Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor en nu wil ik alle fouten rechttrekken. Ik heb een nieuwe baan, na lang zoeken want ik heb geen diploma's. Mijn tante schiet de reiskosten voor want mijn eerste salaris komt over anderhalve maand pas. Vrijwel direct toen ze dit hoorde vond ze het slimmer dat ik stopte. Dat kan ik ergens wel begrijpen maar ik kom geen ruk verder zonder baan dus dat weiger ik.
Het probleem echter is dat in de ogen van mijn tante letterlijk alles fout is. Ik bied constant mijn excuses aan maar dat baat niet. Ik help in het huishouden maar dan word mijn oom boos oop mij omdat mijn tante lui is als ik het niet doe word mijn tante boos omdat zij het moet doen.
Kort gezegd het maakt niet uit het is altijd mijn fout.
Ligt het aan mij? Zie ik het verkeerd ?
Ik neem alles maar met een korreltje zout en zo snel als het mogelijk is ben ik weg. Maar dit tast wel mijn zelfvertrouwen aan.
[ Bericht 99% gewijzigd door Daniel1976 op 16-10-2011 11:10:07 ]
En die periode losbandigheid na zo'n heftige gebeurtenis als allebei je ouders verliezen, lijkt mij niet meer dan menselijk.
[ Bericht 99% gewijzigd door Daniel1976 op 16-10-2011 11:10:41 ]
In ieder geval zeker niet zwichten onder de druk je baan op te zeggen, want dat is wel jouw lijntje naar jouw toekomst.
Ach ja ik heb hoop....
Dit ja.quote:
Mwah dat feesten in een rouwperiode is eigenlijk wel herkenbaar. Je moet toch je zinnen verzetten.quote:
Op Jammer dat de OP weg is, weet niet helemaal in welke context dit is en om wie het gaat :p
Jahoor, uw R&P mod.quote:
Ik vind in ieder geval niet dat je je aanstelt, eerder dat je oom en tante zich wel wat anders zouden mogen opstellen. Maar dat zit er hoogstwaarschijnlijk niet in.quote:Op zondag 16 oktober 2011 10:31 schreef wolkenkrabber het volgende:
Mijn ervaring met instanties is niet erg positief en ik ben hier ook zo.snel.mogelijk weg. Naast dat dit eruit moest hoopte ik stiekem dat iemand hun kant van het verhaal kon uitleggen en zeggen dat ik me aanstel.of zo en dat als ik een andre aanpak zou doen alles opgelost was. En hier kan weggaan met het gevoel van dit is wel mijn enigste familie.en no mather what ik ben er voor hun en zij zijn er voor mij..
Ach ja ik heb hoop....
Wat vreselijk triest, sterkte in ieder geval.quote:
Om een lang verhaal kort te maken mijn ouders zijn overleden en in mijn rouwperiode stond ik er alleen voor. Ik heb in die tijd flink gefeest en heel wat schulden opgebouwd. Tijdje terug kwam ik op straat te staan en nu woon ik in bij mijn oom en tante.
Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor en nu wil ik alle fouten rechttrekken. Ik heb een nieuwe baan, na lang zoeken want ik heb geen diploma's. Mijn tante schiet de reiskosten voor want mijn eerste salaris komt over anderhalve maand pas. Vrijwel direct toen ze dit hoorde vond ze het slimmer dat ik stopte. Dat kan ik ergens wel begrijpen maar ik kom geen ruk verder zonder baan dus dat weiger ik.
Het probleem echter is dat in de ogen van mijn tante letterlijk alles fout is. Ik bied constant mijn excuses aan maar dat baat niet. Ik help in het huishouden maar dan word mijn oom boos oop mij omdat mijn tante lui is als ik het niet doe word mijn tante boos omdat zij het moet doen.
Kort gezegd het maakt niet uit het is altijd mijn fout.
Ligt het aan mij? Zie ik het verkeerd ?
Ik neem alles maar met een korreltje zout en zo snel als het mogelijk is ben ik weg. Maar dit tast wel mijn zelfvertrouwen aan.
Ik heb zo geen pasklaar antwoord voor je problemen, ik snap niet zo goed waarom je tante wil
dat je je baan opgeeft, ik snap wel dat het voor hun ineens een hele verandering moet zijn om
jou ineens in huis te krijgen. Wat ZEKER niet jouw schuld is natuurlijk en tja dat je een tijdje
hebt gefeest en schulden hebt gemaakt was waarschijnlijk jouw manier om dit verlies te
verwerken, daar zou ik als ik jou was me verder niet heel erg schuldig over gaan lopen voelen.
Uiteraard moeten de schulden natuurlijk wel weer afbetaald worden, maar hoe je dat moet doen
als je je baan opgeeft snap ik dus niet.
In ieder geval heel veel sterkte !