Ik was 12 en had een hondje dat Cruijffie heette.
Cruijffie was pas 24 en Tong 10.
Ik had maar één idool en dat was de beste voetballer van de wereld.
Dat ie de beste voetballer van de wereld was hoorde ik van de ouderen om me heen.
Ik werd ouder, elf en twaalf toen ie nog twee keer de EC-1 won.
Maar het mooiste moest nog komen.
Cruijffie was inmiddels overleden. Ik nam geen andere hond werd er kon geen tweede Cruijffie zijn.
Het WK-74.
Nederlan had nog nooit iets gepresteerd op en WK en as outsider.
Wat was het mooi plots om een totaal oranje tribune te zien.
'Papappa warom ben je daar niet ?'
'Pappa moet werken lieve Herman.'
Ik nam er genoegen mee.
Plots bleek Cruijffie ook tegen de andere landen de beste te zijn.
Eén voor één werden ze opgerold.
Ik genoot en wist toen nog niet dat Nederland historie aan het schrijven was met de beste europese speler ooit.
Nederland verloor de finale. Maar het Nederlandse voetbal stat sindsdien al 40 jar aan de wereldtopic.
Wilkes en lenstra waren goed, maar kenden ze niet in het buitenland. We stonden toen 18e op de europese ranglijst en verloren van Luxemburg en Saarland.
Het Nederlandse voetbal ging sindsdien op de voet van Cruijff verder. Haalden grote successen met clubs en Oranje. Allemaal te danken aan Cruijffie.
Ook in het buitenland werd ie groot. Oude mannen krijgen tranen in hun ogen in Barcelona als ze aan hem denken.
Ik krijg tranen in mijn ogen over mijn hondje Cruijfie en de Cruijfie zoals ie nu wordt behandeld.
Pelé, Maradona en Cruijffie.
Er zijn vast Zuid-Amerikanen die het herkenbaar vinden en een hondje hadden waar ze met nostalgie aan terugdenken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !