hossel in het ziekenhuis na operatie loopt chanant af

Een tijd terug ben ik geopereerd aan mijn borst omdat het er simpelweg niet uitzag en ik me er tamelijk hard voor schaamde en er een beetje onzeker van werd . Er stak een soort van bot uit en ik had derhalve grotere tieten dan Pamela Anderson.

M’n redelijk uitziende (vrouwelijke) dokter die ik even tussendoor nimmer heb gepaald helaas, had mij een naar een specialist doorverwezen, het is namelijk een weinig voorkomende operatie en het vereist wel enig specialisme. Goed, na enkele maanden op de wachtlijst te hebben gestaan kon ik eindelijk worden geholpen.

Zodoende kwam ik dus in het UMC Radbout Nijmegen terecht zo'n 2 uur rijden van waar ik woon. Ik was nog nooit in Nijmegen geweest volgens mij maar het was wel een leuk stadje voor zover ik het heb kunnen bezichtigen. Beste mensen, ik ben al bang voor een bloedprikje en van ziekenhuizen krijg ik meteen de kriebels, dus het was een hele overwinning voor mij weetje. Na eerst een dag bij de anesthesist & co te zijn geweest omtrent de medicatie e.d. na de operatie ging ik op mijn kamer liggen (1 persoonskamer, best chill) om te slapen en mezelf op te maken voor de ‘grote’ dag. Uitleg van hoe en wat en hoe lang men aan mij ging zitten en hoe alles in z’n werk ging hoefde ik niet te weten, ik was hier immers bang voor. Laat het maar gewoon gebeuren. Na 3x te zijn misgeprikt met een ruggenprik (kwam er later achter dat iemand dus op mij aan het ‘oefenen’ was o.l.v. een ervaren persoon ) weet ik niet meer wat er gebeurde en opeens werd ik een beetje wakker uit m’n narcose en er werd gemompeld: ‘hoesten, je moet hoesten’. Ik dus hoesten en TYFUS WAT EEN PIJN ging er door m’n lichaam maar vooral borst. Allemaal slijm en kots kwam er uit m’n bakkes zetten, het was echt een gore bende. Ik lag ergens op de Intensive Care afdeling en ik ging door de grond als ik hoestte en/of kotste. Tevens voelde ik 1 of ander draadding bij m’n edelen delen en later kwam ik erachter dat het een katheter was, niet echt iets waar ik op zat te wachten. Toen ik om mij heen keek voelde ik me weer wat beter en dacht ik: ha, ik mag van geluk spreken dat ik er niet zo bij lig als die gast daarzo! Sneue afdeling daar, je zou er maar liggen of moeten werken.

Na enkele uren mocht ik naar m’n kamertje waar ik de komende +- 7 dagen zou gaan liggen. Ik werd deze week volgepropt met iedere dag 13 pillen, een trombose spuit, iedere dag bloedprikken, heul veul morfine en enkele dagen later helaas weer een katheter, daarover zo meer. Aangezien ik me niet kon bewegen de 1e twee dagen had niemand door dat mijn kussen nat was van vocht uit m’n lichaam, die ruggenprik zat helemaal verkeerd Nog nooit zulke erge koppijn gehad daarna. Opeens verscheen daar een vrouwmensch in de deuropening van mijn kamer! Daar was m’n pareltje, Linda, echt een cutie was het!! 1 van ’n verzorgsters. De ander was Anja, m’n hoofdverzorgster, lieve vrouw die alles voor me deed, en nog 1 vrouw van rond de 40, ik geef dr een 4.5 als cijfer, die vrouw vond ik een beetje vreemd. Die probeerde me overigens te hosselen, geen idee waarom, ik had een slang in m’n lul zitten en kon me amper bewegen, maar ze deed haar best. Ik wilde echter niet. Wat ik wel wilde was Linda, man wat een lekkerding. Rond de 20, blond haar, niet echt grote borsten, maar wel een mooi kontje, alhoewel die niet echt vorm nam in die witte ziekenhuisbroek, en ze had een zeer schattig doch ontdeugend koppie.

Na 3 dagen alleen maar eten en drinken wat er meteen weer uit kwam, pillen slikken, pijn lijden, alles in de kamer geteld hebben (aantal plafond-vierkanten, zulke shit ) en proberen te zitten, werd mijn katheter eruit gehaald zodat ik zelf kon gaan plassen. Doordat ik al 3 (of 4) dagen bijna alleen maar op m’n rug lag was ik gedesoriënteerd en daarom kon ik niet lopen (ik kreeg op dag 7 ofzo een loopcoach , en zitten was ook vrij lastig en lukte me maar heel even. Nadat iemand die katheter eruit had gehaald, werd gezegd dat ik binnen 4 uur mijn blaas leeg moest plassen. Dit lukte me (dacht ik haha), alleen zat er nog iets van 600ml in m’n blaas, derhalve besloten de doktoren om mij wederom een katheter te geven. Dit leek me een vervelende gebeurtenis, het was nu immers niet onder narcose (de 1e x heb ik er niets van gemerkt). Ik weigerde, ik zei dat het heus wel lukte of dat die apparatuur gewoon een niet valide scoren had gemeten. Ik heb ze uitgescholden want ik wilde het niet. Ik zag namelijk die katheter en zag toen m’n plasbuis voor me. Hoe de neuk gaat dat ooit passen?! Maar wat kon ik?

Ik lag daar, kon nauwelijks zitten en werd gewoon vastgepakt en dat ding werd in m’n slurf gepropt. ZIJN WE AL OP DE HELFT?!?!?!! Vroeg ik uit pure wanhoop. Ik heb gejankt als een mager speenvarken, de situatie werd nog gepoogd te vergoelijken door mij mede te delen: “zelfs de grootste en breedste jongens huilen hierdoor hoor”. Care ofzo? Ik heb daar niets mee te maken, ik heb met mezelf te maken en het leek nu alsof er een gasbrander op m’n puddingbuks werd gericht. Wat een drama. M’n hele bed was nat van het zweet, m’n pik stond voor m'n gevoel nog een paar uur een soort van in de fik en ik dacht bij mezelf: waarom? Waarom heb ik dit gedaan? 2 dagen later was ie er weer uit .

Terug naar het eigenlijke verhaal. Nadat mevrouw 4.5 mij probeerde te hosselen maar ik steeds niet wilde, kwam Linda van dag 5 tot 9 (uiteindelijk bleef ik daar 9 dagen) vrij veel op mijn kamer. Helaas waste ze me nooit, dat deed mevrouw 4.5 altijd. Ik had trouwens in de tussentijd al een paar x een spiegel gekregen toen mijn chirurg langskwam om het resultaat te bekijken, zo kon ik ook mijn eigen borst goed zien zodat ik trots kon zijn op het resultaat, maar ik had daarmee ook mijn eigen tyfuskop gezien, baardgroei zo vies als het maar zijn kan, lelijk haar, niets zat mee. Maar goed, ik kon het wel met haar vinden en de klik was daar. In haar achterhoofd wist ze vast dat ik normaliter een goed uitziende jongeman ben. Ze kwam vaker en steeds vaker, er was wederzijdse interesse. Af en toe keken we even samen (romantisch toch?) tv, alleen dan werd ze weer weggelokt door iemand anders door zo’n melding-appraatje. Ik gooide echter al m’n charmes en versiertrucs in de strijd om haar binnen te halen, en ze leek ervoor te vallen.

Ik had nog geen 1x gescheten, ik deed niets dus verbrandde ook niets en had dus ook geen drang. Hiervoor kreeg ik een poedertje dat door m’n drinken ging. Ik moest namelijk ontlasten van m’n verzorgster en/of dokter.

En hier komt de clou: toen het moment daar was om te ontlasten, kwam Linda aanzetten. NEEEEEEEE, dacht ik. Ze wilde niet dat ik naar de wc ging omdat ze me niet kon tillen als ik zou vallen (ik kon immers nog niet (goed) lopen), daarom besloot ze de poo-stoel __!! naast m’n bed te zetten. Ik heb echt nog nooit zo’n grote dikke gore bolus gedraait, ik heb ‘m nog even 2 minuten staan bewonderen want ik had zoiets nog nooit gezien. Dat is dus het resultaat van een aantal dagen niet scheiten. Prachtig! Toen drong de realiteit weer tot me door. Het stonk een uur in de wind en na mijn behaarde kattenoog te hebben afgeveegd drukte ik op het knopje van zo’n melding-apparaat zodat Linda weer zou komen. Ik schaamde me kapot, echt niet te zuinig. M’n moeder en Linda kwamen binnen en ik zag ze vol afschuw hun neus dichthouden en ik verontschuldigde me aan de bloedmooie Linda. Professioneel en beleefd als ze antwoorde zei ze: och maakt niet uit toch, iedereen ontlast.

Mijn kansen waren verkeken, ik heb haar daarna niet meer gezien.
Tevergeefs nog gezocht op Facebook en zelfs op Hyves, maar ik kon niets vinden.
Ik had haar tel nummer allang moeten vragen, ik dacht dat er nog genoeg tijd voor was, helaas, ik faal.

Antiklacht: ¤900 liggeld terugkrijgen via een formulier

[ Bericht 0% gewijzigd door ikjijallebei op 21-01-2012 13:27:04 ]

quote:

Op zaterdag 21 januari 2012 13:14 schreef Piye het volgende:
Ik wacht nog even tot iemand me kan vertellen of het de moeite waard is.

Heb in mijn fotoboek nog wel een paar leuke als je deze te lang lijkt.

quote:

Op zaterdag 21 januari 2012 13:18 schreef Plums het volgende:
chanant?

ABN op FOK! voor genant

quote:

Op zaterdag 21 januari 2012 13:35 schreef junamii het volgende:

[..]

Ik heb het gelezen

Beviel het?