LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Het was toch een bergjongen? Die de kluizenaar ter zijde stond bij weet-ik-veel klusjes?quote:Op dinsdag 31 januari 2012 20:54 schreef Gellius het volgende:
Piak was een simpele jongen. Slim, maar geen intellectueel. Dapper, en dus ook wat zongebruinder. Maar daar kon hij ook niks aan doen, hè?
In elk geval was hij de hele dag buiten en daar kon hij weinig aan doen. Maar de Dwaas is ook de hele dag buiten, en dat boomtoppenvolk ook. Ik zal het herlezen met een nieuwe invalshoek.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Pietje Bell hier trouwens. Waren boekjes van m'n vader. Verder deden m'n ouders niet aan boeken.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dank voor deze opbeurende woorden. Als het dan toch een verrijking voor de boekenkast is, dan kan ik er wel mee leven, denk ik.quote:Op dinsdag 31 januari 2012 20:58 schreef Gellius het volgende:
Pinkeltje was overigens tamelijk stompzinnig hoor, DM. Die mocht je best verpatsen.
En ik zie het maar zo: Dik Trom staat nog wel steeds in de kast hier!
Breaking Bad staat (na drie van de vier seizoenen) met stip op #2 overigens. Tussen The Wired (#1) en en The Soprano's (#3).
Aldus.
Het is een mysterie waarom het hebben van een piemel essentieel is om goed te kunnen schrijven. En toch is het zo, al zou je het eigenlijk niet verwachten. Je kunt er in ieder geval geen pen mee vasthouden en ook typen met je piemel is heel lastig. Maar niet onmogelijk: oui89i8e4ijhh,wisrfhquote:Op dinsdag 31 januari 2012 18:42 schreef Gellius het volgende:
Robert Louis Stevenson, H. Rider Haggard en Paul Auster zijn mijn laatst gelezen auteurs. Die hadden allen een piemel.
The End Times are wild
Wat is er nu rechts aan Biegel? Dat snap ik niet.quote:Op dinsdag 31 januari 2012 20:37 schreef sigme het volgende:
Biegel mocht bij ons nèt. Hij was eigenlijk te rechts.
Die van de Efteling met die kabouters, die mocht eigenlijk echt niet.
Verder is Biegel de eerste echte schrijver die ik ontdekte. Daarvoor koos ik mijn boeken uit op titel en op de illustraties op de omslag. Bij Biegel kwam ik er letterlijk voor het eerst achter dat de schrijver het belangrijkste aspect was bij het kiezen van een boek. Daarop heb ik ook al zijn boeken meteen uitgelezen. Het heeft héél lang geduurd voordat ik een schrijver vond die mij net zoals hij kon boeien.
The End Times are wild
Laat jij wel eens een scheetje,C_x? Dat je met je dronken kutkop in het schoot van manlief ligt te slapen na een nachtje burgelijke losbanigheid (een wijntje en een filmpje op een doordeweekse avond dus) en er dan eentje laat schieten? Geen geknetter hè, gewoon een luchtig pufje waarvan we van het geluid niet klagen kunnen maar van de geur des te meer. Dat weet ik wel zeker en daar laat je het ook niet bij. Ik durf er vergif op in te nemen dat wanneer hij je eenmaal wakker gekregen hebt je dat weinige beetje zuurstof dat nog door je aderen pompt aanwendt om z'n pik in je mond te nemen in een wanhopige poging hem zo ver te krijgen je nog een derde kind te schenken. Zo is dat nu, het jonge moederschap. Scheten laten en pijpen. Ik denk dat er geen Libellecolumniste is die het beter had kunnen verwoorden.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
quote:
[..]
Het is een mysterie waarom het hebben van een piemel essentieel is om goed te kunnen schrijven. En toch is het zo, al zou je het eigenlijk niet verwachten. Je kunt er in ieder geval geen pen mee vasthouden en ook typen met je piemel is heel lastig. Maar niet onmogelijk: oui89i8e4ijhh,wisrfh
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hell no.quote:Op woensdag 1 februari 2012 11:32 schreef Gellius het volgende:
Geen gezinsuitbreiding dus, mogen we concluderen.
Moet 't huis weer op de schop.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Bij elke gelegenheid schreef fathank het volgende:
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Excuses, ik had niet doorgelezen en dacht dat we nog in de kinderboeken zaten.
Koning van Katoren is mijn jeugd. Ik hoorde laatst dat hij verfilmd gaat worden. Ik ben benieuws.
Koning van Katoren is mijn jeugd. Ik hoorde laatst dat hij verfilmd gaat worden. Ik ben benieuws.
Bij elke gelegenheid schreef fathank het volgende:
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Ik ben toen op Lowlands halverwege 't optreden van Typhoon knock out gegaan.
Hier komt de bakvis.
La dolce vita (1960, Fellini)
Mike Nichols, regisseur van The graduate, zei: "A movie is like a person. Either you trust it or you don't." Soms komt een vrouw een man tegen die er niet verkeerd uitziet, charmant, grappig en vriendelijk is, maar de feromonen blijken niet te matchen - er is geen klik. En dan begin je je eraan te ergeren. Nare gedachtes komen in je op, zoals: waarom zit er altijd een clown in Fellini's films? Of: Nu heb ik wel genoeg psychologie van de koude grond gehoord. En dat zit er veel in, dames en heren, veel psychologie van de koude grond. Drie uur lang. Visconti, een homoseksueel, zei over Fellini:
"He's gifted like others are gifted today. In truth, he suffers from being a little provincial boy. His films are like the dreams of a country boy imagining what it's like to be in the big city. His greatest danger: to be a very great director with precious little to say."
Ik vind dat heel treffend. Anderzijds is Fellini daar al te bewust van en heeft hij over deze angst Otto e mezzo gemaakt - een schitterende film.
La dolce vita (1960, Fellini)
Mike Nichols, regisseur van The graduate, zei: "A movie is like a person. Either you trust it or you don't." Soms komt een vrouw een man tegen die er niet verkeerd uitziet, charmant, grappig en vriendelijk is, maar de feromonen blijken niet te matchen - er is geen klik. En dan begin je je eraan te ergeren. Nare gedachtes komen in je op, zoals: waarom zit er altijd een clown in Fellini's films? Of: Nu heb ik wel genoeg psychologie van de koude grond gehoord. En dat zit er veel in, dames en heren, veel psychologie van de koude grond. Drie uur lang. Visconti, een homoseksueel, zei over Fellini:
"He's gifted like others are gifted today. In truth, he suffers from being a little provincial boy. His films are like the dreams of a country boy imagining what it's like to be in the big city. His greatest danger: to be a very great director with precious little to say."
Ik vind dat heel treffend. Anderzijds is Fellini daar al te bewust van en heeft hij over deze angst Otto e mezzo gemaakt - een schitterende film.
Graag op anoniem
