Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:08 schreef komrad het volgende:
Ik heb net ook gedobbeld en ik kwam uit op oneven en dat betekent dat we vanavond nog het volgende week van UIO mogen verwachten

Mooi spul dat dobbelen

quote:

Op maandag 24 oktober 2011 01:02 schreef flipsen het volgende:
Eén ding snap ik niet van de dappere dobbelsteenavonturiers... Hoe kan je nou

[..]

met

[..]

rijmen? Wij willen natuurlijk juist fotos van deze dames zien

Speak for yourself.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:22 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Speak for yourself.

Tsssk! Niets mis mee hoor:

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 19:41 schreef Thetallguy het volgende:
Ik wilde een uitgebreide reactie schrijven met mijn comments over de afgelopen 2 verslagen, maar de dobbelsteen kwam uit op even en dus moeten jullie het doen met: awesome!

Whehehe.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:08 schreef komrad het volgende:
Ik heb net ook gedobbeld en ik kwam uit op oneven en dat betekent dat we vanavond nog het volgende werk van UIO mogen verwachten

Helaas, zo werkt het niet. Heb ook nog een leven naast FOK! en de dobbelsteenavonturen. Ik doe m'n best in ieder geval.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:19 schreef Fogel het volgende:
Deel 3, de fogel-dag

Sharon een labrador? Vroeger had ze altijd alleen van die kleine honden. En die vonden mij blijkbaar wel aardig

Hij beet ook niet uit agressie, maar uit een behoefte voor aandacht. Even laten weten dat hij er was. Wat bijzonder irritant is.

Deel 4 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS.

Zondag 28 augustus: Seattle – Coeur d'Alene

Na een prima nacht zijn we klaar voor het vertrek uit Seattle. Vandaag zullen we de staat Washington doorkruisen op weg naar Idaho. We hebben één punt dat we echt moeten bezoeken: The Brick in Roslyn, bekend uit de televisieserie Northern Exposure. Voor de geografisch minder onderlegden is dit de route die we uiteindelijk zullen volgen:



Zoals gebruikelijk hebben we in de tearoom naast het hotel weer de keuze uit diverse lekkere broodjes. Wederom zal Costa voor ons beiden dobbelen: amandelbroodjes! Lekker! Aan de lokale dame achter de bar hebben we echter nog wel een vraag. Gisteren kwamen we tot de ontdekking dat we geen cd's hebben meegenomen. Als iemand die zelden Seattle verlaat, zal ze vast wel weten waren we een muziekzaak kunnen vinden.

Can I ask you a question?
Sure!
Could you give us directions to a musicstore?
Hmmm.

Dit belooft weinig goeds.

Not quite sure where you should go. Most shops are closed on Sundaymorning.
Ah.
Near Lake Union on Broadway there should be some shops.

Op dat moment interrupteert een andere klant ons gesprek.

Next to Derricks crab & fish restaurant on Broadway is a large musicstore.
Oh yeah, that's a good option.
Fine, we'll go there. Thanks!

Op dat moment komt Brian binnen voor z'n gebruikelijke kopje koffie.

Hi guys. So you're leaving today?
Yep.
Where are you heading?
We're crossing Washington to find something near Spokane.
That's awesome! Hope to see you again here in Seattle.
That would be awesome, Brian!

Uiteraard vinden we de bedoelde muziekwinkel niet. Half Broadway ligt open. We rijden rond en plotseling zie ik een gebouw met muzieknoten geschilderd op de muur. Eindelijk een platenzaak. Costa parkeert de Eclipse en ik kijk of de zaak open is. We hebben geluk: een kwartiertje later gaat Silver Platter's open. Op de parkeerplaats laat ik Costa de te volgen zien op de kaart. Een mooi dagje rijden, is zijn conclusie. Mits muziek. En Silver Platter's heeft dat. Rij na rij na rij:



Costa gaat op zoek naar verzamelaars en ik naar Best Of's en dergelijke. Na een mooie zoektocht reken ik de volgende cd's af:

Bill Withers – Best Of
Thin Lizzy – Best Of
Kings Of Leon – Only By The Night
Booker T & The MG's – Best Of
Me First And The Gimme Gimme's – Have Another Ball
Me First And The Gimme Gimme's – Take A Break
Traveling Wilbury's – Volume One

Een mooi setje, maar het wordt nog beter:

Crash Test Dummies – Oooh La La

Kennelijk heeft m'n favoriete Canadese band een nieuwe cd uitgebracht.

(Wellicht wil Costa nog zijn lijstje aankopen hier plaatsen. . )

Costa heeft al afgerekend en doet zijn verzameling verzamelaars in een cd-wallet. Handig! En dus ga ik weer terug naar binnen voor een cd-wallet. De verkoper wil graag de lege cases van ons overnemen. Prima. De dobbelsteenavonturiers zijn voor recycling.

We laden 6 cd's in de wisselaar en de dobbelsteen bepaalt de eerste cd: Thin Lizzy! Met Whiskey in the Jar rijden we Interstate 90 op. Deze leidt in ieder geval langs Spokane en Coeur d'Alene, maar eerst komen we langs North Bend, waar Twin Peaks is opgenomen. Helaas voor North Bend hebben wij Roslyn als bestemming van de dobbelsteen doorgekregen. Rond lunchtijd rijden we deze stad binnen. Goede timing voor een maaltijd bij The Brick, maar eerst een foto buiten bij één van de kenmerkende beelden uit de serie:



The Brick ligt iets verder op een hoek:



Het efficiënt gerunde café ademt niet de sfeer uit van de serie, maar dat geeft niet. Het is al jaren terug dat de serie opgenomen is. Costa dobbelt één van de hamburgers en ik een turkey sandwich, beiden met waffled fries. Aparte patat. . The Brick bestaat trouwens 122 jaar. Best oud voor een Amerikaanse kroeg. Roslyn zelf viert haar 125 jarige bestaan. Vandaar dat er een markt op straat is. We nemen nog snel een foto bij de zaak waar de hoofdpersoon uit de serie, dr. Joel Fleischman, zijn dokterspraktijk had:



Tegenwoordig is het een winkel. Roslyn is een leuk stadje, dat niet veel memorabilia heeft aan de populaire jaren '90 serie. Het leven is gewoon verder gegaan. En wij gaan ook verder.

Meerdere routes leiden naar Spokane. We laten de dobbelsteen beslissen tussen Interstate 90 (even) en Highway 2 (oneven). De 3 stuurt ons via Highway 97 naar Highway 2. Een mooie route door Wenatchee National Forest, langs vele boomgaarden met appels en peren, naar de vallei van de Columbia River. Als we de vallei uitrijden, wijzigt het landschap sterk. Van bossen, boomgaarden en rivieren, komen we plotseling op een hoog plateau terecht met kilometers van graanvelden. En eindeloze, lange, rechte wegen. Mooi en saai tegelijk.

Na wat uren lijkt, komen we plotseling bij een diepe, droge vallei. De weg gaat recht omlaag en aan de andere kant weer recht omhoog. Wederom rijden we door de graanvelden, maar na een paar kilometer staan we weer voor een vallei. En wat voor één:



Even verderop is een visitor center met informatieborden:



Dry Falls. Een spectaculair overblijfsel van de overstroming die over heel Washington ging toen een ijsdam doorbrak. Als je ooit in de buurt ben, ga dan even langs het visitor center. Leuk om te bezoeken en informatief over de ijstijden. Ook nog een foto de andere kant op:



Na een korte stop volgen weer eindeloze kilometers langs graanvelden tot we eindelijk in Spokane aankomen. Coeur d'Alene is een half uurtje verderop. Uiteraard dobbelen we er om. 1-3 betekent overnachten in Spokane, 4-6 in Coeur d'Alene. De 4 geeft uitsluitsel. Een half uurtje later staan we aan het meer met dezelfde naam. Het plaatsje is duidelijk een toeristische trekpleister voor beter gefortneerden. Aan het meer dobbelen we voor een hotel. Daar is volgens mij een filmpje van:

[filmpje dobbelen overnachting Coeur d'Alene]

Motel Flamingo it is!

Het motel ligt 100 m verderop. Ik ga naar binnen om te informeren of ze nog een kamer hebben.

Motel Flamingo it is not!

Soms zit het geluk wat tegen. De eigenaar verwijst ons naar het motel aan de overkant. Gelukkig heeft de Resort City Inn wel een kamer met 2 bedden en die kunnen we wel bekijken. En het ziet er prima uit van binnen. Het mooie meisje van de receptie wil wel weten of de kamer akkoord is:

You wanna do it?
That's a naughty question!

Het meisje moet ervan blozen.

Uit m'n zak haal ik de dobbelsteen.

What's that for?
It will decide for the room.
Oh.

De dobbelsteen is gelukkig akkoord:



Aan het receptiemeisje vraag ik of ze wat restaurants kan aanraden. Dat kan ze.

You'll let the die decide again?
Yep.
Ok. In that case I'll give you 3 options.

Ze begrijpt de bedoeling van de dobbelsteen! Niet alleen mooi, maar ook nog slim!

1-2: Cricket
3-4: Tito Macaroni
5-6: Wine Cellar

Een 4. Naar Tito Macaroni dus. .

Tito heeft plek op het terras. Mooi. Costa dobbelt voor ons beiden de Veal Picata. De serveerster kan haar geluk niet onderdrukken als we de order doorgeven:

Ow gosh! That's so great! How wonderful! You're having the same thing!

Juist. . Overdreven Amerikaanse aanstellerij.

Als bijgaand drankje, dobbel ik een Raspberry Smoothie:



Hoe gay is dat? Iets minder gay, maar toch nog best gay, is het dessert dat Costa dobbelt. Strawberry Cheesecake. . Gaat lekker zo.

Na het eten zoeken we een bar op. De dobbelsteen wijst de tweede bar aan. Met vele dronken lui is het best gezellig. Zelfs met een live country-band is het prima vertoeven in de bar. Buiten begint het te onweren. Ook de wind neemt toe, maar het waait snel over. Op weg naar onze slaapplek komen we langs een Kerstwinkel:



Apart om daar in de zomer tegenaan te lopen. Wel zie ik een leuke handgemaakt elandje. Een prima cadeau voor m'n jarige nichtje. Morgen maar even terugkomen.

In het volgende verslag: Ontbijtje bij Jimmy's Down The Street? Een rondje om het meer? Weer een hond? De Melkweg?

Leuk stuk verslag, met veel dobbelmogelijkheden!

Maar -aaaahhh- the suspense! Wanneer komt het volgende deel?

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 07:28 schreef Gaoxing het volgende:
Leuk stuk verslag, met veel dobbelmogelijkheden!

Maar -aaaahhh- the suspense! Wanneer komt het volgende deel?

Zo snel mogelijk, Gao. In dit tempo ben ik over vier maanden nog niet klaar. Er gaat alleen zoveel tijd zitten in het schrijven en zo. Heb niet vaak even een uur of vier over. .

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 07:42 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Zo snel mogelijk, Gao. In dit tempo ben ik over vier maanden nog niet klaar. Er gaat alleen zoveel tijd zitten in het schrijven en zo. Heb niet vaak even een uur of vier over. .

Ik wilde je niet stressen hoor. Maar ze zijn leuk. En ik wil meer weten over die hond

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 07:45 schreef Gaoxing het volgende:
Ik wilde je niet stressen hoor. Maar ze zijn leuk. En ik wil meer weten over die hond

Het zijn er zelfs twee. Een hele grote en een kleine die nog steeds erg groot is.

Oh nee, het zijn er drie!

Geweldig om te lezen, heerlijk nichterig diner gehad iig

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 10:53 schreef GodsSon het volgende:
Geweldig om te lezen, heerlijk nichterig diner gehad iig

En daar bleef het ook bij qua nichterigheid.

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 17:56 schreef UIO_AMS het volgende:
En daar bleef het ook bij qua nichterigheid.

Wat een cliffhanger

mijn handen beginnen pijn te doen van het hangen aan die cliff

*F5*

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:19 schreef komrad het volgende:
mijn handen beginnen pijn te doen van het hangen aan die cliff

tsjeees, ik hang al ruim 2 weken aan die cliff

En mijn F5 toets is intussen afgesleten.

De beschrijving van maandag 29 augustus komt eraan. Drukke tijd geweest de afgelopen weken. En deze te beschrijven maandag had alles. Het was de meest zwarte en meest bijzondere dag in al onze avonturen. Vooral dat zwarte maakt het moeilijk te beschrijven.

Ondertussen zit ik nog steeds thuis met een souvenir en een cadeautje voor Fogel van Sharon.

En ik kom voorlopig niet op Schiphol zoals het er nu uit ziet... Maar wie weet moet ik nog een keer heen en weer naar Brussel binnenkort, die trips zijn meestal vrij ad hoc.

De beschrijving van deel 5 van deze sage is zo goed als af. Klein stukje nog schrijven, de foto's nog even bewerken en uploaden en dan kan ik het plaatsen.

En we sliepen net zo lekker

Yeah een nieuw deel is coming

what to say, bijna 2012

Het heeft even geduurd, maar hier is hij dan: Deel 5 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS. En dit was de dag van het diepste dal en de hoogste high van al onze dobbelsteenavonturen. Maar om daar nu al over te vertellen, is op de zaak vooruitlopen. En dat doen we niet.

Maandag 29 augustus: Coeur d'Alene – Cottonwood

De nacht in de Resort City Inn was een prima nacht. En nu is het tijd voor een prima ontbijt. Het mooie meisje van de receptie heeft plaatsgemaakt voor een ietwat gezette jongeman. Die weet vast waar we een goed ontbijt kunnen scoren.

The only way to go, is Jimmy's down the street.
Which street?

De jongeman moet om onbegrijpelijke reden lachen om onze reactie.

This one, six or seven blocks west. You can't miss it.
Thanks! Is it walking distance?
I'd take the car.

Oneven wijst ons ook de auto toe als middel om bij Jimmy's te komen. Aangezien het niet zo ver weg is, laten we het dak dicht. Als we wegrijden, begint er een alarm te piepen. Dat is voor later zorg. Eerst naar Jimmy's. Eenmaal daar begrijpen we het lachen van de receptionist. De volledige naam is Jimmy's Down The Street. Op de parkeerplaats proberen we erachter te komen wat het probleem is. Volgens de handleiding geeft de piep aan dat er iets mis is met het dak. Meer in het bijzonder met de gesloten stand van het dak. We zien alleen niet wat er mis is. Een paar keer doen we het dak open en dicht, maar het piepen blijft. Ach, het is toch mooi weer en met een open dak gaat het alarm niet af. Nu eerst ontbijt. Bij binnenkomst worden we vriendelijk aangesproken door de serveerster van dienst:

You guys like playing with your roof?
Yes we do!
Well now that you're done, would you like some coffee?

Een uitstekende binnenkomer. Jimmy's Down The Street heeft een kenmerkend decor van een typische diner:





En omdat het een typisch Amerikaanse diner is, besluiten we te dobbelen voor één van de typisch Amerikaanse ontbijtjes. Costa dobbelt een Southern Comfort Platter en ik een Logger's Platter. Na de bestelling bespreken we het plan voor deze wederom mooie dag. We moeten naar de surprise-overnachting in het zuiden. Daartoe moeten we om het meer van Coeur d'Alene rondrijden. Oneven (een drie) wijst de oostelijke omgang aan als de te volgen route. Wat volgt zijn twee van de volste borden die ik ooit heb gezien:



Oef! Eggs, bacon, hashbrowns, fried tomatoes, ham, bun & grits, potatoes. Stevig!

We doen onze uiterste best onze bordjes leeg te eten, maar hier is geen beginnen aan. Uiteindelijk geven we het op.

Don't quit on me now you guys!

De serveerster van middelbare leeftijd is nu al onze favoriet. Geen fake zoals de vorige avond, maar gewoon een aardige dame met een oprechtheid in al haar doen en laten.

Sorry ma'am, but this is even too much for us.
Well, you've made a serious effort. That's all that matters.

We rekenen af en stappen in. Op naar Cottonwood via de oostelijke route. Met open dak natuurlijk! Als we Coeur d'Alene uitrijden, slaan we rechtsaf de Lakeview Road op. Dat moet wel goed zijn. Na een paar kilometer blijkt het een doodlopende weg te zijn. Niet goed dus. We rijden terug naar het kruispunt waar we rechtsaf zijn geslagen en volgen de route naar de snelweg. Op de snelweg volgt na een paar kilomet de afslag naar Wolf Lodge: de oostelijke route om het meer heen. Het is een erg mooie route met vele vakantiewoningen met uitzicht op het meer:



Ook hier heeft de crisis toegeslagen. Een groot deel van de woningen staat te koop. Via St. Maries rijden we Heyburn Park in. Een mooie plek om een klein stukje te lopen en wat van het ontbijt te verbranden. Door Heyurn Park loopt een deel van de fietsroute die dwars door het Coeur d'Alene gebied loopt. Onderdeel daarvan is een oude spoorbrug:









Na een uurtje hebben we het wel gezien. Volgens de opties van Frances moeten we nog een sandwich halen in Worley bij de Circling Eagle Golf Club van het casino. Niet dat we honger hebben of zo. Dat is de volgende bestemming. Het casino is in handen van de lokale indianen:



Binnen in het clubhuis nemen we plaats aan een tafeltje. De serveerster brengt ons de kaart en ik doe een greep in m'n tas om de dobbelsteen te pakken. Daar is hij niet. Vreemd. Normaal gesproken heb ik hem altijd daar. Ik loop even naar de auto. Wellicht ligt hij in één van de vakjes. Daar is hij niet. Uhh?

Verward loop ik naar binnen. Costa heeft ook geen idee. We lopen onze stappen na. De laatste keer dat we hem gebruikt hebben, is in Jimmy's Down The Street. Verder weet ik het ook niet. Samen zoeken we de auto nog eens door. Geen dobbelsteen. Paniek maakt zich meester van me. Wat te doen? Een beslissing nemen zonder dobbelsteen? Ik voel me lethargisch!

Er zit niets anders op dan terug te rijden naar Coeur d'Alene. Via de snelweg is het een half uurtje en om 13u59 sta ik voor de deur van Jimmy's. Ze zijn net dicht, maar de serveerster wil wel even open doen.

You were here this morning.
Yes, but now I'm back because I lost my die. It's big and blue with golden eyes.
We found it this morning and we're wondering what it was.
Of wonderful! You have no idea what this means to me. We travel all over the world according to the decisions of the die.
And you left it here? Shame on you!
I'm sorry!

Buiten zit Costa nog in de auto. Ook hij is opgelucht als ik met opgeheven dobbelsteen naar de auto toe loop.

Had ik misschien een aandenken moeten kopen van deze donkere episode?
Eigenlijk wel.
Moment, ben zo terug.

Met een mooie cap van Jimmy's loop ik weer naar de auto. Opeens bedenk ik me, dat ik ook nog een cadeautje voor m'n nichtje zou kopen. De handgemaakte elandspop in de Kerstwinkel! Een geluk bij een ongeluk en voor slechts $14 is het een koopje. Dan rijden we naar Cottonwood. Onderweg schieten we nog een plaatje van Lewiston, de oude hoofdstad van Montana toen dat nog niet opgedeeld was en genoemd naar één helft van de ontdekkingsreizigers Lewis en Clarke (Clarkston bestaat ook).



Op naar de surprise-overnachting. Voor Costa althans. Ik weet het al. Daarom pak ik de camera en film Costa voor de verandering:

[filmpje met de verrassing voor Costa]

Een hond dus. En wat voor één. Een enorme beagle genaamd Sweet Willy:



In het schuurtje ernaast ontmoeten we Frances en de bouwer Dennis:



Dennis is gepensioneerd en in plaats van achter de geraniums te zitten, besloot hij zijn hobby van houtsnijden tot in het extreme door te voeren. Vandaar dat Sweet Willy tot stand kwam. Van de binnenkant heeft hij ook een model gemaakt:



Wat volgt is een leuk gesprek met Frances en Dennis. Kennelijk zijn wij de eerste Nederlanders die in Sweet Willy slapen. En we zijn net op tijd, omdat een paar weken later het tweede Nederlandse stel daar zal logeren. .

Daarnaast hebben we het over Dave Gorman, één van mijn inspiratiebronnen en dankzij wie ik van het bestaan van Sweet Willy weet. Voor geïnteresseerden: bekijk eens de documentaire America Unchained van hem. Of iets van zijn andere ondernemingen. Het is de moeite meer dan waard.

Speciaal voor ons bezoek hebben Frances zich ook verdiept in Nederland. Het verwondert ze hoe zoveel mensen in zo'n klein land kunnen wonen. De county waar zij wonen is net zo groot als Wales, maar heeft slechts 15.000 inwoners. En is verdeeld over twee tijdzones.

Maar genoeg daarover. Hier nog wat foto's van Sweet Willy:


Costa naast Sweet Willy en links van hem een toilet in de brandweerkraan natuurlijk.


Dat is het zeker.


Speciaal voor Yvonne een foto van de badkamer. Niet te zien is het toilet, maar ze zal blij zijn om te weten dat de badkamer zich in het achterste van de hond bevindt.


Costa in de kop waar hij slaapt. We hebben er om gedobbeld. Ik slaap in het grote bed in de romp. .

Qua eten heeft Cottonwood maar één optie: het Country Haus Restaurant:


Reserveringen zijn ondanks de notificatie echt niet nodig. Het eten was gewoon goed en de serveerster minderjarig, waardoor de kok iedere keer uit de keuken moest komen om alcohol aan Costa te serveren. Als hij daar niet mee bezig was, maakte hij een heerlijke Bite Size Steak voor Costa en BBQ Beef Ribs voor mij.

Na het eten nemen Costa en ik plaats op het balkon dat aan de romp van Sweet Willy vastzit en staren naar de sterren. In the middle of nowhere is de melkweg bijzonder goed te zien.

In het volgende verslag: Winding roads, Lola, Internationale Vrede, Costa die een vegetarische maaltijd nuttigt en een Zweedse.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 09-12-2011 12:04:19 ]