Toch voelt het alsof ik het nieuws vorige week kreeg. Ik kan het zelf ook niet los laten en blijf het verwerken steeds maar uitstellen, dus ik vraag me af hoe m'n 'lotgenoten' ermee omgaan.
Ik heb me vooral sterk gehouden voor mijn vader, omdat die het er ook heel moeilijk mee heeft en er ook niet echt over praat. En als het ooit aan bod komt in een ruzie, zegt ie dat ik mam's ziekte als excuus gebruik voor mijn gedrag (dat dus nogal gesloten en afstotend is binnen ons gezin)
Met vrienden kan ik het erover hebben, daar ben ik ook helemaal niet zo gesloten als thuis. Sterker nog, dan ben ik er juist open over, ondanks het gevoelig blijft om het erover te hebben.
Maar nogmaals; hoe gaan jullie ermee om (of zouden ermee omgaan)? En wat raden jullie aan om te doen? Buiten naar een psycholoog gaan dan.
Dat is erg gemeen.
En,probeer er thuis toch over te praten.Als er niet over zal worden gesproken kan de frustratie alleen maar groter zijn als je moeder toch komt te overlijden.
En geen ruzie maken!
Ten tweede: zorg dat je er samen met je moeder en je vader uit komt, hoe moeilijk een ruzie ook kan zijn. Toon begrip voor elkaar.
We hebben geen idee van je leeftijd, maar jezelf opsluiten en afstotelijk/destructief reageren is gewoon een hele primaire reactie. Geef dat ook aan, dat je gewoon niet weet hoe je er anders mee om moet gaan.
Psycholoog zou ik even mee wachten.
Ik maak overigens wel op dat je nog thuis woont, wat in combinatie met een bepaalde leeftijdsfase best voor natuurlijke wrijving kan zorgen, waardoor deze extra spanning net teveel kan zijn.
Ik sta er nu zelfs niet echt bij stil, terwijl ik weet dat ze in de revalidatieperiode zit. Ik hoor dat het altijd goed gaat, dus dan vind ik het oke..
Je moet het gewoon bij je neerleggen en kijken naar de toekomst en wat jullie nog allemaal kunnen doen. Niet omkijken, maar vooral niet gedachten in je hoofd gaan nemen die absoluut er niet toe doen. Vooruit lopen op de zaken heeft geen enkele zin en maakt het vaak des te moeilijker..
Ik ben 17 jaar oud. En klopt, ik woon idd nog thuis. Alhoewel ik heb overwogen om op kamers te gaan..quote:Op zondag 4 september 2011 22:45 schreef Skull-splitter het volgende:
Ten eerste: veel sterkte de komende tijd.
Ten tweede: zorg dat je er samen met je moeder en je vader uit komt, hoe moeilijk een ruzie ook kan zijn. Toon begrip voor elkaar.
We hebben geen idee van je leeftijd, maar jezelf opsluiten en afstotelijk/destructief reageren is gewoon een hele primaire reactie. Geef dat ook aan, dat je gewoon niet weet hoe je er anders mee om moet gaan.
Psycholoog zou ik even mee wachten.
Ik maak overigens wel op dat je nog thuis woont, wat in combinatie met een bepaalde leeftijdsfase best voor natuurlijke wrijving kan zorgen, waardoor deze extra spanning net teveel kan zijn.
Dat je op kamers wil, waarom doe je dat?quote:
[..]
Ik ben 17 jaar oud. En klopt, ik woon idd nog thuis. Alhoewel ik heb overwogen om op kamers te gaan..
Als reactie op de spanning thuis?
Ja, ik denk van wel. Er heerst m'n hele leven eigenlijk al spanning thuis, waaronder véél ruzie tussen m'n ouders. Vaak worden er dingen geroepen die voor mij echt te ver gaan.quote:
[..]
Dat je op kamers wil, waarom doe je dat?
Als reactie op de spanning thuis?
Hetgeen wat me echter tegenhoudt is dat ik het gevoel heb dat ik m'n moeder en de rest in de steek laat.
Ik moet wel vermelden dat ik niet bij mijn vader woon en de afstand is zo'n 150km.
Hoe kan je het er best mee omgaan? Er is geen beste manier om zoiets te handlen. Je leeft van dag naar dag of van week naar week. Ik ben zelf naar familieleden ook gesloten in deze kwestie, terwijl het juist bevrijdend is om er met vrienden wel over te praten. Blijf dat vooral ook doen. En misschien een idee; schrijf je gevoel omtrent de ziekte gewoon op. Is een stuk toegankelijk dan praten en je kan het doen wanneer je het wil.
Daarnaast hoef jij je, zeker op jouw leeftijd, voor helemaal niemand sterk te houden. Krop het gevoel niet op want het moet er toch wel een keer uit. Ik stelde het ook uit, wilde er niet aan denken, maar dat breekt je uiteindelijk op.
Is het niet wat te vroeg, gezien de situatie, om nu uit huis te gaan?quote:
[..]
Ja, ik denk van wel. Er heerst m'n hele leven eigenlijk al spanning thuis, waaronder véél ruzie tussen m'n ouders. Vaak worden er dingen geroepen die voor mij echt te ver gaan.
Hetgeen wat me echter tegenhoudt is dat ik het gevoel heb dat ik m'n moeder en de rest in de steek laat.
En het gevoel van in de steek laten is begrijpelijk, alleen kan je niet met iedereen of alles rekening houden.
Maar ,uit huis gaan op dit moment, zou het voor je moeder alleen maar moeilijker kunnen maken.
Jullie hebben elkaars steun allemaal nodig
Plus de acceptatie van elkaar.
Ik zou het je aanraden om toch proberen te spreken thuis, is voor iedereen moeilijk natuurlijk.
Maar dan weten jullie van elkaar wel wat de ander denkt en waarom er soms zo word gereageerd.
Veel sterkte!
Het is natuurlijk ook vanwege m'n opleiding, het scheelt ook een hoop reizen als ik op kamer gaquote:
[..]
Is het niet wat te vroeg, gezien de situatie, om nu uit huis te gaan?
En het gevoel van in de steek laten is begrijpelijk, alleen kan je niet met iedereen of alles rekening houden.
Maar ,uit huis gaan op dit moment, zou het voor je moeder alleen maar moeilijker kunnen maken.
Jullie hebben elkaars steun allemaal nodig
Plus de acceptatie van elkaar.
Ik zou het je aanraden om toch proberen te spreken thuis, is voor iedereen moeilijk natuurlijk.
Maar dan weten jullie van elkaar wel wat de ander denkt en waarom er soms zo word gereageerd.
Veel sterkte!
Ah oke, dat doet de zaak al veranderen.quote:
[..]
Het is natuurlijk ook vanwege m'n opleiding, het scheelt ook een hoop reizen als ik op kamer ga
Lijkt mij in ieder geval niet gezond om uit boosheid, frustratie en dergelijke het huis uit te gaan op dit moment
2 ik zou het proberen op te lossen met je vader
3 lukt dat niet zoek steun bij je vrienden
4 zoek een vriendje, die geeft je wat aandacht en dan kan je miss je problemen een beetje vergeten
Sterkte
Ja, ho, dat zeg ik ook weer niet (al scheelt het met de wrijving met je vader, no doubt) maar het verklaart gewoon het een en ander. Het hoort bij je leeftijd en je behoefte je eigen pad te bepalen, en als het niet met erkenning van je ouders is, dan maar met clashes.quote:
[..]
Ik ben 17 jaar oud. En klopt, ik woon idd nog thuis. Alhoewel ik heb overwogen om op kamers te gaan..
Wat kan helpen is daar duidelijk over zijn, maar dan moeten jij en je vader tijd willen investeren in dingen buiten regulier contact om, dus een eind de hort op of samen dingen ondernemen om elkaar beter te leren kennen.
Normaal gebeurt dit proces als je uit huis gaat vanzelf, het laatste half jaar dat ik thuis woonde heb ik meer dan eens een flinke aanvaring gehad met mijn vader, en dat ging vaak nergens over, behalve dat ik het gewoon niet met zijn ervaring van dingen eens was. Scheve standaarden, dat soort dingen. Als je later uit huis bent en je eigen dingen mag doen, dan respecteren ouders dat ineens een stuk meer.
Meiden hebben dit vaak met hun moeder overigens, hoezo Oedipuscomplex?
Het probleem is bij mij dat ik er niet zo snel over begin, zowel bij mijn vriendje als bij mijn vrienden niet.. Want hoe begin je over zoiets..?quote:Op zondag 4 september 2011 23:05 schreef thavinca het volgende:
1 sterkte
2 ik zou het proberen op te lossen met je vader
3 lukt dat niet zoek steun bij je vrienden
4 zoek een vriendje, die geeft je wat aandacht en dan kan je miss je problemen een beetje vergeten
Sterkte
Gewoon vragen of ze even tijd voor je hebben, en dan zeggen dat je er best over inzit, en als ze dan zeggen van ja ik luister, dan begin je gewoon met vertellen. Zo heb ik ook verschillende problemen met mensen gedeeld.quote:
[..]
Het probleem is bij mij dat ik er niet zo snel over begin, zowel bij mijn vriendje als bij mijn vrienden niet.. Want hoe begin je over zoiets..?
Het is niet alleen met m'n vader, mijn moeder heeft zeer regelmatig ERRUG slechte zin (onder andere door de situatie waarschijnlijk) en dan kan ik het echt nergens over hebben met haar.quote:
[..]
Ja, ho, dat zeg ik ook weer niet (al scheelt het met de wrijving met je vader, no doubt) maar het verklaart gewoon het een en ander. Het hoort bij je leeftijd en je behoefte je eigen pad te bepalen, en als het niet met erkenning van je ouders is, dan maar met clashes.
Wat kan helpen is daar duidelijk over zijn, maar dan moeten jij en je vader tijd willen investeren in dingen buiten regulier contact om, dus een eind de hort op of samen dingen ondernemen om elkaar beter te leren kennen.
Normaal gebeurt dit proces als je uit huis gaat vanzelf, het laatste half jaar dat ik thuis woonde heb ik meer dan eens een flinke aanvaring gehad met mijn vader, en dat ging vaak nergens over, behalve dat ik het gewoon niet met zijn ervaring van dingen eens was. Scheve standaarden, dat soort dingen. Als je later uit huis bent en je eigen dingen mag doen, dan respecteren ouders dat ineens een stuk meer.
Meiden hebben dit vaak met hun moeder overigens, hoezo Oedipuscomplex?
tja, merkt je vriendje het niet aan je als je bij hem bent dat je je kut voelt. Het is indd lastig om er over te beginnen. Maar vergeet niet; JE MEDE FOK!KERS STAAN ALTIJD VOOR JE KLAARquote:
[..]
Het probleem is bij mij dat ik er niet zo snel over begin, zowel bij mijn vriendje als bij mijn vrienden niet.. Want hoe begin je over zoiets..?
Haha, ja, that's why I joined FOK! today!quote:Op zondag 4 september 2011 23:11 schreef thavinca het volgende:
[..]
tja, merkt je vriendje het niet aan je als je bij hem bent dat je je kut voelt. Het is indd lastig om er over te beginnen. Maar vergeet niet; JE MEDE FOK!KERS STAAN ALTIJD VOOR JE KLAAR
En ja, dat merkt ie zeker maar op zo'n moment begin ik liever zelf te vertellen dan dat ie mij aandringt om te praten
In eerste instantie ging ik veel manieren verzinnen om nog tijd met te maken, zo ver dat ik zijn motor die uit elkaar lag wilde opknappen, wat ik dan ook gedaan heb. Ondertussen heb ik met mijn vrienden er vaak over gepraat, terwijl het thuis juist niet werkt besproken en vrij gevoelig lag bij iedereen. Alleen oppervlakkig wordt erover gepraat. Je houd je sterk thuis om een of andere reden... althans dat gold voor mij.
Wat ik je wil meegeven is dat er geen manier of richtlijn bestaat om ermee om te gaan, dat ligt geheel aan jezelf. Wat ik vooral wil aanmoedigen is om erover te praten, maar niet overgaan tot zelfmedelijden. Je mag best verdrietig zijn, accepteer dit dan ook van jezelf. Leef met de dag en pieker niet teveel over de toekomst, probeer de dingen te doen die je altijd deed met je moeder.
Wat ik zelf merkte is dat mijn vader er niet telkens mee geconfronteerd wilde worden, omdat de familie en vrienden al de hele dag hem platbelde erover. Koester de mooie momenten voor zover je ze nog hebt, je weet niet wat de toekomst brengt.
Veel sterkte gewenst!
Ik was toen zn 11 tot 15 jaar... en ja dat heeft mn leven beinvloed.
Zelf heb ik er weinig over gesproken, wel eens met vrienden of familie zodat ze weten wat er precies aan de hand is, maar meer ook niet. Je moet er in ieder geval wel de leuke kant van in blijven zien en gewoon grappen maken. Hoe hard t leven ook is.
Dat doe ik ookquote:Op maandag 5 september 2011 00:02 schreef Chinless het volgende:
Mijn vader was ook ernstig ziek, niet aan kanker maar aan de overige andere dingen.
Ik was toen zn 11 tot 15 jaar... en ja dat heeft mn leven beinvloed.
Zelf heb ik er weinig over gesproken, wel eens met vrienden of familie zodat ze weten wat er precies aan de hand is, maar meer ook niet. Je moet er in ieder geval wel de leuke kant van in blijven zien en gewoon grappen maken. Hoe hard t leven ook is.
Ik geniet zoveel mogelijk van het leven, maar het probleem is dat ik iedere dag wel momenten heb waarop ik er weer aan moet denken. Dat vind ik zo'n vretend gevoel.Niet. Als in: ik kon er niet mee omgaan. Mijn vader heeft in totaal een half jaar lang kanker gehad, toen overleed hij. Ik was dertien destijds, maar ik weet niet of leeftijd er in deze toe doet. Waar het op neerkomt: gedurende dat halve jaar heb ik alleen maar gevlucht. Ik wist dat het beter was om er over te praten, ik was me er van bewust dat ik 'laf' vluchtgedrag vertoonde. (Het was natuurlijk niet 'laf', maar zo voelde het destijds wel.) Maar ik kon simpelweg niet anders. Hoe kon ik de ziekte van mijn vader verwerken als ik al mijn energie nodig had om mij zowel thuis als op school staande te houden?quote:
Zoals uit de titel al blijkt, heef mijn moeder kanker, al ruim een half jaar (misschien al wel langer). Het begon met borstkanker, maar bleek uitgezaaid te zijn. Ze heeft dus chemo's gehad en net de laatste bestralingssessie achter de rug.
Toch voelt het alsof ik het nieuws vorige week kreeg. Ik kan het zelf ook niet los laten en blijf het verwerken steeds maar uitstellen, dus ik vraag me af hoe m'n 'lotgenoten' ermee omgaan.
Ik denk dat dat zijn manier van verwerken is. Het is laag, het is gemeen en het slaat bovenal nergens op, maar soms kun je op geen andere manier je gevoelens uiten dan door ze gewoon zo hard mogelijk eruit te gooien. Ik heb zelf ook enorme ruzies gehad met mijn moeder (die dus voor mijn vader zorgde). Niet prettig, maar we kropten als het ware alles op en dit was de enige manier waarop we onze gevoelens zo nu en dan konden ventileren. Dit klinkt dan misschien ook heel egoïstisch, maar mocht jij je vader ook verwijten willen maken of hem eens goed de waarheid willen vertellen: spaar hem vooral niet. Hij heeft het er heel moeilijk mee, maar jij ook! Het is namelijk niet alleen zijn vrouw die ziek is, maar ook jouw moeder!quote:Ik heb me vooral sterk gehouden voor mijn vader, omdat die het er ook heel moeilijk mee heeft en er ook niet echt over praat. En als het ooit aan bod komt in een ruzie, zegt ie dat ik mam's ziekte als excuus gebruik voor mijn gedrag (dat dus nogal gesloten en afstotend is binnen ons gezin)
Goed om te lezen dat je vrienden hebt tot wie je je kunt wenden. En het is misschien ook wel begrijpelijk dat je juist met je vrienden er goed over kunt praten. Ondanks dat het je vrienden zijn, bestaat er tussen jouw thuissituatie en hen een zodanige afstand dat zij kunnen luisteren, advies kunnen geven, maar er daarna ook weer afstand van kunnen nemen. Dat is ook voor jou prettig, want dan kan jij vrijuit praten. Vooral blijven doen dus!quote:Met vrienden kan ik het erover hebben, daar ben ik ook helemaal niet zo gesloten als thuis. Sterker nog, dan ben ik er juist open over, ondanks het gevoelig blijft om het erover te hebben.
Het enige wat ik je kan aanraden is om naar je gevoel te blijven luisteren. Ontzeg jezelf niets, je bent aan niemand wat verplicht. Leef van dag tot dag, stap voor stap. Kun je het vandaag nog niet verwerken? Jammer dan. Misschien kun je het morgen, misschien volgende week, misschien pas over vijf jaar. Maar dat maakt niet uit, het verwerkingsproces wordt vanzelf in gang gezet op het op moment dat jij daaraan toe bent.quote:Maar nogmaals; hoe gaan jullie ermee om (of zouden ermee omgaan)? En wat raden jullie aan om te doen? Buiten naar een psycholoog gaan dan.
Verlies ook de goede dingen des levens niet uit het oog, maar laat ook de gevoelens van pijn, verdriet en onmacht toe in je leven. Die horen op dit moment bij jou. Dat zijn geen fijne gevoelens, maar door je ertegen te verzetten komen ze alleen maar harder aan. Ter illustratie: vraag eens aan een vriend of hij jou wil knijpen. Wanneer doet dat meer pijn: als je al je spieren aanspant of als ze ontspant? Dat is namelijk het verschil tussen verzet en acceptatie. Zoiets is moeilijk en gaat ook zeker niet vanzelf, maar je zult merken dat het je op den duur vrijheid oplevert op zowel fysiek, mentaal als emotioneel vlak.
Zoals iemand eerder al opmerkte: de 'beste' manier om met dit soort dingen om te gaan verschilt per persoon. Mijn manier is ook zeker niet de enige juiste, maar ik hoop dat het je helpt. Al was het alleen maar door het besef dat je hier niet alleen in staat.
Sterkte!
Ik ben mijn moeder ook "redelijk" jong verloren aan kanker, hoewel het niet zo vroeg was als bij jou TS.quote:Op maandag 5 september 2011 01:01 schreef Rikketik het volgende:
[..]
-- Een hele flap tekst waar ik alleen maar mee kan instemmen--
Ik kan eigenlijk weinig aan het verhaal van Rikketik toevoegen, het staat bomvol goed advies. Maar waar je je GEEN zorgen om moet gaan maken is over wat iemand anders denkt of van je verwacht in deze periode. Want aan die verwachtingen ga je toch niet voldoen, en daar bouw je alleen een schuldgevoel mee op.
Doe wat je voelt dat je moet doen, en doe het wel zo dat je later geen spijt krijgt van deze periode.
En dat je beide ouders nu zo vervelend reageren: stress is een heel raar fenomeen. De een wordt overspannen, de ander krijgt lichamelijke klachten, en weer een ander wordt zo kribbig als de pest. Laat het toch aan je voorbij gaan en neem op wat je niet wil missen.
En praat. Gooi het eruit, en heb schijt aan wat iemand anders erover denkt. Praten helpt met verwerken. En dat heb je echt nodig. Het in je houden en opkroppen is niet verstandig. Dat wreekt zich (en geloof me: ik weet dat uit eigen ervaring)
Sterkte TS!
Even offtopic, niet om je te bekritiseren hoor, maar multiple sclerose is geen spierziekte maar een ziekte van het zenuwstelsel. Omdat de zenuwen worden beschadigd, kunnen de spieren niet meer goed aangestuurd worden.quote:
misschien dat het je enigzins een gevoel kan geven, je bent niet de enige. mijn moeder heeft MS, een spierziekte waarbij de spieren afsterven. dat heeft ze al 15 jaar ongeveer, het is moeilijk. maar het wordt alleen maar moeilijker als je het niet accepteert.
Nu was de situatie bij ons thuis het tegen overgestelde, we maakte zelfs zeer harde grapjes over de kanker. Echt zwarte humor. En alles was altijd bespreekbaar.
Jij moet tegen je ouders zeggen wat jij voelt. Wees eerlijk.
Ik zal nooit vergeten dat me moeder op een gegeven moment zei van. Ik heb zo een grote fout gemaakt door alleen maa aan me zelf te denken tijdens de eerste keer dat ze kanker had. Want het is niet een aanslag op mijn leven, maar ook op die van mijn man en kinderen.
Onbewust denken je ouder alleen maar aan zich zelf. En dat is helemaal niet gek.
Maar zo lang jij niet aan geeft wat er in je om gaat gaat er niks verranderen.
Voor de rest wens ik je sterkte. En 1 advies, geniet zoveel mogelijk van de tijd samen met je moeder
vooral het gedeelte van je gevoelens accepteren en over je heen laten gaan, daar heb ik zelf wat aan.Sorry voor mijn late reactie, ik heb niet gezien dat er een 2e pagina was. Maar dat klopt, ik heb het er nooit over (en hij ook niet) als er geen ruzie is..quote:
Komt het ook alleen aan bod als je ruzie hebt met je vader zoals ik lees in de OP? Of probeer je ook daarbuiten weleens het gesprek erover aan te gaan?
Misschien moet je het eens aankaarten op een rustig moment als er geen ruzie is.quote:
[..]
Sorry voor mijn late reactie, ik heb niet gezien dat er een 2e pagina was. Maar dat klopt, ik heb het er nooit over (en hij ook niet) als er geen ruzie is..
Da's inderdaad ook wat ik moet doen, maar omdat ik gewend ben dat iedereen zijn gevoelens binnenhoudt in ons gezin, is die drempel enorm geworden. Ik weet dat ik me erover heen moet zetten, maar ik weet niet echt hoe.quote:
[..]
Misschien moet je het eens aankaarten op een rustig moment als er geen ruzie is.
Dank je voor je post, één van de meest raadgevende posts die ik ooit heb ontvangen, eerlijk!quote:
[..]
Niet. Als in: ik kon er niet mee omgaan. Mijn vader heeft in totaal een half jaar lang kanker gehad, toen overleed hij. Ik was dertien destijds, maar ik weet niet of leeftijd er in deze toe doet. Waar het op neerkomt: gedurende dat halve jaar heb ik alleen maar gevlucht. Ik wist dat het beter was om er over te praten, ik was me er van bewust dat ik 'laf' vluchtgedrag vertoonde. (Het was natuurlijk niet 'laf', maar zo voelde het destijds wel.) Maar ik kon simpelweg niet anders. Hoe kon ik de ziekte van mijn vader verwerken als ik al mijn energie nodig had om mij zowel thuis als op school staande te houden?
[..]
Ik denk dat dat zijn manier van verwerken is. Het is laag, het is gemeen en het slaat bovenal nergens op, maar soms kun je op geen andere manier je gevoelens uiten dan door ze gewoon zo hard mogelijk eruit te gooien. Ik heb zelf ook enorme ruzies gehad met mijn moeder (die dus voor mijn vader zorgde). Niet prettig, maar we kropten als het ware alles op en dit was de enige manier waarop we onze gevoelens zo nu en dan konden ventileren. Dit klinkt dan misschien ook heel egoïstisch, maar mocht jij je vader ook verwijten willen maken of hem eens goed de waarheid willen vertellen: spaar hem vooral niet. Hij heeft het er heel moeilijk mee, maar jij ook! Het is namelijk niet alleen zijn vrouw die ziek is, maar ook jouw moeder!
[..]
Goed om te lezen dat je vrienden hebt tot wie je je kunt wenden. En het is misschien ook wel begrijpelijk dat je juist met je vrienden er goed over kunt praten. Ondanks dat het je vrienden zijn, bestaat er tussen jouw thuissituatie en hen een zodanige afstand dat zij kunnen luisteren, advies kunnen geven, maar er daarna ook weer afstand van kunnen nemen. Dat is ook voor jou prettig, want dan kan jij vrijuit praten. Vooral blijven doen dus!
[..]
Het enige wat ik je kan aanraden is om naar je gevoel te blijven luisteren. Ontzeg jezelf niets, je bent aan niemand wat verplicht. Leef van dag tot dag, stap voor stap. Kun je het vandaag nog niet verwerken? Jammer dan. Misschien kun je het morgen, misschien volgende week, misschien pas over vijf jaar. Maar dat maakt niet uit, het verwerkingsproces wordt vanzelf in gang gezet op het op moment dat jij daaraan toe bent.
Verlies ook de goede dingen des levens niet uit het oog, maar laat ook de gevoelens van pijn, verdriet en onmacht toe in je leven. Die horen op dit moment bij jou. Dat zijn geen fijne gevoelens, maar door je ertegen te verzetten komen ze alleen maar harder aan. Ter illustratie: vraag eens aan een vriend of hij jou wil knijpen. Wanneer doet dat meer pijn: als je al je spieren aanspant of als ze ontspant? Dat is namelijk het verschil tussen verzet en acceptatie. Zoiets is moeilijk en gaat ook zeker niet vanzelf, maar je zult merken dat het je op den duur vrijheid oplevert op zowel fysiek, mentaal als emotioneel vlak.
Zoals iemand eerder al opmerkte: de 'beste' manier om met dit soort dingen om te gaan verschilt per persoon. Mijn manier is ook zeker niet de enige juiste, maar ik hoop dat het je helpt. Al was het alleen maar door het besef dat je hier niet alleen in staat.
Sterkte!
Mijn vader, broertje en ik hebben alledrie in stilte het aangehoord, geaccepteerd en verwerkt. Behalve mijn moeder zelf praatte niemand erover. Is wel raar denk ik, maar voor ons werkte het. Mijn moeder is al een aantal jaar weer beter, en ik heb er nooit met mensen over gesproken behalve dan als het verplicht was, of als het toevallig ter sprake kwam dat ik het terloops zei. Nouja, weinig toevoegende post, maar ik begrijp wel in wat voor positie je zit, dat is eigenlijk alles
Sterkte!Mijn vader heeft een paar jaar geleden ook kanker gehad (gelukkig weer helemaal genezen) en dat was ook een heel moeilijke tijd. Het is gewoon een hele grote aanslag op je gezin, maar op de een of andere manier moet je proberen elkaar er doorheen te slepen. Mijn moeder is toen erg lang kwaad geweest op mijn vader, omdat hij veel eerder naar de dokter had moeten gaan, terwijl hij zoiets had van achjoh het is vast niks.
Bij ons thuis was het allemaal redelijk bespreekbaar.
Ik denk dat je inderdaad gewoon eerlijk moet zijn tegenover elkaar, maar ook tegenover je zelf.
Ga er gewoon eens goed voor zitten, misschien apart met je vader en moeder, en heb een gesprek over wat jij er nou van vindt, en wat jouw angsten zijn. Ik weet zeker dat als je eerlijk tegenover elkaar bent, en een goed gesprek hebt gehad, dat heel erg zal opluchten, en dat waarschijnlijk de sfeer thuis zal verbeteren.
In ieder geval, nogmaals: heel veel sterkte TS.
PS: en luister maar gewoon naar Rikketik
Zal ik zeker doen!quote:
PS: en luister maar gewoon naar Rikketik
Ik wil je moeder en jou heel veel sterkte wensen.
Dat alles voorspoedig mag verlopen.
De gesprekken met mijn moeder hebben me heel veel goed gedaan. Ik was niet specifiek heel close met mijn moeder, maar dat heb ik toen toch op kunnen bouwen (waar ik in het begin juist weer bang voor was omdat ik dan dacht dat het afscheid des de lastiger zou zijn). We hadden urenlange gesprekken over vroeger en over hoe we het nou gingen doen als zij er niet meer zou zijn. Ik leerde mijn moeder door die gesprekken veel beter kennen en ik heb (ook nu nog) heel veel aan die gesprekken gehad. Zo heeft ze me ontzettend veel raad gegeven, heeft ze haar mening over mijn vriend nog kunnen geven, etc, etc.
Zoals ik al zei hield mijn vader zich hierbuiten, hij wou het allemaal niet horen en er al helemaal niet over meepraten. Ook na de dood van mijn moeder hebben we het weinig meer over haar ziekbed gehad. Dit vind ik ook niet erg, want ik heb alles destijds al kunnen bespreken met mijn moeder. Maar het geeft wel weer aan hoe mijn vader hierin staat.
Ik was, in de tijd dat mijn moeder ziek was, een ontzettend sterke verantwoordelijke meid. Tijdens ziekenhuisopnames draaide ik het hele huishouden (toen was ik 14) in mijn eentje want mijn vader werkte de hele dag en mijn broertje is autistisch (en 5 jaar jonger). En daarnaast volgde ik ook gewoon mijn lessen en liet ik de hond minimaal 3 uur per dag uit, aan huiswerk kwam ik toen niet toe, maar daar waren de docenten redelijk begrijpend over. En natuurlijk heb ik daar wel eens misbruik van gemaakt, niet vaak en eigenlijk zat er altijd wel een kern van waarheid in, maar ik heb het wel eens misbruikt ja. Zo heb ik het wel eens gebruikt om uitstel te krijgen voor een tentamen, ik had namelijk helemaal niet geleerd (maargoed, dat was dus ook al deels door weer een nieuwe ziekenhuisopname).
En natuurlijk veranderd je gedrag als je zulke dingen voor je kiezen krijgt. In de eerste maanden na de diagnose was ik ook regelmatig de hort op. Dit was voor mij omdat ik al een beetje afscheid wou nemen door afstand te creëren (en was ben ik achteraf dankbaar dat ze niet toen al overleden is, anders had ik daar echt spijt van gehad.). Later heb ik mijn hele leven aangepast aan haar ziekte. Ik ging zo laat mogelijk van huis en kwam zo snel mogelijk weer terug om voor haar te zorgen. Toen ik naar het HBO ging huurde ik al wel een kamer (vanwege de kamernood, ik wou hem vasthouden toen ik er eenmaal een had, zodat ik direct uit huis zou kunnen als ik wou), maar hier ben ik niet gelijk in getrokken, dit zou ik pas doen nadat mijn moeder overleden was. Want mijn vader werkte nog steeds bijna fulltime, en ik wou alle tijd die er nog was met haar kunnen besteden.
Ik ben nu echt heel blij dat ik deze keuzes heb gemaakt. Ik heb nu nergens spijt van wat het contact met mijn moeder betreft. Ik heb mijn jeugd hierdoor deels vergooid, maar mijn moeder was voor mijn veel belangrijker dan constant uit kunnen gaan en nooit thuis zijn (ik ging ook echt nog wel eens uit in het weekend hoor, werd er bijna door mijn moeder uitgetrapt zodat ik maar even iets anders te doen had.
). Ik wil je in ieder geval heel veel strekte wensen in deze moeilijke tijd, want zwaar is het hoe dan ook.
Wat je vader betreft; ieder gaat er op zijn eigen manier mee om, hij weet zich er waarschijnlijk geen raad mee.
Voor jou lijkt het me het beste er wel over te praten en uit te huilen als dat nodig is.
Ik heb hetzelfde meegemaakt en binnen mijn familie [broers en zusters] reageerde iedereen er anders op. Het is binnen een familie op zo'n manier moeilijk om steun te vinden.
Zoek dat bij mensen bij wie jij je op je gemak voelt, waarmee je dat kan delen.
Een psycholoog zou ik ook niet zo gauw benaderen, zo iemand luistert omdat het zijn werk is en heeft niet die band die vrienden wel met je hebben.
Probeer de reactie van je vader bij hem te laten en concentreer op jezelf, ga na wat jij belangrijk vindt ook in het contact met je moeder.