sociale angst

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2011 20:59 schreef Maanvis het volgende:

[..]

dankzij zulke reacties zal TS ook geen enkele stap wagen.

lol, nee, zwaar oppervlakkige reactie van jouw kant dit.

Op de vorige pagina gaf ik al aan dat er heel veel mogelijk is, wat verandering betreft. Maar er is ook zoiets als realisme. Het gaat niet van uit naar aan, het werkt gradueel met kleine en grote stappen. ALs je echt issues hebt, is een feest met onbekenden waarschijnlijk een nachtmerrie. En een levende nachtmerrie helpt je zelden verder. Is meer iets om te doen als je andere stappen genomen hebt, zoals contact op werk en sport oid.

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2011 21:38 schreef Complexiteit het volgende:

[..]

lol, nee, zwaar oppervlakkige reactie van jouw kant dit.

Op de vorige pagina gaf ik al aan dat er heel veel mogelijk is, wat verandering betreft. Maar er is ook zoiets als realisme. Het gaat niet van uit naar aan, het werkt gradueel met kleine en grote stappen. ALs je echt issues hebt, is een feest met onbekenden waarschijnlijk een nachtmerrie. En een levende nachtmerrie helpt je zelden verder. Is meer iets om te doen als je andere stappen genomen hebt, zoals contact op werk en sport oid.

maar jij kunt niet bepalen voor TS hoever dat te ver is. TS heeft een angststoornis dus ga hem niet nog meer angst aanpraten voor situaties die zijn problemen kunnen verbeteren.

Dus je hebt geen enkele echte vriend.. als je kanker krijgt zal niemand je missen? Op je begrafenis komen alleen je ouders?

Erg herkenbaar (vooral de gedachtegang).
In mijn geval: ADD en nog wat ander aanverwanten.
Ik raad toch echt aan om een instantie (ggz of iets anders) te zoeken.

In mijn geval werkte medicatie en een pats op m'n bak erg goed.

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2011 22:47 schreef Maanvis het volgende:

[..]

maar jij kunt niet bepalen voor TS hoever dat te ver is. TS heeft een angststoornis dus ga hem niet nog meer angst aanpraten voor situaties die zijn problemen kunnen verbeteren.

Wederom sla je de plank mis. Ik zeg niet dat hij per definitie niet naar dat feest moet, ik zeg dat het waarschijnlijk een te grote stap is, en uit alles dat hier door TS gepost is ontstaat dat beeld, dus ik kan wel degelijk bepalen dat hij waarschijnlijk niet zover is

Toen ik dit topic las, dacht ik meteen aan mezelf, ook ik heb er mijn hele leven al last van (althans zo lang ik me kan herinneren). Trefwoorden zijn angst, geen vrienden, alleen zijn, alle doemscenarios bedenken bij elke situatie.

Wat me wel opvalt, is dat ALS ik dan eens naar een feest ofzo ga, dat het NOOIT zo erg is als ik van tevoren bedacht heb. Sure, er gaat weinig (niets?) van me uit, maar ik heb mezelf nog nooit voor gek gezet en mensen hebben na afloop ook geen hekel aan me. Meestal zeggen ze "Oh, je was wel stil". Kan erger toch? En toch heb je het die avond/dag beter gehad dan de zoveelste avond alleen thuis zitten voor de pc/tv.

Wat mij een goede oplossing lijkt is een baan te zoeken waarbij je met mensen moet interacteren. Zelf heb ik gekozen om te gaan solliciteren bij een T-mobile. Ja, voor ik naar het gesprek ging was het weer negatief denken. Uiteindelijk heb ik het gedaan, ben helaas niet uitgekozen, zat wel bij de beste 4.

Achteraf bleek dus:
1) ik dacht dat het verschrikkelijk zou zijn/dat ik hard zou falen -> het ging goed, andere kandidaten waren zenuwachtiger dan ik (kan dat?)
2) ik dacht dat ik meteen weggestuurd zou worden/ik ben ook zo'n loser -> kwam makkelijk door de voorselectie heen, waren best wel geïnteresseerd in mij
3) 2 dagen daarna voelde ik me gewoon super omdat ik voor mijn doen een goede prestatie had geleverd

Ofwel: het is (bijna) nooit zo erg als je denkt dat het is. En zelfs als je dan eens niet uit je woorden komt of jezelf voor gek zet, net alsof andere mensen dat nog nooit gehad hebben? Hun lijkt het ook weinig te doen...

Zo zie ik het, geeft toch wel een wat beter gevoel.

quote:

Op maandag 1 augustus 2011 13:03 schreef timeless0 het volgende:
@Maanvis

Waarom voel ik me nog steeds niet 100 % comfortabel in situaties waar ik al duizenden keren geweest ben?

Ik ben honderden keren in een supermarkt geweest.
Ik heb vroeger 2 jaar lang 2/3 keer in de weer gesport in een sportschool.
Ik heb tot me 20e op school gezeten.

Het wordt niet minder door het meer te doen. Op een gegeven moment vondt ik het gewoon genoeg. Ik had geen zin om me elke dag rot te voelen, dan maar geen sociaal leven. Dan maar mezelf opsluiten in huis, leuk is anders maar ik zag geen alternatief.

Je hoeft jezelf toch niet alleen op te sluiten je je huis? Je kan toch ook alleen sporten in de buitenlucht, alleen je hobby uitvoeren etc. Je komt sowieso toch wel in contact met mensen, je moet toch naar de winkel voor een brood etc. Als je je alleen goed voelt, wat is het probleem dan? Wil je aan de norm van anderen kunnen voldoen wat volgens hun normaal is?

Ga joggen, zwemmen doe leuke dingen etc.

timeless0,

Je gaat deze situatie niet in je eentje kunnen oplossen... daarom zeg ik het nu voor een laatste keer:
ZOEK HULP!
Bel de huisarts, maak een afspraak, vertel waar je last van hebt en laat je doorverwijzen..
Zeker in combinatie met je depressieve gedachtegang ('het doet me toch niks meer') is genezing vanuit jezelf onmogelijk. Vooral als je het al vrij lang hebt.
Ik ben het bewijs dat het KAN.

Heb je überhaupt gelezen wat ik zei in dit topic? Normaal gesproken zou het horen van positieve, dergelijke verhalen toch wel een aanleiding zijn om een bepaalde raad op te volgen...

Dus ga je hulp zoeken? Bel je aankomende maandag?
Anders ben ik bang dat je je gehele leven met een sociale angststoornis zit. Zoiets wil je toch niet?

Heb zojuist ook gelezen dat je was uitgenodigd voor een feest. Zie het voor nu als een compliment, alsof iemand je er graag bij wil hebben. Het is heel begrijpelijk dat een feest nu nog veel te hoog gegrepen is. Daarom moet je je ook vooral NIET schuldig voelen om het feit dat je liever niet gaat. Tegen de tijd dat je sociale angst zodanig gereguleerd is kun je pas aan feestjes gaan denken. Denk voor nu maar aan het succesvol voeren van een gesprek met een kennis, vreemde hoeft zozeer nog niet eens of het bellen van de huisarts voor een afspraak voor je probleem.

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 13:58 schreef Forever152 het volgende:
timeless0,

Je gaat deze situatie niet in je eentje kunnen oplossen... daarom zeg ik het nu voor een laatste keer:
ZOEK HULP!
Bel de huisarts, maak een afspraak, vertel waar je last van hebt en laat je doorverwijzen..
Zeker in combinatie met je depressieve gedachtegang ('het doet me toch niks meer') is genezing vanuit jezelf onmogelijk. Vooral als je het al vrij lang hebt.
Ik ben het bewijs dat het KAN.

Heb je überhaupt gelezen wat ik zei in dit topic? Normaal gesproken zou het horen van positieve, dergelijke verhalen toch wel een aanleiding zijn om een bepaalde raad op te volgen...

Dus ga je hulp zoeken? Bel je aankomende maandag?
Anders ben ik bang dat je je gehele leven met een sociale angststoornis zit. Zoiets wil je toch niet?

Heb zojuist ook gelezen dat je was uitgenodigd voor een feest. Zie het voor nu als een compliment, alsof iemand je er graag bij wil hebben. Het is heel begrijpelijk dat een feest nu nog veel te hoog gegrepen is. Daarom moet je je ook vooral NIET schuldig voelen om het feit dat je liever niet gaat. Tegen de tijd dat je sociale angst zodanig gereguleerd is kun je pas aan feestjes gaan denken. Denk voor nu maar aan het succesvol voeren van een gesprek met een kennis, vreemde hoeft zozeer nog niet eens of het bellen van de huisarts voor een afspraak voor je probleem.

Wat een onzin zeg.. Spreek jij de ultieme waarheid door jou persoonlijke ervaringen? Genezen vanuit jezelf kan zeker wel, dit is de enige weg. Psychologen en medicatie kunnen je helpen, uiteindelijk moet je het zelf doen. En trouwens, als je de kranten leest, de tv aanzet en het nieuws volgt, zijn de mensen die aan ``de norm voldoen`` eigenlijk wel zo sociaal? Wat zeggen ze ook alweer? De maatschappij dat ben jij, juist ja!

Volgens mij is de topic starter een gevoelige persoonlijkheid die het zwaar heeft in een harde individualistische maatschappij. Je kunt net zo goed gaan mediteren en sporten, leuke dingen doen etc..

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 13:48 schreef timeless0 het volgende:

[..]

Al die dingen die je in je eentje kan doen, doen me niks meer.

Hoe oud ben je trouwens?

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 15:16 schreef Retronix het volgende:

[..]

Wat een onzin zeg.. Spreek jij de ultieme waarheid door jou persoonlijke ervaringen? Genezen vanuit jezelf kan zeker wel, dit is de enige weg. Psychologen en medicatie kunnen je helpen, uiteindelijk moet je het zelf doen. En trouwens, als je de kranten leest, de tv aanzet en het nieuws volgt, zijn de mensen die aan ``de norm voldoen`` eigenlijk wel zo sociaal? Wat zeggen ze ook alweer? De maatschappij dat ben jij, juist ja!

Volgens mij is de topic starter een gevoelige persoonlijkheid die het zwaar heeft in een harde individualistische maatschappij. Je kunt net zo goed gaan mediteren en sporten, leuke dingen doen etc..

Uit zijn topic kan ik concluderen dat hij van ver moet komen. Het wordt dan vrij lastig om vanuit zichzelf te herstellen. Zeker als je al zo ver bent dat je geen zin meer hebt in de dingen die je doet. Dat wijst op depressiviteit.
Hoe wil je dan in godsnaam de energie bij elkaar krijgen om voor jezelf een behandelingsplan op te stellen?

En ik ben het zeker met je eens dat het uiteindelijk allemaal vanuit jezelf moet komen. Maar met behulp van een psychotherapeut kan hij onder ogen zien waar het bij hem fout gaat. Sociale angst zit in je hoofd. Mensen met sociale angst vervormen zelfs positieve ervaringen nog in negatieve. Ze kunnen het niet anders zien. En ja, dan is hulp wel van belang ja.

'In het algemeen gaat de sociale fobie niet vanzelf over. De aandoening is echter goed te behandelen.
Wanneer de sociale fobie niet behandeld wordt kunnen er in de loop van de tijd ook andere psychiatrische stoornissen ontstaan, zoals depressie en verslaving.'

Bron: http://www.bosmanggz.nl/voorlichting/sf.pdf

Lees je eerst in voordat je gaat zeggen dat hij het vanuit zich zelf kan doen. Over het algemeen lukt dit dus niet.

Bovendien, als hij het nou als prettig had ervaren om niet naar feestjes en dergelijke te gaan (wat over het algemeen als sociaal wordt gezien) dan had het geen punt geweest. Punt is, dat hij dat WEL vervelend vindt.

Edit: ik wil hiermee niet zeggen dat er geen uitzonderingen zijn, die uit zichzelf door het opdoen van ervaringen zullen herstellen, maar helaas geldt dit voor de meerderheid niet..
Je hebt overigens gelijk dat ik niet moest uitgaan van mijn persoonlijke ervaring. Goed dat je me daar even op wijst. Heb er nu wel een geldige bron bij gepakt waaruit blijkt dat ik in feite wel gelijk heb.

[ Bericht 3% gewijzigd door Forever152 op 13-08-2011 15:52:03 ]

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 15:46 schreef Forever152 het volgende:

[..]

Uit zijn topic kan ik concluderen dat hij van ver moet komen. Het wordt dan vrij lastig om vanuit zichzelf te herstellen. Zeker als je al zo ver bent dat je geen zin meer hebt in de dingen die je doet. Dat wijst op depressiviteit.
Hoe wil je dan in godsnaam de energie bij elkaar krijgen om voor jezelf een behandelingsplan op te stellen?

En ik ben het zeker met je eens dat het uiteindelijk allemaal vanuit jezelf moet komen. Maar met behulp van een psychotherapeut kan hij onder ogen zien waar het bij hem fout gaat. Sociale angst zit in je hoofd. Mensen met sociale angst vervormen zelfs positieve ervaringen nog in negatieve. Ze kunnen het niet anders zien. En ja, dan is hulp wel van belang ja.

'In het algemeen gaat de sociale fobie niet vanzelf over. De aandoening is echter goed te behandelen.
Wanneer de sociale fobie niet behandeld wordt kunnen er in de loop van de tijd ook andere psychiatrische stoornissen ontstaan, zoals depressie en verslaving.'

Bron: http://www.bosmanggz.nl/voorlichting/sf.pdf

Lees je eerst in voordat je gaat zeggen dat hij het vanuit zich zelf kan doen. Over het algemeen lukt dit dus niet.

Bovendien, als hij het nou als prettig had ervaren om niet naar feestjes en dergelijke te gaan (wat over het algemeen als sociaal wordt gezien) dan had het geen punt geweest. Punt is, dat hij dat WEL vervelend vindt.

Edit: ik wil hiermee niet zeggen dat er geen uitzonderingen zijn, die uit zichzelf door het opdoen van ervaringen zullen herstellen, maar helaas geldt dit voor de meerderheid niet..
Je hebt overigens gelijk dat ik niet moest uitgaan van mijn persoonlijke ervaring. Goed dat je me daar even op wijst. Heb er nu wel een geldige bron bij gepakt waaruit blijkt dat ik in feite wel gelijk heb.

Ja moeilijk, valt allebei wat van te zeggen.

Oh, ik heb trouwens eventjes een vraagje aan de TS. Het is al een tijdje geleden dat ik je vorige topic heb gelezen.
Werd je als kind zijnde al als sociaal erg onhandig gezien? Had je toen al problemen om je sociale leven onder controle te houden? Of is het zijnde door een bepaalde gebeurtenis ontstaan? Of wellicht iets anders?

Het is namelijk belangrijk om onderscheid te maken tussen sociale problemen veroorzaakt door bepaalde genen (aangeboren) of door een gebeurtenis (aangeleerd).

Wat je hebt aangeleerd kun je natuurlijk ook weer afleren, al kost dat soms wat moeite.

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 09:12 schreef Complexiteit het volgende:

[..]

Wederom sla je de plank mis. Ik zeg niet dat hij per definitie niet naar dat feest moet, ik zeg dat het waarschijnlijk een te grote stap is, en uit alles dat hier door TS gepost is ontstaat dat beeld, dus ik kan wel degelijk bepalen dat hij waarschijnlijk niet zover is

Je praat hem angst aan, als jij dit niet had gezegd was ie misschien gewoon gegaan.
Ik denk terug aan die keer dat ik in een kermisattractie zat en iemand langs me zei dat er een ongeluk mee was gebeurd, ik ben er nooit meer in gegaan .

Maanvis, ik vrees als hij had gegaan en het had niet gegaan zoals hij had gehoopt dat het zou gaan, dat deze negatieve ervaring er weer heel hard in hard geduwd en het hem weer had bevestigd dat hij het niet kon. Daarentegen, had het ook een positieve ervaring kunnen opleveren natuurlijk. Helaas is het inderdaad een vrij grote stap om meteen naar een feest te gaan en is de kans op een negatieve ervaring daarom vrij groot.

Daarom moet hij voor zichzelf beseffen dat hij al enorm goed bezig is als hij überhaupt succesvol een gesprek voert met een persoon. Daar mag je ook best trots op zijn hoor als je dat lukt! Maar doe het dan wel in situaties die wat veiliger zijn dan een feest. Met veilig bedoel ik niet gevaarlijk, maar wat voor hem wat meer emotioneel veilig voelt.
Noteer deze ervaringen dan ook, want mensen met sociale angst letten vaak alleen op de negatieve ervaringen en vergeten de positieve.

Ik kan me in jullie beide posts eerlijk gezegd wel vinden. Er is altijd een voordeel of een nadeel.

@timeless0 Het lijkt alsof je constant bezig ben met deze problemen. Misschien moet je je veel meer focussen op wat je leuk vind en komt het sociale vanzelf wel. Het lijkt me sowieso dat het beter is als je gewoon plezier in je leven hebt. Dit komt uiteindelijk je sociale ten goede doordat je oprecht enthousiast kan zijn over dingen en een beter beeld over jezelf hebt.

Beste Timless0, jouw verhaal is zeer herkenbaar. Met name die beschrijvingen van gedachteprocessen herken ik sterk in mijzelf. Het willen van een 'normaal' (sociaal) leven, maar elke stap in die richting toch enigzins ontwijken door direct na te denken over die mogelijk negatieve consequenties, zoals bij dat voorbeeld van die verjaardag.

Bij mij is het 'misgegaan' halverwege de middelbare schooltijd, toen ik een jaar of 15/16 was. Ik had een groepje vrienden, maar door een verhuizing van één goede vriend en andere profielvakkenkeuze van andere schoolvrienden verwaterde het onderlinge contact een beetje. Daarbij stopte ik in die periode ook met voetbal, vanwege een gebrek aan motivatie en nam ik geen initiatief een vervangende sport of vereniging te zoeken. Het gevolg was dat ik que sociaal leven een beetje aansukkelde door op school goed om te gaan met klasgenoten, maar daarbuiten een nihil sociaal leven te hebben. Hier voelde ik mij overigens niet slecht of depressief over, aangezien ik mij prima zelf kon en kan vermaken. Maar door deze jaren van sociale teruggetrokkenheid legde ik wel de basis voor een sterk gevoel van sociale achterstand. Juist in de periode waarin die befaamde vriendengroepen worden gevormd, was ik nergens te bekennen.

Het begin van het studentenleven had een ommekeer kunnen zijn, maar omdat het allemaal handig uit kwam ging ik dichtbij huis studeren en bleef een thuiswonende student. Eigenlijk zette ik gewoon het leventje van de middelbare school voort. Ik voelde mij geen student, maar deed gewoon een studie 'erbij' om het zo maar uit te drukken. Overigens had ik wel een bijbaan wat wel voor enige opleving qua sociaal leven vormde. Ik ging met een aantal collega's weleens uit, maar ook deze mensen waren al voorzien van vriendengroepen en dergelijke, waardoor het niet verder van de grond kwam dan het niveau van 'goede kennissen'.

Ik heb mij hier een lange tijd behoorlijk neerslachtig over gevoeld. Het gevoel hebben gefaald te hebben, kansen te hebben verprutst en het achterlopen op leeftijdsgenoten. Ik bespeurde ook een neiging om het sociale verkeer steeds meer te ontlopen, omdat alles voelde als een verhoor en veroordeling. De schaamte voor geen druk bezet sociaal leven en bijvoorbeeld het niet op vakantie gaan met vrienden. Wanneer toch onverwachts kansen opdoemden (zoals jij met dat verjaardagsfeest) wist ik ook niet hoe snel een uitweg te zoeken. Of ik speelde een ingestudeerd sociaal wenselijk verhaaltje af, zonder echt interesse te hebben in de gesprekspartner.

Het klinkt allemaal een beetje triest, en dat is het misschien ook wel. Maar op dit moment kan ik er ook wat luchtiger naar kijken. Er zijn periodes geweest dat het 24/7 maar door bleef malen in mijn hoofd, maar nu kan ik er wat meer nuchter naar kijken. Dat komt vooral omdat ik een aantal psychologische zelfhulpboeken ben gaan lezen, wat mijn kijk op het leven toch wel enigszins veranderde. 'De kracht van het Nu' van Tolle is wel een aanrader. Geeft een mooi inzicht in hoe negatief en depressief je jezelf kunt denken, door continue te blijven door malen in je hoofd.
Ik denk dat het veranderen van de denkwijze ook de belangrijkste eerste stap zal zijn, in plaats van het geforceerd willen deelnemen aan sociale activiteiten puur en alleen voor het sociale aspect. Die geforceerdheid werkt dat tegen, omdat je denkwijze hetzelfde als voorheen is.

Ik herken me 100% in jou verhaal. Ik heb niet alle pagina's doorgelezen maar heb je geen asperger? Dat hebben ze bij mij wel vastgesteld. De enigste tip die ik je kan geven is om naar een sportschool te gaan. Daar heb ik zelf veel zelfvertrouwen door gekregen en baat bij gehad. Je ziet er dan in ieder geval aan de buitenkant succesvol, gezond en aantrekkelijk uit. Ik ben verder niet in staat gebleken om een sociaal leven op te bouwen dat is denk ik niet voor mij weggelegd. Maar succes ermee iig.

TS, probeer jezelf over bepaalde drempels heen te helpen.

De eerste paar weken ben je misschien nog niet op je gemak bij de fitness, maar als je daar eenmaal een tijd lang komt, slijt dat vanzelf.

Echt waar, en dat geldt voor meer dingen.

Succes.

Misschien is 'maatjes' iets voor je? Dan word je gekoppeld aan een 'maatje' (die van tevoren gescreend wordt op hoe integer hij is enzo) Zulke maatjes melden zich ook alleen maar aan als ze zich in kunnen leven in jouw situatie en je er niet om veroordelen.

Zo'n maatje kan dan meegaan naar de sportschool of een dagje weg naar een festival waar je eigenlijk heel graag naar toe wilt, of naar zo'n verjaardag...

Wie weet wordt het ook nog een echte vriend!

quote:

Op woensdag 10 augustus 2011 17:27 schreef Forever152 het volgende:
@Boris_Karloff:

Mensen met sociale angst willen wel, maar durven niet. Een meet is al veel te hoog gegrepen voor ze. Het is al een enorme overwinning als ze überhaupt maar iemand durven aan te spreken op straat, bijvoorbeeld om de weg te vragen.
Dat is het probleem.

Mwoah, toen ik 10 jaar geleden ermee worstelde, hielpen meetings van fora mij juist. Want vaak had je al het gevoel de mensen een beetje te kennen (door chat en berichten op fora). Het is dus laagdrempeliger. Al helemaal omdat je weet dat de personen die je dan ontmoet met dezelfde problemen worstelen.

Maar goed, ik had wel de insteek "ik probeer het gewoon" en dat heeft mij in die tijd ook erg geholpen.

Je zou denk ik beter afzijn op dit forum. Je kan er ook lotgenoten vinden , contacten maken via msn etc: www.socialefobie-forum.nl/index.php

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2011 20:05 schreef timeless0 het volgende:
Weer een unieke kans mis gelopen.
Vandaag werd ik geheel onverwacht uitgenodigd voor een verjaardagsfeest. Door een meisje nog wel. Ik werd eigenlijk een beetje indirect uitgenodigd “als je wilt mag je ook komen hoor”. Direct schiet ik in de stress, “nee ik wil niet” wou ik ook niet zeggen, ik ben al vergeten wat ik zei, volgens mij reageerde ik vrijwel niet. Het eerste wat gebeurde is dat ik direct voor me zie hoe ik op een feestje binnen ga komen waar ik vrijwel niemand ken”moet ik me voor stellen?”, moet ik iedereen negeren en doen alsof ik er dagelijks kom? “ik zie er niet uit” “moet je mij nu zien, die na 10 jaar eindelijk eens z'n huis uit komt” “Ik zie mezelf binnen komen, niet weten wat ik doen moet of zeggen moet. Uiteindelijk ongemakkelijk de minuten tellen, en wachten tot het over is.
Alvast de vragen over wat ik doe en of ik nog op school zit in me gedachte beantwoorden. En er eigenlijk niet uit kan komen.
En dit alles gebeurd in enkele seconden na de opmerking”als je wilt mag je ook komen hoor”.

Omdat ik zelf zeer passief ben is het redelijk uniek dat iemand mij ergens voor uitnodigt, ik ben altijd zo strategisch bezig met het ontwijken van onder andere deze situaties, maar dit had ik even niet kunnen voorzien. Achteraf denk ik, moet ik dan voortaan maar iets afstandelijker doen, zodat ik zeker niet nóg een keer uitgenodigd ga worden?

Weer een kans, eigenlijk zeer laagdrempelig dit keer nog wel. Maar toch, ik vindt het te moeilijk, nog steeds verkies ik alleen te blijven in plaats van een mogelijk gezellige tijd. Ik zie zoveel obstakels op de weg, dat ik altijd maar voor de eenzaamheid kies.

_{Ik heb even getwijfeld of ik dit wel posten moet, ik wil niet alleen maar klagen en adviezen in de wind slaan ( ook al doe ik dat niet geheel bewust). Maar toch post ik het, waarom ook niet.}

Eigenlijk wel typerend voor jouw situatie dat je dit als een negatieve ervaring beschouwt. Het meisje dat jou uitnodigde vond het blijkbaar de moeite waard om je uit te nodigen voor het feestje. Blijkbaar stelt ze jouw gezelschap op prijs. Ik snap wel dat dit misschien een te grote stap voor je zou zijn om te gaan, maar je zou hier natuurlijk wel gebruik van kunnen maken. Misschien dat je haar nog achteraf kan bedanken voor haar uitnodiging (sms/mail desnoods) maar dat je het niet zo zag zitten om op een feestje te komen waar je niemand kent (zoals zoveel mensen). Je zou dan kunnen vragen om een keer wat anders af te spreken

Plus dat een of twee biertjes drinken vooraf nog wel eens willen helpen om een beetje los te komen. Optie voor de volgende keer als je voor een feestje uitgenodigd wordt. .

quote:

Op zondag 14 augustus 2011 10:05 schreef LostInSpace het volgende:

[..]

Mwoah, toen ik 10 jaar geleden ermee worstelde, hielpen meetings van fora mij juist. Want vaak had je al het gevoel de mensen een beetje te kennen (door chat en berichten op fora). Het is dus laagdrempeliger. Al helemaal omdat je weet dat de personen die je dan ontmoet met dezelfde problemen worstelen.

Maar goed, ik had wel de insteek "ik probeer het gewoon" en dat heeft mij in die tijd ook erg geholpen.

Mja, dat is afhankelijk van hoe ernstig je sociale angst is he. Je hebt mensen (zoals ik) die slechts moeite hebben om mensen te vertrouwen, toe te laten in je leven en bang bent voor afwijzing/kritiek op bv het werk, school of stage. En je hebt mensen die zijn zo ontzettend bang dat ze überhaupt niet eens meer de straat op durven........ tja dan wordt een meet vrij lastig. Is dus compleet afhankelijk van de ernst van de situatie.
Dat moet timeless0 dus voor zichzelf bepalen (of laten bepalen door een professional) en vanaf hetgeen dat hij al kan opbouwen naar wat lastig is.

Ben het er wel mee eens dat het laagdrempeliger zou zijn inderdaad, gezien men elkaar dan ook begrijpt. Begrijpen als in snappen waar het gedrag vandaan komt en er op kunnen anticiperen.

Trouwens, ben jij er inmiddels van je problemen af?

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2011 20:05 schreef timeless0 het volgende:
Weer een unieke kans mis gelopen.
Vandaag werd ik geheel onverwacht uitgenodigd voor een verjaardagsfeest. Door een meisje nog wel. Ik werd eigenlijk een beetje indirect uitgenodigd “als je wilt mag je ook komen hoor”. Direct schiet ik in de stress, “nee ik wil niet” wou ik ook niet zeggen, ik ben al vergeten wat ik zei, volgens mij reageerde ik vrijwel niet. Het eerste wat gebeurde is dat ik direct voor me zie hoe ik op een feestje binnen ga komen waar ik vrijwel niemand ken”moet ik me voor stellen?”, moet ik iedereen negeren en doen alsof ik er dagelijks kom? “ik zie er niet uit” “moet je mij nu zien, die na 10 jaar eindelijk eens z'n huis uit komt” “Ik zie mezelf binnen komen, niet weten wat ik doen moet of zeggen moet. Uiteindelijk ongemakkelijk de minuten tellen, en wachten tot het over is.
Alvast de vragen over wat ik doe en of ik nog op school zit in me gedachte beantwoorden. En er eigenlijk niet uit kan komen.
En dit alles gebeurd in enkele seconden na de opmerking”als je wilt mag je ook komen hoor”.

Omdat ik zelf zeer passief ben is het redelijk uniek dat iemand mij ergens voor uitnodigt, ik ben altijd zo strategisch bezig met het ontwijken van onder andere deze situaties, maar dit had ik even niet kunnen voorzien. Achteraf denk ik, moet ik dan voortaan maar iets afstandelijker doen, zodat ik zeker niet nóg een keer uitgenodigd ga worden?

Weer een kans, eigenlijk zeer laagdrempelig dit keer nog wel. Maar toch, ik vindt het te moeilijk, nog steeds verkies ik alleen te blijven in plaats van een mogelijk gezellige tijd. Ik zie zoveel obstakels op de weg, dat ik altijd maar voor de eenzaamheid kies.

_{Ik heb even getwijfeld of ik dit wel posten moet, ik wil niet alleen maar klagen en adviezen in de wind slaan ( ook al doe ik dat niet geheel bewust). Maar toch post ik het, waarom ook niet.}

Wat is erger, dat je het even ongemakkelijk hebt op dat feest maar dan toch uiteindelijk wel plezier hebt, of de spijt van het niet gaan? Dwing jezelf die drempel over te gaan en zie het ook als een oefening. Als je het altijd blijft vermijden, zal je er ook nooit beter in worden!

Ik heb precies hetzelfde als TS...
Alleen maar vragen en als ik iets sociaals ga doen, omdat ze zeggen dat het helpt.. word het alleen maar erger..

quote:

Op zondag 14 augustus 2011 21:09 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Wat is erger, dat je het even ongemakkelijk hebt op dat feest maar dan toch uiteindelijk wel plezier hebt, of de spijt van het niet gaan? Dwing jezelf die drempel over te gaan en zie het ook als een oefening. Als je het altijd blijft vermijden, zal je er ook nooit beter in worden!

Maar heb je uiteindelijk plezier? Ik weet niet hoe dat met TS zit, maar als ik, met ongeveer dezelfde problemen, naar een feestje ga, dan zit ik constant in de stress en onzekerheid. Ik ben dan zo zenuwachtig dat ik geen woord kan uitbrengen en geen normaal gesprek kan voeren. Ook vind ik het zelfs eng om bijvoorbeeld een slokje drinken te nemen, omdat ik bang ben dat ik dan iets verkeerd doe.
Natuurlijk is dat geen rationele angst (en dat weten mensen met deze angst zelf ook), maar het zit er wel degelijk. Door die falende gesprekken wordt de onzekerheid en angst juist nog veel erger, waardoor ik helemaal geen leuke tijd heb. Waarom zou je dan nog heen gaan..?Ja, natuurlijk om het te leren door te ervaren, maar ik denk dat de stap naar een feestje veel te groot is. Je zou waarschijnlijk het beste klein kunnen beginnen, om eerst maar eens een beetje te wennen en vervolgens weer wat zelfvertrouwen op te bouwen. Hierbij kan (groeps)therapie heel behulpzaam zijn.
Je moet niet vergeten dat veel mensen met sociale angst in een isolement leven, de stap om dan 'gewoon maar even naar een feestje te gaan' is veel groter dan voor iemand die wel deelneemt aan het sociale leven. Door jezelf steeds in situaties te dwingen waar je je ontzettend kut voelt, word je alleen maar neerslachtiger en wordt het alleen maar moeilijker.

Nogmaals: ik weet natuurlijk niet of TS al dan niet plezier heeft op zo'n feestje, maar wilde toch even reageren op jouw opmerking.

quote:

Op donderdag 18 augustus 2011 12:38 schreef MonkeyBack het volgende:

[..]

Maar heb je uiteindelijk plezier? Ik weet niet hoe dat met TS zit, maar als ik, met ongeveer dezelfde problemen, naar een feestje ga, dan zit ik constant in de stress en onzekerheid. Ik ben dan zo zenuwachtig dat ik geen woord kan uitbrengen en geen normaal gesprek kan voeren. Ook vind ik het zelfs eng om bijvoorbeeld een slokje drinken te nemen, omdat ik bang ben dat ik dan iets verkeerd doe.
Natuurlijk is dat geen rationele angst (en dat weten mensen met deze angst zelf ook), maar het zit er wel degelijk. Door die falende gesprekken wordt de onzekerheid en angst juist nog veel erger, waardoor ik helemaal geen leuke tijd heb. Waarom zou je dan nog heen gaan..?Ja, natuurlijk om het te leren door te ervaren, maar ik denk dat de stap naar een feestje veel te groot is. Je zou waarschijnlijk het beste klein kunnen beginnen, om eerst maar eens een beetje te wennen en vervolgens weer wat zelfvertrouwen op te bouwen. Hierbij kan (groeps)therapie heel behulpzaam zijn.
Je moet niet vergeten dat veel mensen met sociale angst in een isolement leven, de stap om dan 'gewoon maar even naar een feestje te gaan' is veel groter dan voor iemand die wel deelneemt aan het sociale leven. Door jezelf steeds in situaties te dwingen waar je je ontzettend kut voelt, word je alleen maar neerslachtiger en wordt het alleen maar moeilijker.

Nogmaals: ik weet natuurlijk niet of TS al dan niet plezier heeft op zo'n feestje, maar wilde toch even reageren op jouw opmerking.

ken je het programma 'now or never' van vroeger? Daar kregen mensen geld als ze iets deden waar ze ontzettend veel angst voor hadden. Bijv. liftangst of claustrofobie oid.
Aangezien er iets tegenover stond konden mensen ineens van hun angst af komen.

Wat is jouw favoriete eten? Of je favoriete hobby? Beloon jezelf met iets, bijv. een lekkere maaltijd, een leuk computerspelletje of nieuwe kleren als je toch de stap hebt gezet om van je angst af te komen. Schrijf desnoods in een schrift wat je hebt gedaan om je leven te verbeteren! Dan kun je het later terug lezen als je down bent .

Dit zijn dingen die niet moeilijk zijn. Als je ze toch moeilijk vindt dan willen wij je wel helpen, maar dat betekent dan dus wel dat je moet doen wat wij zeggen anders is het voor ons ook niets aan .

quote:

Op donderdag 18 augustus 2011 00:06 schreef Peanut_Butter het volgende:
Ik heb precies hetzelfde als TS...
Alleen maar vragen en als ik iets sociaals ga doen, omdat ze zeggen dat het helpt.. word het alleen maar erger..

kun je misschien jouw ervaringen van het sociale activiteiten 'proberen' van het afgelopen jaar hier neer zetten? Ik ben benieuwd naar concrete voorbeelden van de afgelopen tijd, waar het mis ging en hoe je hier toen mee om ging .