VoorafDit topic is gewoon een stukje levensverhaal wat ik even van me af wil schrijven. Ik heb het ingedeeld in kleine hoofdstukjes, zodat het misschien wat makkelijker/lekkerder wegleest. Als je geen zin hebt om het te lezen, is dat natuurlijk niet erg. Zoals een schrijver je niet verplicht om zijn boek te kopen, verplicht ik je ook niet om dit topic te lezen.
Voor degene die het toch gaan lezen. Ik ben niet echt op zoek naar advies ofzo. Dit omdat ik denk dat er niet zoveel advies over te geven valt. Maar elke reactie is, natuurlijk, meer dan welkom.
=====================================================
Zo'n relatieNa 24 jaren in dit leven, ben ik erachter gekomen dat het misschien maar beter is om gewoon lekker alleen te blijven. Ik kan het gewoon niet, zo'n relatie.
Ik heb nu toch al best wat vriendinnetjes gehad. Relaties, noemde ik het.
En sommige van deze relaties waren best leuk. Sommige wat minder. Hoe dan ook, ik was altijd weer blij als het uit was. En ik was ook altijd degene die het uitmaakte.
Dat gezeik met die wijvenToch? Het is toch ook altijd wel gezeik met die wijven? Ik heb dus het nadeel dat ik op "lieve vrouwen" val. En vrouwen zijn best goed in zich lief voordoen, om vervolgens tijdens de relatie helemaal niet lief te blijken. Nou, dan houdt het ook direct op.
Dat gezeik met die wijven.
Met:
Mijn vriendin uitgescholden voor kutwijfAls persoonlijk voorbeeld.
Hoi mam, dit is...De eerste paar keer was dat natuurlijk best leuk. Vriendinnetje zenuwachtig. Ik ook een beetje. Mama vond het leuk. Achteraf zei ze dan tegen me "Ooh wat een leuk meisje

".
Goed, na zoveel mislukte relaties (van mijn kant, dat weten ze thuis ook wel), wordt het toch allemaal iets minder serieus genomen lijkt het...
Liever alleenLaat mij maar alleen, denk ik vaak. Ik ben inmiddels 24. De meeste vrouwen van mijn leeftijd willen het liefste allang getrouwd zijn. Tenminste, dat idee krijg ik steeds.
En ik wil helemaal niet trouwen.
En ik wil helemaal geen kinderen.
En ik wil niet op bezoek bij haar oma.
En ik wil niet samen in een duur huis wonen en daar allebei de rest van ons leven voor werken.
Ik wil gewoon een leuk vriendinnetje waarmee ik over het strand kan wandelen en flessen wijn mee kan leeg drinken en kan lachen en kan stoeien. Maar niet... NIET dat gezeik...
VroegerEn dan bedoel ik het nabije verleden. Toen was het nog niet zoals het nu is. Toen wilde vriendinnetjes nog gewoon je vriendinnetje zijn. Just the benefits. Dit kan nu niet meer.
Het enige wat vrouwen lijkt te interesseren is zo snel mogelijk een man vinden, trouwen, kinderen, opa's oma's op bezoek, in de zomer naar frankrijk, tentje, familie, gezamelijke vrienden
-stop-Waarom is dit zo? Waarom doen zoveel mensen het op deze manier? Ik kan me met geen mogelijkheid voorstellen dat ik daar gelukkig van zou worden.
Zoals het hoort...Laatst ook het topic van dat meisje dat klaagde over 30-jarigen die zich als pubers gedragen (akkoord, zou best een terechte klacht kunnen zijn). Ze vertelde in dat topic dat ze 24 jaar oud was, samenwoonde, gestudeerd had. En dat was dan het ideaalbeeld waar zowel de jongere mensen als de 30-jarige pubers een voorbeeld aan zouden moeten nemen.
Ik kan dat natuurlijk niet. Ik dacht misschien wel dat ik het kon. Maar niets bleek minder waar. Een relatie van 1,5 jaar is voor mij de langste geweest. En oh oh oh wat was ik dolgelukkig toen het over was. Als een herboren jonge god ging ik weer de straten op.
Ik mag weer alles zelf doen! Ik hoef nergens meer heen! Vanaf vandaag is het weekend, elke avond van de week! Ik hoef niemand te bellen. Lekker alleen! WAUW!Schatje... ik ben al een beetje aan het sparenDit zei een vriendinnetje eens tegen me. Ze was aan het sparen. Een beetje.
Ik vroeg haar waarvoor ze aan het sparen was. Een mooie vakantie? Een nieuwe broek? Een nieuwe computer? VERTEL!
Neen. Ze was aan het sparen voor de uitzet. Als een echte vrouw.
quote:
Kleine blonde tijger, meid wat doe je nou
Je spaart al voor de uitzet, als een echte vrouw
Bespaar je al het sjouwen, maak je niet zo moe
Trouwen daar zijn wij nog niet aan toe
Ik keek haar aan. Met een vies gezicht. Toen kwamen de vragen. Waarom zou je sparen voor een uitzet? Hoe moet ik me überhaupt voorstellen dat je -terwijl je bij je ouders woont- voor de uitzet spaart? Zet je dat onder je bed ofzo? Geef je het tijdelijk aan je moeder? Wat valt er eigenlijk allemaal onder "de uitzet"? Zijn dat alleen borden? Of ook beddengoed en behang en mooie hippe schilderijtjes en lekkere warme sloffen en
-stop- .
Een week later was het uit.
Ik weet dat ik een probleem heb.
Maar het is tenminste mijn eigen probleem
Dan maar alleenWant alleen is het soms toch een stuk makkelijker...