Buuf! Dat over die collega, dat is wat ik op een gegeven moment ook tegen mijn psych zei: 'ik zou me kapot schamen als ik me op mijn werk zo gedroeg als thuis. Ik ben tegen mijn collega's gewoon beleefd, ik luister, ik vraag dingen, stel dingen voor, thuis gaat het zo anders.'
Ik hang halverwege de happiest toddler nog steeds, maar mss dat ik toch met HtTtK2 ga beginnen, ik vond 1 heel makkelijk weg lezen.
Op dit moment gaat het best heel aardig trouwens, vandaag weer dagje thuis met het spul en ik ben veel bewuster bezig met niet zomaar nee zeggen, maar eens kijken of ik via een omweg zowel kan doen wat ik zou willen dat er gedaan werd, zonder de kinderen af te kappen.
Vanmiddag was ik bij mijn ouders en ik wilde naar huis, want Oscar moest slapen en we moesten nog eten en we moesten 's middags nog weg. En toen wilde Sasha ineens naar de speeltuin. Dus eerst was het 'nee, dat gaat niet', maar toen ik vroeg of het dan ok was dat hij een keertje van de glijbaan ging omdat we naar huis gingen was dat ok. Uiteindelijk is mijn moeder naar de speeltuin gegaan met hem, ik met Oscar en wat spullen naar de auto, toen naar de speeltuin gereden. Ik kreeg een stralende lach: ik ben wel dríé keer gegaan mama, en hij stapte zonder problemen de auto in. Hij blij, ik blij.
Zo kan het dus ook!

En een discussie met alleen maar 'je gaat nú mee!' had wrsch langer geduurd.