Mijn eerste post, kan een lang verhaal worden.. dus als je geen zin hebt om te lezen, niet doen.
Ik (man, 21) heb nooit veel vrienden gehad. Waarom? Ben niet erg sociaal maar zeker ook niet contactgestoord. Ik vond het altijd moeilijk om vriendschappen op te bouwen, was denk ik met hele andere dingen bezig (lezen/leren ipv uitgaan en lol hebben etc.)
Daar heb ik vooral in mijn tienerjaren veel moeite mee gehad, nu accepteer ik het meer.
Mijn probleem (soort van):
Ik heb een meisje leren kennen (ook 21). Via via heeft zij mijn email gekregen want ze had wat vragen over een project waar ik o.a aan mee doe en zij misschien ook wilde proberen. (ga daar verder geen details over geven, maar het gaat om een project voor vrijwilligerswerk in het buitenland.)
We hebben wat emails verstuurd en ze leek me heel sociaal en gezellig. Ze heeft een soortgelijke studie gedaan dus dat klikte meteen.
Zo'n 9 maand geleden heb ik haar in het echt ontmoet, en.. ze is.. god, ik weet niet hoe ik haar moet beschrijven. Ze is perfect in zoveel opzichten. Ze is echt heel knap, mooi, aantrekkelijk.. maar naast dat ook nog eens grappig.. vrolijk en slim. Ze is alles wat een man maar zou willen in een vrouw.
We gaan vaak uit en ze heeft me echt goed leren dansen. Eigenlijk de vriend(in) die ik nooit eerder heb gehad. Als je bij haar bent krijg je het gevoel alsof ze alleen oog voor jou heeft.
Ook met uitgaan bijvoorbeeld: Ik weet van mezelf dat ik niet knap ben. Ik ben niet gespierd.. bleek.. bril.. onhandig.. tsja typische nerd zegt mijn familie

. Altijd zitten jongens achter haar aan maar ze geeft hun 0,0% aandacht. We praten hele dagen en lachen veel. Ik heb nog nauwelijks ervaring met vrouwen.. heb 1 vriendin gehad toen ik 18 was, 6 maand. Dit voelt als zoveel meer dan dat ooit was.
Het probleem is dat ik dik in de friendzone zit. Ze heeft een vriend in Engeland waar ze elke dag mee gaat skypen en die ik nu ook al aardig heb leren kennen. Hij heeft geen problemen met onze vriendschap.. ze valt ook echt goed te vertrouwen. Ze gaat daar om de 2 maanden 2 week heen..
Ik voel overduidelijk meer voor haar dan alleen vriendschap ookal weet ik dat het nooit iets zal worden. Als ik iets zeg tegen haar (dat ik verliefd op haar ben) dan zal onze vriendschap waarschijnlijk stuklopen. En dan zou me kapotmaken. Ik merk dat ik haar steeds meer nodig heb en waardeer als vriend.. het heeft me positief veranderd, ik ben gelukkig door haar.
Toch voel ik me nogsteeds ziek door ja, de verliefdheid denk ik. Letterlijk ziek.
Het liefst wil ik haar uit mijn hoofd zetten maar toch blijven zien als vriend.
Hoe meer ik met haar omga hoe sterker mijn gevoel is.. daarom is het ook zo lastig.
Heeft iemand goed advies voor me? Of misschien in een soortgelijke situatie gezeten/ervaringen.
Ik moest het gewoon even van me afschrijven en andere meningen zijn altijd handig, want ik ben op dit moment radeloos!
Alvast bedankt!