Mogelijk bipolar en emoties verbergen

quote:

Op zondag 4 september 2011 19:26 schreef Mr.117 het volgende:


Ik verberg mijn gevoelens verder voor iedereen omdat ik geen behoefte heb aan andere mensen, ook niet aan professionele hulp oid. Ik laat bijna nooit mensen toe in wat ik echt denk of hoe ik me echt voel, en hoef nu ook geen mensen die zich met mij bemoeien.

Hier ga je de mist in, het is raadzaam om wel professionele hulp te gaan zoeken, anders blijf je in een vicieuze cirkel, en kom je er steeds moeilijker en moeilijker uit

quote:

Op zondag 4 september 2011 19:30 schreef Bankpasje het volgende:

[..]

Hier ga je de mist in, het is raadzaam om wel professionele hulp te gaan zoeken, anders blijf je in een vicieuze cirkel, en kom je er steeds moeilijker en moeilijker uit

Dit.

De koppakking van mijn auto is lek en de koppelingsplaten zijn versleten.
Heb jij een idee hoe ik mijn auto kan maken zonder er een garage bij te betrekken?

quote:

Op zondag 4 september 2011 21:53 schreef Mr.117 het volgende:

[..]

Ik probeer het toch liever zelf. Ik kan me na m'n 12e geen moment herinneren dat ik over wat me echt bezig houd en wat ik echt voel heb gepraat met iemand anders dan mijn beste vriendin. Zij wil me wel graag helpen maar weet ook niet wat ze moet doen. Daarom poste ik het hier maar.

Daarom professionele hulp zoeken, diegene weet wel wat hij moet doen. En als je echt een bipolaire stoornis hebt, ga je daar alleen niet uitkomen vrees ik.

Toch maar hulp zoeken. Mijn vader is - mede dankzij - een te laat ontdekte bipolaire stoornis veel te vroeg gestorven. Ik gun jou een beter leven.

Ik ben het eens met iedereen hier die voor professionele hulp is. Ikzelf ga ook niet graag hulp zoeken bij dat soort mensen, maar in een geval als de jouwe zou ik het zeker doen. Die mensen zijn ervoor opgeleid om in dat soort situaties te kunnen handelen.

Mocht jij inderdaad een bipolaire stoornis hebben (die je uiteraard alleen door een psychiater kunt laten diagnostiseren), is het dringend noodzakelijk zo spoedig mogelijk hulp te accepteren. Een bipolaire stoornis als deze niet behandeld wordt zal steeds erger worden ( elke episode zal sneller een volgende triggeren). Ook wel de kindling hypothese genoemd. waardoor je moodswings steeds heviger en vaker zullen worden. Ook zal een bipolaire stoornis niet afnemen naarmate je ouder gaat worden.
Ik hoop voor je dat het allemaal meevalt, maar ga in ieder geval naar een arts

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 08:31 schreef seasushi het volgende:
Mocht jij inderdaad een bipolaire stoornis hebben (die je uiteraard alleen door een psychiater kunt laten diagnostiseren), is het dringend noodzakelijk zo spoedig mogelijk hulp te accepteren. Een bipolaire stoornis als deze niet behandeld wordt zal steeds erger worden ( elke episode zal sneller een volgende triggeren). Ook wel de kindling hypothese genoemd. waardoor je moodswings steeds heviger en vaker zullen worden. Ook zal een bipolaire stoornis niet afnemen naarmate je ouder gaat worden.
Ik hoop voor je dat het allemaal meevalt, maar ga in ieder geval naar een arts

Hulp bij is wel een aanrader indien men er niet goed aan toe is. Echter is het niet persee zo dat elke episode en/of moodswings erger worden indien onbehandeld, het ligt er maar net aan in welke mate iemand bipolair is en daarnaast karakter enz. Het is mogelijk om bipolair te zijn en een relatief 'normaal' leven te hebben zonder medicatie/blijvende therapie.

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 08:42 schreef yavanna het volgende:

[..]

Hulp bij is wel een aanrader indien men er niet goed aan toe is. Echter is het niet persee zo dat elke episode en/of moodswings erger worden indien onbehandeld, het ligt er maar net aan in welke mate iemand bipolair is en daarnaast karakter enz. Het is mogelijk om bipolair te zijn en een relatief 'normaal' leven te hebben zonder medicatie/blijvende therapie.

Ik kan ook alleen maar spreken over voorbeeld uit zeer nabije omgeving, en gesprekken met verschillende psychiaters en er onderzoekn over gelezen te hebben

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 08:54 schreef seasushi het volgende:

[..]

Ik kan ook alleen maar spreken over voorbeeld uit zeer nabije omgeving, en gesprekken met verschillende psychiaters en er onderzoekn over gelezen te hebben

Zo zie je maar hoe men elke keer weer nieuwe dingen erbij kan leren. Net als bij talloze andere psychische aandoeningen is er nog veel niet zo bekend en/of onbekend over de bipolaire stoornis en de (uit)werking daarvan op de individuele persoon.

leve de internetdiagnose

neem contact op met je huisarts, laat je doorverwijzen en laat het aan de professionals over

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 09:32 schreef Re het volgende:
leve de internetdiagnose

neem contact op met je huisarts, laat je doorverwijzen en laat het aan de professionals over

Helemaal gelijk. Wat ik bedoel te zeggen, "wacht daar niet nog een paar jaar mee"

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 09:13 schreef yavanna het volgende:

[..]

Zo zie je maar hoe men elke keer weer nieuwe dingen erbij kan leren. Net als bij talloze andere psychische aandoeningen is er nog veel niet zo bekend en/of onbekend over de bipolaire stoornis en de (uit)werking daarvan op de individuele persoon.

Ik moet alleen nog leren hoe met een te laat geconstateerde diagnose en alle gevolgen van dien om te gaan.

quote:

Op zondag 4 september 2011 21:53 schreef Mr.117 het volgende:

[..]

Ik probeer het toch liever zelf. Ik kan me na m'n 12e geen moment herinneren dat ik over wat me echt bezig houd en wat ik echt voel heb gepraat met iemand anders dan mijn beste vriendin. Zij wil me wel graag helpen maar weet ook niet wat ze moet doen. Daarom poste ik het hier maar.

Goed dat je hier post! Is een eerste stap.

Oké, je wil niet voor jezelf naar een professional toe. Hoe zit het met je beste vriendin? Die zit aan de zijlijn, hoort alles aan, weet niet hoe ze je moet helpen maar ziet jou wel steeds ongelukkiger worden. Wat kan zij met alle zaken die jullie bespreken? Legt best een druk op haar, zeker als zij de enige is waar je je gevoelens aan kwijt kunt. Waar kan zij haar verhaal kwijt? En haar zorgen als het echt slecht met je gaat?

Dit is misschien niet de beste motivatie, maar misschien helpt het als je er op deze manier tegenaan kijkt. Het maakt het de drempel wat lager om toch eens informatie bij een professional in te winnen.

Hoe oud ben je?

Bipolar disorder openbaart zich vaak voor het eerst tijdens of iets na je tienerjaren.

Maar dat je moodswings hebt kan aan zoveel dingen liggen. Ik zou er zelf niet te veel over lezen en als je er echt last van hebt gewoon langsgaan bij een psych. Ook als het wel bipolar disorder is zal je daar behandeling en waarschijnlijk medicatie bij nodig hebben, want het is nogal een zware stoornis.

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 09:32 schreef Re het volgende:
leve de internetdiagnose

neem contact op met je huisarts, laat je doorverwijzen en laat het aan de professionals over

Dit.

..en:

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 17:37 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Goed dat je hier post! Is een eerste stap.

Oké, je wil niet voor jezelf naar een professional toe. Hoe zit het met je beste vriendin? Die zit aan de zijlijn, hoort alles aan, weet niet hoe ze je moet helpen maar ziet jou wel steeds ongelukkiger worden. Wat kan zij met alle zaken die jullie bespreken? Legt best een druk op haar, zeker als zij de enige is waar je je gevoelens aan kwijt kunt. Waar kan zij haar verhaal kwijt? En haar zorgen als het echt slecht met je gaat?

Dit is misschien niet de beste motivatie, maar misschien helpt het als je er op deze manier tegenaan kijkt. Het maakt het de drempel wat lager om toch eens informatie bij een professional in te winnen.

Ik kan uit ervaring vertellen dat als je naar 'n psycholoog oid gaat "omdat je beste vriend(in) dat zo graag wil" het geen fuck gaat helpen.

Je bagatelliseert je problemen door de zeggen dat je het alleen wilt oplossen. Of ben je bang voor psychische hulpverleners?

Iedereen heeft stemmingswisselingen, maar als ze te heftig zijn, is er iets niet goed. Het kan komen door een stoornis - bijvoorbeeld een bipolaire stoornis - of het komt door emotionele problemen of stress.

Ik zou er niet te lang zelf mee rondlopen en ermee naar de huisarts gaan. Is niks om je voor te schamen. De huisarts heeft een beroepsgeheim, dus hij zal het aan niemand zonder jouw weten doorvertellen. En hij ziet wel meer patienten die last hebben van stemmingswisselingen. Het is een serieus probleem. Als je heel erge buikpijn hebt en denkt dat je een blindedarm-ontsteking hebt, ga je ook naar de dokter. Waarom zou je hier dan zelf mee moeten rondlopen?

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 21:36 schreef Mr.117 het volgende:

[..]

Ik ben niet bang voor hulpverleners. Ik vind het alleen helemaal niet prettig om te praten over mijn gevoelens met mensen die ik niet vertrouw, zelfs met haar vind ik het moeilijk.

Misschien heeft een psych daar ook wel weer trukjes voor dat zoiets makkelijker wordt om met hem/haar te delen voor jou.

begin eens met je huisarts. Je hoeft echt niet meteen je hele levensverhaal te vertellen. Vaak word er eerst een lijst van chronologische gebeurtenissen opgesteld. Wanneer heb je last van stemmingswisselingen, is daar een aanwijsbare reden voor. Hoe vaak, in welke mate. Domweg lijstjes invullen en en beantwoorden. Je hele ziele leven komt niet meteen bloot te liggen.

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 21:36 schreef Mr.117 het volgende:
Ik vind het alleen helemaal niet prettig om te praten over mijn gevoelens met mensen die ik niet vertrouw

Daar ben je niet de enige in. Dat heeft iedereen wel in een bepaalde mate.

Ik denk dat het eerst belangrijk is om uit te zoeken wat precies het probleem is. Aan een zelfdiagnose heb je niks, want de symptomen van verschillende stoornissen komen heel erg met elkaar overeen. Daarom mag alleen een deskundige een diagnose stellen.

Wat jij aan een psych vertelt, bepaal je zelf. Je wordt niet meteen gedwongen om het achterste van je tong te laten zien. Een psych snapt ook wel dat er eerst een vertrouwensband moet ontstaan. Hoe meer je iemand vertrouwt, hoe lager de drempel is om over je gevoelens te praten.

Dat jij dingen vaak voor jezelf houdt, kan er wel toe bijdragen dat je die extreme stemmingen hebt. De psyche van de mens zit zo in elkaar dat je uiting moet geven aan emoties. Hou je het allemaal voor jezelf, dan gaat het zich op een andere manier manifesteren. Dat snijden doe je waarschijnlijk omdat je ontzettend veel spanning voelt en daarvan verlost wilt worden. Maar het is een destructieve manier, want je verminkt jezelf daarmee. Misschien zijn het nu kleine krasjes die vanzelf genezen. Maar andere mensen zitten door automutilatie vol met littekens en moeten ook regelmatig naar de eerste hulp omdat de wond te diep is.

Een psych helpt je om op een gezonde manier uiting te geven aan emoties. Maar het blijft wel jouw eigen manier. Je wordt niet gedwongen om elk dingetje wat jou dwarszit met iemand te gaan bespreken. Misschien past het meer bij jou om te gaan sporten of een paar blokjes om te rennen. Je kan ook hetgeen wat je dwarszit op papier schrijven. Daarmee maak je je gedachten overzichtelijker en niemand hoeft het te lezen.

Volgens mij is dit ook een beetje de kern van je probleem. Je schrijft zelf dat je je eenzaam voelt, maar als je alles voor je houdt en alles zelf wilt oplossen, hou je die eenzaamheid in stand.

Ieder mens heeft weleens problemen waar hij zelf niet uit kan komen. De drempel is altijd hoog om het daar met iemand anders over te hebben, maar als je niet over die drempel stapt, krijg je nooit nieuwe perspectieven om je problemen op te kunnen lossen.

En voor jouw problemen is een psych toch de beste optie. Misschien ben je echt bipolair en dan heb je medicijnen nodig.

Je hebt professionele hulp nodig. Je zult wel iemand moeten betrekken, want jouw negatieve gedrag gaat je slopen en je zult moeten erkennen dat je het niet alleen op kan lossen. Dit is een serieuze persoonlijkheidsstoornis waar je wat mee moet doen. Dat is geen schande, er gaan meer mensen naar een psycholoog dan je denkt .

quote:

Op zondag 11 september 2011 03:15 schreef robertos43 het volgende:
Je hebt professionele hulp nodig. Je zult wel iemand moeten betrekken, want jouw negatieve gedrag gaat je slopen en je zult moeten erkennen dat je het niet alleen op kan lossen. Dit is een serieuze persoonlijkheidsstoornis waar je wat mee moet doen. Dat is geen schande, er gaan meer mensen naar een psycholoog dan je denkt .

Bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis.

quote:

Op zondag 11 september 2011 03:17 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Bipolaire stoornis is geen persoonlijkheidsstoornis.

Inderdaad, mijn fout . Rest van de tekst klopt nog wel... sluit ook nog niet uit overigens dat het iets anders is in de trant van een persoonlijkheidsstoornis. Thanks voor de verbetering overigens.

quote:

Op woensdag 7 september 2011 14:31 schreef Mr.117 het volgende:
Ik weet het niet, ik wil het echt niet. Ik zie er echt heel erg tegenop om naar iemand anders te stappen.

Denk je niet dat iedereen dat heeft die die eerste stap moet zetten?
Daar is echt wel begrip voor, het zijn professionals!

quote:

Op maandag 19 september 2011 19:21 schreef Mr.117 het volgende:
Sorry dat ik niet heb geschreven, ik waardeer jullie hulp heel erg maar ik wist gewoon niet wat ik moest schrijven.

Mischien dat ik het toch doe. Praten met mijn beste vriendin gaat steeds minder goed. Ze zegt dat ik in de war ben en daardoor haar niet meer begrijp en niet luister naar wat ze zegt.

Ik heb nog niet besloten of ik het doe. Maar weet iemand hoe ik dat het beste kan doen? En dan zonder dat iemand anders het weet?

Een begin is je huisarts.

Bipolar? Biwinning zul je bedoelen!

Moet je moeder ook al de psycholoog bellen?

Maw: doe het zelf, en neem zelf de regie in handen wat betreft het zoeken van hulp, dat is echt beter en gaat beter werken.

quote:

Op woensdag 21 september 2011 19:39 schreef Mr.117 het volgende:
De afspraak met de psycholoog is er (bijna). Ik zal wel vertellen hoe het is gekomen.

Goedzo!

quote:

Op woensdag 21 september 2011 19:39 schreef Mr.117 het volgende:
De afspraak met de psycholoog is er (bijna). Ik zal wel vertellen hoe het is gekomen.

Maandagavond had ik weer een erg depressieve bui en wilde ik eigenlijk weglopen en/of er een einde aan maken. M'n beste vriendin had toen naar mijn huis gebeld met de intentie om m'n ouders te spreken maar ik nam op, door het gesprek was ik weer rustig geworden en ben ik gewoon gaan slapen en weer naar school gegaan.
Mijn vader had het nummer op het toestel gezien en gedacht wie is dat en terug gebeld. De moeder van m'n beste vriendin heeft toen vertelt dat ze zich zorgen maken.
Daarnet een kort gesprek gehad met m'n ouders, blijkbaar maakte die zich ook al zorgen.

Het was niet echt een gesprek aangezien ik me heel erg aangevallen en had zoiets van: laat me met rust. Dus het was meer m'n ouders die zeiden dat ze zich zorgen maken en dan reageerde ik met "o". Op de vraag of ik hulp wilde zei ik: "mischien" ik heb hier namelijk op het moment helemaal geen behoefte aan, vooral niet omdat zij ermee kwamen en ik me dus aangevallen voel. Maar omdat jullie dat allemaal als advies gaven, en een andere vriendin van mij waar ik ondertussen het een en ander aan heb verteld ook zei dat hulp zoeken beter was heb ik dat maar gedaan.
Morgen belt mijn moeder de psycholoog voor een afspraak.

quote:

Op woensdag 21 september 2011 20:20 schreef Mr.117 het volgende:

[..]

Ik weet hoe lame het klinkt maar ze zei: "zal ik de psycholoog bellen?". Toen antwoorde ik: "oké."
Oke dat klinkt ook best lame maargoed zo weet je waarom zij belt.

Nou ja iig goed dat je hulp gaat zoeken.

Hoe is dit eigenlijk afgelopen?

Ben je wel gegaan? Was die psycholoog een bekende van je moeder. Vind het namelijk wat vreemd dat je niet eerst naar de huisarts bent geweest en die zou je nl. zeer wrs. doorverwezen hebben naar een psychiater.

Voor de verzekering heb je een doorverwijzing nodig want iedereen mag onder zijn naam op de voordeur een bordje psycholoog timmeren. Het is nogal een redelijk omstreden beroep. En terecht trouwens.
Zeker na je topic met je vraag wat er nu eik mis is met snijden, vraag ik me af hoe het met je gaat.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2011 01:17 schreef Staal het volgende:
Hoe is dit eigenlijk afgelopen?

Ben je wel gegaan? Was die psycholoog een bekende van je moeder. Vind het namelijk wat vreemd dat je niet eerst naar de huisarts bent geweest en die zou je nl. zeer wrs. doorverwezen hebben naar een psychiater.

Voor de verzekering heb je een doorverwijzing nodig want iedereen mag onder zijn naam op de voordeur een bordje psycholoog timmeren. Het is nogal een redelijk omstreden beroep. En terecht trouwens.
Zeker na je topic met je vraag wat er nu eik mis is met snijden, vraag ik me af hoe het met je gaat.

Een beetje psycholoog zal je waarschijnlijk ook naar een psychiater doorverwijzen, want hij/zij zal denk ik vinden dat je medicatie nodig hebt. Daarin kan een psycholoog niks voor je betekenen