Ik vraag mij regelmatig af of er iets helemaal niet klopt aan dit algemeen geaccepteerde idee.
Ik noem een voorbeeld:
Snap je wat ik met dit voorbeeld bedoel?quote:Een man weegt al heel lang meer dan 100 kilo. Hij heeft daardoor een laag zelfbeeld en is als gevolg daarvan depressief. Door zijn depressie gaat hij meer eten en lukt het hem niet om het sporten vol te houden. De vrouwen lijken niet in hem geïnteresseerd te zijn. Hij wil heel graag afvallen, maar het lukt hem niet. Hij wil graag zijn manier van leven veranderen en gaat naar een psycholoog. De psycholoog gaat in op zijn lage gevoel van eigenwaarde en hoelang hij daar al last van heeft. Zijn hele leven is hij al te dik geweest en als kind werd hij daardoor gepest. Ook hebben zijn ouders hem altijd gepushed om af te vallen en het leek wel alsof ze niet onvoorwaardelijk van hem hielden. Wat voelt hij daarbij? Hij voelt zich alleen en verwaarloosd. En waarom wil hij zo graag afvallen? Omdat hij door mensen geaccepteerd wilt worden. Zullen mensen hem niet accepteren als hij te dik is? Of heeft hij zichzelf dat idee aangepraat door zijn pestverleden en doordat hij door zijn ouders emotioneel is verwaarloosd?
Het is jaren later. Hij heeft tijdens therapie geleerd om onvoorwaardelijk van zichzelf te houden. Hij is nog steeds even dik, maar hij maakt zich daar minder druk om. Zijn ouders ziet hij niet meer, want hij heeft zich altijd door hen gekleineerd gevoeld vanwege zijn gewicht. Doordat hij geen contact meer met hen wil, weet hij niet dat ze erg verdrietig zijn dat ze hun zoon niet meer zien. Ze willen graag weten wat er aan de hand is, maar omdat hij elke vorm van contact afwijst, kunnen ze hem niet bereiken. Ze maakten zich sowieso altijd zorgen om hem. Ze wisten dat hij graag slanker had willen zijn en dachten hem daarbij te kunnen helpen om hem te pushen, zodat hij daardoor aangemoedigd zou worden. Maar of hij nou dik of dun was, ze houden altijd van hem en gingen er altijd vanuit dat hij dat wel wist.
Hij is minder depressief en heeft al een paar keer contact gehad met een meisje. Hij is verliefd op haar en omdat ze aardig tegen hem doet, zou dat misschien wederzijds kunnen zijn. Hij besluit voor zijn verliefdheid uit te komen. Het meisje zegt dat ze hem aardig vindt, maar dat hij niet haar type is. Maar ze wil wel graag vrienden blijven. Hij is teleurgesteld, maar denkt niet direct dat het komt door zijn postuur. Een paar weken later komt hij het meisje weer tegen. Het meisje is zich van geen kwaad bewust en ze wil graag haar nieuwe vriend voorstellen. De nieuwe vriend is een knappe jongen met een slank en gespierd uiterlijk. Hij ziet eruit zoals hij graag zelf had willen zijn. Hij houdt zich groot, maar thuis stort hij in. Hij raakt opnieuw depressief en belandt weer in zijn oude patroon.
Mensen die te dik zijn, worden daar vaak om gepest. Dat is misschien onrechtvaardig, maar zo gaat het in het leven en zo zal het blijven gaan. Veel mensen denken iemand te kunnen stimuleren door te gaan pushen. Misschien is dat niet de beste manier, maar het wordt gedaan met de beste bedoelingen en niet om zo'n persoon te vernederen.
Als jij te dik bent en je wilt graag afvallen, dan vind ik dat je de wil hebt om je niet bij je lot neer te leggen en op een actieve manier je kwaliteit van leven wilt verbeteren.
Het gewroet in het verleden, hoe je je voelt, hoeveel mensen onaardig tegen je waren, heeft juist een averechts effect. Je gaat de verantwoording buiten jezelf leggen en je wijkt af van het doel wat je in eerste instantie wilde bereiken.
Ik heb het verhaal verzonnen, maar het is gebaseerd op dat van iemand die ik ken.
Ik vraag me serieus regelmatig af of psychische hulpverlening wel zo goed is.
Maakt dat de artsen slecht? Nee, er is alleen met veel ziektebeelden sprake van incompetentie en een gebrek aan effectieve middelen.
Leuk dat je een angststoornis of depressie kunt diagnosticeren, wil niet zeggen dat je een remedie hebt tegen deze verschijnselen.
Bijna 1 miljoen mensen lopen onder behandeling, slechts een paar 100 plegen zelfmoord. Dat zijn toch cijfers waaruit je kunt concluderen dat er veel, heel veel ook goed gaat.
Ik zeg niet dat psychische behandeling slecht is. Maar ik vind het vaak wel omslachtig.
De parate kennis is daadwerkelijk onvoldoende om mensen volledig te helpen. Bovendien kennen de huidge medicamenten enorme bijwerkingen.
Het feit dat mensen er onvoldoende kennis aanwezig is verklaard waarom er altijd een groep mensen zal blijven bestaan die niet of nauwelijks te behandelen is.
40 jaar geleden gebruikte men nog zaken als elektrotherapie en zelfs lobotomie. We staan wat betreft kennis van geest en hersenen nog in de kinderschoenen.
Ageren of jezelf afzetten tegen de huidige generatie artsen is ronduit onzinnig. Het kost jaren van onderzoek (door schade en schande) voor men daadwerkelijk klare oplossingen heeft voor problemen als depressies etc.
Dat weigeren heel veel mensen om te doen helaaas of ze kennen het niet.
Jij bent de baas over je eigen leven. En dood. Dat zal ook zo blijven.
Je moet ook eens realiseren dat mensen het veel slechter hebben dan jij, denk aan blinde, dove, gehandicapte, verlamde mensen, of mensen met een ongeneeslijke ziekte, of mensen uit arme landen die maar met 1 bakje rijst per week moeten leven. Geloof me, er zijn altijd mensen die het slechter hebben. En ook die mensen hoeven geen ongelukkig leven te hebben.
Dit zeggende moet je dus jezelf niet kwellen omdat je niet perfect bent, en 1 les die ik sinds kort heb geleerd is dat je Nooit moet denken voor een ander!
Binnen mijn vriendengroep heb ik ook vriendinnen met overgewicht. Eentje daarvan is een geweldige lieve meid, kleed zich goed, verzorgt zich goed! Ik zou daar nog best een relatie mee aandurven, zolang het maar klikt toch?
Twijfel aan de zege is een nederlaag
De reden dat ze gaan zoeken naar oorzaken, is juist niet om alles daar aan op te hangen, maar om het probleem bij de oorzaak aan te kunnen pakken. Anders hadden ze die jongen immers wel een abonnement op de sportschool gegeven.
Psychologen en aanverwanten geven je handvaten om dingen te verwerken en met dingen die spelen om te kunnen gaan.
Natuurlijk is er sprake van pieken en dalen en kan iemand een keer een terugval krijgen, maar dat is niet omdat diegene de verantwoordelijkheid verlegt/heeft verlegd. Mensen kunnen erg beschadigd worden, en dat kan levenslange impact hebben.
In het voorbeeld-verhaal denkt de psycholoog dat het probleem het lage zelfvertrouwen van de man is. En dat klopt ook. Maar de man zou ook meer zelfvertrouwen hebben gekregen als hij af was gevallen.quote:Op vrijdag 17 februari 2012 12:09 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik snap wat je probeert te zeggen, maar ik zie nergens in het verhaal zelf waar de psycholoog verkeerd bezig is geweest. De dikke man kiest ervoor om zijn ouders volledig te negeren in plaats van een gesprek aangaan en dat afwijzing van het meisje kon de psycholoog niks aan doen.
Het leven kan mooi zijn, maar ook hard. Ook al zijn wij allemaal beschaafde mensen, we blijven dieren met een hierarchie. Sta je onderaan die hierarchie, dan word je gepest.
Met jezelf zielig vinden en de schuld bij anderen leggen, bereik je niks.
Dat is zeker waar. Maar stel dat die man niet naar een psycholoog ging maar een personal trainer en dietist inhuurde en vervolgens 35 kilo afviel en een gespierde lichaam kreeg. Dan zou hij nog steeds met dat gevoel van lage eigenwaarde en depressie rondlopen.quote:Op vrijdag 17 februari 2012 12:39 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
In het voorbeeld-verhaal denkt de psycholoog dat het probleem het lage zelfvertrouwen van de man is. En dat klopt ook. Maar de man zou ook meer zelfvertrouwen hebben gekregen als hij af was gevallen.
Het leven kan mooi zijn, maar ook hard. Ook al zijn wij allemaal beschaafde mensen, we blijven dieren met een hierarchie. Sta je onderaan die hierarchie, dan word je gepest.
Met jezelf zielig vinden en de schuld bij anderen leggen, bereik je niks.
In dit geval had de man beter een psycholoog EN een personal trainer/dietist kunnen inhuren.
Ik ben geheel met je eens dat een psycholoog alleen vaak niet de oplossing is. Het moet ook met iets anders gekoppeld worden.
Maar er zijn heel veel mensen die psycholoog na psycholoog afgaan en er eigenlijk geen steek mee opschieten. Dat ligt niet persé altijd aan de cliënt die onbehandelbaar zou zijn. Het heeft o.a. te maken met lange wachttijden en bureaucratische regels.
Maar waarom zijn zoveel mensen afhankelijk van de psychische hulpverlening? En zijn ze het ook echt, of denken ze dat er geen andere oplossingen voor hun problemen zijn? Of heeft het meer met de mentaliteit van de maatschappij te maken? Een soort van gemakzucht om de verantwoordelijkheid van het welzijn van de mensen bij de psychische zorg te leggen?
Volgens mij maak jij er een algemeen geaccepteerd idee van, maar over het algemeen zijn het nog altijd de mensen zelf die hun eigen problemen moeten oplossen, een psych kan daar bij helpen maar je moet het toch echt zelf doen.quote:Als je vastloopt met je leven ga je naar een psycholoog. In de maatschappij gaat men ervan uit dat zij alwetend zijn en zodoende jouw problemen kunnen oplossen. Of ze kunnen het niet en dan heb je dus een psychiatrische stoornis die niet te genezen is.
Ik vraag mij regelmatig af of er iets helemaal niet klopt aan dit algemeen geaccepteerde idee.
Eens.quote:
Ja, maar artsen kunnen ook een groot gedeelte van de mensen die kanker krijgen niet helpen.
Maakt dat de artsen slecht? Nee, er is alleen met veel ziektebeelden sprake van incompetentie en een gebrek aan effectieve middelen.
Leuk dat je een angststoornis of depressie kunt diagnosticeren, wil niet zeggen dat je een remedie hebt tegen deze verschijnselen.
verder denk ik niet dat die therapie geholpen heeft en dat deze jongen echt onvoorwaardelijk van zichzelf houdt.
Nou heb ik dit voorbeeld natuurlijk verzonnen maar het is gebasseerd op iets dat echt gebeurd is ooit met mij. Dus eigenlijk vraag ik me af, zijn alle bakkers niet incompetent?quote:gisteren kocht ik een brood en er zat een haar in
Ik merk het jaquote:
Ben ik gedeeltelijk met je eens. Aan de ene kant is er een groep, die geholpen is bij deze hulpverlening. Aan de andere kant heb ik zelf ervaren dat de hulp maar tot zover gaat. De beslissingen, die moet je zelf maken. Patienten moeten niet verwachten dat een therapeut beslissingen voor ze maakt. Zolang je dat geloofd, ben je weinig gebaat bij hulpverlening.quote:Op vrijdag 17 februari 2012 05:27 schreef Pulzzar het volgende:
Als je vastloopt met je leven ga je naar een psycholoog. In de maatschappij gaat men ervan uit dat zij alwetend zijn en zodoende jouw problemen kunnen oplossen. Of ze kunnen het niet en dan heb je dus een psychiatrische stoornis die niet te genezen is.
Wat me overigens ook opvalt, is dat het veld echt nog in beweging is. Het is geen natuurkunde, of zo. Dat hele veld van Positive Psychology, uit de hoek van Martin Seligman, dat is gewoon nieuw terrein, echt iets van de laatste 10 jaar.
Gechargeerd gezegd: vóór die tijd gingen we lekker graven tot we alle oorzaken wisten. En nu pas zegt men, tja -- dat gegraaf, het is beter om te kijken waar je gelukkiger van wordt.
Men is echt nog niet zo ver met de alledaagse psychologie als dat ik dacht.
Als je dan ook nog eens ziet dat je inderdaad helemaal voldoet aan wat je mag verwachten van iemand met jouw psychologische profiel... Tsjah, dat stemt eigenlijk heel erg treurig en wellicht zelfs een beetje wanhopig.
Maar antwoorden, ho maar.
Je moet het inderdaad zelf doen... Beetje hulp erbij kan geen kwaad natuurlijk. Maar ik heb zelf eigenlijk nog geen hulp gehad aan de ggz. En nu heb ik betere dingen te doen die me waarschijnlijk een stuk meer zullen helpen. Er is fatsoenlijk werk met uitzicht op een contract voor onbepaalde tijd. En ik merk nu al dat het hebben van een doel en het zien van en geloven in de haalbaarheid daarvan meer voor me doet dan al dat gegraaf en gezanik.
Maar dat ben ik. Er zijn genoeg mensen die het nog een stukje moeilijker hebben en die zonder hulp nergens komen denk ik.
1e wat bij me opkomt is dat negatief zijn over de psychische hulpverlening juist een vorm van de verantwoording buiten jezelf leggen is; zij lossen andermans problemen niet op.quote:
Het gewroet in het verleden, hoe je je voelt, hoeveel mensen onaardig tegen je waren, heeft juist een averechts effect. Je gaat de verantwoording buiten jezelf leggen en je wijkt af van het doel wat je in eerste instantie wilde bereiken.
Ik vraag me serieus regelmatig af of psychische hulpverlening wel zo goed is.
2e is dat het 'gewroet' niet als bedoeling heeft dat je je (spontaan) beter gaat voelen, het is bedoeling volledig inzicht in jezelf te krijgen, begrijpen waarom bepaalde gevoelens en gedachtes er in bepaalde situaties zijn en dan doelgericht anders kan gaan handelen zoals je deed om zo beetje bij beetje positieve verandering in je leven aan te brengen. Maar dus wel dat je dat zelf gaat doen, eerst met begeleiding natuurlijk en daar is de hulp voor bedoeld.
Wanneer dat proces zich net begint wordt alles erger omdat je aan dingen komt die altijd vast lagen, (gedrags)patronen bedoeld om hetgeen wat erachter zit weg te houden, zo werkt dat voor iedereen. Gevolg kan echter zijn dat sommige mensen daar zo door in beslag gelegd worden dat ze als tijdbommen door het leven gaan. Ga je daar dan mee aan de slag dan komt er een hoop naar buiten ja, maar voor dat het naar buiten en komt en erkent wordt kan je er ook niks mee doen.
Het is en kan ook nooit de bedoeling zijn dat een psycholoog iemands problemen op gaat lossen, het gaat erom dat iemand leert zichzelf te managen, niet alleen wat betreft het probleem maar om zijn hele persoon zodat diegene sterk in het leven komt te staan en bij het zijn van zichzelf geen hulp nodig heeft.
Het is duidelijk dat je negatief bent over de psychische hulpverlening en dat is jammer, jammer in de zin dat het leuker zou zijn als je er positief over was want dat zou kunnen betekenen dat je iets of iemand gevonden zou hebben dat je had geleerd hoe jij jezelf gelukkig kon maken. Feit dat je nog bezig bent met het negatief zijn hierover laat zien dat dat nog niet het geval is.
Je klinkt niet alsof je vrede hebt wie jij bent of dat je jezelf accepteert, het stemt je treurig en wanhopig; ook daar kan je ontzettend veel mee doen. Leer van jezelf houden zoals jij bent en een hoop van die negativiteit kan verdwijnen.quote:
Als je dan ook nog eens ziet dat je inderdaad helemaal voldoet aan wat je mag verwachten van iemand met jouw psychologische profiel... Tsjah, dat stemt eigenlijk heel erg treurig en wellicht zelfs een beetje wanhopig.
Maar antwoorden, ho maar.
Wat voor antwoorden ben je naar op zoek? Ik bedoel, wat hoop je van iemand te horen te krijgen?
En als jij bij de ggz niet vond wat je zocht, waarom dan niet doorzoeken?
Veel van de commentaren over de hulpverlenen klinken als; ik kreeg er niet wat ik wilde. Dan is het denk ik zaak dat je óf door blijft zoeken naar datgene wat je zoekt (waarom zou je daar ooit mee stoppen?) óf je gaat je afvragen of je misschien naar iets anders op zoek zou moeten zijn. Want uiteindelijk gaat het om de moeite die je voor jezelf wilt doen, en veel mensen willen 'gewoon' ergens vanaf, ze willen dus eigenlijk van zichzelf af en zo werkt dat niet, zo kan dat ook nooit werken. Het gaat om jezelf helen, volledig, en dat begint met leren jezelf de moeite waard te vinden om dat te doen. Zolang je je blik (op afkeurende wijze) op de/een ander gericht houdt kom je nooit bij jezelf uit, en daar is toch echt waar het werk moet gebeuren wil je dat er iets veranderd.
Iemand die ik ken is schizofreen. Hij is regelmatig in een heftige psychotische toestand en moet dan opgenomen worden. Hij kan daar niet meestal acuut terecht en moet wachten tot er een plek bij de open! afdeling komt. Dat kan zeker een paar dagen duren. In de tussentijd zijn zijn ouders 24 uur per dag bezig om hen continu in de gaten te houden. Het is een paar keer gebeurd dat hij zijn polsen probeerde door te snijden en zijn ouders met een mes had bedreigd. Uiteindelijk komt hij terecht bij de open afdeling. Hij kan daar gewoon weglopen en dat was een paar keer gebeurd. Als de psychotische toestand wat minder is, zit hij gewoon thuis. Men kan namelijk geen passende behandeling voor hem vinden, dus hij moet het zelf maar uitzoeken.
Een meisje zat een paar jaar geleden bij mij in groepsbehandeling voor persoonlijkheidsstoornissen. Later bleek echter dat ze manisch-depressief was. Ze zat toen echt vol in de behandeling, maar ze moest weg en zat daarna ruim een jaar thuis.
Een ander meisje van diezelfde behandeling had zoveel dissociatieve klachten dat ze ook weg moest. Zij zat vervolgens ook bijna een jaar thuis. De belofte dat men een passende behandeling voor haar zou zoeken, werd niet nagekomen.
Nog een keer dezelfde behandeling. Een therapiegenoot vond het allemaal zo zwaar dat ze een paar keer was weggelopen. Daarom werd zij ook weggestuurd. Twee maanden later pleegde ze zelfmoord. En hadden de therapeuten een schuldgevoel? Nee hoor!!!
En zo kan ik nog wel meer voorbeelden bedenken dat de psychische hulpverlening faalt.
Dus dat is ff wat anders dan af en toe een haartje vinden in het brood van de bakker.
Dat zijn allemaal vreselijke dingen maar is er iemand die gewild heeft dat het zo ging? Ken je ook voorbeelden waarbij het goed afliep? Je daarop richten kan ook helpen, nu lijk je erg gefocust op wat er allemaal mis en dan is dat het enige wat je ziet.quote:
Nou, dan maar wat feiten:
Iemand die ik ken is schizofreen. Hij is regelmatig in een heftige psychotische toestand en moet dan opgenomen worden. Hij kan daar niet meestal acuut terecht en moet wachten tot er een plek bij de open! afdeling komt. Dat kan zeker een paar dagen duren. In de tussentijd zijn zijn ouders 24 uur per dag bezig om hen continu in de gaten te houden. Het is een paar keer gebeurd dat hij zijn polsen probeerde door te snijden en zijn ouders met een mes had bedreigd. Uiteindelijk komt hij terecht bij de open afdeling. Hij kan daar gewoon weglopen en dat was een paar keer gebeurd. Als de psychotische toestand wat minder is, zit hij gewoon thuis. Men kan namelijk geen passende behandeling voor hem vinden, dus hij moet het zelf maar uitzoeken.
Een meisje zat een paar jaar geleden bij mij in groepsbehandeling voor persoonlijkheidsstoornissen. Later bleek echter dat ze manisch-depressief was. Ze zat toen echt vol in de behandeling, maar ze moest weg en zat daarna ruim een jaar thuis.
Een ander meisje van diezelfde behandeling had zoveel dissociatieve klachten dat ze ook weg moest. Zij zat vervolgens ook bijna een jaar thuis. De belofte dat men een passende behandeling voor haar zou zoeken, werd niet nagekomen.
Nog een keer dezelfde behandeling. Een therapiegenoot vond het allemaal zo zwaar dat ze een paar keer was weggelopen. Daarom werd zij ook weggestuurd. Twee maanden later pleegde ze zelfmoord. En hadden de therapeuten een schuldgevoel? Nee hoor!!!
En zo kan ik nog wel meer voorbeelden bedenken dat de psychische hulpverlening faalt.
Dus dat is ff wat anders dan af en toe een haartje vinden in het brood van de bakker.
Je hebt over over falen alsof ze niet goed genoeg waren om diegene te helpen, dat kan ook zo zijn maar het dan te hebben over schuld of onwil is de negativiteit alleen maar vergroten. We hebben maar 1 psychische hulpverlening en die staat ervoor zoals die ervoor staat; je richten op wat beter kan is positief, het alleen hebben over het 'falen' is negatief.
Je lijkt boos te zijn op 'de psychische hulpverlening' en dat is je goed recht maar uiteindelijk ben je boos op een beeld wat je ergens van gecreëerd hebt, en dat hoeft niet altijd te kloppen. Waar geef je eigenlijk op zo'n moment op af? Je hebt het over een sector die zwaar ondermand is, door mensen die ook maar gewoon mensen zijn die dagelijks bakken met menselijk leed over zich heen krijgen en hun best om daar het beste van te maken, en dan nog eens worden gezien als falend wanneer ze iemand niet kunnen helpen. Dat is puur afreageren.
Ik hoop altijd dat er in dit soort topiques positieve concrete verhalen komen van mensen bij wie het wel heeft geholpen, onderbouwd met feiten etcquote:
[..]
Dat zijn allemaal vreselijke dingen maar is er iemand die gewild heeft dat het zo ging? Ken je ook voorbeelden waarbij het goed afliep? Je daarop richten kan ook helpen, nu lijk je erg gefocust op wat er allemaal mis en dan is dat het enige wat je ziet.
. Persoonlijk denk ik dat als iemand zelfmoord pleegt dat dan niet de hulpverlening gefaald heeft, maar die persoon zelf. Sinds het topique over recht op zelfmoord ben ik trouwens van gedachten veranderd over of iemand dat wel of niet zou mogen, in sommige gevallen ben ik van mening dat het echt het beste is als je dan niet verder leeft.
Wat me overigens wel opvalt is dat mensen die hun genezing van depressie compleet afhankelijk laten zijn van hulpverlening en medicijnen uiteindelijk heel lang in hun depressie blijven hangen. Dat zie je hier vooral op dit forum iig.
Klopt, ik heb verhalen gehoord van mensen die in GGZ instellingen werken, dat er soms door ondercapaciteit gevaarlijke situaties ontstaan en dat ze zichzelf ook niet meer veilig voelen tijdens het werk.quote:
Ja, overal gaan dingen fout. In de psychiatrische zorg is er een chronische ondercapaciteit, wat de kans op dit soort nare taferelen kan vergroten. Het feit dat het niet optimaal is, betekent niet dat psychiatrische hulpverlening helemaal geen zin heeft en nooit een positief effect heeft.
Ik denk dat mensen met psychische problemen de verantwoordelijkheid al deels hebben losgelaten of niet meer aankunnen, en daarom juist psychische hulp zoeken. Om die verantwoordelijkheid voor het leven weer te kunnen nemen.quote:
Het gewroet in het verleden, hoe je je voelt, hoeveel mensen onaardig tegen je waren, heeft juist een averechts effect. Je gaat de verantwoording buiten jezelf leggen en je wijkt af van het doel wat je in eerste instantie wilde bereiken.
Daar kan een beetje hulp (of een schop onder je kont, of een confronterend iemand) je soms mee ondersteunen of vooruit laten komen.
Althans, dat geld voor mij. Just my 2 cents...
Er wordt gesproken over falen, wat schuld impliceert, waar bestaat die schuld? Is dat sprake van?
Of zijn er alleen uitspraken achteraf in de zin van ''dat (wat dat dan ook mag zijn) had beter'' gemoeten? Kan je eerlijk zeggen dat je het zelf beter had gekund?
Als het oplossen van psychische problematiek iets was wat makkelijk was of makkelijk kon, dan zou dat wel gebeuren. Zo is het niet.
Ik zou zelfdoding niet als een faal van de persoon zien.quote:
[..]
Persoonlijk denk ik dat als iemand zelfmoord pleegt dat dan niet de hulpverlening gefaald heeft, maar die persoon zelf.
Ja hier, zonder medicatie en hulp destijds zat ik nu vrijwel zeker nog aan de drank en drugs. En wat denk je van de 150.000 tot 160.000 mensen met schizofrenie die zonder behandeling met medicijnen schreeuwend en psychotisch door onze straten zouden lopen? GGZ doet echt heel veel dingen goed, alleen sommige dingen zijn dusdandig gecompliceerd en niet of nauwelijks te behandelen.quote:
[..]
Ik hoop altijd dat er in dit soort topiques positieve concrete verhalen komen van mensen bij wie het wel heeft geholpen, onderbouwd met feiten etc
Persoonlijk denk ik dat als iemand zelfmoord pleegt dat dan niet de hulpverlening gefaald heeft, maar die persoon zelf. Sinds het topique over recht op zelfmoord ben ik trouwens van gedachten veranderd over of iemand dat wel of niet zou mogen, in sommige gevallen ben ik van mening dat het echt het beste is als je dan niet verder leeft.
Wat me overigens wel opvalt is dat mensen die hun genezing van depressie compleet afhankelijk laten zijn van hulpverlening en medicijnen uiteindelijk heel lang in hun depressie blijven hangen. Dat zie je hier vooral op dit forum iig.
Wel ben ik van mening dat ze te snel anti-depressiva voorschrijven aan mensen. Als jij je kut voelt omdat je relatie een drama is en je je baan kwijt bent moet je werken aan de situatie en niet met pillen thuis gaan zitten. Werkt niet.
Zelfde met burn-out klachten. Moet veel meer gericht zijn op herstel, oorzaak en vooruitkijken in plaats van op het behandelen van symptomen en gevolgen.
Mensen schreeuwen sowieso (te) snel dat ze een depressie hebben. Ik trof iemand die juist heel sceptisch daar tegenover stond, maar dat had alleen wel als gevolg dat ie in den beginne de depressie (die ik toch echt wel had!) over het hoofd zag, gewoon omdat ik niet in mijn bed bleef liggen zoals de meesten.quote:Op zaterdag 18 februari 2012 17:50 schreef Stokstaart het volgende:
[..]
Wel ben ik van mening dat ze te snel anti-depressiva voorschrijven aan mensen. Als jij je kut voelt omdat je relatie een drama is en je je baan kwijt bent moet je werken aan de situatie en niet met pillen thuis gaan zitten. Werkt niet.
Overigens heeft ie -zodra hij doorhad hoe erg het was- me daarna bijna letterlijk naar de dokter getrapt voor pillen en ik moet zeggen dat ik daar enorm van opgeknapt ben. De huis- , tuin- en keukenmiddelenfase was ik al lang en breed voorbij, er was grover geschut nodig. Ik dank god op mijn blote knieën dat dat spul bestaat.
Komt door zijn ouders, die gaven slechte genen doorquote:
[..]
Ik zou zelfdoding niet als een faal van de persoon zien.
Als je echt depressief bent kun je dat sowieso niet definitief oplossen met pillen. Blijft de rest van je leven aanwezig. Je kunt het hooguit onderdrukken.quote:
[..]
Mensen schreeuwen sowieso (te) snel dat ze een depressie hebben. Ik trof iemand die juist heel sceptisch daar tegenover stond, maar dat had alleen wel als gevolg dat ie in den beginne de depressie (die ik toch echt wel had!) over het hoofd zag, gewoon omdat ik niet in mijn bed bleef liggen zoals de meesten.
Overigens heeft ie me daarna bijna letterlijk naar de dokter getrapt voor pillen en ik moet zeggen dat ik daar enorm van opgeknapt ben. De huis- , tuin- en keukenmiddelenfase was ik al lang en breed voorbij.
Drugs en met name drank versterken de depressie alleen maar. Dus dat aanpakken is ook elementair.
Zelf geloof ik in een combinatie van cognitieve therapie en medicatie. Maar bij mensen van schizofrenie heeft dat weer totaal geen zin. Een psychose praat je echt niet bij iemand uit zijn/haar kop.
Docu van Bram Bakker is trouwens echt de moeite waard. Hij laat zien wat er mis is met de huidige psychiatrie en hoe veel mensen met een zak pillen van kastje naar de muur gestuurd worden.
http://www.brambakker.com(...)an-Hans-Polak-N9.php
Psychiater is echt een enorme vertrouwenspersoon. Als die je verkeerde medicatie geeft of je hebt het gevoel dat er niet geluisterd wordt dan heeft dat een enorme impact op mensen. Vaak zelfs dat ze dan maar besluiten zich niet meer te laten helpen.
ieder zijn mening, zelfdoding, uitgezonderd zelfdoding bij terminale ziektes, is de ultieme faal van een mens.quote:
[..]
Ik zou zelfdoding niet als een faal van de persoon zien.
Pillen zijn geen definitieve oplossing, maar goed, als dat spul ervoor zorgt dat ik me goed voel ipv ronduit kut dan teken ik ervoor. Alle andere oplossingen hielpen niet (positief denken, niet in bed gaan liggen, matig met drank, geen drugs, enz enz.) , als het moet dan maar zo. Het alternatief was arbeidsongeschikt worden, nee dank u.quote:
[..]
Als je echt depressief bent kun je dat sowieso niet definitief oplossen met pillen. Blijft de rest van je leven aanwezig. Je kunt het hooguit onderdrukken.
Drugs en met name drank versterken de depressie alleen maar. Dus dat aanpakken is ook elementair.
Zelf geloof ik in een combinatie van cognitieve therapie en medicatie. Maar bij mensen van schizofrenie heeft dat weer totaal geen zin. Een psychose praat je echt niet bij iemand uit zijn/haar kop.
Docu van Bram Bakker is trouwens echt de moeite waard. Hij laat zien wat er mis is met de huidige psychiatrie en hoe veel mensen met een zak pillen van kastje naar de muur gestuurd worden.
http://www.brambakker.com(...)an-Hans-Polak-N9.php
Psychiater is echt een enorme vertrouwenspersoon. Als die je verkeerde medicatie geeft of je hebt het gevoel dat er niet geluisterd wordt dan heeft dat een enorme impact op mensen. Vaak zelfs dat ze dan maar besluiten zich niet meer te laten helpen.
Ik zie het eerder als een stukje van m'n brein dat niet goed werkt. Wbt schizofrenie heb je gelijk, een psychose is niet op te lossen zonder medicatie. Overigens geloof ik dan weer wel in therapie om er mee om te gaan of iig tijdig in te grijpen bij een naderende crisis.
Dit bedoel ik dus. Ik vind het onterecht om alle verantwoordelijkheid bij de patiënten of de overheid te leggen. Dat instellingen onderbemand zijn, hebben ze ook een beetje aan zichzelf te danken. Er wordt nu geklaagd dat de overheid bezuinigt op deze sector, maar het systeem wordt ook niet anders als er meer geld zou zijn. Iedereen die zich aanmeldt, krijgt een individuele behandelaar. Er zou bijvoorbeeld meer groepstherapie gegeven kunnen worden. Bij clienten wordt er vaak te weinig aandacht geschonken aan het stellen van een correcte diagnose. Daarbij spelen er achter de schermen nog heel veel commerciele belangen.quote:
Overal worden fouten gemaakt, maar ik denk wel dat bepaalde methodes in de psychologie tegen het licht moeten worden gehouden. Goed doorvragen gebeurt bijna niet, met als gevolg dat je op een verkeerde diagnose uitkomt- en vaak dus ook niet goed geholpen wordt.
En wat mijn therapiegenoot betreft die zelfmoord had gepleegd. Niemand had dat aan zien komen, maar ik kan niet zeggen dat de behandelaars hun uiterste best hadden gedaan om haar te helpen. Zij stond midden in haar behandeling en werd enorm met haar verleden geconfronteerd, bestaande uit seksueel misbruik, mishandeling en verwaarlozing. Het was duidelijk dat zij toen extra aandacht nodig had, maar er kon niet eens een gesprek met de behandelaar vanaf. Zij moest het maar in therapie gaan bespreken samen met alle groepsgenoten. Dat durfde ze niet en op den duur liep ze een paar keer overstuur weg. Door het feit dat ze een paar keet was weggelopen, werd haar behandeling beeindigd.
Ik vind dit zelf een dikke faal van de hulpverlening. Het ergste vind ik nog dat ze de schuld bij haar leggen en op dezelfde manier doorgaan met 'hulpverlening' geven.
De maatschappij is hard. So be it, want dat was de maatschappij altijd al. Vroeger was het echt niet beter. Maar ik heb het idee dat veel mensen een soort van zwakker worden dankzij dat analyseren van gedrag en minder opgewassen raken tegen de minder leuke dingen van het leven.
Ik vind deze uitspraken (waar heb je dit opgebaseerd?) eerder onterecht. Je verwijt 'ze' nu van alles, maar waar haal je dit vandaan? Aan zichzelf te danken? Als er meer geld was zou het niet beter gaan?quote:
Ik vind het onterecht om alle verantwoordelijkheid bij de patiënten of de overheid te leggen. Dat instellingen onderbemand zijn, hebben ze ook een beetje aan zichzelf te danken. Er wordt nu geklaagd dat de overheid bezuinigt op deze sector, maar het systeem wordt ook niet anders als er meer geld zou zijn.
Spreekt daar niet alleen je frustratie?
misschien komt dat doordat de oplossing voor je problemen buiten jezelf gezocht wordt ipv vanuit jezelf. misschien wordt therapie en pillen teveel als de oplossing gezien ipv praktische oplossingen om je leven zelf te verbeteren. dit is er één voor de wetenschappers om uit te zoeken lijkt mequote:
De maatschappij is hard. So be it, want dat was de maatschappij altijd al. Vroeger was het echt niet beter. Maar ik heb het idee dat veel mensen een soort van zwakker worden dankzij dat analyseren van gedrag en minder opgewassen raken tegen de minder leuke dingen van het leven.
.Anyway, mijn ervaring met de hulpverlening reikt niet verder dan groepstherapie bij het RIAGG. Dat was omdat ik in de brugklas gepest werd. De hulpverlening kwam er op neer dat je met een groepje van dezelfde leeftijd ging praten en daarna leuke dingen ging doen zoals voetballen ofzo. Maar het hielp geen flikker, die 2 hulpverleners die erbij zaten waren vrouwen die niemand serieus nam. Uiteindelijk heb ik het pesten zelf opgelost doordat ik me plots realiseerde dat ik veel sterker was dan m'n leeftijdsgenoten. Door de raddraaiers gewoon 1 op 1 in elkaar te slaan was het snel opgelost iig.
[ Bericht 10% gewijzigd door Maanvis op 19-02-2012 13:25:37 ]
Dat is niks oplossen; dat is uit angst om zelf weer onderdrukt te worden aan gaan onderdrukken en zo een cirkeltje van uit angst onderdrukken in je en het leven te houden. Dat is geen kracht maar een door angst aangedreven machtsspelletje.quote:
Uiteindelijk heb ik het pesten zelf opgelost doordat ik me plots realiseerde dat ik veel sterker was dan m'n leeftijdsgenoten. Door de raddraaiers gewoon 1 op 1 in elkaar te slaan was het snel opgelost iig.
Want wat heb je nou eigenlijk 'bewezen' hiermee? Dat jij hetgeen wat jou overkomen is even erg of erger bij een ander kan doen?
Je hebt het pesten gestopt, mensen kijken niet meer minderwaardig naar je... Je kunt het ook niet serieus nemen op je eigen manier, maar op school etc zitten mensen op je lippen en negeren zal dan niet altijd werken en is zeker niet altijd de makkelijkste manier.quote:
[..]
Dat is niks oplossen; dat is uit angst om zelf weer onderdrukt te worden aan gaan onderdrukken en zo een cirkeltje van uit angst onderdrukken in je en het leven te houden. Dat is geen kracht maar een door angst aangedreven machtsspelletje.
Want wat heb je nou eigenlijk 'bewezen' hiermee? Dat jij hetgeen wat jou overkomen is even erg of erger bij een ander kan doen?
Al keek heel de wereld minderwaardig naar je, het gaat erom hoe jij jezelf ziet. Feit dat je zelf een pester wordt laat zien dat je hen die jou gepest hebben (en in bredere zin het verleden) nu jouw zelfbeeld en gedrag laten bepalen. Dat is niet in je kracht gaan staan, dat is angst laten bepalen.quote:
Je hebt het pesten gestopt, mensen kijken niet meer minderwaardig naar je... Je kunt het ook niet serieus nemen op je eigen manier, maar op school etc zitten mensen op je lippen en negeren zal dan niet altijd werken en is zeker niet altijd de makkelijkste manier.
En daar komt bij, denk je echt dat mensen niet meer minderwaardig naar je kijken wanneer je zelf een pester wordt? Of dat ze je dat juist vinden? Ook al zeggen ze het minder snel tegen je. En wat voor mensen denk je met zulk gedrag aan te trekken? Mensen die dezelfde angstige houding hebben.
Je trekt het gelijk in extremen vind ik.quote:
[..]
Al keek heel de wereld minderwaardig naar je, het gaat erom hoe jij jezelf ziet. Feit dat je zelf een pester wordt laat zien dat je hen die jou gepest hebben (en in bredere zin het verleden) nu jouw zelfbeeld en gedrag laten bepalen. Dat is niet in je kracht gaan staan, dat is angst laten bepalen.
En daar komt bij, denk je echt dat mensen niet meer minderwaardig naar je kijken wanneer je zelf een pester wordt? Of dat ze je dat juist vinden? Ook al zeggen ze het minder snel tegen je. En wat voor mensen denk je met zulk gedrag aan te trekken? Mensen die dezelfde angstige houding hebben.
Oké, laat ik het zo zeggen; hoe zie jij een pester? Hoe zie jij iemand die zijn omgeving (en de mensen daarin) op een bepaalde manier onderdrukt? Die overmacht wil hebben, terwijl je begrijpt dat de drang naar macht zijn oorsprong vind in angst. Wat voor mensen voelen zich daartoe aangetrokken?quote:
Je trekt het gelijk in extremen vind ik.
Wat zou jij een betere manier hebben gevonden om met de pesters om te gaan?quote:
[..]
Al keek heel de wereld minderwaardig naar je, het gaat erom hoe jij jezelf ziet. Feit dat je zelf een pester wordt laat zien dat je hen die jou gepest hebben (en in bredere zin het verleden) nu jouw zelfbeeld en gedrag laten bepalen. Dat is niet in je kracht gaan staan, dat is angst laten bepalen.
En daar komt bij, denk je echt dat mensen niet meer minderwaardig naar je kijken wanneer je zelf een pester wordt? Of dat ze je dat juist vinden? Ook al zeggen ze het minder snel tegen je. En wat voor mensen denk je met zulk gedrag aan te trekken? Mensen die dezelfde angstige houding hebben.
Geen idee..quote:
[..]
Oké, laat ik het zo zeggen; hoe zie jij een pester? Hoe zie jij iemand die zijn omgeving (en de mensen daarin) op een bepaalde manier onderdrukt? Die overmacht wil hebben, terwijl je begrijpt dat de drang naar macht zijn oorsprong vind in angst. Wat voor mensen voelen zich daartoe aangetrokken?
Ik vind ze maar zielig, ik neem ze ook niet serieus, maar op een basisschool ligt dat gewoon heel anders.
Ik heb zelf veel baat gehad bij psychische hulpverlening. Ben eerst gediagnosticeerd met een emetofobie, heb daar 3 maanden EMDR therapie voor gehad maar dit heeft me weinig geholpen omdat de methode voor mij niet goed werkte. Heb toen een tijd geprobeerd zelf op te lossen, maar zag na 9 maanden in dat dat me niet lukte. Ben toen via de studentenpsycholoog in groepstherapie gekomen, ditmaal gediagnosticeerd met een sociale angststoornis. Heb dit 26 weken gedaan, 1x per week anderhalf uur. Voor mij is het een wereld van verschil met de situatie daarvoor. Voordat ik hulp zocht, kwam ik nauwelijks het huis uit, ging niet naar colleges, durfde niet in de bus, durfde niet te eten als er andere mensen (uitgezonderd mijn ouders) bij waren, durfde niet naar feestjes, durfde geen alcohol te drinken met andere mensen erbij, durfde met bijna geen mensen af te spreken (alleen vriendje en 1 vriendin), mijn sociale leven bestond eigenlijk niet. Nu heb ik komende week 3 avonden mensen eten, heb ik geen problemen met reizen met ov, drink ik met mate alcohol met anderen, ga ik af en toe naar de stad om te bowlen/poolen/wat te drinken met de werkgroep waar ik mentor van ben. Ik voel me stukken beter en ondanks dat ik zeker niet alles durf of zonder spanning doe, heb ik wel mijn leven terug.
Ik hou zelf niet zo van het graven in verleden etc, maar dat is zeker niet de enige methode van therapie die bestaat. De therapie die ik gevolgd heb was kortdurende inzichtgevende psychotherapie, maar de twee psychologen die bij de groepssessies zaten, hadden totaal geen leidende of sturende rol, wij werden geacht onderwerpen op te brengen en met elkaar te bespreken. De therapeuten stelden af en toe gerichte vragen waar weer op door gegaan kon worden, maar daar bleef het bij. Vond dat zelf een prettige therapievorm.
Dus ja, ik vind de psychische gezondheidszorg erg waardevol, aangezien het voor mij de steun in mijn rug was die ik nodig had om aan mijn probleem te werken.
Ik heb zelf goede ervaringen met de hulpverlening. Maar ik zie ook dat het niet overal goed gaat. Op sommige plekken is er te veel bureaucratie, vastgeroeste ideeën, gebrek aan kundigheid en/of een "we doen alleen maar ons werk" mentaliteit. En er zijn veel psychische problemen die niet met alleen praten en therapie op te lossen zijn.quote:
Ik vraag me serieus regelmatig af of psychische hulpverlening wel zo goed is.
Soms zit het probleem helemaal niet tussen de oren maar is het lichamelijk. In je voorbeeld van iemand die te dik is, zou het probleem al grotendeels opgelost zijn als hij kan afvallen. Zo iemand heeft vooral behoefte aan een goede diëtist en coaching bij het sporten. Bij mensen die echt zwaar overgewicht hebben en niet slanker weten te worden, kan de maag zelfs operatief verkleind worden.
Soms is de omgeving het probleem. Iemand die te dik is, zou ook steun kunnen vinden bij lotgenoten. In een groep van mensen die allemaal te dik zijn, is hij niet minder. Misschien vindt hij daar een dik meisje die hem wel ziet staan.
Tijdens het pesten of erna? Want waar ik het heb is over wat Maanvis postte over (lange tijd) na het pesten. Hij heeft 'ze' voor zijn gevoel teruggepakt door net zoals tegen hen te doen zoals ze deden tegen hem deden, waarschijnlijk met het idee dat dat iets veranderd aan wat er gebeurd is, wat niet kan natuurlijk want er is gebeurd wat er gebeurd is. Zelf je dan zo gaan gedragen voegt alleen maar extra leed aan je eigen bestaan toe, ook al lijkt het alsof je ermee kunt vluchten voor hoe het was.quote:
Wat zou jij een betere manier hebben gevonden om met de pesters om te gaan?
Manier om daarmee om te gaan? Leren begrijpen wat het met je gedaan heeft, zonder ontkenning voelen wat dat met je deed, dat leren verwerken, positief met je zelfbeeld aan de slag gaan, jezelf verder ontdekken om zo volledig jezelf worden, dus niet nog met 1 been in het verleden alsof daar iets te halen valt, het verleden valt slechts te begrijpen en verwerken. Het idee van wraak is de illusie dat je iets kan doen aan iets wat je overkomen, wat gebeurd is.
Ik ben als zelf ook in therapie beland (Zelfmoordneiging/zelf snijden/lage zelfvertrouwen en emotie niet in bedwang (En verplaatsen in woede)) Allemaal door me ex vriendin die me effe wou laten zien hoe hard je kan vallen en dus lekker vreemdgegaan is op de dag dat mij opa 2 jaar dood was.(Tering wijf maar goed).quote:
Overal worden fouten gemaakt, maar ik denk wel dat bepaalde methodes in de psychologie tegen het licht moeten worden gehouden. Goed doorvragen gebeurt bijna niet, met als gevolg dat je op een verkeerde diagnose uitkomt- en vaak dus ook niet goed geholpen wordt.
ik had me toen aangemeld bij een therapeut die niet werkte voor een stichting en buitenlands gestudeerd had, zijn behandelingen waren heel erg op mijzelf gericht en door middel van dagdromen kreeg ik een beetje van me zelfvertrouwen terug (Genoeg om nog meer zelfvertrouwen op te bouwen want je kunt geen zelfvertrouwen toveren, je kan een beetje geven en de rest moet de persoon zelf maken).
Omdat ik suïcidaal werd moest ik na een stichting, maar die stichting deed dus de genoemde diagnose, en als 14 jarige (En ik denk veel volwassenen hebben dit ook) sta je niet te wachten op een jonge/dame die je ondervraagt alsof je iedere moment kan springen of iets geks gaat doen, en die mensen gaven mij het idee dat ik al me erge verschrikkelijke dingen moest vertellen (Waar je mentaal onzeker type en met mijn problemen niet op staat te wachten) om dan aan te kunnen horen dat je de weg kwijt ben en je zelfvertrouwen te kort komt (Maar dat weten heel veel mensen meestal al anders kwamen ze daar toch niet mee aan).
Uiteindelijk gaven ze mij iets van 1 jaar therapie aangeraden, ik als niks wetende zei dat ik liever bij me oude therapeut bleef want zijn manieren voelde meer als een verandering aan (Komt vast omdat het in het onbewuste word gedaan, maar misschien is onbewust een verkeerd woord :$).
Ik heb in totaal 8 weken (2x per week zo 16 sessies) met mijn therapeut doorgebracht en kwam erachter dat ik aan mezelf moet denken (Was vroeger eerlijk gezegd heel erg vrijgevig/gul), en ik gewoon iedereen die me te veel pijn doet gewoon negeren en kwijtraken (Die ex van me heeft me 3x lopen te smeken om een andere kans met dezelfde hoe*en resultaat, en daarna me proberen te friendzonen, normaal haat ik niet snel maar ze is een echte duivel :$).
En spijt is er altijd, en aanhoren dat je verandert bent op een negatieve manier doet zeker soms veel pijn, en niemand houd van gekwetst worden en is dat maakt het menselijk, maar wanneer ik terug kijk na mezelf zie ik gewoon hoeveel pijn ik heb gehad en wil ik dit nooit meer!
Maar ik ben het met deze quote mee eens, veel therapeuten moeten in mijn mening intensief bezig gaan en mentaal, niet met theorie en zo'n symptomen boekje waar ze kunnen zeggen : je hebt dit en dat. (En geloof me er is een boek als ik me goed kan herinneren.)
TS ik hoop dat je hier een goed voorbeeld mee heb, voor de lezers hoop ik dat me grammatica goed genoeg is en het niet te schrokkend is.
Groetjes Tom.
Deed ze dat echt bewust en alles? Serieus?
Ja, het was zelfs herhalend, ze kreeg maand later nadat ik klaar met der was een ander vriendje, 1 maand later was het weer vreemdgegaan omdat die ander vriendje "Geen uitdaging", maar het ergste van alles is dat ze mensen die onzeker en kapot gegaan zijn als gekken rekenen meestal (en vooral bij de jeugd krijg je vaak de naam emo ect.) terwijl mensen zoals haar gewoon veel erger zijn want ze denkt dat ze gewoon simpel door anderen mensen heen kan lopen.quote:
Tom...
Deed ze dat echt bewust en alles? Serieus?
Ik geloof dat die griet ook wel wat hulp had kunnen gebruiken.quote:
Pff, heerlijk dat andere mensen als wegwerp artikelen zien...
Ik vind dat je het goed hebt aangepakt toen. Als je gepest wordt, ben je voor jouw gevoel minderwaardig. Je staat onderaan de hierarchie. Daar kom je alleen vanaf door voor jezelf te bewijzen dat je voor jezelf op kan komen. Daar krijg je zelfvertrouwen door en kan je het pestverleden afsluiten.quote:
[..]
misschien komt dat doordat de oplossing voor je problemen buiten jezelf gezocht wordt ipv vanuit jezelf. misschien wordt therapie en pillen teveel als de oplossing gezien ipv praktische oplossingen om je leven zelf te verbeteren. dit is er één voor de wetenschappers om uit te zoeken lijkt me
Anyway, mijn ervaring met de hulpverlening reikt niet verder dan groepstherapie bij het RIAGG. Dat was omdat ik in de brugklas gepest werd. De hulpverlening kwam er op neer dat je met een groepje van dezelfde leeftijd ging praten en daarna leuke dingen ging doen zoals voetballen ofzo. Maar het hielp geen flikker, die 2 hulpverleners die erbij zaten waren vrouwen die niemand serieus nam. Uiteindelijk heb ik het pesten zelf opgelost doordat ik me plots realiseerde dat ik veel sterker was dan m'n leeftijdsgenoten. Door de raddraaiers gewoon 1 op 1 in elkaar te slaan was het snel opgelost iig.
Zelf een pester worden is weer een ander verhaal. Dat heeft trouwens niets te maken met voor jezelf opkomen en zelfvertrouwen krijgen.
Pesten is trouwens iets waar iedereen mee te maken krijgt en wat bij het alledaagse leven hoort. Ook als je zelf geen pester bent geweest of zelf bent gepest, dan maak je het wel mee in je omgeving.
Ik bedoelde tijdens het pesten. Zo begrijp ik zijn bericht: dat hij tijdens het pesten in een praatgroep kwam, maar gewoon verder gepest werd. De pesters in elkaar slaan heeft daar een einde aan gemaakt. Ik ben geen voorstander van geweld, maar wat had Maanvis dan anders kunnen doen?quote:
[..]
Tijdens het pesten of erna? Want waar ik het heb is over wat Maanvis postte over (lange tijd) na het pesten. Hij heeft 'ze' voor zijn gevoel teruggepakt door net zoals tegen hen te doen zoals ze deden tegen hem deden, waarschijnlijk met het idee dat dat iets veranderd aan wat er gebeurd is, wat niet kan natuurlijk want er is gebeurd wat er gebeurd is. Zelf je dan zo gaan gedragen voegt alleen maar extra leed aan je eigen bestaan toe, ook al lijkt het alsof je ermee kunt vluchten voor hoe het was.
Manier om daarmee om te gaan? Leren begrijpen wat het met je gedaan heeft, zonder ontkenning voelen wat dat met je deed, dat leren verwerken, positief met je zelfbeeld aan de slag gaan, jezelf verder ontdekken om zo volledig jezelf worden, dus niet nog met 1 been in het verleden alsof daar iets te halen valt, het verleden valt slechts te begrijpen en verwerken. Het idee van wraak is de illusie dat je iets kan doen aan iets wat je overkomen, wat gebeurd is.
@tomy800
Wat een rotte ervaringen moeten dat geweest zijn. Jammer dat de intake van de behandeling niet bepaald tactvol was. Ik ben het met je eens dat het absoluut niet genoeg is om vanuit een boekje maar vast te stellen wat iemand heeft en je dan de behandeling wel weet. Ieder mens is anders.
De omgeving kan veel kwaad aanrichten, zeker als je kind of jongere bent. Je hebt dan minder vrijheid om de omgevingen (personen) te kiezen en je zelfbeeld en begrip van relaties is nog groeiende. Dus grotere kans om gebruikt en gekwetst te worden. Om dan gelijk de oorzaak bij de persoon zelf te zoeken en hem te bestempelen als 'geestelijk ziek' lijkt me een misvatting. Er is mogelijk veel meer mis bij de omgeving.
Lukt het je tegenwoordig goed om misbruikende vrouwen op afstand te houden?
[ Bericht 19% gewijzigd door eldodo op 19-02-2012 20:57:03 ]
Ik ben het zeker mee eens dat de omgeving het meest verantwoordelijk is als het gaat bij tieners,quote:
[..]
Ik bedoelde tijdens het pesten. Zo begrijp ik zijn bericht: dat hij tijdens het pesten in een praatgroep kwam, maar gewoon verder gepest werd. De pesters in elkaar slaan heeft daar een einde aan gemaakt. Ik ben geen voorstander van geweld, maar wat had Maanvis dan anders kunnen doen?
@tomy800
Wat een rotte ervaringen moeten dat geweest zijn. Jammer dat de intake van de behandeling niet bepaald tactvol was. Ik ben het met je eens dat het absoluut niet genoeg is om vanuit een boekje maar vast te stellen wat iemand heeft en je dan de behandeling wel weet. Ieder mens is anders.
De omgeving kan veel kwaad aanrichten, zeker als je kind of jongere bent. Je hebt dan minder vrijheid om de omgevingen (personen) te kiezen en je zelfbeeld en begrip van relaties is nog groeiende. Dus grotere kans om gebruikt en gekwetst te worden. Om dan gelijk de oorzaak bij de persoon zelf te zoeken en hem te bestempelen als 'geestelijk ziek' lijkt me een misvatting. Er is mogelijk veel meer mis bij de omgeving.
Lukt het je tegenwoordig goed om misbruikende vrouwen op afstand te houden?
ik heb wel geleerd hoe ik ze kan herkennen en je bouwt na de therapie meestal een schild om je heen waardoor je bepaalde eigenschappen herkent (geen muur want dat is voor de onzekere/mensen die te bang zijn voor hetzelfde probleem of problemen op zich), ook heb ik meestal een plan B waardoor ik nooit afhankelijk ben van iemand anders (Want afhankelijk zijn van anderen is in mijn mening te riskant.).
Ik heb het op deze manier opgelost iig. Kan me niet veel schelen wat jij daarvan denkt. De arrogantie straalt er vanaf. Fijn dat jij door middel van 1 post kunt oordelen over hoe iemand isquote:
[..]
Dat is niks oplossen; dat is uit angst om zelf weer onderdrukt te worden aan gaan onderdrukken en zo een cirkeltje van uit angst onderdrukken in je en het leven te houden. Dat is geen kracht maar een door angst aangedreven machtsspelletje.
Want wat heb je nou eigenlijk 'bewezen' hiermee? Dat jij hetgeen wat jou overkomen is even erg of erger bij een ander kan doen?
.Ik ben het helaas met deze eens, vooral in de 1st/2de/3de speelt kracht een grote rol (En hoeveel vrienden je kan bij halenquote:
[..]
misschien komt dat doordat de oplossing voor je problemen buiten jezelf gezocht wordt ipv vanuit jezelf. misschien wordt therapie en pillen teveel als de oplossing gezien ipv praktische oplossingen om je leven zelf te verbeteren. dit is er één voor de wetenschappers om uit te zoeken lijkt me
Anyway, mijn ervaring met de hulpverlening reikt niet verder dan groepstherapie bij het RIAGG. Dat was omdat ik in de brugklas gepest werd. De hulpverlening kwam er op neer dat je met een groepje van dezelfde leeftijd ging praten en daarna leuke dingen ging doen zoals voetballen ofzo. Maar het hielp geen flikker, die 2 hulpverleners die erbij zaten waren vrouwen die niemand serieus nam. Uiteindelijk heb ik het pesten zelf opgelost doordat ik me plots realiseerde dat ik veel sterker was dan m'n leeftijdsgenoten. Door de raddraaiers gewoon 1 op 1 in elkaar te slaan was het snel opgelost iig.
), deze jongen heeft net als heel veel jongens de pijn van een stel stoere jongens met een ego van hier tot China (of wat de gezegde mag zijn) mogen voelen.ik denk zelf dat hij het wel op andere manieren heeft geprobeerd maar ze gewoon (dom genoeg) niet respectvol konden luisteren, ik had ze zelf zoals ik altijd doe, ze 3 eerlijke waarschuwing gegeven en als ze dan nog niet luisterde had ik gewoon een bom van woede en agressie op ze nagelaten waardoor die "Jonge die zwak is" laat zien wat de handbal met je armen/schouders doen.
Wat ook neer komt bij het idee dat vooral tijdens mensen hun jeugd een mens totaal kan veranderen, en ik denk zelf dat als je tijdens je jeugd al hopeloze situatie krijg met kinderen die niet weten hoeveel pijn het kan doen om gepest te worden, en dan mag je ook nagaan wat die ouders hun wel niet leren of opvoeden (Je kind leer je om respectvol om te gaan met anderen, en als je ze niet mag moet je er niet mee omgaan, of tenminste das hoe het hoort), als een mens in een hopeloze situatie komen, doen ze er alles aan om het de ontkomen (Het is net als een dier dat gejaagd word door een leeuw, hij rent ook weg en zoekt ook een oplossing om van hem af te komen), en dat verklaart ook meestal zelfmoord.
Dit is mijn mening over pesten, en natuurlijk zelf een pestkop worden is een ander verhaal!
Groetjes Tom.
P.S: Ik hoop dat me grammatica dit bericht niet onleesbaar maakt.
Ik ben pas geleden begonnen met een nieuwe behandeling. Ik heb sinds vorig jaar de diagnose borderline en moet Mentally Based Treatment gaan volgen.
Mijn problemen zijn eerder dat ik niet weet hoe ik grip op mijn leven krijg. Mijn structuur is naar de klote. Ik ben niet tevreden met mijn sociale leven: ik ben zo bang teleurgesteld of afgewezen te worden dat ik mensen bij voorbaat uit de weg ga. Ik doe weleens pogingen om te socializen. Maar ik heb altijd een te grote reserve om echt vriendschappen op te bouwen.
In het verleden heb ik veel angstaanvallen gehad. Dat is nu wel minder, maar daar komt nu voor in de plaats dat ik overspoeld kan raken door emoties. Aan de buitenkant merken mensen vaak weinig aan me. Soms denk ik dat ik eigenlijk geen problemen heb. Maar soms kan ik ook denken dat ik zwaar gestoord ben. Ik krijg dan een angstaanval en op dat moment ben ik bang dat ik gek word en dat niemand me kan helpen.
Ik heb veel behandelingen gehad. Omdat ik er vaak niks mee opschoot, ben ik bang dat juist het elke keer tetugvallen op psychische hulpverleners maakt dat ik in een patroon kom waar ik niet uit raak en steeds verder van het gewone leven verwijderd raak.
Al aan AD gedacht?quote:
De reden dat ik dit topic heb geopend, is om dit:
wat?quote:
de afkorting AD staat voor antidepressivum/a.quote:
Ik vermoed wel dat de psychische hulpverlening in sommige gevallen erg gunstig kan zijn en al helemaal in het geval van diagnosticeren en eventuele verdere begeleiding.
In deze 3 alinea's formuleer je je eigen hulpvraag zo duidelijk als maar kan; je beschrijft eigenlijk perfect maar je mee zit en waar je hulp mee wilt. Kan je met deze hulpvraag niet op zoek gaan naar mensen die jou daar wél mee kunnen helpen? Het klinkt nu alsof je telkens ergens terecht komt (in de zin het door anderen aan je wordt toegewezen) maar die plekken niet in staat zijn om jou gepast te hebben. Met andere woorden; je vind er niet wat je zoekt, wat jij nodig hebt. Terwijl je het wel zo duidelijk weet, wat een ontzettend goede positie is om hulp vanuit te zoeken omdat je zo gericht kan zijn. Afwachten en kijken waar je terecht komt is letterlijk een afwachtende houding, misschien is het fijner wanneer je zegt ''dit is het niet voor mij, even goede vrienden verder maar ik wil iemand die me echt helpt, die me naar de kern van mijn problematiek brengt en me leert die op te lossen''.quote:
Mijn problemen zijn eerder dat ik niet weet hoe ik grip op mijn leven krijg. Mijn structuur is naar de klote. Ik ben niet tevreden met mijn sociale leven: ik ben zo bang teleurgesteld of afgewezen te worden dat ik mensen bij voorbaat uit de weg ga. Ik doe weleens pogingen om te socializen. Maar ik heb altijd een te grote reserve om echt vriendschappen op te bouwen.
In het verleden heb ik veel angstaanvallen gehad. Dat is nu wel minder, maar daar komt nu voor in de plaats dat ik overspoeld kan raken door emoties. Aan de buitenkant merken mensen vaak weinig aan me. Soms denk ik dat ik eigenlijk geen problemen heb. Maar soms kan ik ook denken dat ik zwaar gestoord ben. Ik krijg dan een angstaanval en op dat moment ben ik bang dat ik gek word en dat niemand me kan helpen.
Ik heb veel behandelingen gehad. Omdat ik er vaak niks mee opschoot, ben ik bang dat juist het elke keer tetugvallen op psychische hulpverleners maakt dat ik in een patroon kom waar ik niet uit raak en steeds verder van het gewone leven verwijderd raak.
En voor Lauzi-1993 eigenlijk dezelfde vraag; als je ergens bent voor hulpverlening omdat je ergens mee zit maar je krijgt daar niet de hulp die jij nodig hebt, waarom daar dan blijven? Het gaat toch om je leven, het is zo belangrijk, dan lijkt me dat iets als je geluk af laten hangen van een instantie zonder je actief in te zetten om iets beters passend voor jezelf te vinden me erg zonde.
Allereerst ik slik antidepressiva. Dankzij die medicijnen heb ik meer controle over mijn emoties. Zou ik ze niet slikken, dan ben ik heel prikkelbaar, boos op iedereen en wordt het in mijn hoofd een chaos. Kortom ik zou dan veel labieler worden.
Het is gewoon heel moeilijk om de hulp te zoeken die ik nodig heb. Ook omdat ik op verschillende momenten heel anders tegen mijn problemen aan kan kijken. Soms gaat het een poos goed en denk ik: wat is het probleem nou eigenlijk? Of ik voel me wel kut, maar dan denk ik: ik moet me niet zo aanstellen en accepteren dat het leven niet altijd gaat zoals ik dat zou willen. Maar dan komen ook de momenten dat ik voel dat ik heel erg in een patroon zit en niet weet hoe ik daaruit kan komen.
De behandeling waar ik nu zit: ik moet zeggen dat ze wel heel zorgvuldig zijn geweest om te kijken wat het beste bij me zou passen. Ze hebben echt hun best gedaan, daar hoef ik niet aan te twijfelen. Ik heb dat bijvoorbeeld bij PsyQ of de GGZ anders meegemaakt. Dat vond ik vreselijk. En ik weet dat ik niet de enige ben en dat andere nog veel meer problemen met dat soort instanties hebben gehad.
Waar ik nu zit, daar zegt men dat ik qua problematiek er heel goed in pas. Nu op dit moment kan ik echt niet bedenken hoe de behandeling mij zou kunnen helpen. Misschien kijk ik daar in de toekomst heel anders op terug. Maar dat is mijn onzekerheid. Nu weet ik het niet.
En ik merk ook dat er een kloof lijkt te zijn tussen hoe behandelaars tegen het leven aankijken en hoe mensen over het algemeen tegen het leven aankijken. De behandelaars vinden bijvoorbeeld dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Mensen in mijn omgeving vinden zoiets te opgeblazen. Zodoende switch ik elke keer tussen die verschillende opvattingen. Het liefst zou ik willen dat het idd opgeblazen is. Maar aan de andere kant merk ik wel dat dingen in mijn verleden nu nog steeds spelen.
Even een vraagje tussendoor. Op wat voor manier brachten de behandelaars hun indruk dat je emotioneel verwaarloosd bent? Hoe heb je hun communicatie daarover ervaren?quote:
En ik merk ook dat er een kloof lijkt te zijn tussen hoe behandelaars tegen het leven aankijken en hoe mensen over het algemeen tegen het leven aankijken. De behandelaars vinden bijvoorbeeld dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Mensen in mijn omgeving vinden zoiets te opgeblazen. Zodoende switch ik elke keer tussen die verschillende opvattingen. Het liefst zou ik willen dat het idd opgeblazen is. Maar aan de andere kant merk ik wel dat dingen in mijn verleden nu nog steeds spelen.
Dit is wat ik bedoel, therapie moet mensen inspireren om te veranderen en dingen anders aan te pakken, en niet ze wijs maken dat ze dit en dat hebben, ik vind dat een therapeut/psycholoog Moet kijken na de persoon zelf en wat hij al weet en wat niet, want dingen vertellen die hij al weet is een teken dat hij niks weet van de persoon en dat hij het "Volgens het boekje" doet, en zelfs erger dat personen denken dat hij doet alsof hij het beter weet!quote:
Ik loop nu ook bij een psycholoog maar ik moet zeggen dat het me helemaal niet verder helpt. Feitelijk wordt alles gezegd wat ik al weet. Ik heb er persoonlijk dus niet veel aan en uiteindelijk moet je het probleem en/of problemen simpelweg ook alleen en zelf oplossen.
Ik vermoed wel dat de psychische hulpverlening in sommige gevallen erg gunstig kan zijn en al helemaal in het geval van diagnosticeren en eventuele verdere begeleiding.
Waarom loop jij bij een psych dan?quote:
Ik loop nu ook bij een psycholoog maar ik moet zeggen dat het me helemaal niet verder helpt. Feitelijk wordt alles gezegd wat ik al weet. Ik heb er persoonlijk dus niet veel aan en uiteindelijk moet je het probleem en/of problemen simpelweg ook alleen en zelf oplossen.
Ik vermoed wel dat de psychische hulpverlening in sommige gevallen erg gunstig kan zijn en al helemaal in het geval van diagnosticeren en eventuele verdere begeleiding.
Dat was me op den duur duidelijk geworden uit een test. Het was een test om te achterhalen wat de grootste valkuilen in je gedrag zijn. En bij mij stond emotionele verwaarlozing op de eerste plek.quote:
[..]
Even een vraagje tussendoor. Op wat voor manier brachten de behandelaars hun indruk dat je emotioneel verwaarloosd bent? Hoe heb je hun communicatie daarover ervaren?
Tijdens therapie bespraken we alle valkuilen en in hoeverre je jezelf erin herkende. Zo werd me op den duur wel duidelijk dat ik gewoon dingen heb gemist in mijn jeugd. En dat het als gevolg heeft dat ik nu in contact met anderen ook problemen heb.
Ik heb niet de illusie dat iedereen behalve ik een perfecte jeugd heeft gehad. Ouders zijn ook maar mensen en de mijne hebben op hun manier hun best gedaan. Tenminste mijn moeder. Mijn vader gaat gewoon zijn eigen gang. Ik vind het pijnlijk dat hij zo weinig belangstelling in mij lijkt te tonen. Hij zegt bijvoorbeeld al jaren dat hij een keer bij mij op bezoek wilt komen, maar er komt altijd tussen dat hij het te druk heeft of geen zin heeft.
Maar ja, hoe ga ik daar nu mee om? Ik kan niet zomaar een knop omzetten dat het nu klaar is om ermee te zitten, maar ik wil ook niet eeuwig grienen om dingen die in mijn jeugd niet zo leuk waren.
Ik ben niet te dik ofzo. Maar wel dat ik elke keer naar een psycholoog ging en het gevoel kreeg dat er niet concreet naar de oplossing van de problemen werd gekeken.quote:Op vrijdag 24 februari 2012 21:30 schreef no1uknow het volgende:
Hoe staat je voorbeeld uit de OP in relatie tot je eigen situatie?
Maar is er dan een concrete oplossing voor de problemen?quote:
[..]
Ik ben niet te dik ofzo. Maar wel dat ik elke keer naar een psycholoog ging en het gevoel kreeg dat er niet concreet naar de oplossing van de problemen werd gekeken.
Was dat een schematherapievragenlijst? Bij mij staat emotionele verwaalozing ook bovenaan, terwijl ik soms ook denk: "dat valt toch allemaal wel mee?" Ik denk dat dat een van de moeilijkste dingen is, omdat het iets is waarvan je niet wist dat er iets anders bestond. Ik weet wel dat ik me vroeger vaak alleen voelde, niet over problemen kon praten, aandacht miste etc etc. Maar toch denk ik: is het niet wat overdreven.quote:
[..]
Dat was me op den duur duidelijk geworden uit een test. Het was een test om te achterhalen wat de grootste valkuilen in je gedrag zijn. En bij mij stond emotionele verwaarlozing op de eerste plek.
Tijdens therapie bespraken we alle valkuilen en in hoeverre je jezelf erin herkende. Zo werd me op den duur wel duidelijk dat ik gewoon dingen heb gemist in mijn jeugd. En dat het als gevolg heeft dat ik nu in contact met anderen ook problemen heb.
Ik heb niet de illusie dat iedereen behalve ik een perfecte jeugd heeft gehad. Ouders zijn ook maar mensen en de mijne hebben op hun manier hun best gedaan. Tenminste mijn moeder. Mijn vader gaat gewoon zijn eigen gang. Ik vind het pijnlijk dat hij zo weinig belangstelling in mij lijkt te tonen. Hij zegt bijvoorbeeld al jaren dat hij een keer bij mij op bezoek wilt komen, maar er komt altijd tussen dat hij het te druk heeft of geen zin heeft.
Maar ja, hoe ga ik daar nu mee om? Ik kan niet zomaar een knop omzetten dat het nu klaar is om ermee te zitten, maar ik wil ook niet eeuwig grienen om dingen die in mijn jeugd niet zo leuk waren.
Ik vind het ook heel lastig om er iets mee te doen en merk dat ik steeds met m'n gedachten van links naar rechts ga. Om gek van te worden.
Ja, dat is een moeilijke vraag. Het is één ding om vast te stellen wat je tekort bent gekomen en hoe dat nu in je leven speelt. Maar een ander om er wat echt mee te doen, het verleden te verwerken en achter je te laten. Wat voor oplossingen of methoden oppert je therapeut nu? Het kan ook zijn dat je helaas weer eens van hulpverlener moet wisselen om iemand te vinden die wel met oplossingen werkt. Inzicht is alleen 1 kant van het verhaal.quote:
Maar ja, hoe ga ik daar nu mee om? Ik kan niet zomaar een knop omzetten dat het nu klaar is om ermee te zitten, maar ik wil ook niet eeuwig grienen om dingen die in mijn jeugd niet zo leuk waren.
Heb je een idee hoe je misschien zelf je verleden emotioneel een plek kan geven, even los van alle hulpverlening?
Een beetje dezelfde vraag als hierboven: wat voor handvaten reikt je therapeut je aan? Hoe wordt er aan oplossingen gewerkt? Heb je ook ideeen hoe je het zelf zou kunnen of willen aanpakken?quote:
Ik vind het ook heel lastig om er iets mee te doen en merk dat ik steeds met m'n gedachten van links naar rechts ga. Om gek van te worden.
M'n therapeute laat me inzien dat het verschillende 'modi' van mij zijn. Aan de ene kant wat ze noemt een straffende ouder die mij continue loopt af te zeiken als het ware. Ook zit er een soort beschermend persoon in mij die mij probeert te behoeden voor vanalles, maar me eigenlijk gewoon onnodig bang maakt. Daartegenover moet ik nu een Gezonde Volwassene proberen te gaan ontwikkelen dit het kwetsbare kind in mij op een wat gezondere manier met allerlei situaties om probeert te laten gaan. En dat oefenen we dan zo nu en dan.quote:
Een beetje dezelfde vraag als hierboven: wat voor handvaten reikt je therapeut je aan? Hoe wordt er aan oplossingen gewerkt? Heb je ook ideeen hoe je het zelf zou kunnen of willen aanpakken?
Klinkt misschien wat vaag en zweverig, maar eigenlijk komt het er op neer dat je probeert de verschillende stemmetjes in je hoofd (en nu bedoel ik niet dat ik echt stemmen hoor, maar de stemmetjes die iedereen wel eens heeft) uit elkaar te trekken en te leren herkennen wie wat zegt. Op deze manier kan ik dan ook proberen eens wat liever te zijn voor mezelf.
Maar dat is slechts een van de vele dingen waar aan gewerkt moet worden... En het is best moeilijk, want het is zo'n ingesleten patroon...
Over het algemeen is het ook de bedoeling dat je iets zelf oplost en dat niet alles je op een presenteerblaadje wordt aangegeven. Het enige wat een psycholoog kan doen is jou laten inzien waar het probleem zit en je handvatten geven voor hoe je het eventueel op kan lossen. Een psycholoog kan jouw probleem niet oplossen.quote:
Ik loop nu ook bij een psycholoog maar ik moet zeggen dat het me helemaal niet verder helpt. Feitelijk wordt alles gezegd wat ik al weet. Ik heb er persoonlijk dus niet veel aan en uiteindelijk moet je het probleem en/of problemen simpelweg ook alleen en zelf oplossen.
Ik vermoed wel dat de psychische hulpverlening in sommige gevallen erg gunstig kan zijn en al helemaal in het geval van diagnosticeren en eventuele verdere begeleiding.
Maar helpt het? En je werkt er iig aan, ondanks het moeilijk is! Dat is sowieso al een stap in de goede richting.quote:
[..]
M'n therapeute laat me inzien dat het verschillende 'modi' van mij zijn. Aan de ene kant wat ze noemt een straffende ouder die mij continue loopt af te zeiken als het ware. Ook zit er een soort beschermend persoon in mij die mij probeert te behoeden voor vanalles, maar me eigenlijk gewoon onnodig bang maakt. Daartegenover moet ik nu een Gezonde Volwassene proberen te gaan ontwikkelen dit het kwetsbare kind in mij op een wat gezondere manier met allerlei situaties om probeert te laten gaan. En dat oefenen we dan zo nu en dan.
Klinkt misschien wat vaag en zweverig, maar eigenlijk komt het er op neer dat je probeert de verschillende stemmetjes in je hoofd (en nu bedoel ik niet dat ik echt stemmen hoor, maar de stemmetjes die iedereen wel eens heeft) uit elkaar te trekken en te leren herkennen wie wat zegt. Op deze manier kan ik dan ook proberen eens wat liever te zijn voor mezelf.
Maar dat is slechts een van de vele dingen waar aan gewerkt moet worden... En het is best moeilijk, want het is zo'n ingesleten patroon...
Tja, ik ben me wel bewuster van dingen en dat is een eerste stap zeggen ze toch vaak. Daarnaast merk ik nu ook dat als ik beter voor mezelf zorg, ik me ook beter voel (en beter voor mezelf zorgen impliceert ook veel sporten, goed eten, dingen plannen etc).quote:
[..]
Maar helpt het? En je werkt er iig aan, ondanks het moeilijk is! Dat is sowieso al een stap in de goede richting.
Ik heb gewoon heel veel problemen met dingen vertellen omdat ik dat heel eng vind en vooral niet gewend ben en bang word. Maar goed, bij mij duurt het misschien wat langer (ga nu sinds september naar haar toe).
Ik ben ook bezig met een loopbaancoach en daarvan merk ik ook dat het goed voor me is.
Nu nog ergens geduld vandaan halen...
Heel herkenbaar.quote:
[..]
Was dat een schematherapievragenlijst? Bij mij staat emotionele verwaalozing ook bovenaan, terwijl ik soms ook denk: "dat valt toch allemaal wel mee?" Ik denk dat dat een van de moeilijkste dingen is, omdat het iets is waarvan je niet wist dat er iets anders bestond. Ik weet wel dat ik me vroeger vaak alleen voelde, niet over problemen kon praten, aandacht miste etc etc. Maar toch denk ik: is het niet wat overdreven.
Ik vind het ook heel lastig om er iets mee te doen en merk dat ik steeds met m'n gedachten van links naar rechts ga. Om gek van te worden.
Dat is ook de reden dat nu al een poos niet heb gereageerd in dit topic. Ik kom misschien laks over. Maar ik ben dan aan het typen en terwijl ik dat doe veranderen mijn gedachten en dan gaat het een vage post worden.
nee,quote:
Heb je een idee hoe je misschien zelf je verleden emotioneel een plek kan geven, even los van alle hulpverlening?
momenteel heb ik het gevoel dat ik zo gestoord ben dat ik mijn verleden niet los kan laten.
Misschien heeft dat met mijn borderline te maken. Aan de ene kant voel ik mij heel normaal en ik gedraag mij niet als het prototype borderliner. Het is niet zo dat ik mezelf zielig vind en vind dat ik anderen moet laten lijden voor mijn eigen frustraties. Ik probeer rekening te houden met andermans gevoelens.
Maar ik ben wel onzeker. Ik leef heel geisoleerd en elke keer als ik iets onderneem om dat te doorbreken, gebeuren er dingen waardoor mijn gevoelens van minderwaardigheid worden bevestigd.
En dan denk ik ook, ik pak het verkeerd aan. Ik heb een hele reeks aan therapeuten bezocht en ik doorbreek de patronen niet. Ik bereik er alleen mee dat ik op een dwaalspoor kom en in een afhankelijke hulpbehoevende rol ga zitten.
10 jaar geleden had ik heel veel angstaanvallen, straatvrees, woede-uitbarstingen en was ik enorm depressief. Mijn omgeving vond dat ik eigenlijk beter opgenomen kon worden, want ik had mezelf niet in de hand. Ik wilde zelf ook opgenomen worden.
De huisarts stond er ook achter en verwees me door naar de Robert Fleuri. Maar bij de Robert Fleuri zei de psychiater letterlijk: als we iedereen met een beetje angst gaan opnemen, kunnen we heel nederland wel gaan behandelen. Verder zei hij dat ik me aanstelde. Dat ging ik ook geloven.
Achteraf vind ik het ZEKER geen aanstellerij. Ik was echt continu in paniek en ik had bij woede-aanvallen mezelf nauwelijks onder controle.
Ik ken ook anderen die slechte ervaringen hebben met die instelling. De schizofrene jongen waar ik het eerder over had, kwam daar ook vaak terecht. Maar alleen als het crisis was. Als het gevaar dat hij zichzelf wat aan ging doen voorbij was, moest hij het zelf maar uitzoeken.
Omdat ik zo vaak dit soort dingen hoor én zelf meemaak, ga ik dus enorm twijfelen.
Ik vind dat je daar onmenselijk behandeld bent door diegene, wat een ongevoelige eikel, ik deel je mening over de psychische hulpverlening niet maar het mag wel duidelijk dat er wat rotte appels tussen zitten en daar is dit er zeker 1 van. Hij had serieus naar je moeten luisteren, dat is zijn werk, dat werk doet hij dus kennelijk niet goed.quote:
De huisarts stond er ook achter en verwees me door naar de Robert Fleuri. Maar bij de Robert Fleuri zei de psychiater letterlijk: als we iedereen met een beetje angst gaan opnemen, kunnen we heel nederland wel gaan behandelen. Verder zei hij dat ik me aanstelde. Dat ging ik ook geloven.
Ik blijf er bij dat het dan zaak is door te zoeken naar iets of iemand wat je wel kan helpen maar kan me wel voorstellen dat na zo'n ervaring de moed je in de schoenen zakt. Dat is jammer, vooral als dat je het gevoel geeft dat er voor jou geen hulp is. Vind het echt iets heel gemeens, haast ziekelijks hebben om zoiets tegen iemand die duidelijk in de problemen zit te zeggen. Dat kun je ook geen hulpverlening noemen, eerder barbaars.
Ik had toen één keer per week een gesprek met hem. Dat gesprek werd continu onderbroken omdat de telefoon elke keer ging. Hij stelde zich heel afstandelijk en formeel op, vergelijkbaar alsof je een gesprek hebt met iemand aan het gemeenteloket. Op den duur was ik het zat en ik liep kwaad weg. Een jaar later kreeg ik een brief dat de therapie was beëindigd, omdat ik geen afspraken had gemaakt voor gesprekken. In die tussentijd had de Robert Fleuri nooit contact met mij opgenomen.
Deze instelling staat trouwens slecht bekend.
Maar idd, ik ben er ontzettend skeptisch door geworden. De instelling waar ik nu zit, lijkt me tot nu toe wel serieus te nemen. Aan de ene kant vind ik het fijn dat ze me willen helpen. Aan de andere kant ben ik bang dat ik op mijn bek ga.
Zelf liep ik jaren geleden ook bij een therapeute en dat ging best ok, maar sommige dingen vond ik nog steeds zo lastig en sloeg best vaak dicht. Op een gegeven moment kreeg ik het idee dat ze het helemaal gehad had met me. Ze had al aangegeven dat we de therapie gingen afbouwen omdat er een maximum van 50 zittingen bestond en ik had het idee dat zij daar wel blij mee was (maar goed, voor iemand anders denken mag niet, dus dan maar even naar wat ze echt zei).
Nadat ik een tijd niet bij haar was geweest, kwam ik weer langs en ik was een maand ervoor ingestort en had een burn-out. Ik had m'n afspraak met haar vervroegd, omdat ik het niet zo goed wist waar ik terecht moest. Ik verteld wat er gebeurt was, zat daar voor het eerst ever te huilen en ze reageerde heel lauw: "Iedereen vindt z'n werk wel eens niet leuk". Hmm, ok, dus ik had het idee dat ik me zat aan te stellen.
Anderhalve maand later was ik er weer en vertelde dat het nog steeds niet goed ging (ook lichamelijk niet). Tegen het eind van het gesprek zei ze: "Misschien ben je wel depressief" en 10 minuten later stond ik weer buiten.
WTF. Ik dacht toen echt dat ik me aanstelde, mezelf moest vermannen, niet bij de pakken neerzitten en gewoon weer door gaan! Laten zien hoe sterk ik ben. Achteraf natuurlijk niet zo handig en was ook blij dat ik daarna naar een haptonoom ben gegaan, maar het bracht me wel in verwarring.
Nu, jaren later, dus ingestort met een depressie. Kwam van een psychologe die me zei dat ze dacht dat ik depressief was. Toen naar een psychotherapeute gegaan. Paar keer met haar gesproken en ik vraag haar toen: "is dit nu een depressie, ben ik depressief?" Waarop ze zei: "Tja, depressief, ik denk gewoon een beetje in de war" . Hmm, daar kon ik niet zo veel mee (en het klikte ook voor geen meter en ik vond het er vies).
Uiteindelijk bij m'n huidige therapeute terechtgekomen en echt, wat fijn. Ook meteen allemaal onderzoekjes gedaan, om het nu eens echt aan te pakken. En door de ervaring eerder, ben ik nu soms ook wat bang, maar anderszijds denk ik: fuck, het gaat om mij en als ik ergens bang voor ben wat betreft de therapeutische relatie, zeg ik dat nu ook. En daar reageert ze dan ook weer zo fijn op
Kortom, ik wilde er niet mijn verhaal van maken, maar ik begrijp dat je skeptisch bent geworden en ik denk zeker dat dat terecht is. Dat je bang bent op je bek te gaan is niet raar, maar spreek het uit en zeg wat jij van hen verwacht.
Ik denk dat je algemene instanties zoals Altrecht, PsyQ en de GGZ beter kan vermijden als je complexere problemen hebt die al heel lang spelen. Er is daar zeg maar 'teveel onder één dak'. Je kan dan beter op zoek gaan naar gespecialiseerde hulp. Als je bijvoorbeeld ADHD hebt, ben je het best af bij een instantie die daarin gespecialiseerd is, omdat de behandelaars daar meer ervaring hebben.
Ik ben nog maar pas met mijn huidige behandeling begonnen. Ik laat het maar over me heen komen. Ik hoop wel dat ik op den duur minder afhankelijk word, dat het niet alleen maar over mijn gevoelens gaat, maar ook hoe ik me over het algemeen beter staande kan houden in het leven.
Echter ben ik nu wel een stuk blijer met deze vrijgevestigde therepeute (die overigens daarnaast ook nog in een van deze instellingen werkt). Maar ook bij haar vraag ik me natuurlijk wel eens af wat ik er zit te doen.
Maar dat heeft denk ik meer te maken met de soort problematiek (zijn oa emotionele verwaarlozing waarbij ik me zoals eerder al aangegeven ook soms denk: het valt toch allemaal wel mee, wat doe ik moeilijk, etc) dan met haar. En 9 van de 10 keer als ik er dan weer ben, weet ik snel genoeg wat ik er ook weer doe...
Eens kijken of dat over een uurtje ook weer zo werkt...
Ik ben nu een poos in behandeling, maar mijn twijfels erover blijven. Ik twijfel sowieso aan alles en kan daardoor moeilijk beslissingen maken.
Mijn leven is op een totaal ander spoor gekomen dan het zou moeten zijn. En de grootste obstakels zijn mijn onzekerheid en mijn gevoel voor minderwaardigheid. Ik ben heel erg bang voor afwijzing en zodoende gedraag ik mij op zo'n manier dat het juist elke keer gebeurt. Ook heb ik weinig zelfdiscipline. Als ik ergens tegenop zie, is het voor mij heel moeilijk om die drempel over te gaan. De ervaringen in mijn leven is dat veel wat ik doe, mislukt.
Ik kan er zelf niet uitkomen. Ik heb er hulp bij nodig. En het frustreert me dat als enige optie er zweverige therapieën zijn die ik al zo vaak heb geprobeerd.
Het draait vooral om je gevoelens uiten en positief over jezelf denken. Ten eerste, ik laat mijn gevoelens vrij snel zien en zodoende zie je dan ook dat ik kwetsbaar ben. Je krijgt medelijden met me, maar geen respect. Tenminste, ik krijg niet het respect wat ik wil. Ik wil een sterk persoon zijn die zich niet snel uit het veld laat slaan. Ik wil dat de nare dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt me sterker maken, niet het tegenovergestelde.
En dat positief over jezelf denken. Ik wil geen eigenwaarde krijgen, ik wil het verdienen. Ik wil geen eigenwaarde aangepraat krijgen, ik wil dat gevoel krijgen als ik zie dat ik dingen voor elkaar krijg.
+2quote:
Even een update:
Ik ben nu een poos in behandeling, maar mijn twijfels erover blijven. Ik twijfel sowieso aan alles en kan daardoor moeilijk beslissingen maken.
Mijn leven is op een totaal ander spoor gekomen dan het zou moeten zijn. En de grootste obstakels zijn mijn onzekerheid en mijn gevoel voor minderwaardigheid. Ik ben heel erg bang voor afwijzing en zodoende gedraag ik mij op zo'n manier dat het juist elke keer gebeurt. Ook heb ik weinig zelfdiscipline. Als ik ergens tegenop zie, is het voor mij heel moeilijk om die drempel over te gaan. De ervaringen in mijn leven is dat veel wat ik doe, mislukt.
Ik kan er zelf niet uitkomen. Ik heb er hulp bij nodig. En het frustreert me dat als enige optie er zweverige therapieën zijn die ik al zo vaak heb geprobeerd.
Het draait vooral om je gevoelens uiten en positief over jezelf denken. Ten eerste, ik laat mijn gevoelens vrij snel zien en zodoende zie je dan ook dat ik kwetsbaar ben. Je krijgt medelijden met me, maar geen respect. Tenminste, ik krijg niet het respect wat ik wil. Ik wil een sterk persoon zijn die zich niet snel uit het veld laat slaan. Ik wil dat de nare dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt me sterker maken, niet het tegenovergestelde.
En dat positief over jezelf denken. Ik wil geen eigenwaarde krijgen, ik wil het verdienen. Ik wil geen eigenwaarde aangepraat krijgen, ik wil dat gevoel krijgen als ik zie dat ik dingen voor elkaar krijg.
Ik herken mijzelf zo enorm sterk in jouw, het is net of ik mezelf zie in de reacties die je post.
Heb ook eerdere forum onderwerpen van jouw gelezen waarin je aangaf dat je volledig in de knoop zat. Ik heb het toen gelezen en was echt opgelucht dat ik niet de enige was met zon complexe problematiek.
Maar ik hoop net als jouw precies hetzelfde dat ik handvaten krijg om sterk in het leven te staan.
En wat je ook al zei, het gaat erg over gevoel gedachtens etc.
Ik heb een zware onzekerheid en zie iedereen groter als mijzelf, wie het ook is.
Het rare is als ik in de actie modus kom dit nog sterker en groter word, dingen doen werkt bij mij averechts.
Ik zit nu bij PSYQ voor MBT groep, waar het echt bar slecht verloopt, zit nu al 5 maanden in de wachtlijst en heb al belachelijk veel onderzoeken gedaan, vragenlijsten. Als je niet gek bent word je het wel gemaakt heb ik het gevoel.
Maar wat ik gequote heb van je post, zo denk ik PRECIES maar dan ook PRECIES hetzelfde.
Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.
Ik heb je een PM gestuurd.quote:
[..]
+2
Ik herken mijzelf zo enorm sterk in jouw, het is net of ik mezelf zie in de reacties die je post.
Heb ook eerdere forum onderwerpen van jouw gelezen waarin je aangaf dat je volledig in de knoop zat. Ik heb het toen gelezen en was echt opgelucht dat ik niet de enige was met zon complexe problematiek.
Maar ik hoop net als jouw precies hetzelfde dat ik handvaten krijg om sterk in het leven te staan.
En wat je ook al zei, het gaat erg over gevoel gedachtens etc.
Ik heb een zware onzekerheid en zie iedereen groter als mijzelf, wie het ook is.
Het rare is als ik in de actie modus kom dit nog sterker en groter word, dingen doen werkt bij mij averechts.
Ik zit nu bij PSYQ voor MBT groep, waar het echt bar slecht verloopt, zit nu al 5 maanden in de wachtlijst en heb al belachelijk veel onderzoeken gedaan, vragenlijsten. Als je niet gek bent word je het wel gemaakt heb ik het gevoel.
Maar wat ik gequote heb van je post, zo denk ik PRECIES maar dan ook PRECIES hetzelfde.
Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.
Tja, het is ontzettend frustrerend dat je problemen hebt die door veel mensen worden gezien als een gevolg van luiheid, slapheid en gebrek aan motivatie.
Ik vind mezelf ook maar zeuren en ik begrijp echt wel waarom mensen denken dat ik een slappeling ben. Vaak denk ik: had ik maar 'echte' problemen meegemaakt, dan wist ik wel hoe ik met de teleurstellingen in het leven moet omgaan.
Ik raak verstrikt in mijn gedachten en gevoelens. Dan komt hoe dan ook het moment dat ik het van me af wil schrijven, er met iemand over wil praten of mijn frustraties wil afreageren. En terwijl ik dat doe, denk ik bij mezelf: "Gatverdamme, wat ben ik toch een loser! Ik heb gewoon een schop onder mijn reet nodig!" En dan weer twijfelen, want het feit dat dingen mij niet lukken, komt juist doordat ik altijd een schop onder mijn reet kreeg, maar nooit begrip of steun.
De enige houvast die ik heb, is dat borderline niet meer wordt gezien als iets waar je persé je hele leven last van hoeft te hebben. Tenminste, ook als borderliner kan je net als iedereen leren anders met je problemen om te gaan. Het ontbreekt me niet aan verstand, inzicht en inlevingsvermogen. Het is vooral het wisselen van stemmingen en het twijfelen, waardoor ik in de war raak.