Vrouwelijke collega van vriend - betere match dan ik?

Hoi mensen,

Dit wordt een lang verhaal, maar ga het proberen kort te houden . Voor een samenvatting zie onder!

Sinds 6 jaar heb ik een relatie met mijn vriend, waarvan we 4 jaar samenwonen. Hij is 28 jaar, ik ben 22.
Nu heeft mijn vriend sinds 6 maanden een nieuwe (vrouwelijke) collega, waar hij me al regelmatig over verteld heeft. Ze kunnen het goed met elkaar vinden en praten veel met elkaar op het werk. Hij heeft mij ook al verteld dat hij haar een leuk meisje vindt, maar dan in de zin van grappig en niet aantrekkelijk (zijn woorden natuurlijk...).
Nu heb ik nooit iets achter deze vriendschap gedacht ofzo, en ook geen reden toe gehad. Maar afgelopen vrijdag was er een etentje met zijn werk, waar ik ook bij was uitgenodigd. Toen heb ik dat meisje voor het eerst ontmoet, en nu komt het vreemde; toen mijn vriend ons aan elkaar voorstelde gedroeg hij zich opeens heel verlegen en ongemakkelijk. Ik kan het niet echt goed omschrijven, maar het voelde gewoon heel raar. Het leek alsof hij zich betrapt voelde, had ik het idee.. Ik voelde me alsof ik een ex van hem ontmoette. Ik heb al eerder vriendinnen van mijn vriend ontmoet, en toen gedroeg hij zich nooit zo.

Na afloop heb ik hem er natuurlijk op aangesproken, en hem verteld dat ik het idee had dat er iets speelde tussen hen. Hij heeft bij hoog en laag ontkend dat er ook maar iets van chemie tussen hen was. Ook als hij vrijgezel was geweest had hij geen intresse gehad in haar, omdat ze altijd ziek is en haar neus moet snuiten ( zijn woorden). Ik heb 100% vertrouwen in hem, en geloof ook niet dat hij vreemd zou gaan. Maar ik ben misschien wel naïef, maar niet blind, en hoe hij zich gedroeg bij dat etentje was gewoon opmerkelijk.

Daarnaast heb ik misschien onderschat hoeveel ze met elkaar omgingen. Blijkbaar brengt zij hem bijvoorbeeld ook regelmatig naar het station ('s avonds na het werk), en hij heeft me dat nooit verteld.

Maar goed, psychologen en relatietherapeuten van Fok!, hier komt het vreemde:
Ik heb dit weekend de tijd gehad om over dit hele gebeuren na te denken, en nu kom ik tot de conclusie dat ik het eigenlijk wel zou begrijpen als hij iets met zijn college zou willen beginnen. Het is allemaal eigenlijk heel logisch. Hij zit in een heel andere levensfase als ik; hij werkt, is ouder dan ik en ziet zichzelf graag vader worden, ergens in de komende jaren. Dat meisje is volgens mij even oud als hij, of misschien iets ouder. Ik ben dus pas 22 en studeer nog. Ik voel me nog heel jong en gedraag me ook zo, en het stichten van een gezin ligt voor mij nog zo ver weg dat ik er niet eens over na wil denken.
Ik heb het idee dat hij de afgelopen 6 jaar heel erg is veranderd, veel volwassener is geworden, en dat ik stil ben blijven staan. Ik voel me nog steeds dat 16 jarige meisje, terwijl hij nu een volwassen man is die misschien wel verder wil met zijn leven.

Hoe raar is het dat ik zo denk? Betekent dit dat ik mezelf niet goed genoeg vind voor hem, en wil dat hij een leukere/volwassenere vriendin vindt? Of heb ik (onbewust) genoeg van deze relatie, en wil ik daarom dat hij het uitmaakt en gelukkig wordt met iemand anders?

Samenvatting: Ik heb het idee dat mijn vriend een oogje heeft op zijn collega, en misschien ook vice versa. Vreemd genoeg voel ik me hier niet zo verdrietig/machteloos bij als wellicht zou moeten, en heb ik er juist begrip voor. Is dit raar?

Bedankt voor het lezen! Ik ben benieuwd naar jullie opinies/advies.

quote:

Op zondag 18 december 2011 16:29 schreef HappyGirl91 het volgende:
Ik snap je wel Dat je het idee hebt dat die andere vrouw misschien geschikter is voor hem, ook al is hij perfect geschikt voor jou

Ja, dat is precies wat ik bedoel inderdaad. En ik voel me zo schuldig dat ik zo denk, ik durf het hem ook niet te zeggen want ik weet zeker dat hij het verkeerd op zou vatten.

quote:

Op zondag 18 december 2011 16:35 schreef HappyGirl91 het volgende:
Maar voel je bovenal dat schuldgevoel of is er niet verdriet dat overheerst? Of valt het wel mee met dat verdriet?

Nee ik voel met niet echt verdrietig, alleen schuldig. Maar misschien dat ik ergens ook niet geloof dat het echt uit zou gaan, en dat ik daarom niet verdrietig ben? Hij heeft immers gezegd dat hij niks voor haar voelt (hoewel ik dat dus wel betwijfel).

Bedankt voor jullie reacties
Dus ik moet hem niet vertellen hoe ik er over denk enzo?
Ja, dingen met zijn 2en doen is wel een goed punt, ik ben de laatste tijd heel druk met mijn studie dus het schiet er wel eens bij in.

quote:

Op zondag 18 december 2011 16:51 schreef Seven. het volgende:
Op zich niet gek. Maar naar mijn mening, als jullie het de afgelopen jaren leuk hebben gehad en goed bij elkaar bleken te passen.. de meeste mensen met zo'n leeftijdsverschil groeien uit elkaar, dan blijkt dat ze in eerste instantie bij elkaar pasten maar na een jaar of 5 zijn de levensfases zo verschillend dat ze te ver uit elkaar gegroeid zijn.

Als jullie daar tot nu toe eigenlijk maar weinig problemen mee hadden, waarom er dan vanuit gaan dat jij niet de juiste voor hem bent? Als jij niet meer studeert, kom je in dezelfde levensfase als hem.

Ik zou zeggen, beetje meer vertrouwen in jezelf want je komt heel volwassen over op mij. De belangrijkste vragen hier zijn denk ik niet of jij de juiste bent voor hem, want dat kan hij alleen beantwoorden. De vraag is misschien eerder of jullie sowieso goed bij elkaar passen.

Die andere chick zou ik me niet te druk over maken. Iedereen kan wel eens gevoelens hebben voor een ander binnen een relatie, het is maar net de vraag hoe je daarmee omgaat. Ga je in zo'n geval vreemd of niet? Probeer je er alles aan te doen om de problemen in je relatie op te lossen of niet? Jij vertrouwt dat hij niet vreemdgaat en dan is het nu dus tijd om te kijken of er een probleem is in jullie relatie.

Is hij de juiste voor jou? Zo ja: ervoor gaan. Jullie zijn niet voor niets 6 jaar samen.

Dankje voor je reactie, Seven
Wat betreft of we bij elkaar passen; ik vind van wel, en ik wil verder met hem. Maar ik ben bang dat hij het anders ziet.
We hebben er net wel over gepraat, en hij zegt dat ik me echt geen zorgen moet maken. Dus dat probeer ik dan maar niet meer te doen. Hopelijk stelt het met die collega echt niks voor en beeld ik het me allemaal in.

quote:

Op zondag 18 december 2011 17:32 schreef Tanin het volgende:
Niet zo onzeker zijn meid hij heeft voor jou gekozen, en hij zal zelf wel aangeven als hij niet tevreden is met die keuze.
Dit soort gedachtes kunnen een hele gezonde, positieve relatie omzeep helpen, en dat zou zonde zijn

Dat realiseer ik me ook inderdaad.. eerder hebben mijn twijfels ook al voor wat problemen gezorgd. Hij lijkt juist nooit onzeker over ons, maar misschien dat mannen (of alleen hij) dat gewoon minder uitspreken.

Update
We zijn inmiddels een paar maanden verder. Over die collega hoor ik nooit meer iets, dus dat zal wel overgewaaid zijn. Echter, onze relatie is niet echt verbeterd en ik heb steeds meer het idee dat ik er een beetje klaar mee ben. Ik realiseer me nu ook dat ik misschien hoop dat hij iemand anders ontmoet en dat hij het dan uitmaakt met mij . Ik weet echt niet wat ik hiermee aan moet, ik heb er al een paar keer met hem over gepraat maar hij wil dat we het echt blijven proberen. En eigenlijk wil ik het ook niet uitmaken want ik weet dat ik er spijt van ga krijgen, en dan is het te laat.

Ik denk dat het gewoon geen goed plan was om meteen vanuit mijn ouderlijk huis over te gaan op samenwonen. Destijds leek het allemaal leuk, en dat was het ook. Ik heb er nooit serieus over nagedacht, het was een beetje een impulsieve actie en ik heb er ook nooit spijt van gehad. Maar nu begin ik dus te denken dat ik een stukje zelfontplooiing heb gemist. En eigenlijk wil ik graag een tijdje alleen wonen, in een studentenflat ofzo, een beetje tot mezelf komen, onafhankelijk zijn..

Hebben jullie advies over wat ik hiermee moet?

quote:

Op donderdag 12 april 2012 18:10 schreef Frag_adder het volgende:
Hmmm zeggen "ik wil niet meer samenwonen maar even op mijzelf wonen" kan gauw worden opgevat als "ik weet niet of ik nog met je verder wilt"

is het geen optie op eens alleen op vakantie te gaan en te kijken hoe dat bevalt? Probeer een gulden middenweg te vinden, want ik ben bang dat het direct zeggen je relatie veel schade toe kan brengen.

Tja, die schade heb ik al toegebracht door hem hier mee lastig te vallen.. Hij wil dus ook niet apart gaan wonen, dan wil hij gewoon uit elkaar gaan. Maar ik wil wel wat meer dingen alleen doen inderdaad, en in het algemeen wat meer dingen doen en niet zoveel thuis zitten want dat is ook niet echt bevorderlijk voor onze relatie.

quote:

Aan de andere kant moet ik toegeven dat ik erg bij ben dat ik nu een tijdje op mijzelf woon, je leert er zo ontzettend veel van, niet dat er iets mis is met meteen samen wonen, maar voor je zelfstandigheid is dit een goede stap.

Ja precies, en dat mis ik dus. Mijn vriend is wel eens een paar dagen weg en dan vind ik het helemaal niet erg om alleen te zijn.

Dank voor je reactie iig

quote:

Op donderdag 12 april 2012 18:14 schreef De_Kardinaal het volgende:

[..]

Ja, een keer tegen hem je twijfels zeggen ipv hier?

Zoals ik al zei heb ik het er al vaak over gehad en hij wil gewoon blijven werken aan onze relatie. Voor hem is er geen probleem, hij is gelukkig zoals het nu is. Maar hij heeft ook veel meegemaakt voordat we elkaar ontmoetten, andere relaties gehad, op zichzelf gewoond ed. En ik dus niet, en dat begin ik nu te missen.