Is onze maan kunstmatig? Deel 2

OP van Jokkebrok:

Hier verder


Zoals jullie wellicht weten, hou ik van vreemde theorieën. Zo was ik vandaag weer een beetje aan internetten en ik dacht: "Laat ik eens wat over de maan gaan opzoeken". Ik stuitte op een theorie waarbij er vanuit wordt gegaan dat onze maan een kunstmatig object is dat mogelijk vele duizenden jaren geleden hier naar toe is gebracht.

Vrij extreem ja, maar als je dan gaat lezen, dan kom je toch wel frapante zaken tegen die toch wel heel erg toevallig zijn. Hieronder citeer ik de eerste paar pagina's uit het boek "Het mysterie van de maan"

Het ontstaan van bewustzijn

Het leek alsof de hele bevolking gelijktijdig had besloten om naar buiten te gaan, en de straten en parkeerplaatsen vulden zich in rap tempo met mensen tot ze bijna schouder aan schouder stonden. Het verkeer kwam langzaam tot stilstand terwijl bestuurders uit hun raampje hingen, en zelfs de vogels stopten met vliegen om zich in rijen op dakgoten en telefoondraden op te stellen,
druk kwetterend als een misplaatst koor voor de zonsopgang.

De grote grijze wolken weken behulpzaam uiteen en onthulden een getemperde late ochtendzon waaraan een klein stukje aan de rechterkant ontbrak. Terwijl de donkere vlek groter werd, vielen de vogels stil en keek een zee van verwachtingsvolle gezichten gefixeerd omhoog. Drie lassers va een naburige garage werden onmiddellijk populair men ze hun laskappen met donkere lenzen rond lieten gaan, waardoor de glimlachende toeschouwers rechtstreeks naar de kleiner wordende zonneschijf konden kijken.

Toen gebeurde het, moment van totale verduistering brak aan. De zon verdween enkele seconden lang, waardoor de duisternis van de nacht de dag volledig verjoeg. Daarna kwam langzaam een fel licht tevoorschijn, dat al spoedig iets weg had van een diamant gezet op de rand van een of
andere hemelse ring.

De laatste totale zonsverduistering van de twintigste eeuw vond plaats op de ochtend van 11 augustus 1999. Ze was begonnen toen de maan tussen de aarde en de zon bewoog, waardoor een volle schaduw van 49 kilometer breedte op de noordoostkust van de VS; even ten zuiden van Nova Scotia, werd geworpen. De inktzwarte cirkel schoof vervolgens over de oceaan tot hij zo'n veertig minuten later over de Scilly-eilanden, voor de zuidwestkust van Engeland. bewoog. Hier was de breedte van het pad al vergroot tot zo; kilometer en werd de grond bedekt met een snelheid van bijna duizend meter per seconde. De cirkelvormige schaduw boog daarna over Europa en naar het Midden-Oosten af, om vervolgens India over te steken en uiteindelijk boven de Baai van Bengalen te verdwijnen.

Zulke gebeurtenissen maakt iemand in zijn leven niet vaak mee, maar als je eenmaal een zonsverduistering hebt gezien, vergeet je die nooit meer. Zonsverduisteringen komen ongeveer twee tot vijf keer per jaar voor, maar het gebied op de grond dat volledig wordt overschaduwd, is uiterst klein. Op elke plek op aarde komt een totale zonsverduistering daarom maar eenmaal in de 360 jaar voor.

Wat moeten primitieve volkeren voor hun leven hebben gevreesd als de zon voor hun ogen uitgedoofd leek te worden! Ongetwijfeld hadden de priesters-astronomen van de oertijd de mensen in hun macht doordat ze klaarblijkelijk het magische vermogen bezaten om dergelijke afschrikwekkende gebeurtenissen te voorspellen.

Maar ook nu nog is de magie en het mysterie van de zonsverduistering uiterst reëel. Het is inderdaad een uiterst merkwaardige speling van het lot dat de schijf van de maan vanuit het aardse perspectief exact even groot lijkt als de zon. We vinden het heel normaal dat de twee voornaamste hemellichamen die aan de aardse hemel te zien zijn. precies even groot lijken. In werkelijkheid is het niet minder dan een wonder. De meeste mensen zijn zich volkomen bewust van het feit dat de maan piepklein is in vergelijking tot de zon en dat beide alleen even groot lijken doordat de maan veel dichter bij de aarde staat dan de zon. Om precies te zijn is de maan vierhonderd keer kleiner dan de ster in het centrum van ons zonnestelsel, maar hij bevindt zich ook exact op 1/400ste van de afstand tussen de aarde en de zon.

Hoewel het verrassend mooie getal vierhonderd voor relatieve grootte en afstand ogenschijnlijk een grappig toeval van het decimale stelsel is, is de kans dat deze optische illusie zich überhaupt voordoet gigantisch klein. Deskundigen kunnen dit fenomeen maar niet verklaren. Isaac Asimov, de gerespecteerde wetenschapper en goeroe van de science fiction, omschreef deze perfecte visuele overeenkomst als het meest onwaarschijnlijke toeval dat voorstelbaar is.

Dit perfect op elkaar passen van de schijven van de maan en de zon is een zeer menselijk perspectief, want het gaat alleen op voor iemand die op het aardoppervlak staat. Maar de magie van de maanbewegingen boven ons hoofd neemt nog verbijsterender vormen aan. Door een volstrekt onbegrijpelijke gril van de natuur slaagt de maan er ook in om de waargenomen jaarlijkse bewegingen van de zon elke maand te imiteren.

Als de zon midden in de winter op zijn laagst en zwakst is, is de volle maan op zijn hoogst en felst; als de zon hartje zomer op zijn hoogst en felst schijnt. is de maan op zijn zwakst.
Ga, als je wilt doorgronden hoe bijzonder dit dubbelgangereffect is, op een heuvel of in het open veld staan en film de zon bij zonsondergang achtereenvolgens tijdens de winterzonnewende (het meest zuidelijke punt ervan aan de horizon), tijdens de lente-evening, tijdens de zomerzonnewende en tijdens de herfst-evening. Film op dezelfde dagen ook de ondergang van de maan en je zult zien dat ze beide op hetzelfde punt aan de horizon ondergaan op de eveningen (op 21 maart en 21 september), terwijl de maan de tegenovergestelde positie ten opzichte van de zon inneemt op de zonnewendes in december en juni.



Hoe kan men het "toeval" verklaren dat de Maan precies de juiste afstand heeft, in combinatie met de juiste diameter, om precies, maar dan ook precies de zon volledig af te dekken tijdens een zonsverduistering?

Isaac Asimov reageert nogmaals: "Er is geen astronomische reden waarom de Maan en de Zon zo goed moeten passen . Het is het vreemdste van toevalligheden, en alleen de Aarde tussen alle andere planeten is gezegend met deze toevalligheid."

De Griekse auteurs Aristoteles en Plutarchus, en Romeinse auteurs Apolllonius Rhodius en Ovidius schreven al van een groep mensen genaamd de Proselenen, die leefden in het centrale bergachtige gebied van Griekenland in Arcadia. De Proselenen claimen titel van dit gebied, omdat hun voorouders er al waren "voordat er een Maan was in de hemelen." Deze claim wordt onderbouwd door symbolen op de muur van het erf van Kalasasaya, nabij de stad Tiahuanaco, Bolivia, die aangeven dat de Maan in een baan kwam rond de aarde tussen 11.500 en 13.000 jaar geleden, lang voordat geschiedenis geregistreerd werd.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kijk eens naar de Maan. Eigenlijk zou hij er niet eens moeten zijn. Wakkere personen die zaken bestudeerd hebben zeggen dat de maan van de Aarde de grootste afwijking van ons zonnestelsel is en toegeven, dat zij geen reden kunnen bedenken waarom hij daar is. Bijvoorbeeld is de maan te groot voor zo’n kleine planeet als de Aarde.

Het duo is lijkt meer op een bi-planetair systeem dan een planeet-met-een-maan. Een vluchtige blik op een vergelijkbare planeet en maangrootte in het zonnestelsel is alleen wat nodig is. De Maan is véél te groot. Zijn diameter zou niet veel groter moeten zijn dan 65km, maar is meer dan 3200km. Hij is de grootte van de VS in plaats van Maui.

Het zicht van de Cassini sonde vanaf Mars
Zijn camera was niet bedoeld voor een dergelijke foto, vandaar dat hij niet scherp is. Ondanks toch nog wel een schitterend plaatje.



De Maan beweegt zich in een bijna perfecte cirkelvormige baan om de aarde, niet elliptisch. En veel te dicht bij de Aarde. Bovendien laat hij zich steeds van dezelfde kant zien, met maar kleine variaties. Terwijl de Maan rond de Aarde beweegt, roteert hij precies één maal – niet meer, niet minder. Als het niet precies eenmaal zou zijn, zouden we uiteindelijk de verste kant (niet het gelijknamige stripverhaal “the far side”) zien, echter dit is niet zo. Dit is, natuurlijk, hoe kan het anders, toeval.

Toeval is wat er over blijft als je een slechte theorie toepast.

De Maan is op zijn minst 4.6 miljard jaar oud terwijl over bepaalde gesteenten gezegd werden dat zij 5.3 miljard jaar oud zijn. De Maan is niet alleen veel ouder dan de Aarde, zoals door de betrouwbaarste huidige metingen bepaald is, maar er is ook een enorm verschil in ouderdom op de Maan zelf, wat een verklaring trotseert: het stof is veel ouder dan de stenen. Waar kan het stof van de Maan vandaan komen? Niet van de rotsblokken.

De afwijking van de zwaartekracht van de Zee der Rustigheid op de Maan (Mare Serenitatis)
(dit plaatje is horizontaal uitgerekt met zo’n 20-30%)



Dan zijn er grove zwaartekracht afwijkingen die zo hevig zijn dat zij ervoor zorgen dat ruimtevaartuigen afwijken van hun beoogde baan. De NASA had er veel tijd voor nodig om dit te begrijpen en heel wat gevloek werd gehoord bij het controle centrum van de ruimtemissie. Deze verschijnselen zijn tien keer sterker dan de zwaartekracht afwijkingen op Aarde. Zij worden massaconcentraties of ‘mascons’ genoemd. Het plaatje hierboven laat het Maanoppervlak zien bij de bovenste en de zwaartekracht concentraties bij de onderste. Ja, het ziet er zelfs een beetje sexy uit

De mascons vallen samen met de mares (zeeën) van de Maan


Bijna alle mascons (80%) liggen aan onze kant (onder links)


De Moeder van alle Toevalligheden is de Dood van alle Slechte Theorieën.

Om één of ander reden is de Maan exact de grootte om de Zon te verhullen tijdens een hele eclips. Omdat hij 400 keer kleiner dan de Zon is maar ook 400 keer dichterbij de Aarde staat. Het wordt wel de meest onwaarschijnlijk toevalligheid genoemd bij wat er bekend is in het Universum (deze dan).

Conventionele handboeken laten je geloven dat een enorm object op de Aarde is ingeslagen toen zij nog gesmolten was, waarna door de inslag de Maan zich afscheidde en hij exact de maat aannam die precies past in de schijf van de Zon. Net zo waarschijnlijk als de big bang: Het ontstaan van het Universum uit niets, zonder reden, in één ogenblik.

Kom uit die droomverhalen van de wetenshit en zie ze overal om je heen. Dit is hoe het populaire triviale nieuws je een verhaal probeert te vertellen dat gelijk staat aan de platte Aarde. Ze proberen ook nog grappig te zijn.

“Door de verdeling van een reeks elementen in kaart te brengen op een groot gebied van de Maan proberen onderzoekers theorieën over de vorming van de Maan te testen . De meest populaire ‘enorme inslag’ theorie, die verteld dat toen de Aarde jong was, ongeveer 4.5 miljard jaar geleden, een enorm lichaam met de afmeting van Mars met onze planeet botste. Na deze botsing vlogen gesmolten reststukken van de mantel van de Aarde en het object die insloeg, in een baan om de Aarde. Gedurende een periode van tientallen miljoenen jaren kleefden de reststukken samen en vormden de Maan.

Als de Grote Inslag theorie juist is moet er veel overeenstemmen tussen de verdeling van aluminium en andere elementen over een groot oppervlak van de Maan en de manier waarop zij verdeeld zijn over de mantel van de Aarde. Drake en zijn collega’s zijn gegevens aan het verzamelen die de Grote Inslag theorie moet testen. “Een vroegtijdig resultaat” zegt hij, “is dat er geen bewijs is voor grote hoeveelheden calcium, dus je zult niet gauw ‘kaas’ op de Maan vinden.”

http://dsc.discovery.com/news/afp/20030929/moon.html

Kijk naar de aanwijzing in de historische wereld, het symbolisme, het mysterie, de legenden van een zonsverduistering. Rituele offerringen worden overal, in ieder geval op Aarde, gehouden.

Tijdens een volledige zonsverduistering, blokkeert de Maan exact de Zon waardoor we in staat zijn om zijn corona te zien. Men kan vrij speculeren dat dit een aanwijzing is om naar de corona van de Zon te kijken, dat de oplossing is voor veel vraagstukken. De corona is ongelofelijk heter dan het oppervlak van de Zon. Dit kan niet verklaart worden met het concept dat een zon in de kern heter is wat gepresenteerd wordt door het fusiemechanisme.

Bij elke volle zonsverduistering scheppen De Orginele Ontwerpers op over de aanwijzingen die ze achtergelaten hebben voor diegene die ze willen zien. Dit leidt ons naar het Electrische Universummodel en plasmafysica dat onlangs here op Viewzone te lezen was.

De fantastische foto’s van de zonsverduistering van Miroslav Druckmuller. Je kan nog steeds de contouren van het oppervlak van de Maan zien op het plaatje van de zonsverduistering van 2009.



Dit komt overeen met de methode die de mens onlangs heeft ontdekt om de Zon te bestuderen, door zijn stralend lichaam met een plaatje te bedekken.

Nog een waar artistieke zaak die met de Maan te maken heeft is dat deze op hetzelfde punt ondergaat als waar de Zon ondergaat, zei het op de tegengestelde zonnewende. Met de winterzonnewende rijst de Maan waar de Zon rijst tijdens de zomerzonnewende. Niemand anders dan iemand op de Aarde kan deze stunt waarderen.

De karakteristieken en afmetingen van de Zon en Aarde lijken het ontwerp van de Maan te onderschrijven, die als een stabilisator dient om de Aarde in de juiste hellingshoek te houden om klimaatseizoenen mogelijk te maken en het water op de meeste plaatsen van onze planeet vloeibaar houdt.

De afwijkingen van de Maan en de historie van Maanexploitaties en wat daar zo vreemd aan is… Onmogelijk om samen te vatten. Maar niet helemaal onmogelijk.

Geparkeerd ruimteschip aan de hemel: niet zomaar een versiering maar De Kroon.

De Maan zelf is een afwijking, een hele grote, en als je hier verder op onderzoek door gaat wordt het meer en meer vreemder en vreemder. Aangezien wij niet nat achter de oren zijn moeten we gezamenlijk ongehoorzaam zijn en een hypothese opbouwen die terugrekent. Een hypothese die het onderzoekspad bewandelt naar een eensgezinde realiteit (eigenlijk nog verder dan dit) en een nieuw perspectief biedt.

We weten dat we er niet op kunnen vertrouwen dat iemand ons de waarheid verteld als die waarheid enigszins van belang is. Niet de overheid, niet de wetenschappers of hun collega’s bij de religie, niemand behalve onafhankelijke denkers en onderzoekers zullen jouw de grote hoeveelheid aanwijzingen presenteren die je tegenkomt als je probeert om de wereld te begrijpen.

De andere zogenaamde onderzoekers zijn wetenshitters die stront in de ogen gooien, terwijl ze er ook nog voor betaald worden om hun mond te houden, om onafhankelijk onderzoek te ontkrachten en het correcte politieke spel mee te spelen. Politiek correct is trouwens een Sovjet terminologie.

Meestal negeren deze opgesmukte priesters dat hun gulp openstaat en lachen zelfgenoegzaam.

Kunstzinnige uiting met Maankaarten



De Maan is niet als een ruimtepassant gevangen en hij is niet gemaakt op hetzelfde moment en onder dezelfde omstandigheden die leiden tot het ontstaan van deze twee massieve planeten. Massief zijn ze aan de buitenkant. We zijn er niet zeker van of één of beiden van binnen hol zijn.

Ja, de Maan klinkt als een enorme bel als hij geraakt wordt door afgedankte raketten of meteorieten wat door seismografen wordt opgevangen die op het oppervlak achtergelaten zijn. Hij kraakt ook regelmatig in ‘zijn voegen’ als de 30km-dikke beschermingsplaten tegen elkaar schuiven. Hij is veel te licht met zijn gemiddelde dichtheid van 3.34 g/cm3, vergeleken met de Aarde 5.5 g/cm3. Grote delen binnen de Maan moeten gaten zijn, of anders klopt het niet.



Het lijkt erop dat de Maan gemaakt is (“terraformed”), een stuk vervaardigd voorwerp, met een buitenlaag van stof en gesteente, met onder zijn 5km laag, een harde 30km dikke schil die gemaakt is van hoogwerende materialen zoals Titanium, Uranium 236, Mica en Neptumium 237. Iets wat je niet zou verwachten.

Geen enkele meteoriet kan het in stukken slaan. Het lijkt erop dat de Maan door de ruimte naar zijn plek gesleept is. Zonder hem zou er geen leven op Aarde zijn vanwege zijn steriele leefomgeving. Laten we het niet te persoonlijk opnemen. Hij is er waarschijnlijk niet voor ons neergezet, maar voor de Aarde zelf. We kunnen er toevallig naar kijken en er over nadenken, tenminste sommige onder ons.

Deze bewijzen betekenen, indien waar, dat er een Grote Ontwerper bij betrokken is. Omdat er overal sporen zijn die dit aangeeft. Douglas Adams noemde deze persoon “Slartibartfast”, de bescheiden, kleine, gebaarde planeetontwerper in “The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy”. Dit zal wel een pseudoniem zijn.

De Holle Maan…. Maan…. Maan…. Maan…. Maan

Naar mate de inslagkraters op de Maan groter zijn, hoe ondieper ze zijn vergeleken met de diameter van de krater. Er is een maximale diepte voor elke maat krater van zo’n 5-7km. Zelfs de groteren van 300km bereiken geen diepte van tientallen kilometers na een inslag met een snelheid van tientallen kilometers per seconde. Waarom is het Maanoppervlak na zulke inslagen over zo een langer periode door zulke grote, snelle en zware voorwerpen niet, laten we zeggen…… verpulverd?

Omdat op de plek waar de kogel het 30km dikke kogelvrije vest van het ruimteschip ‘de Maan’ raakt, hij uiteenvalt waarna los oppervlaktemateriaal verspreidt wordt, waar de buitenste laag van de Maan uit bestaat. Misschien weet je hoe sterk een bol kan zijn — zelfs een eischaal is behoorlijk stevig.

Stel je eens voor hoe ondoordringbaar een 30km dikke bol van titanium zijn moet.

Hieronder staat een visuele perspectieftekening van de Maankraters, inclusief voorbeelden met gevarieerde kratervormen naar hun grootte.









Echter… we zijn er niet zeker van dat een massieve schil van een titaniumlegering op die manier zal deuken als een gedeukte pingpong bal na een inslag of dat alle kraters op het Maanoppervlak ontstaan zijn door ingeslagen meteorietkogels. Apparatuur voor terraforming zullen ook dergelijk puin op het oppervlak achterlaten terwijl zij de ingewanden van de planeet aan het vormen zijn. Waardoor het punt bereikt wordt waarop je het een ruimteschip kan noemen.

Laten we eens kijken waar de bewijzen ons heen voeren als we de Maan met telescopen, camera’s en landingsvaartuigen bezoeken — en remote viewing. Tot nu toe was het alleen een natuurkundige inleiding.

Auteur: Juan von Trillion (Vrij vertaald door Wouter)
Bron: http://www.argusoog.org/2(...)chappen-van-de-maan/

Kortom: Interessante materie, vind ik zelf. Zijn er hier mensen die zich hier al verder in verdiept hebben?

[ Bericht 50% gewijzigd door Lavenderr op 18-12-2014 12:12:16 ]

quote:

Op vrijdag 29 juli 2011 22:35 schreef Bill_E het volgende:
Snap dan dat dit topic in de NT voorbijkomt, en dat sommige mensen dit niet 1-2-3 begrijpen. Zeker niet als de briljante op van deel 1 niet meegenomen wordt.

Origele OP toegevoegd

quote:

Op zaterdag 30 juli 2011 21:52 schreef Bankfurt het volgende:

[..]

Reptielen uit het sterrenstelsel Draco,

Zo'n 400.000 tot 500.000 jaar geleden kwam een kunstmatige komeet (nu planeet Venus) bestuurd door reptielen uit het sterrenstelsel Draco met een subkomeet (de Maan) naar ons zonnestelsel; de aarde was destijds een waterplaneet en na Mercurius de 2e planeet.

deze invasie veroorzaakte een storing en de explosie van de (detijds bewoonde) planeet Maldek (nu asteroide gordel) die tussen Jupiter en (destijds bewoonde) planeet Mars lag. Mars heeft toen schade opgelopen en een deel van zijn atmosfeer verloren. Daarop hebben de reptielen de maan gepositioneerd om de aarde en vervolgens de Aarde (die landmassa kreeg en ijs aan de polen) destijds veroverd.

Venus is nu nog steeds bewoond door reptielen.

De vernietiging van Maldek zou toch te wijten zijn geweest aan aliens uit de Pleiaden?

Of vergis ik me?

Hoe zit het eigenlijk met de verschillende 'rassen'?

Zoals de Annunaki, Nephilim, Reptillians, Grays. En zijn er nog meer?

Waar komen ze vandaan?
Wat zijn hun onderlinge verhoudingen?
Wat is hun bedoeling?
Etcetera.