KSW Kerstverhalen Schrijfwedstrijd
Doe hier mee met de Kerstverhalen Schrijfwedstrijd, georganiseerd door FOK!. De wedstrijd loopt dit jaar van 7 t/m 17 december. vanaf de 17e bekijkt de jury de ingestuurde verhalen.
In dit topic worden alle ontvangen verhalen gepost. De verhalen die in dit topic staan, zullen door de FOK!-jury worden beoordeeld, waarna via een userstemronde de top 5 zal worden bepaald..
Wil je zelf meedoen aan de wedstrijd, dan kun je je verhaal insturen naar kerstverhalen@fok.nl.
Meer informatie over de wedstrijd vind je hier: Kerstverhalenwedstrijd 2011 - Wedstrijdtopic en feedback.
[ Bericht 11% gewijzigd door DaMart op 11-12-2011 16:17:18 ]
Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn!
Het is 24 December en zoals ieder jaar ben ik weer eens veel te laat met kerstinkopen doen, Ik moet nog boodschappen doen, en cadeautjes kopen, maar ik moet ook het huis nog opruimen,Waarom maak ik mij toch ieder jaar weer zo druk om kerst?!
Na een rondje Xenos, bijenkorf en hema is het dan toch tijd voor de supermarkt, Als ik dacht daar snel klaar te zijn kom ik nu toch van een koude kermis thuis, Het lijkt wel of de mensen denken dat ze de komende 3 maanden geen boodschappen kunnen doen, 3 kwartier later dan toch eindelijk buiten, op een te zwaar beladen fiets glibber ik naar huis, Daar aangekomen tref ik mijn vriend languit op de bank voor de tv, en wanneer ik om mij heen kijk zit mijn humeur direct in mijn schoenen, Het aanrecht staat vol vaat en meneer heeft ook geen moeite genomen om een beetje op te ruimen of vast aan het eten te beginnen. Mopperend begin ik aan de afwas, en ga ik de troep te lijf, als ik daarna aan het eten wil beginnen gebied mijn vriend mij om te gaan douchen en iets leuks aan te trekken, waarop ik reageer met de vraag of hij denkt dat ik al klaar ben, en of hij niet even mee kan helpen dan heb ik misschien ook nog wat aan de kerstavond!, Wederom vraagt hij mij te gaan douchen en iets leuks aan te gaan doen, en als ik vraag waarom dat nodig is zegt hij enkel dat hij een verrassing heeft.
Met een nieuw persoonlijk record ben ik een half uur later klaar om te gaan, We stappen in de auto en ik weet nog steeds helemaal niks, We rijden het centrum van Rotterdam in, en aangekomen bij de euromast vertelt mijn vriend mij dat we hier gaan eten, Ik reageer verbaasd maar laat het over mij heen komen, het valt mij enkel op dat hij een beetje nerveus lijkt, maar gezien zijn hoogtevrees hecht ik daar weinig waarde aan.
Na een heerlijk diner is mijn humeur weer helemaal bijgetrokken en genieten we samen even van het witte Rotterdam, De euromast geeft een prachtig uitzicht, Net als ik mij wil omdraaien zakt mijn vriend op 1 knie, en daar boven op de euromast, met een schilderijwaardig uitzicht stelt hij mij de vraag der vragen! Ik slaak een gilletje en zeg JA!
Eenmaal thuis raak ik niet uitgerateld, ik heb 10000 plannen en verheug mij op de dag van morgen want dan kan ik mijn ouders vertellen dat ik ga trouwen, en kan ik pronken met de prachtige ring!
De volgende dag zegt mijn zus tijdens het kerstdiner dat ze iets wil vertellen, Dat treft, Ik ook!
Mijn zus heeft voor iedereen een cadeautje, en we moeten het tegelijk uitpakken, Voor iedereen is er een slabbetje met een tekst, voor mij: Mijn tante is de liefste! Oh mijn god ze is eindelijk zwanger!! Nadat deze tranen zijn gedroogd, vertellen wij ons nieuwtje en opnieuw wordt er gehuild, Aan het eind van de avond bedenken wij ons dat over een jaar onze familie is uitgebreid met een kleine hummel, en dat de tante van deze hummel getrouwd zal zijn met de liefste man op aarde! Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn!
Het is 24 December en zoals ieder jaar ben ik weer eens veel te laat met kerstinkopen doen, Ik moet nog boodschappen doen, en cadeautjes kopen, maar ik moet ook het huis nog opruimen,Waarom maak ik mij toch ieder jaar weer zo druk om kerst?!
Na een rondje Xenos, bijenkorf en hema is het dan toch tijd voor de supermarkt, Als ik dacht daar snel klaar te zijn kom ik nu toch van een koude kermis thuis, Het lijkt wel of de mensen denken dat ze de komende 3 maanden geen boodschappen kunnen doen, 3 kwartier later dan toch eindelijk buiten, op een te zwaar beladen fiets glibber ik naar huis, Daar aangekomen tref ik mijn vriend languit op de bank voor de tv, en wanneer ik om mij heen kijk zit mijn humeur direct in mijn schoenen, Het aanrecht staat vol vaat en meneer heeft ook geen moeite genomen om een beetje op te ruimen of vast aan het eten te beginnen. Mopperend begin ik aan de afwas, en ga ik de troep te lijf, als ik daarna aan het eten wil beginnen gebied mijn vriend mij om te gaan douchen en iets leuks aan te trekken, waarop ik reageer met de vraag of hij denkt dat ik al klaar ben, en of hij niet even mee kan helpen dan heb ik misschien ook nog wat aan de kerstavond!, Wederom vraagt hij mij te gaan douchen en iets leuks aan te gaan doen, en als ik vraag waarom dat nodig is zegt hij enkel dat hij een verrassing heeft.
Met een nieuw persoonlijk record ben ik een half uur later klaar om te gaan, We stappen in de auto en ik weet nog steeds helemaal niks, We rijden het centrum van Rotterdam in, en aangekomen bij de euromast vertelt mijn vriend mij dat we hier gaan eten, Ik reageer verbaasd maar laat het over mij heen komen, het valt mij enkel op dat hij een beetje nerveus lijkt, maar gezien zijn hoogtevrees hecht ik daar weinig waarde aan.
Na een heerlijk diner is mijn humeur weer helemaal bijgetrokken en genieten we samen even van het witte Rotterdam, De euromast geeft een prachtig uitzicht, Net als ik mij wil omdraaien zakt mijn vriend op 1 knie, en daar boven op de euromast, met een schilderijwaardig uitzicht stelt hij mij de vraag der vragen! Ik slaak een gilletje en zeg JA!
Eenmaal thuis raak ik niet uitgerateld, ik heb 10000 plannen en verheug mij op de dag van morgen want dan kan ik mijn ouders vertellen dat ik ga trouwen, en kan ik pronken met de prachtige ring!
De volgende dag zegt mijn zus tijdens het kerstdiner dat ze iets wil vertellen, Dat treft, Ik ook!
Mijn zus heeft voor iedereen een cadeautje, en we moeten het tegelijk uitpakken, Voor iedereen is er een slabbetje met een tekst, voor mij: Mijn tante is de liefste! Oh mijn god ze is eindelijk zwanger!! Nadat deze tranen zijn gedroogd, vertellen wij ons nieuwtje en opnieuw wordt er gehuild, Aan het eind van de avond bedenken wij ons dat over een jaar onze familie is uitgebreid met een kleine hummel, en dat de tante van deze hummel getrouwd zal zijn met de liefste man op aarde! Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn!
Herman
De whisky fles kwam met een gevaarlijke snelheid op me af. Ik sprong aan de kant en kon hem net ontwijken. ‘Zak toch in de stront! Loop maar weg! Kruip terug naar het riool waar je vandaan komt! Klootzak!’ Terwijl ik weg liep hoorde ik haar schelle stem op de achtergrond, ze bleef maar doorrazen. Ik had ook beter moeten weten. Met zo’n vrouw is geen land te bezeilen. Een alcoholist, een hoer. Ik keek nog een keer achterom. Op het moment dat ik mijn hoofd bijdraaide gooide ze de andere fles, die ze al de hele tijd dreigend in haar hand had gehouden, mijn kant op. Het lukte me net op tijd te bukken en de fles spatte uit elkaar tegen de stoep. ‘Gestoorde kut!’,riep ik geschrokken. ‘Ik ben blij dat ik van je af ben.’ Verbaasde blikken keken ons aan. Blikken van mensen uit een andere wereld. Vrolijke gezinnen die deze laatste dagen van het jaar knus bij elkaar zouden kruipen, mijmerend over geluk en naastenliefde.
Ik zwalkte naar het begin van een steegje en liet me neerploffen tussen een paar vuilniszakken. In mijn binnenzak had ik mijn eeuwige zakflacon gevuld met goedkope rum. Ik nam een slok en keek nogmaals rond in de straat. Een gevoel van melancholie kwam over me terwijl ik naar de neervallende sneeuwvlokken en de sprankelende kerstverlichting keek. Al twaalf jaar leefde ik nu op straat. In de kou, etend uit vuilnisbakken, warmte zoekend bij andere verschoppelingen. Soms lukte dit, soms zat je opgescheept met een schizofrene hoer die flessen naar je kop gooit. Ik nam nog een slok en voelde mijn ledematen kouder worden. Hoeveel van deze kerstavonden zou ik nog meemaken? Opeens hoorde ik een krakende stem ‘Herman? Ben jij dat?,’ ik keek op en voor me stond een oude slonzige vrouw. Ze keek me aan met een verwachtingsvolle blik. Ik zei niets. ‘Herman. Wat doe jij hier! Waarom lig je op straat als een zwerver? Kom mee naar huis, dan maak ik een lekker soepje voor je.’ Langzaam stond ik op, ik keek naar die droevige, oude ogen en besloot mijn mond te houden. ‘Kom Herman, wij gaan weer samen kerst vieren net als vroeger.’ Ik knikte, nam nog een slok rum en volgde haar naar huis. We gingen naar binnen, ik ging aan de eettafel zitten en ze maakte een blik soep warm. In de hoek stond een oude kunstboom. De lampjes deden het niet meer. Ze zag dat ik naar de boom aan het kijken was. ‘Weet je nog Herman dat we samen die boom hebben gekocht?’, sprak ze ineens, ‘We waren toen zo gelukkig en jong.’ Ze zette een bord soep voor me neer. Zwijgend at ik het op terwijl ze tegenover me ging zitten. Ze bleef me aankijken, een vreemde glimlach bleef op haar gezicht. Toen ik mijn bord leeg had bedankte ik haar en zei ik dat ik moest gaan. We liepen naar de voordeur. Aan de muur hing een vergeelde foto van haar samen met een jonge man. ‘Ja Herman,’ zei ze, ‘dat was kerst 1976’. ‘Zal ik volgend jaar weer komen?’, vroeg ik, ‘Natuurlijk Herman, ik reken erop.’ Ze wilde me een omhelzing geven maar iets hield haar tegen. Ik draaide me om en liep de koude kerstnacht weer in. Volgend jaar zou ik weer Herman zijn.
De whisky fles kwam met een gevaarlijke snelheid op me af. Ik sprong aan de kant en kon hem net ontwijken. ‘Zak toch in de stront! Loop maar weg! Kruip terug naar het riool waar je vandaan komt! Klootzak!’ Terwijl ik weg liep hoorde ik haar schelle stem op de achtergrond, ze bleef maar doorrazen. Ik had ook beter moeten weten. Met zo’n vrouw is geen land te bezeilen. Een alcoholist, een hoer. Ik keek nog een keer achterom. Op het moment dat ik mijn hoofd bijdraaide gooide ze de andere fles, die ze al de hele tijd dreigend in haar hand had gehouden, mijn kant op. Het lukte me net op tijd te bukken en de fles spatte uit elkaar tegen de stoep. ‘Gestoorde kut!’,riep ik geschrokken. ‘Ik ben blij dat ik van je af ben.’ Verbaasde blikken keken ons aan. Blikken van mensen uit een andere wereld. Vrolijke gezinnen die deze laatste dagen van het jaar knus bij elkaar zouden kruipen, mijmerend over geluk en naastenliefde.
Ik zwalkte naar het begin van een steegje en liet me neerploffen tussen een paar vuilniszakken. In mijn binnenzak had ik mijn eeuwige zakflacon gevuld met goedkope rum. Ik nam een slok en keek nogmaals rond in de straat. Een gevoel van melancholie kwam over me terwijl ik naar de neervallende sneeuwvlokken en de sprankelende kerstverlichting keek. Al twaalf jaar leefde ik nu op straat. In de kou, etend uit vuilnisbakken, warmte zoekend bij andere verschoppelingen. Soms lukte dit, soms zat je opgescheept met een schizofrene hoer die flessen naar je kop gooit. Ik nam nog een slok en voelde mijn ledematen kouder worden. Hoeveel van deze kerstavonden zou ik nog meemaken? Opeens hoorde ik een krakende stem ‘Herman? Ben jij dat?,’ ik keek op en voor me stond een oude slonzige vrouw. Ze keek me aan met een verwachtingsvolle blik. Ik zei niets. ‘Herman. Wat doe jij hier! Waarom lig je op straat als een zwerver? Kom mee naar huis, dan maak ik een lekker soepje voor je.’ Langzaam stond ik op, ik keek naar die droevige, oude ogen en besloot mijn mond te houden. ‘Kom Herman, wij gaan weer samen kerst vieren net als vroeger.’ Ik knikte, nam nog een slok rum en volgde haar naar huis. We gingen naar binnen, ik ging aan de eettafel zitten en ze maakte een blik soep warm. In de hoek stond een oude kunstboom. De lampjes deden het niet meer. Ze zag dat ik naar de boom aan het kijken was. ‘Weet je nog Herman dat we samen die boom hebben gekocht?’, sprak ze ineens, ‘We waren toen zo gelukkig en jong.’ Ze zette een bord soep voor me neer. Zwijgend at ik het op terwijl ze tegenover me ging zitten. Ze bleef me aankijken, een vreemde glimlach bleef op haar gezicht. Toen ik mijn bord leeg had bedankte ik haar en zei ik dat ik moest gaan. We liepen naar de voordeur. Aan de muur hing een vergeelde foto van haar samen met een jonge man. ‘Ja Herman,’ zei ze, ‘dat was kerst 1976’. ‘Zal ik volgend jaar weer komen?’, vroeg ik, ‘Natuurlijk Herman, ik reken erop.’ Ze wilde me een omhelzing geven maar iets hield haar tegen. Ik draaide me om en liep de koude kerstnacht weer in. Volgend jaar zou ik weer Herman zijn.
Mijn feest
Vanochtend was het dan zover. Het feest de feesten was begonnen. De hele wereld was verlicht met kerstlampjes en versierd met slingers in alle mogelijke kleuren. Voor twee dagen zou er overal vrede zijn en was alles onder worden een wit winterkleed komen te liggen. De familie zou weer bij elkaar komen en hij zou weer, als de benjamin, het middelpunt van de aandacht zijn. In zijn korte leven wist Daan dat dit de mooiste dagen van het jaar waren. Mooier nog dan zijn verjaardag of het begin van de school vakanties. Beide oma’s zouden vandaag langskomen en elkaar willen aftroeven met het mooiste, grootste en duurste cadeau voor hun enige kleinzoon. Dit waren Daan’s dagen. Het was al een paar dagen geleden begonnen. Samen met zijn ouders was hij naar de kerstmarkt in het dorp geweest en hadden ze de grootste kerstboom gekocht die ze konden vinden. Daan had hem persoonlijk uitgezocht, zoals hij elk jaar mocht doen. Zijn vader vond hem eigenlijk te duur, maar Daan stond erop dat het deze moest zijn. En omdat Daan’s woord de doorslag gaf werd de boom gekocht. Nadat zijn vader de boom had opgezet mocht Daan hem versieren en de piek erop zetten. Een belangrijk moment. Dat hij de piek erop mocht zetten bewees voor hem eens temeer dat kerst zijn feest was. Hij zou nooit die ene keer vergeten dat de buren op bezoek waren toen de boom werd opgetuigd. Het leek zijn moeder toen een leuk idee dat zijn buurmeisje voor een keer de piek erop mocht zetten. Hoe Daan ook tierde en schreeuwde dat het zijn kerstfeest was, het mocht niet baten. Annemiekje zette de piek erop. Twee weken later toen hij en Annemiekje met zijn tweeën een sneeuwpop aan het maken waren, pakte hij de sneeuwschuiver, die zijn vader tegen de schutting had laten staan, en sloeg haar zo hard als hij kon met de zijkant op haar achterhoofd. De sneeuw kleurde rood van haar bloed. Niemand nam zijn kerstfeest van hem af. Annemiekje kwam er niet bovenop en moest naar een speciale school. De buren kwamen sindsdien niet meer op bezoek. Dat was toen, nu zat Daantje voor de kerstboom naar de ingepakte cadeaus te kijken. Hij wist dat zijn ouders een Playstation drie hadden gekocht zoals geëist, zijn Xbox 360 begon hem te vervelen. Zijn ouders deden wel raar de laatste tijd. Zoals vandaag, hij moest beneden blijven met zijn tante terwijl zijn vader en moeder boven waren en hij gehijg, gepuf en gekreun hoorde. Opeens klonk er gestommel op de trap. Zijn vader kwam met een rood hoofd binnen, de bovenste knoopjes van zijn blouse waren open. ‘Daantje’, schreeuwde hij, ‘Ik heb geweldig nieuws! Je hebt een broertje gekregen, Thomas! Geboren op kerstochtend! Is het niet geweldig.’ Zijn tante glimlachte naar hem, ‘Nou Daan voortaan zul je de kerst moeten delen met je nieuwe broertje.’ Daantje glimlachte niet terug. Hij stond op en liep naar buiten richting de schuur. Hij pakte de sneeuwschuiver van zijn vader en ging weer naar binnen. Zijn vader stond met zijn rug naar hem toe met oma te telefoneren. Hij liep de trap op naar de slaapkamer waar het wiegje met Thomas erin stond. Voor geen goud ging hij kerst delen met zijn nieuwe broertje.
Vanochtend was het dan zover. Het feest de feesten was begonnen. De hele wereld was verlicht met kerstlampjes en versierd met slingers in alle mogelijke kleuren. Voor twee dagen zou er overal vrede zijn en was alles onder worden een wit winterkleed komen te liggen. De familie zou weer bij elkaar komen en hij zou weer, als de benjamin, het middelpunt van de aandacht zijn. In zijn korte leven wist Daan dat dit de mooiste dagen van het jaar waren. Mooier nog dan zijn verjaardag of het begin van de school vakanties. Beide oma’s zouden vandaag langskomen en elkaar willen aftroeven met het mooiste, grootste en duurste cadeau voor hun enige kleinzoon. Dit waren Daan’s dagen. Het was al een paar dagen geleden begonnen. Samen met zijn ouders was hij naar de kerstmarkt in het dorp geweest en hadden ze de grootste kerstboom gekocht die ze konden vinden. Daan had hem persoonlijk uitgezocht, zoals hij elk jaar mocht doen. Zijn vader vond hem eigenlijk te duur, maar Daan stond erop dat het deze moest zijn. En omdat Daan’s woord de doorslag gaf werd de boom gekocht. Nadat zijn vader de boom had opgezet mocht Daan hem versieren en de piek erop zetten. Een belangrijk moment. Dat hij de piek erop mocht zetten bewees voor hem eens temeer dat kerst zijn feest was. Hij zou nooit die ene keer vergeten dat de buren op bezoek waren toen de boom werd opgetuigd. Het leek zijn moeder toen een leuk idee dat zijn buurmeisje voor een keer de piek erop mocht zetten. Hoe Daan ook tierde en schreeuwde dat het zijn kerstfeest was, het mocht niet baten. Annemiekje zette de piek erop. Twee weken later toen hij en Annemiekje met zijn tweeën een sneeuwpop aan het maken waren, pakte hij de sneeuwschuiver, die zijn vader tegen de schutting had laten staan, en sloeg haar zo hard als hij kon met de zijkant op haar achterhoofd. De sneeuw kleurde rood van haar bloed. Niemand nam zijn kerstfeest van hem af. Annemiekje kwam er niet bovenop en moest naar een speciale school. De buren kwamen sindsdien niet meer op bezoek. Dat was toen, nu zat Daantje voor de kerstboom naar de ingepakte cadeaus te kijken. Hij wist dat zijn ouders een Playstation drie hadden gekocht zoals geëist, zijn Xbox 360 begon hem te vervelen. Zijn ouders deden wel raar de laatste tijd. Zoals vandaag, hij moest beneden blijven met zijn tante terwijl zijn vader en moeder boven waren en hij gehijg, gepuf en gekreun hoorde. Opeens klonk er gestommel op de trap. Zijn vader kwam met een rood hoofd binnen, de bovenste knoopjes van zijn blouse waren open. ‘Daantje’, schreeuwde hij, ‘Ik heb geweldig nieuws! Je hebt een broertje gekregen, Thomas! Geboren op kerstochtend! Is het niet geweldig.’ Zijn tante glimlachte naar hem, ‘Nou Daan voortaan zul je de kerst moeten delen met je nieuwe broertje.’ Daantje glimlachte niet terug. Hij stond op en liep naar buiten richting de schuur. Hij pakte de sneeuwschuiver van zijn vader en ging weer naar binnen. Zijn vader stond met zijn rug naar hem toe met oma te telefoneren. Hij liep de trap op naar de slaapkamer waar het wiegje met Thomas erin stond. Voor geen goud ging hij kerst delen met zijn nieuwe broertje.
Het oude slot
Achter een gordijn van mist en bomen staat het oude slot. De bescherming van een diepe, drassige, gracht genietend is dit de plek voor alles wat het daglicht niet kan verdragen. De inwoners van het gehucht verderop mijden de plek. Eeuwenoude verhalen en mythen, van generatie op generatie doorverteld, zijn hiervan de oorzaak
Het vervallen slot oogt niet bewoonbaar, laat staan bewoond. Niets is minder waar: binnen huist een oude man. Niemand heeft hem ooit gesproken, nog geen voetafdruk is er van hem gezien. Maar dat hij er woont staat buiten kijf. Hij is een zo mogelijk nog groter mysterie dan de burcht op zich.
Dat de vrome ouders van de kinderen uit het gehucht hun kroost verbieden naar het bos af te dwalen mag geen verrassing heten. Maar kinderen zijn kinderen en wat je verbiedt dat geschiedt. Pogend elkaar af te troeven werden de verhalen sterker en de weddenschappen gevaarlijker op het plein van de oude dorpsschool. Of het nu kwam door de intredende kou of de spanning voor de feestdagen die voor de deur stonden, de dag voor het kerstverlof waren de kinderen niet meer te houden. Twee van hen zouden wel naar het slot gaan, nog diezelfde avond.
Zo geschiedde het en om klokslag tien uur stonden er twee jongetjes klappertandend in de kou. Ze keken elkaar aan en lazen elkaars gedachten: we kunnen nu nog terug. Ze zouden samen een verhaal kunnen verzinnen, dit morgen verkondingen en er was geen haan die er nog naar zou kraaien. Hun trots en eergevoel overwon echter en ze begonnen hun tocht richting het slot. Na een half uur naderden ze het slot, bang en onderkoeld.
De oude man hoorde nog behoorlijk voor zijn leeftijd en het bezoek van de jongens was voor hem dan ook aangekondigd door het kraken van takken en het geluid van kinderstemmen. De kerst kwam eraan en dat was nooit zijn favoriete periode van het jaar geweest. Eigenlijk vond hij niets leuk of bijzonder, kinderen al helemaal niet. Hun komst viel dan ook in verkeerde aarde, wie durfde hem te komen storen? Hij liep naar buiten en liet de oude ophaalbrug al knarsend en piepend zakken.
De kinderen schrokken, één zette het op een lopen, de donkere nacht in. De ander stond verstijfd van angst, zijn voeten brachten hem niet naar waar zijn hoofd hem wilde hebben. Hij bleef staan en de wegtikkende seconden leken uren te duren, maar nog steeds lukte het hem niet in beweging te komen. Hij zag de oude man op hem af komen lopen en wilde rennen, alleen maar rennen, hij wilde dat hij droomde, dat hij zich nog eens om zou draaien in zijn bed om vervolgens door zijn moeder gewekt te worden met ontbijt. Maar het was te laat en de man liet zich nergens door tegenhouden.
De jongen werd nooit meer teruggezien, zijn gevluchte kameraad heeft weliswaar heelhuids het dorp bereikt maar heeft nooit meer gesproken en zijn levensdagen in het gesticht gesleten. De ouders van de kinderen waren kapot van verdriet, vol prangende vragen waar zij nooit antwoord op zouden krijgen. Enkele dagen na deze gebeurtenis, die de verhalen rondom het kasteel maar weer had bevestigd, was het kerst. Het vroeger uitbundig gevierde feest heeft voor het dorp voor altijd een wrange bijsmaak.
Achter een gordijn van mist en bomen staat het oude slot. De bescherming van een diepe, drassige, gracht genietend is dit de plek voor alles wat het daglicht niet kan verdragen. De inwoners van het gehucht verderop mijden de plek. Eeuwenoude verhalen en mythen, van generatie op generatie doorverteld, zijn hiervan de oorzaak
Het vervallen slot oogt niet bewoonbaar, laat staan bewoond. Niets is minder waar: binnen huist een oude man. Niemand heeft hem ooit gesproken, nog geen voetafdruk is er van hem gezien. Maar dat hij er woont staat buiten kijf. Hij is een zo mogelijk nog groter mysterie dan de burcht op zich.
Dat de vrome ouders van de kinderen uit het gehucht hun kroost verbieden naar het bos af te dwalen mag geen verrassing heten. Maar kinderen zijn kinderen en wat je verbiedt dat geschiedt. Pogend elkaar af te troeven werden de verhalen sterker en de weddenschappen gevaarlijker op het plein van de oude dorpsschool. Of het nu kwam door de intredende kou of de spanning voor de feestdagen die voor de deur stonden, de dag voor het kerstverlof waren de kinderen niet meer te houden. Twee van hen zouden wel naar het slot gaan, nog diezelfde avond.
Zo geschiedde het en om klokslag tien uur stonden er twee jongetjes klappertandend in de kou. Ze keken elkaar aan en lazen elkaars gedachten: we kunnen nu nog terug. Ze zouden samen een verhaal kunnen verzinnen, dit morgen verkondingen en er was geen haan die er nog naar zou kraaien. Hun trots en eergevoel overwon echter en ze begonnen hun tocht richting het slot. Na een half uur naderden ze het slot, bang en onderkoeld.
De oude man hoorde nog behoorlijk voor zijn leeftijd en het bezoek van de jongens was voor hem dan ook aangekondigd door het kraken van takken en het geluid van kinderstemmen. De kerst kwam eraan en dat was nooit zijn favoriete periode van het jaar geweest. Eigenlijk vond hij niets leuk of bijzonder, kinderen al helemaal niet. Hun komst viel dan ook in verkeerde aarde, wie durfde hem te komen storen? Hij liep naar buiten en liet de oude ophaalbrug al knarsend en piepend zakken.
De kinderen schrokken, één zette het op een lopen, de donkere nacht in. De ander stond verstijfd van angst, zijn voeten brachten hem niet naar waar zijn hoofd hem wilde hebben. Hij bleef staan en de wegtikkende seconden leken uren te duren, maar nog steeds lukte het hem niet in beweging te komen. Hij zag de oude man op hem af komen lopen en wilde rennen, alleen maar rennen, hij wilde dat hij droomde, dat hij zich nog eens om zou draaien in zijn bed om vervolgens door zijn moeder gewekt te worden met ontbijt. Maar het was te laat en de man liet zich nergens door tegenhouden.
De jongen werd nooit meer teruggezien, zijn gevluchte kameraad heeft weliswaar heelhuids het dorp bereikt maar heeft nooit meer gesproken en zijn levensdagen in het gesticht gesleten. De ouders van de kinderen waren kapot van verdriet, vol prangende vragen waar zij nooit antwoord op zouden krijgen. Enkele dagen na deze gebeurtenis, die de verhalen rondom het kasteel maar weer had bevestigd, was het kerst. Het vroeger uitbundig gevierde feest heeft voor het dorp voor altijd een wrange bijsmaak.
Epos van Egbert
“De kater komt later,” sprak de pater, en nam zijn glas wijn in de rechterhand. Met zijn lange, slanke tong likte hij de vergeelde stompjes in vuurrood ontstoken tandvlees. De kinderen aan tafel durfden de slungelige geestelijke niet in de ogen aan te kijken, bang dat ze door hem gekozen zouden worden als kerstmaaltijd.
“Egbert, Egbert,” gniffelde de man en strekte zijn hand uit in mijn richting. Ik bleef naar mijn bord met erwtensoep staren. Godverhoede dat ik het kerstdiner zou worden. Heilige vader, God in de hemel, alstublieft, sta mij bij in tijden van...
“Egbert, knul, kom toch eens bij patertje op schoot,” lalde de pater nu. Hij wreef zich over zijn bonkige neus en krabte daarbij ongewild een steenpuist open. Druppels pus baanden zich een weg naar beneden over het gerimpelde gezicht maar werden voor zij op zijn bord vielen weggeveegd met de mouw van de pater.
“Pater, ik voel mij niet lekker. Mag ik naar bed,” vroeg ik, terwijl ik probeerde niet in huilen uit te barsten. Ik voelde hoe mijn handen begonnen te trillen en in een poging mezelf tot kalmte te manen vouwde ik mijn handen alsof ik was begonnen met bidden.
“Zeg, Egbert, een schietgebed? Maar natuurlijk ga je naar bed zo, gezellig met ome pater. Daar hoef je echt niet voor te bidden hoor.” De pater had inmiddels de fles wijn aan de droge, dunne lippen gezet en greep het huilende koorknaapje naast hem in het kruis.
“Waarom doen we het niet eens helemaal anders deze kerst,” gierde de pater het nu uit, in een roes van door wijn en geilheid ingegeven waanzin. Hij liep naar de eikenhouten deur en deed deze op slot, waarna hij zijn broek tot op de enkels liet zakken. De jongens aan tafel bleven angstvallig naar hun bord staren, enkelen braken in snikken uit.
“Egbert, kom hier en doe het eens voor, je bent het toch niet verleerd,” sprak de pater met zijn lid in de linkerhand en de fles rode wijn in de rechter. Ik keek naar mijn trillende handen en het bord met erwtensoep. Waarom krijgen we nooit eten waarbij we een mes nodig hebben, dacht ik, terwijl ik de lepel bij de steel pakte en het uiteinde tegen mijn pols liet rusten, verborgen voor de pater.
“Jaja, kom maar hier, kom dan,” wuifde de pater, duidelijk opgewonden van de aanwezigheid van tien koorknaapjes. Ik stond op van mijn stoel en schuifelde op de pater en zijn roede af. De andere jongens zaten nog steeds in stilte snikkend aan tafel, bang om bij het minste of geringste geluid ook geroepen te worden.
“Lik er maar aan,” zei de pater terwijl water uit zijn mondhoek liep. Ik richtte mijn blik omhoog en keek hem recht in de ogen. Hij had nog steeds de domgeile lach op zijn smoel, en ik greep zijn lul. Plotseling krulden mijn mondhoeken en veranderde zijn blik in doodsangst, de fles wijn knalde op de grond uit elkaar. De pater keek met een grimas naar zijn lul waar nu het uiteinde van de lepel ingeramd zat.
“Godsnonde,” krijste de pater, alvorens hij door een andere koorknaap met een stoel op zijn foeilelijke hoofd werd geslagen. Met vereende kracht gooiden wij hierna de pater op het haardvuur. Kerst zou nooit meer hetzelfde zijn.
“De kater komt later,” sprak de pater, en nam zijn glas wijn in de rechterhand. Met zijn lange, slanke tong likte hij de vergeelde stompjes in vuurrood ontstoken tandvlees. De kinderen aan tafel durfden de slungelige geestelijke niet in de ogen aan te kijken, bang dat ze door hem gekozen zouden worden als kerstmaaltijd.
“Egbert, Egbert,” gniffelde de man en strekte zijn hand uit in mijn richting. Ik bleef naar mijn bord met erwtensoep staren. Godverhoede dat ik het kerstdiner zou worden. Heilige vader, God in de hemel, alstublieft, sta mij bij in tijden van...
“Egbert, knul, kom toch eens bij patertje op schoot,” lalde de pater nu. Hij wreef zich over zijn bonkige neus en krabte daarbij ongewild een steenpuist open. Druppels pus baanden zich een weg naar beneden over het gerimpelde gezicht maar werden voor zij op zijn bord vielen weggeveegd met de mouw van de pater.
“Pater, ik voel mij niet lekker. Mag ik naar bed,” vroeg ik, terwijl ik probeerde niet in huilen uit te barsten. Ik voelde hoe mijn handen begonnen te trillen en in een poging mezelf tot kalmte te manen vouwde ik mijn handen alsof ik was begonnen met bidden.
“Zeg, Egbert, een schietgebed? Maar natuurlijk ga je naar bed zo, gezellig met ome pater. Daar hoef je echt niet voor te bidden hoor.” De pater had inmiddels de fles wijn aan de droge, dunne lippen gezet en greep het huilende koorknaapje naast hem in het kruis.
“Waarom doen we het niet eens helemaal anders deze kerst,” gierde de pater het nu uit, in een roes van door wijn en geilheid ingegeven waanzin. Hij liep naar de eikenhouten deur en deed deze op slot, waarna hij zijn broek tot op de enkels liet zakken. De jongens aan tafel bleven angstvallig naar hun bord staren, enkelen braken in snikken uit.
“Egbert, kom hier en doe het eens voor, je bent het toch niet verleerd,” sprak de pater met zijn lid in de linkerhand en de fles rode wijn in de rechter. Ik keek naar mijn trillende handen en het bord met erwtensoep. Waarom krijgen we nooit eten waarbij we een mes nodig hebben, dacht ik, terwijl ik de lepel bij de steel pakte en het uiteinde tegen mijn pols liet rusten, verborgen voor de pater.
“Jaja, kom maar hier, kom dan,” wuifde de pater, duidelijk opgewonden van de aanwezigheid van tien koorknaapjes. Ik stond op van mijn stoel en schuifelde op de pater en zijn roede af. De andere jongens zaten nog steeds in stilte snikkend aan tafel, bang om bij het minste of geringste geluid ook geroepen te worden.
“Lik er maar aan,” zei de pater terwijl water uit zijn mondhoek liep. Ik richtte mijn blik omhoog en keek hem recht in de ogen. Hij had nog steeds de domgeile lach op zijn smoel, en ik greep zijn lul. Plotseling krulden mijn mondhoeken en veranderde zijn blik in doodsangst, de fles wijn knalde op de grond uit elkaar. De pater keek met een grimas naar zijn lul waar nu het uiteinde van de lepel ingeramd zat.
“Godsnonde,” krijste de pater, alvorens hij door een andere koorknaap met een stoel op zijn foeilelijke hoofd werd geslagen. Met vereende kracht gooiden wij hierna de pater op het haardvuur. Kerst zou nooit meer hetzelfde zijn.
Kerst 2002
Tja, daar zit je dan, zestienjarige jij... Een beetje achter de computer te zitten. Mijn moeder kwam eergisteren aangelopen met het verzoek of we kerst dit jaar over konden slaan. Ze kon het niet aan. Ik heb maar gezegd dat het goed was, ook al meende ik het niet. Papa is nu net een half jaar dood. Ik heb ook niet echt zin meer in kerst. Het was de voorgaande jaren al lang zo vrolijk niet meer. Vroeger toen hij nog kon lopen gingen we naar de kerstmis in de kerk. Vervolgens met warme chocolademelk genieten van een sentimentele feel-good kerstfilm. De kerststukjes op de tafel, de prachtig fonkelende boom en zelfs rendierlichtjes voor het raam. Dan zaten we samen, als één gezin en mochten de kinderen alvast één cadeautje uitpakken. Het gouden bestek op tafel, het wedgwoodservies en het mooie tafelkleed. Dat was kerst. Sinds hij dood is, is het allang geen kerst meer. De kerstvreugde leeft allang niet meer in dit huis. Wat zeg ik; alle vreugde leeft allang niet meer in dit huis. Nu is het pizza, achter de computer zitten en een bezopen moeder toedekken die op de bank ligt met haar verzameling Grolsch flesjes. De kou buiten is niets vergeleken met de kou hierbinnen, mompelde ik. Rotkerst! Op dat moment voelde ik me zo eenzaam. Gelukkig is er internet. En ik surfte van de ene site naar de andere om maar niet geconfronteerd te hoeven worden met kerst. Het lijkt wel overal. Maar we doen niet meer aan kerst. Net zoals we niet aan verjaardagen doen of andere feestdagen. We zijn die nacht allemaal gestorven.
Ik voelde me nog steeds beroerd en de koorts steeg. Dat mens is ondertussen zo dronken als wat, dus als er iets met mij gebeurd, ben ik op mezelf aangewezen. What else is new? Om 22:30 voelde ik me langzaam in een roes zakken. Ik liep naar de keuken en nam de temperatuur op. 41,3 graden koorts. Zo erg heb ik nog nooit koorts gehad. Ik gebruikte Lycos online om te kijken of dat kwaad kon. Ja dus. Dat wordt een retourtje EHBO. Terwijl ik na papa’s dood had gezworen nooit meer een ziekenhuis in te gaan. Ik dekte mijn moeder toe met een deken van fleece. Ze is weer eens huilend in slaap gevallen. Hoe lang gaat dit nog duren? Daarna stapte ik op de fiets en fietste naar de EHBO. Na een paar uur daar te hebben doorgebracht kreeg ik medicatie om een nierbekkenontsteking tegen te gaan en mocht ik naar huis. De treurnis is alom! Ik wil plezier maken... Ik ben niet dood, ik wil ook nog niet dood. Eenmaal thuis zag ik dat mijn moeder geen centimeter heeft bewogen. Ik ruimde de flessen op en legde een briefje neer. Dan maar het vijfde wiel aan een wagen, maar ik blijf hier geen dag langer. De dag daarop ben ik op de trein gestapt om nooit meer thuis te komen. Dan maar geen familie, het is toch al uiteen gevallen door zijn dood in combinatie met familieruzies. Ook dit jaar geef ik mijzelf de kerst waar ik recht op heb. Kerst is nooit meer hetzelfde als toen, maar als het ook maar één fractie is van wat het was, ben ik dik tevreden.
Tja, daar zit je dan, zestienjarige jij... Een beetje achter de computer te zitten. Mijn moeder kwam eergisteren aangelopen met het verzoek of we kerst dit jaar over konden slaan. Ze kon het niet aan. Ik heb maar gezegd dat het goed was, ook al meende ik het niet. Papa is nu net een half jaar dood. Ik heb ook niet echt zin meer in kerst. Het was de voorgaande jaren al lang zo vrolijk niet meer. Vroeger toen hij nog kon lopen gingen we naar de kerstmis in de kerk. Vervolgens met warme chocolademelk genieten van een sentimentele feel-good kerstfilm. De kerststukjes op de tafel, de prachtig fonkelende boom en zelfs rendierlichtjes voor het raam. Dan zaten we samen, als één gezin en mochten de kinderen alvast één cadeautje uitpakken. Het gouden bestek op tafel, het wedgwoodservies en het mooie tafelkleed. Dat was kerst. Sinds hij dood is, is het allang geen kerst meer. De kerstvreugde leeft allang niet meer in dit huis. Wat zeg ik; alle vreugde leeft allang niet meer in dit huis. Nu is het pizza, achter de computer zitten en een bezopen moeder toedekken die op de bank ligt met haar verzameling Grolsch flesjes. De kou buiten is niets vergeleken met de kou hierbinnen, mompelde ik. Rotkerst! Op dat moment voelde ik me zo eenzaam. Gelukkig is er internet. En ik surfte van de ene site naar de andere om maar niet geconfronteerd te hoeven worden met kerst. Het lijkt wel overal. Maar we doen niet meer aan kerst. Net zoals we niet aan verjaardagen doen of andere feestdagen. We zijn die nacht allemaal gestorven.
Ik voelde me nog steeds beroerd en de koorts steeg. Dat mens is ondertussen zo dronken als wat, dus als er iets met mij gebeurd, ben ik op mezelf aangewezen. What else is new? Om 22:30 voelde ik me langzaam in een roes zakken. Ik liep naar de keuken en nam de temperatuur op. 41,3 graden koorts. Zo erg heb ik nog nooit koorts gehad. Ik gebruikte Lycos online om te kijken of dat kwaad kon. Ja dus. Dat wordt een retourtje EHBO. Terwijl ik na papa’s dood had gezworen nooit meer een ziekenhuis in te gaan. Ik dekte mijn moeder toe met een deken van fleece. Ze is weer eens huilend in slaap gevallen. Hoe lang gaat dit nog duren? Daarna stapte ik op de fiets en fietste naar de EHBO. Na een paar uur daar te hebben doorgebracht kreeg ik medicatie om een nierbekkenontsteking tegen te gaan en mocht ik naar huis. De treurnis is alom! Ik wil plezier maken... Ik ben niet dood, ik wil ook nog niet dood. Eenmaal thuis zag ik dat mijn moeder geen centimeter heeft bewogen. Ik ruimde de flessen op en legde een briefje neer. Dan maar het vijfde wiel aan een wagen, maar ik blijf hier geen dag langer. De dag daarop ben ik op de trein gestapt om nooit meer thuis te komen. Dan maar geen familie, het is toch al uiteen gevallen door zijn dood in combinatie met familieruzies. Ook dit jaar geef ik mijzelf de kerst waar ik recht op heb. Kerst is nooit meer hetzelfde als toen, maar als het ook maar één fractie is van wat het was, ben ik dik tevreden.
Kerst 2010
Zoals ieder voorgaand jaar verheugde ik me op de kerst. Mijn vrienden komen normaal gesproken langs en dat is supergezellig! We hebben sinds 2005 deze traditie opgenomen. Iedereen die geen plannen heeft met de kerst is welkom bij mij. Gezamenlijk gourmetten, zo burgerlijk als het maar kan. Vervolgens blijft het feest duren tot 5 januari en loopt de teller ieder jaar op tot zo ongeveer 11 á 12 personen die vanuit Nederland mee komen feesten. Een huis gevuld met warmte, liefde, cadeaus en gezelligheid. Ik begon er echt van te genieten. Normaal gesproken begonnen we eind juli al met de voorbereidingen. Toch heeft de augustusrel een hoop losgemaakt in onze vriendengroep. Dit jaar komt er niemand. Weer een traditie kapot gesmeten en weg ermee. Alsof het helemaal niets is... Ik begon er net aan te wennen, weet je dat? Ik denk dat mensen er geen besef van hebben hoe dat voelt. En toch ben ik niet van plan om te gaan lopen sippen. Ik doe het mezelf niet aan. Ik zet mijn kerstboom en maak er het beste van! Met pizza en Gloria Estefan maak ik er een swingende salsaparty van, midden in de winter. Kerst zal niet meer hetzelfde zijn.
Op tweede kerstdag slenter ik over verlaten perrons op weg naar een kerstfeest, waarbij ik het gevoel heb vijfde wiel aan een wagen te zijn. Kerst is een familiefeest, maar wat doe je zonder familie? En wat ga ik volgend jaar doen? En het jaar daarop? Ik voel me ondertussen net de forever-alone-meme. Ik bevries gewoon door de ijzige kou. Als ik plotseling zou worden aangereden door een bus, zou het me weinig doen. Sinterklaas kan ik missen, maar we hebben het over kerst! In mijn hoofd zie ik achter ieder verlicht huis gelukkige gezinnen kerstmis vieren en de liefde en aandacht met elkaar delen. Het is niet voor mij weggelegd. Dat begrijp ik ondertussen wel. Ook dit jaar zal ik kerst niet zomaar voorbij laten gaan. Dan maar een pizza, huiswerk en salsa dansen met mijn twee katten. Gewoon de gordijnen dicht en net doen alsof het een normale dag is en het maar snel voorbij gaat. Wat zou de ideale kerst zijn dit jaar? Ik denk dat ik het ga doen als Mr. Bean. Kaartjes naar mezelf sturen en samen met mijn teddybeer en poezen kerst vieren. Als mensen vragen of ik plannen heb, zeg ik wel dat ik mijn nieuwe traditie ga opstarten. Hoe kerstmis te vieren in je eentje? Is daar een boek over of moet ik hem zelf eerst gaan schrijven? I wonder. Jolly jolly merry christmas. *download afleveringen van Frasier*. Dat komt ook vast wel goed. Ik heb altijd nog mezelf!
Zoals ieder voorgaand jaar verheugde ik me op de kerst. Mijn vrienden komen normaal gesproken langs en dat is supergezellig! We hebben sinds 2005 deze traditie opgenomen. Iedereen die geen plannen heeft met de kerst is welkom bij mij. Gezamenlijk gourmetten, zo burgerlijk als het maar kan. Vervolgens blijft het feest duren tot 5 januari en loopt de teller ieder jaar op tot zo ongeveer 11 á 12 personen die vanuit Nederland mee komen feesten. Een huis gevuld met warmte, liefde, cadeaus en gezelligheid. Ik begon er echt van te genieten. Normaal gesproken begonnen we eind juli al met de voorbereidingen. Toch heeft de augustusrel een hoop losgemaakt in onze vriendengroep. Dit jaar komt er niemand. Weer een traditie kapot gesmeten en weg ermee. Alsof het helemaal niets is... Ik begon er net aan te wennen, weet je dat? Ik denk dat mensen er geen besef van hebben hoe dat voelt. En toch ben ik niet van plan om te gaan lopen sippen. Ik doe het mezelf niet aan. Ik zet mijn kerstboom en maak er het beste van! Met pizza en Gloria Estefan maak ik er een swingende salsaparty van, midden in de winter. Kerst zal niet meer hetzelfde zijn.
Op tweede kerstdag slenter ik over verlaten perrons op weg naar een kerstfeest, waarbij ik het gevoel heb vijfde wiel aan een wagen te zijn. Kerst is een familiefeest, maar wat doe je zonder familie? En wat ga ik volgend jaar doen? En het jaar daarop? Ik voel me ondertussen net de forever-alone-meme. Ik bevries gewoon door de ijzige kou. Als ik plotseling zou worden aangereden door een bus, zou het me weinig doen. Sinterklaas kan ik missen, maar we hebben het over kerst! In mijn hoofd zie ik achter ieder verlicht huis gelukkige gezinnen kerstmis vieren en de liefde en aandacht met elkaar delen. Het is niet voor mij weggelegd. Dat begrijp ik ondertussen wel. Ook dit jaar zal ik kerst niet zomaar voorbij laten gaan. Dan maar een pizza, huiswerk en salsa dansen met mijn twee katten. Gewoon de gordijnen dicht en net doen alsof het een normale dag is en het maar snel voorbij gaat. Wat zou de ideale kerst zijn dit jaar? Ik denk dat ik het ga doen als Mr. Bean. Kaartjes naar mezelf sturen en samen met mijn teddybeer en poezen kerst vieren. Als mensen vragen of ik plannen heb, zeg ik wel dat ik mijn nieuwe traditie ga opstarten. Hoe kerstmis te vieren in je eentje? Is daar een boek over of moet ik hem zelf eerst gaan schrijven? I wonder. Jolly jolly merry christmas. *download afleveringen van Frasier*. Dat komt ook vast wel goed. Ik heb altijd nog mezelf!
Zij
Het was al twintig minuten geleden dat hij zijn biertje bestelde. Hij zit toch te wachten, dus wat maakt het uit. Een bierviltje glijdt door zijn vingers en maakt tikkende geluiden op de tafel. Wat zou zij bestellen. Waarschijnlijk een cola-light en een stuk appeltaart. Die combinatie heeft hij eigenlijk nooit begrepen.
Het was koud buiten. De wind sneed in zijn gezicht toen hij richting het café liep. Hij hield zijn sjaal nog voor zijn gezicht maar het maakte weinig verschil. Het deed zeer, echt zeer. Het schemerde al en de stad zag er triest uit. De sneeuw was veranderd in grijze blubber. Het leek wel of niemand er de lol nog van inzag.
Een meisje kwam zijn biertje brengen. Ze had een vriendelijke uitstraling. Hij bedankt en zet het glas aan zijn lippen.
Het leven was mooi met haar. Niet altijd, maar vaak wel. Het was zes jaar geleden toen ze elkaar ontmoetten. Hij zou nooit op haar zijn afgestapt. Ze was mooi, te mooi. Haar donkerbruine lokken leken haast niet te kloppen bij haar bleke huid. Maar ze was prachtig. Zij zag zijn blik en ze wist dat het klopte, dat hij klopte. Hij wilde het geloven maar wist het niet. Zij wist het wel. Na zes seconden al. Met hem zou ze de rest van haar leven gelukkig worden.
De ruzies met haar waren te heftig. Ze hebben wel eens vechtend op de grond gelegen. Hij zou haar nooit echt pijn doen, maar wat maakte ze hem soms kwaad. Hij heeft nog vaak gedacht om er mee te kappen. Maar terwijl de maanden, en later de jaren verstreken, waren ze gelukkig. Echt gelukkig. Wanneer hij aan haar dacht voelde hij zich warm worden van binnen. Als een kleedje om zijn hart.
Vorig jaar Kerst had ze zich niet zo lekker gevoeld. Ze had gezegd dat hij maar alleen naar zijn familie moest gaan. Een griepje, zou wel weer overgaan. Maar overgaan deed het niet helemaal. Vage klachten. Klachten waar je niet mee naar de huisarts gaat. Of in ieder geval niet op tijd.
Het barmeisje komt naar hem toe. ‘Ze komt niet he?’ Hij proefde de medelijden in haar stem. ‘Wat gaat jou dat aan.’ fluisterde hij. Hij voelde zich kwaad worden.
Zij wilde zo graag nog één keer samen naar hun café. Gewoon doen alsof alles normaal was. Maar het was niet meer normaal, en het ging niet. Eenmaal buiten bleef ze staan. Zij greep zich vast aan zijn benen en kotste tegen de kathedraal. ‘Zo kom ik nooit in de hemel.’ Hij hield haar haren omhoog en nam een hijs van z’n sigaret. ‘Ik breng je wel.’
Het was al twintig minuten geleden dat hij zijn biertje bestelde. Hij zit toch te wachten, dus wat maakt het uit. Een bierviltje glijdt door zijn vingers en maakt tikkende geluiden op de tafel. Wat zou zij bestellen. Waarschijnlijk een cola-light en een stuk appeltaart. Die combinatie heeft hij eigenlijk nooit begrepen.
Het was koud buiten. De wind sneed in zijn gezicht toen hij richting het café liep. Hij hield zijn sjaal nog voor zijn gezicht maar het maakte weinig verschil. Het deed zeer, echt zeer. Het schemerde al en de stad zag er triest uit. De sneeuw was veranderd in grijze blubber. Het leek wel of niemand er de lol nog van inzag.
Een meisje kwam zijn biertje brengen. Ze had een vriendelijke uitstraling. Hij bedankt en zet het glas aan zijn lippen.
Het leven was mooi met haar. Niet altijd, maar vaak wel. Het was zes jaar geleden toen ze elkaar ontmoetten. Hij zou nooit op haar zijn afgestapt. Ze was mooi, te mooi. Haar donkerbruine lokken leken haast niet te kloppen bij haar bleke huid. Maar ze was prachtig. Zij zag zijn blik en ze wist dat het klopte, dat hij klopte. Hij wilde het geloven maar wist het niet. Zij wist het wel. Na zes seconden al. Met hem zou ze de rest van haar leven gelukkig worden.
De ruzies met haar waren te heftig. Ze hebben wel eens vechtend op de grond gelegen. Hij zou haar nooit echt pijn doen, maar wat maakte ze hem soms kwaad. Hij heeft nog vaak gedacht om er mee te kappen. Maar terwijl de maanden, en later de jaren verstreken, waren ze gelukkig. Echt gelukkig. Wanneer hij aan haar dacht voelde hij zich warm worden van binnen. Als een kleedje om zijn hart.
Vorig jaar Kerst had ze zich niet zo lekker gevoeld. Ze had gezegd dat hij maar alleen naar zijn familie moest gaan. Een griepje, zou wel weer overgaan. Maar overgaan deed het niet helemaal. Vage klachten. Klachten waar je niet mee naar de huisarts gaat. Of in ieder geval niet op tijd.
Het barmeisje komt naar hem toe. ‘Ze komt niet he?’ Hij proefde de medelijden in haar stem. ‘Wat gaat jou dat aan.’ fluisterde hij. Hij voelde zich kwaad worden.
Zij wilde zo graag nog één keer samen naar hun café. Gewoon doen alsof alles normaal was. Maar het was niet meer normaal, en het ging niet. Eenmaal buiten bleef ze staan. Zij greep zich vast aan zijn benen en kotste tegen de kathedraal. ‘Zo kom ik nooit in de hemel.’ Hij hield haar haren omhoog en nam een hijs van z’n sigaret. ‘Ik breng je wel.’
Kerstmarkt
Twee uur geleden hadden we nog lekker tussen de kraampjes van de kerstmarkt heen gewandeld. De heerlijke knusse sfeer waar we beiden zo van hielden hing dicht om ons heen. Iedereen was licht verdoofd van de kou waardoor er een vreemde gezelligheid ontstond. Niemand leek deze avond haast te hebben terwijl ze door de mulle sneeuw van kraampje naar kraampje schuifelde.
“Kijk dit dan!”, zei ze opgewekt terwijl ze een vreemd uitziende houten kikker figuur omhoog hield. Ik moest lachen om haar vrolijkheid om zoiets kleins en pakte het figuurtje aan om het eens goed te bekijken. “Kijk, je kunt over z'n rug ratelen met het stokje dat 'ie in z'n bek heeft!” Een ratelend, kikkerachtig geluid volgde terwijl de kraameigenaar vol trots voor deed wat zijn kikkers konden.
Ik kon niks anders dan breed glimlachen terwijl ze me vroeg of het geen geweldig cadeau was voor mijn neefje. Hij zou volgende week zijn negende verjaardag vieren. “Haha, dat zal hij wel mooi vinden ja”, antwoorde ik terwijl ik de kikker weer voorzichtig tussen zijn soortgenootjes zette. “Laten we nog even verder kijken, als we niks anders tegen komen kopen we zo'n kikker.”
“Is goed”, ze gaf me een kus en met een licht ontdeugende glinstering in haar ogen zei ze, “Ik lust wel zo'n bekertje glühwein.” Ze stak haar arm door de mijne en we struinden als één richting een onontdekt stuk van de markt.
Twee uur geleden was het allemaal nog zo mooi geweest. Twee uur geleden , toen we het nog over houten kikkers hadden gehad. En nu, nu zit ik hier, op m'n knieën. Op m'n knieën, op straat met haar in m'n armen. M'n lijf trilt en doet niet meer wat ik wil. Maar wat wil ik eigenlijk? Ze ligt veel te stil terwijl ze me aan staart. Althans, het lijkt of ze me aan staart. Ik kan het niet goed zien, tranen in m'n ogen maken alles wazig. Om me heen hoor ik rumoer, de mensen lijken uit hun koude verdoving te zijn wakker geworden. In de verte hoor ik geschreeuw en ik zie donkere figuren om me heen op me af komen. Iemand pakt me bij m'n schouder en ik hoor dat hij iets aan me vraagt, maar wat is me niet duidelijk. Ik begin als een idioot te stamelen, “ja- ik.. maar ze- ze wilde terug!” Ik merk dat m'n gezicht bedekt is met warme tranen “we- waren die kikker.. verg- vergeten” schreeuw ik half.
Ik merk dat iemand zijn jas over haar heen legt en ik word langzaam aan mijn bovenarm omhoog getrokken. Ik wil niet, maar ik heb geen kracht om me te verzetten. M'n benen voelen lam en zodra ik probeer te staan zak ik door mijn knieën, waarop ik direct weer door stevige handen word opgevangen.
Ik vraag me net af hoe lang ik daar gezeten had als ik de auto opmerk. Blauw licht weerkaatst met flitsen op de zilvere lak. In de voorruit zit een grote deuk en een kapotte lantaarnpaal hangt droevig over de auto heen gebogen. Even wordt alles zwart. Ik weet niet meer hoe ik hier gekomen ben. Ik weet niet meer waar ik naartoe ging. Ik weet alleen dat kerst nooit meer hetzelfde zal zijn.
Twee uur geleden hadden we nog lekker tussen de kraampjes van de kerstmarkt heen gewandeld. De heerlijke knusse sfeer waar we beiden zo van hielden hing dicht om ons heen. Iedereen was licht verdoofd van de kou waardoor er een vreemde gezelligheid ontstond. Niemand leek deze avond haast te hebben terwijl ze door de mulle sneeuw van kraampje naar kraampje schuifelde.
“Kijk dit dan!”, zei ze opgewekt terwijl ze een vreemd uitziende houten kikker figuur omhoog hield. Ik moest lachen om haar vrolijkheid om zoiets kleins en pakte het figuurtje aan om het eens goed te bekijken. “Kijk, je kunt over z'n rug ratelen met het stokje dat 'ie in z'n bek heeft!” Een ratelend, kikkerachtig geluid volgde terwijl de kraameigenaar vol trots voor deed wat zijn kikkers konden.
Ik kon niks anders dan breed glimlachen terwijl ze me vroeg of het geen geweldig cadeau was voor mijn neefje. Hij zou volgende week zijn negende verjaardag vieren. “Haha, dat zal hij wel mooi vinden ja”, antwoorde ik terwijl ik de kikker weer voorzichtig tussen zijn soortgenootjes zette. “Laten we nog even verder kijken, als we niks anders tegen komen kopen we zo'n kikker.”
“Is goed”, ze gaf me een kus en met een licht ontdeugende glinstering in haar ogen zei ze, “Ik lust wel zo'n bekertje glühwein.” Ze stak haar arm door de mijne en we struinden als één richting een onontdekt stuk van de markt.
Twee uur geleden was het allemaal nog zo mooi geweest. Twee uur geleden , toen we het nog over houten kikkers hadden gehad. En nu, nu zit ik hier, op m'n knieën. Op m'n knieën, op straat met haar in m'n armen. M'n lijf trilt en doet niet meer wat ik wil. Maar wat wil ik eigenlijk? Ze ligt veel te stil terwijl ze me aan staart. Althans, het lijkt of ze me aan staart. Ik kan het niet goed zien, tranen in m'n ogen maken alles wazig. Om me heen hoor ik rumoer, de mensen lijken uit hun koude verdoving te zijn wakker geworden. In de verte hoor ik geschreeuw en ik zie donkere figuren om me heen op me af komen. Iemand pakt me bij m'n schouder en ik hoor dat hij iets aan me vraagt, maar wat is me niet duidelijk. Ik begin als een idioot te stamelen, “ja- ik.. maar ze- ze wilde terug!” Ik merk dat m'n gezicht bedekt is met warme tranen “we- waren die kikker.. verg- vergeten” schreeuw ik half.
Ik merk dat iemand zijn jas over haar heen legt en ik word langzaam aan mijn bovenarm omhoog getrokken. Ik wil niet, maar ik heb geen kracht om me te verzetten. M'n benen voelen lam en zodra ik probeer te staan zak ik door mijn knieën, waarop ik direct weer door stevige handen word opgevangen.
Ik vraag me net af hoe lang ik daar gezeten had als ik de auto opmerk. Blauw licht weerkaatst met flitsen op de zilvere lak. In de voorruit zit een grote deuk en een kapotte lantaarnpaal hangt droevig over de auto heen gebogen. Even wordt alles zwart. Ik weet niet meer hoe ik hier gekomen ben. Ik weet niet meer waar ik naartoe ging. Ik weet alleen dat kerst nooit meer hetzelfde zal zijn.
Ik denk dat papa en mama gelijk hadden.
Mijn naam is Isa, ik ben 11, maar morgen, op eerste kerstdag, word ik 12. Ik ben een kerstkindje en toen ik geboren werd, wisten papa en mama zeker dat kerst nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik wou dat kerst altijd hetzelfde gebleven was. Als ik mama moet geloven, is het sinds ik er ben alleen maar slechter geworden. Zij en papa maken veel ruzie en ze zeggen dan wel dat het niet door mij komt, maar ik weet zeker van wel, ik ben niet dom. Vandaag was het weer raak. Ik hoorde ze schreeuwen en mama kwam naar boven om, zoals altijd, te vertellen dat het heus allemaal wel weer goed zou komen. Dat dacht ik tenminste. Vandaag ging het anders. Ze stak haar hoofd om de deur en vroeg of we even konden praten. Beneden hoorde ik de voordeur dichtslaan, papa was weg. Ik wilde niet praten, maar mama zei dat het belangrijk was. Met een zucht plofte ze op de rand van m'n bed en ze begon te vertellen dat het niet meer zo goed ging tussen papa en haar. Alsof ik dat nog niet wist...maar ik zei niks. Mama zuchtte en veegde haar tranen weg. Papa was weg en kwam niet meer terug, zei ze, ze gingen scheiden. Ik probeerde verdrietig te zijn, maar dat wilde niet echt lukken. Gelukkig huilde mama intussen al, ze heeft het denk ik niet gemerkt.
Mijn naam is Isa, ik ben 5, maar morgen, op eerste kerstdag, word ik 6. Ik ben een kerstkindje en toen ik geboren werd, wisten papa en mama zeker dat kerst nooit meer hetzelfde zou zijn. Alles is veranderd sinds ik er ben. Papa houdt niet meer van mama, zegt hij. Hij houdt veel meer van mij. Dat mag ik aan niemand vertellen. Zeker niet aan mama, want dan gaat ze huilen. Ik wil niet dat mama huilt. Misschien is mama ook wel een beetje jaloers, zegt papa. Jaloers, omdat ik zijn kleine meisje ben en we samen een geheimpje hebben. Mama mag dat niet weten, want dan is het geen geheim meer. Soms wordt papa boos als ik vraag of ik echt niks mag zeggen, dus ik denk dat het heel belangrijk is. Ik zal het aan niemand verklappen.
Mijn naam is Isa, vandaag, op eerste kerstdag, ben ik 12 geworden. Ik ben een kerstkindje en toen ik geboren werd, wisten papa en mama zeker dat kerst nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik denk dat ze gelijk hadden. Mama huilt en ik weet zeker dat het mijn schuld is. Toch ben ik niet verdrietig, al denk ik niet dat ze 't merkt.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 15-12-2011 11:38:37 ]
Mijn naam is Isa, ik ben 11, maar morgen, op eerste kerstdag, word ik 12. Ik ben een kerstkindje en toen ik geboren werd, wisten papa en mama zeker dat kerst nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik wou dat kerst altijd hetzelfde gebleven was. Als ik mama moet geloven, is het sinds ik er ben alleen maar slechter geworden. Zij en papa maken veel ruzie en ze zeggen dan wel dat het niet door mij komt, maar ik weet zeker van wel, ik ben niet dom. Vandaag was het weer raak. Ik hoorde ze schreeuwen en mama kwam naar boven om, zoals altijd, te vertellen dat het heus allemaal wel weer goed zou komen. Dat dacht ik tenminste. Vandaag ging het anders. Ze stak haar hoofd om de deur en vroeg of we even konden praten. Beneden hoorde ik de voordeur dichtslaan, papa was weg. Ik wilde niet praten, maar mama zei dat het belangrijk was. Met een zucht plofte ze op de rand van m'n bed en ze begon te vertellen dat het niet meer zo goed ging tussen papa en haar. Alsof ik dat nog niet wist...maar ik zei niks. Mama zuchtte en veegde haar tranen weg. Papa was weg en kwam niet meer terug, zei ze, ze gingen scheiden. Ik probeerde verdrietig te zijn, maar dat wilde niet echt lukken. Gelukkig huilde mama intussen al, ze heeft het denk ik niet gemerkt.
Mijn naam is Isa, ik ben 5, maar morgen, op eerste kerstdag, word ik 6. Ik ben een kerstkindje en toen ik geboren werd, wisten papa en mama zeker dat kerst nooit meer hetzelfde zou zijn. Alles is veranderd sinds ik er ben. Papa houdt niet meer van mama, zegt hij. Hij houdt veel meer van mij. Dat mag ik aan niemand vertellen. Zeker niet aan mama, want dan gaat ze huilen. Ik wil niet dat mama huilt. Misschien is mama ook wel een beetje jaloers, zegt papa. Jaloers, omdat ik zijn kleine meisje ben en we samen een geheimpje hebben. Mama mag dat niet weten, want dan is het geen geheim meer. Soms wordt papa boos als ik vraag of ik echt niks mag zeggen, dus ik denk dat het heel belangrijk is. Ik zal het aan niemand verklappen.
Mijn naam is Isa, vandaag, op eerste kerstdag, ben ik 12 geworden. Ik ben een kerstkindje en toen ik geboren werd, wisten papa en mama zeker dat kerst nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik denk dat ze gelijk hadden. Mama huilt en ik weet zeker dat het mijn schuld is. Toch ben ik niet verdrietig, al denk ik niet dat ze 't merkt.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 15-12-2011 11:38:37 ]
Barbecueën in december
“Kijk Sandra, daar is de zee al. Heb je er zin in?” vroeg haar vader en hij haalde zijn hand door Sandra’s haar. “Toe nou,” zuchtte ze en duwde de hand weg. ‘White Chrismas’ klonk uit de radio en Sandra’s moeder begon te lachen. “Ongelofelijk dat ze die hier ook draaien!” Toen stopte de bus en stapten ze uit.
Het was de eerste dag sinds ze in Australië waren, dat haar ouders niet bezig waren met het zoeken naar een baan of een huis. Met kerst doen we wat jij wilt hoor, hadden ze Sandra beloofd, maar zij had helemaal geen zin in het strand. En ook niet in kerst, want hoe kun je nou kerst vieren als het dertig graden is en overal de barbecue aanstaat? Thuis lag er nu al een beetje sneeuw, had ze op Hyves gelezen. Was er eindelijk een witte kerst en dan zat zij op een strand vlakbij Sydney. Geen cadeautjes dit jaar, er wordt niet gegourmet en er is ook geen kerstboom.
“Zorg je wel dat je jezelf goed insmeert?” vroeg haar moeder. “De zon is hier vele malen sterker dan in Nederland.” Ja logisch, dacht Sandra, het snéeuwt daar. Ze zei niets, maar pakte de zonnebrandcreme aan. Toen gingen ze de zee in en ze hoopte dat ze door een haai werd opgegeten. Of persoonlijk terug gebracht worden naar Nederland, dat mocht ook.
Helaas. Terug in het hostel wilde Sandra zo snel mogelijk naar haar kamer, maar haar vader hield haar tegen. “We gaan zometeen barbecueën lieverd, met alle mensen van het hostel. Kerstavond is hier een belangrijke avond. Maar wees niet bang, er is ook nog een andere Nederlandse familie. Hun zoon is ongeveer even oud als jij.” Er kwamen drie vreemde mensen aanlopen, samen met Sandra’s moeder. Ze stelden zich aan haar voor en ook de jongen gaf haar een hand. “Gaan jullie maar even wat rondkijken. We roepen jullie wel voor het eten.”
Ze zaten een paar minuten voor zichzelf uit te staren. “Ben je altijd zo stil?” vroeg de jongen toen, die Thomas heette.
“Misschien... Ik wil gewoon naar huis. Nederland bedoel ik.”
“Waarom zou je dat willen? Hier kun je naar het zwembad en naar de zee. Daar sneeuwt het.”
“Daarom juist. Met kerst hoort het koud te zijn, dat is veel gezelliger. En het moet druk zijn, met veel familie en zo.”
“Ik vond het vorig jaar ook nog vreemd. Maar het hoort juist warm te zijn met kerst. Want denk je dat die drie wijzen uit het oosten naar de Noordpool zouden gaan als ze Jezus in een iglo moesten zoeken? Die waren ook niet gek hoor.”
“Ik geloof niet in Jezus.”
“Nou, dan hoor je helemaal geen kerst te vieren!” Sinds lange tijd verscheen er een glimlach op Sandra’s gezicht. Toen Thomas begon te lachen kon ook zij zich niet inhouden.
Sandra’s vader riep dat ze konden eten. Barbecueën in december. Ze kon niet meer ophouden met lachen.
“Kijk Sandra, daar is de zee al. Heb je er zin in?” vroeg haar vader en hij haalde zijn hand door Sandra’s haar. “Toe nou,” zuchtte ze en duwde de hand weg. ‘White Chrismas’ klonk uit de radio en Sandra’s moeder begon te lachen. “Ongelofelijk dat ze die hier ook draaien!” Toen stopte de bus en stapten ze uit.
Het was de eerste dag sinds ze in Australië waren, dat haar ouders niet bezig waren met het zoeken naar een baan of een huis. Met kerst doen we wat jij wilt hoor, hadden ze Sandra beloofd, maar zij had helemaal geen zin in het strand. En ook niet in kerst, want hoe kun je nou kerst vieren als het dertig graden is en overal de barbecue aanstaat? Thuis lag er nu al een beetje sneeuw, had ze op Hyves gelezen. Was er eindelijk een witte kerst en dan zat zij op een strand vlakbij Sydney. Geen cadeautjes dit jaar, er wordt niet gegourmet en er is ook geen kerstboom.
“Zorg je wel dat je jezelf goed insmeert?” vroeg haar moeder. “De zon is hier vele malen sterker dan in Nederland.” Ja logisch, dacht Sandra, het snéeuwt daar. Ze zei niets, maar pakte de zonnebrandcreme aan. Toen gingen ze de zee in en ze hoopte dat ze door een haai werd opgegeten. Of persoonlijk terug gebracht worden naar Nederland, dat mocht ook.
Helaas. Terug in het hostel wilde Sandra zo snel mogelijk naar haar kamer, maar haar vader hield haar tegen. “We gaan zometeen barbecueën lieverd, met alle mensen van het hostel. Kerstavond is hier een belangrijke avond. Maar wees niet bang, er is ook nog een andere Nederlandse familie. Hun zoon is ongeveer even oud als jij.” Er kwamen drie vreemde mensen aanlopen, samen met Sandra’s moeder. Ze stelden zich aan haar voor en ook de jongen gaf haar een hand. “Gaan jullie maar even wat rondkijken. We roepen jullie wel voor het eten.”
Ze zaten een paar minuten voor zichzelf uit te staren. “Ben je altijd zo stil?” vroeg de jongen toen, die Thomas heette.
“Misschien... Ik wil gewoon naar huis. Nederland bedoel ik.”
“Waarom zou je dat willen? Hier kun je naar het zwembad en naar de zee. Daar sneeuwt het.”
“Daarom juist. Met kerst hoort het koud te zijn, dat is veel gezelliger. En het moet druk zijn, met veel familie en zo.”
“Ik vond het vorig jaar ook nog vreemd. Maar het hoort juist warm te zijn met kerst. Want denk je dat die drie wijzen uit het oosten naar de Noordpool zouden gaan als ze Jezus in een iglo moesten zoeken? Die waren ook niet gek hoor.”
“Ik geloof niet in Jezus.”
“Nou, dan hoor je helemaal geen kerst te vieren!” Sinds lange tijd verscheen er een glimlach op Sandra’s gezicht. Toen Thomas begon te lachen kon ook zij zich niet inhouden.
Sandra’s vader riep dat ze konden eten. Barbecueën in december. Ze kon niet meer ophouden met lachen.
Ayla,
Ayla stond in de bloei van haar leven toen ik haar ontmoette in een klein café, op een druilerige zaterdagnacht. Ze viel direct op met haar getinte huid, volle lippen en welgevormde derrière. Haar vriendelijke uitstraling deed alreeds vermoeden dat zij een lief meisje was. Het klikte meteen. We hadden dezelfde film- en muzieksmaak, dezelfde levensvisie en konden op dezelfde manier lachen om knullige dingen in het bestaan. Bijvoorbeeld om clowneske dialogen die in het dagelijks leven veelvuldig door mensen werden gevoerd, en de humor daarvan die aan velen voorbijging. Maar aan ons niet. Direct werden we hopeloos en smorend verliefd op elkaar. Ayla was zeventien, ik achttien. We zagen elkaar dagelijks. Vaak gingen we naar het strand. Op het zachte zand lagen we dan de hele avond uitgestrekt, in de branding van de zee, elke kronkel begeerte benuttend om elkaar te betasten. Zolang de tijd het ons bood. Haar hand, verborgen onder het zachte zand, kwam dan kronkelend naar mij toe. Om vervolgens met haar zachte, zwarte vingers mij te strelen. Er zijn twee soorten visuele herinneringen: Één waarbij je met ogen open een apathisch beeld schept van een persoon en zijn of haar eigenschappen. En de ander waarbij je met gesloten ogen, ogenblikkelijk het smachtende evenbeeld kunt herroepen en de herinnering zodanig kunt herbeleven, al is het maar kortstondig. Hetgeen wat ik ervoer wanneer ik aan Ayla dacht.
Zes maanden lang leidde ik een gelukkig en onzorgelijk bestaan; alle rompslomp en andere futiele zaken konden me gestolen worden. Met Ayla aan mijn zijde kon ik alles aan. Tot op een dag het noodlot toesloeg: ‘Wij gaan verhuizen, mijn ouders zijn het zat hier bij de kust.’ zo sprak Ayla, op een koude winterdag, zorgwekkend, ‘We gaan naar het noorden toe.’ Zo verdween Ayla uit mijn leven.
Een lange tijd zag ik haar niet. Via msn spraken we soms nog, maar dat compenseerde het behaaglijke verlangen niet. We besloten elkander daarom weer te ontmoeten op eerste kerstdag. En zo geschiedde. Het moment toen ze de trein uitstapte en ik haar weer in mijn armen kon nemen, was er één van ongeëvenaarde extase. Twee maanden lang had ik haar niet gezien, doch er was niets veranderd. Zij was niets veranderd, haar stem was niets veranderd, haar humor was niets veranderd, haar prachtige lichaam was niets veranderd. Dankzij deze oogverblindende verschijning, stroomde er weer bloed door mijn aderen. Terwijl ik doorgaans verplicht kerstmis met mijn familie moest vieren kon ik hem nu, godzijdank, met Ayla doorbrengen. We liepen die dag door een schilderachtig, bevroren bos. De dagelijkse verwikkelingen lieten we, voor even, achter ons. Het was een onvergetelijke kerstdag. Tijdens het afscheid beloofden we elkaar weer te ontmoetten, volgend jaar met kerst. Ze trilde van verdriet toen ik haar zachte lippen en het warme lelletje van haar oor kuste. ‘Tot dan,’ lispelde ze nog snel. Daarna stapte ze de trein in. Drie maanden later overleed ze aan een ernstige ziekte.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 18-12-2011 11:00:42 ]
Ayla stond in de bloei van haar leven toen ik haar ontmoette in een klein café, op een druilerige zaterdagnacht. Ze viel direct op met haar getinte huid, volle lippen en welgevormde derrière. Haar vriendelijke uitstraling deed alreeds vermoeden dat zij een lief meisje was. Het klikte meteen. We hadden dezelfde film- en muzieksmaak, dezelfde levensvisie en konden op dezelfde manier lachen om knullige dingen in het bestaan. Bijvoorbeeld om clowneske dialogen die in het dagelijks leven veelvuldig door mensen werden gevoerd, en de humor daarvan die aan velen voorbijging. Maar aan ons niet. Direct werden we hopeloos en smorend verliefd op elkaar. Ayla was zeventien, ik achttien. We zagen elkaar dagelijks. Vaak gingen we naar het strand. Op het zachte zand lagen we dan de hele avond uitgestrekt, in de branding van de zee, elke kronkel begeerte benuttend om elkaar te betasten. Zolang de tijd het ons bood. Haar hand, verborgen onder het zachte zand, kwam dan kronkelend naar mij toe. Om vervolgens met haar zachte, zwarte vingers mij te strelen. Er zijn twee soorten visuele herinneringen: Één waarbij je met ogen open een apathisch beeld schept van een persoon en zijn of haar eigenschappen. En de ander waarbij je met gesloten ogen, ogenblikkelijk het smachtende evenbeeld kunt herroepen en de herinnering zodanig kunt herbeleven, al is het maar kortstondig. Hetgeen wat ik ervoer wanneer ik aan Ayla dacht.
Zes maanden lang leidde ik een gelukkig en onzorgelijk bestaan; alle rompslomp en andere futiele zaken konden me gestolen worden. Met Ayla aan mijn zijde kon ik alles aan. Tot op een dag het noodlot toesloeg: ‘Wij gaan verhuizen, mijn ouders zijn het zat hier bij de kust.’ zo sprak Ayla, op een koude winterdag, zorgwekkend, ‘We gaan naar het noorden toe.’ Zo verdween Ayla uit mijn leven.
Een lange tijd zag ik haar niet. Via msn spraken we soms nog, maar dat compenseerde het behaaglijke verlangen niet. We besloten elkander daarom weer te ontmoeten op eerste kerstdag. En zo geschiedde. Het moment toen ze de trein uitstapte en ik haar weer in mijn armen kon nemen, was er één van ongeëvenaarde extase. Twee maanden lang had ik haar niet gezien, doch er was niets veranderd. Zij was niets veranderd, haar stem was niets veranderd, haar humor was niets veranderd, haar prachtige lichaam was niets veranderd. Dankzij deze oogverblindende verschijning, stroomde er weer bloed door mijn aderen. Terwijl ik doorgaans verplicht kerstmis met mijn familie moest vieren kon ik hem nu, godzijdank, met Ayla doorbrengen. We liepen die dag door een schilderachtig, bevroren bos. De dagelijkse verwikkelingen lieten we, voor even, achter ons. Het was een onvergetelijke kerstdag. Tijdens het afscheid beloofden we elkaar weer te ontmoetten, volgend jaar met kerst. Ze trilde van verdriet toen ik haar zachte lippen en het warme lelletje van haar oor kuste. ‘Tot dan,’ lispelde ze nog snel. Daarna stapte ze de trein in. Drie maanden later overleed ze aan een ernstige ziekte.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 18-12-2011 11:00:42 ]
24 December.
De vijand, gehuld in lange gewaden, ak47 op hun rug en een kameel beladen met RPG en andere kisten. Drie man, het doet me denken aan de Wijze mannen uit het Oosten. Okay toegeven deze mensen nemen wat explosieve pakjes mee maar toch. Ik tuur naar de hemel, geen bewolking wel wat sterren en misschien wel een boven Bethlehem. Mijn nachtkijker geeft precies weer wat de mannen doen, mijn vizier is ingesteld. Bijna Kerst, voor deze mannen is Kerst op een halve millimeter trekkerafstand afgelopen. Mijn spotter geeft de afstanden en windrichting door. Automatisch zet ik de standen in mijn vizier. De mannen houden halt. Ze zetten een kamp op en stoken een vuurtje. Het ziet er vreedzaam uit. Alleen de baby ontbreekt.....
Mijn gedachten gaan terug naar een andere Kerst, de kogels vlogen om onze oren tot precies 1 minuut voor 18:00 plaatselijke tijd. Kerstavond, Kerstdiner en geen vijandelijkheden meer. Twee en een halve dag niets, geen geluid meer van explosieven, kogels, gekerm van gewonden of andere ergernissen. Gewoon vrede zoals het altijd zou moeten zijn.
Terug naar het heden.....De mannen zetten thee en roken een sigaret. Goed idee, die zou ik ook wel willen hebben maar dan geef ik mijn positie bloot, Ik kijk op mijn horloge en zie dat het inmiddels 25 december is. Kerst, zouden zij eraan doen? Geen idee, hun leven is bijna afgelopen. Mijn spotter fluistert in mijn oor dat het nu wel moet gebeuren, we moeten daarna afbreken en terug naar de compound.
Vergeet het maar denk ik, ik kijk nog eens naar de hemel, zie een ster en denk aan dat ene verhaal van iets meer dan 2000 jaar geleden. Ik ontlaad mijn geweer en tijger terug naar de voet van de heuvel. Vrolijk Kerstfeest wens ik hun toe als we verdwijnen in de nacht. Nooit zullen ze weten hoeveel geluk deze 3 eenzame Taliban strijders hebben gehad...
Of toch wel.....op 29 december zijn we weer in de buurt en vinden we een dozijn RPG en 3 AK-47 machinegeweren achteloos weggegooid.
De vijand, gehuld in lange gewaden, ak47 op hun rug en een kameel beladen met RPG en andere kisten. Drie man, het doet me denken aan de Wijze mannen uit het Oosten. Okay toegeven deze mensen nemen wat explosieve pakjes mee maar toch. Ik tuur naar de hemel, geen bewolking wel wat sterren en misschien wel een boven Bethlehem. Mijn nachtkijker geeft precies weer wat de mannen doen, mijn vizier is ingesteld. Bijna Kerst, voor deze mannen is Kerst op een halve millimeter trekkerafstand afgelopen. Mijn spotter geeft de afstanden en windrichting door. Automatisch zet ik de standen in mijn vizier. De mannen houden halt. Ze zetten een kamp op en stoken een vuurtje. Het ziet er vreedzaam uit. Alleen de baby ontbreekt.....
Mijn gedachten gaan terug naar een andere Kerst, de kogels vlogen om onze oren tot precies 1 minuut voor 18:00 plaatselijke tijd. Kerstavond, Kerstdiner en geen vijandelijkheden meer. Twee en een halve dag niets, geen geluid meer van explosieven, kogels, gekerm van gewonden of andere ergernissen. Gewoon vrede zoals het altijd zou moeten zijn.
Terug naar het heden.....De mannen zetten thee en roken een sigaret. Goed idee, die zou ik ook wel willen hebben maar dan geef ik mijn positie bloot, Ik kijk op mijn horloge en zie dat het inmiddels 25 december is. Kerst, zouden zij eraan doen? Geen idee, hun leven is bijna afgelopen. Mijn spotter fluistert in mijn oor dat het nu wel moet gebeuren, we moeten daarna afbreken en terug naar de compound.
Vergeet het maar denk ik, ik kijk nog eens naar de hemel, zie een ster en denk aan dat ene verhaal van iets meer dan 2000 jaar geleden. Ik ontlaad mijn geweer en tijger terug naar de voet van de heuvel. Vrolijk Kerstfeest wens ik hun toe als we verdwijnen in de nacht. Nooit zullen ze weten hoeveel geluk deze 3 eenzame Taliban strijders hebben gehad...
Of toch wel.....op 29 december zijn we weer in de buurt en vinden we een dozijn RPG en 3 AK-47 machinegeweren achteloos weggegooid.
Kerst van een nickname
In het voorjaar ben ik 40 geworden. Ik woon op de studentenkamer waar ik ging wonen toen ik ging studeren. Het is stil in huis. Mijn huisgenoten zijn naar hun ouders, familie of vrienden om de kerst door te brengen. Ik heb ook vrienden. Of nouja, CoolePaul heeft vrienden.
Het enige geluid in huis komt van mijn vingers die het toetsenbord raken. Het enige licht komt van de beeldschermverlichting. De enige sneeuw die ik zie, komt van de header van het Fok!Forum. ‘Er zijn 0 vrienden online,’ zegt Facebook. ‘Hier, neem een wijntje en een toastje met brie,’ zegt Meisje32 op een forum. Ik hoef niet op te staan, want ik weet dat mijn koelkast leeg is van eetbare producten. ‘Dank je,’ schrijf ik terug, ‘echt kerst met al dat lekkere eten.’
Twee dagen breng ik door met F5-en. Meestal zonder resultaat. Enig resultaat en ik kan er weer een paar uurtjes tegenaan. Meisje32 komt sporadisch online en somt op met wie ze kerstdiners georganiseerd heeft en met wie ze kerstfilms gekeken heeft. Ik schrijf niks terug.
Ik denk aan mijn nichtje van vijf, die ik alleen gezien heb op fotobijlagen, maar nog nooit heb kunnen aanraken. Ik denk aan mijn vrienden, die ik nog had toen ik in dit huis kwam wonen. Ik denk aan Meisje32, die ik nooit in het echt zal ontmoeten…
Ik pleeg zelfmoord. Online dan. Ik verwijder mijn Facebook- en mijn forumaccounts. Voor het eerst in een week voel ik het warme water mijn huid raken en stap ik de deur uit. Waar naartoe weet ik niet. Wat ik wel weet is dat kerst nooit meer hetzelfde mag en zal zijn.
In het voorjaar ben ik 40 geworden. Ik woon op de studentenkamer waar ik ging wonen toen ik ging studeren. Het is stil in huis. Mijn huisgenoten zijn naar hun ouders, familie of vrienden om de kerst door te brengen. Ik heb ook vrienden. Of nouja, CoolePaul heeft vrienden.
Het enige geluid in huis komt van mijn vingers die het toetsenbord raken. Het enige licht komt van de beeldschermverlichting. De enige sneeuw die ik zie, komt van de header van het Fok!Forum. ‘Er zijn 0 vrienden online,’ zegt Facebook. ‘Hier, neem een wijntje en een toastje met brie,’ zegt Meisje32 op een forum. Ik hoef niet op te staan, want ik weet dat mijn koelkast leeg is van eetbare producten. ‘Dank je,’ schrijf ik terug, ‘echt kerst met al dat lekkere eten.’
Twee dagen breng ik door met F5-en. Meestal zonder resultaat. Enig resultaat en ik kan er weer een paar uurtjes tegenaan. Meisje32 komt sporadisch online en somt op met wie ze kerstdiners georganiseerd heeft en met wie ze kerstfilms gekeken heeft. Ik schrijf niks terug.
Ik denk aan mijn nichtje van vijf, die ik alleen gezien heb op fotobijlagen, maar nog nooit heb kunnen aanraken. Ik denk aan mijn vrienden, die ik nog had toen ik in dit huis kwam wonen. Ik denk aan Meisje32, die ik nooit in het echt zal ontmoeten…
Ik pleeg zelfmoord. Online dan. Ik verwijder mijn Facebook- en mijn forumaccounts. Voor het eerst in een week voel ik het warme water mijn huid raken en stap ik de deur uit. Waar naartoe weet ik niet. Wat ik wel weet is dat kerst nooit meer hetzelfde mag en zal zijn.
Een andere Kerst, een vrijere kerst
Ik heb het studentenhuis voor me alleen op deze kerstavond. Ik heb mijn ouders maar verteld dat ik het zo druk heb met mijn studie. Maar eigenlijk heb ik de afgelopen twee dagen vooral spelletjes spelend en televisie kijkend doorgebracht. Maar het is nog altijd beter dan dagenlang mijzelf vervelen bij mijn streng gelovige ouders. Het bezoekje aan de kerk en mijn stoffige familieleden kunnen me gestolen worden. Toch hoef ik niet eenzaam te zijn. Ik breng mijn avond door bij haar. Daar heb ik een leugentje tegen mijn familie voor over.
Ik ontmoette Anneke drie maanden geleden. Ze werkt in het cafe waar ik toen net was aangenomen. Haar prachtige lange zwarte haren vielen me direct op. Net als haar mooie donkere ogen en haar neusringetje. Ze studeert voor maatschappelijk werker. Heel andere koek dan mijn elektrotechniek. Toch klikte het en dat leidde snel tot meer.
Ze is zoveel leuker dan die saaie Minke, mijn vorige vriendinnetje uit et dorp van mijn ouders. Die wist al precies in welke buurt van het dorp ze wilde wonen en hoeveel kinderen er zouden gaan komen. De voorspelbaarheid maakte me zo ongelukkig dat ik dit “keurige” meisje tot spijt van mijn moeder verliet. Ik zal mijn ouders het echter nog niet aandoen om ze direct met Anneke te confronteren. En ook Anneke zelf gaat niet naar huis. Haar moeder heeft een wat alternatieve manier van leven en haat kerstmis. We brengen kerstmis samen door.
Ze woont in een studentenhuis in een van de minste wijken van de stad. De straten zijn smerig en overal hangt Graffitti. Ook het huis zelf is vervallen. Maar het schijnt haar niet te deren. Er wordt open gedaan door Milton. Een donkere jongen met afro-kapsel die in een kamer op de begane grond woont. De bekende wietlucht komt mij tegemoet. Maar hij is altijd aardig. Al vraag ik me wel eens af waar hij van leeft.
Haar kamerdeur staat open. Ze heeft de hele zolderverdieping tot haar beschikking. De kamer is fris maar wel een oase van warmte in dit troosteloze huis in deze troosteloze buurt. Ze zit op haar bank en kijkt televisie. Naar een kerstfilm die al dertig keer is herhaald. Als ze me ziet pakt ze haar bril van haar gezicht en komt ze naar me toe. We zoenen. Uit mijn tas haal ik een fles rode wijn die ik van een huisgenoot heb geleend. Op de tafel staan al twee glazen klaar.
We eten een lekker gerecht uit een Knorr-doos dat ze klaarmaakt in haar geïmproviseerde keuken. Toch smaakt het op een of andere manier net zo goed als de uitgebreide kerstdiners die mijn moeder kookt. We eten op haar salontafel waar ze ook een kaars op neergezet heeft
Na het eten klap ik mijn laptop open. Ik heb wat films meegenomen om te bekijken. Anneke trekt een dikke sweater aan en pakt een deken wanneer we op de bank plaatsnemen. We zoenen nogmaals. Daarna zet ze haar bril op terwijl ik de film start. We zakken weg in de bank en leunen tegen elkaar. Buiten is het koud maar ik hoef niet meer naar huis. Zo voelt de kerstmis van de vrijheid. Zo wil ik mijn kerstmis blijven vieren. Nooit meer hetzelfde als vroeger.
Ik heb het studentenhuis voor me alleen op deze kerstavond. Ik heb mijn ouders maar verteld dat ik het zo druk heb met mijn studie. Maar eigenlijk heb ik de afgelopen twee dagen vooral spelletjes spelend en televisie kijkend doorgebracht. Maar het is nog altijd beter dan dagenlang mijzelf vervelen bij mijn streng gelovige ouders. Het bezoekje aan de kerk en mijn stoffige familieleden kunnen me gestolen worden. Toch hoef ik niet eenzaam te zijn. Ik breng mijn avond door bij haar. Daar heb ik een leugentje tegen mijn familie voor over.
Ik ontmoette Anneke drie maanden geleden. Ze werkt in het cafe waar ik toen net was aangenomen. Haar prachtige lange zwarte haren vielen me direct op. Net als haar mooie donkere ogen en haar neusringetje. Ze studeert voor maatschappelijk werker. Heel andere koek dan mijn elektrotechniek. Toch klikte het en dat leidde snel tot meer.
Ze is zoveel leuker dan die saaie Minke, mijn vorige vriendinnetje uit et dorp van mijn ouders. Die wist al precies in welke buurt van het dorp ze wilde wonen en hoeveel kinderen er zouden gaan komen. De voorspelbaarheid maakte me zo ongelukkig dat ik dit “keurige” meisje tot spijt van mijn moeder verliet. Ik zal mijn ouders het echter nog niet aandoen om ze direct met Anneke te confronteren. En ook Anneke zelf gaat niet naar huis. Haar moeder heeft een wat alternatieve manier van leven en haat kerstmis. We brengen kerstmis samen door.
Ze woont in een studentenhuis in een van de minste wijken van de stad. De straten zijn smerig en overal hangt Graffitti. Ook het huis zelf is vervallen. Maar het schijnt haar niet te deren. Er wordt open gedaan door Milton. Een donkere jongen met afro-kapsel die in een kamer op de begane grond woont. De bekende wietlucht komt mij tegemoet. Maar hij is altijd aardig. Al vraag ik me wel eens af waar hij van leeft.
Haar kamerdeur staat open. Ze heeft de hele zolderverdieping tot haar beschikking. De kamer is fris maar wel een oase van warmte in dit troosteloze huis in deze troosteloze buurt. Ze zit op haar bank en kijkt televisie. Naar een kerstfilm die al dertig keer is herhaald. Als ze me ziet pakt ze haar bril van haar gezicht en komt ze naar me toe. We zoenen. Uit mijn tas haal ik een fles rode wijn die ik van een huisgenoot heb geleend. Op de tafel staan al twee glazen klaar.
We eten een lekker gerecht uit een Knorr-doos dat ze klaarmaakt in haar geïmproviseerde keuken. Toch smaakt het op een of andere manier net zo goed als de uitgebreide kerstdiners die mijn moeder kookt. We eten op haar salontafel waar ze ook een kaars op neergezet heeft
Na het eten klap ik mijn laptop open. Ik heb wat films meegenomen om te bekijken. Anneke trekt een dikke sweater aan en pakt een deken wanneer we op de bank plaatsnemen. We zoenen nogmaals. Daarna zet ze haar bril op terwijl ik de film start. We zakken weg in de bank en leunen tegen elkaar. Buiten is het koud maar ik hoef niet meer naar huis. Zo voelt de kerstmis van de vrijheid. Zo wil ik mijn kerstmis blijven vieren. Nooit meer hetzelfde als vroeger.
Kerstdrukte? Ho ho ho.
Kent u deze kreet? “Loesje” wel.
Loes is dan ook een prachtige, slimme vrouw van 21 jaar. Een heel bijzonder menskind. Niet in de laatste plaats omdat het mijn zusje is. Zeker niet. We schelen nogal wat in leeftijd, en nee, dat komt niet voort uit geloof. Ik ben niet de eerste en zij niet de laatste die achter harmonium verwerkt werd. Loes is mijn zusje uit de 2e leg. Dat klinkt nogal oneerbiedig.
Loes was een kinderke dat snel na haar geboorte al de kont tegen de heilige kribbe gooide. Stille nacht? Hoe komt u daarbij. Ere zij god? Als het aan haar moeder lag wel maar Loes eerde op haar manier. Mijn vaders kleine prinsesje.
Loes had het voornemen in 2011 te trouwen. Dat leidde tot nogal wat ontstemming bij mijn vader. U moet zich voorstellen dat mijn vader twee keer trouwde. En even zo vaak gillend scheidde.
Bij zijn 2e huwelijk was hij 50 jaar, zijn vrouw 20. Zij, een jaar jonger dan bij mij op mijn geboorte akte officieel vermeld stond. Hun aankomende huwelijk werd subtiel kenbaar gemaakt door een paar vrome schoenen die ik onder aan de trap in mijn ouderlijk huis aanschouwde. Schoenen die ik niet kende. Dat was de nieuwe vrouw. Ik woonde in een nogal klein dorp. De nieuwe vrouw kwam uit een streng gelovige achtergrond. U begrijpt, dit werd mijn vader zwaar gereformeerd aangerekend. Ook werd vrouwlief 2 onder vuurgenomen. “En daar zal weening zijn, en knersing der tanden”. Loes werd hun jongst geborene.
Maar ik dwaal af. Het was een grote schok voor mijn vader dat Loes dit jaar al op haar 20-ste wilde trouwen. Echtgenoot in spe bleek een Duitser en, nog erger, ook nog eens 40 jaar oud te zijn. Het totalitair verzet van mijn vader was compleet. Dit werd met een Gloria in Exelsis Deo door Loes geëxecuteerd; fijntjes attendeerde zij op de parallellen tussen het huwelijk van haar papa en mama. Het feit dat dat huwelijk inmiddels ook weer ontbonden was deed daar geen afbreuk aan.
In juni 2011 trouwde mijn verzetsheldin en tevens bruggenbouwmeisje. Het was een prachtige dag terwijl de hemel regenstralen zond. Ze zag er uit als een sprookjesprinses. U moet weten dat ik meer dan 100 foto’s heb geschoten terwijl ik een gruwelijke hekel aan fotograferen heb. Tussen neus en lippen door gaf zij nog aan, stralend in haar roomkleurige jurk, dat ze dit jaar een grote kerstboom wenst, zoals altijd bij papa stond, met veel lichtjes en ballen in een verantwoorde kleurstelling. En dat ze uitgebreid wilde gaan koken. Voor iedereen die naar Duitsland kwam.
In november kreeg ik een telefoontje. Ik legde neer, kon niet meer, kon dit waar zijn? Direct daarna belde mijn vader. Hij had van zijn prinses een prachtige boos rozen met teddybeer vanuit Duitsland ontvangen. Omdat ze zoveel van hem houdt.
Volgende week vertrekt mijn vader naar Duitsland, met een gerooide kerstboom uit Nederland. De ballen staan namelijk klaar in Duitsland.
Mijn zusje van 21. Wat een vrouw.
Kent u deze kreet? “Loesje” wel.
Loes is dan ook een prachtige, slimme vrouw van 21 jaar. Een heel bijzonder menskind. Niet in de laatste plaats omdat het mijn zusje is. Zeker niet. We schelen nogal wat in leeftijd, en nee, dat komt niet voort uit geloof. Ik ben niet de eerste en zij niet de laatste die achter harmonium verwerkt werd. Loes is mijn zusje uit de 2e leg. Dat klinkt nogal oneerbiedig.
Loes was een kinderke dat snel na haar geboorte al de kont tegen de heilige kribbe gooide. Stille nacht? Hoe komt u daarbij. Ere zij god? Als het aan haar moeder lag wel maar Loes eerde op haar manier. Mijn vaders kleine prinsesje.
Loes had het voornemen in 2011 te trouwen. Dat leidde tot nogal wat ontstemming bij mijn vader. U moet zich voorstellen dat mijn vader twee keer trouwde. En even zo vaak gillend scheidde.
Bij zijn 2e huwelijk was hij 50 jaar, zijn vrouw 20. Zij, een jaar jonger dan bij mij op mijn geboorte akte officieel vermeld stond. Hun aankomende huwelijk werd subtiel kenbaar gemaakt door een paar vrome schoenen die ik onder aan de trap in mijn ouderlijk huis aanschouwde. Schoenen die ik niet kende. Dat was de nieuwe vrouw. Ik woonde in een nogal klein dorp. De nieuwe vrouw kwam uit een streng gelovige achtergrond. U begrijpt, dit werd mijn vader zwaar gereformeerd aangerekend. Ook werd vrouwlief 2 onder vuurgenomen. “En daar zal weening zijn, en knersing der tanden”. Loes werd hun jongst geborene.
Maar ik dwaal af. Het was een grote schok voor mijn vader dat Loes dit jaar al op haar 20-ste wilde trouwen. Echtgenoot in spe bleek een Duitser en, nog erger, ook nog eens 40 jaar oud te zijn. Het totalitair verzet van mijn vader was compleet. Dit werd met een Gloria in Exelsis Deo door Loes geëxecuteerd; fijntjes attendeerde zij op de parallellen tussen het huwelijk van haar papa en mama. Het feit dat dat huwelijk inmiddels ook weer ontbonden was deed daar geen afbreuk aan.
In juni 2011 trouwde mijn verzetsheldin en tevens bruggenbouwmeisje. Het was een prachtige dag terwijl de hemel regenstralen zond. Ze zag er uit als een sprookjesprinses. U moet weten dat ik meer dan 100 foto’s heb geschoten terwijl ik een gruwelijke hekel aan fotograferen heb. Tussen neus en lippen door gaf zij nog aan, stralend in haar roomkleurige jurk, dat ze dit jaar een grote kerstboom wenst, zoals altijd bij papa stond, met veel lichtjes en ballen in een verantwoorde kleurstelling. En dat ze uitgebreid wilde gaan koken. Voor iedereen die naar Duitsland kwam.
In november kreeg ik een telefoontje. Ik legde neer, kon niet meer, kon dit waar zijn? Direct daarna belde mijn vader. Hij had van zijn prinses een prachtige boos rozen met teddybeer vanuit Duitsland ontvangen. Omdat ze zoveel van hem houdt.
Volgende week vertrekt mijn vader naar Duitsland, met een gerooide kerstboom uit Nederland. De ballen staan namelijk klaar in Duitsland.
Mijn zusje van 21. Wat een vrouw.
Geluk uit de ellende
Nog even heen en weer naar Helsinki, even een klantje nog voor de kerst tevreden maken. Ik hoor het mijn baas nog zeggen. Het klopt ook wel dat ik als het goed was gegaan ik op kerstavond weer bij mijn familie zou zitten. Ik zou de kerst bij mijn ouders doorbrengen met mijn broer en zus. Helaas zit ik nu al uren op een vliegveld te wachten op het moment dat mijn vlucht eindelijk kan vertrekken. Door een sneeuwstorm ligt het grootste deel van het vliegverkeer stil. Ik mag waarschijnlijk kerstavond op een vliegveld doorbrengen. Ik heb mijn familie al gemeld dat ze op mij niet moeten rekenen. Wat een ellendige kerstmis zal dit worden.
Mijn krant heb ik al van voor tot achteren uitgelezen en fatsoenlijk slapen kan op deze oncomfortabele bankjes onmogelijk. Ik verveel me. Dan valt mijn blik op jou. Je zit met je jas losjes aan en een muts op je hoofd. Onder de muts hangt prachtig donkerrood haar. Achter je brilletje zie ik twee prachtige ogen. Naast je ligt een tijdschrift waaraan ik kan afzien dat je uit Nederland komt. Als je verveelde blik de mijne kruis zie ik een mooie glimlach. Ik besluit het initiatief te nemen.
Je komt uit Nijmegen en werkt bij een internationaal handelsbedrijf. Net als ik in Helsinki voor zaken. Net als ik pech met deze malaise. Na een gesprekje van een half uur besluiten we een bar op te zoeken en bij wat glazen wijn het gesprek voort te zetten. Je bent leuk. Intelligent, spontaan en je hebt humor. We praten over werk, over vakanties, over studie en over dromen. De uren gaan voorbij als minuten. Wanneer er om twee uur nog geen duidelijkheid is besluit ik dat voor mij de maat vol is. Ik SMS mijn baas, die vermoedelijk nog wel ergens een borrel drinkt. Vijf minuten later krijg ik een bevestigende SMS.
Ik vraag haar mee te gaan. Mee naar de kamer in het hotel die ik ga regelen. De baas zal betalen. Mijn verpeste kerstmis hoef ik niet door te brengen terwijl ik op een vliegveld wegkwijn. Morgen gaan er weer meerdere vluchten naar ons land. Dan kunnen we ons weer bij onze familie voegen.
De volgende dag wordt ik wakker en vraag ik me de eerste seconden af waar ik ook alweer ben. Maar wanneer ik je huid tegen mijn huid voel weet ik het weer. Ik lig warm tegen je aan in een bed terwijl anderen oncomfortabel de nacht doorbrachten op een vliegveld. Ik voel nog wat overblijfselen van de wijn maar een fijne roes weet dat te overwinnen. De roes van het nagenieten van deze prachtige nacht. Je slaapt met een fijne glimlach die van oor tot oor gaat. Ik ga weer liggen en sluit mijn ogen even. Zo moet Guus Meeuwis zich gevoeld hebben toen hij zijn eerste monsterhit schreef. Kerstmis is een mooi feest en dat zal het blijven. Maar een mooie heftige kerst als deze zal ik vermoedelijk maar eens in mijn leven meemaken.
Nog even heen en weer naar Helsinki, even een klantje nog voor de kerst tevreden maken. Ik hoor het mijn baas nog zeggen. Het klopt ook wel dat ik als het goed was gegaan ik op kerstavond weer bij mijn familie zou zitten. Ik zou de kerst bij mijn ouders doorbrengen met mijn broer en zus. Helaas zit ik nu al uren op een vliegveld te wachten op het moment dat mijn vlucht eindelijk kan vertrekken. Door een sneeuwstorm ligt het grootste deel van het vliegverkeer stil. Ik mag waarschijnlijk kerstavond op een vliegveld doorbrengen. Ik heb mijn familie al gemeld dat ze op mij niet moeten rekenen. Wat een ellendige kerstmis zal dit worden.
Mijn krant heb ik al van voor tot achteren uitgelezen en fatsoenlijk slapen kan op deze oncomfortabele bankjes onmogelijk. Ik verveel me. Dan valt mijn blik op jou. Je zit met je jas losjes aan en een muts op je hoofd. Onder de muts hangt prachtig donkerrood haar. Achter je brilletje zie ik twee prachtige ogen. Naast je ligt een tijdschrift waaraan ik kan afzien dat je uit Nederland komt. Als je verveelde blik de mijne kruis zie ik een mooie glimlach. Ik besluit het initiatief te nemen.
Je komt uit Nijmegen en werkt bij een internationaal handelsbedrijf. Net als ik in Helsinki voor zaken. Net als ik pech met deze malaise. Na een gesprekje van een half uur besluiten we een bar op te zoeken en bij wat glazen wijn het gesprek voort te zetten. Je bent leuk. Intelligent, spontaan en je hebt humor. We praten over werk, over vakanties, over studie en over dromen. De uren gaan voorbij als minuten. Wanneer er om twee uur nog geen duidelijkheid is besluit ik dat voor mij de maat vol is. Ik SMS mijn baas, die vermoedelijk nog wel ergens een borrel drinkt. Vijf minuten later krijg ik een bevestigende SMS.
Ik vraag haar mee te gaan. Mee naar de kamer in het hotel die ik ga regelen. De baas zal betalen. Mijn verpeste kerstmis hoef ik niet door te brengen terwijl ik op een vliegveld wegkwijn. Morgen gaan er weer meerdere vluchten naar ons land. Dan kunnen we ons weer bij onze familie voegen.
De volgende dag wordt ik wakker en vraag ik me de eerste seconden af waar ik ook alweer ben. Maar wanneer ik je huid tegen mijn huid voel weet ik het weer. Ik lig warm tegen je aan in een bed terwijl anderen oncomfortabel de nacht doorbrachten op een vliegveld. Ik voel nog wat overblijfselen van de wijn maar een fijne roes weet dat te overwinnen. De roes van het nagenieten van deze prachtige nacht. Je slaapt met een fijne glimlach die van oor tot oor gaat. Ik ga weer liggen en sluit mijn ogen even. Zo moet Guus Meeuwis zich gevoeld hebben toen hij zijn eerste monsterhit schreef. Kerstmis is een mooi feest en dat zal het blijven. Maar een mooie heftige kerst als deze zal ik vermoedelijk maar eens in mijn leven meemaken.
Het Kerstlot van Florian
Eigenlijk was Kerst al niet meer hetzelfde op het moment dat Florian tijdens het kerstdiner in 2009 letterlijk mijn lot in mijn handen legde. Ik kende hem toen ruim achttien jaar.
Florian woonde toen bij zijn oma. Het was rond kersttijd, lang voordat ik hem leerde kennen, dat hij zijn ouders verloor bij een kettingbotsing op de A4. Kerst was voor hem dan ook nooit een tijd van vreugde en gezelligheid. Kerst kenmerkte zich voor Florian als een tijd van mooie herinneringen en het gemis van zijn ouders. Met de jaren leek dat te slijten, maar nu ik er aan terugdenk, gaf hij elk jaar weer signalen af die het tegendeel beweerden.
Die signalen heb ik toen niet herkend. Had ik maar gezien wat hij probeerde te vertellen. Dan had ik hem misschien nog kunnen redden, voordat hij Kerst vorig jaar onomkeerbaar veranderde. Maar misschien was die verandering al in 2009 onomkeerbaar geworden.
Sinds de dood van zijn oma vierde Florian Kerst bij mij thuis. In het jaar waarin het misging, begon Kerst niet anders. Elvira kwam met de rollade onze eetkamer binnen, terwijl ik de kaarsjes naast onze borden aanstaak. Florian zat zwijgend voor zich uit te staren. Pas toen ik de rollade aansneed, kwam hij weer tot leven en vertelde over zijn nieuwe baan, waar hij in februari zou beginnen. Hij had zijn baan als taxichauffeur opgezegd, om als planner bij een transportbedrijf aan de slag te gaan. Hij had genoeg van al die vreemde mensen die hij moest vervoeren. Vooral in deze tijd van het jaar viel het hem zwaar, en hij spaarde zijn vakantiedagen ieder jaar weer op om de verhalen van passagiers over hun kerstplannen te ontwijken.
Na het eten haalde we de pakjes onder de kerstboom vandaan. Florian was dol op wijn, dus voor hem had ik een fles Cabernet Sauvignon uit 1995 gekocht. Van Florian kreeg ik een envelop met daarin het oudejaarslot met eindcijfer 91, naar het jaar waarin we elkaar hadden leren kennen. Dat was Florian ten voeten uit. Hij was weinig creatief met cadeaus en wilde geen geld geven. Maar toen hij mij mijn lot in handen drukte, wist hij niet dat op dat lot 5.000 euro zou vallen.
Florian nam daarna ruim tien maanden afstand van mij. Volgens hem had het niets met het geld te maken. Hij realiseerde zich volgens eigen zeggen dat Kerst voor ons niet hetzelfde betekende, en dat hij wat tijd voor zichzelf nodig had om ook gelukkig te kunnen zijn met Kerst. Toen hadden de alarmbellen al moeten gaan rinkelen bij mij, maar ik hoorde alleen maar kerstklokjes.
Het is stil nu, tijdens het kerstdiner van 2011. De tafel is voor drie personen gedekt, en het kaarsje naast het bord van Florian brandt ook dit jaar. Elvira zit tegenover me te eten. Ik kijk naar de lege stoel naast me en wens Florian een gelukkig kerstfeest, terwijl ik terugdenk aan Kerst 2010.
Zijn deur was open toen ik hem kwam ophalen. Hij zat op zijn favoriete stoel en keek me glimlachend aan. Zijn laatste woorden zal ik nooit vergeten.
'Dit jaar vier ik Kerst met mijn ouders. Gelukkig kerstfeest, Bas!'
Voor ik iets kon terugzeggen, haalde hij de trekker over.
Eigenlijk was Kerst al niet meer hetzelfde op het moment dat Florian tijdens het kerstdiner in 2009 letterlijk mijn lot in mijn handen legde. Ik kende hem toen ruim achttien jaar.
Florian woonde toen bij zijn oma. Het was rond kersttijd, lang voordat ik hem leerde kennen, dat hij zijn ouders verloor bij een kettingbotsing op de A4. Kerst was voor hem dan ook nooit een tijd van vreugde en gezelligheid. Kerst kenmerkte zich voor Florian als een tijd van mooie herinneringen en het gemis van zijn ouders. Met de jaren leek dat te slijten, maar nu ik er aan terugdenk, gaf hij elk jaar weer signalen af die het tegendeel beweerden.
Die signalen heb ik toen niet herkend. Had ik maar gezien wat hij probeerde te vertellen. Dan had ik hem misschien nog kunnen redden, voordat hij Kerst vorig jaar onomkeerbaar veranderde. Maar misschien was die verandering al in 2009 onomkeerbaar geworden.
Sinds de dood van zijn oma vierde Florian Kerst bij mij thuis. In het jaar waarin het misging, begon Kerst niet anders. Elvira kwam met de rollade onze eetkamer binnen, terwijl ik de kaarsjes naast onze borden aanstaak. Florian zat zwijgend voor zich uit te staren. Pas toen ik de rollade aansneed, kwam hij weer tot leven en vertelde over zijn nieuwe baan, waar hij in februari zou beginnen. Hij had zijn baan als taxichauffeur opgezegd, om als planner bij een transportbedrijf aan de slag te gaan. Hij had genoeg van al die vreemde mensen die hij moest vervoeren. Vooral in deze tijd van het jaar viel het hem zwaar, en hij spaarde zijn vakantiedagen ieder jaar weer op om de verhalen van passagiers over hun kerstplannen te ontwijken.
Na het eten haalde we de pakjes onder de kerstboom vandaan. Florian was dol op wijn, dus voor hem had ik een fles Cabernet Sauvignon uit 1995 gekocht. Van Florian kreeg ik een envelop met daarin het oudejaarslot met eindcijfer 91, naar het jaar waarin we elkaar hadden leren kennen. Dat was Florian ten voeten uit. Hij was weinig creatief met cadeaus en wilde geen geld geven. Maar toen hij mij mijn lot in handen drukte, wist hij niet dat op dat lot 5.000 euro zou vallen.
Florian nam daarna ruim tien maanden afstand van mij. Volgens hem had het niets met het geld te maken. Hij realiseerde zich volgens eigen zeggen dat Kerst voor ons niet hetzelfde betekende, en dat hij wat tijd voor zichzelf nodig had om ook gelukkig te kunnen zijn met Kerst. Toen hadden de alarmbellen al moeten gaan rinkelen bij mij, maar ik hoorde alleen maar kerstklokjes.
Het is stil nu, tijdens het kerstdiner van 2011. De tafel is voor drie personen gedekt, en het kaarsje naast het bord van Florian brandt ook dit jaar. Elvira zit tegenover me te eten. Ik kijk naar de lege stoel naast me en wens Florian een gelukkig kerstfeest, terwijl ik terugdenk aan Kerst 2010.
Zijn deur was open toen ik hem kwam ophalen. Hij zat op zijn favoriete stoel en keek me glimlachend aan. Zijn laatste woorden zal ik nooit vergeten.
'Dit jaar vier ik Kerst met mijn ouders. Gelukkig kerstfeest, Bas!'
Voor ik iets kon terugzeggen, haalde hij de trekker over.
Hohoho!
Binnensmonds mopperend baan ik mij een weg door de mensenmassa. De lokale winkeliersvereniging heeft een kerstbraderie georganiseerd en het is een groot succes. Twinkelende lichtjes, schallende kerstliedjes, een gezellige menigte. Kopen kopen kopen. De commercie spat eraf en ik heb toch al de schurft aan kerstmis. Of eigenlijk niet eens, kerstmis laat me koud, ik heb de schurft aan de opdringerigheid van kerstmis. Ben niet opgevoed met enige kersttraditie, maar wel met de traditie dat fatsoenlijke atheïsten zich niet inlaten met christelijke feesten. Tegenwoordig gelooft er geen hond nog in god of Jezus, maar heeft wel van Coca Cola opeens de eeuwenoude inheemse traditie van een hohoho-kerstman geadopteerd compleet met rode sokken aan een waslijn en geschenken.
Ik doe niet mee. Hooguit hef ik op 1 januari een glaasje champagne op de octaaf van kerst, wetende dat praktisch geen van de emotionele bezoekers van de traditionele kerstmis zelfs maar weet wat het is. Aldus mopperende op de ontstellende domheid en kortzichtigheid van mijn medemens stap ik voort. Ergens hoor ik een dissonant in het geluid van kerstliederende en gepeupel. Iemand gilt? Tegelijkertijd hoor ik piepende remmen en daarna wordt alles zwart.
Na een eindeloze tijd van rust flonkeren er sterretjes aan de rand van mijn blikveld. In volledige pais en vree dingt er tot me door dat ik er een potje van gemaakt heb. Van alles. Van het leven. Waarom heb ik niet meer gehouden van alles en iedereen? Diep verdriet overvalt me. Dan gloeit er een glimpje hoop, en voel ik dat er vlak in de buurt iets is, iemand is, iemand is die enorm van me houdt. Ik voel dat het enige wat ik zelf hoef te doen is het accepteren. Als vanzelf doe ik dat en liefde overmant me. Alles is goed, alles is liefde.
Dat was vorig jaar. Na een jaar moeizame revalidatie ben ik weer opgekrabbeld. De eerste maanden was ik een gelukzalige roes. Ik had de waarheid gevonden, het geluk, de liefde, de redding. Voortaan zou ik mijn leven wijden aan het goede: op mensen inpraten, tot mijn stem hees is, mijn voeten rauw, om ze te bekeren. Om mij zijn eeuwige liefde te betuigen heeft god me laten verongelukken en gered. In de zomer (nou ja, wat daarvoor door moest gaan) drong langzaam de ongerijmdheid tot me door. Ik kwam tot mezelf, verloor god en troost maar hervond mijzelf. Goddank zal ik ook dit jaar weer mopperend op de domheid van mijn medemens kerst vervloeken. Maar wel beter uitkijken bij het oversteken. En het leven extra waarderen. En zelfs mijn kortzichtige medemensen iets meer liefhebben. Misschien ga ik zelfs wel een keertje warme soep uitdelen aan arme koude zwervers.
Binnensmonds mopperend baan ik mij een weg door de mensenmassa. De lokale winkeliersvereniging heeft een kerstbraderie georganiseerd en het is een groot succes. Twinkelende lichtjes, schallende kerstliedjes, een gezellige menigte. Kopen kopen kopen. De commercie spat eraf en ik heb toch al de schurft aan kerstmis. Of eigenlijk niet eens, kerstmis laat me koud, ik heb de schurft aan de opdringerigheid van kerstmis. Ben niet opgevoed met enige kersttraditie, maar wel met de traditie dat fatsoenlijke atheïsten zich niet inlaten met christelijke feesten. Tegenwoordig gelooft er geen hond nog in god of Jezus, maar heeft wel van Coca Cola opeens de eeuwenoude inheemse traditie van een hohoho-kerstman geadopteerd compleet met rode sokken aan een waslijn en geschenken.
Ik doe niet mee. Hooguit hef ik op 1 januari een glaasje champagne op de octaaf van kerst, wetende dat praktisch geen van de emotionele bezoekers van de traditionele kerstmis zelfs maar weet wat het is. Aldus mopperende op de ontstellende domheid en kortzichtigheid van mijn medemens stap ik voort. Ergens hoor ik een dissonant in het geluid van kerstliederende en gepeupel. Iemand gilt? Tegelijkertijd hoor ik piepende remmen en daarna wordt alles zwart.
Na een eindeloze tijd van rust flonkeren er sterretjes aan de rand van mijn blikveld. In volledige pais en vree dingt er tot me door dat ik er een potje van gemaakt heb. Van alles. Van het leven. Waarom heb ik niet meer gehouden van alles en iedereen? Diep verdriet overvalt me. Dan gloeit er een glimpje hoop, en voel ik dat er vlak in de buurt iets is, iemand is, iemand is die enorm van me houdt. Ik voel dat het enige wat ik zelf hoef te doen is het accepteren. Als vanzelf doe ik dat en liefde overmant me. Alles is goed, alles is liefde.
Dat was vorig jaar. Na een jaar moeizame revalidatie ben ik weer opgekrabbeld. De eerste maanden was ik een gelukzalige roes. Ik had de waarheid gevonden, het geluk, de liefde, de redding. Voortaan zou ik mijn leven wijden aan het goede: op mensen inpraten, tot mijn stem hees is, mijn voeten rauw, om ze te bekeren. Om mij zijn eeuwige liefde te betuigen heeft god me laten verongelukken en gered. In de zomer (nou ja, wat daarvoor door moest gaan) drong langzaam de ongerijmdheid tot me door. Ik kwam tot mezelf, verloor god en troost maar hervond mijzelf. Goddank zal ik ook dit jaar weer mopperend op de domheid van mijn medemens kerst vervloeken. Maar wel beter uitkijken bij het oversteken. En het leven extra waarderen. En zelfs mijn kortzichtige medemensen iets meer liefhebben. Misschien ga ik zelfs wel een keertje warme soep uitdelen aan arme koude zwervers.
Vijf voor twaalf
Uit de reet van pony Harm stak alles behalve de kop van hond Tom. Hoe het verdomde beest het voor elkaar kreeg om toch nog te kwispelen begreep zelfs pony Harm niet. Het zat hem in ieder geval goed in de weg, want hij had inmiddels al zeker twee dagen niet gescheten. Voor een pony is dat een akelige omstandigheid, daar bij de aanleg van het spijsverteringskanaal geen rekening is gehouden met verstopping op het punt waar juist bevrijding minstens driemaal daags centraal staat, merkte ook Tom op. Middels stuiptrekkende bewegingen poogde Tom het signaal aan de buitenwereld af te geven dat zijn situatie sterk afweek van de gewenste situatie. Wat hij echter niet kon zien was dat het bewegen van zijn achterpoten vooral leidde tot het onbedoeld bewegen van zowel zijn eigen staart als die van pony Harm. Het sierlijk synchroon bewegen van hun staarten had daardoor eerder een geruststellende werking op voorbijgangers, dan dat ze het beschouwden als een noodkreet.
Zo ook op Kees, de hoi-ik-ben-buitenlander-dus-ik-zeg-tegen-iedereen-hallo-turk, die precies op dat moment voorbij kwam lopen. De hachelijke situatie van zowel pony als hond zorgde ervoor dat pony Harm voor niets anders oog had. Waardoor Kees dacht: “ja, dag” en zei: “doei pony Harm, ik eet dit brood zelf wel op”.
Hoewel Tom zelf ook erg graag brood lustte, was hij blij dat pony Harm in een ongewilde hongerstaking was beland. Het darmkanaal van pony Harm werkte duidelijk sneller dan dat van hem en hij had nog heel wat half verteerd gras te gaan. Ook het gras zelf had duidelijk moeite met het afleggen van een extra stuk carnivorisch darmstelsel. Zwak, uitgeput en vooral dun verliet het uiteindelijk het lichaam van Tom.
Na dit alles vanuit mijn raam te hebben aanschouwd, kijk ik op mijn horloge: vijf voor twaalf. Precies! Vijf voor twaalf. Hoe kan het ook anders. En dan versmelt de waan met de symboliek tot een puur inzicht. Ik ga staan, houd mijn armen losjes naast mijn lichaam en mijn handen geopend richting de illusie die ik aanschouw. Ik doe geen moeite meer mijn tranen te bedwingen. Ik aanschouw, ik ervaar en ik verklaar. Hoe onooglijk de situatie ook leek, het is slechts een schaduw in Plato's grot: de weerspiegeling van de waar geworden Kerst anno 2011.
Ik zie ineens dat Kerst het feest is van Kezen en Tommen. De Kezen kijken naar hun kerstboom. Hun aandacht voor de wond van zijn afgezaagde lichaam wordt geheel weggenomen door de versiering in zijn takken, zoals de noodkreet van de spastische signalen van Tom vervagen door het synchroon bewegen van zijn staart met die van pony Harm. De Tommen hebben geen idee hoe ze in de symbolische reet van pony Harm terecht zijn gekomen. Slaafs eten ze zijn stront, in de vorm van een kerstdiner. De diarree die dat tot gevolg heeft, wordt door de Kezen niet gezien. Het brood dat ze zouden kunnen delen, eten ze het liefst zelf. Doei pony Harm.
Ik sta al lang niet meer achter het raam. Nee, ik sta midden in het weiland proberend een hond uit de reet van een pony te trekken, terwijl ik mijn zojuist verkregen inzichten over het weiland uitschreeuw, onder toeziend oog van Kees. Kees komt naar me toe zonder me te groeten en ik weet dat ook voor hem Kerstmis nooit meer hetzelfde zal zijn...
Uit de reet van pony Harm stak alles behalve de kop van hond Tom. Hoe het verdomde beest het voor elkaar kreeg om toch nog te kwispelen begreep zelfs pony Harm niet. Het zat hem in ieder geval goed in de weg, want hij had inmiddels al zeker twee dagen niet gescheten. Voor een pony is dat een akelige omstandigheid, daar bij de aanleg van het spijsverteringskanaal geen rekening is gehouden met verstopping op het punt waar juist bevrijding minstens driemaal daags centraal staat, merkte ook Tom op. Middels stuiptrekkende bewegingen poogde Tom het signaal aan de buitenwereld af te geven dat zijn situatie sterk afweek van de gewenste situatie. Wat hij echter niet kon zien was dat het bewegen van zijn achterpoten vooral leidde tot het onbedoeld bewegen van zowel zijn eigen staart als die van pony Harm. Het sierlijk synchroon bewegen van hun staarten had daardoor eerder een geruststellende werking op voorbijgangers, dan dat ze het beschouwden als een noodkreet.
Zo ook op Kees, de hoi-ik-ben-buitenlander-dus-ik-zeg-tegen-iedereen-hallo-turk, die precies op dat moment voorbij kwam lopen. De hachelijke situatie van zowel pony als hond zorgde ervoor dat pony Harm voor niets anders oog had. Waardoor Kees dacht: “ja, dag” en zei: “doei pony Harm, ik eet dit brood zelf wel op”.
Hoewel Tom zelf ook erg graag brood lustte, was hij blij dat pony Harm in een ongewilde hongerstaking was beland. Het darmkanaal van pony Harm werkte duidelijk sneller dan dat van hem en hij had nog heel wat half verteerd gras te gaan. Ook het gras zelf had duidelijk moeite met het afleggen van een extra stuk carnivorisch darmstelsel. Zwak, uitgeput en vooral dun verliet het uiteindelijk het lichaam van Tom.
Na dit alles vanuit mijn raam te hebben aanschouwd, kijk ik op mijn horloge: vijf voor twaalf. Precies! Vijf voor twaalf. Hoe kan het ook anders. En dan versmelt de waan met de symboliek tot een puur inzicht. Ik ga staan, houd mijn armen losjes naast mijn lichaam en mijn handen geopend richting de illusie die ik aanschouw. Ik doe geen moeite meer mijn tranen te bedwingen. Ik aanschouw, ik ervaar en ik verklaar. Hoe onooglijk de situatie ook leek, het is slechts een schaduw in Plato's grot: de weerspiegeling van de waar geworden Kerst anno 2011.
Ik zie ineens dat Kerst het feest is van Kezen en Tommen. De Kezen kijken naar hun kerstboom. Hun aandacht voor de wond van zijn afgezaagde lichaam wordt geheel weggenomen door de versiering in zijn takken, zoals de noodkreet van de spastische signalen van Tom vervagen door het synchroon bewegen van zijn staart met die van pony Harm. De Tommen hebben geen idee hoe ze in de symbolische reet van pony Harm terecht zijn gekomen. Slaafs eten ze zijn stront, in de vorm van een kerstdiner. De diarree die dat tot gevolg heeft, wordt door de Kezen niet gezien. Het brood dat ze zouden kunnen delen, eten ze het liefst zelf. Doei pony Harm.
Ik sta al lang niet meer achter het raam. Nee, ik sta midden in het weiland proberend een hond uit de reet van een pony te trekken, terwijl ik mijn zojuist verkregen inzichten over het weiland uitschreeuw, onder toeziend oog van Kees. Kees komt naar me toe zonder me te groeten en ik weet dat ook voor hem Kerstmis nooit meer hetzelfde zal zijn...
Mijn eigen kerstkind
Ik neem afscheid van een toekomstdroom, afscheid van de wens dat kerst nooit meer hetzelfde zal zijn. Voorlopig of voorgoed, dat moet de toekomst uitwijzen. Ik droom over een herinnering die ik misschien nooit zal hebben. Over op kerstavond de kerstboom versieren met mijn kinderen. .. Ciska, de oudste doet haar best om de lichtjes uit de knoop te halen terwijl haar broertje zichzelf heeft versierd met de zilverkleurige slingers. Er verschijnt een glimlach om mijn mond wanneer ik kijk naar het tweetal. Acht jaar eerder gaf ik mijn man op kerstavond een leeg doosje cadeau, hij keek me niet begrijpend aan. ‘ Was het uitverkocht en moet ik nu een paar weken wachten?’ ‘Ietsje langer nog lieverd;’ antwoordde ik terwijl ik mijn hand op mijn buik legde, een beweging die hem ontging omdat we aan tafel zaten. ‘ok, kun je iets duidelijker zijn?, een hint misschien?’ Hij deed verschillende pogingen om te reden wat het was, geen enkele kwam ook maar enigszins in de buurt. Ik vond het grappig dat hij zo nieuwsgierig was. ‘Het is een speciale bestelling die pas over zo’n negen maanden klaar is;’ zei ik stralend. Ik zag hoe zijn ogen groter werden en begonnen te stralen en zijn gezicht veranderde toen hij het begreep. Hij sprong uit zijn stoel en drukte zijn hoofd tegen mijn buik. ‘Sinds wanneer weet je het?’ Hij keek alsof hij de hoofdprijs in de grootste loterij ter wereld had gewonnen. ‘vanmorgen pas, wilde eigenlijk nog even wachten met de test, toen ik bedacht dat het wel een leuk kerstcadeau zou zijn.’ Drie jaar later kwam er een soortgelijk cadeau, alleen werd het toen op kerstavond afgeleverd. Ruben onze tweede werd geboren om vijf voor twaalf die avond. Hij denkt dat hij het kindje in de kerststal is.
Ik word abrupt teruggehaald naar de werkelijkheid door de voordeurbel. De krantenjongen die me fijne dagen wenst. Ik laat hem een geforceerde glimlach zien en wens hem hetzelfde. Als ik de deur dichtdoe haal ik diep adem in een poging de tranen die ik voel opkomen tegen te houden. Het lukt me niet. Huilend neem ik afscheid van de kinderen, de jongen met de blonde lokken en het meisje met het lichtbruine haar en de ogen van haar vader, in welke ik nooit meer zo lang zal mogen kijken.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 18-12-2011 13:27:19 ]
Ik neem afscheid van een toekomstdroom, afscheid van de wens dat kerst nooit meer hetzelfde zal zijn. Voorlopig of voorgoed, dat moet de toekomst uitwijzen. Ik droom over een herinnering die ik misschien nooit zal hebben. Over op kerstavond de kerstboom versieren met mijn kinderen. .. Ciska, de oudste doet haar best om de lichtjes uit de knoop te halen terwijl haar broertje zichzelf heeft versierd met de zilverkleurige slingers. Er verschijnt een glimlach om mijn mond wanneer ik kijk naar het tweetal. Acht jaar eerder gaf ik mijn man op kerstavond een leeg doosje cadeau, hij keek me niet begrijpend aan. ‘ Was het uitverkocht en moet ik nu een paar weken wachten?’ ‘Ietsje langer nog lieverd;’ antwoordde ik terwijl ik mijn hand op mijn buik legde, een beweging die hem ontging omdat we aan tafel zaten. ‘ok, kun je iets duidelijker zijn?, een hint misschien?’ Hij deed verschillende pogingen om te reden wat het was, geen enkele kwam ook maar enigszins in de buurt. Ik vond het grappig dat hij zo nieuwsgierig was. ‘Het is een speciale bestelling die pas over zo’n negen maanden klaar is;’ zei ik stralend. Ik zag hoe zijn ogen groter werden en begonnen te stralen en zijn gezicht veranderde toen hij het begreep. Hij sprong uit zijn stoel en drukte zijn hoofd tegen mijn buik. ‘Sinds wanneer weet je het?’ Hij keek alsof hij de hoofdprijs in de grootste loterij ter wereld had gewonnen. ‘vanmorgen pas, wilde eigenlijk nog even wachten met de test, toen ik bedacht dat het wel een leuk kerstcadeau zou zijn.’ Drie jaar later kwam er een soortgelijk cadeau, alleen werd het toen op kerstavond afgeleverd. Ruben onze tweede werd geboren om vijf voor twaalf die avond. Hij denkt dat hij het kindje in de kerststal is.
Ik word abrupt teruggehaald naar de werkelijkheid door de voordeurbel. De krantenjongen die me fijne dagen wenst. Ik laat hem een geforceerde glimlach zien en wens hem hetzelfde. Als ik de deur dichtdoe haal ik diep adem in een poging de tranen die ik voel opkomen tegen te houden. Het lukt me niet. Huilend neem ik afscheid van de kinderen, de jongen met de blonde lokken en het meisje met het lichtbruine haar en de ogen van haar vader, in welke ik nooit meer zo lang zal mogen kijken.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 18-12-2011 13:27:19 ]
De soep van oom Teun
Het was eerste kerstdag, ik was bij mijn ouders en de deurbel ging. Ik deed de deur open en tante Marie kwam vrolijk binnen, gaf me drie zoenen, pakte mijn hand vast, keek me indringend aan en fluisterde: ‘Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn! Dank je wel,’ wat nogal dubieus leek, want het was precies een jaar geleden dat ze door een tragisch ongeluk haar man verloor.
Een jaar geleden
Het was eerste kerstdag, ik was bij mijn ouders en de deurbel ging. Ik deed de deur open en daar vulde het omvangrijke lichaam van oom Teun de deuropening. Teun was getrouwd met tante Marie, de zus van mijn moeder, en derhalve mijn oom.
Hij stapte over de drempel, sloeg zijn armen om me heen en in deze verstikkende positie moest ik ook nog drie zoenen incasseren, waarbij zijn gezichtshaar me in mijn gezicht prikte en zijn lippen net iets te dicht bij die van mij kwamen.
Ik werd al misselijk van de goedkope whiskylucht toen oom Teun mijn schouders vastpakte, me van top tot teen bekeek en zei: ‘Meid, als je ooit nog een man aan de haak wil slaan moet je toch een iets korter rokje aantrekken.’ Hij gaf me er een dikke knipoog bij.
Hierna vertrok hij gelukkig naar de woonkamer, waardoor ik in de gang achterbleef met een timide tante Marie die nog steeds zwijgend in de deuropening stond. Ze gaf me een slap handje, hing haar grijze jas aan de kapstok en sloop de woonkamer in.
Daar zat oom Teun al overtuigend te vertellen wat er fout was aan de politiek in Nederland. Hij stopte zijn monoloog om een slok te nemen en een uiterst onsubtiele opmerking over de borsten van mijn zus te maken. Gelukkig kon hij er zelf hard om lachen, want verder bleef iedereen stil, maar hierdoor zette hij zijn glas zo lomp op het randje van de tafel dat het kletterend op de plavuizen in scherven viel.
Tante Marie schoot naar voren om de scherven en splinters van de vloer op te rapen, die ze in het half kapotte glas deed. Ik nam het glas van haar over en zette het in de keuken op het aanrecht. Terwijl mijn moeder de laatste splinters opzoog, stelde ze voor dat iedereen vast aan tafel zou gaan zitten.
Ik zei onmiddellijk dat ik de soep zou opdienen. Als laatste gaf ik oom Teun zijn soepkom en ik hield hem nauwlettend in de gaten. Nadat hij ongeveer de helft van de soep naar binnen had geslurpt, liet hij abrupt zijn lepel in de soep kletteren. Hij sprong op, greep met twee handen naar zijn keel en probeerde iets uit te brengen terwijl hij ons allemaal aankeek.
Toen viel hij neer. We stonden langzaam op en mijn vader voelde zijn pols, waarna hij kordaat ‘Bel 112!’ riep.
Het lichaam van oom Teun werd meegenomen door de ambulancebroeders, terwijl ze nog een vergeefse poging tot reanimeren deden.
Dit jaar zat een stralende tante Marie aan tafel te vertellen hoe goed het ging met haar bedrijfje, dat was ze begonnen met de schadevergoeding ze had ontvangen van de soepfabrikant. Er was nooit een verklaring gevonden hoe er vorig jaar in onze soep – die, zoals mijn moeder schaamtevol moest bekennen, niet zelfgemaakt was – een aantal glassplinters terecht was gekomen.
Het was eerste kerstdag, ik was bij mijn ouders en de deurbel ging. Ik deed de deur open en tante Marie kwam vrolijk binnen, gaf me drie zoenen, pakte mijn hand vast, keek me indringend aan en fluisterde: ‘Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn! Dank je wel,’ wat nogal dubieus leek, want het was precies een jaar geleden dat ze door een tragisch ongeluk haar man verloor.
Een jaar geleden
Het was eerste kerstdag, ik was bij mijn ouders en de deurbel ging. Ik deed de deur open en daar vulde het omvangrijke lichaam van oom Teun de deuropening. Teun was getrouwd met tante Marie, de zus van mijn moeder, en derhalve mijn oom.
Hij stapte over de drempel, sloeg zijn armen om me heen en in deze verstikkende positie moest ik ook nog drie zoenen incasseren, waarbij zijn gezichtshaar me in mijn gezicht prikte en zijn lippen net iets te dicht bij die van mij kwamen.
Ik werd al misselijk van de goedkope whiskylucht toen oom Teun mijn schouders vastpakte, me van top tot teen bekeek en zei: ‘Meid, als je ooit nog een man aan de haak wil slaan moet je toch een iets korter rokje aantrekken.’ Hij gaf me er een dikke knipoog bij.
Hierna vertrok hij gelukkig naar de woonkamer, waardoor ik in de gang achterbleef met een timide tante Marie die nog steeds zwijgend in de deuropening stond. Ze gaf me een slap handje, hing haar grijze jas aan de kapstok en sloop de woonkamer in.
Daar zat oom Teun al overtuigend te vertellen wat er fout was aan de politiek in Nederland. Hij stopte zijn monoloog om een slok te nemen en een uiterst onsubtiele opmerking over de borsten van mijn zus te maken. Gelukkig kon hij er zelf hard om lachen, want verder bleef iedereen stil, maar hierdoor zette hij zijn glas zo lomp op het randje van de tafel dat het kletterend op de plavuizen in scherven viel.
Tante Marie schoot naar voren om de scherven en splinters van de vloer op te rapen, die ze in het half kapotte glas deed. Ik nam het glas van haar over en zette het in de keuken op het aanrecht. Terwijl mijn moeder de laatste splinters opzoog, stelde ze voor dat iedereen vast aan tafel zou gaan zitten.
Ik zei onmiddellijk dat ik de soep zou opdienen. Als laatste gaf ik oom Teun zijn soepkom en ik hield hem nauwlettend in de gaten. Nadat hij ongeveer de helft van de soep naar binnen had geslurpt, liet hij abrupt zijn lepel in de soep kletteren. Hij sprong op, greep met twee handen naar zijn keel en probeerde iets uit te brengen terwijl hij ons allemaal aankeek.
Toen viel hij neer. We stonden langzaam op en mijn vader voelde zijn pols, waarna hij kordaat ‘Bel 112!’ riep.
Het lichaam van oom Teun werd meegenomen door de ambulancebroeders, terwijl ze nog een vergeefse poging tot reanimeren deden.
Dit jaar zat een stralende tante Marie aan tafel te vertellen hoe goed het ging met haar bedrijfje, dat was ze begonnen met de schadevergoeding ze had ontvangen van de soepfabrikant. Er was nooit een verklaring gevonden hoe er vorig jaar in onze soep – die, zoals mijn moeder schaamtevol moest bekennen, niet zelfgemaakt was – een aantal glassplinters terecht was gekomen.
Kerstverhaal met een knipoog
Ver weg in het universum schittert een planeet.
Hoogbegaafde wezens bewonen haar sinds ontelbare jaren.
Al eeuwenlang heerst er vrede.
Zij kunnen alles. In luttele seconden hiphoppen zij van de ene ster naar de andere. Een van de meest favoriete reizen is tijdreizen. Onze aarde is hierbij favoriet.
Regelmatig suizen zij met hun superdesupersonische voertuigen door ons luchtruim om eens te zien wat wij nu weer aan het aanrommelen zijn.
Met ontzetting bestuderen zij ons.
Soms zijn ze diepbedroefd, dan weer lachen zij zich een breuk over de capriolen die wij mensen uithalen.
Zij willen wel helpen maar er is een universele wet die dit verbiedt. Nooit mag men ingrijpen in het wel en wee van een planeet. Alles in het universum ontwikkelt zich in eigen tempo. Soms gaat het mis, bij ons dus.
Dit verhaal gaat over een nachtelijk uitstapje van een aantal studenten naar onze planeet en de gevolgen die dat had.
De groep studenten, gefascineerd door de verschillende godsdiensten en de oorlogen die daaruit voortdurend voortvloeiden, besloot te gaan kijken hoe het allemaal begonnen was. Zij stapten in hun voertuig en zetten de teller op werelddatum 24 december van het jaar nul.
In no-time bevonden zij zich boven Bethlehem. Beneden zich zagen zij een veld waar herders met hun kudde te slapen lagen.
‘Zouden dat die herders uit het kerstverhaal zijn’ vroeg iemand zich hardop af. Gefascineerd staarden zij naar het tafereel maar er gebeurde niets in deze heilige nacht. Het zal wel door de fascinatie van het moment gekomen zijn, maar hun verstand liet het afweten toen de piloot voorstelde de buitenverlichting te ontsteken om beter te zien wat daar beneden gebeurde.
De lichten verspreidden een felle gloed waardoor de herders wakker schrokken en in paniek overeind vlogen. Nu heb je bij een groep studenten meestal een lolbroek; zo ook hier.
De knul greep een microfoon en met gedragen stem sprak hij ’vrees niet, wij komen in vrede om u mede te delen dat er hedennacht een kind is geboren. U vindt hem in een stal, in doeken gewikkeld. Het kind zal u verlossing brengen.’
Verbijsterd staarden de herders omhoog.
Daardoor aangespoord begonnen een paar meisjes in de groep ‘Gloria in Excelcis Deo te zingen.
De piloot, ontsteld over de wet die hier overschreden werd, snelde weg van de plek des (on)heils, ondertussen de groep tot de orde roepend.
Rondcirkelend boven het gebied en enigszins in de war, ontwaarde hij beneden zich drie mannen met kamelen. De mannen stonden druk te gebaren en naar boven te wijzen.
Zagen ze hen?
De piloot kon het zich niet voorstellen maar zwenkte lichtjes weg.
Terwijl de studenten druk met elkaar in gesprek waren over de consequenties van hun gedrag, kreeg hij, beneden zich, de mannen weer in het vizier.
Zij wezen naar boven. Weer zwenkte hij weg, iets hoger nu, niet begrijpend dat zij nog steeds zichtbaar waren.
Pas toen hij beneden zich de mannen weer zag, nu in druk gesprek verwikkelt met de herders en in de buurt van een stal waaruit een gedempt licht zich door het kleine raampje verspreidde, viel het kwartje.
‘Shit hij had de buitenverlichting nog aan’.
‘Jezus, Christus stamelde hij’, terwijl hij waarnam hoe het volk beneden hem in de stal verdween.
Hij bette het zweet van zijn voorhoofd toen de gruwelijke waarheid tot hem doordrong. ‘ Jezus, Christus stamelde hij nogmaals, terwijl hij wegflitste.
Zo geschiedde, geloof het of niet.
Ver weg in het universum schittert een planeet.
Hoogbegaafde wezens bewonen haar sinds ontelbare jaren.
Al eeuwenlang heerst er vrede.
Zij kunnen alles. In luttele seconden hiphoppen zij van de ene ster naar de andere. Een van de meest favoriete reizen is tijdreizen. Onze aarde is hierbij favoriet.
Regelmatig suizen zij met hun superdesupersonische voertuigen door ons luchtruim om eens te zien wat wij nu weer aan het aanrommelen zijn.
Met ontzetting bestuderen zij ons.
Soms zijn ze diepbedroefd, dan weer lachen zij zich een breuk over de capriolen die wij mensen uithalen.
Zij willen wel helpen maar er is een universele wet die dit verbiedt. Nooit mag men ingrijpen in het wel en wee van een planeet. Alles in het universum ontwikkelt zich in eigen tempo. Soms gaat het mis, bij ons dus.
Dit verhaal gaat over een nachtelijk uitstapje van een aantal studenten naar onze planeet en de gevolgen die dat had.
De groep studenten, gefascineerd door de verschillende godsdiensten en de oorlogen die daaruit voortdurend voortvloeiden, besloot te gaan kijken hoe het allemaal begonnen was. Zij stapten in hun voertuig en zetten de teller op werelddatum 24 december van het jaar nul.
In no-time bevonden zij zich boven Bethlehem. Beneden zich zagen zij een veld waar herders met hun kudde te slapen lagen.
‘Zouden dat die herders uit het kerstverhaal zijn’ vroeg iemand zich hardop af. Gefascineerd staarden zij naar het tafereel maar er gebeurde niets in deze heilige nacht. Het zal wel door de fascinatie van het moment gekomen zijn, maar hun verstand liet het afweten toen de piloot voorstelde de buitenverlichting te ontsteken om beter te zien wat daar beneden gebeurde.
De lichten verspreidden een felle gloed waardoor de herders wakker schrokken en in paniek overeind vlogen. Nu heb je bij een groep studenten meestal een lolbroek; zo ook hier.
De knul greep een microfoon en met gedragen stem sprak hij ’vrees niet, wij komen in vrede om u mede te delen dat er hedennacht een kind is geboren. U vindt hem in een stal, in doeken gewikkeld. Het kind zal u verlossing brengen.’
Verbijsterd staarden de herders omhoog.
Daardoor aangespoord begonnen een paar meisjes in de groep ‘Gloria in Excelcis Deo te zingen.
De piloot, ontsteld over de wet die hier overschreden werd, snelde weg van de plek des (on)heils, ondertussen de groep tot de orde roepend.
Rondcirkelend boven het gebied en enigszins in de war, ontwaarde hij beneden zich drie mannen met kamelen. De mannen stonden druk te gebaren en naar boven te wijzen.
Zagen ze hen?
De piloot kon het zich niet voorstellen maar zwenkte lichtjes weg.
Terwijl de studenten druk met elkaar in gesprek waren over de consequenties van hun gedrag, kreeg hij, beneden zich, de mannen weer in het vizier.
Zij wezen naar boven. Weer zwenkte hij weg, iets hoger nu, niet begrijpend dat zij nog steeds zichtbaar waren.
Pas toen hij beneden zich de mannen weer zag, nu in druk gesprek verwikkelt met de herders en in de buurt van een stal waaruit een gedempt licht zich door het kleine raampje verspreidde, viel het kwartje.
‘Shit hij had de buitenverlichting nog aan’.
‘Jezus, Christus stamelde hij’, terwijl hij waarnam hoe het volk beneden hem in de stal verdween.
Hij bette het zweet van zijn voorhoofd toen de gruwelijke waarheid tot hem doordrong. ‘ Jezus, Christus stamelde hij nogmaals, terwijl hij wegflitste.
Zo geschiedde, geloof het of niet.
KERSTLICHT
Als de dagen donker en koud zijn en het regent onafgebroken buiten.
Ga ik altijd op zoek naar Licht. Ik weet precies waar ze liggen, de lampjes
van de Kerstverlichting. Op zolder tussen alle spullen die ik nooit weg hebben willen of kunnen gooien. Al 25 jaar lang kan ik ze ieder jaar toch weer niet vinden die lampjes.
Toch geeft het me een soort ontspanning in deze dagen. Driftig ruim ik allerlei rotzooi
uit de weg en ik kom meteen weer allerlei zaken tegen die ik gewoonweg ben vergeten.
Je kunt ze dus net zo goed niet bewaren. Maar van ieder stuk weet ik altijd direct waarom ik het niet weggegooid heb. Ik wandel op zoek naar lichtjes door mijn eigen herinneringen.
Altijd weer trekken mijn gedachten terug naar vervlogen jaren toen Kerst nog een
waardig en plechtig feest was. In een oude spiegel met een barst zie ik mijzelf staan op
een donkere zolder tussen allerlei rotzooi in gedachten verzonken. Ook dat is Kerst
denk ik bij mezelf maar niet de Kerst zoals ik hem vroeger kende. Toch is het een moment
van bezinning ingegeven door de tijd.
Een oude Rijam-schoolagenda valt uit mijn handen op de grond en ik zie er met rode letters
ingekalkt: Kerstvakantie: God zij geprezen. School was nooit een echt grote hobby.
Eindelijk vind ik waar ik voor kom: de lampjes. Verbonden in een ketting. Opgelucht ga ik naar beneden maar weet dan eigenlijk al wat ik 25 jaar al weet. Ze doen het niet. Met engelengeduld en wat bovenaardse krachttermen zet ik mij aan tafel onder de grote lamp.
Een voor een draai ik die kleine kutlampjes los. Het zijn er 80. Maar in godsnaam welke
doet het niet en schakelt de andere uit. Het lijkt de europese eenwording wel mompel ik
voor me uit. Het is nog een oud setje van Philips met voorop op de kartonnendoos de
afbeelding van een jongetje dat met glinsterende ogen naar een fel brandende kerstboom kijkt. Dat inspireert me en geduldig ga ik verder met het losdraaien en testen van de lampjes,
een voor een. Uit een kerstverlichting die het wel doet, maar niet zo mooi is, heb ik een lampje gehaald en steeds draai ik een lampje uit de oude verlichting in de functionerende verlichting. Steeds weer verlicht ik mijzelf.
De verlichting doet het plotseling als door een wonder, God zij geprezen.
Want wat is een Kerst zonder Verlichting.
Nu de doos met Kerstballen nog zien te vinden. Terug naar zolder en weer loop ik in mijn
eigen herinneringen te verdwalen. Een Sinterklaasgedicht wat ik ooit voor mijn ouders geschreven heb ontroert me tot in mijn tenen. Ik vind het ook nog een goed gedicht.
Dat komt natuurlijk omdat ik het zelf geschreven heb en veel herken.
Weemoedig geworden pak ik de doos met Kerstballen die ongelukkig uit mijn handen glipt.
Bij de HEMA is een aanbieding Kerstballen voor euro 5,95. Het voelt als een nederlaag.
Als ik de piek op de boom zet en kijk naar mijn nieuwe kerstballen en mijn
prachtige oude verlichting constateer ik dat het nooit meer wordt zoals het was.
Het oude is mooi en het nieuwe surrogaat. Symbolisch eigenlijk voor alles wat je doet.
----En ik steek een kaarsje aan !
Als de dagen donker en koud zijn en het regent onafgebroken buiten.
Ga ik altijd op zoek naar Licht. Ik weet precies waar ze liggen, de lampjes
van de Kerstverlichting. Op zolder tussen alle spullen die ik nooit weg hebben willen of kunnen gooien. Al 25 jaar lang kan ik ze ieder jaar toch weer niet vinden die lampjes.
Toch geeft het me een soort ontspanning in deze dagen. Driftig ruim ik allerlei rotzooi
uit de weg en ik kom meteen weer allerlei zaken tegen die ik gewoonweg ben vergeten.
Je kunt ze dus net zo goed niet bewaren. Maar van ieder stuk weet ik altijd direct waarom ik het niet weggegooid heb. Ik wandel op zoek naar lichtjes door mijn eigen herinneringen.
Altijd weer trekken mijn gedachten terug naar vervlogen jaren toen Kerst nog een
waardig en plechtig feest was. In een oude spiegel met een barst zie ik mijzelf staan op
een donkere zolder tussen allerlei rotzooi in gedachten verzonken. Ook dat is Kerst
denk ik bij mezelf maar niet de Kerst zoals ik hem vroeger kende. Toch is het een moment
van bezinning ingegeven door de tijd.
Een oude Rijam-schoolagenda valt uit mijn handen op de grond en ik zie er met rode letters
ingekalkt: Kerstvakantie: God zij geprezen. School was nooit een echt grote hobby.
Eindelijk vind ik waar ik voor kom: de lampjes. Verbonden in een ketting. Opgelucht ga ik naar beneden maar weet dan eigenlijk al wat ik 25 jaar al weet. Ze doen het niet. Met engelengeduld en wat bovenaardse krachttermen zet ik mij aan tafel onder de grote lamp.
Een voor een draai ik die kleine kutlampjes los. Het zijn er 80. Maar in godsnaam welke
doet het niet en schakelt de andere uit. Het lijkt de europese eenwording wel mompel ik
voor me uit. Het is nog een oud setje van Philips met voorop op de kartonnendoos de
afbeelding van een jongetje dat met glinsterende ogen naar een fel brandende kerstboom kijkt. Dat inspireert me en geduldig ga ik verder met het losdraaien en testen van de lampjes,
een voor een. Uit een kerstverlichting die het wel doet, maar niet zo mooi is, heb ik een lampje gehaald en steeds draai ik een lampje uit de oude verlichting in de functionerende verlichting. Steeds weer verlicht ik mijzelf.
De verlichting doet het plotseling als door een wonder, God zij geprezen.
Want wat is een Kerst zonder Verlichting.
Nu de doos met Kerstballen nog zien te vinden. Terug naar zolder en weer loop ik in mijn
eigen herinneringen te verdwalen. Een Sinterklaasgedicht wat ik ooit voor mijn ouders geschreven heb ontroert me tot in mijn tenen. Ik vind het ook nog een goed gedicht.
Dat komt natuurlijk omdat ik het zelf geschreven heb en veel herken.
Weemoedig geworden pak ik de doos met Kerstballen die ongelukkig uit mijn handen glipt.
Bij de HEMA is een aanbieding Kerstballen voor euro 5,95. Het voelt als een nederlaag.
Als ik de piek op de boom zet en kijk naar mijn nieuwe kerstballen en mijn
prachtige oude verlichting constateer ik dat het nooit meer wordt zoals het was.
Het oude is mooi en het nieuwe surrogaat. Symbolisch eigenlijk voor alles wat je doet.
----En ik steek een kaarsje aan !
