Welkom bij het Robert Altman-toernooiEen toernooi ter ere van een regisseur met een bijzondere carriere, vol hoge pieken en diepe dalen. Een van de kopstukken van de New Hollywood-beweging in de jaren zeventig, down, out en vergeten in de jaren tachtig, en herontdekt door een veelgeprezen renaissance in de jaren negentig en nul.
De weg naar Hollywood-roem was lang. Altman werd in 1925 geboren in Kansas City in de Midwest. Begin jaren vijftig probeerde hij voor het eerst voet aan de grond te krijgen in LA maar verder dan wat schrijfcredits kwam hij niet. Na een korte periode als hond-tatoeerder (zelfs de hond van president Truman werd door hem onder handen genomen) besloot Altman zijn passie weer op te pakken, maar dan terug in Kansas. Hij maakte daar een tijdlang korte films, reclamespots en andere zaken (waaronder zijn eerste speelfilm) en verklaarde later zelf daar de kneepjes van het vak geleerd te hebben. Een terugkeer naar Hollywood bleef niet uit, en gedurende de jaren zestig was hij actief als eigenwijze tv-regisseur, onder andere voor Alfred Hitchcock Presents.
Altman's onverwachte doorbraak (hij was al ruim voorbij de veertig) kwam door zijn verfilming van het anti-oorlogsboek MASH, dat door 14 andere regisseurs eerder geweigerd was tot de producers in arren moede maar bij Altman aanklopten. Ondanks dat de opnamen niet van een leien dakje gingen (Altman werd bijna ontslagen dankzij ontevreden hoofdrolspelers Elliot Gould en Donald Sutherland), werd de film een kassucces. Altman's naam was gemaakt en de rest van de jaren zeventig vulde hij met het maken van bijzondere films in uiteenlopende genres, met als bekende titels McCabe & Mrs. Miller en Nashville.
Zijn manier van werken zorgde voor veel problemen in Hollywood. Acteurs liepen met hem weg, hij gaf ze alle ruimte om hun eigen karakters in te vullen en te improviseren tijdens opnamen, maar met crewleden en producers had hij voortdurend problemen. Hem werd dictatoriaal gedrag verweten en hij was betrokken bij vele ruzies. Na de chaotische opnamen van het megaproject Popeye op Malta werd hij door Hollywood uiteindelijk uitgekotst waarna een donker decenium voor hem begon. Altman hield zich in de jaren tachtig vooral bezig met het low-budget verfilmen van toneelstukken, soms ondersteund door een crew van filmstudenten.
Een onverwachte comeback volgde in 1992 met The Player, een Hollywood-satire. Nadien begonnen zijn films weer meer aandacht te trekken bij het grote publiek. Hoewel niet alle films even succesvol waren bij critici en kijkers behoren onder andere Short Cuts (gebaseerd op enkele korte verhalen van Raymond Carver) en Gosford Park (opgenomen in Groot-Brittanniė en goed voor een oscar en zes nominaties) tot de bekende films uit deze periode.
In 2006 bracht hij zijn laatste film uit, A Prairie Home Companion, datzelfde jaar kreeg hij een ere-oscar voor zijn carriere. Hij was toen al ernstig ziek en stierf niet veel later aan leukemie.
De films die Altman gemaakt heeft vallen op door hun vaak grote casts en overlappende verhaallijnen. Hij geloofde niet in een plot, en had niets op met gesloten eindes. Altman was meer geinteresseerd in personages en hoe deze met elkaar omgingen. Daarnaast zag hij zichzelf een regisseur van films voor volwassenen en verwachte hij van zijn publiek dat deze op zouden letten. Een bekend kenmerk van zijn stijl is het door elkaar heen praten van personages in verschillende van zijn films.
Wat is de bedoeling?Eerst maar eens nomineren.
* Een film heeft twee keer steun nodig na een nominatie.
* Alleen speelfilms kunnen genomineerd worden
* Nominatieronde blijft in ieder geval een week open
Veel plezier allen bij het kijken