Bevallingsverhalen deel 14

Dat ik zo vroeg persdrang kreeg en dat het randje niet weg wilde, kwam volgens mij wel doordat E2 verkeerd lag, maar ik weet niet of de verloskundige dat eerder had kunnen voelen. Uiteindelijk is er bij de gynaecoloog nog snel een echo gemaakt waarop te zien was hoe ze precies lag. Wat ik zelf voelde was vooral dat er ondanks het feit dat ik veel meeperste, helemaal geen beweging in de baby zat. Zeker bij een tweede kind verwacht je wat anders.

Trouwens, ondanks het feit dat het Echt Niet leuk was, heb ik er geen rotgevoel aan overgehouden. Ik was vooral héél blij dat ik al in het ziekenhuis was. Op een gegeven moment was ik wel bang dat ze E2 er met zoveel geweld uit zouden trekken dat we er beiden niet best vanaf zouden komen... maar uiteraard hebben ze dat niet gedaan. Verder denk ik dat het wel "goed" was dat ik de keizersnede precies op het moment kreeg dat ik er zelf om vroeg.

Wat me wel tegenviel was hoe je eraan toe bent na een keizersnede. De eerste dagen kon ik echt helemaal niks. Maar ik merk per dag vooruitgang, dus ook dat komt allemaal goed.

En, misschien gek, maar ergens ben ik ook wel trots dat ik dit ook gewoon heb aangekund. Niet dat ik een keuze had, je móet wel, maar toch. En ik heb er een héérlijk meisje aan overgehouden. Dus het is allemaal oké.

[ Bericht 10% gewijzigd door Cantare op 03-09-2012 19:19:28 ]

Canter, heftig verhaal en jammer dat het toch een keizersnede is geworden. Maar fijn dat je er ondanks alles toch geen rotgevoel aan over hebt gehouden. Dat soort gevoelens blijven namelijk veel langer hangen dan pijn of wat dan ook.

Sterkte met je herstel!

Nou ik ga ook maar s mn verhaal opschrijven.
Het is een beetje lang geworden, sorry daarvoor Het opschrijven duurde zowat langer dan de bevalling zelf

Vanaf het moment dat ik zwanger ben en weet dat ik op 17 juli uitgerekend ben, hoop ik dat ik niet op 11 juli beval (verjaardag van mijn zoon). 11 juli komt en gaat voorbij, stiekem ben ik toch een beetje teleurgesteld dat ze toch niet kwam deze dag
Lichamelijk trek ik het prima en ik ben het wel een beetje zat, maar dat is meer omdat ik nieuwsgierig ben naar het kleine meisje in mijn buik.

De uitgerekende datum komt steeds dichterbij en ik ga er niet meer vanuit dat ze eerder komt. Dan maar de uitgerekende datum, maar ook deze dag gaat gewoon voorbij. Ik vind dat ze dan maar met 40.5 moet komen, op dezelfde dag als dr broer. Maar helaas, het dametje vindt het nog veel te gezellig bij mama in de buik. Ik baal hier best wel van. Je leest overal dat 2e kindjes eerder komen, maar dat geluk heb ik niet. Ook krijg ik steeds meer het gevoel dat ze niet zonder hulp gaat komen. En vorige keer ging het allemaal zo soepel opeens vanzelf, daar hoop ik nu op, maar ik ga er steeds minder vanuit. Wat resulteert in regelmatige huilbuien e.d. Ik baal een beetje van mijn lichaam.
Ik heb voor maandag, 23 juli, een afspraak bij de verloskundige om eventueel te gaan strippen. Ik zie hier enorm tegenop. Waarom kan ik niet echt aangeven, maar het voelt niet goed. Ook omdat mijn datum terug gezet is wil ik haar toch zelf de kans geven nog te komen. De verloskundige voelt mijn buik en zegt dat ze niet diep genoeg meer ingedaald is. Zij vindt het zelf ook niet fijn nu te gaan strippen, omdat de vliezen dan sneller kunnen breken en dat wil je niet hebben op dat moment (bij de verloskundige, niks bij me, in mijn eentje). Dus besluiten we een afspraak voor woensdag te maken en dan eventueel te gaan strippen.

Op woensdag is de baby weer ingedaald, ze stuitert dus leuk erin en eruit Weer besluit ik me niet te laten strippen. Het voelt nog steeds niet goed op de 1 of andere manier. Wel moet er een afspraak gemaakt worden in het ziekenhuis voor een serotiniteitscontrole. Ik mag zelf kiezen voor wanneer ik die wil, op vrijdag of op maandag. Ik kies voor vrijdag, dan weten we voor het weekend nog waar we aan toe zijn. Na het weekend zit je toch al bijna op de 42 weken en dat vind ik toch minder prettig.

Vrijdag om 15.15 mag ik me melden voor een CTG. De CTG ziet er goed uit. Er wordt een afspraak gemaakt voor een inleiding. Dinsdag 31-7 om 7uur mag ik me melden op de afdeling. De verloskundige doet inwendig onderzoek om te kijken of er al verweking en ontsluiting is en om een poging tot strippen te doen. De boel is nog niet echt verweekt en ik heb krap 1 centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft geprobeerd te strippen, maar dit is eigenlijk nog niet echt mogelijk.

Teleurgesteld ga ik naar huis. Die dinsdag ga ik wel halen ben ik bang. En ik zie nogal op tegen de inleiding. Ik baal dat mijn lichaam dit keer niet zelf op gang komt.
Op zaterdag ruimen we thuis een beetje op en doen we vrij weinig. s Avonds heb ik wel een beetje geleiachtig slijm na het afvegen. Nou hoop ik wel dat dat een teken van een naderende bevalling is, maar ik ga er niet vanuit. Die avond ga ik zoals iedere avond gewoon naar bed en slapen.
Om 5 voor half 7 word ik wakker. Ik ga naar de wc en daarna mijn bed weer in. Als ik in mijn bed lig voel ik een krampje. Het is anders dan de krampen die ik eerder heb gehad, maar ik denk dat het gewoon een harde buik is, dat heb ik wel vaker na een volle blaas. Na een paar minuten heb ik weer zo’n krampje. Het zal toch niet gaan beginnen?! Weer een paar minuten later heb ik weer zo’n kramp en ik besluit mijn bed uit te gaan, slapen gaat nu toch niet meer lukken. Ik ga naar beneden om wat tv te kijken en ondertussen ben ik de weeën aan het timen. Het is dan kwart voor 7. Om 7 uur besluit ik R wakker te maken, omdat de weeën dan ongeveer om de 2 minuten komen en een minuut duren. Hij gaat douchen en van hem moet ik mijn ouders bellen. Om 10 over 7 bel ik mijn vader om te zeggen dat ik weeën heb, maar vertel hem dat hij zich niet hoeft te haasten. Om kwart over 7 belt R de verloskundige. Zij wil mij ook even spreken en besluit dat ze gelijk het ziekenhuis gaat bellen of we daar terecht kunnen komen. Ook vraagt ze hoelang het duurt voor de oppas er is.
Na een paar minuten worden we gebeld door de verloskundige dat we naar het ziekenhuis mogen. Ondertussen horen we dat F ook wakker aan het worden is, maar hij heeft maar even pech. R belt mijn vader om te vragen waar hij is. Hij is al in de parkeergarage, dus we besluiten maar richting het ziekenhuis te gaan. Op het moment dat we richting de auto gaan komt mijn vader al aan geracet. Het is dan half 8.

In de auto merk ik dat de weeën iets minder vaak komen, wat best prettig is. Ze zijn op zich prima te doen, maar echt lekker is het niet in de auto. Rond kwart voor 8 komen we in het ziekenhuis aan. We worden bij de verloskamers opgevangen en geïnstalleerd. Het is nu even wachten op de verloskundige. Ik vertel R nog even dat ik geen pethidine wil tijdens de bevalling. Ik leg hem ook nog uit waarom niet.
Iets over 8en komt de verloskundige. Ze doet inwendig onderzoek en ik blijk al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Die had ik niet verwacht, aangezien de weeën prima te doen zijn en niet eens heel pijnlijk. Oh en aangezien ik 1,5 uur eerder pas de eerste wee voelde Nou ja best lekker, hebben we dat maar gehad.

De verloskundige besluit de vliezen te breken. Bij het breken van de vliezen blijkt de baby in het vruchtwater gepoept te hebben. Ik word dus overgedragen aan het ziekenhuis, wel gewoon aan de verloskundige. Ik grap nog tegen R dat we dat ook weer mooi geregeld hebben, ook deze bevalling hoeven we niet zelf te betalen (tijdens de zwangerschap zei hij dat steeds, dat ik maar medisch moest worden ). Ik word aangesloten op de CTG.
Mijn verloskundige blijft nog even bij ons, aangezien de verloskundige van het ziekenhuis nog in overdracht is. Voor het geval dat het opeens hard gaat.
De weeën worden wel vervelender, maar dit was vorige keer ook na het breken van de vliezen. Ik ga op mijn zij liggen om ze op te vangen.

Uiteindelijk is de verloskundige er en ook de arts assistent (kwam ik later achter, ze hebben zich voorgesteld, maar had niet helemaal meegekregen wie de ander was).
Mijn verloskundige neemt afscheid en gaat weg.

De weeën worden steeds vervelender. Ik lig nog steeds aan de CTG, maar de band om mijn buik verschuift steeds waardoor ze de baby niet goed kunnen volgen. De verpleegkundige duwt iedere keer dat CTG ding tegen mijn buik aan waardoor ik een wee krijg. Althans zo ervaar ik dat op dat moment. Later hoorde ik van R dat ze op de monitor zag dat er een wee aankwam en dan dus dat ding op mijn buik duwde. Ik zeg tegen haar dat ze van me af moet blijven (ik werd steeds minder aardig :’) Heb ook nog opgegeven moment geroepen dat ze hun bek moesten houden. Tegen R en de verpleegkundige denk ik, die waren aan het praten, maar ik kon me niet concentreren daardoor op het opvangen van de weeën, heel irritant). Maar dat doet ze niet Ze zegt me dat ze anders de baby niet in de gaten kunnen houden. Uiteindelijk wordt er besloten de CTG op het hoofd van de baby te doen.

Het volgende stuk weet ik zelf niet kwa tijden, maar inderdaad lang leve de bevallingsverslagen
Om tien voor half tien zeg ik dat het drukgevoel toeneemt. De verloskundige toucheert en ik heb dan 9 centimeter ontsluiting.
Na het toucheren moet ik overgeven (niet de eerste keer deze bevalling) en dan begint de ellende :’) De baby krijgt bradycardie en om haar iets op te laten knappen krijg ik een kapje met zuurstof op. In het verslag lees ik dat het 15 liter is. Ook krijg ik een infuus.
Ik weet nog dat ik me hier zo rot over voelde. Waarom kan mijn lichaam niet gewoon normaal doen, waarom WEER die bradycardieën bij de baby? Gelukkig zijn er verpleegkundigen die me een beetje proberen op te peppen. Er wordt besloten om een weeënremmer te geven, zodat er even rust is voor de baby.
Ergens tijdens dit gebeuren wordt er ook nog geconstateerd dat de baby in kruinligging met het achterhoofd achter lijkt te liggen. Met de echo wordt dit gecontroleerd en dit blijkt zo te zijn.
De weeënremmer raakt uitgewerkt en de weeën nemen ook gelijk af. Ik heb volledige ontsluiting en ik mag persen, maar ik kan maar 1 keer persen op een wee.
In het verslag lees ik dat de verloskundige met de arts assistent overlegt om een weeopwekker te gaan geven :’) De arts assistent heeft ook contact gehad met de gynaecoloog en deze komt ook nog even langs om mede te beoordelen of de vacuümpomp nodig is. Het is dan 10 over 10.
Ondertussen ben ik druk aan het persen wat voor geen meter opschiet, althans zo voelt het voor mij. Ik weet ook niet of er echt niets gebeurde, volgens R niet tot weinig Maar misschien voor de professionals dat er wel wat gebeurde. In ieder geval is iedereen mij druk aan het aanmoedigen dat ik het goed doe (waar ik ook een sarcastisch, Nou :’) op zeg).

Om 5 voor half 11 is de gynaecoloog aanwezig. Alles voor de vacuümpomp staat klaar, maar mijn lichaam besluit er opeens zelf helemaal voor te gaan. Er wordt gevraagd hoe groot F was bij zijn geboorte en gemeld dat deze baby groter gaat zijn.
Ik pers met alles wat ik heb en heb ook het idee dat er nu wat gebeurd. Op gegeven moment voel ik een heel raar gevoel beneden. Ik raak een beetje in paniek. Ik voel wat bewegen en voor mijn gevoel is dat niet goed. Er wordt gezegd dat het mijn baby is :’) (ja, voelt toch anders een bevalling waarbij het kind niet door het geboortekanaal wordt getrokken).
Uiteindelijk wordt om 10.39 Elise geboren.
Helemaal gezond, een APGAR van 9/10.
Zoals de kinderarts zei: een vliegende start

_{(en nu hoef ik gelukkig nooit meer te bevallen )}

Haha. Die laatste zin. Geweldig

Maar heel mooi verhaal Sonnetje. Een paar dingen weet ik niet. Wat is bradycardie? en wat is AGPAR (sorrry, hele blonde wortels heb ik)

Bradycardie is dat de hartslag van de baby daalt (althans in dit geval )

Apgar, is de score waarmee aangeven wordt wat de toestand van de baby is. Er wordt dan gekeken naar kleur, ademhaling, pols en hartslag, spiertonus en reactie op prikkels. Ze geven dan 0,1 of 2 punten voor ieder onderdeel.

Het hechten heb k eruit gelaten trouwens vond t einde wel mooi zo

Erg leuk om de verhalen te lezen van de moeders die tegelijk met mij liepen. De andere ook hoor, maar dit komt wat dichterbij ofzo...wat een heftige verhalen zitten er bij!

Ik vind zelf dat ik deze keer een fijne bevalling had, dus een verslagje schrijven vind ik ook wel leuk..

Ik ben zwanger van mijn tweede kindje en volgens de echo's is ze te klein. Ze willen haar met 37 weken halen, maar op de laatste groei-echo is ze ineens goed gegroeid en mag ze lekker blijven zitten.
Ben blij dat alles goed gaat en ik nog even mag genieten van het zwanger zijn, want het is voor bij gevlogen de afgelopen maanden en ik heb veel te veel gewerkt, maar het is ook even omschakelen, want alles stond al klaar en ik hoef niks meer te doen in het kamertje ofzo, dus het is echt wachten vanaf nu.
De rust en lekker eten doen ons goed, want ik kom eindelijk aan in de laatste weken en mijn buik word een stuk groter en de baby komt nog meer aan.
Ik heb veel voorweeën en denk eigenlijk elke nacht dat het begint, maar ik val steeds gewoon in slaap en word gewoon weer wakker.

In de laatste week voelen ze dat ik al 2 cm ontsluiting heb en ik word gestript, maar het doet niks, de uitgerekende datum 26 juli gaat voorbij, maar nu heb ik 3cm en word weer gestript en het doet weer niks.
Nog een afspraak waarbij ik gestript word en we spreken 2 augustus af voor een inleiding.
Op 2 augustus bel ik het ziekenhuis of ik kan komen, maar helaas is er geen plek.
Die dag ben ik sjaggerijnig
De volgende dag is er gelukkig wel plek, we zetten Mex af bij opa en oma en om kwart over 8 zijn we in het ziekenhuis.
Het infuus prikken gaat lastig, ze proberen het zo'n 6x voor ze er iemand bij roepen die het in 1x doet.
Mijn eerste bevalling was lang, erg pijnlijk en ik was zo op en kapot dat ik deze keer met een ruggenprik wil bevallen, maar er komt een verpleegster met een of ander onderzoek en die wil me vragen stellen over waarom ik niet met ruggenprik wil bevallen. uhhhhh...
Ik krijg er alweer een beetje de balen van dat niks loopt zoals het moet en vertel duidelijk dat ik een ruggenprik wil, maar ze kijkt heel afkeurend en somt 2x de nadelen op.
Om half 10 komt de gynaecoloog en ik krijg wee-opwekkers en mijn vliezen worden gebroken.
Ik krijg al snel weeën, maar ik word goed geholpen door de verpleegster met puffen.
Zo is het wel te doen, had ik bij mijn eerste bevalling misschien ook moeten doen.

Ik ga toch twijfelen over die ruggenprik en denk er over om het eerst aan te kijken, maar de gyn zegt dat ik het gewoon moet doen als ik dat wil.
De weeën worden heftiger en om half 12 word ik naar de verkoeverkamer gereden voor de prik.
Ik krijg daar een weeënstorm, dus ze zetten de opwekkers maar even uit.
Ik raak een beetje in paniek omdat ik die prik ook eng vind, maar hij zet hem terwijl ik een wee heb en voel er niks van.
Ik moet daar even blijven zodat ze weten of het werkt, maar mijn weeën zijn zo heftig dat ze bang zijn dat ik daar ga bevallen en moet terug naar de verloskamer.

Daar aangekomen voel ik bijna niks meer en ik denk dat ik geen weeën meer heb omdat het infuus uit is, maar aan de monitor te zien heb ik wel weeën en al 6 cm ontsluiting.
Het is heel bizar, maar ik voel echt helemaal geen pijn meer, zelfs geen licht krampje.
We lezen wat, bellen nog wat mensen, facebooken, het is bijna saai te noemen, maar ik rust eigenlijk lekker uit zo een hele dag in bed.
Rond half 4 voel ik een rare druk en ik heb volledige ontsluiting en persweeën, maar mijn baby die al weken ingedaald is en al maanden aan de rechterkant is ineens niet meer ingedaald en ligt links, een sterrenkijkertje zegt ze in kruinligging.
We proberen een kwartiertje of ze terug wil draaien, dus ik lig op mijn zij te wachten, maar helaas.
Ze waren enthousiast dat het zo snel zou gaan bij me, maar nu zegt ze dat het wel 2 uur kan duren...jammer. De verpleegster gaat bijna naar huis en er komt een nieuwe en ze neemt alvast afscheid omdat ze onder het persen weg zal gaan.

Ik moet goed concentreren of ik de druk van een perswee voel en gluur stiekem op de monitor of ik er een heb en we gaan persen.
Ik kan 3x persen op een wee en ze gillen allemaal dat het zo goed gaat.
Jaja, denk ik nog, maar het gaat echt goed en de verpleegster besluit om nog even te blijven om het einde te zien.
Ik voel mijn baby echt er door heen komen en het bochtje maken en haar hoofdje er uit komen, heel bijzonder vond ik dat.
Alleen de navelstrenge zit om haar nekje en de gyn probeert hem er af te halen en door te knippen. Ik blijf bijzonder kalm en hou de perswee tegen alsof ik dat elke week doe.
Mijn vriend zei later dat de baby helemaal blauw werd en het best eng was allemaal, maar de gyn krijgt de navelstreng los en ik pak haar aan. Mijn glibberige,natte, warme Nena.
Het is een echt roze wolkmomentje, alles is goed gegaan, ze huilt hard en ligt lekker bij me en ik voel me kiplekker.
De navelstreng was al door, maar ik mag de rest zelf nog afknippen, raar spul zeg!
De bevalling duurde 6 en een half uur, persen was17 minuten en de placenta komt na 58 minuten, nadat ze heeft gedronken bij me. geen scheurtje, geen knipje, zelfs geen schaafwondje, heerlijk.
Nena heeft een normaal gewicht van 3110 gram en ze is 48 cm. Apgar 9/10/10
En ik denk al na over nog meer baby's

[ Bericht 0% gewijzigd door Troeta op 04-09-2012 12:02:25 ]

foutje

Son en Troeta, mooie verhalen

Cantare, jemig wat heftig zeg! Je hebt het echt goed aangevoeld, knap!

Troeta, ook al zo'n mooi verhaal.

Troeta, mooi verhaal!!!

Op naar de volgende baby

Mooie verhalen Sonnetje en Troeta. Toch best heftig dat je kind ineens bij de bevalling niet goed blijkt te liggen.

Omentielvo, het max. Aantal punten bij de Apgar score is 10, maar een 9 is ook een uitstekende score voor een netgeboren baby. De mijne kreeg bv maar 9 punten omdat ze de ademhaling eerst een klein beetje raar vonden klinken.

Na heel veel mooie verhalen gelezen te hebben, wil ik ook graag mijn verhaal doen. Al vond ik het nog best lastig om alles zo op papier te krijgen. Dingen als tijden etc. heb ik echt terug moeten zoeken hoor. D. is mijn man

[waarschuwing] Het is wel een MEGA lang verhaal geworden [/waarschuwing]

Ik heb een voorbeeldige zwangerschap doorlopen, met nauwelijks noemenswaardige klachten. Vanaf 34 weken krijg ik wel wat bekkenklachten, maar dat ‘hoort er nou eenmaal bij’. Met 38+1 weken heb ik een reguliere afspraak bij de verloskundige. Daar blijkt m’n bloeddruk wat aan de hoge kant te zijn 135/90 en ze stuurt me direct door naar het ziekenhuis voor een consult bij de gyn. De labuitslagen van mijn bloed en de ctg van de baby blijken prima in orde. Een echo laat wel wat minder vruchtwater zien, maar binnen de marges. Ik mag dus weer gewoon naar huis en kan kerst lekker met mijn familie doorbrengen! Een week later (39+2 weken) herhaalt het hele riedeltje zich nog eens. Wederom ziet alles er prima uit en ook oud en nieuw mag ik gewoon in mijn eigen omgeving vieren.
Begin januari (40+2) heb ik weer een afspraak met de vlos. Het nieuwe beleid in deze regio is om zwangeren niet langer dan 41 weken door te laten lopen, omdat uit recente onderzoeken is gebleken dat er vooral tussen de 41 en 42 weken dingen mis kunnen gaan met de baby. Daarom moet ik een afspraak maken met de gyn voor een serotiniteitsonderzoek. Ik kan bij de gyn terecht als ik 40+6 weken zwanger ben. Alles ziet er nog prima uit, maar gezien de voorgeschiedenis willen ze graag een afspraak maken voor een inleiding met 41+1. Ik ga hiermee akkoord.
Diezelfde nacht nog wordt ik iets voor drieën wakker met krampjes. Ik hoeft niet ingeleid te worden, mijn lichaam kan het zelf! Dat is het eerste wat door mijn hoofd schiet. Ik ga op onze slaapkamer in een relaxte stoel zitten en begin te krampjes te timen. Elke 7 a 8 minuten een wee die ongeveer een minuut aanhoudt. Dat gaat nog wel even duren denk ik, dus ik maak D. nog maar niet wakker. Hij kan zijn rust nu nog even goed gebruiken. In de stoel kan ik de weeën goed opvangen, dus ik blijf rustig zitten. Rond 6:15 uur komen de weeën om de 4 a 5 minuten, dus ik besluit D. wakker te maken en vertel heb dat hij die ochtend niet hoeft te gaan werken. Ik geloof dat hij meteen klaarwakker is

D. belt het ziekenhuis dat ik al enige tijd weeën heb en we mogen direct naar de verloskamers toe komen. Om 7:30 uur zijn we daar en een arts-assistent controleert de ontsluiting; 2 a 3 cm heb ik dan. Na overleg met de gyn wordt besloten om me via een infuus oxytocine (wee-opwekker) toe te dienen om de weeën wat te bevorderen. Tevens worden ook mijn vliezen gebroken. Rond 9 uur komt de arts-assistent weer kijken hoe alles vordert. 4 cm ontsluiting is het resultaat, dat gaat dus niet erg snel. Het infuus met oxytocine wordt opgeschroefd en de weeën komen steeds sneller en krachtiger. Helaas heb ik om 11 uur nog steeds maar 4 cm ontsluiting. De gyn komt langs en vraagt me of ik misschien pijnbestrijding wil, want het zal nog wel even gaan duren. Het liefst wil ik remifentanil, maar de gyn geeft aan dat dit alleen wordt gebruikt als proef in het ziekenhuis en dat ik niet in de ‘proefgroep’ zit. Ik ben als de dood voor een ruggenprik en wil dit in eerste instantie dus ook niet. De gyn geeft aan dat dit echter wel de beste optie is nu en geeft me 101 redenen om dat toch maar te doen. Aangezien ik dit zo ook niet veel langer volhoudt, kies ervoor om toch een ruggenprik te laten zetten.
Het is dan 12:00 uur, maar de anesthesist zit nog in een operatie, dus we moeten even wachten. Door wat spoedgevallen, heeft de anesthesist om 13:00 uur nog steeds geen tijd om de prik te zetten. De wee-opwekkers staan inmiddels op standje turbo en er zit geen enkele tijd meer tussen de weeën in (noemen ze dit dan een weeënstorm? ) De verpleegkundige zien dat ik het niet meer trek en op hun aangeven krijg ik van de arts-assistent een pethidine prik om de tijd tot de ruggenprik te overbruggen. Ik heb niet het idee dat deze prik iets afdoet.
Rond 13:30 uur wordt ik naar de recovery gereden voor de ruggenprik. Van de rit daar naartoe kan ik me niets meer herinneren. Achteraf zei D. dat hij zich nog nooit zo ellendig had gevoeld als op dat moment. De pijn was zo intens dat niets of niemand tot me door kon dringen. Het gevoel van machteloosheid vond hij verschrikkelijk.
Ik weet nog dat ik op het randje van mijn bed moest gaan zitten van de anesthesist en dat hij aangaf dat hij de prik ging zetten. Ik heb van de prik helemaal niets gemerkt, maar zodra hij die woorden uitsprak, vloeide alle pijn uit mijn lichaam weg. Heerlijk!
Helaas had de ruggenprik ook een negatief effect; mijn bloeddruk daalde. Er gingen wat alarmbellen af en ineens stonden er een stuk of 10 mensen aan mijn bed. Mijn bloeddruk zakte naar 53/32. Dat schijnt wat laag te zijn, maar na 2 zakken vocht trok dit weer netjes bij.
Terug op de afdeling werd opnieuw mijn ontsluiting gecontroleerd; 4 cm. Er was dus niets gebeurd de afgelopen uren. Door de ruggenprik vloog de middag verder wel voorbij. Ik kon heerlijk kletsen met D. en me volledig ontspannen. Om 19:00 uur kwam de gyn (inmiddels een andere wegens wisseling van de wacht) kijken hoe het er voor stond. Het was en bleef 4 cm. Ze stelde voor om de wee-opwekkers nog 1 stapje hoger te zetten en het nog 2 uurtjes aan te kijken. Ze had er nog wel vertrouwen in dat het zou gaan lukken!! Ik stemde in, met de voorwaarde dat ze de ruggenprik wat op zouden schroeven. De pijn begon namelijk weer terug te komen. Dit was geen probleem, dus zo gezegd, zo gedaan. De pijn was weer weg en de bergen op het ctg apparaat werden nog wat hoger.
21:00 uur was het toen de gyn terugkwam voor controle. Nog steeds 4 cm, dat ging hem niet meer worden. Datgene waar ik zelf al vanaf 16:00 uur aan dacht werd nu werkelijkheid; een keizersnede. Het was niet druk op de OK, dus binnen een kwartier lag ik op de tafel. Het OK personeel was super vriendelijke en relaxt. De gyn had er zin in, want ze was nu (aan het begin van haar dienst) nog fris en fruitig. Ik voelde me dan ook helemaal op m’n plaats. We hebben zelfs nog grappen liggen maken met z’n allen (gyn, arts-assistent, anesthesist, foto-meneer, verpleegkundige, kinderarts, mijn man en ik) en geraden hoe zwaar de baby zou zijn (ze zaten er allemaal naast met hun 7,5 a 8 pond ). Om 21:48 is met precies 41 weken ons kleintje geboren, een mooi mannetje van ruim 6 pond. Hij werd meteen door de kinderarts onderzocht. Die zei dat ons mannetje het fantastisch deed en dat hij (de kinderarts) enkele toegevoegde waarde had.

Heel even heeft hij bij me gelegen, waarna hij bij papa mocht liggen. Wat een prachtig gezicht, mijn D. met ons kindje. Ik moet op dat moment de gelukkigste vrouw op aarde zijn geweest!

Het sluiten van de operatiewond verliep niet geheel naar wens. Ze kregen de wond niet goed gesloten, waardoor de operatie een stuk langer duurde dan gepland. Hierdoor begon de verdoving wat uit te werken en het gevoel bij mij terug te komen. Gelukkig reageerde de anesthesist hier zeer snel op en kreeg ik extra verdoving bij. Wat ik nog meer heb gehad weet ik niet meer precies, het laatste uur van de operatie ben ik niet bij kennis geweest. Ik weet alleen nog dat ik een kapje met lachgas op heb gehad. Gelukkig had Fritske wel al bij me gelegen daarvoor. Na even op de recovery gelegen te hebben, werd ik rond 23:35 naar de afdeling gebracht. Ons zoontje heeft al die tijd bij papa in z’n armen gelegen.

Als ik het zelf zo op papier zie staan, dan was het niet helemaal een droombevalling. Toch kijk ik er zeker niet negatief op terug. Het is zoals het is en het is wel MIJN bevalling en ik heb er het allermooiste kindje op deze aardbol voor terug gekregen. (en mijn doos is nog heel )

Jammer dat het toch een ks is geworden J, maar fijn dat je er wel met een goed gevoel op terug kijkt. Hebben ze een reden gegeven waarom de ontsluiting niet vorderde?

Nee, geen flauw idee eigenlijk. Hij lag tijdens de bevalling goed in het geboortekanaal in elk geval. De gynaecoloog had ook niet echt een verklaring.

Wat een bevalling. Wel heel mooi geschreven

Komt me allemaal heel bekend voor J1981... Lijkt op mijn bevalling van m'n eerste. Het overtijd lopen (hier 42 weken precies), de weeenopwekkers (bij mij begon t niet vanzelf), de weeenstorm, het wachten op de anesthesist omdat die bezig was op de ok (ook anderhalf uur), de niet vorderende ontsluiting (hier van 1 cm bij binnenkomst naar een ruime 2 cm 12 uur later) en tot slot de ks.
Toch op een vreemde manier 'goed' om te lezen dat de ontsluiting bij jou ook niet vorderde, ondanks dat het uit zichzelf begonnen was en ondanks dat jullie nog wat langer hebben gewacht. Ik heb namelijk heel vaak gedacht dat het bij mij kwam omdat we hebben ingeleid of omdat we het niet lang genoeg hebben aangekeken na het zetten van de ruggeprik. Maar dat hoeft dus niet per se.
Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kijkt. Dat kan ik nu nog steeds niet echt. Wel beter dan in het begin, gelukkig. Bedankt voor het delen van je verhaal .

J1981, wat een verhaal zeg. Fijn ook dat je er niet negatief op terugkijkt.

Onze verhalen hebben inderdaad wel wat van elkaar weg dan Fee.

Ik kijk echt heel positief terug op alles. Dat komt denk ik met name door de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. Die deden allemaal zo hun best en luisterden ook echt naar mij. De sfeer was gewoon fantastisch.

Het op papier zetten van het hele verhaal voelt ook 'fijn'.

Dat scheelt idd al de helft J1981, wat steun en interesse.
Lange dag heb je gemaakt hoor, maar fijn dat alles goed gekomen is.

Even weggehaals voor t topic sluit

[ Bericht 99% gewijzigd door Sorbootje op 09-10-2012 23:43:01 (privacy. ik verstuur t eventueel nog wel via pm.) ]

Mooi

Pff Sorbo, wat een mooi verhaal en wat een heftige maar mooie bevalling.. ik heb een traantje weggepinkt!

Och Sorbo Ik zit hier te sniffen. Je stiefdochter die bij je wilt blijven, jouw wanhoop en het lanceren van S in K's handen..

als je aan het bevallen bent, mag je onredelijk zijn sorbo

dat je maar snel herstelt en geniet van je gezin en je familie!