Een goede vriend van mij gaat aanstaande maandag in behandeling voor deze stoornis. Is het goed behandelbaar? Wat is de prognose voor mensen met deze stoornis? Wat voor ervaring hebben jullie voor mensen met deze stoornis?
Vaak ligt de oorzaak bij traumatische ervaringen in de jeugd (mishandeling, of gepest worden bijvoorbeeld). Als die ervaringen verwerkt worden is er heel veel mogelijk.
Het lijkt trouwens veel op social anxiety disorder, daar is op internet echt ontzettend veel informatie over te vinden.
Kan jij er iets meer over vertellen?quote:Op zaterdag 4 februari 2012 19:44 schreef Lotrus het volgende:
Het is voor zo'n persoon heel moeilijk om de therapeut te vertrouwen en zich open te stellen. Als dat niet lukt is de prognose niet echt gunstig. Als het wel lukt is het wel goed te behandelen.
Vaak ligt de oorzaak bij traumatische ervaringen in de jeugd (mishandeling, of gepest worden bijvoorbeeld). Als die ervaringen verwerkt worden is er heel veel mogelijk.
Het lijkt trouwens veel op social anxiety disorder, daar is op internet echt ontzettend veel informatie over te vinden.
Therapie zal bestaan uit het graven in het verleden naar de bron van de angsten, bespreken hoe hij die angsten het beste onder ogen kan komen en ermee om kan gaan. Hij zal ook ongetwijfeld een kalmerende benzo voorgeschreven krijgen.quote:De persoon vermijdt activiteiten waarbij veel persoonlijk contact optreedt uit angst voor kritiek, afkeuring of afwijzing.
De persoon heeft behoefte om met mensen om te gaan maar is hier door angstigheid moeilijk toe in staat tenzij hij/zij er zeker van is geaccepteerd te worden.
De persoon gaat intieme relaties uit de weg uit angst voor vernedering of om belachelijk gemaakt te worden.
De persoon is gepreoccupeerd met het idee in de sociale omgang kritiek te krijgen of afgewezen te worden.
De persoon is geremd in sociale contacten door het gevoel tekort te schieten.
De persoon ziet zichzelf als sociaal onbeholpen, onaantrekkelijk of inferieur.
De persoon is buitengewoon terughoudend om risico's te nemen of nieuwe activiteiten te ontplooien, omdat deze hem/haar in verlegenheid zouden kunnen brengen.
Ik heb zelf behandeling altijd ontweken toen ik het heel erg hadquote:
Dus hoe wordt zo'n stoornis en ervaring behandeld? En als het eenmaal is behandeld, kan die persoon helemaal veranderen (dus veel vrienden, vriendin, goed voelen en presteren in sociale omgevingen zoals werk of school)?
Het is inderdaad een minderwaardigheidscomplex. Ik weet niet waar de oorzaak precies ligt bij jouw vriend. Maar als je bv mishandeld wordt door je ouders is het een heel logisch en terecht verdedigingsmechanisme. Als je volwassen wordt gaat het echter enorm tegen je werken. Als je begint in te zien dat je niet per se minderwaardig bent maar dat dat gevoel een normale reactie op abnormale gebeurtenissen is kan je aan je herstel gaan werken. Je hoeft er dan niet je hele leven lang last van te hebben en je kan dus zelfs ook helemaal veranderen, maar het is wel een heel langdurig proces. Cognitieve-gedragstherapie wordt daar vaak voor gebruikt volgens mij. Probleem is alleen dat zo iemand er van overtuigd is minderwaardig te zijn en de oorzaken vaak (onbewust) zeer sterk onderdrukt (bij mij duurde het wel een jaar of 5 om dit in te zien). Het kan dan ook verergeren als je depressief wordt of zelfdestructief. Maar dat die vriend in therapie gaat is op zich wel een goed teken.
Anderen blijven teveel vasthouden op hun ontwijkend gedrag. Ze gebruiken het als excuus om hun problemen niet onder ogen te hoeven zien.
Het verschil of iemand wel of niet behandeld kan worden, heeft voor een groot deel te maken of ze hun eigen gedrag op zichzelf kunnen terugkoppelen.
Als ze zichzelf afzonderen, voelen ze zich alleen. De een begrijpt wel dat hij zo weinig vrienden heeft. De ander plaatst dat bij anderen, zo van: "niemand ziet me staan" En ze willen niet accepteren dat zij zelf actie moeten ondernemen als ze meer vrienden willen hebben. Het is in hun ogen de schuld van de boze buitenwereld.
Het heeft dus 5 jaar geduurd voordat je doorhad wat wat je probleem precies was of heeft het 5 jaar geduurd voordat je "genezen" was? Die vriend gaat naar een speciale kliniek voor mensen met zijn specifieke persoonlijkheidsstoornis (ik ga niet zeggen welke), waar hij 9 maanden lang bepaalde trainingen gaat krijgen.quote:
[..]
Ik heb zelf behandeling altijd ontweken toen ik het heel erg had
Probleem is alleen dat zo iemand er van overtuigd is minderwaardig te zijn en de oorzaken vaak (onbewust) zeer sterk onderdrukt (bij mij duurde het wel een jaar of 5 om dit in te zien). Het kan dan ook verergeren als je depressief wordt of zelfdestructief. Maar dat die vriend in therapie gaat is op zich wel een goed teken.
Ben jij nu gelukkiger? Heb jij minder last van somberheid en een lage zelfbeeld en ervaar jij meer plezier in het leven als ik vragen mag?
Mijn vriend is wel iemand die wel bij zichzelf begrijpt waarom hij soms mensen kan afstoten. En hij neemt telkens de moeite om meer inzicht te krijgen. Hij kan af en toe koppig zijn maar hij staat zeker open voor de meningen van andere mensen. Hij heeft ook een hele goede hart diep van binnen, alleen krijgen mensen dat niet snel te zien. Daarom ben ik ook benieuwd of hij over zijn diagnose heen kan groeien en toch succes, liefde en geluk kan vinden.quote:
Niet iedereen met deze stoornis is hetzelfde. Sommige mensen lukt het met zo'n behandeling om hun angsten en remmingen te overwinnen, meer te gaan ondernemen en makkelijker in de sociale omgang te worden. Door die behandeling krijgen ze meer zelfvertrouwen, waardoor ze zichzelf minder isoleren.
Anderen blijven teveel vasthouden op hun ontwijkend gedrag. Ze gebruiken het als excuus om hun problemen niet onder ogen te hoeven zien.
Het verschil of iemand wel of niet behandeld kan worden, heeft voor een groot deel te maken of ze hun eigen gedrag op zichzelf kunnen terugkoppelen.
Als ze zichzelf afzonderen, voelen ze zich alleen. De een begrijpt wel dat hij zo weinig vrienden heeft. De ander plaatst dat bij anderen, zo van: "niemand ziet me staan" En ze willen niet accepteren dat zij zelf actie moeten ondernemen als ze meer vrienden willen hebben. Het is in hun ogen de schuld van de boze buitenwereld.
Volgens mij begint er steeds meer hoop te komen voor mensen met persoonlijkheidsstoornis. Het kan worden genezen (soms dan).quote:
Mensen zullen er misschien steeds meer mee om kunnen gaan met de jaren, maar je moet niet vergeten dat het een persoonlijkheidsstoornis is. Hij zal er voor de rest van zijn leven moeite mee hebben.
Waarom twijfel je aan de diagnose?quote:
Is bij mij gediagnosticeerd en ben in therapie. Toch twijfel ik altijd nog over de diagnose.
Dat kan niemand van tevoren voorspellen of hij er helemaal overheen groeit. Maar hij klinkt wel gemotiveerd om aan zichzelf te werken. En als hij daarbij ook over enig zelfinzicht beschikt, is de kans groot dat hij zeker resultaat met zijn behandeling kan bereiken. Het zal alleen wel pittig voor hem worden, omdat hij met pijnlijke gevoelens zal worden geconfronteerd.quote:
[..]
Mijn vriend is wel iemand die wel bij zichzelf begrijpt waarom hij soms mensen kan afstoten. En hij neemt telkens de moeite om meer inzicht te krijgen. Hij kan af en toe koppig zijn maar hij staat zeker open voor de meningen van andere mensen. Hij heeft ook een hele goede hart diep van binnen, alleen krijgen mensen dat niet snel te zien. Daarom ben ik ook benieuwd of hij over zijn diagnose heen kan groeien en toch succes, liefde en geluk kan vinden.
Dit vind ik wel een duidelijke omschrijving van wat het precies is.quote:Iemand met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heeft een diepgaand patroon van geremdheid in het directe contact met anderen, verder een gevoel van tekortschieten en ook een overgevoeligheid voor een negatief oordeel. Hij of zij is voortdurend bang om uitgelachen, vernederd of bekritiseerd te worden. Door deze angst vermijdt hij/zij zoveel mogelijk activiteiten waarbij meerdere mensen zijn betrokken. Een voorbeeld is dat iemand een promotie weigert of een kans laat schieten, zodat zijn/haar tekortkomingen niet aan het licht kunnen komen en hij/zij zo geen kritiek zal krijgen. Om dezelfde redenen is zo iemand uitzonderlijk onwillig om risico’s te nemen of betrokken te raken bij nieuwe activiteiten. Het gaat niet alleen om situaties waarin iemand moet presteren, maar om alle situaties waarin het om contact draait en om de beoordeling die daarmee gepaard gaat. Bij het aangaan van contact kijkt hij/zij eerst de kat uit de boom en zoekt pas toenadering als hij/zij zeker weet dat de ander hem/haar aardig vindt. Vaak is het een stil en verlegen iemand in contact met anderen, om vooral niet de aandacht op zichzelf te richten. Iemand met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ziet zichzelf als sociaal onhandig, onaantrekkelijk of zelfs minderwaardig. De angst voor kritiek houdt hem/haar voortdurend bezig.
Je vriend is niet ernstig psychisch gestoord ofzo en je moet hem niet anders gaan behandelen. Maar de sociale angst en remmingen zitten heel diep en zitten verweven in zijn persoonlijkheid. Zodat het zich op allerlei manieren manifesteert. Daarom duurt zo'n behandeling lang en is het intensief, want het gaat niet zomaar weg.
Het enige waar je wel een beetje rekening mee moet houden, is dat hij gevoeliger voor kritiek en afwijzing is dan de gemiddelde persoon. Stel dat iemand een domme opmerking naar jou maakt. Jij zou dan je schouders ophalen en er verder niet mee zitten. Hij zou zich zo'n opmerking wel aan kunnen trekken en dat heeft ook meteen een negatief effect op zijn gevoel voor eigenwaarde. Maar hij wil tegelijkertijd niet laten merken dat hij er toch mee zit. Hij kruipt dan liever in zijn veilige isolement.
Heeft jij er misschien niet meer aan om het zien als een ''we gaan op een positieve manier jouw vertrouwen in jezelf opbouwen'' dan een zo klinische klinkende ''ontwijkende persoonlijkheid stoornis''?
Schema therapie klinkt interessant. Heeft het bij jou ook goed geholpen?quote:Op zondag 5 februari 2012 02:49 schreef minnemin het volgende:
ik ben hier ook mee gediastogniceerd. Als ie schematherapie gaat doen, gaat dat m zeker helpen.
Zo zie ik het ook. Maar ik gebruik de klinische term zodat andere posters weten waar ik het over heb.quote:
De dwang/drang om te ontwijken is een logisch impuls bij iets wat angst oproept, en angst is weer iets wat ontstaat bij gebrek aan vertrouwen; daar waar vertrouwen is kan geen angst zijn.
Heeft jij er misschien niet meer aan om het zien als een ''we gaan op een positieve manier jouw vertrouwen in jezelf opbouwen'' dan een zo klinische klinkende ''ontwijkende persoonlijkheid stoornis''?
Jij bent er ook mee gediagnosticeerd? Hoe heeft schematherapie jou geholpen?quote:
ik ben hier ook mee gediastogniceerd. Als ie schematherapie gaat doen, gaat dat m zeker helpen.
Ik vat emquote:
Zo zie ik het ook. Maar ik gebruik de klinische term zodat andere posters weten waar ik het over heb.
Dat kun je niet zomaar stellen. Je weet niet hoe erg hij last heeft van deze stoornis, of deze therapie bij hem past en hoe gemotiveerd hij is om er wat aan te doen. Dit zijn allemaal factoren die een rol kunnen spelen bij het wel of niet slagen van een therapie.quote:
ik ben hier ook mee gediastogniceerd. Als ie schematherapie gaat doen, gaat dat m zeker helpen.
Ik heb veel meer inzicht in waarom ik bepaalde dingen denk die ik denk. Ik kan die destructieve gedachtes beter uitschakelen met technieken die ik geoefend heb. Ik zeg niet dat ik er van genezen ben, je leert er beter mee omgaan. Waar het voor mij nog vooral op vastloopt, is mijzelf en mijn gevoel tonen aan de wereld om me heen. Niet wegkruipen, niet denken 'ze vinden me een aansteller' maar voor mijn gevoel en mijn mening opkomen.quote:
[..]
Jij bent er ook mee gediagnosticeerd? Hoe heeft schematherapie jou geholpen?
Hoe heeft het jouw sociale en financiele of academische leven verbeterd?quote:
[..]
Ik heb veel meer inzicht in waarom ik bepaalde dingen denk die ik denk. Ik kan die destructieve gedachtes beter uitschakelen met technieken die ik geoefend heb. Ik zeg niet dat ik er van genezen ben, je leert er beter mee omgaan. Waar het voor mij nog vooral op vastloopt, is mijzelf en mijn gevoel tonen aan de wereld om me heen. Niet wegkruipen, niet denken 'ze vinden me een aansteller' maar voor mijn gevoel en mijn mening opkomen.
Heb je meer vrienden en misschien een partner gekregen? Presteer je beter op je werk of op school? Ervaar je vaker geluk of ben je minder depressief/angstig dan eerst? Kan je beter voor jezelf en eventueel anderen zorgen en helpen?
[ Bericht 2% gewijzigd door Keep_Walking op 22-02-2012 00:49:59 ]
Ik heb die diagnose ook en heb sinds een tijdje ook schematherapie.quote:
ik ben hier ook mee gediastogniceerd. Als ie schematherapie gaat doen, gaat dat m zeker helpen.
Hoe en op wat voor manier moet schematherapie dan bijdragen in het herstel ?
Schematherapie wordt idd veel voorgeschreven. Ook medicatie kan helpen. Uiteindelijk is het met psychiatrische therapieen net zoals hypnose: het werkt alleen als je er zelf in gelooft.
Soms heb ik het gevoel dat mijn hele leven fucked up is om het als een eufemisme te bestempelen. Dan besef ik dat ik nog tenminste handen en voeten heb en gewoon tevreden moet zijn, oftewel man the fuck up tegen mijzelf.
Dus omdat je leven fucked up is, denk je dat je deze stoornis hebt?quote:
Wat voor stoornis is het?
Soms heb ik het gevoel dat mijn hele leven fucked up is om het als een eufemisme te bestempelen. Dan besef ik dat ik nog tenminste handen en voeten heb en gewoon tevreden moet zijn, oftewel man the fuck up tegen mijzelf.
Geen idee, daarom vroeg ik het.quote:
[..]
Dus omdat je leven fucked up is, denk je dat je deze stoornis hebt?