Nou ik ga ook maar s mn verhaal opschrijven.
Het is een beetje lang geworden, sorry daarvoor
Het opschrijven duurde zowat langer dan de bevalling zelf
Vanaf het moment dat ik zwanger ben en weet dat ik op 17 juli uitgerekend ben, hoop ik dat ik niet op 11 juli beval (verjaardag van mijn zoon). 11 juli komt en gaat voorbij, stiekem ben ik toch een beetje teleurgesteld dat ze toch niet kwam deze dag
Lichamelijk trek ik het prima en ik ben het wel een beetje zat, maar dat is meer omdat ik nieuwsgierig ben naar het kleine meisje in mijn buik.
De uitgerekende datum komt steeds dichterbij en ik ga er niet meer vanuit dat ze eerder komt. Dan maar de uitgerekende datum, maar ook deze dag gaat gewoon voorbij. Ik vind dat ze dan maar met 40.5 moet komen, op dezelfde dag als dr broer. Maar helaas, het dametje vindt het nog veel te gezellig bij mama in de buik. Ik baal hier best wel van. Je leest overal dat 2e kindjes eerder komen, maar dat geluk heb ik niet. Ook krijg ik steeds meer het gevoel dat ze niet zonder hulp gaat komen. En vorige keer ging het allemaal zo soepel opeens vanzelf, daar hoop ik nu op, maar ik ga er steeds minder vanuit. Wat resulteert in regelmatige huilbuien e.d. Ik baal een beetje van mijn lichaam.
Ik heb voor maandag, 23 juli, een afspraak bij de verloskundige om eventueel te gaan strippen. Ik zie hier enorm tegenop. Waarom kan ik niet echt aangeven, maar het voelt niet goed. Ook omdat mijn datum terug gezet is wil ik haar toch zelf de kans geven nog te komen. De verloskundige voelt mijn buik en zegt dat ze niet diep genoeg meer ingedaald is. Zij vindt het zelf ook niet fijn nu te gaan strippen, omdat de vliezen dan sneller kunnen breken en dat wil je niet hebben op dat moment (bij de verloskundige, niks bij me, in mijn eentje). Dus besluiten we een afspraak voor woensdag te maken en dan eventueel te gaan strippen.
Op woensdag is de baby weer ingedaald, ze stuitert dus leuk erin en eruit
Weer besluit ik me niet te laten strippen. Het voelt nog steeds niet goed op de 1 of andere manier. Wel moet er een afspraak gemaakt worden in het ziekenhuis voor een serotiniteitscontrole. Ik mag zelf kiezen voor wanneer ik die wil, op vrijdag of op maandag. Ik kies voor vrijdag, dan weten we voor het weekend nog waar we aan toe zijn. Na het weekend zit je toch al bijna op de 42 weken en dat vind ik toch minder prettig.
Vrijdag om 15.15 mag ik me melden voor een CTG. De CTG ziet er goed uit. Er wordt een afspraak gemaakt voor een inleiding. Dinsdag 31-7 om 7uur mag ik me melden op de afdeling. De verloskundige doet inwendig onderzoek om te kijken of er al verweking en ontsluiting is en om een poging tot strippen te doen. De boel is nog niet echt verweekt en ik heb krap 1 centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft geprobeerd te strippen, maar dit is eigenlijk nog niet echt mogelijk.
Teleurgesteld ga ik naar huis. Die dinsdag ga ik wel halen ben ik bang. En ik zie nogal op tegen de inleiding. Ik baal dat mijn lichaam dit keer niet zelf op gang komt.
Op zaterdag ruimen we thuis een beetje op en doen we vrij weinig. s Avonds heb ik wel een beetje geleiachtig slijm na het afvegen. Nou hoop ik wel dat dat een teken van een naderende bevalling is, maar ik ga er niet vanuit. Die avond ga ik zoals iedere avond gewoon naar bed en slapen.
Om 5 voor half 7 word ik wakker. Ik ga naar de wc en daarna mijn bed weer in. Als ik in mijn bed lig voel ik een krampje. Het is anders dan de krampen die ik eerder heb gehad, maar ik denk dat het gewoon een harde buik is, dat heb ik wel vaker na een volle blaas. Na een paar minuten heb ik weer zo’n krampje. Het zal toch niet gaan beginnen?! Weer een paar minuten later heb ik weer zo’n kramp en ik besluit mijn bed uit te gaan, slapen gaat nu toch niet meer lukken. Ik ga naar beneden om wat tv te kijken en ondertussen ben ik de weeën aan het timen. Het is dan kwart voor 7. Om 7 uur besluit ik R wakker te maken, omdat de weeën dan ongeveer om de 2 minuten komen en een minuut duren. Hij gaat douchen en van hem moet ik mijn ouders bellen. Om 10 over 7 bel ik mijn vader om te zeggen dat ik weeën heb, maar vertel hem dat hij zich niet hoeft te haasten. Om kwart over 7 belt R de verloskundige. Zij wil mij ook even spreken en besluit dat ze gelijk het ziekenhuis gaat bellen of we daar terecht kunnen komen. Ook vraagt ze hoelang het duurt voor de oppas er is.
Na een paar minuten worden we gebeld door de verloskundige dat we naar het ziekenhuis mogen. Ondertussen horen we dat F ook wakker aan het worden is, maar hij heeft maar even pech. R belt mijn vader om te vragen waar hij is. Hij is al in de parkeergarage, dus we besluiten maar richting het ziekenhuis te gaan. Op het moment dat we richting de auto gaan komt mijn vader al aan geracet. Het is dan half 8.
In de auto merk ik dat de weeën iets minder vaak komen, wat best prettig is. Ze zijn op zich prima te doen, maar echt lekker is het niet in de auto. Rond kwart voor 8 komen we in het ziekenhuis aan. We worden bij de verloskamers opgevangen en geïnstalleerd. Het is nu even wachten op de verloskundige. Ik vertel R nog even dat ik geen pethidine wil tijdens de bevalling. Ik leg hem ook nog uit waarom niet.
Iets over 8en komt de verloskundige. Ze doet inwendig onderzoek en ik blijk al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Die had ik niet verwacht, aangezien de weeën prima te doen zijn en niet eens heel pijnlijk. Oh en aangezien ik 1,5 uur eerder pas de eerste wee voelde
Nou ja best lekker, hebben we dat maar gehad.
De verloskundige besluit de vliezen te breken. Bij het breken van de vliezen blijkt de baby in het vruchtwater gepoept te hebben. Ik word dus overgedragen aan het ziekenhuis, wel gewoon aan de verloskundige. Ik grap nog tegen R dat we dat ook weer mooi geregeld hebben, ook deze bevalling hoeven we niet zelf te betalen (tijdens de zwangerschap zei hij dat steeds, dat ik maar medisch moest worden
). Ik word aangesloten op de CTG.
Mijn verloskundige blijft nog even bij ons, aangezien de verloskundige van het ziekenhuis nog in overdracht is. Voor het geval dat het opeens hard gaat.
De weeën worden wel vervelender, maar dit was vorige keer ook na het breken van de vliezen. Ik ga op mijn zij liggen om ze op te vangen.
Uiteindelijk is de verloskundige er en ook de arts assistent (kwam ik later achter, ze hebben zich voorgesteld, maar had niet helemaal meegekregen wie de ander was).
Mijn verloskundige neemt afscheid en gaat weg.
De weeën worden steeds vervelender. Ik lig nog steeds aan de CTG, maar de band om mijn buik verschuift steeds waardoor ze de baby niet goed kunnen volgen. De verpleegkundige duwt iedere keer dat CTG ding tegen mijn buik aan waardoor ik een wee krijg. Althans zo ervaar ik dat op dat moment. Later hoorde ik van R dat ze op de monitor zag dat er een wee aankwam en dan dus dat ding op mijn buik duwde. Ik zeg tegen haar dat ze van me af moet blijven (ik werd steeds minder aardig :’) Heb ook nog opgegeven moment geroepen dat ze hun bek moesten houden. Tegen R en de verpleegkundige denk ik, die waren aan het praten, maar ik kon me niet concentreren daardoor op het opvangen van de weeën, heel irritant). Maar dat doet ze niet
Ze zegt me dat ze anders de baby niet in de gaten kunnen houden. Uiteindelijk wordt er besloten de CTG op het hoofd van de baby te doen.
Het volgende stuk weet ik zelf niet kwa tijden, maar inderdaad lang leve de bevallingsverslagen
Om tien voor half tien zeg ik dat het drukgevoel toeneemt. De verloskundige toucheert en ik heb dan 9 centimeter ontsluiting.
Na het toucheren moet ik overgeven (niet de eerste keer deze bevalling) en dan begint de ellende :’) De baby krijgt bradycardie en om haar iets op te laten knappen krijg ik een kapje met zuurstof op. In het verslag lees ik dat het 15 liter is. Ook krijg ik een infuus.
Ik weet nog dat ik me hier zo rot over voelde. Waarom kan mijn lichaam niet gewoon normaal doen, waarom WEER die bradycardieën bij de baby? Gelukkig zijn er verpleegkundigen die me een beetje proberen op te peppen. Er wordt besloten om een weeënremmer te geven, zodat er even rust is voor de baby.
Ergens tijdens dit gebeuren wordt er ook nog geconstateerd dat de baby in kruinligging met het achterhoofd achter lijkt te liggen. Met de echo wordt dit gecontroleerd en dit blijkt zo te zijn.
De weeënremmer raakt uitgewerkt en de weeën nemen ook gelijk af. Ik heb volledige ontsluiting en ik mag persen, maar ik kan maar 1 keer persen op een wee.
In het verslag lees ik dat de verloskundige met de arts assistent overlegt om een weeopwekker te gaan geven :’) De arts assistent heeft ook contact gehad met de gynaecoloog en deze komt ook nog even langs om mede te beoordelen of de vacuümpomp nodig is. Het is dan 10 over 10.
Ondertussen ben ik druk aan het persen wat voor geen meter opschiet, althans zo voelt het voor mij. Ik weet ook niet of er echt niets gebeurde, volgens R niet tot weinig
Maar misschien voor de professionals dat er wel wat gebeurde. In ieder geval is iedereen mij druk aan het aanmoedigen dat ik het goed doe (waar ik ook een sarcastisch, Nou :’) op zeg).
Om 5 voor half 11 is de gynaecoloog aanwezig. Alles voor de vacuümpomp staat klaar, maar mijn lichaam besluit er opeens zelf helemaal voor te gaan. Er wordt gevraagd hoe groot F was bij zijn geboorte en gemeld dat deze baby groter gaat zijn.
Ik pers met alles wat ik heb en heb ook het idee dat er nu wat gebeurd. Op gegeven moment voel ik een heel raar gevoel beneden. Ik raak een beetje in paniek. Ik voel wat bewegen en voor mijn gevoel is dat niet goed. Er wordt gezegd dat het mijn baby is :’) (ja, voelt toch anders een bevalling waarbij het kind niet door het geboortekanaal wordt getrokken).
Uiteindelijk wordt om 10.39 Elise geboren.
Helemaal gezond, een APGAR van 9/10.
Zoals de kinderarts zei: een vliegende start
(en nu hoef ik gelukkig nooit meer te bevallen )