quote:Ik heb het nog eens opgezocht en vond de volgende quote over de Petronas torens:
Op zondag 15 september 2002 17:57 schreef Pistol_Pete het volgende:[..]
De hoogste gebouwen (petronas torens) ter wereld staan in Kuala Lumpur.
"Let wel: dit is het hoogste gebouw in de wereld. De hoogste toren ter wereld bevindt zich in Toronto (CN-tower). "
Dus zaten we er allebei naast
Cart,
Ik ben dus samen met een goede vriend van me op een suntrek tour geweest. De reis heette The New Yorker en je raad het al, deze begon in New York. Hij zou van 1 t/m 14 September duren. Onze reisagent heeft daarvoor en na een extra overnachting geboekt zodat we in totaal 16 dagen weg waren.
Dag 1:
Van Schiphol rechtstreeks naar New York gevlogen. Ik had nog nooit gevlogen dus dat maakte het erg spannend. De vlucht duurde 7 en een half uur en ik moet bekennen dat vliegen nooit een hobby van me zal worden. We kwamen om 13.15 plaatselijke tijd in New York aan, eerst nog even langs de douane. Wat stomme vragen beantwoorden. En dan in de taxi van JFK naar het Carter Hotel. En laat jezelf niet misleiden door hun site. Het hotel is slecht! De Service is slecht, de mensn zijn onbeleefd en kunnen geen engels (op een of twee na) want ze zijn aziatisch. Ze spreken All Your Base Belong to Us engels, en dat is even leuk maar niet als je daar twee nachten zit. Het enige goede van het hotel is de locatie. We zaten midden op times Square en straat onder 42nd street en op ongeveer 30 meter lopen van Reuters (persbureau). Dus het enige wat we in ons hotel deden was slapen. Want voor de rest wilde je daar gewoon niet zijn. Moe van de vlucht besloten we om onze spullen te droppen in het hotel en om Times Square maar eens te gaan ontdekken. Times Square is best overweldigend in eerste instantie. Er lopen op bijna elk moment van de dag letterlijk 10 duizenden mensen op en neer. Al moet ik zeggen dat je na een uurtje al wel gewend raakt aan de drukte en de lichtreclame.
Daarna gingen we eten, dat is in de V.S. een beleving op zich. We bestelden soep en een hoofdgerecht. De soep stond binnen drie minuten op tafel, en toen we die half ophadden werd er een salade ter grootte van een kleine tuin op onze tafelgeplaatst. Een halve minuut later werd het hoofdgerecht al geserveerd. We hadden roast beef besteld. Wat we kregen was een stapel vlees van ongerveer een 15 centimeter hoog en een 40 centimeter in doorsnee. Het was heerlijk, maar simpelweg veel te veel. Nadat we de helft hadden laten staan en onze tafel afgeruimd werd kwamen ze de rekening brengen. Goed gevuld en 20 dollatr per persoon lichter stonden we 50 minuten na aanvang van de maaltijd weer buiten. Gezellig natafelen is er dus niet bij. Helaas want dat is mijn favoriete gedeelte van het uit eten.
Dag 2.
Dag 2, zondag 1 September, was de dag waarop we om 10.00 a.m. de groep zouden ontmoeten. Dus de mensen waarmee we de komende twee weken de "van" zouden delen. Een groepsproces is natuurlijk altijd interessant, zeker als men elkaar net leert kennen. Onze namen werden opgenoemd en we zaten bij trekleader Michael. Een duitser die al drie maanden deze treks deed. Het was zijn laatste Trek en had nog nooit deze specifieke trek gedaan. Een goed begin dus.
In onze reisgroep zaten de volgende mensen: Een oostenrijks koppel van rond de 30/35. Twee duitse dames tussen de 38 en 45, die elkaar overigens niet kenden. Een zwitsers meisje van 25 die alleen reisde, ze zag er echter niet uit als 25, eerder 18 of 19. Een engels meisje dat ook alleen reisde ze was de jongste van de groep en is 18 jaar jong. Geen fijne leeftijd om de v.s. te bezoeken. En er was nog een nederlands meisje, ook 25 jaar jong. Mijn maat en ik zijn respectievelijk 22 en 23 jaar oud. Een diverse internationale groep met een kleine meerderheid van duitsprekende mensen. Wat helaas wel jammer was, want men verviel nog wel eens in het duits wat voor mij niet zo'n probleem is, maar voor onze britse reisgezellin was het niet aangenaam, want die kon er geen kaas van maken. Hier zouden we het dus mee doen, twee weken lang.
We spraken af om 's avonds met de groep te gaan eten zodat we nog heel de dag in New York voor onszelf hadden.
Later volgt meer...
Ow, en Nerd, als je zoiets hebt van: Rot op met je verhaal over je vakantie in de v.s. doe dat in je eigen topic, laat het me dan even weten. Dan haal ik het hier weg en open ik zelf een topic.
Cart,
[Dit bericht is gewijzigd door Carterman op 17-09-2002 19:48]
quote:Nee, laat alsjeblieft staan! Leuk om ook eens verslagen van anderen te lezen! En zo ie zo wordt dit topic al een beetje een centraal Amerika topic
Op dinsdag 17 september 2002 16:48 schreef Carterman het volgende:
Ow, en Nerd, als je zoiets hebt van: Rot op met je verhaal over je vakantie in de v.s. doe dat in je eigen topic, laat het me dan even weten. Dan haal ik het hier weg en open ik zelf een topic.
quote:Daar hoopte ik al op
Op dinsdag 17 september 2002 17:06 schreef Nerd het volgende:[..]
Nee, laat alsjeblieft staan! Leuk om ook eens verslagen van anderen te lezen! En zo ie zo wordt dit topic al een beetje een centraal Amerika topic
Ik ben gisteren pas teruggekomen en ik probeer het nu allemaal op te schrijven omdat het vers is. En het houd me wakker, want ik heb me toch een last van jetlag. Ik ben helemaal uit mijn ritme.
Maar we gaan verder waar we gebleven zijn:
Op dag 2 hadden we dus tijd tot 19.00 uur om New York zelf te ontdekken, en dat hebben we zeker gedaan. Mijn maat (Oscar) en ik besloten om deze dag alles te voet te doen en dus in de omgeving van Times Square te blijven. Deze ochtend hadden we al wat plaatjes geschoten omdat we al om 7 uur wakker waren (jetlag). We waren naar Central Park gelopen en hebben de stad wakker zien worden en zien opstarten. Dat was ook heel apart om te zien. Om 7 uur zondag ochtend over times square lopen even naar Starbucks, en kijken maar naar de mensen die wakker aan het worden zijn. Heerlijk.
Enfin, om 10.30 gingen we weer de hort op en liepen we naar het Empire State building. Wanneer je op straat loopt merk je pas hoe iedereen eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig is. Niemand kijkt elkaar aan, volgens onze trekleader (Micheal) is dat omdat men toch bang is voor problemen. De sfeer in New York is dus niet echt gezellig te noemen. Het werd me hier ook duidelijk waarom het engels geen woord heeft voor "gezellig".
We moesten even zoeken naar het Empire State building maar toen we het straten systeem van New York eenmaal door hadden werd het doodsimpel om alles te vinden. Te voet verdwalen in New York is onmogelijk omdat alles in Blocks is opgedeeld. Het is een groot schaakbord met maar één schuine lijn en dat is Broadway. Toen we bij het Empire State Building (ESB) aankwamen moesten we natuurlijk door een hele hoop beveiliging heen. Het ESB heeft een groot Matrix gehalte De entree is van marmer en ik moest de neiging onderdrukken om als Keanu Reeves in SloMo rond te gaan schieten. Eerst gingen we naar beneden voor een ticket van $9,-. Dan ga je met de lift naar boven, die brengt je naar de 80ste verdieping. Met een andere lift ga je de laatste 6 verdiepingen omhoog en dan sta je op de observatory. De lift gaat heel rap naar boven en mijn oren klapperden nog meer dan in het vliegtuig. Het weer was niet echt denderend die dag dus heel ver konden we niet zien. Maar het was toch zeer imposant om New York vanaf pak em beet 300 en nog wat meter te zien. Het woei hard en het was vrij koud maar toch was het intens genieten.
Verder hebben we die dag gewoon wat door New York geslenterd om een sfeerbeeld van de stad te krijgen. We zijn naar Madison Square Garden gelopen (dat is een groot stadion complex) maar er was niks te doen. Er zou over 40 minuten weer een tour zijn, maar er zijn betere dingen te doen dan 40 minuten te wachten. Onder het lopen door kregen we honger en besloten we wat te gaan eten, we moesten uren zoeken naar een eettentje 
(niet dus). In New york, en bijna heel de rest van de V.S. die wij bezochten zit om de tien meter wel een eettentje, een hotdogverkoper, een mac of een Burger King.
's Avonds liepen we met de trekgroup naar een koreaans restaurant. Heel bijzonder om Koreaans te eten maar echt lekker vond ik het niet. Het was wel een ideale manier om elkaar te leren kennen omdat je je eten moet delen. Een goede keus dus van Michael.
Tijdens het eten leerden we elkaars namen kennen, hieronder zal ik even uitweiden over de reisgroep in de volgorde zoals we ons voorstelden die avond:
Michael, 25 jaar. De Trekleader, een spontane duitse gast met een iets te vlotte babbel .
Thomas, +- 33 jaar, grote Oostenrijker, samen met zijn vrouw op vakantie. Hij klonk als Arnold Schwarzenegger.
Ik (Koen), 23 jaar, samen met een goede vriend op vakantie. Wil vooral veel zien van de V.S.
Friedericke, *- 36 jaar, Duitse, zij is de reden waarom het woord Einzelganger is uitgevonden. Toonde totaal geen interesse in anderen. Verder niet onaardig.
Sandra, 25 jaar, Zwitserse. Tja Zwitsers, wat kan je er van zeggen? Het zijn geen duitsers, Fransen of Italianen. Wel een hele leuke spontane meid.
Anna, 18 jaar, Sussex groot Brittannie, leuke spontane meid die al 3 maanden aan het trekken was in de V.S.
Karen, +-36 jaar, vrouw van Thomas ook uit Oostenrijk. Samen een leuk stel. Het waren wel echte toeristen.
Nicole, +-43 jaar, Duitse, ook een beetje een einzelganger. Apart type. Wel aardig.
Oscar, 22 jaar, Nederlander en dus een maat van me. Een spontane jongen die heel veel praat.
S, 25 jaar, Nederlandse, hele leuke spontane meid. En altijd fijn om nog een Nederlander in de groep te hebben. Dat kletst lekker weg.
Dat was dus de groep, tijdens het eten vertelden we allemaal wat over onszelf en nadat we wat gelachen hadden over mijn voornaam (hoe spreek je die in godsnaam uit) liepen we terug naar Times Square.
De groep splitste zich weer, S. wilde nog naar een club en die zou later met Michael daar nog naar toe gaan.
later meer...
Ik kort de naam van S. af omdat ik niet zeker weet of ze er bezwaar tegen heeft om hier genoemd te worden. En omdat ze nederlandse is kan het zijn dat men haar hier herkent ofzow. Ik denk niet dat ze er problemen mee heeft hoor, maar ja privacy and all.
Cart,
[Dit bericht is gewijzigd door Carterman op 17-09-2002 21:43]
ik heb zomaar het idee dat er een romance in de lucht hangt?
quote:Dank je!
Op dinsdag 17 september 2002 20:22 schreef Nerd het volgende:
Gaaf Carterman!! Ben benieuwd naar de rest!ik heb zomaar het idee dat er een romance in de lucht hangt?
Geen romance maar wel een soapachtige verhaallijn met spanningen over en weer. Maar nee, geen romance...not that I know off anyways
Cart,
Michael, Sandra, Oscar en ik gingen naar een barretje om een pilsje te drinken.
Na de, toen nog leuke (omdat het nieuw was), paspoortcontrole bestelde ik mijn eerste en tevens laatste Heineken (Heineken is import en je betaald er al gauw 5 tot 6 Dollar voor). We kletsten wat om elkaar beter te leren kennen en na twee of drie pilsjes hielden we het voor gezien. Nog steeds een beetje laggy van de vlucht gingen Oscar en ik terug naar ons hotel. Michael ging zijn spullen uit de van (ik zeg steeds van omdat busje zo dom klinkt) halen.
De volgende ochtend zouden we om 9 uur vertekken naar Philadelphia. Toen ik aan S. vroeg hoe het in de club was vertelde ze dat ze niet gegaan was omdat er een voorval met Michael was geweest.
Toen S. om 12.00 uur naar beneden ging om met Michael naar de club te gaan stond die met een drugsdealer te praten. Deze werd door de chinese bellboy met een paraplui het hotel uitgeslagen. S.had toen niet echt veel vertrouwen meer in Michael en besloot om toch maar in het hotel te blijven. Geen goede beurt voor Michael dus!
Anyhow, wij hadden ook nog een avontuur in het hotel die nacht. We lagen omstreeks 23.00 uur in bed toen een kwartier daarna op de deur geramd werd. De Bellboy, we zouden niet in het hotel mogen blijven omdat we niet betaald hadden. Wij uitgelegd dat we bij Suntrek zaten en toen zei die gast dat het dan prima was. Dus wij weer slapen, lekker dromend over de v.s. werden we om 01.00 uur wakker gebeld. In eerste instantie dachten we dat het onze wake up call was. Oscar nam op en het volgende gesprek vond plaats:
O: Yeah....
Chinees van hotel: You not pay!
O: Huh...?
C: You not pay, you go or we call police and you get out!
O: Wait, we'll come down. Give us a minute...
C: You pay or I call police!
klik.
Wij goed over de pis naar beneden. Bleek het hotel niet betaald te zijn, foutje van Suntrek. Met een vriendelijke babbel en $82,- dollar voor de overnachting mochten we toch blijven. Later kregen we het geld wel terug van Suntrek, maar toch...het is niet goed voor je gemoedsrust als je bedreigt wordt door een chinees.
Al met al een niet zo geslaagde eerste suntrek nacht
.Met ongeveer twee uurtjes rijden waren we in Philadelphia. Best een mooie schone stad, maar wel een beetje saai. De V.S. is officieel gevormd in deze stad. Hier werd de onafhankeljikheidsverklaring geschreven. Ook ligt/hangt hier de liberty bell. Voor Amerikanen dus heel belangrijk. Voor Europeanen is het een beetje 
.
Maar toch mooi om gezien te hebben.
Twee uurtjes hebben we daar doorgebracht waarna we doorreden naar Washington D.C.
Michael wist er de weg niet, dus kwamen we binnen via de projects. Wat wel leuk is hoor, maar als je het niet verwacht voelt het toch niet heel lekker. S. en Michael waren op non speaking terms en dat was wel een beetje voelbaar in de bus. Oscar en ik zaten achterin de van met Anna en S. en onderweg raakten we wat aan de praat en spraken we af om als we terug waren in New York over twee weken naar de Yankees te gaan kijken.
Ik begon Michael een beetje een rare snuiter te vinden, maar ik gaf hem het voordeel van de twijfel omdat ik nog niet met hem gesproken had.
Toen we eenmaal de projects doorgekomen waren was het 17.30. We besloten om langs de sites te rijden voor foto's en film zodat we de volgende dag alle tijd hadden voor musea en andere verkenningstochten door de hoofdstad.
later meer...
Cart,
Dit alles deden we met zijn vieren, Oscar, S, Anna en ik. We leerden elkaar nog wat beter kennen, keken wat rond op het parkeer terrein en zagen een auto staan met een kogelgat in het portier. We zijn er nu nog niet achter of het een echt kogelgat was of een stickertje. We moesten er in elk geval wel om lachen die avond. Toen liepen we nog terug langs de snelweg en onderweg schrok S. zich nog dood omdat twee jonge gasten heel hard in een auto langsreden en op het moment van passeren heel hard schreeuwden.
Kortom, een aparte manier van uit eten gaan.
Toen we terugkwamen bij het hotel kletsten we nog wat na en gingen we naar bed. Het hotel was wel honderd maal beter dan het Carter Hotel in New York.
Dag 3.
Vandaag zouden we Washington gaan ontdekken. 's Ochtends vroeg reden we eerst naar Arlinton Cemetary. Dat is een grote millitaire begraafplaats in Washington. Dat was best indrukwekkend, zeker het wisselen van de wacht was mooi om te zien. Het was snikheet en die jongens lopen daar heel de dag op en neer te marcheren in 34 graden. R.E.S.P.E.C.T. dus.
Daarna reden we door naar het Visitor Center van Washington. We hadden tot 18.00 uur de tijd om Washington te ontdekken. Oscar en ik besloten om op eigen houtje Washington in te gaan. Eerst liepen we naar Union Station. Dat is het centraal station van Washington. Dat was ongeveer een 45 minuten lopen. We zagen dus zowat heel het centrum. Washington is een echte overheids stad. Hij is mooi, schoon en heel opvallend voor de V.S. laag gebouwd. Het hoogste gebouw is het capitool dat 75 meter hoog is. Washington heeft een gemeentelijke verorderning die het verbied om hoger dan 13 verdiepingen te bouwen. Dat zorgt ervoor dat Washington zijn karakteristieke aan blik behoud.
Union Station was immens, een gewoon treinstation dat bijna even groot is als Schiphol! Op de benedenverdieping zitten zo'n 30 eettentjes uit evenzoveel verschillende landen. We aten lekker amerikaans een hamburgertje met een plakje plastic kaas erover. We zaten naast een paar amerikanen die ons aankeken met een blik van: "Welke taal spreken die twee nou weer.".
Dus besloot ik om na elke zin het woord Amsterdam te laten vallen .
Beetje flauw van me maar nu wisten ze in elk geval waar we vandaan kwamen!
's Middags gingen we met de metro naar het pentagon. Dat zijn ze nog helemaal aan het herbouwen en er mochten geen foto's gemaakt worden (wat ik natuurlijk wel stiekum gedaan heb). De metro in Washington is overigens heel mooi en schoon. Veel anders dan in New York zou later blijken.
Na het Pentagon gingen we naar het Space en Aero aviation museum. Dat is onderdeel ven het Smithsonian. Een grote organisatie die al die musea financiert.
We kregen daar een mooie amerikaanse blik op de geschiedenis van de luchtvaart en de space race.
In een voorlichtingsfilm werd het volgende vertelt:
"First man in Space was Russian Kosmonaut Yuri Gagarin. But then great America dominated the space, our great nation was the first to put a man in orbit. etc."
Een hoop patriotistisch gewauwel dus. Toen viel me al op dat de v.s. een overgepropagandeert land is.
In het museum was ook een imax theater. Best koel, alles in 3d met zo'n leip brilletje. Dat maakte toch wel heel veel indruk. Ook in deze film werd amerika als alleenrechthebber op de ruimte geportretteerd.
Later meer...
Cart,
Ik haat die hypocriete vriendelijkheid, de serveersters en obers zijn je beste vrienden totaan de fooi. Daarna mag je zo onder een bus lopen van ze.
Anyhow, een lekker steakje met een budje later besloten we om in Georgetown rond te gaan lopen. We kwamen terecht in een kroegje wat nog het meest leek op een kroegje in Nederland. Het was er niet onaardig, maar ook zeker niet gezellig. Er stond een uitsmijter aan de deur die Shakespeare aan het lezen was (wat ik wel humor vond), en de jukebox zorgde voor muziek.
Een jukebox is natuurlijk best leuk hoor, maar geef mij maar een d.j. die wat plaatjes draait. Die voelt meestal wel wat men wil horen. Met een Jukebox ga je van Britney Spears naar Metallica in 10 seconden. Zorgt ook niet echt voor een gezellige sfeer dus. Een half uur voordat Michael ons op kwam halen besloten we om vast op de auto te gaan wachten. Daar kwamen we S. en Anna weer tegen. (zij waren wat blijven lopen op straat omdat Anna nergens binnen mocht). S. vertelde dat ze een leuk tentje zag mat live blues muziek. Dus wij met zijn tweëen daar naar toe. Heel de tent was leeg op vijf of zes man na en de band stond lekker blues nuziek te spelen. Na twee of drie nummers kwam de zanger rond vragen hoe alle dames heetten in de kroeg. Toen hij bij S. kwam wilde ze haar naam niet zeggen. Dus een 5tal minuten hierna begonnen ze She is a lady te zingen. Ook noemde de zanger haar steeds: The ladyyyyeah. Best gelachen dus, ik raakte nog aan de praat met een gast aan de bar, maar die was slechts in staat tot wat slap geouwehoer.
Het moeilijkst van de V.S. vind ik nog dat fooisysteem, daarover later meer.
Cart,
quote:Suntrek organiseerd verschillende treks, meeste zijn met een tent, maar ik wilde een hoteltrek omdat je dan doorgaans wat meer luxe hebt. Met de tent scheelt overigens wel de helft in prijs
Op woensdag 18 september 2002 21:54 schreef Elusive het volgende:
Hey Carterman, wie organiseren die trippies door amerika?
url?
Suntrek is wel een aanrader, maar het hangt ook een beetje af van je trekleader
Cart,
Bovenstaande is niet echt moeilijk, maar wat als je nou een pilsje besteld aan de bar. Is het dan gewoon om bij elke bestelling wat fooi te geven, of als je weggaat pas een paar dollar laat liggen.
Uitsmijters? moet je die een fooi geven? Ik heb het een keer geprobeerd maar kreeg bijna ruzie met hem omdat hij zich beledigt voelde. Kortom ik vind het helemaal niks dat fooi geven. Het zorgt voor veel moeilijke momenten.
Nu verder met mijn reisverslag.
Michael was een half uurtje te laat met ons ophalen omdat hij ergens met een paar collega's in een sauna zat. Hij had de hele dag vrij omdat wij onze eigen gang gegaan waren, maar 's avonds aan het eten vertelde hij dat hij ons niet 24 uur per dag kon vermaken en dat hij echt naar de suana moest. Dat zorgde wel voor een beetje hilariteit omdat hij echtt niet veel werk hoefde te doen voor ons, maar hij bracht het net alsof hij heel de dag in de weer was met ons.
Ik moet toch even wat kwijt over Michael, hij moest wel met hele beperkte middelen werken. Hij had een paars boek van Suntrek en that was all. Hij moest alles zelf uitzoeken, waar het hotel was, waar in een stad de belangrijkste dingen waren etc. Toch enigszins wat nalatigheid van Suntrek. Je betaald niet zoveel geld om rondgeleid te worden door iemand die ook nog maar op de helft van de plekken geweest is. Michael deed echt puik werk in het vinden van hotels, hij reed zelden verkeerd ook als hij voor het eerst in een stad was, Daar had ik wel respect voor. Maar hij had ook zijn mindere kanten, en het voorval op de eerste avond werkte ook niet in zijn voordeel. We waren dus nog steeds op onze hoede.
Toen we terugreden naar ons Hotel in Alexandrië had ik best wel een beetje een wazige mist in mijn hoofd van alle Budjes. De volgende dag zouden we naar Shenandoah National Park gaan, om wat te hiken.
Dag 4:
We stonden vroeg op om een dag in de natuur te spenderen. Ik zelf vond dat nie zo boeiend, ik kick meer op steden en mooie skylines. Oscar zat tijdens de rit voorin bij Michael, iedereen moest om tourbeurten voorin zitten met als gevolg dat nu zwitserse Sandra naast me zat. Zo leerde ik haar ook weer wat beter kennen, ze bleek zo gek als een deur te zijn. Maar wel gezellig gek, haar engels was matig en dat was ook wel weer komisch.
Na een paar uur hadden we haar al geleerd om wat Nederlands te praten:
"Ik wiel je loel pijpen!"
Ik weet het, het is heel banaal en flauw maar het blijft toch het leukste om mensen dat te leren . Af en toe heb ik nog een terugval naar mijn pubertijd en daar hoort bovenstaande ook bij.
Shenandoah was best mooi en heel groot, ik gok zo ongeveer twee provincies groot. Heel uitgestrekt en als je gaat hiken kom je maar weinig mensen tegen. We hebben die dag twee hikes gemaakt, de eerste bracht ons naar een soort lion King rock met een fantastisch uitzicht op de bergen (Appalachen). En de tweede hike bracht ons naar een mooie rivella light achtige waterval .
's avonds gingen we wat eten in een Duits restaurantje in Vriginia. Wat ik daar wel leuk vond waren de mensen, ze waren oprecht en veel gezelliger dan de stadsmensen. Ook het taaltje vond ik heel leuk:
"Y'all ready to order now?"
Echt van dat knauw knauw engels. Na het eten zagen we nog een mooi natuurverschijnsel, er hing een onweer storm stil in het dal, en wij stonden daar ongeveer een 7 kilometer van af. Heel mooi om te zien.
We moesten nog een uur of wat rijden naar het hotel en iedereen was afgepeigerd (<-- hoe schrijf je dat?) van de hikes. Toen we er waren ging iedereen naar bed. Ik begon al te merken dat de lange dagen en korte nachten hun tol min of meer begonnen te eisen. Om 12.30 naar bed en om 6 of 7 uur op is best te doen. Maar de dagen zijn zo volgepland dat je overdag een weinig tijd hebt voor rust. We bleven die nacht in Roanoke, een klein dorpje. Virginia deed me veel aan Frankrijk denken.
Later weer meer...
Ennuh Nerd, waar blijven jouw verslagen.
Cart,
quote:Komt ie Cart!
Op woensdag 18 september 2002 23:56 schreef Carterman het volgende:
Ennuh Nerd, waar blijven jouw verslagen.
Deel 12 
woe. 18/9 - 16.45 - room 172
Ik schrijf veel minder in mijn reisverslag dan toen in Boston zat. Terwijl ik hier toch minstens evenveel vrije tijd heb. Misschien komt het omdat ik hier wat meer ritme in mijn leven heb, terwijl in Boston echt iedere dag anders was. Overdag ga ik naar school, 's middags een beetje huiswerk maken, een uurtje internetten om te kijken of er nog nieuws is en wat mailtjes te sturen, daarna avondeten, beetje rondhangen, TV kijken, soms een feestje, nog even internetten en dan meestal tegen een uurtje of half 1 naar bed.
Ook al probeer ik het nieuws uit Nederland en de rest van Europa/Wereld een beetje te volgen via Internet, weet ik niet echt wat er allemaal gebeurd. Ookal lees ik hier dagelijks de (gratis) krant 'Steamboat Today', maar die staat eigenlijk naast lokaal nieuws vooral vol met nieuws uit Colorado en Amerika. Alleen de allerlaatste pagina (na de advertenties) is gereserveerd voor Internationaal nieuws. En zelfs daarstaat meestal maar een klein lullig artikeltje omringd door advertenties.
Ik ben eigenlijk vooral benieuwd hoe het met de nieuwe Nederlandse regering gaat. Het beeld dat ik hier een beetje heb, van de paar artikelen die ik af en toe lees, is dat het een aardig zooitje is, en dat het er zeker niet beter op geworden is. Wat ik uit een samenvatting van de troonrede van gisteren opmaakte is dat ze de normen en waarden willen terug brengen in de Nederlandse samenleving. Daar ben ik blij mee, maar ik ben alleen benieuwd welke normen en waarden dat zijn als de regering zelf geen extra geld uitgeeft aan het onderwijs (waar je je normen en waarden toch grotendeels van mee krijgt), de zorg, het openbaar vervoer en de publieke sector. Daarnaast vergroten ze de inkomensverschillen en proberen alleen de immigranten de schuld te geven van mislukte integratie. Maar ondertussen besteden ze wel een paar miljard aan gevechtsvliegtuigen. Ik weet trouwens ook niet hoe de regering nou tegenover een oorlog tegen Irak staat. Ik heb het idee dat ze een beetje als een hondje achter de VS aan lopen.
Maar, zoals ik al zei, ik heb hier maar een beperkte blik op wat er nu in Nederland gebeurd. Dus het kan zijn dat ik helemaal verkeerd zit, maar als het ongeveer wel zo is, hoop ik eigenlijk snel op nieuwe verkiezingen.
Maar weer terug naar Amerika. Nu ik maar 1 keer per week wat schrijf is het wat moeilijker om te herinneren wat ik ook lalemaal weer gedaan heb en wat me is opgevallen aan die, nog steeds, vreemde Amerikanen.
Mijn weekend begon zoals gewoonlijk weer op donderdag. Die avond zouden we naar een feestje gaan, maar vlak voordat we aan kwamen hoorden we dat de politie het feest had afgeblazen vanwege geluidsoverlast. Balen dus! Vrijdag ging ik met de Internation Student Club paardrijden. Was wel gezellig, ik was alleen zo'n beetje de enige jongen, aangezien Chuck op het laatste moment had afgezegd. Het paardrijden zelf was wel leuk om een keer gedaan te hebben, maar om nou te zeggen dat het mijn sport is (als het al een sport is), nee niet echt. Wel weer een onwijs mooie omgeving trouwens. We reden namelijk rondom Steamboat Lake. Een erg groot meer ten westen van Steamboat, waar ik nog niet geweest was!
Ook zaterdag erg sportief bezig geweest. Ik had met Camilla afgesproken om te gaan mountainbiken. Rond een uurtje of 1 gingen we dus met de (gratis) bus naar de voet van de Mount Werner, de berg waar Steamboat tegen aanligt (genoemd naar Buddy Werner, een legendarische skier uit Steamboat), om vervolgens met onze gehuurde mountainbikes (met helm gelukkig!) met de lift naar boven te gaan. Het uitzicht was daar prachtig! Je kon heel Steamboat en omgeving zien. WE hadden het ook erg getroffen met het weer, geen wolkje aan de lucht. Het mountainbiken was gewelig! Af en toe echt heel erg stijl met een rotvaart naar beneden. Op kleine bobbelige paden vol met bochten tussen de Aspentrees (bomen met een witte schoors en nu in de herfst met goudgele bladeren) in ongeveer een uur naar beneden. De tweede keer dat we omhoog gingen hebben we eerst nog een half uur geklommen (dat viel trouwens zwaar tegen) om vervoglens een nog stijler pad, met riviertjes en modderplassen, naar beneden te pakken. Echt heel erg gaaf, en ik ben geeneens gevallen (wel tig keer bijna, maar dat telt niet!)!
Maarja...dat klimmen viel toch wel even tegen. Moet toch wat meer aan mijn conditie werken hier. Het is hier zo ie zo een stuk zwaarder, omdat je hier in de bergen zit. Heeft te maken met de lucht en rode bloedlichaampjes ofzo. Iemand heeft het ooit eens uitgelegd maar dat ben ik natuurlijk alweer vergeten. In ieder geavl, ik neem me iedere avond voor om de volgende ochtend te gaan hardlopen, maar dan is mijn bedje toch weer iets te lekker. Maar van de week ga ik het echt een keertje doen!
Zaterdagavond niet veel bijzonders gedaan en zondag maar weer eens al mijn was weggewerkt. Dat moet iemand me trouwens toch nog maar een keer opnieuw uitleggen. Want ik zie al die Amerikanen gewoon al hun kleren in de droogtrommel gooien, terwijl ik netjes alle symbooltjes controleer, of het wel of niet in de droger mag. Vervolgens ben ik dus uren beizg met allen op hangertjes te hangen en een goede plek te vinden om het te laten drogen. En daarnaast vegeet ik altijd die rotpapiertjes uit mijn broekzak te halen! Strijken doen ze hier gelukkig niet aan. En om er een beetje bij te horen doe ik dat dus ook maar niet!!!
De rest van de week nog niet veel gedaan behalve lessen en werken. Die Amerikanen betalen trouwens ook alles met hun Credit Card. Daar word ik af en toe helemaal gek van in de bookstore. Zeker als ze een Credit Card op 'File' hebben, want dan mag ik alle gegevens zelf gaan intikken. En dan rekenen ze gerust hun kopje koffie van 47 cent met hun Credit Card op file af hoor!!!
Maar toch ben ik nog steeds erg tevreden met mijn baantje dar. We verkopen daar trouwens ook erg veel snoep, maar dat Amerikaanse snoep kan echt niet op tegen de Nederlandse drop! Alleen Jelly Belly's zijn wel te eten! Maar over de Amerikaanse snoep had ik dus een discussie met mijn 'bazin' Leslie. Dus ik vertelde haar over de geweldige Nederlandse licorice, dat ik regelmatig mis! Even later kwam ze dus terug met een catalogus een van haar importeurs. En wat blijkt? Pagina's vol met Nederlandse producten! Drop, stroopwafels en Douwe Egberts! Je had de twinkeling in mijn ogen moeten zie (volgens Leslie dan!). In ieder geval: er is nu een doos met Venco pondspakken op weg, die ik tegen inkoopsprijs kan kopen!!!
Het weer wordt hier met de dag slechter. We hebben de laatste dagen veel regen gehad en het wordt langzamerhand ook steeds kouder. Ik heb mijn jas dus maar uit de kast gehaald! Hier even verderop in de bergen sneeuwt het ook al. Daar is gister 16 inch sneeuw gevallen! Bijna iedereen hier zit ook met smart op de sneeuw te wachten, omdat ze dan eindelijk kunnen skieen/snowboarden. Ik kijk er ook wel naar uit, lijkt me geweldig om weer eens te skieen en te leren snowboarden. En daarnaast iedere ochtend wakker te worden met een nieuwe sneeuwlaag. Maar aan de andere kant...als het eenmaal begint te sneeuwen stopt het ook niet meer tot aan lente/zomer volgend jaar. In plaats van sneeuw vind ik het dus ook best als we eerst nog een paar weken zon hebben!
Ik moet trouwens nog wel erg wennen aan al die maten die ze hier gebruiken. Totaal verschillend van Europese maten. Zo gebruiken ze inch, feet, yard en mile voor afstand, oz voor inhoud en pounds voor gewicht. Ook schrijf ik iedere keer de datum nog verkeerd (18/9 in plaats van 9/18).
Ik had hier net trouwens een een safety inspectie. Een controle of er geen geen gevaarlijke dingen aanwezig waren. Heel erg serieus namen ze het volgens mij niet, want ze waren binnen 20 seconden klaar met controleren, waarvan ze 15 seconden naar mijn foto's hebben gekeken!
Nog meer goed nieuws trouwens! Ik zag net een flyer hangen dat ze mensen zochten voor een voetbalwedstrijd (ja, veldvoetbal!) voor over 2 weken. Ik ga me daar morgen dus maar even voor opgeven, want ook dat mis ik wel, een lekker balletje trappen!
Maar mijn maag begint weer te knorren, ds ik ga maar weer eens genieten van het altijd geweldige en gezonde cafeteria eten!!!
quote:JAh, irritant is dat hey. Het is helemaal niet wiskundig verantwoord zoals wij hier dat wel hebben met kilos, grammen, meters en centimeters.
Ik moet trouwens nog wel erg wennen aan al die maten die ze hier gebruiken. Totaal verschillend van Europese maten. Zo gebruiken ze inch, feet, yard en mile voor afstand, oz voor inhoud en pounds voor gewicht. Ook schrijf ik iedere keer de datum nog verkeerd (18/9 in plaats van 9/18).
Ennuh over dat voetbal...ik zag in Washington een paar amerikanen voetballen en het was van ee belachelijk niveau Ze speelden de bal wat over en that's it. Geen akties of balletje hoog houden of controleren. (Nu zeg ik niet dat amerikanen niet kunnen voetballen hoor, maar ze zullen er wel weer een andere kijk tegen hebben). Dus wat mij betreft kun je flink de voetbalheld uit gaan hangen daaro 
Laat ze maar weer komen die verslagen van je want ik geniet er met volle teugen van 
(en meer mensen met mij gezien het aantal views van dit topic)
Cart,
Vandaag hadden we een lange dag in de auto voor de boeg. We moesten helemaal naar de smokey mountains rijden. En dat was toch wel een paar uur rijden vanaf ons hotel. We zouden er gaan paardrijden en de sunset bekijken.
Ook kwamen we hier door een indianen dorp. De jeugd (in de van) vond dat niet echt boeiend. Na een paar uur rijden kwamen we aan in het indianendorp. Wat een verschrikking was dat zeg, er was niets meer over van de indianen. Je komt daar binnen rijden en ziet nep wigwams staan naast eettenten met neon verlichting. Ik zag er wel een hele hoop motorrijders. Een paar mensen in de van wilden het dorp verkennen, Michael zette hen af en we reden verder naar het paardrij punt. Toen we daar aankwamen was het er nogal verlaten. Enig onderzoek later kwamen we erachter dat het paardrijden om 16.00 uur sloot. En wij kwamen dus om 16.00 uur aan. Dat was stevig balen want ik had me erop verheugd en met mij de rest ook. Wederom een foutje van Michael die zich daarover had moeten laten informeren zodat we dan ook eerder hadden kunnen vertrekken. De sfeer in de bus werd er niet beter op toen we besloten om te gaan picknicken (om 16.00 uur jah). Michael zei die ochtend namelijk dat we gingen picknicken met zijn allen en om 16.00 uur hadden we dat nog niet gedaan. Een beetje een verloren dag was het wel dus.
De afstanden in de V.S. zijn nu eenmaal groot, maar het is aan de trekleader om het zo te plannen dat we nog iets uit onze dag halen. We kwamen dus al veel te laat aan in het indianen dorp en we hadden nog niks gegeten.
We besloten om met een man of vier/vijf een stukje natuur op te zoeken om daar in het zonnetje wat te eten. Dat de planning in de war was gelopen was balen, maar we zouden er het beste van maken. We vonden een heerlijk plekje aan een beekje. Oscar en Michael besloten om te gaan zwemmen terwijl ik met S., Sandra en Anna langs de kant ons bammetje op aten. Genieten was er niet bij omdat er een, ik schat, 456.987,5 vliegjes in de bosjes zaten die het allemaal op ons gemunt hadden. Op zich niet erg, maar deze beten ook. S. en ik hielden het voor gezien en gingen een stukje verderop op een brugje eten. De rest bleef beneden aan het water tussen de vliegen.
Ik moest op een gegeven moment erg plassen maar kreeg het niet voor elkaar om lang genoeg stil te staan vanwege die bijtvliegjes. Afknijpen en inhouden dan maar. Een klein uur later gingen we terug naar het indianen dorp om de anderen op te halen. Toen we dat gedaan hadden baalden we toch wel flink dat we geen beren gezien hadden. Want, dat ben ik vergeten te vertellen, er schijnen nogal wat beren rond te lopen in die bergen daar. Tijdens het paardrijden hadden we eventueel beren kunnen zien, maar dat ging niet door. Toen reden we langs een petting zoo waar ook beren waren. Dus wij, Oscar, S, Anna en ik, er naar toe. 3 dollar entree en 1 dollar voor een bakje fruit om de beren te voeren lichter kwamen we binnen. Ik ben zelf maar vijf minuten binnen geweest omdat ik het heel zielig vond. Er waren een 15tal beren van verschillende soorten die niks anders deden dan bedelen. En ik vond ze er nog al verwaarloosd uit zien. Ik kon het niet aanzien en ben gauw weggegaan. Een half uur daarna kwam de rest ook naar buiten en reden we naar de top van de bergen om op een observatory de zonsondergang te gaan bekijken. Dat was heel leuk en mooi. Op dat moment had de groep het wel weer nodig om samen een beetje lol te maken en van een mooi uitzicht te genieten. We hebben wat foto's geschoten en van het uitzicht genoten.
's Avonds moesten we nog een endje naar knoxville rijden. Moe van toch een verspilde dag gingen we slapen. De volgende dag zouden we naar Nashville gaan.
Later meer...
Cart,
In ieder geval, ik krijg wel een beetje het idee dat het af en toe behoorlijk slecht geregeld was door dat Suntrek! Ben benieuwd wat er verder allemaag nog gaat gebeuren!!
quote:Serieus, er was geen romance, ze was echt iemand waarmee ik gewoon lekker kon/kan praten. Saai maar waar...het spijt me...
Op vrijdag 20 september 2002 03:41 schreef Nerd het volgende:
En toch heb ik nog steeds het gevoel dat er een romance in de lucht hangt!!! Waarom heb je je kans niet gegrepen toen jullie samen ergens anders ging zonnen om weg te zijn van de muggen?In ieder geval, ik krijg wel een beetje het idee dat het af en toe behoorlijk slecht geregeld was door dat Suntrek! Ben benieuwd wat er verder allemaag nog gaat gebeuren!!
Soms heb je dat gewoon, juist door iemand op die manier niet interessant te vinden haal je de druk van de ketel en kun je elkaar gewoon wat beter leren kennen.
Cart,
[Dit bericht is gewijzigd door Carterman op 20-09-2002 08:06]
quote:Ik ken het ja!! Kan ook heel erg mooi zijn!
Op vrijdag 20 september 2002 07:56 schreef Carterman het volgende:[..]
Serieus, er was geen romance, ze was echt iemand waarmee ik gewoon lekker kon/kan praten. Saai maar waar...het spijt me...
Soms heb je dat gewoon, juist door iemand op die manier niet interessant te vinden haal je de druk van de ketel en kun je elkaar gewoon wat beter leren kennen.Cart,
en dan wordt je uiteindelijk toch nog verliefd....nee, nu hou ik er echt over op!
Ik wacht op het vervolg!! Leuk om ook eens andere ervaringen uit Amerika te lezen, en je schrijft erg leuk!
Na een niet al te lange rit naar Nashville besloten we om naar de Country Music Hall of Fame te rijden. Het mekka van de countrymusic. Het gebouw ziet er wel geinig uit, het is een klavier van een piano op zijn kant. We gingen naar binnen en iedereen besloot om mee te doen aan een rondleiding daar. Behalve S., Sandra en ik (tja Nerd als ik het zo teruglees ga ik zelfs rare dingen denken), we mochten er namelijk geen foto's maken. En dat is toch wel jammer als je 18 dollar ofzo betaald en je houdt er dan niks aan over. Wij gingen dus op zoek naar de openbare bibliotheek in Nashville waar je gratis kon internetten. Die bleek gelukkig maar 3 blocks verderop te zijn.
Nashville oogde als een kleine stad, ik zal toch nog eens een keer op moeten zoeken hoeveel mensen er wonen want het leek me niet veel groter als een Groningen of Breda. Enfin, wij liepen dus met zijn drieën naar de bieb, omkijkend naar de country music hall of fame hoorde ik opeens een luide klap. Bleek S. tegen een buspaal aan gelopen te zijn toen ze achteruit liep om een foto te maken. Best lachen dus. Goed melig liepen we door naar de bieb alwaar Sandra besloot om eerst even wat aan haar nicotine verslaving te doen. S. en ik gingen vast naar binnen. De entree van de bieb zou niet misstaan in The Matrix reloaded. Onvoorstelbaar, alles was van marmer en het interieur was dat als van een echte Hollywood bieb. Koloniale bureau's met schemerlampen erop. Net als in de fillem dus .
Toevalligerwijs was Michael ook in de bibliotheek om zijn email te checken, al zagen we op zijn scherm een man en vrouw de daad doen. Wederom werkte dit niet in Michaels voordeel, S. en ik lachte erom en we gingen mailen (en ja ik ging ook even fok!ken).
Na drie kwartier liepen we terug naar de country music hall of fame. Sandra waren we inmiddels kwijtgeraakt, zoals ik al eerder vertelde is ze een beetje een aparte meid dus maakte we ons geen zorgen.
Toen we aankwamen bij de country music hall of fame stond Sandra daar, Oscar en Anna waren op weg naar een brievenbus om kaarten op de bus te doen. De rest van de groep zat in de van bij Michael die besloten had om ons op te halen bij de bieb. Een misverstandje dus, tien minuten daarna kwam Michael weer bij de Country Music hall of fame en konden we met zijn allen instappen en naar het hotel gaan.
's Avonds gingen we met zijn allen uit eten in het Hard Rock cafe van Nashville. Het veel te vriendelijke personeel nam onze bestellingen op en een kleine drie kwartier later hadden we reeds betaald en gingen we de stad in.
Ik zat naast Michael tijdens het eten en raakte (nu pas) eindelijk een keer echt met hem aan de praat. Het bleek dat hij nogal een ondernemende gozer was, hij is piloot en deed dit baantje om wat van de v.s. te zien. Ook omdat hij geen werk als piloot kon vinden vanwege de aanslagen van 11 september. Als je zo met iemand praat dan leer je hem wat beter te begrijpen en te waarderen. Maar ik had nog steeds die eerste avond in gedachte van hem met die drugsdealer.
Ik vond, en vind het nog steeds heel moeilijk om echt een mening over hem te vormen.
Wat ook wel geinig was, tijdens het afrekenen kreeg Friedericke haar wisselgeld terug, maar ze was naar de W.C. dus nam Nicole het voor haar aan. Zwitserse Sandra moest nog betalen en griste zo dat geld uit de handen van Nicole en gaf het aan de serveerster met de mededeling dat het zo wel goed was. Wel humor dus.
's Avonds ging een groepje van vijf (Karen, Thomas, Sandra, Friedericke en Nicole) naar een bar waar een tamelijk bekende country zanger een optreden gaf. Oscar, S. en ik besloten naar een straat te gaan met allemaal kroegen erin, we waren die namelijk die middag tegengekomen. De eerste kroeg had een live band die wat rustige country muziek speelde. Ik vond het wel apart om te zien dat cowboys echt bestaan, ik bedoel we zien hier in Nederland ook wel van dat country line dancen enzo. Maar dat zijn wannabe cowboys, die mensen daar waren echt. Ze hadden allemaal van die hoeden op en ik zou er niet van verbaasd zijn als meer als de helft te paard naar de kroeg was gekomen.
In de tweede kroeg was een veel swingendere band bezig, the don Kelley band. Oscar kocht een cd van ze die de zanger (Mr. Don Kelley himsel) later nog voor hem signeerde. Wel geinig dus en een leuk souvenir.
Na deze kroeg liepen we nog even naar een souvenir winkel die vol lag met Hillbilly humor. Hillbilly's zijn een beetje de Annies en Johnnys van het platteland. Daarna besloten we om naar een club te gaan (geheel tegen mijn zin in, want ik ben nu eenmaal een kroegenmens). De club was nagenoeg leeg en ze draaiden er alleen maar R&B achtige muziek. Niet mijn ding dus, ik ben namelijk een echte Europeaan en houdt van de dance en trance muziek. Die kom je daar maar zelden tegen. Op een gegeven moment draaiden ze around the world en daar was ik al blij mee op dat moment, moet je nagaan.
Later wederom meer
Michael zei nog dat als we niet naar de groep hoefden te gaan we best met die twee meiden mee hadden kunnen gaan. Dat schijnt daar heel normaal te zijn.
Wij liepen richting S. en Oscar, Michael wist wel een leuke club, dus gingen wij daar naar toe. Onderweg kwamen we Sandra en Nicole nog tegen en die gingen ook met ons mee. De club was een beetje apart, niet gezellig maar wel een loungesfeer. We gingen daar lekker in een bank hangen met een pilsje. Michael en ik waren in een filosofische bui en spraken wat over het leven e.d. (En Nerd, nee hier komt ook geen romance uit!
). Om een uur of 23.30 moesten we de rest oppikken en reden we terug naar het hotel. Dat vond ik persoonlijk wel een beetje jammer dat echt stappen er niet bij zat. Michael kon ons niet om 4.00 's nachts ophalen en met de taxi is vrij prijzig omdat we nogal eens buiten het centrum zaten. Ook was het zo dat we steeds vroeg op moesten om verder te rijden, en ik ben nu eenmaal niet iemand die op stap kan gaan zonder te drinken. En mij wil je niet in de auto hebben met een kater. Dat was jammer, heel jammer want ik houd er wel van om lekker in de kroeg te hangen, een beetje slap te ouwehoeren en mensen leren kennen.
Alweer een mindere kant van deze vakantie. Straks gaan jullie nog denken dat ik er helemaal niks aan vond ofzow
.De volgende dag zouden we naar Mammoth Cave gaan, uiteraard de grootste grotten ter wereld.
Dag 7.
We kwamen rond 12.00 uur aan bij Mammoth Cave National Park (MC). We konden een tour doen die ons langs de Frozen Niagara Falls zou leiden. Dat leek ons wel geinig en we werden met bussen richting de ingang van de grot gebracht.
Drie bussen welteverstaan, zo'n 90 mensen dus. Op zijn amerikaans werd er een inleiding gegeven dat het best wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn in de grot en dat we uit moesten kijken, etc.
Toen we naar binnen gingen moesten we met een trap naar beneden en na tien minuten lag er een tribune waar we halt hielden. Daar vertelde de ranger een mooi verhaal over hoe fantastisch deze grotten wel niet waren, die ranger was wel koel, ik schat hem een jaar of 60 en hij kon heel mooi vertellen met zijn Kentuckiaans accent.
Na zijn verhaal liepen we verder naar de frozen Niagara falls en toen we die gezien hadden liepen we door een draaideur weer naar buiten.
Was het leuk? Jawel hoor.
Was het een avontuur? Neuh, met negentig man een trap aflopen en daarna door een draaideur naar buiten lopen noem ik geen avontuur. Ze kunnen nog een hoop van de franse grotten leren. Daar ga je tenminste met een klein groepje mensen door heen en hebben ze niet overal antislip matjes liggen etc.
Is het een aanrader? Ja voor mensen die van een avontuurloze ervaring houden is het niet te missen.
Ik ben een beetje cynisch nu, maar ik vond het zo jammer hoe die amerikanen een mooi stuk natuur kapot kunnen maken voor commercie.
Later nog veel meer
quote:
Op vrijdag 20 september 2002 19:01 schreef Carterman het volgende:
Michael en ik waren in een filosofische bui en spraken wat over het leven e.d. (En Nerd, nee hier komt ook geen romance uit!
quote:LOL,
Op vrijdag 20 september 2002 22:59 schreef Nerd het volgende:[..]
Leuk topic is dit aan het worden, morgen schrijf ik weer een stukje. Het travel forum mag wel een voorbeeld zijn voor de rest, want hier wordt maar weinig off topic gebabbeld. Complimenten. Het kan dus wel.
Cart,
Voor de rest is dit topic vooral veel lezen voor veel mensen (kijk maar naar de views/reacties). Een daarnaast zijn de meeste reacties van jou of van mij (de laatste 13 bijvoorbeeld!)!!!
Ik ben benieuwd wie dit topic allemaal volgen eigenlijk??? Dus laat eens even wat van je horen!
|
|
