Ik kom ook weer eens binnenvallen hier. Helaas kom ik met wat minder mooi nieuws.
Mijn man en ik hebben de afgelopen tijd samen erg veel nagedacht. We hebben veel tegenslagen gehad, zonder tussendoor de tijd om het een en ander te verwerken. Helaas heeft dat ons erg uit elkaar gedreven, zonder dat we er erg in hadden tot het te laat was.
Joene heeft voor de zomervakantie aangegeven dat hij zijn twijfels had binnen onze relatie en ik had ze toen ook. We zouden beide nadenken en hier samen over beslissen.
Na een paar weken heb ik met hem besproken dat ik het nog zag zitten. Ik wilde met hem verder. Met onze relatie, met onze kinderwens, met ons...
Joene had wat meer tijd nodig. Afgelopen maandag hebben we gepraat. Hij zag het binnen onze relatie niet meer zitten. Hij is per dinsdag bij me weggegaan.
We hebben geen ruzie, geen verwijten, geen boze gevoelens, alleen verdriet. De liefde is er nog, maar soms is liefde alleen niet genoeg.
Ik heb er erg veel verdriet van, maar ik kan hem ook niet meer bij me houden. Het is klaar, de rek is eruit.
Ik zou het fijn vinden als er geen reacties naar Joene toe zouden gaan. Hij is er net zo van ondersteboven als ik. Voor hem was de keuze erg moeilijk, maar doordacht.
Dit heeft ook consequenties voor onze kinderwens. Die is niet uitgedoofd, maar zal niet vervuld worden de komende tijd. De 3 embryo's die er nu nog zijn, zullen niet gebruikt worden, waar ik ontzettend veel verdriet van heb. Voor mijn gevoel worden onze kinderen straks vernietigd. Maar ik begrijp ook dat het niet kan om ze nu alsnog te laten terugplaatsen. (daarbij hebben we daarvoor moeten tekenen, dat als we uit elkaar zouden gaan, de embryo's niet meer gebruikt zouden gaan worden)
Ik zou het fijn vinden als ik uit het lijstje gehaald kan worden in de OP. Helaas zal ik er niet meer in terugkomen.
Ik weet niet hoevaak ik nog hier terug zal komen, maar ik blijf heel erg duimen voor de meiden die hier ook al veel te lang op hun prachtige wondertjes moeten wachten.
Het ga jullie goed...