ik hier lees herken ik eigenlijk (als vader van 3) helemaal niet.
Niet van "oh jee als er 1 in het water valt blijft de ander achter, stel dat ze de buggy meenemen.." lijkt mij verschrikkelijk

Wel dat delen "die is van MIJ!!!" opmerkingen. En ALTIJD net als je je omdraait of even 2 seconden in de keuken staat dan gebeurt er iets en niemand die het gedaan heeft of de ander heeft dan iets gedaan en elkaar de schuld blijven geven.
"Ja er is getekend op de tafel.. maar ik deed het niet hoor pap. "

De geboorte van de tweede, en ook de derde zijn niet zo spannend als de eerste, dan is alles nieuw.
En misschien mag ik het niet zeggen, maar de eerstgeborene is mijn oogappeltje. Betekend niet dat ik niet van de andere 2 hou, zeker niet, ook daar geef ik mijn leven voor, maar de eerste is net iets speciaal. Geeft toch ook niks, als je het maar niet laat blijken.

Voor diegene die twijfelt over een tweede en twijfelt qua financieen, ruimte, houden van, ... gewoon doen, hartstikke leuk een broertje of zusje

nja, dat hangt denk ik toch ook wel van de omstandigheden af. de 2de en 3de was hier voor ons dusdanig traumatisch dat daar dan weer geen verschil is voor me. selene is mijn eerste, maar ravi de laatste