Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

quote:

Op donderdag 22 december 2011 01:02 schreef k_man het volgende:
In ieder geval stoer om de smoesjes terzijde te schuiven en te benoemen waar het 'pijn doet'.

Heb je sindsdien nog vaker gereden?

Nee, ik was voor het ongeluk ook niet veel op de weg te vinden. Af en toe huurde of leende ik er één om bij vrienden op bezoek te gaan, maar we worden ouder en feestjes beginnen en eindigen eerder waardoor ik met het OV kan.

Wil wel weer rijden als ik op vakantie ga, maar ben nog niet zeker genoeg in een stad als Amsterdam met veel verkeer om me heen.

Overigens vind ik het ook leuker om als navigator te functioneren dan als chauffeur. Dat is altijd al zo geweest.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 03:03 schreef flipsen het volgende:
Mooie foto´s hoor, lijkt erg op Bariloche

Ik geloof je op je woord. Misschien dat ik ooit nog eens in Argentinië beland om het met eigen ogen te aanschouwen.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 05:22 schreef Skaai het volgende:
Wat goed van je dat je achter het stuur bent gekropen UIO .
Er wordt overigens best veel (nouja niet vaak, maar wel veel! ) gegeten door jullie, heeft het nog wat gescheeld in de kilo's? .

Jij hebt ons vlak voor en vlak na de reis gezien. Dus zeg het maar. .

Waar mogelijk hebben we wel de opties voor de dobbelsteen beperkt tot een bepaalde keuken of zelfs bepaalde gerechten als er gezonde opties waren. Daarnaast hebben we ook redelijk wat gelopen om wat lichaamsbeweging te krijgen. De hele dag op je gat zitten in een auto gaat ook vervelen.

quote:

Wel een prachtige omgeving daar, gewoon even stoppen langs de rivier en dan zo'n uitzicht hebben . Wat doe ik hier in Almere . Ik heb vanuit mijn huiskamer niet eens uitzicht, ik kijk uit op een muur bakstenen.

En dat waren bij lange na niet de mooiste vergezichten van onze reis. Wat je wel vergeet is dat er soms honderden kilometers lang geen zak te doen valt. Dan verlang je echt naar wat meer beton en stenen dan alleen de weg waar je over rijdt.

Genieten dit hoor! Jullie komen (qua verslag) nu in gebied wat ik ken

quote:

Op donderdag 22 december 2011 09:09 schreef Hi_flyer het volgende:
Genieten dit hoor! Jullie komen (qua verslag) nu in gebied wat ik ken

O ja, jij was in Osoyoos en omstreken geweest?

Yay een nieuw deel en bijna in Canada (wat toch het gedobbelde reisdoel was ?)

Ik kan je met veel zekerheid vertellen dat het gedobbelde reisdoel Canada nu niet ver meer is.

Om jullie alvast lekker te maken hier een plaatje van de route van dag 7:



Volgens google een ritje van 294 miles en een netto rijtijd van precies 8 uur. Exclusief de grensovergang, eten en wandeltochten dus.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 08:58 schreef UIO_AMS het volgende:
Ik geloof je op je woord. Misschien dat ik ooit nog eens in Argentinië beland om het met eigen ogen te aanschouwen.

Maar autorijden raad ik je dan weer af, in ieder geval in Buenos Aires Vergeet het nog wel eens dat ik al jaren aan de Argentijne rijstijl gewend ben en als mensen die ik op het vliegveld ophaal mij dan moeten volgen, dat ik dan beter mijn stijl een beetje aanpas. Het is hier (Bariloche dan) totaal niet agressief op de weg, maar als je met 10cm tussenruimte je auto ergens tussen een andere auto en de stoep tussensteekt kijken Hollanders daar toch wel vreemd vanop. Terwijl de Argentijn denkt: "Nog zeker 5cm speling"

In mijn enthousiasme heb ik ook nog even de routekaart van de derde dag (rondje Puget Sound) toegevoegd aan het verslag van die dag.

Fijne update weer! Als alles af is moet je het maar in boekvorm gaan uitgeven

Kaartjes met de hand ingetekend of met GPS-logger?

Van Calgary naar Pincher Creek heb ik niet al te lang geleden nog gereden, wel een beetje saai als je zo uit Glacier NP komt . Op de uitstapjes na ken ik alle gebieden waar jullie door zijn gereden dus het is een feest van herkenning voor mij! Leuke verslagen!!

quote:

Op donderdag 22 december 2011 16:34 schreef Thetallguy het volgende:

Kaartjes met de hand ingetekend of met GPS-logger?

Kan gewoon met Google Maps navigatie; de plaatsjes aanklikken waar je bent geweest (of heen gaat) en de "paarse" route verschijnt op je scherm.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 21:23 schreef jeroen1976 het volgende:
Kan gewoon met Google Maps navigatie; de plaatsjes aanklikken waar je bent geweest (of heen gaat) en de "paarse" route verschijnt op je scherm.

Dat dus. In de routewijzer kun je meerdere bestemmingen aangeven. Dan krijg je die groene plaatsbepalers met een A, B, C, etc. erin. En je kan de paarse lijn verschuiven als je niet de ideale route volgens google volgt. De witte stippen op onze routes zijn een gevolg van het verschuiven.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 21:20 schreef jeroen1976 het volgende:
Van Calgary naar Pincher Creek heb ik niet al te lang geleden nog gereden, wel een beetje saai als je zo uit Glacier NP komt . Op de uitstapjes na ken ik alle gebieden waar jullie door zijn gereden dus het is een feest van herkenning voor mij! Leuke verslagen!!

Bijzonder saai stuk is dat. Voor het eerst in onze reis regende het ook. Met het dak omhoog hebben we maar gewoon het gas ingetrapt op die route.

Speciaal voor Re die wel wat te lezen kan hebben: Deel 7 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). We beginnen vandaag in de VS, maar eindigen in Canada!

Woensdag 31 augustus: West Glacier (USA) – Calgary (Canada)

Als we het motel uitlopen, staan we dus voor de ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Maar eerst ontbijt.
In de diner aan de overkant waar we ons avondeten genoten, kunnen we nu ons ontbijt halen. Costa dobbelt eggs, bacon & toast. Ik dobbel hotcake with maple syrup & ham. In tegenstelling tot het avondeten is het ontbijt niet slecht.

Op naar Waterton in Canada via de Going-to-the-Sun Road dwars door het park. En dat voor maar $ 25. Volgens de borden bij het Visitor Centre is het zeker 3 uur rijden naar Waterton. En dat is zonder tussenstops. Wij dobbelen voor de zoveelste place of interest. Dat blijkt nummer 6 de Sunrift Gorge te zijn.

In tegenstelling tot de zon komen we op de Going-to-the-Sun Road voor het eerst deze reis een dik wolkendek tegen:


Mooi uitzicht.


Mooi, maar minder te zien.


We zien niks meer.

De weg over Logan Pass, onderdeel van de Continental Divide, is vast een hele mooie route, maar het grootste deel tot de pass is dit ons uitzicht. Tot overmaat van ramp staan we ook nog in een file en begint het koud te worden. We hebben de optie om het dak dicht te doen, of de verwarming hoog aan te zetten. De dobbelsteen besluit tot het laatste.

Als we eenmaal over de pass zijn, klaart het op. Wat kilometers later staan we bij de parkeerplaats van de Sunrift Gorge. Een korte wandeling leidt ons naar de gorge:


Volg de stroom. Makkelijk zat.


Niet de enorme gorge die we verwacht hadden, maar ...


wij zijn er blij mee!

Dan rijden we door naar Canada en Waterton. Canada ingaan blijkt een stuk eenvoudiger en een stuk sneller dan de VS binnengaan. Binnen een minuutje zijn we door de douane. Deze grensovergang in het park is trouwens alleen in de zomer geopend. De entree tot het Waterton Lakes National Park kost maar $ 15,60. Goedkoper dus dan de VS. Ook al is dit deel een stuk kleiner.

Nabij Waterton zien we het majestueuze Prince of Wales Hotel liggen:



Een goede plek voor de lunch! Maar eerst schieten we nog een foto bij een bord dat zegt dat we bij een UNESCO World Heritage Site staan:



In het Prince of Wales Hotel (geen Britse kroonprins is er ooit geweest) dobbelen we dus voor de lunch. Een serveerster in kilt – elders zou het potsierlijk zijn, maar in deze old world charm niet - brengt ons de kaart. Naast gerechten uit de oude wereld, staan er ook gerechten uit de nieuwe wereld op. Jammer, maar zo kan het wel gebeuren dat Costa een Shepherd's Pie nuttigt en ik een Turkey, Bacon & Swiss Cheese Wrap.

Vanuit het plaatsje Waterton lopen twee routes die je met de auto kan volgen als een soort excursie. Even is de Akamina Parkway en oneven de Red Rock Canyon Road. In de lobby van het Prince of Wales dobbelen we erom. Driemaal raden wat de uitkomst was:



Onderweg hier naar toe kwamen we nog wat herten tegen (Wapiti-herten?), maar het lukte niet om die vast te leggen. We hopen op nog wat meer wild en dus moeten we een trail gaan lopen. Vanuit het punt dat hierboven op de foto is vastgelegd, lopen drie trails. Daarvan is er één afgesloten vanwege grizzlyberen. Dat laat twee mogelijkheden achter: dieper Red Rock Canyon in (even) of naar Blakiston Falls (oneven). Een 3 stuurt ons naar de watervallen.

Onderweg horen we ze wel, maar zien ze niet:



Dan zien we ze liggen:



Niet de meest indrukwekkende, maar wel één die je ook van boven kan fotograferen:



Eenmaal terug bij de auto besluit Costa z'n iPhone zo neer te zetten en in te stellen dat het elke paar seconden een foto neemt van de weg voor ons. (Ik denk tenminste dat het hier is.) En daar kan dan een soort filmpje van gemaakt worden.

[filmpje van Costa]

Vlak na de uitgang van het park rijden we nog een lus door de Bison Paddocks. Daar komen we gegarandeerd van die beesten tegen:



Behalve de dreigende regen is er niet veel te zien dus. Pas aan het einde van de lus zien we in de verte wat liggen, maar dat hadden net zo goed zwarte koeien kunnen zijn. Dan maar door naar Head Smashed In Buffalo Jump. De 2e UNESCO-site van de dag. Volgens de ANWB gids is het Interpretive Centre in de zomer geopend tot zes uur. Volgens de navigatie zijn we daar om vijf uur. Mooi op tijd dus. Ondertussen rijden we met de kap op vanwege de regen die eindelijk is gekomen. Bij Pincher Creek kunnen we twee kanten op: de Interstate 3 (even) of Highway 785 (oneven). De 5 bij m'n voeten wijst de laatste optie aan. Volgens de navigatie duurt deze route acht minuten langer. Nog steeds genoeg tijd voor het Interpretive Centre. Maar dan houdt het asfalt op.

De laatste 20 km rijden we over een zeer brede onverharde weg. Het constante geratel van steentjes in de wielkasten is een nieuwe ervaring die we onze mooie Mitsubishi Eclipse Spider eigenlijk niet aan willen doen. De harde regen maakt het ook niet veel beter.

Om 16u59 rijden we het heerlijke asfalt weer op. Om 17u01 staan we voor de ingang van het Interpretive Centre:



Shit.

De neiging om de ANWB-gids weg te smijten, weet ik ternauwernood te onderdrukken. De plensregen, de steenslag en het vooruitzicht van nog twee uur rechtdoor rijden naar Calgary verhogen ook niet de stemming.

Een half uur voor Calgary klaart het wat op. Eenmaal downtown is er niets dat wijst op het slechte weer. Integendeel:



Een mooi moment om te dobbelen voor het hotel dat we de komende nachten ons thuis zullen noemen. De TomTom van Costa geeft de dichtstbijzijnden weer. We dobbelen voor de eerste 6. De 3 stuurt ons naar Hotel Arts. Costa parkeert de auto voor de deur en ik loop naar binnen om te vragen naar een kamer met twee bedden. De lobby ziet er goed uit. Net als het vrouwvolk dat hier rondloopt. Goedkeurend bekijk ik het allemaal als de receptioniste de computer raadpleegt. Naast me staat een mooie blondine die mij glimlachend aankijkt.

Ik: Hello.
Zij: Hallo, ik zie dat je Nederlands bent.
Ik: Uh ja, jij dus ook?
Zij: Ja.

De verdere conversatie wordt verstoord door de receptioniste. Ze heeft een kamer voor ons. Mooi. Vanuit m'n ooghoek zie ik de mooie Nederlandse naar de lift lopen. Goed hotel dit. Buiten verwittig ik Costa dat we weer eens geluk hebben. Ook hij is benieuwd naar het mooie vrouwvolk. We parkeren de auto in de garage van het hotel en zoeken onze kamer op. Eerst maar even opfrissen en wat eten. .

De dobbelsteen wijst het eerste restaurant aan. Dat is makkelijk. Die zit in het hotel en is genaamd de Raw Bar. Costa dobbelt voor ons beiden het hoofdgerecht: Cod with mushrooms & rice in a teriyaki sauce. Erg ok. Voor dessert dobbel ik een warme appeltaart met vanilleijs en Costa een witte chocolademousse. Ook niet verkeerd. .

Naast het restaurant zit een bar genaamd St. Germain. Daar drinken we nog wat temidden van een stel Russische dames. De barman probeert indruk te maken op ze, maar onderwijl vergeet hij onze bestelling. Niet geheel onbegrijpelijk. Een paar andere mooie jongedames aan de bar worden door een fotograaf gevraagd of ze voor hun facebook-foto geïnteresseerd zouden zijn in een professionele foto en hoeveel ze daarvoor over zouden hebben. Is het marktonderzoek dat hij doet? Of een wel heel cheesy pick up line?

Wat het ook is, wij gaan naar bed. Het was een lange dag.

In het volgende verslag: Meer mooie vrouwen, Dennis de brandweerman, lokalen wijzen opties aan, grizzlyberen, badkleding en een Japanse genaamd Ki.

er is een update

[kuch] foto van de dames [/kuch]

Lees je even niet mee en staan er opeens TWEE verslagen.

Het kan snel gaan hè. .

Ziet er goed uit! Ik word er best jaloers van

De vaart zit er nu echt goed in: Deel 8 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De eerste volle dag in Canada!

Donderdag 01 september: Calgary

Hotel Arts heeft prima bedden. Dat kunnen we na één dag wel al stellen. Voordat we gingen slapen wel nog een nieuwe aflevering van de Storage Wars gezien. Goed programma zo in de nacht. .

Voor het ontbijt moeten we weer in de Raw Bar zijn. Costa dobbelt voor de soort eieren. Vandaag kennelijk Eggs Benedict. Verder veel vers fruit. Dit wordt een gezonde dag! De auto zullen we laten staan. Zo is het plan tenminste. Tenzij de lokalen iets opgeven buiten de stad, want vandaag hebben zij het voor het zeggen. Aan mij om aan diverse mensen te vragen wat zij zouden doen als ze een dag vrij zijn.

• De mooie serveerster (goed hotel dit) geeft de eerste optie op: Rafting. Kennelijk is dat ergens buiten de stad, maar er gaat een trein heen.
• Receptioniste nummer 1 heeft een minder spannend leven: The mall. (Optie 2)
• Receptioniste nummer 2 vindt een bezoek aan de Calgary Zoo de moeite waard. (Optie 3)

Tot zover de eerste lokalen die we tegenkomen. Nabij het hotel is de Stampede Grond met de Saddledome als het hart van Calgary’s entertainment. Daar gaan we heen. Daar zijn vast wel wat meer lokalen te vinden.

Als we daar aankomen zien we aanplakbiljetten voor de komende shows. Kennelijk zal Limburgs’ exportproduct nummer 1: André Rieu daar binnenkort optreden. Leuk voor hem. Minder leuk voor ons is, dat er vrijwel niemand te vinden is. Opties 4, 5 en 6 blijven nog even blanco, maar dat komt vast wel goed. Het geeft ons in ieder geval wel de mogelijkheid om te dobbelen voor iets dat we eigenlijk al bij binnenkomst in Canada hadden willen doen: het bepalen van het souvenir voor de gelukkige FOK!ster. Wat waren de opties ook alweer?

1. Een fles wijn uit de Okanagan valley.
2. Een doos Lucky Charms.
3. Een houtgesneden bever.
4. Een fles maple syrup.
5. De autobiografie van Bret 'The Hitman' Hart.
6. Een sleutelhanger in de vorm van een ijshockeypuck.

Costa filmt de worp:

[Filmpje Stampede Ground]

Nou dat is dan ook duidelijk. Een mooi souvenir voor een gelukkige FOK!ster. Dat kunnen we wel kopen als we het tegenkomen. .

Vanaf de Stampede Ground lopen we naar Olympic Plaza, de plaats waar de kampioenen van de Olympische winterspelen van 1988 geëerd worden. Maar vandaag worden ook de brandweerhelden geëerd. Alles wordt klaargezet voor een ceremonie ter nagedachtenis aan de gevallen broeders. Twee jongedames van de organisatie staan vlakbij ons. Als zij niet iets weten in de buurt …

• Vuurmeisje nummer 1 stelt een bezoek aan het Olympic Park voor. Een mooie 4e optie.
• Vuurmeisje nummer 2 is meer cultureel van aard en stelt het antropolgische museum Glenbow voor. Dat zijn al vijf mooie opties. Kijk maar:



Nu nog een zesde optie. De vuurmeisjes vinden onze manier van reizen geweldig en begrijpen dat we nog een zesde optie zoeken. Geen probleem, want daar is brandweercommandant Dennis. De man met de hoogste rang wil vast wel een optie opgeven, zeggen de jongedames. En Dennis blijkt bereid (om ons uit de brand te helpen wilde ik typen, maar dat is zo afgezaagd) en ook nog eens zeer kennisrijk over de toeristische mogelijkheden van Calgary. Na 5 minuten komt hij dan eindelijk met zijn optie: Heritage Park moet op 6! Zo gezegd, zo gedaan:



De vuurmeisjes en Dennis willen het resultaat van de worp zien, dus zit er niets anders op dan hier maar te dobbelen:



Naar de Zoo dus. De teleurstelling is van Dennis z’n gezicht te lezen, maar al snel begrijpt hij dat dit het resultaat is van jezelf committeren aan de grillen van de dobbelsteen. Om ons op te beuren, of gewoon omdat hij ze in zijn zak had, geeft hij ons nog een aandenken mee: twee emblemen van de Calgary Fire Department die we aan een kledingstuk kunnen zetten. Tof!

Aangezien we in het centrum van Calgary staan, besluiten we hier nog wat rond te kijken voordat we naar de dierentuin gaan. Misschien komen we wel het souvenir tegen? . En anders toch zeker een paar ansichtkaarten die ik nog moet versturen. Op Olympic Plaza vinden we herinneringsplaten aan de medaillewinnaars. Deze kennen we natuurlijk:



Vreemd genoeg staan ze tussen wat oranje palen en een potsierlijke gallerij:



Na een paar uur shoppen vinden we wat we echt nodig hebben: een pub waar we kunnen lunchen (de vijfde in de winkelstraat, maar de naam ben ik vergeten). Buiten op het terras nemen we plaats en de dobbelsteen doet de rest. Ik eindig met een Jalapeña Burger with Sweet Potato Fries, Costa met een Joycean Burger with fries. Tot zover de gezonde dag. :’).

Tegenover de pub staat een stalen ros:



Zoiets kwamen we ook in het Franse Briançon tegen. Maar in plaats van een stalen ros moeten we echte dieren zien. Dus moeten we gaan. De dobbelsteen wijst de taxi aan als vervoermiddel naar de Calgary Zoo. Helaas zet hij ons af bij de verkeerde ingang, maar daarvandaan hebben we wel mooi zicht op Downtown Calgary:



De middag vertoeven we in de dierentuin. Eindelijk staan we oog in oog met een bizon. Maar ook de wolf, puma, zwarte beer en Grizzly ontbreken niet. Hier een kleine selectie van foto’s:


Een puma die maar niet met z'n gezicht in beeld wilde.


Een paar grizzlies.


Nog een grizzly.

Na een paar uur ronddwalen tussen de jonge gezinnetjes en in de hete zon zijn we het zat. M’n benen willen ook niet meer. Terug dus naar het hotel om aar een frisse duik te nemen. Deze keer wijst de dobbelsteen de tram aan als vervoermiddel. Het is er warm, zweterig en druk. Gelukkig is het een kort ritje.

Eenmaal terug in het hotel weten we niet hoe snel we om moeten kleden. Het zwembad wacht op ons:


Keurige jongens!


Lekker verkoelend water.


En een lekker verkoelend biertje.

Aan de rand van het zwembad schrijven we de kaarten, lezen een boekje en drinken een drankje. Het is goed zo. Niet veel later verschijnen meer gasten. Eens temeer zijn we trendsetters. .

Voor het avondeten willen we toch weer terugkeren naar de gezonde opties. In Canada betekent dat kennelijk Aziatisch voedsel. Deze keer maar een Japans restaurant proberen. De receptionist kent er twee in de buurt. Makkelijk dobbelen is dat. 1-3 is de traditionele en 4-6 is de moderne Japanse keuken die we als optie krijgen. De 4 stuurt ons naar Ki, het moderne Japanse restaurant.

Na een korte wandeling bereiken we Ki. Daar worden we opgevangen door een knappe serveerster die wel eens in Nederland is geweest. Wat opvalt is dat ze hier niet zo overdreven doen als in de VS. Voor de verandering dobbelen we eens niet. Dat betekent natuurlijk niet dat we op eigen houtje iets besluiten. Met de serveerster spreken we een bedrag af en zij en de koks mogen bepalen wat er op tafel komt. Een prima zet, want het eten (miso chowder, pork belly, gamba’s, tempura, Alberta beef) is voortreffelijk. Mooi. Het enige onbegrijpelijke aan de hele avond, is het feit dat op vier tv’s om ons heen de moderne Japanse ninjafilm Goemon gedraaid wordt. Dat leidt te veel af.

Vanuit Ki lopen we direct terug naar het hotel. Het is al laat en we willen nog een episode van de Storage Wars zien uiteraard. .

In het volgende verslag: Huize Hart, de Rockies en een hottub met Nederlanders en Duitsers.

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 21:51:43 ]

quote:

Op vrijdag 30 december 2011 22:34 schreef Skaai het volgende:
Ik heb 2 keer moeten lachen tijdens het lezen van jullie stukje .

Stukje 7, of stukje 8? .

quote:

Was de Zoo uiteindelijk leuker dan gedacht of was het net zo teleurstellend als de blik op het gezicht van Dennis? . En ik ben wel een beetje benieuwd naar de emblemen die jullie van de brandweermeneer hebben gehad, zulks een puik gebaar van die vent!

De ingang van de dierentuin was een domper. Beetje oud, niet goed onderhouden en zo. Dat beeld blijft lang bij je hangen. Een eerste indruk moet goed zijn. Geleidelijk aan werd het wel beter.

Ik zal, wanneer ik weer wat tijd heb, het embleem fotograferen en hier plaatsen.

quote:

Enne, sexy hoor, die badjassen!

Waarom denk je dat ik de foto hier plaats. .

Vol doorgaan nu: Deel 9 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De tweede volle dag in Canada en de laatste in Calgary!

Vrijdag 02 september: Calgary - Lake Louise

Zoals eerder genoemd heeft Hotel Arts prima bedden. En het ontbijt is ook niet mis. Deze keer dobbel ik: we maken gebruik van het ontbijtbuffet in plaats van á la carte zoals gisteren. Na een dagje rust is het ook weer tijd om de Eclipse los te laten op de wegen van Canada. Maar eerst hebben we nog iets te doen in Calgary. Goede vriend Re vond het namelijk net als in Oostenrijk wel leuk om ons langs het geboortehuis van een bekend persoon te sturen. In Canada werd dat het geboortehuis van de levende worstellegende Bret The Hitman Hart. Vanuit downtown moeten we dan ook eerst een stukje naar het zuiden voor we naar de Rockies kunnen. TomTom brengt ons feilloos naar het juiste adres:



Dan is het tijd om westwaarts te gaan. Terug naar de kust via de Rockies. Via Banff om precies te zijn. Vanuit Calgary zijn er twee routes naar Banff: de interstate (even) of de highway (oneven). Het wordt de highway, die er mooi en verlaten bijligt:



In de verte kun je de Rockies zien liggen. Langs de highway zien we plots een oud kerkje staan. Een mooie plek om even de benen te strekken:



Het oude kerkje is door de McDougal familie neergezet en staat aan een klein meertje genaamd Ghost Lake. Langs het kerkje en het meertje staat een korte route uitgestippeld en staan diverse informatiebordjes. De McDougals waren kennelijk graag geziene gasten voor de originele bevolking.

We rijden een uurtje verder naar Banff. Een goede plek om te lunchen. Op een parkeerplaats in Banff werp ik een 1: de eerste de beste plek voor een lunch zullen we binnenlopen. Dat blijkt 10m verderop te liggen. Een kleine lunchroom, waar ik een chicken wrap met rijst dobbel en Costa een eggsalad sandwich. Voor onderweg dobbelen we ook nog iets: twee plakken bananencake.

Banff is duidelijk ingericht voor de toeristensector. Veel Japanners en Duitsers (of Zzze Dzjurmans! zoals Costa en ik ze telkens noemen) We lopen een rondje en bij de brug over de Bow River besluiten we te dobbelen voor een toeristische attractie.



De opties zijn:

1-2 Lake Minnewanka
3-4 Met de auto een berg op met uitzicht over Banff.
5-6 Met een gondel naar boven



Naar het meer dus. Maar net over de brug ligt het Fairmount Banff Springs Hotel. Dat was één van de mogelijke chateau-overnachtingen, maar deze is het niet geworden. (We hebben eerder gedobbeld: we zullen overnachten in de Fairmount Vancouver. ) Dit is ieder geval het hotel in Banff:



Op naar Lake Minnewanka. Daar lopen we een stukje van een trail om het meer, tot we niet meer verder kunnen vanwege bessen in bloei. Daar komen kennelijk de beren op af. Qua wild komen we alleen wat grondeekhoorns tegen. En die zijn cute! Het is in ieder geval een schitterend meer waar we langs lopen:



We rijden door richting Lake Louise over de Icefields Parkway. Deze leidt dwars door de nationale parken van Banff en Jasper. Bij de entree van het Banff National Park hebben we een informatieblad gekregen. Tussen Banff en Lake Louise zijn 6 goede opties voor nog een korte, interessante tussenstop. Uiteraard dobbelen we er weer om: Johnston Creek wordt de tussenstop. Eenmaal daar eten we onze plak bananencake op en lopen over de aangelegde trail langs de kreek:





Plots splitst de route zich op. 1-3 leidt ons naar de lower falls, 4-6 de upper falls. Ik werp een 2. Zzze Dzjurmans die ons de hele tijd volgen, gaan naar de upper falls. Nu hebben we alleen nog wat Japanners en Mexicanen om ons heen. Helaas kan ik geen foto's terugvinden van de falls. Die waren best mooi.

We vervolgen onze weg naar Lake Louise, waar we zullen overnachten. Op de weg naar het meer komen we drie mogelijke overnachtingsplekken tegen. We besluiten met tegengestelde ogen de opties in te delen:

1-6: Chateau Lake Louise
2-5: Deer Lodge
3-4: Paradise Bungalows

Dankzij de 5 zullen we slapen in de Deer Lodge. Ze hebben voor ons een hoekkamer met twee bedden. Gelijk weer de duurste kamer van de oude jachthut. Het is niet anders. Gelukkig kunnen we er een was doen. Hoogst noodzakelijk. Tijdens de was poolen we wat in de speelkamer. Als ed was klaar is en in de droger zit, gaan we naar eetkamer. Als voorgerecht krijgen we de Rocky Mountains Meat Platter met worst van buffalo, paté van hert en nog wat lokale lekkernijen. Als hoofdgerecht dobbelt Costa een Pulled Pork Sandwich en ik een Grilled Chicken Sandwich. Prima te doen.

Na het eten vinden we het tijd om de hottub boven op het dak te bezoeken. Weer zijn we de eersten:


(Sorry, maar de betere foto's zijn niet terug te vinden.)

Voorlopig hebben we een heldere hemel, maar in de verte kun je de wolken zien aankomen. Buiten de pool is het koud, maar het water is lekker warm. Een stel uit Calgary komt er gezellig bij. We hebben het over van alles en nog wat en al gauw volgen meer gasten ons trendsettende voorbeeld. Dan volgt ook nog een Nederlands stel. Oranje vormt de meerderheid in dit kleine stukje paradijs!

A lot of Dutch people here, zegt de man van het stel uit Calgary.
Where ever you go, you're bound to meet some Dutch, reageer ik.
And the Germans, voegt Costa toe. Niet eens de gebruikelijk Zzze Dzjurmans!
Hello, reageert een jongedame naast Costa.

Hier dus ook Zzze Dzjurmans. .

Tot vervelens aan toe begint het Nederlandse stel iedere keer een conversatie met ons in het Nederlands op. Ondanks het toch internationaal gemêleerde gezelschap. Wij antwoorden steevast in het Engels, maar dit schijnt niet door te dringen. Alsof het een wedstrijd is, begint de dame ook nog eens op te noemen hoeveel van elke diersoort ze gezien hebben. Zoveel beren, zoveel walvissen, etcetera, etcetera.

Wij hebben geslapen in een hond, zeg ik. Daar kan niemand tegenop. Tijd om de hottub te verlaten. .

In de schitterende rookkamer lezen en drinken we nog wat. Roken uiteraard niet. Dat moet buiten. Lekker rozig vallen we in slaap.

In het volgende verslag: Nu dan een goedkope dag? Het vervolg van de Icefields Parkway? Alle hotels vol? En een kariboe?

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:00:58 ]