Alles in m'n leven ging goed, tot een aantal jaar geleden.
Ik had alles op orde, ik was mee van de beste van de klas op het VWO. Ik had een leuke vriendengroep waar ik al heel wat jaren inzat.
Tot het ene moment, m'n beste vriend verongelukte in een auto-ongeluk. Kort daarna is m'n opa ook overleden waar ik ook nog veel mee optrok. Ik kon dit niet bevatten net zoals een heleboel anderen. Maar ik merkte gewoon dat ik het erger vond dan zij. Hierdoor liep alles verkeerd. Ik was bijna klaar met m'n VWO studie, ik had nog een jaar te gaan.
Ik merkte gewoon van mezelf dat ik er de kracht niet voor had om door te gaan met m'n opleiding en ik kon niet meer naar school of kwam maar voor een aantal uurtjes in de week. De rest van m'n vriendengroep had het er ook moeilijk mee maar zij konden hier beter mee overweg. Zij gingen nog wel naar school. Dit heeft er denk ik mee te maken omdat ik vooral optrok met deze mensen en ze een pilaar in mijn leven waren waar ik altijd op kon terugvallen. En deze waren er dus niet meer..
Ik was een aantal maanden maar halve bak naar school geweest, dit kon natuurlijk niet aangezien ik gewoon m'n toekomst aan het vergooien was op deze manier. Dus heb ik hulp gezocht en een heel traject doorlopen. Na ongeveer 3 kwart jaar naar allerlei hulpverleningsinstanties te luisteren is het me weer gelukt om volledig naar school te gaan. In totaal ben ik dus ongeveer anderhalf jaar verloren hierdoor. Mijn vrienden gingen in die tijd nog steeds naar school en hadden hun diploma behaald. Maar ik zat daar nog steeds zonder diploma, in een vreemde klas waar ik niks van kende en ze waren een aantal generaties jonger dan mij. In de tijd na het ongeluk en dergelijke heb ik in de eerste paar maanden heel veel gehoord van m'n 'vrienden' maar daarna lieten ze me in de steek. Opzich snap ik het ook, want ik was gewoon lusteloos en deed toch niks meer mee. Het kon me gewoon niks boeien op dat moment. Maar hierdoor ben ik wel heel m'n vriendengroep verloren die ik nog overhad.
Ik heb mijn opleiding na heel wat zure uren wel afgemaakt en wel een soort vrienden gevonden, maar ze waren gewoon anders en ik voelde dat dit nooit een echte vriendschap zou worden. Ook waren het trouwens een stel zuurzakken die nog nooit uitgegaan waren en nooit wat verkeerd deden.
Maarja, ik ben nu met het hele traject klaar en begin aan mijn nieuwe opleiding. Ik heb een aantal maanden vakantie gehad en in deze maanden heb ik gewerkt. Ik hoorde allerlei verhalen van alles en iedereen dat ze lekker naar het zonnige land zijn gegaan en zichzelf klam gezopen hebben. Dan denk ik, ik had daar godverdomme ook kunnen zijn! Nu bestaat m'n leven uit
slapen > werken > internet > slapen. En straks komt daar school tussen en that's it.
Ik ga een opleiding ICT doen maar ik ben bang dat daar allerlei mensen met sociale angsten zitten en het lastig gaat worden om daar een échte vriendengroep op te bouwen. Ik hoop wel dat ik er een échte vriend vind maar ik moet 't nog zien.
Momenteel ben ik dus gewoon een beetje ''alleen'' op de wereld. Overigens denken jullie misschien na dit verhaal dat ik zelf totaal geen stappen onderneem om de buitenwereld in de stappen, maar helaas is dit niet waar. Ik heb al een aantal keer geprobeerd om met Carnaval of e.d het uitgaansleven weer op te zoeken, maar helaas praat ik dan een paar keer met wat oude vrienden en daar stopt het. Ze vragen '' waar was je al die tijd?'' ik leg m'n verhaal uit en dan stopt het weer helaas.
Ik hoop dus dat m'n nieuwe opleiding me weer mogelijkheden bied om écht van het leven te genieten. Maar ik acht de kans helaas klein.
Misschien niet zo een lekker samenhangend verhaal, excuses daarvoor.
Bedankt voor het lezen, had even een depri-moment en zin om dit te schrijven.